ตอนที่ 53 : บทส่งท้าย
" ฉะนั้นบัดนี้ ฉันขอตั้งกลุ่มลับ ภาคีทัณฑ์อาถรรพ์ "
หลังจากที่ตั้งกลุ่มกัน พวกเราก็กลับมานอนที่เรือนพัก แต่ผมกลับนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะเรื่องตั้งกลุ่มที่เพิ่งเกิดขึ้นหรอก แต่เพราะมันเกิดเรื่องที่ผมไม่เข้าใจขึ้น
ตอนที่ทำพิธีร่วมสาบานกันนั้น มีจังหวะหนึ่งที่ผมชะงักไป ผมเห็นนิมิต
แต่มันน่าแปลก เพราะครั้งนี้ผมไม่ได้เห็นความตาย แถมยังเป็นนิมิตที่แปลกประหลาดจนเกินจะอธิบายได้
ในนิมิตนั้นผมเห็น สิ่งก่อสร้างหน้าตาประหลาด ท้องฟ้าในมุมสูงอย่างกับมองลงมาจากภูเขา และแสงของไฟแปลกๆ ที่ย้อมแผ่นดินเป็นสีเหลือง และผมได้เห็นกองเลือด
กองเลือดที่อยู่สุดปลายเท้าของคนคนหนึ่ง ผู้ชายที่สวมชุดอันแปลกประหลาด ชายผมแดงคนนั้น ช่างคล้ายกับเชียรเหลือเกิน
ผมเคยคิดว่านิมิตรประหลาดขนาดนั้น คงไม่มีวันเกิดขึ้นจริงหรอก เมื่อคิดได้เช่นนั้น ผมก็หลับตาลงอย่างสงบ
แต่ผมไม่คิดเลยว่า นิมิตในวันนั้น ผมกำลังเห็นมันอยู่ตรงหน้า เชียรที่กำลังยืนหันหลังมองออกไปสู่ห้วงความคิดแสนไกล กองเลือดที่อยู่สุดปลายเท้าคือเลือดของเขา ที่เกิดจากเธอคนนั้น ในมือของเขากำลังกำปอยผมสีแดงอ่อนแน่น ไม่เคยคิดเลยว่า ตัวผมจะได้มาเห็นเหตุการณ์นี้
โลกที่ไร้ความทุกข์ ทุกสรรพสิ่งมีแต่ความเท่าเทียม ฉันฝันแบบนั้น และฉันเองก็อยากจะเปลี่ยนให้โลกใบนี้เป็นแบบนั้น ฉันไม่เคยคิดที่จะละทิ้งความฝัน
แต่วันนี้ฉันแค่ มีฝันเพิ่มมาอีกหนึ่งความฝัน ความปรารถนาที่ต้องการ เธอ ฉันต้องการเธอ ยัยปีศาจมายา ไม่ว่าเธอจะเอามิติกาหนีไปไหน ฉันเชียร จะตามไปเอาคืนให้ดู
°°°
" มิติกา!!!!!!!! เจ้า เจ้าขังข้า " เสียงหวีดร้องของปีศาจมายาดังก้อง เธอถูกมิติกาลงสลักขังเธอที่หอคอยอาถรรพ์ ก่อนที่เด็กสาวจะหายตัวไปที่โลกมนุษย์
" ร้องเสียงดังน่ารำคาญน่า อยู่ในนั้นไปสักพักเถอะ ยังไงออกมาฉันก็ไม่มีอะไรให้เธอทำอยู่แล้ว จริงมั้ยล่ะ หึหึหึ " เจ้าของนัยตาสีม่วงหม่นยิ้มเลศนัย นั่งไขว่ขาอยู่บนเก้าอี้หนังนุ่มอย่างสบายใจ
" ข้าต้องการจะออกไป ปล่อยข้าเดี่ยวนี้แม่เด็กร้ายกาจ " ปีศาจมายาตัวจริงว่า " เจ้าสร้างเรื่องปลอมเป็นข้าทำไม "
" เธอเป็นคนบอกให้ฉันเลือกเองไม่ใช่หรอ ฉันก็เลือกแล้วไง จะบ่นทำไมอีก " คนหน้าสวยว่าอย่างรำคาญ ป้องปากหาวด้วยความเบื่อหน่าย
" แต่สิ่งที่เจ้าเลือก คือการเล่นสนุกต่อไปนะ เจ้าไม่ตัดอะไรเลย "
" แล้วใครว่าฉันจะตัด หึหึหึ... ฉันจะเล่นสนุกต่อต่างหาก แค่อยากจะ.. " เด็กสาวยังว่าไม่ทันจบ ปีศาจสาวก็พูดตัดขึ้นมาก่อน
" เจ้าไม่ได้อยากรู้ หรืออยากเล่นสนุกหรอกมิติกา เจ้าอยากจะทดสอบเค้าต่างหาก หากเค้าผ่านการทดสอบ เจ้าถึงจะยอมรับใช่มั้ยล่ะ " ปีศาจมายาว่า " เจ้าน่ะ ลืมเค้าไม่ได้หรอก ต่อให้ตายหรือลบความทรงจำของตัวเอง เจ้าก็หลอกความรู้สึกไม่ได้ เจ้าน่ะ ยังมีความเป็นมนุษย์มากกว่าปีศาจมิติกา ยอมรับมันซะ "
มากกว่างั้นหรอ... หึ " นั้นสินะ ฉันคงต้องฝึกอีกเยอะเลยล่ะ แต่รู้อะไรมั้ยมายา "
" อะไร เจ้าจะพูดอะไร "
" เธอน่าจะอยู่ที่นี่อีกสักพักนะ ฉันขอตัวไปดูผลงานความสนุกก่อนล่ะ ฮ่าๆๆๆ " ว่าแล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องบนหอคอย ออกไปโดยทิ้งปีศาจมายา ร่างอีกด้านของตนเอาไว้
" มิติกา!!!!!!!!!!!!! "
•
•
•
•
•
เช้าที่อากาศสดใส โรงเรียนนิศาพาณิชย์ก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยนักเรียนที่ยิ้มแย้มเหมือนเดิม แต่มีบางอย่างที่แปลกไป สิ่งที่แปลกตานั้นก็คือ.. การิน และ ชายผมแดง
ทั้งคู่เดินเข้ามาในโรงเรียน เดินก้มหน้ามาเงียบๆ โดยมีลัลทริมา เดินตามหลังเข้ามาด้วย จึงตกเป็นเป้าสายตาของทุกๆ คน
แต่ที่แน่ๆ ทุกคนกำลังหาคำตอบถึงบุคคลปริศนา ชายผมแดงคนนั้นเป็นใครต่างหาก ใบหน้าที่หล่อเหลา เรือนผมสีแดงประหลาดไม่ได้ทำให้เขาเหมือนปีศาจ หรือน่ากลัวใดๆ มันยิ่งทำให้สาวๆ วัยกระเตาะต่างแอบจ้องมองกันเป็นทิวแถว เพียงแค่มีแรงกดดันแปลกๆ ที่ทำให้พวกเธอไม่กล้าเดินเข้าไปหาต่างหาก
คนผมต่างสีสามคนเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังโรงเรียน หน้าต้นไทรที่มีโต๊ะสีขาววางอยู่ ก่อนการินจะวางตุ๊กตาไม้ลงบนโต๊ะ
" ตุ๊กตาดินนี้ มีเส้นผมของเราสาม ไม่สิ สี่คนอยู่ ฉันจะเอามันฝังไว้ที่ใต้ต้นไทรนี้ " การินว่า เส้นผมของคนสี่คนที่เขาว่าคือ เส้นผมของเขา ลัลทริมา เชียร และมิติกา ความจริงเธอไม่ได้ให้ แต่เขาแอบดึงมาเมื่อตอนที่เขาทะเลาะกับเธอ
ทีแรกก็กะจะเอาไว้แก้แค้นละนะ แต่เอาไว้ทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ผูกปมเส้นผมแทนสายสิญจน์ พันรอบตุ๊กตาอาถรรพ์ เป็นเหมือนกับสัญญาที่จะทำให้เราโคจรมาเจอกันอีก
เด็กหนุ่มมองเส้นผมสี่สีบนตุ๊กตาไม้ การทำแบบนี้มันก็ไมาได้ดีหรอก มันยิ่งจะทำให้พวกเขาตัดกันไม่ขาด หนีจากกันไม่ได้ แต่ใครจะไปรู้ มันอาจจะมีสิ่งดีๆ ต่อจากนี้ก็ได้ หรือไม่ก็... ความสนุกที่กำลังก้าวเข้ามา
" ดีแล้ว งั้นเรารีบฝังมัน แล้วก็ไปหาอะไรดื่มกันดีกว่า ฉันว่าฉันมีร้านหนึ่งอยากจะไป " ชายผมแดงว่า ต้องไปร้านนี้ให้ได้เลย จำได้ว่าก่อนหน้านั้นมีคนฝากเอาไว้ ยังไงก็ต้องไป
17 : 00 น.
ณ ร้านกาแฟ
" เอาๆ กินให้อร่อยเลยนะ " เสียงนุ่มนวลดูเป็นมิตรของชายเรือนผมสีเขียวพูดขึ้น " เชียรอุตสามาร้ายของฉัน วันนี้กินได้ไม่อั้นเลย ฉันให้กินฟรี คิกๆ "
" ขอบใจนะเนตร " ชายผมแดงว่า ไม่คิดเลยว่าเพื่อนของเขาจะอยู่ใกล้ๆ มาตลอด ร้านกาแฟของเนตรอยู่ระหว่างทางไปสองโรงเรียนพอดี เรียกว่าอยู่ตรงกลางเลยก็ได้ บ้างทีที่นี่อาจจะเป็นที่พักผ่อนสำหรับเขาได้
" เฮ้อ... ไอ้หัวแดงมีเพื่อนด้วยหรอ ฉันก็นึกว่ามีแค่ศัตรูซะอีก " การินว่าแขวะชายผมแดง คู่อริตลอดกาลของเขา
" นายยังรู้จักฉันน้อยไปนะการิน " เชียรว่า จะว่าไม่พอใจที่เด็กหนุ่มพูดเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ จะว่าชอบก็ยิ่งไม่ใช่ไปอีก
กริ่งงง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น พร้อมๆ กับเสียงพูดคุยของเด็กสาวสองคนที่เดินเข้ามา เด็กสาวที่การินจำได้ว่าชุดที่ใส่ เป็นเครื่องแบบโรงเรียนจินดาวิทยา
" ดูร้านนี้สิเภา สวยจังเลยเนอะ "
" เออสวย เรารีบไปหาโต๊ะกันเถอะ พอมาถึงครบแล้ว จะได้สั่งเค้กมากินเลย "
" ฮือ "
คำสนทนาของทั้งคู่ดังขึ้น ก่อนที่เด็กสาวทั้งสองจะเดินมานั่งที่โต๊ะถัดจากโต๊ะของการิน
" งั้นฉันไปรับออเดอร์ก่อนนะ อยากกินอะไรก็บอกนะเชียร " เนตรพูดด้วยเสียงเป็นมิตรก่อนจะเดินไปหาเด็กสองคนนั้น
" ทำไมต้องมานั่งใกล้ๆ ด้วยวะ " การินพึมพำเบาๆ ไม่พอใจเท่าไหร่ที่มีเด็กสาวที่ชอบส่งเสียงมานั่งอยู่โต๊ะใกล้ๆ
" ไม่เอาน่าการิน คนอื่นเขาก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้นายเหมือนกันแหละ "
" เดี่ยวเถอะยัยโง่ " การินข่มเสียงเข้ม ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในที่ชุมนุม เขาจะสั่งสอนเธอไปแล้ว
" เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย " ชายหนุ่มห้ามทัพ ในที่นี่คงจะมีเขากับละมั้ง ที่มีอายุมากกว่าคนอื่นๆ เฮ้อ... น่ารำคาญจริงๆ ชายผมแดงบ่นในใจ หูก็ฟังสิ่งรอบข้างด้วยความเคยชิน จากทุกทีที่เคยทำ
" ยัยดา นี่กี่โมงแล้ว "
" พึ่ง 17 นาฬิกาเอง แกจะรีบไปไหนล่ะยัยเภา เดี่ยวก็คงมาถึงแล้วแหละ "
เฮ้อ ก็แค่พวกเด็กผู้หญิงไร้สาระ ไม่มีอะไรให้น่าฟังเลยสักนิด รีบกินรีบไปดีกว่า
เชียรคิด ค่อยๆ ตักเค้กแอปเปิ้ลเข้าปากอย่างสำรวมเรียบร้อย
กริ่งง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผู้มาเยือนไม่ส่งเสียงใดๆ เพียงแต่เดินตรงไปยังโต๊ะเป้าหมายทันที
" อ้าว มาแล้วยัยเภา "
" มิติ มิติ มิติมานั่งทางนี้จ๊ะ "
ควับ! ( หันอัตโนมัติ )
เรือนผมสีม่วงยาวสยายของเจ้าของร่างบางแกว่งไกวไปมาตามแรงเดิน เธอเดินผ่านไป เดินผ่านเขาไปโดยไม่มองด้วยซ้ำ
มิติกา....
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
และพีก็ตัดจบ 555+ ช่วงนี้มีพล็อตที่อยู่ในหัวเยอะแยะไปหมดเลยยย โรงเรียนก็ใกล้จะเปิดแล้ววว อ้ากกก!!
แต่ว่า อยากให้มีภาคต่อมั้ยคะ ถามกันสักนิด ช่วยตอบหน่อยนะ ถ้าอยากพีก็จะแต่งต่อ แต่เริ่มบทใหม่ ไปสู่อะไรที่สนุกกว่า เอาเป็นว่า พีจะรอคำตอบนะคะ....
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำต่อค่ะ
หันควีบเชียวนะเชียรรร