คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แผนการของเพชรพชร~*
บทที่3
แผนการของเพชรพชร
"หา พี่เพชรจะเข้าโรงเรียนพัชร แล้วปลอมเป็นผู้หญิงเนี่ยนะ"
"ทำไม แผนนี้ไม่ดีรึไง"
"เปล่า มันเป็นแผนที่เยี่ยมยอดเลยตะหาก พัชรไม่คิดเลยว่าพี่เพชรใช้ส่วนไหนของพี่คิดเนี่ย"
"เอ่อ แกแน่ใจนะว่าชมชั้นอยู่อ่ะ"
"แน่ใจสิจ๊ะ แผนนี้ประเสริฐจริงๆนะ พี่ เพชรหน้าหวานอยู่แล้วด้วย หวานกว่าพัชรอีก ฮึฮึ มันต้องหลงแน่ๆพี่ ไอพี่ยุทธมันชอบคนหน้าหวาน แล้วก็เงียบๆ อย่างเพชรอ่ะ แค่เดินปาดหน้ามันบ่อยๆ มันก็เอาแล้ว ไม่ต้องเข้าหามันหรอก"
"จริงนะ เอางี้ เดี๋ยวเราไปสมัครเรียนที่โรงเรียนพัชรก่อน พัชรไปเอาเงินในเซฟมาให้พี่ซักห้าแสนซิ"
"ห้าแสนเองหรอ เอาไปเผื่ออีกซักแสนสองแสนดีกว่า เผื่อมันไม่รับ"
"จะบ้าหรอ เอาผลการเรียนชั้นไปให้เค้าดู เค้าก็อาจจะรับแล้วก็ได้นะยะ"
"แต่เพชร เอ่อ พี่เพชรไม่ใช่ผู้หญิงนะ"
"เออเสะ แกก็ไปทำประวัติปลอมมาสิ เร็วๆเลยไม่งั้นไม่แก้แค้นให้ด้วย"
"ค่าพี่เพชรสุดสวย"
"ขอบใจย่ะ"
"แกทำชั้นกับน้องชั้นใช่มั้ย คราวนี้หัวใจแกจะต้องแหลกมากกว่าพวกชั้นแน่ นังทอม!!"
ทำไมนะ ทำไมเธอต้องทิ้งผมไปมีคนอื่นด้วย ผมไม่ดีตรงไหน ผมไม่ดีตรงไหนหรอ ผู้ชายหน้าตาไม่เอาอ่าวนั่นดีกว่าผมตรงไหน
เวลาที่ได้ใช้มาด้วยกัน กลายเป็นแค่สายลมที่พัดผ่าน พัดมาก็ต้องพัดไป
เราคงต้องรอลมระลอกใหม่ที่จะพัดมาให้เราชื่นใจอีกครั้ง
และหวังว่า ครั้งนี้จะไม่เหมือนครั้งที่ผ่านมา...............อีกแล้ว
ทำใจซะเถอะ......................วิทยายุทธ
เช้าวันใหม่ที่น่าจะสดใสกลับดูหมองหม่นเหลือเกินในสายตาของผม ต่อไปนี้ผมจะไม่มีคนให้คอยดูแล ไม่มีคนให้คอยใส่ใจ ไม่มีคนให้คอยห่วงใย เพราะตอนนี้เธอมีคนที่จะคอยทำอย่างนั้นคนใหม่ซะแล้ว
มีคำถามคำถามนึง ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในโสตประสาทของผมตลอดเวลา ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ก็คิดคำตอบไม่ออก พัชรคนนั้นคือพัชรคนที่เราเคยรู้จักรึเปล่า ตลอดเวลาที่คบกันเธอไม่เคยทำให้ผมไม่พอใจเลย เธอเป็นเด็กดีตลอด ชอบเอาอกเอาใจ ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น
แล้วสุดท้ายก็คือ เธอ "เคย" รักผม
ผมต้องสลัดความคิดทั้งหมดออกไป เมื่อโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
"ไงไอลี่ มีไรวะ"
"ได้ข่าวว่าเลิกกับพัชรแล้ว"
"เออ แล้วมีไร"
"อืม ฉันก็ว่าจะบอกแกนานแล้วแหละ แต่ทุกครั้งที่ฉันกำลังจะพูดเรื่องพัชร แกก็จะมีความสุข มีความสุขมากๆ ฉันก็เลยไม่กล้าบอกแก"
"ว่า?"
"ฉันเคยเห็นน้องพัชรของแกเข้าม่านรูดไปกับแฟนใหม่ของมัน"
อึ้งสิครับ ใครจะไปนึก คนที่เรียบร้อยน่ารัก เป็นนางฟ้าประจำตัวของผมตลอด จะเคยมี.............กับไอผู้ชายนั่น
"แกชัวร์ป้ะ"
"เออเสะ มันยินยอมเลยนะเว้ย แกก็อย่าคิดมากเลยดีกว่า ฉันรู้ว่าแกรักไอพัชรมันมาก แต่ครั้งนี้ต้องทำใจว่ะ"
"เออ กุรู้น่า แต่กุแค่ตกใจ คนเรานี่มันดูกันแค่ภายนอกไม่ได้เลยนะ"
"แล้ววันนี้แกจะไปโรงเรียนมะหรือจะอยู่บ้านทำใจ"
"ไอบ้า กุไปอยู่และ แค่ผู้หญิงคนเดียวไม่ทำให้กุขาดเรียนได้หรอกเฟ้ย"
"แถมเป็นผู้หญิงคนเดียวที่หลงหัวปักหัวปำซะด้วย"
"เงียบเหอะ แค่นี้นะ วันนี้จะจัดการเรื่องไอพี่เทปให้"
"จ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบใจมากจ้ายุทธสุดหล่อ บะบาย"
เฮ้ออออออออออออ เมื่อวานผมทำให้คนเค้าเลิกกัน ผมก็รับผลกรรมไป แล้วถ้าวันนี้ผมทำให้คนเค้าสมหวังหละ ผมจะได้ผลบุญมั้ย!?!
วันนี้ผมต้องรีบออกจากบ้านซะหน่อย ก็มัวคิดอะไรเพลินอยู่ เลยสายเลย ผมวิ่งออกจากบ้าน
//โครมมมมมมมมมมมมมม//
โอ๊ย อะไรแข็งๆฟะ มาอยู่ตรงนี้ทำไมเนี่ย อ้าว เฮ้ย คนนี่หว่า
"เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมรีบไปหน่อยอ่ะ"
แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมา แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย หน้าหวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หวานกว่านางฟ้าคนเก่าผมซะอีก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะหลงไปแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในช่วงอกหัก พูดแล้วมันเศร้า TToTT
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่เจ็บอะไรมาก"
"อืม งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"เอ่อ พี่คะ คือโรงเรียนที่เพชรใส่ฟอร์มอยู่เนี่ย ไปทางไหนหรอคะ"
อ่าว ซะงั้นอ้ะ อยู่โรงเรียนนี้แต่ดันเจือกไม่รู้ว่าไปทางไหน อะไรของมันฟะเนี่ย
"เอ่อ คือเพชรจะเข้าโรงเรียนนี้วันนี้น่ะค่ะ เพชรเลยไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน"
"อ่อ โรงเรียนเดียวกับพี่หนิ งั้นไปพร้อมพี่ก็ได้ เคยขึ้นรถเมล์เปล่า"
"เอ่อ คือ................."
"ไม่เคยล่ะสิ พี่ก็ว่างั้นอ้ะ แต่เอาเหอะ ถือเป็นการลองละกัน ป่ะ ไปกัน"
แล้วผมก็เดินนำเธอไป ผมไม่อยากพูดกับเธอมากๆตอนนี้หรอก เพราะผมรู้สึกว่าทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอก็จะมีภาพพัชรซ้อนขึ้นมาตลอด เพราอะไรนะ?
"เอ่อ พี่คะ รอเพชรด้วยค่ะ"
"เดินเร็วๆสิ ทำไมถึงต้วมเตี้ยมอย่างงี้หละ................................เอ่อ โทดที พี่ลืมตัวอ่ะ"
"นี่ที่เพชรมาเนี่ย พี่รำคาญรึเปล่าคะ"
"จะเอาแบบตรงๆเลยมั้ยล่ะ"
"ก็ได้ค่ะ"
"คือถ้าพูดจริงๆก็คือ รำคาญ เพราะพี่กำลังอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ความผิดเธอหนิ"
"เอ่อ ขอบคุณนะคะ"
"อื้ม"
"คือ พี่คะ ป้ายรถเมล์เนี่ยไกลมั้ยคะ"
"ไม่ไกลหรอกอีกโลนึงมั้ง อ่อๆ ลืมแนะนำตัวเลย พี่ชื่อวิทยายุทธ เกรียงไกรโอฬารกุลนะ เรียกยุทธก็ได้"
"เพชร ชื่อเพชรพชร พัชรสิริเพชรค่ะ"
เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!
ทั้งชื่อและนามสกุลใกล้เคียงกับพัชรมาก มากเกินไป..........พัชรชื่อพชรเพชร เพชรสิริพัชร ใกล้เคียงมาก จนแทบไม่น่าเชื่อ
แล้วจากอารามตกใจก็กลายเป็นเศร้า ทำยังไงถึงจะลืมเธอให้ลงนะ ไม่อยากให้เธอมาคอยวนเวียนอยู่ในหัวอย่างนี้เลย
"เอ่อ พี่ยุทธเป็นอะไรคะหน้าเศร้าจังเลย"
"เปล่าหรอกจ้ะ เรื่องไร้สาระน่ะ"
"อ๋อใช่สิ เรื่องคนที่แกเขี่ยทิ้งก็ต้องเป็นเรื่องไร้สาระสิเนอะ"
"หือ อะไรนะเพชร พี่ไม่ได้ยินน่ะ"
"อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ เพชรก็บ่นกับตัวเองไปเรื่อยอย่างนี้ล่ะค่ะ"
คราวนี้แกไม่รอดแน่วิทยายุทธ ชั้นต้องทำให้แกรักให้ได้ แกจะได้รับรู้ความเจ็บปวดของคนอื่นซะที
"อ่อหรอ"
แล้วเราสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก เดินซักพักก็ถึงป้ายรถเมล์ เธอดูเก้ๆกังๆกับการย่างเท้าขึ้นรถเมล์มาก จนผมต้องรีบฉุดเธอขึ้นมาทั้งตัว ต้องฉุดแบบลอยขึ้นมาจากพื้นเลยนะ เธอถึงจะขึ้นมาได้ เฮ้ออออออออออออออ ทำไมผมต้องมายุ่งกะไอเด็กคนนี้ด้วยเนี่ย และแน่นอนรถเมล์ก็ยังคงแน่นเหมือนกับทุกวัน ที่นั่งก็ไม่มีก็ต้องยืนไปน่ะหละ ความจริงผมก็ยืนทุกวันนะ แต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมหนิ นอกจากยืนคนเดียวแล้วผมยังต้องช่วยไอเด็กบ้าเนี่ยมันยืนซะอีก เซ็ง!!!!!
"ทำไมเพชรถึงไม่ให้คนขับรถที่บ้านมาส่งหละ"
"พี่ยุทธรำคาญเพชรหรอคะเนี่ย"
"อ้าว ทำไมพูดงั้นหละ"
"ก็ทั้งหน้าตาทั้งเสียงของพี่ยุทธมันบอกหนิคะ"
"เอ่อ โทษทีละกันไม่ได้ตั้งใจ"
"เพชรขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ยุทธลำบาก จริงๆแล้วเพชรน่าจะยืนด้วยตัวเองได้ เพชรขอโทษค่ะ"
แล้วเธอก็ปล่อยมือจากแขนผมซะที เฮ้อออออออออออออออ สบาย แต่นี่มันไม่ใช่เวลาจะห่วงสบาย ถ้าไอเด็กบ้านี่มันล้มไปจะทำไงฟะ
"เฮ้ย อย่างอนไม่เข้าเรื่องดิ เดี๋ยวก็..........."
//เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด//
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พระเจ้าช่วยกล้วยทอด พระเจ้าจอชมันทอดยาก ซีซ่าสลัดพิซซ่าไก่นิวออร์ลีน(ต้องอุทานอย่างงี้ทุกครั้งป้ะเนี่ย = =) เรื่องที่ไม่น่าเชื่อพึ่งเกิดขึ้น มันเร็วมาก จนไม่อยากจะเชื่อ(อืม ก็บอกอยู่แล้วหนิว่า เรื่องที่ไม่น่าเชื่อ)
เมื่อกี๊หลังจากที่เพชรสะบัดมือออกจากแขนผม ก็มีรถเมล์อีกคันมาตัดหน้ารถเมล์คันที่ผมอยู่ ด้วยแรงเบรกอันมหาศาล ผมกับเพชรเกือบร่วงไปทั้งคู่ ผมรีบคว้าราวข้างบนกับเอวเพชรเอาไว้ได้ทัน หน้าเราใกล้กันมาก มากเกินไป จมูกแทบจะชนกันอยู่แล้ว ผมทำอะไรไม่ถูก เพชรก็หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลย
ผมรีบเอามือที่โอบเอวเธอออกทันทีแล้วจับมือเธอมาวางไว้ที่แขนของผม
"จับดีๆล่ะ จะได้ไม่ร่วงอีก"
".................................."
หน้าเพชรก็ยังไม่เลิกแดง แต่ก็ยิ้มขอบคุณผมกลับมา ผมก็ยิ้มกลับ เธอดูตกใจที่เห็นรอยยิ้มของผมแฮะ เอ้อ จริงด้วย ผมยังไม่ได้ยิ้มเลยตั้งแต่เช้าเนี่ย แล้วผมก็กลับไปยืนเหมือนเดิม ก็ผมขี้เกียจคุยหนิ
ทำไมเราต้องหน้าแดงด้วยนะ แค่หน้านังชะนีเนี่ยใกล้มากเท่านั้นเอง ทำไมต้องหวั่นไหวด้วย!?!
แล้วในที่สุดก็ถึงโรงเรียนซักที ผมรีบก้าวลงจากรถอย่างเร็วเพราะมันใกล้จะถึงเวลาเข้าแถวแล้ว แล้วผมก็ต้องหันกลับไปมอง เพชรกำลังพยายามจะลงจากรถเมล์แต่ก็เงอะๆงะๆอยู่อย่างนั้น ดูแล้วเพชรก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ผมยิ้มกับตัวเองขำๆในท่าทางของเพชร และในที่สุดผมก็ต้องอุ้มเธอลงมาจนได้
"เอ่อ พี่ยุทธคะ เพชรขอบคุณนะคะ คือเมื่อก่อนเพชรเคยตกบันไดเลื่อนน่ะค่ะ เข้าโรงพยาบาลเกือบครึ่งปี หลังจากนั้นเพชรก็เลยกลัวที่จะต้องขึ้นลงบันได กลัวจริงๆ"
ทำไมเราต้องเล่าเรื่องนี้ให้นังนี่มันฟังด้วยนะ
ไม่น่าถึงกลัวขนาดนั้น ผมเลยเอามือลูบหัวเธอไปสองสามที
"อย่าคิดมากเลย บางครั้งอะไรๆก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดหรอกนะ"
".................."
"ความกลัวมันต้องชนะด้วยความกล้านะ ถ้าเพชรยังไม่พยายามลองเดินขึ้นลงบันไดเนี่ย แล้วเมื่อไหร่เพชรจะหายกลัวล่ะ ลองพยายามดูสิ……………..นะ?"
"..........................."
เพชรหน้าแดงอีกแล้ว ให้ตายเหอะ แดงบ่อยจางเล้ย แต่ก็.........น่ารักดีนะ
"แล้วเพชรอยู่ห้องอะไรล่ะ เดี๋ยวพี่บอกทางไป"
"เอ่อ แล้วพี่ยุทธไม่พาเพชรไปหรอคะ"
"...................."
"เอ่อ ขอโทษค่ะ เพชรนี่พูดอะไรไม่รู้นะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ"
หลุดปากไปได้ไงวะตู อยากให้มันไปส่งจริงๆอ่ะหรอ เฮ้ย ฟุ้งซ่านเว้ย ไม่เอาไม่คิดแล้ว
สู้ต่อไปทาเคชี้~* ^^
ความคิดเห็น