คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
Choose who you love
Prolouge
มาร์ค ต้วน เป็นชาวไต้หวัน เกิดและโตที่แคลิฟอร์เนีย ตกหลุมรักเด็กผู้ชายไทยคนนึงที่เป็นเด็กฝึกอยู่ค่ายเดียวกันมาร์คเข้ามาเทรนในบริษัทพร้อมเด็กคนนั้น จำได้ว่าตอนแรกเขาไม่ได้สนใจเด็กร่วมเทรนด้วยกันเท่าไหร่หรอก คงจะเริ่มสนใจตอนที่...
เวลาเขาป่วย มีเด็กคนนึงคอยเป็นห่วง
เวลาเขาเครียด มีเด็กคนนึงบอกให้สู้ไปด้วยกัน
เวลาเขาบาดเจ็บ มีเด็กคนนึงร้องไห้เหมือนเจ็บแทน ละมั้ง J
.
.
.
“มาร์คฮยอง พักก่อนเถอะครับ”
“ไม่ล่ะ” ตอบกลับไปเสียงนิ่ง ถ้ายังตีลังกาสามตลบไม่ได้ มาร์คก็ยังไม่อยากพัก เขาไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ เขาต้องเก่งกว่านี้เพื่อจะได้เดบิวต์เร็วๆ
“งั้นเดี๋ยวแบมไปเอาน้ำกับผ้ามาให้นะ คนอื่นพักกันหมดแล้ว” คนเด็กกว่าที่แทนตัวเองว่า ‘แบม’ พูดอย่างนั้น ก่อนจะเดินออกไปเอาของ มาร์คไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่ เขากำลังตั้งสมาธิกับการตีลังกาอีกครั้ง
1...2... พลั่กกก!!!
จังหวะที่ผิดพลาด ทำให้มาร์คหลังฟาดพื้นอย่างแรง ขณะที่จะตีลังการอบสาม “โอ้ยยยยย” มาร์คร้อง พยายามขยับตัวเล็กน้อย แต่ความปวดร้าวบริเวณหลังทำให้เขาต้องนอนอยู่บนพื้นนิ่งๆ กลัวว่าขยับแล้วจะยิ่งแย่ไปใหญ่
“มาร์คฮยอง!!!” แบมร้องเสียงดัง ก่อนจะวิ่งปราดเข้าหามาร์ค วางขวดน้ำกับผ้าซับเหงื่อไว้ข้างตัว
“เกิดอะไรขึ้นครับ บาดเจ็บเหรอ...” คนตัวเล็กถามเสียงเบา นั่งคุกเข่าลงข้างๆคนอายุมากกว่า
“นิดหน่อย ไม่ต้องบอกใคร เดี๋ยวก็หาย”
“ได้ยังไงครับ นี่พี่ลุกไม่ได้ใช่มั้ยเนี่ย” แบมถามอย่างร้อนใจ มาร์คพยักหน้าเล็กน้อย เขารู้สึกร้าวไปทั้งหลัง แบมเปลี่ยนท่านั่งเป็นขัดสมาธิ มือเล็กช้อนศีรษะคนนอนเจ็บอยู่ขึ้นมาวางที่ตักตัวเอง
“ขยับขึ้นอีกนิด ไหวมั้ยครับ”
“อือ”
ทันทีที่ได้รับคำตอบ มือเล็กก็พยายามพยุงคนตัวใหญ่กว่าให้อยู่ในท่ากึ่งนั่งนอน ก่อนจะดึงให้ทิ้งน้ำหนักช่วงตัวมาที่เขาให้หมด
“ขอบใจนะ แบมแบม” มาร์คพูดเบาๆ ปกติเขาไม่ชอบรับความช่วยเหลือจากคนอื่น แต่บางเวลา...มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ถ้าเขาจะต้องลุกขึ้นเอง คงลำบาก -__-;;
แบมแบมยิ้มเล็กน้อย มือขวาเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนู ก่อนจะยื่นให้คนที่พิงตนอยู่
“แบมเอามาให้แล้วนะครับ”
“ขยับไม่ไหวแล้ว” มาร์คพูดอย่างจนใจ ตอนแรกก็เจ็บแค่หลัง ตอนนี้ร้าวมาถึงแขนแล้ว แบมหัวเราะเบาๆ มือเล็กกางผ้าขนหนูออกแล้วซับเหงื่อที่หน้าให้อีกคน
“มาร์คฮยอง ไปหาหมอด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องยุ่งน่า” มาร์คพูดปัด บอกแล้วไงมาร์คไม่ได้สนใจเด็กเทรนด้วยกันเท่าไหร่ ...ที่ว่าไม่สนน่ะ หมายถึงไม่คบใครเป็นเพื่อนเลยสักคน
“แบมเป็นห่วง...ถ้าพี่บาดเจ็บบ่อยๆ ก็ลำบากสิครับ”
“...”
“ไปหาหมอนะครับนะ”
“ห่วงคนอื่นทำไม ห่วงตัวเองไปเถอะน่า”
“แต่แบมห่วงพี่นิ จะให้ทำไง” แบมแบมถามอย่างใสซื่อ แหม..เด็กอายุสิบสี่สิบห้า จะไปคิดอะไรมากล่ะจริงไหม?
แต่ดูเหมือนว่านั่นจะทำให้คนอายุมากกว่ามีความรู้สึกบางอย่างเปลี่ยนไปทีละนิดนะ J
.
.
.
.
แจ็คสัน หวัง เป็นชาวฮ่องกง เคยเป็นนักกีฬาฟันดาบทีมชาติ ก่อนที่จะมาเป็นเด็กฝึกของค่ายอย่างจริงจัง เขาใช้เวลาไม่นานในการตกหลุมรักเด็กไทยตัวเล็กคนนึงที่ฝึกอยู่ค่ายเดียวกัน
แรกๆที่แจ็คสันเข้ามาในบริษัท เขามีปัญหาเรื่องภาษา
เขาเป็นคนร่าเริง ชอบเล่นตลก ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะเสมอ
แต่มุกตลกของเขาใช้ไม่ได้เลยกับที่นี่ เพราะเขาพูดภาษาเกาหลีได้น้อยมาก
มีเพียงคนเดียวที่คอยหัวเราะกับมุกตลกบ้าบอของเขา คนเดียวเลย..เด็กไทยคนที่ฝึกมาก่อนเขาหนึ่งปี
.
.
.
หนึ่งวันของการซ้อมหมดลงไป ทุกคนออกไปจากห้องซ้อมหมดแล้ว เหลือเพียงแต่แจ็คสัน หวัง
“เฮ้ออออ” ร่างโปร่งถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะนั่งเอนหลังพิงกระจก ถึงแม้จะฝึกหนักมาก แต่เขาก็มีความสุขที่ได้ทำเพื่อความฝันของตัวเอง
แอ๊ดด
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจจากแจ็คสันไป เขาชะโงกดู ก่อนจะยิ้มออกมา ...แบมแบม เด็กตัวเล็กนั่นเองล่ะ
“แจ็คสันฮยอง”
“ว่าไงง” เสียงทุ้มขานรับอย่างสดใส
“พอฟังรู้เรื่องใช่มั้ยครับ” แบมแบมพูดภาษาเกาหลีช้าๆชัดๆทีละคำ แจ็คสันยิ้มเล็กน้อย แล้วพยักหน้าให้ เขาตบที่ว่างข้างตัวเพื่อเรียกให้คนตัวเล็กมานั่งด้วยกัน
“ลำบากหน่อยนะครับ เดือนแรกก็เป็นแบบนี้ล่ะ”
“พี่ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก”
“ไม่จริงหรอก ปัญหาเรื่องภาษา เครียดกันทุกคนแหละครับ” แบมแบมยิ้มอย่างรู้ทัน ไม่มีใครหรอกที่จะสบายใจได้เวลาต้องไปอยู่ต่างประเทศเดือนแรก
“ถ้าพี่มีอะไรให้ช่วย บอกผมนะครับ หรือบอกพี่มาร์คก็ได้” แจ็คสันเบ้ปากทันทีที่ได้ยินชื่อมาร์ค หนุ่มตัวสูงสัญชาติอเมริกัน แจ็คสันไม่ถูกชะตากับมาร์คสักเท่าไหร่ ไม่มีเด็กเทรนใหม่คนไหนสนิทกับหมอนั่นหรอก ขนาดคนที่ฝึกมานานแล้ว ยังมีแค่แบมแบมคนเดียวที่สนิทได้น่ะ
“อ่า..งั้นบอกผมคนเดียวก็ได้~”
“ขอบใจนะ”
“ถ้าพี่เหนื่อยก็ไม่ต้องทำเหมือนสนุกหรอก เวลาเครียดบอกคนอื่นบ้าง” สีหน้าเป็นห่วงของแบมแบม ทำให้หนุ่มฮ่องกงระบายยิ้มออกมา มือหนาดึงแก้มอีกฝ่าย
พอฟังแบบนั้น แบมแบมก็ฉีกยิ้มให้อีกคนดู
ไวกว่าสมองจะทันคิด มือหนาดึงอีกคนมากอดแน่น “ขอบใจนะ ช่วยได้เยอะเลย”
เฮ้อ เด็กอะไรก็ไม่รู้...น่ารักชะมัด J
.
.
.
สวัสดีค่า♥ ไรท์ชื่อ ‘ป๋อมแป๋ม’ น้า *-*/ วิ้งๆ
แอบเอาบทนำมาทิ้งก่อนนอนนน
คือตกหลุมรักคือมาร์คแบม แจ็คแบมอย่างแรง สุดท้ายทนไม่ไหว ต้องเข็นฟิคออกมา -..-
เรื่องนี้แต่งด้วยอารมณ์ล้วนๆ ถ้าภาษามันยังไม่ลื่น (._. ) อย่าเพิ่งแปลกใจ วางปากกา(คีย์บอร์ด)มาแรมปีค่ะ
ตั้งแต่เป็นเด็กม.6นี่ไม่ได้แต่งนิยายหรือฟิคเลย 55555555 ยังไม่ได้เวลากลับคืนสู่หนทางนักเขียนอย่างเต็มตัว ;_; เพราะยังแอดไม่ติด
แต่ก็อย่างที่บอกไป -..- อารมณ์มันมา ก็ต้องแต่งจนได้
เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า <3
ปล. พล็อตอะไร ยังแทบไม่ได้คิด 555555 บ้าจริงๆ ตอน1เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ
ความคิดเห็น