คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~ Unforgettable ~ [Chapter 1]
ซ่า....เปรี้ง~
เสียงฟ้าร้องดังสลับกับสายฝนที่กระหน่ำลงมากระทบบนหลังคาจนก้อง บรรยากาศในตอนนี้ชั่งขัดกับช่วงเวลาซะเหลือเกิน ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเกือบๆเจ็ดโมงเช้าแล้วก็ตาม แต่ท้องฟ้าก็ยังคงมืดสนิทราวกับเวลาเทียงคืนเพราะเมฆสีดำได้ปิดบังแสงอรุณยามเช้าจนหมด บรรยากาศตอนนี้ก็คงไม่ต่างกับร่างสูงที่นอนระส่ำระส่ายอยู่บนเตียง เม็ดเหงื่อเกาะตามใบหน้าและไรผมแสดงให้เห็นว่า ผู้นอนต้องไม่มีความสุขในการนอนอย่างแน่
“ชาง....มิน”เสียงแผวเบาดังมาจากปากแดงสด ดวงตากลมค่อยๆลืมปรือขึ้นช้าๆ กระพริบถี่เพื่อไล่ความง่วง สองมือยกขึ้นขยี้ตาเบาๆแล้วหันไปมองนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง
“เจ็ดโมงแล้วหรือเนี่ย”ร่างสูงบิดขี้เกียจสองสามทีแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำเมื่อเห็นว่า เป็นเวลาที่ควรจะได้ไปโรงเรียนแล้ว
_______________
“แจจุง ทานข้าวได้แล้วลูก”นางคิมตะโกนขึ้นไปชั้นบนเมื่อเห็นว่าลูกชายของเขาไม่ลงมาสักที
“คราบบแม่”ร่างสูงใส่ชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนแล้วสะพายกระเป๋านักเรียนลงมา เขาตรงไปที่โต๊ะอาหารและหยิบขนมปังมาชิ้นนึง
“แจจุง แม่ว่าวันนี้แม่จะให้ลูกไปกับรถเพื่อนแม่นะ เขาต้องไปส่งลูกชายเขาเหมือนกับ เพราะดูจากท้องฟ้าแล้ว ฝนคงไม่หยุดตกง่ายๆ”นางคิมเดินไปหาลูกชายที่กำลังใส่รองเท้าอยู่ สวนปากนั้นก้อคาบขนมปังชิ้นโตไว้
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไม่อยากพึ่งคนอื่น”แจจุงหันมายิ้มให้แม่
เค้าเองก็รู้ว่าแจจุงเป็นคนที่ไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ไม่สนิท และตั้งแต่ย้ายบ้านใหม่มาแจจุงก็ไม่มีเพื่อนที่สนิทด้วยเลยนอกจากยุนโฮ
“งั้นเดี๋ยวแม่ไปหยิบร่มมาให้นะ”นางคิมเดินเข้าไปหยิบร่มและเดินของมาให้ลูกชายเพียงคนเดี๋ยวของเธอ
“ขอบคุณมากครับ”แจจุงรับร่มมากางออกและเดินออกจากบ้าน
_______________
แจจุงรอรถได้ไม่กี่นาที เขาพอจะรู้เวลารถจึงไม่ต้องคอยนานมากนัก แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนพ่อของเขาจะเป็นคนไปส่ง แต่ตอนนี้เขาไปโรงเรียนเองได้สักพักนึงแล้ว เพราะพ่อของเขาเห็นว่า เขาอายุมากพอที่จะไปโรงเรียนเองได้ ร่างสูงเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่าง เพราะมันเป็นสวนตัว และสามารถคิดอะไรเพลินๆได้ แจจุงมองไปตามสายฝนแล้วนึกถึงความฝันที่ผ่านมาเมื่อคืน ‘ชางมิน ทำไมฉันต้องฝันเห็นนายทุกวันด้วย ต้องเห็นเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ทั้งที่ฉันมั่นใจว่า ในหัวใจของฉันไม่มีนายอีกแล้ว ทำไมนะชางมิน ฉันหวังว่าสักวันนึง ฉันจะสามารถลืมนายได้’แจจุงถอนหายใจเบาๆ แล้วมองไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มมีแดดอ่อนๆแล้ว
ไม่นานนักเขาก็มาถึงโรงเรียนเพราะว่าบ้านกับโรงเรียนไม่ไกลกันนัก ร่างสูงลงมาจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าโรงเรียน เขาไม่อยากกางร่มเพราะฝนใกล้จะหยุดตกแล้ว
“รุ่น...พี่...แจจุงค่ะ....กรุณารับผ้าเช็ดหน้าจากฉันด้วยค่ะ”พอร่างสูงเข้ามาในตัวอาคารก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงเดินเข้ามาด้วยท่าทางตะกุกตะกัก แจจุงเป็นคนหนึ่งที่เป็นที่นิยมมากในบรรดานักเรียนและอาจารย์ เพราะด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาและอีกด้วยความที่เป็นคนที่ตีสนิทได้ยาก ทำให้ผู้คนต่างอยากเป็นคนพิเศษของแจจุง
แจจุงไม่เพียงแต่ไม่รับ แต่ยังส่งสายตารำคาญไปทางเด็กน้อยผู้นั้นด้วย เธอถึงกับร้องไห้และวิ่งลงบันไดไป คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างมองกับราวเป็นเรื่องปกติเพราะนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก ใครที่เห็นสายตาของแจจุงก็ถึงกับน้ำตาตกกันทั้งนั้น
“เฮ้!! แจจุง นายทำเด็กผู้หญิงร้องไห้อีกแล้วนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ”ยุนโฮเดินสวนทางกับเด็กผู้หญิงที่วิ่งลงบันไดไปก็พอจะเดาออกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉันอยู่ของฉันเฉยๆ ว่าแต่...นายจะไปไหน” แจจุงพูดน้ำเสียงเรียบๆ แล้วสายตาก็ไปสะดุดที่เอกสารกองโตที่เพื่อนรักถืออยู่
“ฮาๆๆ วันนี้ห้องเรามีนักเรียนใหม่นะ เห็นมีคนบอกน่ารักซะด้วย ฉันเป็นประธานนักเรียนก็ต้องไปดูหน่อยสิ เอ่อ ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทัน”ยุนโฮว่าพลางตบบ่าเพื่อนสองสามที
แจจุงไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินตรงไปที่ห้อง
_______________
“เอาละนักเรียนทุกคน ชั่วโมงโฮมรูมนี้ครูมีอะไรมาเซอร์ไพส์”ครูสาวพูดแล้วยิ้มแฉ่ง
“ครูดีใจมากๆ ที่ได้นักเรียนใหม่ที่น่ารักมาอีกคน ห้องเราจะได้มีบุคลากรที่หน้าตาดีเพิ่มขึ้น จริงไมจ๊ะ ยุนโฮ แจจุง โฮๆๆๆ”ครูสาวพูดพลางทำตาเหยิ้มๆไปทางทั้งสองคน
แจจุงมองออกไปนอกหน้าต่าง เพราะเค้าเองก็ไม่ได้สนใจที่อาจารย์พูดแต่แรกแล้ว ส่วนยุนโฮนั้นทำหน้าอย่างเอือมๆ
“ครูครับรีบพูดเถอะครับเดี๋ยวจะหมดชั่วโมงโฮมรูม”เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าว่าอาจารย์จะไม่หยุดพลามง่ายๆ
“อ่า จ้ะๆ วันนี้ก็ อาจารย์จะมีนักเรียนใหม่เข้ามานะ เข้ามาได้เลยจ้าชางมิน”
เมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่ไม่มีวันลืม จากที่ดวงตานั้นเหม่อลอยออกไปข้างนอก กลับมาจดจ้องอยู่ที่ประตู ‘คงไม่ใช่คนเดี๋ยวกันหรอก’
ประตูค่อยๆเปิดออกมา เผยให้เห็นเด็กหนุ่มตัวสูงผิวสีน้ำผึ้งค่อยๆเดินมาที่หน้าห้อง ด้วยความที่หน้าตาน่ารักและบุคลิคที่โดดเด่น ทำให้สายตาทั้งหญิงและชายต่างจับจ้องมาที่ร่างบาง
“สวัสดีครับผม ชิม ชางมินครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”ร่างบางพูดทักทายและก้มหัวเพื่อเป็นมารยาท เขาจะรู้ไหมว่ารอยยิ้มที่สดใสที่ทำให้ทุกคนต่างหลงใหลนั้น มีคนหนึ่งที่มองมันต่างออกไป
‘ชางมิน นายจะมาทำไม ทั้งที่ฉันพยายามที่จะลืมนายได้แท้ๆ’
^____________________^
มาแล้วกับคู่แจมิน ทูยู อิอิ วันนี้ลงเพื่อฉลองวันเกิดตัวเอ^^
ความคิดเห็น