มังกรเยาวราช

ลำดับตอนที่ #2 : ขอทานลึกลับกับคัมภีร์มวยไทยโบราณ

 เตี่ยหลังจากที่เตี่ยผมถ่ายทอดพลังวัตรให้แล้ว ก็เทศๆอีกรอบ

 "ลื้อนี้เมื่อไรจะเลิกปากเสียสักทีว่ะ อาป่าน"

 "น่าเตี่ย อั้วก็ปากอย่างนี้แหละ ว่าแต่เตี่ยเก่งจังเล่นจัดการพวกนักเลงซะหมอบเลย สอนอั้วบ้างสิ"

 "ไม่ได้ขืนอั้วสอนลื้อไปน่ะ ลื้อก็เอาไปหาเรื่องคนอื่นไปทั่วอั้วก็เดือดร้อนน่ะ สิมากสุดก็สอนแค่การสะกัดจุดกับ

 การควบคุมลมปราณและเส้นเอ็น ให้ได้ก็เท่านั้น"

 "งั้นก็สอนอั้วเลยสิ อั้วอยากเรียนง่ะเตี่ย"

 "ก็ได้แต่รอพรุ่งนี้ก่อนอั้วถ่ายทอดพลังวัตรให้จนเหนื่อยเลยัอั้วไปนอนก่อนล่ะ"

 รุ่งเช้าผมก็นอนตื่นสายเหมือนเดิมล่ะ และทุกๆครั้งเตี่ยก็มาเรียกเหมือนทุกครั้ง

 "เมื่อไรลื้อจะเลิกตื่นสายซะทีห่ะ อาป่าน ต้งให้อั้วพูดทุกเช้าแม้แต่ตอนเริ่มฝึกวิชา"

 "โห เตี่ยนี้ไม่ใช่พูดแต่เป็นบ่นมากกว่า มาฝึกวิชากันเถอะอั้วพร้อมแล้ว"

 "ได้ไปหลังร้านกัน"

 "ทำไมเราต้องไปฝึกหลังร้านอ่ะ เหม็นจะตายแถวนั้น"

 "นั้นแหละยิ่งต้องไปเพราะเวลาฝึกยุทธเราต้องเอาจิตเราให้ตั้งมั่นแน่วแน่ อีกอย่างเราจะฝึกกันใต้น้ำ"

 "ห่ะใต้น้ำเลยเรอะ"
 
 "ใช่เป็นการเพิ่มพลังวัตรไปด้วย"

  หลังจากนั้นผมกับเตี่ยก็กระโดลงน้ำที่เย็นน้อยกว่าน้ำแข็งนิดเดียว

 แต่โชคดีที่เตี่ยได้สอนวิที่ควบคุณลมปราณกับเส้นเอ็นไว้แล้ว ทำให้ไม่ค่อยรูสึกเท่าไร

 จากนั้นเตี่ยได้สอนทท่าหมัดไทเก็กให้หลังจากที่ขึ้นบนน้ำ พอขุ้นมาแล้วรู้สึกร่างกายแข็งแรงขึ้น

 คงเหมือน การนอนในเตียงหยกเย็นในเรื่องมังกรหยก มั้ง หลังจากนั้นเตี่ยได้บอกให้พอและทำแบบนี้ทุกวัน

 ก็จะดีเอง หลังจากนั้นเตี่ยก็บังคับให้ผมออกไปซื้อของไปไหว้เจ้าเพราะวันพรุ่งนี้ก็ตรุษจีนแล้ว

 ดังนั้นผมจึงเดินทางไปที่ตลาดระกาเพื่อที่จะไปซื้อของมาเช่นไหว้ แต่ในขณะนั้นเองในตลาดได้มีกลุ่มนักเลง

 ออกมาต่อยกันจนชุลมุนไปหมด ผมจึงเข้าไปต่อสู้กับพวกนั้นตามประสาจิ๊กโก๋ และลองวิชาใหม่ไปด้วย

 แต่ผลปรากฏว่าทั้งสองฝ่ายหยุดต่อยกันดื้อๆแล้วหันมารุมสกัมผมแทนจนผมรับมือไม่ไหว แต่ในขณะนั้น

 ได้มีคนมาช่วยผมแถมคนที่มาช่วยผมดันเป็นผู้หญิงไปซะนี่ หลังจากนั้นคุณเธอได้จัดการพวกนักเลงซะหมอบไป

 เลย จากนั้นก็ได้มาพยุงผมขึ้นมาแต่ผมได้เอามือออกแล้วพูดว่า

 "ขอบใจที่มาช่วยแต่ทีหลังไม่ต้องได้เปล่าฉันช่วยตัวเองได้"

 "ฉันไม่ได้มาช่วยนายซะหน่อยนายป่าน จิ๊กโก๋แถวย่านเยวราชฉันก็แค่ทำในสิ่งที่ถูกเท่านั้น ไปล่ะ"

 จากนั้นเธอก็แวบไปอย่างรวดเร็วเหมือนมีวิชาตัวเบา จากนั้นหลังจากที่ผมซื้ออาหารไหว้เสร็จ

 ผมก็เดินผ่านไปจนมาเจอขอทานคนนึง ด้วยความที่ชอบต่อยกับคนอื่นแม้จะแพ้มาตลอดก็เหอะ

 ผมก็ไปท้าต่อยกับขอทานคนนั้นแต่ขอทานคนนั้นก็เฉยราวกับไม่ได้ยินที่ผมพูด

 ผมเลยไปต่อยซะหวัดนึงกะเฉียดๆ แล้วจากนั้น ขอทานคนนั้นก็จับมือผมแล้วบิด

 จนท่อนแขนหลุด ผมแทบร้องจากนั้นขอทานก็พูดว่า

 "คราวหลังควรนอบน้อมต่อผู้ใหญ่มากกว่านี้เข้าใจไหม"

 "คะ......ครับเข้าใจครับ"

 "ดีมากเดี๋ยวต่อแขนให้" 

  กรอบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 ถึงผมจะไม่ร้องก็เหอะแต่ความเจ็บนั้นยากที่จะบรรยายได้เลย

 จากนั้นขอทานคนนั้นก็พูดว่า

 "เธอนี้หน่วยก้านใช้ได้เหมาะแก่การฝึกยุทธมาก แต่เธอควรจะแก่นิสัยในหาเรื่องคนอื่นก่อน เข้าใจไหม"

 "ครับไม่ต้องย้ำก็ได้รับ"

 "ดีมากงั้นเอานี้ไป"

 "อะไรน่ะครับ"

 "คัมภีร์มวยไทยโบราณแนววรยุทธ"

 "เนื่องจากที่ข้าไม่สามารถสอนเจ้าได้เนื่องจากที่จะต้องออกเดินทางหาประสบการ์ณจงเอาไปช่วยผู้อื่น"
 
 "ครับอาจาร์ย" หลังจากนั้นผมก็ไปช่วยเตี่ยเปิดร้าน และรีบขึ้นไปข้างบนทันที ท่ามกลางความสงสัย

 ของเตี่ยว่าวันนี้ทำไมไม่ออกไปกวนประสาทชาวบ้านเหมือนทุกวัน หลังจากที่ผมขึ้นมาบนห้อง

 แล้วผมได้รีบเปิดอ่านดูคัมภีร์ทันทีตั้งแต่เช้ายันเย็นผมฝึกวิชาตลอด จนกระทั้งผมได้สำเร็จวิชาในตอนค่ำ

 นั้นเอง และจากนั้นผมได้ยินเสียง

 ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 เกิดอะไรขึ้นนั้นมันเสียงระเบิด อยู่ข้างล่างนี่เอง เตี่ย หลังจากนั้นผมรีบวิ่งลงไปดูเหตุการ์ณข้างล่าง

 +

 +

 +

 +  

 โปรดติดตามตอนต่อไป