ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >> คำขอร้องของเทพบุตรสุดหล่อ(ของฉัน)
“เรน ๆ มาทางนี้หน่อยสิ” เสียงของพี่ปอนด์ที่เรียกฉันดูลุกลี้ลุกลน
“คะ พี่ปอนด์”
“ยัยแอนไม่สบายมาก มาร้องเพลงคืนนี้ไม่ได้ เรนขึ้นไปร้องแก้ขัดให้พี่หน่อยสิ” ยัยแอนที่พี่เขาบอกก็คือน้องสาวสุดที่รักของพี่ปอนด์อายุก็พอๆกับฉัน (17 ปี)
O_o
“หาาา!!!”
“นะ เรน ช่วยพี่หน่อยเถอะ” สายตาอ้อนวอนของพี่ปอนด์ทำให้ฉันปฏิเสธไม่ลงจริงๆ
“แต่พี่คะ เรนไม่……?”
“เรน ขอร้องล่ะ”
“……..”
“ถ้าเรนไม่ช่วยพี่คราวนี้ เงินเดือนเรนจะเหลือเเค่ครึ่งเดือน”
“หาาา!!! ได้ไงง่ะ ไม่นะ” O_O
“งั้นต้องขึ้นไปร้อง แล้วพี่คนนี้จะขึ้นเงินเดือนให้”
“ ^O^ คิกๆ จริงเหรอคะ” ทำไมน้าาา ฉันต้องยอมเเพ้เพราะเงินทุกทีเลย
“ไปเวทีกันได้แล้ว ก่อนที่ลูกค้าจะโวยกันใหญ่”
พี่ปอนด์ขว้าข้อมือฉันแล้วลากมาที่ข้างเวทีทันที แล้วพี่ปอนด์ก็ขึ้นไปเตรียมอุปกรณ์บนเวทีด้วยอาการรีบร้อนสุดๆ --*
“อะแฮ่ม สวัสดีครับทุกคน ในช่วงเวลาต่อจากนี้ ผมมีเด็กสาวคนนึงจะมาแนะนำให้รู้จัก เธอจะมาพร้อมกับเสียงใสๆ และบทเพลงเพราะๆที่จะ
มาขับกล่อมให้ทุกท่านได้ฟังกัน พบกับเธอได้เลยครับ”
แปะๆๆๆๆๆๆๆ
ตายล่ะ !!! เสียงปรบมือดังขึ้นแล้ว
พั่บๆๆๆ ทำไมมือมันถึงได้สั่นอย่างนี้ล่ะ ฮือๆ สั่นใหญ่แล้ว
“มาสิเรน”
“คะ คะ ค่ะ”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“ยัยนั่น..? ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ” ชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบมาตินนี่อยู่ พูดขึ้นเบาๆ
บนเวทีมีเก้าอี้ตัวสูงพร้อมขาไมค์ 2 ตัววางอยู่ มีเเสงไฟสลัวๆส่งลงมา ทำให้เก้าอี้ 2 ตัวนั้นเป็นจุดเด่นท่ามกลางทุกคน พี่ปอนด์หยิบกีต้าร์สีดำตัวโปรดขึ้นมาและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสูงนั้น
“มานั่งนี่สิเรน” พี่ปอนด์ส่งเสียงเรียกเบาๆ
(-- --)( _ _ ) (-- --)
“เพลงที่เธอจะร้องต่อไปนี้มีชื่อว่า “เจ็บพอแล้ว”
ตึงๆๆ แต่วๆ ตึง แต่วๆ (เสียงกีต้าร์)
เสียงกีต้าร์ของพี่ปอนด์ถูกเล่นขึ้นเบาๆ มันเป็นเสียงกีต้าร์นุ่มๆ ฟังแล้วทำให้เคลิ้มตามได้ไม่ยาก แล้วก็ถึงตาฉันที่ต้องเเสดงความเห็นแก่เงิน เอ้ย !! ความสามารถที่มีอยู่น้อยนิดออกมาบ้างแล้ว เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน เรนขอสู้ตาย
ทำไมเธอต้องแกล้งเเสดงว่ายังรักกัน ทั้งที่เธอไม่เคยมีใจให้ฉันเลย
เพราะอะไรทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้ ทำแบบนี้ทำไมทั้งๆที่ยังมีเขา
เคยคิดถึงกันบ้างรึเปล่า เคยคิดถึงความรู้สึกของคนตรงนี้บ้างไหม
เจ็บมาพอแล้ว กับการรักเธอ ความรักช้ำๆ เจ็บมาซ้ำๆ พอแล้ว
ไม่อยากคิดแล้ว เรื่องเธอระหว่างเขา ขอให้มันจบลงตรงนี้
พอซะเถอะ
แปะๆๆๆๆๆ ๆ โว้ๆ ฮู้……..
“ขอบคุณครับสำหรับเสียงปรบมือครับ เพลงต่อไปเราจะไปพบกับ
เพลง….๑@!#$@@#$#$#@%##%^@#@#@%$!!!!#$#R@$@”
แล้วต่อจากนั้นอีกเกือบ 3 ชั่วโมง ฉันร้องเพลงต่อไปจนคอแทบแตก ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าร้องเพลงมันจะเหนื่อยขนาดนี้เพราะปกติฉันจะร้องตอนสบายอารมณ์เท่านั้น เฮ้อออออ =_=
“อ่ะ น้ำ” เทพบุตรของฉันส่งน้ำส้มมาให้
“ขอบคุณค่ะพี่ปอนด์”
“ลูกค้าชมกันเยอะเลยนะ”
“จริงเหรอคะ” >_<
“พี่ขอบคุณเรนมากเลยนะที่ยอมช่วยพี่ไม่งั้นขาดทุนเเน่ๆ”
“เพราะพี่เอาเงินมาล่อฉันต่างหากล่ะ” ฉันคิด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ^_^
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเรนขอตัวกลับก่อนนะคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“อืม กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ค่ะ”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“โอยย ปวดขาชะมัด เมื่อไรจะถึงบ้านซักทีนะ ทำไมวันนี้มันถึงได้ไกลกว่าทุกครั้งล่ะ” -o-
ฉันหอบสังขารตัวเองเดินจากคลับเพื่อกลับบ้านโดยไม่ยอมเสียเงินค่าโดยสาร (ประหยัดเข้าไว้) ในหัวของฉันมีแต่ประโยคนี้ลอยไปลอยมาเเต่มาคิดอีกที ชักกลัวแฮ้ะ TOT ทำไมข้างทางมันมืดแบบนี้ล่ะ”
พลิ้ววววววว (เสียงลม)
อี๋!!!! ขนลุก ทางกลับบ้านก็มืด หนาวก็หนาวแถมยังวังเวงอีก ชักกลัวขึ้นทุกทีๆ จะมีอะไรโผล่ออกมาไหมเนี่ย ไม่เอาแล้วรีบกลับบ้านดีกว่า
และในขณะที่ฉํนเริ่มเร่งฝีเท้า อยู่ๆ ก็มีมือปริศนาเอื้อมมาเเตะที่ไหล่ฉัน
กรี๊ดดดดดด อุ๊บ มือนั่นเอื้อมมาปิดปากฉัน
“ยัยบ้าจะแหกปากร้องทำไมเนี่ย” เสียงคุ้นๆ อ่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“ อู้ อือ อู้ ฮื้อ” (แปล = ใครน่ะ ปล่อนฉันนะ) มือใหญ่ๆนั่นปิดปากฉันไว้เเน่นไม่ยอมปล่อย TTOTT ฮือๆ หายใจไม่ออก ปล่อยช้า
นนนนนนนนนนนน
“หยุดร้องได้แล้ว”
“อื้อ อู้ อู๋ อื้อ” ( แปล = ไม่นะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยสิ )
เรื่องอะไรฉันต้องเงียบล่ะ ถ้าฉันเงียบก็ไม่มีใครมาช่วยฉันน่ะสิ ช่วยด้วยๆๆๆๆ ช่วยฉันที TOT
“หุบปากซะที”
(-- --)( _ _ ) (-- --) เสียงดุนั่นทำให้ฉันหยุดร้องหยุดดิ้นทันที
“เฮ้อ !! ฤทธิ์เธอนี่ใช่ย่อยเลยนะ” เขาปล่อยมือออกแล้ว ฉันจึงหันไปเพื่อดูหน้าซักหน่อย O_O นายนั่นนี่ แย่แล้ว มาทวงสัญญาแหงๆ
TTOTT ต้องรีบหนี และในขณะที่ฉันกำลังจะออกตัววิ่ง เขาก็ดันคว้ามือฉันไว้ก่อน
“เธอคิดจะไปไหนน่ะ”
“แฮะๆ” ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้เขา
“จะไปไหน”
“เอ่อ….คือ….เอ่อ…อ๋อ มันดึกมากแล้วฉันเลยจะรีบกลับบ้านน่ะ”
“นายล่ะ ตามฉันมาหรือไง” ฉันแกล้งเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง
“บังเอิญมากกว่า ฉันเห็นเธอกำลังวิ่งหนีอะไรซักอย่างเลยลงมาดู ไม่คิดเหมือนกันว่าจะร้องซะดังลั่นขนาดนั้น”
-_- หน้าของเขา
=_= หน้าของฉัน
“จะกลับบ้านไม่ใช่หรอ มาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/
ตอนที่ 2 แล้วนะคะยังไงก็ฝากตัวด้วย
“คะ พี่ปอนด์”
“ยัยแอนไม่สบายมาก มาร้องเพลงคืนนี้ไม่ได้ เรนขึ้นไปร้องแก้ขัดให้พี่หน่อยสิ” ยัยแอนที่พี่เขาบอกก็คือน้องสาวสุดที่รักของพี่ปอนด์อายุก็พอๆกับฉัน (17 ปี)
O_o
“หาาา!!!”
“นะ เรน ช่วยพี่หน่อยเถอะ” สายตาอ้อนวอนของพี่ปอนด์ทำให้ฉันปฏิเสธไม่ลงจริงๆ
“แต่พี่คะ เรนไม่……?”
“เรน ขอร้องล่ะ”
“……..”
“ถ้าเรนไม่ช่วยพี่คราวนี้ เงินเดือนเรนจะเหลือเเค่ครึ่งเดือน”
“หาาา!!! ได้ไงง่ะ ไม่นะ” O_O
“งั้นต้องขึ้นไปร้อง แล้วพี่คนนี้จะขึ้นเงินเดือนให้”
“ ^O^ คิกๆ จริงเหรอคะ” ทำไมน้าาา ฉันต้องยอมเเพ้เพราะเงินทุกทีเลย
“ไปเวทีกันได้แล้ว ก่อนที่ลูกค้าจะโวยกันใหญ่”
พี่ปอนด์ขว้าข้อมือฉันแล้วลากมาที่ข้างเวทีทันที แล้วพี่ปอนด์ก็ขึ้นไปเตรียมอุปกรณ์บนเวทีด้วยอาการรีบร้อนสุดๆ --*
“อะแฮ่ม สวัสดีครับทุกคน ในช่วงเวลาต่อจากนี้ ผมมีเด็กสาวคนนึงจะมาแนะนำให้รู้จัก เธอจะมาพร้อมกับเสียงใสๆ และบทเพลงเพราะๆที่จะ
มาขับกล่อมให้ทุกท่านได้ฟังกัน พบกับเธอได้เลยครับ”
แปะๆๆๆๆๆๆๆ
ตายล่ะ !!! เสียงปรบมือดังขึ้นแล้ว
พั่บๆๆๆ ทำไมมือมันถึงได้สั่นอย่างนี้ล่ะ ฮือๆ สั่นใหญ่แล้ว
“มาสิเรน”
“คะ คะ ค่ะ”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“ยัยนั่น..? ขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ” ชายหนุ่มที่กำลังนั่งจิบมาตินนี่อยู่ พูดขึ้นเบาๆ
บนเวทีมีเก้าอี้ตัวสูงพร้อมขาไมค์ 2 ตัววางอยู่ มีเเสงไฟสลัวๆส่งลงมา ทำให้เก้าอี้ 2 ตัวนั้นเป็นจุดเด่นท่ามกลางทุกคน พี่ปอนด์หยิบกีต้าร์สีดำตัวโปรดขึ้นมาและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวสูงนั้น
“มานั่งนี่สิเรน” พี่ปอนด์ส่งเสียงเรียกเบาๆ
(-- --)( _ _ ) (-- --)
“เพลงที่เธอจะร้องต่อไปนี้มีชื่อว่า “เจ็บพอแล้ว”
ตึงๆๆ แต่วๆ ตึง แต่วๆ (เสียงกีต้าร์)
เสียงกีต้าร์ของพี่ปอนด์ถูกเล่นขึ้นเบาๆ มันเป็นเสียงกีต้าร์นุ่มๆ ฟังแล้วทำให้เคลิ้มตามได้ไม่ยาก แล้วก็ถึงตาฉันที่ต้องเเสดงความเห็นแก่เงิน เอ้ย !! ความสามารถที่มีอยู่น้อยนิดออกมาบ้างแล้ว เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน เรนขอสู้ตาย
ทำไมเธอต้องแกล้งเเสดงว่ายังรักกัน ทั้งที่เธอไม่เคยมีใจให้ฉันเลย
เพราะอะไรทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้ ทำแบบนี้ทำไมทั้งๆที่ยังมีเขา
เคยคิดถึงกันบ้างรึเปล่า เคยคิดถึงความรู้สึกของคนตรงนี้บ้างไหม
เจ็บมาพอแล้ว กับการรักเธอ ความรักช้ำๆ เจ็บมาซ้ำๆ พอแล้ว
ไม่อยากคิดแล้ว เรื่องเธอระหว่างเขา ขอให้มันจบลงตรงนี้
พอซะเถอะ
แปะๆๆๆๆๆ ๆ โว้ๆ ฮู้……..
“ขอบคุณครับสำหรับเสียงปรบมือครับ เพลงต่อไปเราจะไปพบกับ
เพลง….๑@!#$@@#$#$#@%##%^@#@#@%$!!!!#$#R@$@”
แล้วต่อจากนั้นอีกเกือบ 3 ชั่วโมง ฉันร้องเพลงต่อไปจนคอแทบแตก ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าร้องเพลงมันจะเหนื่อยขนาดนี้เพราะปกติฉันจะร้องตอนสบายอารมณ์เท่านั้น เฮ้อออออ =_=
“อ่ะ น้ำ” เทพบุตรของฉันส่งน้ำส้มมาให้
“ขอบคุณค่ะพี่ปอนด์”
“ลูกค้าชมกันเยอะเลยนะ”
“จริงเหรอคะ” >_<
“พี่ขอบคุณเรนมากเลยนะที่ยอมช่วยพี่ไม่งั้นขาดทุนเเน่ๆ”
“เพราะพี่เอาเงินมาล่อฉันต่างหากล่ะ” ฉันคิด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ^_^
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเรนขอตัวกลับก่อนนะคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“อืม กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ค่ะ”
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“โอยย ปวดขาชะมัด เมื่อไรจะถึงบ้านซักทีนะ ทำไมวันนี้มันถึงได้ไกลกว่าทุกครั้งล่ะ” -o-
ฉันหอบสังขารตัวเองเดินจากคลับเพื่อกลับบ้านโดยไม่ยอมเสียเงินค่าโดยสาร (ประหยัดเข้าไว้) ในหัวของฉันมีแต่ประโยคนี้ลอยไปลอยมาเเต่มาคิดอีกที ชักกลัวแฮ้ะ TOT ทำไมข้างทางมันมืดแบบนี้ล่ะ”
พลิ้ววววววว (เสียงลม)
อี๋!!!! ขนลุก ทางกลับบ้านก็มืด หนาวก็หนาวแถมยังวังเวงอีก ชักกลัวขึ้นทุกทีๆ จะมีอะไรโผล่ออกมาไหมเนี่ย ไม่เอาแล้วรีบกลับบ้านดีกว่า
และในขณะที่ฉํนเริ่มเร่งฝีเท้า อยู่ๆ ก็มีมือปริศนาเอื้อมมาเเตะที่ไหล่ฉัน
กรี๊ดดดดดด อุ๊บ มือนั่นเอื้อมมาปิดปากฉัน
“ยัยบ้าจะแหกปากร้องทำไมเนี่ย” เสียงคุ้นๆ อ่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“ อู้ อือ อู้ ฮื้อ” (แปล = ใครน่ะ ปล่อนฉันนะ) มือใหญ่ๆนั่นปิดปากฉันไว้เเน่นไม่ยอมปล่อย TTOTT ฮือๆ หายใจไม่ออก ปล่อยช้า
นนนนนนนนนนนน
“หยุดร้องได้แล้ว”
“อื้อ อู้ อู๋ อื้อ” ( แปล = ไม่นะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อยสิ )
เรื่องอะไรฉันต้องเงียบล่ะ ถ้าฉันเงียบก็ไม่มีใครมาช่วยฉันน่ะสิ ช่วยด้วยๆๆๆๆ ช่วยฉันที TOT
“หุบปากซะที”
(-- --)( _ _ ) (-- --) เสียงดุนั่นทำให้ฉันหยุดร้องหยุดดิ้นทันที
“เฮ้อ !! ฤทธิ์เธอนี่ใช่ย่อยเลยนะ” เขาปล่อยมือออกแล้ว ฉันจึงหันไปเพื่อดูหน้าซักหน่อย O_O นายนั่นนี่ แย่แล้ว มาทวงสัญญาแหงๆ
TTOTT ต้องรีบหนี และในขณะที่ฉันกำลังจะออกตัววิ่ง เขาก็ดันคว้ามือฉันไว้ก่อน
“เธอคิดจะไปไหนน่ะ”
“แฮะๆ” ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้เขา
“จะไปไหน”
“เอ่อ….คือ….เอ่อ…อ๋อ มันดึกมากแล้วฉันเลยจะรีบกลับบ้านน่ะ”
“นายล่ะ ตามฉันมาหรือไง” ฉันแกล้งเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง
“บังเอิญมากกว่า ฉันเห็นเธอกำลังวิ่งหนีอะไรซักอย่างเลยลงมาดู ไม่คิดเหมือนกันว่าจะร้องซะดังลั่นขนาดนั้น”
-_- หน้าของเขา
=_= หน้าของฉัน
“จะกลับบ้านไม่ใช่หรอ มาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/
ตอนที่ 2 แล้วนะคะยังไงก็ฝากตัวด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น