ตอนที่ 33 : ตอนที่ 33 : ปฐมบท เกมส์เสี่ยงทาย คฤหาสน์สีเลือด (2)
อือ.... .
โอ๊ะ..... . ทำไมมันรู้สึกเพลียแบบนี้..
ทำไม... กัน...
ร่างบางยันตัวขึ้นนั้งบนเตียงนุ่ม กุมหัวด้วยความเพลียและปวดหนึบ ดวงตายังพร่ามัวโฟกัสสิ่งรอบข้างไม่ได้นัก เธอจึงได้แต่นั่งอยู่บนเตียงสักพักให้สภาพร่างกายกลับเข้าสู่ความปกติ
อืม.....
อะ... ๏_๏
ิ๊หา!!!!..... ที่นี่มัน...
ดวงตาสีหม่นคู่สวยเบิกตาโพลงมองภาพสิ่งรอบข้างด้วยความตกใจระคนสงสัย
ที่นี่มัน....
หน้าต่างโค้งเก่าๆ เตียงผุๆ ประตูไม้เป็นรูพังๆ ตู้เสื้อผ้าโทรมๆ โต๊ะเครื่องแป้งฝุ่นเกาะ และ......
พ่อ...
.... แม่
โครงกระดูกเก่าๆ ที่เริ่มผุ ซากของความทรงจำยังวางอยู่บนพื้น ตำแหน่งสุดท้าย ที่มันเคยอยู่ รอยเลือดแห้งเกรอะกรังยังติดพื้นเป็นจุดดำๆ ด่างๆ เสื้อผ้าที่ปกคลุมอยู่บนโครงเน่าก็ยังอยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง........
ตึกๆๆๆ..
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินใกล้เข้ามาในที่ที่เธออยู่ มิติกาลุกจากเตียงทันที ก่อนจะไปยืนหลบอยู่ข้างๆ หน้าต่างด้วยใจกระวนกระวาย
ดวงตาคมมองหาร่างที่เขาเอามาทิ้งลงบนเตียงอย่างใจเย็น จนกระทั่งไปสะดุดกับปลายผมสีแปลกที่โพล่ออกมาจากหลังเสาข้างๆ หน้าต่าง
“ ออกมาเจอกันหน่อยสิ คิดว่าเธอจะกล้ามากกว่านี้ซะอีก ” ชายหนุ่มในหน้ากากไพ่โพแดงแสยะยิ้ม
คนฟังชะงักไปสักพัก ก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาเผชิญหน้ากับเขาด้วยความสงสัย
“ แก.. เป็นใคร ” เด็กสาวยืนพินิจมองชายปริศนาตั้งแต่หัวจรดเท้า ท่าทางบ่งชัดว่าชายคนนี้คือคนที่สุภาพ เชื่อถือไม่ได้แน่ๆ
“ ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะวิเคราะห์ฉันอยู่สินะ ฮึๆๆ ” วิทูรหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ
มันก็แปลกอยู่หรอก ที่เด็กผู้หญิงจะไม่มีท่าทางกลัวคนแปลกหน้าที่จับมาเลยน่ะ แต่ถ้าคิดอีกแง่ มันก็คงไม่แปลก ถ้าท่านศาสดาลงทุนเลือก ก็แปลว่ามีดี
“ แกจับฉันมาทำไม ” มิติกาถามด้วยเสียงราบเรียบ นัยตาบ่งชัดว่าไม่ได้รู้สึกกลัวสักนิด “ แก... จับลัลทริมามาด้วยสินะ ใช่มั้ย ”
“ ฉลาด.. จังเลยนะ ใช่ ฉันจับลัลทริมา และเธอมาที่นี่ เพื่อที่จะพามาร่วมเล่นเกมส์ ”
“ เกมส์ อะไรกัน ” นัยตาสีหม่นจ้องร่างชายหนุ่มเขม็ง รอยยิ้มเย็นกระตุกมองร่างบางเลศนัย
“ พบ หรือ พราก ฮึๆๆๆๆ ” ชายหนุ่มแค้นหัวเราะ มองใบหน้างามไร้ที่ติของคนตรงหน้าแล้วก็ริษยาปนเปชื่นชมปะปนกันไป
“ แต่ตอนนี้ดูเหมือนแขกที่เหลือจะยังไม่มา งั้นก็... ช่วยอยู่ในนี่อีกหน่อยเถอะนะ.. ” วิทูรหันหลังเดินออกจากห้อง แต่ก่อนจะออกไป “ แล้วก็.. คิวของเธอ จะได้เริ่มเล่นเกมส์ คือตอนที่แขกผู้มีเกียรติของฉัน มาถึงตัวเธอแล้วเท่านั้น จำเอาไว้ ฮึๆๆ ”
“ งานนี้จะพบ หรือจะพราก ก็อยู่ตัวของไพ่ ใบสำคัญนั้นแล้ว ฮ่ะๆๆ ” พอพูดจบ เขาก็เดินออกไป พร้อมกับปิดประตูที่จะพังแหล่มิพังแหล่ลงเสียงดัง
ไพ่...... ใบสำคัญงั้นหรอ..
...คือใครกัน... คงไม่ใช่
••••••••••••
••••••••
•••
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
“ ไอ้หัวแดง แกมั่วใช่รึเปล่า ไอ้รูปนี่ไม่เห็นมีอะไรเลย ” การินทำหน้ามุ้ย ทำยังไงก็ไม่พบอะไรที่คิดว่าซ่อนอยู่ในรูปสักนิด
“ สงสัยฉันคงต้องวิเคราะห์ใหม่แล้วล่ะ ว่ามันอยู่ที่ไหน ” เชียรเกาคางเบาๆ เหล่ตามองไปรอบๆ
... จะทำยังไงดีล่ะ รูปนี่ไม่เห็นมีอะไรอย่างที่เราคิดไว้เลย จะทำยังไงถึงจะรู้ทางไปที่คฤหาสน์วัชรนั้นล่ะ.....
นัยตาสีชาดกรอกตามองไปรอบๆ บังเอิญสายตาก็ไปบรรจบกับแผ่นอะไรสักอย่าง ที่โพล่ออกมาจากข้างๆ กรอบรูป มือเรียวจึงจับมันออกมาดูทันที
ยะ.... ยัยตัวแสบตอนเด็กๆ งั้นหรอ คิกๆๆ เป็นเด็กที่ยิ้มไม่เป็นจริงๆ ด้วยสินะ ตัวเล็กๆ เหมือนตุ๊กตาจังเลย เฮ้อ..
" ไอ้หัวแดง แกดูอะไรวะ รีบๆ คิดหาทางไปที่คฤหาสน์เฮงซวยนั้นสิ มัวเล่นอยู่ได้ " การินโวยขึ้นมาอย่างหัวเสีย ใบหน้าหงิกงอด้วยความไม่ะึงพอใจ
หงุดหงิด หงึดหงิดโว้ยยย ทำไมมันต้องเอายัยโง่ไป แล้วทำไมมันถึงได้กล้ามาลักพาตัวยัยคิงคองไปในระยะเผาขนแบบนั้น ทำไม ทำไม ทำไมมมม!!!
“ พวกเราในที่นี่ไม่มีใครรู้ทางไปคฤหาสน์นั่นเลย ถ้างั้นก็คงต้องไปถามกับคนที่เคยอยู่แล้วล่ะ ” ชายผมแดงพูดขึ้นเสียงอ้อมแอ้ม ด้วยความกังวลในใจ
“ ใคร ?? ” การินและรุทรถามขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“ ก็....... ”
••••••••••
•••••
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
“ คุณมุกคะ มีคนมาขอเข้าพบค่ะ ”
“ ให้เค้าเข้ามาได้ค่ะ ”
เอียด.. ปัง..
“ ขอโทษนะครับ แต่ผมขอคุยเรื่องมิติกาสักนิด ” ชายผมแดงเข้ามาภายในห้องทำงานของมุกดาพร้อมๆ กับเด็กหนุ่มลูกผอ. ใบหน้าของชายทั้งสองฉาบไปด้วยความร้อนใจอย่างเห็นได้ชัด
“ ยัยมิไปทำอะไรให้ร้อนใจงั้นหรอ ถึงได้มาถึงที่นี่ ” หญิงสาวถามแขกทั้งสองด้วยท่าทีสงบนิ่ง แม้ในใจตอนนี้อยากจะสอบสวนชายผมแดงที่เธอจำได้เมื่อตอนนั้น
“ ครับ ตอนนี้ทุกคนกำลังร้อนใจมาก ที่มิติกาและลัลทริมา โดนจับตัวไป ” พอเชียรว่าจบ มุกดาก็นิ่งเงียบไปในทันที
“ ไปไหน ”
“ คฤหาสน์วัชรครับ พวกเราจะตามไปช่วย แต่ไม่รู้ว่าคฤหาสน์นั้นอยู่ที่ไหน เลยมาถาม...คุณ ” ชายผมแดงกล่าวด้วยถ้อยคำสุภาพอย่างที่สุด ในใจร้อนรุ่มอยากจะรู้เดี่ยวนี้จะได้ไปเสียที
มุกดาเงียบไปสักพักใหญ่ๆ ก่อนจะลุกไปยังตู้เอกสารหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาเขียนอะไรบางอย่าง ก่อนจะยื่นให้ชายผมแดงรับไป
“ รีบไปซะ ไปพาเธอกลับมาให้ได้ ฉันฝากน้องสาวฉันที ” หญิงสาวยิ้มส่งชายทั้งสองด้วยความร้อนรนใจ ชายหนุ่มรับกระดาษมาดู ก่อนจะเดินนำการินออกจากห้องทำงานไปในทันที
คฤหาสน์วัชรงั้นหรอ ทำไมต้องเป็นที่นั้นนะ ทำไมถึงไม่เป็นที่อื่น คนร้ายมันเป็นใครกันนะ ถึงได้เลือกที่จะจับตัวไปที่นั่น มันเป็นใครกันนะ
ทำไมต้องเป็นที่นั่นด้วย....
... ที่ที่มีแต่ความทรงจำ
ที่ทั้งดี และเลวร้าย.......
•••••
•
•
•
•
‘ มิติ น้องทำอะไรอยู่หรอ ’
‘ .... ซักผ้ามั้ง... ’
‘ เอ่อ.. .. -_-+ ’
‘ เธอก็เห็นนิ ว่าฉันกำลังอ่านหนังสือ จะถามทำไม ’
‘ เอาแต่อ่านหนังสือ ไม่เบื่อรึไง เราไปวิ่งเล่นกันเถอะ ’
‘ ไม่ ’
‘ ทำไมล่ะ เราไปเล่นด้วยกันเถอะนะ ไปวิ่งเล่นกัน ’
‘ ไร้สาระ ฉันไม่มีเวลาไปทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกนะ เธอจะไปก็ไปคนเดียวสิ ’
‘ แต่..... ’
‘ แต่อะไร ’
‘ มะ... ไม่มีอะไร ไม่เล่นก็ไม่เป็นไรจ้า ’
แต่.... พี่อยากจะเล่นกับเธอนิ ทำไมถึงไม่อยากเล่นด้วยกันล่ะ ทำไมถึงต้องปฏิเสธด้วยนะ
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
...การินสติแตกไปแล้ว งานนี้จะพบหรือจะพรากก็อยู่ที่พวกนายแล้วนะ อย่าพึ่งสติแตก..
หลังจากหายไปกี่วันก็ไม่รู้ พีไนท์ก็กลับมา และก็จะหายไปอีก...
และวันนี้พีไนท์ก็เลยวาดรูปมาฝากค่ะ
พอดีพีไนท์วาดในมือถือ แล้วก็ใช้นิ้ววาด ไม่ได้ปากกาแต่อย่างใด ถ้ามันไม่สวยก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ
แล้วพีไนท์จะกลับมาอีก อย่าพึ่งทิ้งกันน้า แล้วเค้าจะมาอัพอีกค่ะ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
54 ความคิดเห็น
-
#31 Mascher (จากตอนที่ 33)วันที่ 31 พฤษภาคม 2563 / 20:08รอนะคะถ้ามิติโดนฆ่าจริงจะตายจริงรึเปล่าน้า?#310
