ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>ซุ่มซ่ามจนได้เรื่อง
บทนำ
ว๊ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
โครมมมมมมม!!!!!!!!!
“โอยยยย เจ็บชะมัดเลย” เสียงโอดครวญของเด็กสาวคนนึงร้องขึ้น เมื่อเธอพบว่าตัวของเธอล้มลงไปกองบนพื้นเข้าอย่างจัง
“อุ๊บ ฮึๆ ฮะๆ ฮึๆ” ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นกำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมา แต่แล้ว
“ฮึๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่ไหวเเล้ว ยัยนั่นซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” นั่นเป็นเสียงหัวเราะของนัทหัวหน้าแก๊งอันธพาลของโรงเรียน เขาคงจะกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ไม่ไหว ถึงได้หัวเราะซะดังขนาดนั้น เสียงของเขาทำให้เด็กสาวหน้าเสียไปทันที
เด็กสาวรีบลุกขึ้นอย่างยากลำบากเเล้วเริ่มเดินหนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที ในขณะเดียวกันเสียงหัวเราะนั้นก็ยังคงดังต่อไปไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“เรน เรน เรน” ในขณะที่ฉันเดินออกมาจากเสียงหัวเราะบ้าๆนั่นก็มีใครบางคนเรียกฉัน
“ฉันเรียกตั้งนานแล้วไม่ได้ยินรึไง” ก็ยังว่าอยู่ว่าทำไมเสียงมันคุ้นๆก็เพราะเสียงนั่นเป็นเสียงของแพนเพื่อนรักของฉัน เรารู้จักกันมาได้ 3 ปี
แล้วและเเพนก็เป็นเพื่อนคนเดียวที่รับนิสัยซุ่มซ่ามของฉันได้
“ก็ได้ยิน” - -*
“แล้วทำไมแกไม่ตอบล่ะ”
“ตอบแล้วนี่ไง”
“เออ!!~ ก็จริงของแกเเฮ้ะ ไปห้องเรียนกันเถอะการบ้านฉันยังไม่เสร็จเลยขอลอกหน่อยดิ แฮะๆ” >O<
//ห้องเรียน//
“อ่ะ !! การบ้าน”
“ขอบใจ” เเพนตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆมาให้
“เรน เรื่องทำงานพิ…..อุ๊บ!!~” O_O มือของฉันลอยไปปิดปากเเพนโดยอัตโนมัติ เฮ้อ!!~ ดีนะที่ไม่มีใครได้ยิน รอดตัวไปนะแก
“เบาๆหน่อยสิ ถ้าอาจารย์รู้มีหวังฉันตายแน่”
“แฮะๆ โทษที ลืมน่ะ” ที่โรงเรียนของฉันไม่อนุญาติให้นักเรียนทำงานพิเศษเป็นอันขาด ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาจะห้ามไปเพื่ออะไร ทั้ง
ที่การทำงานพิเศษมีเเต่เรื่องได้เงินทั้งนั้น $_$
“ฉันหางานใหม่ได้แล้วล่ะ เป็นคลับดนตรีเล็กๆอยู่แลวสี่เเยกน่ะ”
“แล้วแกไปทำหน้าที่อะไรในนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่า…?”
“เด็กเสิร์ฟ”
“ฮึๆ ฮ่าาาๆๆๆๆๆๆ อย่างแกเนี่ยนะ เด็กเสิร์ฟ ฮ่าๆๆๆ”
“ -O- ขำไรนักหนาอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันว่านะถ้าแกเสิร์ฟ อาหารคงไม่ถึงมือลูกค้าหรอก ฮ่าาๆๆๆ โอ๊ย!~ “
“แกตีฉันไมเนี่ย!!!~ ” แพนโวยวายฉันยกใหญ่
“ สม! จะได้หยุดบ้าซักที”
“ฮือ เรนนะเรน” ToT
และแล้ววันนี้ชีวิตของฉันก็ผ่านไปอย่างราบรื่นโดยไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้นอีก (วีรกรรมซุ่มซ่าม) อิอิ สุขใจจัง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“สวัสดีค่ะ พี่ปอนด์ขยันจังนะคะ” ตอนนี้ฉันอยู่ที่ทำงานแล้วตอนเปิดประตูเข้ามา ฉันก็เห็นพี่ปอนด์กำลังเตรียมเครื่องดนตรีบนเวทีอย่างขะมักเขม้น พี่ปอนด์เป็นคนดูแลคลับที่นี่ เท่าที่ฉันได้ยินมาคลับแห่งนี้มีผู้ร่วมหุ้นอยู่ 4 คน และพี่ปอนด์ก็เป็นหนึ่งในนั้น ส่วนอีก 3 คนฉันไม่รู้จักหรอก เพราะฉันเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้เเค่อาทิตย์เดียว
“เรนก็เหมือนกันมาเร็วกว่าเวลาทำงานตั้ง 2 ชั่วโมง” >_<
อ๋ายยยยยย!!! พี่ปอนด์อย่ายิ้มหวานๆแบบนั้นสิคะ ใจละลายหมดแล้ว พี่ปอนด์เป็นผู้ชายคนนึงที่ฉันยอมรับว่าหล่อจริงๆ ไม่ว่าจะยืน นั่ง นอน ยืน พี่ปอนด์ก็ดูดีไปซะหมด อย่างนี้จะไม่ให้ฉันปลื้มได้ไง เทพบุตรสุดหล่อของฉัน>O<
“ไม่ได้หรอกค่ะ เกิดพี่ปอนด์ตัดเงินเดือนขึ้นมา ก็เเย่กันพอดี”
“ฮ่าๆ เหรอ เรนขยันเเบบนี้พี่ตัดเงินไม่ลงหรอก”
“ขยันแบบนี้ ก็เพิ่มเงินเดือนให้เลยสิคะ ไม่เห็นยากเลย” ^o^ นี่แหละความคิดฉันไม่พ้นเรื่องเงินไปได้ $_$
“ฮ่าๆๆๆ เหรอ พี่ขอดูจำนวนของที่เสียหายก่อนนะ”
O_O น่านไงโดนเหน็บจนได้ อย่าตกใจไปฉันก็แเค่ทำของในร้านตกแตกไปไม่กี่ใบ (ไม่กี่ใบที่พูดน่ะนับจำนวนไม่ได้เเล้วต่างหาก)
“แฮะๆ เรนไม่ได้ตั้งใจอ่ะค่ะ” – O –
“เอาเถอะๆ คราวหน้าระวังๆหน่อยแล้วกัน”
“ค่าาา จะระวังให้มากขึ้นรับรอง”
เทพบุตรของฉันมักจะใจดีกับฉันเสมอ ตั้งแต่ฉันมาทำงานที่นี่ฉันก็ทำของเสียหายไปเยอะเหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับแต่ก่อนฉันซุ่มซ่ามมากกว่านี้อีกนะ (เข้าข้างตัวเอง)
ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดทำงานแล้ว ถึงแม้นมันจะอึดอัดไปหน่อยก็เหอะ
เเต่เพื่อเงินฉันทนได้ ท่องไว้ๆ เพื่อเงินๆๆๆๆๆๆๆๆ ยะฮู้ !!!!
$_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$
โอ้โฮ o_o ลูกค้าเต็มร้านเลยแฮ้ะ ลูกค้าเยอะแบบนี้เงินเดือนต้องเพิ่มแน่เลย งั้นไปเริ่มกันเลยดีกว่าา สู้ ^O^
“สวัสดีค่ะ จะรับอะไรดีคะ” ฉันเอ่ยทักลูกค้าด้วยใบหน้าที่สดใสสุดๆ
“ขอมาตินนี่ แล้วนึง” ชายคนนั้นถอดหมวกใบเก๋ออก ก่อนจะเสยผมที่ปรกหน้าของตัวเองขึ้น
“คะ ค่ะ” ว้าว !! หนุ่มหล่อหน้าตาดี เท่ชะมัดเลยแฮ้ะ!!!~
“ปิ๊งๆ” ฉันขยิบตาเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะปิ๊งตานี่หรอกนะแต่มีเเสงวูบวาบบางอย่างส่องออกมาใกล้ปกเสื้อของเขา อ๋อสร้อยเงินนั่นเองฉันนึกว่าเพชรซะอีก (เห็นของเเพงไม่ได้เป็นเงินไปหมด) $_$ สร้อยคอรูปกางเขน สวยจัง
“แล้วจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ??”
“ไม่” ตานี่ท่าทางไม่เป็นมิตรเลยแฮ้ะ
“ค่ะ” ฉันถอยออกมาจากโต๊ะแล้วเดินไปหยิบมาตินนี่ตามออเดอร์ที่ชายคนนั้นสั่งอย่าเร่งรีบ
“มาตินนี่ ได้เเล้วค่ะ ว๊ายยยยย!!”
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!
เอาเเล้วไม่ล่ะฉัน ฉันกะวันนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก แต่ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยล่ะ ไม่น้าาาาาาาาา ฮือๆ TT^TT
“ขอโทษค่ะๆ” ฉันเดินสะดุดขาเก้าอี้เข้า เลยทำให้มาตินนี่หกใส่ชายคนนั้นเข้าอย่างจัง ไม่ใช่แค่หกใส่เขาน่ะสิ แต่มันยังหกไปโดนเสื้อนอกของเขาอีกตั้งหาก ตายล่ะฉัน!!!
“ขอโทษจริงๆนะคะดิฉันไม่ได้ตั้งใจจจะให้เป็นแบบนี้”ฉันหยิบผ้าออกมาเช็ดให้เขาอย่าลุกลี้ลุกลน เช็ดๆๆๆ
“ ให้ตายสิเธอทำอะไรกับฉันเนี่ย” นายคนนั้นลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเริ่มโวยวายใส่ฉัน
“ขอโทษจริงๆนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ”
“เดี๋ยวดิฉันจะนำกลับไปทำความสะอาดให้นะคะ ขอโทษค่ะ”
“เธอคิดว่าเสื้อตัวนี้ราคาเท่าไร” นายนั่นถาม
“เอ่อ…??”
ใครจะไปรู้ฟะ….??
“เธอคิดว่ามันเป็นเสื้อผ้าธรรมดาหรือไง”
ก็ใช่น่ะสิใส่เสื้อตัวนี้แล้วมันจะบินได้รึไงกัน!!!!!!
“100000”
“คะ?”
“ค่าชดใช้ไง 100000” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย
O_o *** หาาาาาาาา!!
นายนี้บ้าไปแล้วเหรอ แค่มาตินนีหกใส่เนี่ยนะ 100000 บ้าไปแล้วแน่ๆ
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอคะ”
“ว่าไงนะ”
ใจเย็นๆไว้ พี่ปอนด์สอนไว้ว่าไง ??
(“ไม่ว่าเราจะทำผิดแค่ไหน ลูกค้าเป็นฝ่ายถูกเสมอ”)
“ป่าวค่ะ แต่ดิฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น” แค่มีข้าวกินทุกวันฉันยังเอาตัวไม่รอดเลย แล้วนี่อะไร 100000 ฉันจะไปหาที่ไหนมาให้นายล่ะ - -
“งั้นไปเรียกเจ้าของคลับที่นี่มา”
“ไม่ได้นะคะ !!” ถ้าพี่ปอนด์รู้เข้ามีหวังเงินเดือนลดไม่งั้นก็ต้องหางานใหม่เเหงๆ ไม่มีวันเด็ดขาด
“เอ่อ….??คุณช่วยเบาๆหน่อยได้ไหมคะ” ฉันต้องให้พี่ปอนด์รู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ดีนะที่โต๊ะนี้อยู่ใกลจากผู้คนหน่อยไม่งั้นรู้เรื่องกันหมดเเน่ๆ
“เงินก็ไม่มี เจ้าของคลับเธอก็ไม่ให้เรียก แล้วเธอจะรับผิดชอบยังไง”
“ขอโทษจริงๆนะคะ ฉัน…..??” ฉันเริ่มอั้มอึ้งเถียงอะไรไม่ออก
“………………”
“งั้นเธอต้องชดใช้โดยการ……..ทำตามที่ฉันบอก 3 ข้อ”
“หาาาาาาา!!!!!” O_O ไปกันใหญ่แล้วฉัน ทำไงดีเนี่ยยยยยย
“ไม่ต้องมาหา มีทางเดียวไม่งั้นก็จ่ายมา 100000”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นฉันจะไปหาเจ้าของคลับเดี๋ยวนี้แหละ” ตายล่ะสิ !!! เขาเดินออกไปที่เคาร์เตอร์แล้ว ไม่ได้ๆ เงินเดือนของฉัน เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน แค่ 3
ข้อเองเพื่อเงิน $_$ $_$
“เดี๋ยวค่ะๆ ฉันทำก็ได้ ทำตามที่คุณบอก 3 ข้อ”
นั่นไงเขาหยุดฝีเท้าลงได้ เฮ้อ !!!!~ โล่งอก
“ดี ไปทำงานของเธอได้แล้ว”
“ค่ะ”
“เดี๋ยว !!”
“เบอร์มือถือเธอเบอร์อะไร” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเขา
“จะเอาไปทำอะไรคะ”
“เกิดเธอเบี้ยวขึ้นมาฉันจะได้ตามตัวเธอได้ไง”
“ดิฉันไม่มีค่ะ”
“ให้ตายสิ +!@!!%#$@1!!!!”
ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ยก็ไม่มีจริงๆ นี่น่า
“เธอจะไปไหนน่ะ”
“ไปทำงานต่อน่ะสิคะ”
“ขอมาตินนี่แก้วใหม่ให้ฉันด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
โอ๊ยยยยยยย อยากตายจริงๆ เลยทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ
ตึง!!!!
“มาตินนี่ค่ะ”
“ขอบใจ”
“ฉันไปทำงานของฉันได้รึยังคะ”
“เชิญ !!!”
ทำไมวันนี้ถึงโชคร้ายแบบนี้นะ ไม่น่าเลยฉัน เขาจะให้ทำอะไรก็ไม่รู้ยังจะไปรับปากเขาอีก ฉันนี่ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้นะ แก้ไม่หายเลยจริงๆ อ๋ายยยยยยยยย อยากตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/
ฝากด้วยนะคะ ^-^
ว๊ายยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
โครมมมมมมม!!!!!!!!!
“โอยยยย เจ็บชะมัดเลย” เสียงโอดครวญของเด็กสาวคนนึงร้องขึ้น เมื่อเธอพบว่าตัวของเธอล้มลงไปกองบนพื้นเข้าอย่างจัง
“อุ๊บ ฮึๆ ฮะๆ ฮึๆ” ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นกำลังพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองไว้ไม่ให้เล็ดรอดออกมา แต่แล้ว
“ฮึๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่ไหวเเล้ว ยัยนั่นซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” นั่นเป็นเสียงหัวเราะของนัทหัวหน้าแก๊งอันธพาลของโรงเรียน เขาคงจะกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ไม่ไหว ถึงได้หัวเราะซะดังขนาดนั้น เสียงของเขาทำให้เด็กสาวหน้าเสียไปทันที
เด็กสาวรีบลุกขึ้นอย่างยากลำบากเเล้วเริ่มเดินหนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที ในขณะเดียวกันเสียงหัวเราะนั้นก็ยังคงดังต่อไปไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“เรน เรน เรน” ในขณะที่ฉันเดินออกมาจากเสียงหัวเราะบ้าๆนั่นก็มีใครบางคนเรียกฉัน
“ฉันเรียกตั้งนานแล้วไม่ได้ยินรึไง” ก็ยังว่าอยู่ว่าทำไมเสียงมันคุ้นๆก็เพราะเสียงนั่นเป็นเสียงของแพนเพื่อนรักของฉัน เรารู้จักกันมาได้ 3 ปี
แล้วและเเพนก็เป็นเพื่อนคนเดียวที่รับนิสัยซุ่มซ่ามของฉันได้
“ก็ได้ยิน” - -*
“แล้วทำไมแกไม่ตอบล่ะ”
“ตอบแล้วนี่ไง”
“เออ!!~ ก็จริงของแกเเฮ้ะ ไปห้องเรียนกันเถอะการบ้านฉันยังไม่เสร็จเลยขอลอกหน่อยดิ แฮะๆ” >O<
//ห้องเรียน//
“อ่ะ !! การบ้าน”
“ขอบใจ” เเพนตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆมาให้
“เรน เรื่องทำงานพิ…..อุ๊บ!!~” O_O มือของฉันลอยไปปิดปากเเพนโดยอัตโนมัติ เฮ้อ!!~ ดีนะที่ไม่มีใครได้ยิน รอดตัวไปนะแก
“เบาๆหน่อยสิ ถ้าอาจารย์รู้มีหวังฉันตายแน่”
“แฮะๆ โทษที ลืมน่ะ” ที่โรงเรียนของฉันไม่อนุญาติให้นักเรียนทำงานพิเศษเป็นอันขาด ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาจะห้ามไปเพื่ออะไร ทั้ง
ที่การทำงานพิเศษมีเเต่เรื่องได้เงินทั้งนั้น $_$
“ฉันหางานใหม่ได้แล้วล่ะ เป็นคลับดนตรีเล็กๆอยู่แลวสี่เเยกน่ะ”
“แล้วแกไปทำหน้าที่อะไรในนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่า…?”
“เด็กเสิร์ฟ”
“ฮึๆ ฮ่าาาๆๆๆๆๆๆ อย่างแกเนี่ยนะ เด็กเสิร์ฟ ฮ่าๆๆๆ”
“ -O- ขำไรนักหนาอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันว่านะถ้าแกเสิร์ฟ อาหารคงไม่ถึงมือลูกค้าหรอก ฮ่าาๆๆๆ โอ๊ย!~ “
“แกตีฉันไมเนี่ย!!!~ ” แพนโวยวายฉันยกใหญ่
“ สม! จะได้หยุดบ้าซักที”
“ฮือ เรนนะเรน” ToT
และแล้ววันนี้ชีวิตของฉันก็ผ่านไปอย่างราบรื่นโดยไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้นอีก (วีรกรรมซุ่มซ่าม) อิอิ สุขใจจัง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
“สวัสดีค่ะ พี่ปอนด์ขยันจังนะคะ” ตอนนี้ฉันอยู่ที่ทำงานแล้วตอนเปิดประตูเข้ามา ฉันก็เห็นพี่ปอนด์กำลังเตรียมเครื่องดนตรีบนเวทีอย่างขะมักเขม้น พี่ปอนด์เป็นคนดูแลคลับที่นี่ เท่าที่ฉันได้ยินมาคลับแห่งนี้มีผู้ร่วมหุ้นอยู่ 4 คน และพี่ปอนด์ก็เป็นหนึ่งในนั้น ส่วนอีก 3 คนฉันไม่รู้จักหรอก เพราะฉันเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้เเค่อาทิตย์เดียว
“เรนก็เหมือนกันมาเร็วกว่าเวลาทำงานตั้ง 2 ชั่วโมง” >_<
อ๋ายยยยยย!!! พี่ปอนด์อย่ายิ้มหวานๆแบบนั้นสิคะ ใจละลายหมดแล้ว พี่ปอนด์เป็นผู้ชายคนนึงที่ฉันยอมรับว่าหล่อจริงๆ ไม่ว่าจะยืน นั่ง นอน ยืน พี่ปอนด์ก็ดูดีไปซะหมด อย่างนี้จะไม่ให้ฉันปลื้มได้ไง เทพบุตรสุดหล่อของฉัน>O<
“ไม่ได้หรอกค่ะ เกิดพี่ปอนด์ตัดเงินเดือนขึ้นมา ก็เเย่กันพอดี”
“ฮ่าๆ เหรอ เรนขยันเเบบนี้พี่ตัดเงินไม่ลงหรอก”
“ขยันแบบนี้ ก็เพิ่มเงินเดือนให้เลยสิคะ ไม่เห็นยากเลย” ^o^ นี่แหละความคิดฉันไม่พ้นเรื่องเงินไปได้ $_$
“ฮ่าๆๆๆ เหรอ พี่ขอดูจำนวนของที่เสียหายก่อนนะ”
O_O น่านไงโดนเหน็บจนได้ อย่าตกใจไปฉันก็แเค่ทำของในร้านตกแตกไปไม่กี่ใบ (ไม่กี่ใบที่พูดน่ะนับจำนวนไม่ได้เเล้วต่างหาก)
“แฮะๆ เรนไม่ได้ตั้งใจอ่ะค่ะ” – O –
“เอาเถอะๆ คราวหน้าระวังๆหน่อยแล้วกัน”
“ค่าาา จะระวังให้มากขึ้นรับรอง”
เทพบุตรของฉันมักจะใจดีกับฉันเสมอ ตั้งแต่ฉันมาทำงานที่นี่ฉันก็ทำของเสียหายไปเยอะเหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับแต่ก่อนฉันซุ่มซ่ามมากกว่านี้อีกนะ (เข้าข้างตัวเอง)
ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดทำงานแล้ว ถึงแม้นมันจะอึดอัดไปหน่อยก็เหอะ
เเต่เพื่อเงินฉันทนได้ ท่องไว้ๆ เพื่อเงินๆๆๆๆๆๆๆๆ ยะฮู้ !!!!
$_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$ $_$
โอ้โฮ o_o ลูกค้าเต็มร้านเลยแฮ้ะ ลูกค้าเยอะแบบนี้เงินเดือนต้องเพิ่มแน่เลย งั้นไปเริ่มกันเลยดีกว่าา สู้ ^O^
“สวัสดีค่ะ จะรับอะไรดีคะ” ฉันเอ่ยทักลูกค้าด้วยใบหน้าที่สดใสสุดๆ
“ขอมาตินนี่ แล้วนึง” ชายคนนั้นถอดหมวกใบเก๋ออก ก่อนจะเสยผมที่ปรกหน้าของตัวเองขึ้น
“คะ ค่ะ” ว้าว !! หนุ่มหล่อหน้าตาดี เท่ชะมัดเลยแฮ้ะ!!!~
“ปิ๊งๆ” ฉันขยิบตาเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะปิ๊งตานี่หรอกนะแต่มีเเสงวูบวาบบางอย่างส่องออกมาใกล้ปกเสื้อของเขา อ๋อสร้อยเงินนั่นเองฉันนึกว่าเพชรซะอีก (เห็นของเเพงไม่ได้เป็นเงินไปหมด) $_$ สร้อยคอรูปกางเขน สวยจัง
“แล้วจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ??”
“ไม่” ตานี่ท่าทางไม่เป็นมิตรเลยแฮ้ะ
“ค่ะ” ฉันถอยออกมาจากโต๊ะแล้วเดินไปหยิบมาตินนี่ตามออเดอร์ที่ชายคนนั้นสั่งอย่าเร่งรีบ
“มาตินนี่ ได้เเล้วค่ะ ว๊ายยยยย!!”
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!
เอาเเล้วไม่ล่ะฉัน ฉันกะวันนี้จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก แต่ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยล่ะ ไม่น้าาาาาาาาา ฮือๆ TT^TT
“ขอโทษค่ะๆ” ฉันเดินสะดุดขาเก้าอี้เข้า เลยทำให้มาตินนี่หกใส่ชายคนนั้นเข้าอย่างจัง ไม่ใช่แค่หกใส่เขาน่ะสิ แต่มันยังหกไปโดนเสื้อนอกของเขาอีกตั้งหาก ตายล่ะฉัน!!!
“ขอโทษจริงๆนะคะดิฉันไม่ได้ตั้งใจจจะให้เป็นแบบนี้”ฉันหยิบผ้าออกมาเช็ดให้เขาอย่าลุกลี้ลุกลน เช็ดๆๆๆ
“ ให้ตายสิเธอทำอะไรกับฉันเนี่ย” นายคนนั้นลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเริ่มโวยวายใส่ฉัน
“ขอโทษจริงๆนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ”
“เดี๋ยวดิฉันจะนำกลับไปทำความสะอาดให้นะคะ ขอโทษค่ะ”
“เธอคิดว่าเสื้อตัวนี้ราคาเท่าไร” นายนั่นถาม
“เอ่อ…??”
ใครจะไปรู้ฟะ….??
“เธอคิดว่ามันเป็นเสื้อผ้าธรรมดาหรือไง”
ก็ใช่น่ะสิใส่เสื้อตัวนี้แล้วมันจะบินได้รึไงกัน!!!!!!
“100000”
“คะ?”
“ค่าชดใช้ไง 100000” เขาพูดออกมาหน้าตาเฉย
O_o *** หาาาาาาาา!!
นายนี้บ้าไปแล้วเหรอ แค่มาตินนีหกใส่เนี่ยนะ 100000 บ้าไปแล้วแน่ๆ
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอคะ”
“ว่าไงนะ”
ใจเย็นๆไว้ พี่ปอนด์สอนไว้ว่าไง ??
(“ไม่ว่าเราจะทำผิดแค่ไหน ลูกค้าเป็นฝ่ายถูกเสมอ”)
“ป่าวค่ะ แต่ดิฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น” แค่มีข้าวกินทุกวันฉันยังเอาตัวไม่รอดเลย แล้วนี่อะไร 100000 ฉันจะไปหาที่ไหนมาให้นายล่ะ - -
“งั้นไปเรียกเจ้าของคลับที่นี่มา”
“ไม่ได้นะคะ !!” ถ้าพี่ปอนด์รู้เข้ามีหวังเงินเดือนลดไม่งั้นก็ต้องหางานใหม่เเหงๆ ไม่มีวันเด็ดขาด
“เอ่อ….??คุณช่วยเบาๆหน่อยได้ไหมคะ” ฉันต้องให้พี่ปอนด์รู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ดีนะที่โต๊ะนี้อยู่ใกลจากผู้คนหน่อยไม่งั้นรู้เรื่องกันหมดเเน่ๆ
“เงินก็ไม่มี เจ้าของคลับเธอก็ไม่ให้เรียก แล้วเธอจะรับผิดชอบยังไง”
“ขอโทษจริงๆนะคะ ฉัน…..??” ฉันเริ่มอั้มอึ้งเถียงอะไรไม่ออก
“………………”
“งั้นเธอต้องชดใช้โดยการ……..ทำตามที่ฉันบอก 3 ข้อ”
“หาาาาาาา!!!!!” O_O ไปกันใหญ่แล้วฉัน ทำไงดีเนี่ยยยยยย
“ไม่ต้องมาหา มีทางเดียวไม่งั้นก็จ่ายมา 100000”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นฉันจะไปหาเจ้าของคลับเดี๋ยวนี้แหละ” ตายล่ะสิ !!! เขาเดินออกไปที่เคาร์เตอร์แล้ว ไม่ได้ๆ เงินเดือนของฉัน เอาวะ!! เป็นไงเป็นกัน แค่ 3
ข้อเองเพื่อเงิน $_$ $_$
“เดี๋ยวค่ะๆ ฉันทำก็ได้ ทำตามที่คุณบอก 3 ข้อ”
นั่นไงเขาหยุดฝีเท้าลงได้ เฮ้อ !!!!~ โล่งอก
“ดี ไปทำงานของเธอได้แล้ว”
“ค่ะ”
“เดี๋ยว !!”
“เบอร์มือถือเธอเบอร์อะไร” เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเขา
“จะเอาไปทำอะไรคะ”
“เกิดเธอเบี้ยวขึ้นมาฉันจะได้ตามตัวเธอได้ไง”
“ดิฉันไม่มีค่ะ”
“ให้ตายสิ +!@!!%#$@1!!!!”
ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ยก็ไม่มีจริงๆ นี่น่า
“เธอจะไปไหนน่ะ”
“ไปทำงานต่อน่ะสิคะ”
“ขอมาตินนี่แก้วใหม่ให้ฉันด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
โอ๊ยยยยยยย อยากตายจริงๆ เลยทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ
ตึง!!!!
“มาตินนี่ค่ะ”
“ขอบใจ”
“ฉันไปทำงานของฉันได้รึยังคะ”
“เชิญ !!!”
ทำไมวันนี้ถึงโชคร้ายแบบนี้นะ ไม่น่าเลยฉัน เขาจะให้ทำอะไรก็ไม่รู้ยังจะไปรับปากเขาอีก ฉันนี่ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้นะ แก้ไม่หายเลยจริงๆ อ๋ายยยยยยยยย อยากตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/-/
ฝากด้วยนะคะ ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น