(fanfic) ปริศนามายา อัตตานิรันดร์

ตอนที่ 28 : ตอนที่ 28 : ความฝัน

เด็กสาวขยับยิ้ม มองตัวเองในกระจกเงาหน้าโต๊ะเครื่องแป้งอันใหญ่ รอยยิ้มที่ดูมีความสุขอิ่มเอมเปี่ยมล้น มันน่ามองเสียจนชายหนุ่มไม่อาจละสายตาได้

ฺฮือ....

จู่ๆ เสียงร้องไห้ของใครสักคนก็ทำให้เชียรละสายตาจากเจ้าของเรือนผมม่วง เดินไปหาต้นเสียง เจ้าตัวที่กำลังร้องไห้อยู่

ชายหนุ่มเดินมาที่สนามหญ้า มีเด็กหญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งนั่งกุมเข่าร้องไห้อยู่ ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างเล็กนั้น

“ เป็นอะไรหรอเด็กน้อย ” ชายหนุ่มถามเด็กน้อยขี้แยด้วยเสียงนุ่มนวล นัยตาสีชาดจ้องมองร่างเล็กนิ่ง

“ ฮือ.... หนูเจ็บ ” เด็กหญิงตัวน้อยกุมเข่าร้องไห้ไม่หยุด นัยตาสีม่วงๆ แดงๆ คู่สวยหม่นมองชายหนุ่ม เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น

“ เกิดอะไรขึ้นหรอ เจ็บตรงไหน ” ชายผมแดงยื่นมือไปประคองร่างเล็กตรงน่าอย่างเอ็นดู

“ หัวเข่าหนู.... ฮือ.... พ่อจ้าหนูเจ็บ ” เด็กน้อยว่า แต่สรรพนามที่เด็กน้อยเรียกเขา มันทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป ด้วยความสงสัย

“ พ่อ? ” ชายหนุ่มรำพัน แต่ไม่ได้สนอกสนใจอะไร ยื่นมือไปประคองร่างเล็กไปทำแผล

เรือนผมสีแดงแซมม่วงนิดๆ ของเด็กน้อยทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจ แต่ก็ซื่นชอบ 

“ ฮือ..... หนูแสบ แงๆๆ π_π ” เด็กน้อยร้องไห้ยกใหญ่ เมื่อชายหนุ่มใช้น้ำสะอาดค่อยรินลงไปที่แผล 

“ อะ เสร็จแล้ว ไม่ต้องร้องเด็กน้อย ” ชายผมแดงว่า พลางลูบหัวปลอบเด็กน้อยเบาๆ 

ตึกๆๆๆ...

เสียงฝีเท้าของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมม่วงเดินมาข้างหลังชายผมแดง ก่อนเธอจะก้มลงหอมแก้มเขาเบาๆ แล้วเข้าไปอุ้มเอาเด็กน้อยขี้แยตรงหน้าชายหนุ่มคนนั้น

“ แม่จ้า ” เด็กน้อยเรียก พลันโผเข้ากอดคอผู้ที่ถูกเรียก

นัยตาสีชาดจ้องเด็กหญิงตัวน้อยและมิติกาอย่างสงสัย แต่ก่อนที่จะได้ถาม เด็กน้อยก็เรียกเขาด้วยสรรพนามที่เธอเรียกเขาตอนนั้น

“ พ่อจ้า แม่จ้า ” นัยตาสีม่วงอมแดงเปล่งประกายสุกใส มือเล็กกุมมือชายหนุ่มและเด็กสาวผมม่วงเอาไว้ “ หนูรักพ่อกับแม่จ้า ”

แต่....... จู่ๆ ร่างของมิติกาและเด็กน้อยคนนั้น ก็นิ่งไปราวกับรูปปั้นหินไร้ชีวิต...

“ กูละเกลียดจริงๆ พวกครอบครัวสุขสันต์ ” เสียงเข้มของใครบางคนดังก้อง เสียงของใครบางคนที่เชียรจำได้ดีแต่ไม่ได้ยินมาช้านาน

“ ไม่ได้เจอกันนานเชียวนะ อ้ายหัวแดง ” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก “ ไอ้ยักษาอ่อนหัดอย่างมึง เคยคิดถึงกูบ้างมั้ยหว่า ฮ่ะๆๆๆ ”

เสียงนี้มัน....... เสียงของชายที่เคยสั่งสอนเขาในวัยเด็ก ชายที่เคยรังแกและช่วยเขา ชายที่เป็นครูของเขา..... พะ... พรรณพยัคฆ์

 ( ก็ยังสรรหาเอามาเชื่อมกันได้ : pn. )

“ ทำไมนิ่งไปล่ะ ” ชายผมสีน้ำตาลยาวที่เดินมาจากในความมืดขยับยิ้ม “ รึมึงไม่คิดถึงกูเลยนะ น่าเสียใจจริงๆ เชียว ”

“ มาทำอะไรที่นี่ ” เจ้าของนัยตาสีชาดถามผู้ที่เคยเป็นครูของเขา

“ หึ... มึงไม่ต้องระแวงดอก วันนี้กูก็แค่จะมาเตือนมึง ” พรรณพยัคฆ์ชี้ไปที่ร่างบางของเด็กสาวผมม่วงที่อุ้มเด็กหญิงอยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม

“ นี่คงจะเป็นครอบครัวของมึงซินะ หึหึหึ เห็นแล้วข้าอยากจะอ้วกจริงๆ ไม่คิดว่าอ้ายหัวแดงที่ซึนตลอดเวลาที่อยู่ภาคี จะมีเมียกับเขา ฮ่าๆๆ ” พรรณพยัคฆ์หัวเราะลั่น ในขณะที่อีกฝ่ายกำหมัดแน่น

ฉันซึนตรงไหน.........

.......ไม่เห็นมีใครเคยบอกซะหน่อย

“ กูละไม่เคยคิดมาก่อน ว่าอ้ายเด็กกระจอกอย่างมึงจะกลายเป็นศาสดาที่มีคนนับถือได้ ” พรรณพยัคฆ์พรรณา “ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน ยังอ่อนด้อยอยู่แท้ๆ ”

“ หึ..... กูละนับถือมึงจริงๆ ” รอยยิ้มเลศนัยขยับยิ้ม กอดอกจ้องร่างผู้เป็นศิษย์เก่าเขม็ง

“ นายมีอะไรจะพูดกับฉัน รีบๆ พูดมาสิพรรณพยัคฆ์ ” ชายผมแดงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย เร่งเร้าให้ชายผมสีน้ำตาลยาวรีบพูด

ผู้เคยเป็นครูขยับยิ้ม “ หึ... มึงนี่ยังรีบร้อนเหมือนเดิมเลยนะ อะๆ กูจะเข้าเรื่องเลยก็ได้ ”

พลันรอยยิ้มเลศนัยก็หายไป เหลือเพียงคิ้วหนาที่ขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม

“ มึงต้องเลือก ” นิ้วเรียวชี้หน้าเชียรแล้วตะคอกเสียงดัง “ ต้องเลือกระหว่างหน้าที่ในการสานต่อความฝันของมึง กับความสุขของมึง มึงต้องเลือก ”

“ เลือก... ” เชียรทวนคำซ้ำ นัยตาสีชาดหม่นหมองลงฉันพลัน

“ ใช่ ” พรรณพยัคฆ์ตะคอก “ ระหว่างหน้าที่การเป็นศาสดาของมึง กับหน้าที่หัวหน้าครอบครัวของมึง มึงต้องเลือก ”

“ ถ้ามึงไม่ตัดสินใจให้เด็ดขาด คนที่เดือดร้อนจะไม่ใช่แค่มึง ” พรรณพยัคฆ์กำลังทำหน้าที่ของเขา ในเวลานี่เหลือเวลาน้อยแล้ว เขาต้องไปแล้ว นอกจากนี้.... ก็แล้วแต่การตัดสินใจของศิษย์รัก

“ กูจะมาบอกมึงเพียงแค่นี้แหละ คิดให้ดีๆ ล่ะอ้ายหัวแดง ” ว่าแล้วร่างของครูแห่งภาคีก็หายไป...

........... หายไปในความมืด

พลันตัวของชายผมแดงก็มายืนอยู่ในจุดกึ่งกลางของภาพสองภาพ ภาพแห่งอำนาจ และความสุขในครอบครัว

ในขณะนั้น จู่ๆ ภาพทั้งสองฝั่งก็แตกร้าวออกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนกับกระจกแตก....... แล้วภาพใบหน้าของคนที่เขารู้จักก็ปรากฏขึ้นมา

‘ เชียร ’

.....เนตร

‘ ไอ้หัวแดง ’

.....การิน

‘ ท่านศาสดา ’

.... สาวก

‘ พ่อจ้า ’

‘ แม่จ้า ’

เด็กคนนั้น........

‘ นาย ’

..... มะ.... มิติกา

‘ นาย ’

‘ นาย ’

‘ นาย!!! ’

‘ นาย!!!!!!!!!!!!! ’

••••••••••••••••••••••••

•••••••••••••••••

••••••••

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

•

“ ตื่น... ”

“ นาย ”

“ นายตื่นสิ ”

“ นาย !!!! ”

ชายผมแดงสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภวังค์แห่งความฝัน 

“ นาย ” ใบหน้าสวยของเด็กสาวที่เขาคุ้นเคยโน้มลงมาสบตากับเขาจนแทบจะประชิด “ ตื่นรึยัง ”

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ มิติกาจึงขยับตัวออกห่างจากชายผมแดง “ นายฝันร้ายหรอ ฉันเห็นนายกำหมัดแน่น เหงื่อออกเต็มเลย ”

ฝันหรอ..... 

....... เมื่อกี้ฉันฝันสินะ

แต่ทำไม..... 

....... มันเหมือนจริงอย่างนี้

ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยของเด็กสาวผมม่วงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา นัยตาสีชาดจับจ้องเธออย่างพินิจ 

ถ้าเมื่อกี้เป็นความฝัน... ก็แปลว่าเด็กคนนั้น คือลูกในอุดมคติของเขา ที่จิตใต้สำนึกสร้างขึ้น

“ ว่าไง ” มิติกาพูดย้ำ “ ฝันร้ายหรอ ฝันว่าอะไร ฉันจะได้ช่วยปลอบ ”

มือหนาลูบสีม่วงเบาๆ ก่อนจะหันไปรวบเอาร่างบางเข้ามากอดแน่น แน่นราวกับกำลังกลัว

“ เป็นอะไรของนายเนี่ย ” มือเล็กลูบหลังชายหนุ่มเบาๆ เด็กสาวสัมผัสได้ถึงความรู้สึกกลัวบางอย่างของชายหนุ่ม “ นายเป็นอะไร ทำไมต้องกอดฉันแน่นขนาดนี้ล่ะ บอกฉันมาสิ ”

“ ฉัน.... ” ชายหนุ่มเงียบไป...

ไม่สบายใจเลย ทำไมฉันถึงฝันแบบนี้ นี่มันนิมิตแบบไหนกัน

เลือกหรอ... ทำไมฉันต้องเลือก ทำไมต้องเป็นฉันที่จะต้องตัดสินใจเลือก... ทำไม

ตั้งแต่เขากลับมาจากสวนสนุก เขาก็รู้สึกเหมือนมีคนตามตลอดเวลา และ... รู้สึกสังหรณ์ไม่ดี

แล้วก็ฝันนี่อีก ฝันที่กำลังเป็นเหมือนเครื่องบังคับให้เขาเลือก..

ฉันควรจะเลือกสิ่งไหนดี....

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

ใช่... ท่านเชียรควรจะเลือกสิ่งไหนดี.. 

อำนาจหรือครอบครัว.... 

.... พีไนท์อยากจะรู้แล้วสิ