แด่ชีวิตหลังวันโลกแตก

"แด่ชีวิตหลังวันโลกแตก"

บทที่ 1: ซอมบี้ก็คน (เคย) เหมือนกัน!

ณ หมู่บ้านเล็กๆ ชานเมือง สมชาย ชายหนุ่มธรรมดาที่ใช้ชีวิตไปวันๆ กับการขายปลาหมึกย่างหน้าหมู่บ้าน ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องหนีตายจากฝูงซอมบี้ที่วิ่งเร็วกว่าโปรโมชันในแอปฯ ช้อปปิ้ง

เช้านี้เริ่มต้นอย่างเรียบง่าย สมชายกำลังเตรียมเตาถ่าน ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องของป้าสมจิตรเพื่อนบ้านดังลั่น “กรี๊ดดด! มันมากินไก่บ้านฉัน!”
สมชายวิ่งไปดูด้วยความสงสัย ปรากฏว่าไม่ใช่หมาจรจัด แต่มันคือ “ซอมบี้” ในสภาพเสื้อขาดวิ่น ถือขาไก่ดิบติดมือ กำลังกัดไก่แบบไม่สนุกับชีวิต

“ไอ้บ้า! นี่แกเป็นซอมบี้จริงๆ เหรอ?” สมชายถามอย่างงุนงง
ซอมบี้ตัวนั้นหยุดกิน หันมามองเขา แล้วส่งเสียง “อ๊ากก...” แต่ไม่ได้วิ่งเข้าใส่ กลับยืนจ้องหน้าเหมือนคนลังเลว่าจะอธิบายยังไงดี

สมชายหยิบไม้เสียบหมึกขึ้นมาเตรียมตัว แต่ซอมบี้กลับหยิบสมุดบันทึกที่ดูโทรมยิ่งกว่าหนังสือในห้องสมุดร้าง ออกมาเปิดหน้าที่เขียนไว้ว่า "ฉันเป็นคนดี อย่าฆ่าฉัน!"

“เอ่อ... แกยังมีสติอยู่เหรอ?”
ซอมบี้พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น พร้อมเขียนเพิ่มเติมว่า “ฉันชื่อสุชาติ โดนกัดเมื่อวาน แต่ยังไม่อยากกินสมองใคร!”

ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของสมชายก็เปลี่ยนไป เขาต้องกลายเป็น “ผู้ดูแลซอมบี้” อย่างไม่เต็มใจ ทั้งช่วยสุชาติหาวิธีกลับเป็นคน และป้องกันไม่ให้เพื่อนบ้านรู้ว่าเขาซ่อนซอมบี้ไว้ในบ้าน ขณะเดียวกัน สุชาติก็พยายามช่วยสมชายพัฒนาธุรกิจปลาหมึกย่าง ด้วยไอเดียแปลกๆ เช่น การโปรโมต “ปลาหมึกย่างรสสมอง (แบบไม่มีสมอง)” เพื่อดึงดูดวัยรุ่นสายชิค

แต่แค่นั้นยังไม่พอ เมื่อฝูงซอมบี้อื่นเริ่มบุกหมู่บ้าน สมชายกับสุชาติต้องจับมือกันเผชิญหน้าภารกิจสุดฮา ตั้งแต่การตั้งด่านชิมปลาหมึกสำหรับซอมบี้ ไปจนถึงแผนลับสุดล้ำที่ใช้กะหล่ำปลีเป็นตัวล่อ

---

บทที่ 2: สมองไม่ต้อง มีแต่ความฮา!
... (กำลังโหลด...)