คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อเธอไม่รักกัน~*
บทที่2
เมื่อเธอไม่รักกัน
หลังจากที่มีปากเสียงกับไอกระบือช็อตเด็ด ผมก็ถูกอาจารย์มาร......ศรีเจ้าเก่า ทำโทษให้ไปวิ่งรอบสนามฟุตบอล10รอบแล้วตะโกนว่าหนูจะไม่ปีนออกจากรั้วระเบียง ไม่ตะโกนข้ามตึกอีกแล้วค่ะ แถมยังส่งอาจารย์ที่ว่างจากการสอนมาคุมซะด้วย เหอะๆๆ เอาเถอะ แค่สิบรอบเองยุทธ
แล้วผมก็วิ่งรอบสนามพร้อมกับตะโกนทันที ผมก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานหรอกนะ แดดแผดเผามาก
แล้วทันทีที่ผมเริ่มตะโกนนักเรียนที่อยู่ในห้องก็ไม่ได้อยู่ในห้องอีกต่อไป ยื่นตัวออกมากเหมือนกับที่ผมทำที่ระเบียงน่ะแหละ อย่างงี้สมควรจะโดนทำโทษทั้งโรงเรียน เฮ้ออออออออออออออ เหนื่อย
ตอนนี้อาจารย์ที่พยายามจะตามนักเรียนเข้าห้องก็เลิกพยายาม สนามฟุตบอลเหมือนจะกลายเป็นคอนเสิร์ตซะมากกว่า อ้อ ผมลืมบอกไป คือ สนามฟุตบอลเนี่ยจะล้อมรอบด้วยตึกหลายๆตึก พอมองลงมาจากตึกก็จะเห็นพอดี เสียงตะโกนเชียร์กระหึ่มจากทั่วทุกสารทิศ นี่ผมอายนะเนี่ย โดนทำโทษนะไม่ได้มาเปิดคอนเสิร์ต เฮ้อออออออออ พูดไปก็งั้นอ่ะ ไม่มีใครฟังหรอก
แล้วสายตาผมก็กวาดไปเจอ
โอ้ นางฟ้าของผมมายืนเกาะระเบียงเชียร์ผมด้วย โหยยยยยยยย พลังผมที่ใกล้จะเหลือศูนย์พุ่งกระฉูดมาเต็มร้อยอีกครั้ง แค่เพราะเห็นหน้าเธอนี่แหละ ผมยิ้มแล้วโบกมือให้นางฟ้าของผม แต่เธอกลับยิ้มสลดๆกลับมาให้ ผมอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร ทำหน้าอย่างนี้มาตั้งแต่เช้าแล้วนะ แต่ผมก็หยุดถามเธอไม่ได้เพราะอาจารย์มาร...ศรีไม่ให้หยุดอ้ะ อาจารย์มาพรากผมกับหัวใจของผมอย่างงี้ได้ไง(อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกก) นั่นแหละ ผมก็เลยต้องตัดใจวิ่งต่อไป นี่รอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย เหนื่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
"วิทยายุทธ ชั้นให้เธอตะโกนสารภาพผิด ไม่ได้ให้ตะโกนว่าเหนื่อยมั้ย"
"ค้าบอาจารย์"
ถึงสาวๆจะกรี๊ดขนาดไหนก็ทำให้ดีใจได้ไม่เท่ากับเห็นหน้าเธอตอนมีความสุข ทำไมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ
"รอบที่5"
พอผมวิ่งผ่านอาจารย์ที่มาคุม อาจารย์ก็ตะโกนขึ้น ผมงี้ใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย พึ่งรอบที่5เองเรอะ แล้วผมก็พึ่งจะรู้ว่าการทำโทษของอาจารย์มาร.....ศรี ไม่ได้หมูๆเลย สนามฟุตบอลนะ ไม่ใช่สนามบาส
แต่ก็ต้องวิ่งล่ะ
"พี่ยุทธถ้าไม่ไหวมาซบอกหนูก็ได้นะคะ"
"น้องยุทธอกพี่ดีกว่าค่ะ ของเธอมันเล็กไปย่ะยัยหนู"
แล้วก็เกิดการทะเลาะกันขึ้นซะแล้ว เฮ้ออออออออออออ น่าเบื่อจริงๆ แค่ไม่ได้เห็นยิ้มของเธอคนนั้นมันทำให้เราเป็นไปถึงขนาดนี้เลยรึไงนะ
"รอบที่10"
ได้ยินแค่นั้น ผมก็ทำท่าคารวะอาจารย์ไปเลย ไม่ไหวจริงๆ เหนื่อยชะมัด ผมหมดเรี่ยวหมดแรงเดินไม่ไหวไปเลย เวลาอย่างนี้ถ้าเป็นธรรมดาเธอคงจะมาพยุงผมขึ้นห้องแท้ๆ แต่วันนี้เธอเปลี่ยนไป
ผมเห็นแต่ยัยสาลี่คนเดียวที่เดินมาด้วยหน้าตาบอกชัดๆว่า "สมน้ำหน้า"
"นี่แก หมดสภาพเลยนะเว้ย ระวังเรตติ้งตกนะมานอนคลุกฝุ่นงี้อ่ะ"
"ไอลี่ แกลองฟังดีๆดิวะ ว่าสาวๆเค้าพูดถึงกุยังไง ลองเปิดหูที่ขี้หูปิดรูหมดของแกฟังดีๆดิ๊"
"โอ๊ย พี่ยุทธเท่มากอ่ะ วิ่งเข้าไปได้ไง เก่งจริงๆเลยนะเนี่ยที่รักของชั้น"
"น่ารักชะมัดนอนคลุกฝุ่น ไม่ห่วงฟอร์มเลย"
และอื่นๆอีกมากมาย
"เออ กุผิดเองอ่ะ แล้วแกจะนอนโชว์ตัวอีกนานมะ ไปๆแล้วเล่าให้ฟังหน่อยว่า แกเห็นอะไรถึงได้โดนทำโทษ"
ผมลุกขึ้นแล้วเหลือบไปทางห้องเรียนของนางฟ้าของผม ผมหวังว่าเธอจะยังคงยืนอยู่ที่นั่นแต่ เธอไม่อยู่แล้ว
"แกมองอะไรของแกวะ นี่แกรู้มั้ย วันนี้พี่เทปหยุดอีกแล้วอ่ะ ชั้นล่ะคิดทึ้งคิดถึงเวลาห่างกันนี่มันทำให้เราได้รู้อะไรหลายๆอย่างเลยนะ ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ทำไมไม่มีคนบอกผมก่อนเนี่ยว่าวันนี้เป็นวันโลกแตกของผม เฮ้อ วันนี้ใครเตะกับใครล่ะเนี่ย หยุดอยู่นั่นแหละไอพี่เทป
"เฮ้ย ไอเท้ เอ๊ย ไอยุทธ วันนี้เป็นไรวะ เหม่อจัง"
"แกสนใจเราด้วยเรอะ นึกว่าสนแต่ไอพี่เทปซะอีก"
"บ้าเดะ แต่ทำไมวันนี้พี่เทปถึงหยุดนะ ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เซ็งกับมันจริงๆเลย คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง วันนี้พัชรคงแค่อารมณ์ไม่ค่อยดี เดี๋ยวเราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
//ออดดดดดดดดดดดดดด//
"เลิกเรียนแล้วๆ ฮิฮิ้ววววววววว!!! ไอลี่ กุไปนะ"
"ไปไหนวะ"
"ไปหานางฟ้าของกุจิ ไปล่ะ เดี๋ยวสาย"
"เออดีจริงๆ เวลาเข้าเรียนไม่กลัวสาย เวลานัดกับแฟนนี่กลัวขึ้นมาเลยนะ"
"เออเสะฟระ กุไปก่อนล่ะ บะบายนะไอสาลี่เพื่อนยาก"
แล้วผมก็วิ่งตัดสนามฟุตบอลไปยังตึกที่อยู่อีกข้างของสนามฟุตบอล วิ่งอีกแล้ว เฮ้ออออออออออออออออ และแล้วผมก็ถึงจุดหมายของผม ห้องนางฟ้าของผมไง เธอยืนรออยู่หน้าห้องอยู่แล้วด้วย
"ไงคับพัชร พี่มาสายรึเปล่า"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ยุทธต้องวิ่งข้ามตึกมาหนิคะ"
"อ่ะจ้า แล้ววันนี้จะไปไหนกันดีล่ะจ๊า"
"ไม่ต้องไปไหนหรอกค่ะ คือวันนี้แฟนพัชรจะมารับน่ะค่ะ พัชรไม่อยากให้เค้าเข้าใจผิด ที่พัชรเรียกพี่ยุทธมาวันนี้ก็เพื่อจะมาบอกว่า.................."
ผมรีบยกมือขึ้นมาปิดปากเธอ นี่เธอทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง
ทั้งเจ็บใจ ทั้งตกใจ
นางฟ้าคนนั้น คนที่ผมไว้ใจ
เธอทำกับผมอย่างงี้ได้ยังไง
ทำไม? ผมไม่ดีพอเหรอ?
แวบนั้นผมคิดถึงไอกระบือช็อตเด็ดขึ้นมาทันที เป็นอย่างที่มันพูดจริงๆด้วย
ผมคงจะผิดเองที่ทำให้เค้าเลิกกัน........
ผมเงยหน้าที่มีน้ำตาคลอๆขึ้น
"เราเลิกกันนะพัชร"
ผมไม่อยากได้ยินคนที่ผมรักบอกเลิกผมหรอกนะ ผมปาดน้ำตาออก อึดใจนั้นคนที่เดินผ่านไปผ่านมากหยุดเดิน คนที่กำลังพูดคุยกันหยุดพูด
ยุทธเป็นอิสระแล้ว ถึงเวลาของทุกคนที่หมายปองเค้าอยู่
ทุกคนไม่ได้สนใจสีหน้าของผมเลยว่าผมเจ็บขนาดไหน
ผมต้องรีบไปจากที่นี่ ก่อนที่ทุกคนจะเห็นน้ำตา ผมเหวี่ยงประเป๋าเป้ขึ้นหลังแล้วรีบหันหลังเดินออกไปจากสถานที่ที่น่าอึดอัดแห่งนี้ ทำไมสีหน้าทุกคนถึงดูมีความสุขที่ผมเลิกกับพัชร ทำไมไม่มีใครเศร้าไปกับผมเลย ไม่มีใครเห็นใจผมเลย ทุกคนก็คงจะคิดว่าผมเบื่อพัชรแล้วเลยเขี่ยทิ้งงั้นสิ จะมีใครรู้มั้ยว่าผมเจ็บขนาดไหน............
เอาล่ะผมตัดสินใจแล้ว ยังไงวันนี้ผมก็ต้องเห็นหน้าไอคนที่พัชรเลือก คนที่ทำให้ผม "อกหัก"
ผมนั่งรออยู่หลังต้นไม้หน้าประตูโรงเรียน
นั่นพัชรเดินลงมาแล้ว ดูท่าทางเธอมีความสุขมากเลยนะที่ได้เลิกกับผมน่ะ คงจะสะใจล่ะสิ แล้วเธอก็โบกมือให้.....................
ผมมองหาคนๆนั้นแล้วก็พบ ผู้ชายคนนึงสูงประมาณ180กว่าๆโบกมือกลับให้พัชร พอพัชรเดินเข้าไปใกล้ มันก็กอดพัชรเข้าเต็มๆแบบอกชนอกเอวชนเอว เห็นแล้วมันบาดตาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่อยู่ดูแล้ว
แมร่ง!!!!!!!!!!!!!!
แล้วผมก็เดินออกจากที่ซ่อน ทั้งสองคนนั่นก็ตกใจซะเฉยๆ พัชรตกใจผมก็โอเคนะ แต่ไอบ้าเนี่ยมันมาตกใจด้วย แถมตกใจแบบหน้าซีดเผือดเลยอีกตะหาก ผมค่อยๆจงใจเดินผ่านไอหมอนั่น หันไปมองหน้าไอหมอนั่น ที่หน้าซีดเหมือนกลัวว่าผมจะพูดอะไรออกมา จ้องเข้าไปในตามัน ด้วยสายตาดุดุที่ใช้จนเคยชิน
มันมีดีตรงไหนวะ ไอเราหล่อก็หล่อ สูงก็เท่าๆกันด้วยซ้ำ ทำไมพัชรถึงเลือกมัน!!!
"ดูแลพัชรด้วย ถ้าแกทำพัชรเสียใจ แกตายแน่!!"
พูดได้แค่นั้น ผมก็ค่อยๆหันหลังเดินออกนอกประตูโรงเรียนไป
"พี่ยุทธค้า ได้ข่าวว่าเลิกกะนังน่าโง่ที่ชื่อพัชรแล้วหรอคะ"
"เลิกแล้วจะทำไมหรอ"
"ก็จะมาแสดงความยินดีน่ะค่ะ พี่ยุทธก็น่าจะรู้นะคะว่ามันแอบนอกใจพี่น่ะค่ะ"
"แถมเป็นผู้ชายอีกตะหาก ฮึฮึ อย่าไปว่าเค้าเลย พี่เองแหละ ที่โง่หนะ"
ผมได้แต่ส่งยิ้มที่คิดว่าสดใสที่สุดไปให้แต่สำหรับผมตอนนี้สดใสที่สุดยังไงมันก็เศร้าอยู่ดีล่ะ
"ไม่จริงค่ะพี่ยุทธ มีอีกเป็นร้อยคนรอพี่ยุทธอยู่นะคะ"
"ขอบใจนะ แต่อย่าปลอบดีกว่า พี่ไปล่ะ"
"ยุทธๆ ดาวมันไม่ได้ปลอบนะ มันเป็นความจริงตะหาก ทุกคนรอยุทธเลิกกับนังหน้าโง่นั่นทั้งนั้น"
"อย่าพูดคำว่าโง่ได้ป่ะ มันแทงหัวใจ(อ้วกกกก -*-)"
"เฮ้ย ยุทธ พี่ขอโทษนะ แต่อยากให้ยุทธรู้ไว้ มีอีกตั้งหลายคนรอยุทธอยู่นะ พี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น"
นี่พวกเธอคิดว่าผมเป็นคนไม่มีหัวใจรึไงนะ ผมพึ่งเลิกกับแฟนมานะ จะมาเสนอตัวกันง่ายๆ
จะบ้ารึไง?
"เอ่อ พี่ฮะ เราขอโทษนะ เราเหนื่อยมาก เราอยากกลับบ้านแล้ว ไปนะ"
ผมเหลือบไปมองสองคนนั้น เค้าเลิกกอดกันแล้วล่ะ
เฮ้ออออออออ หมดหวังแล้วยุทธ
ผมเดินเข้าไปหาพัชร
"มีความสุขกันมากๆนะนางฟ้าของผม แต่คราวหลัง.............ถ้าจะเปลี่ยนใจจากผม ช่วยเลือกที่มันหน้าตาดีกว่านี้หน่อย.............ได้มะ?"
แล้วผมก็ยิ้มเยาะเย้ยเธอ เหมือนเธอจะเจ็บเหมือนกันแหละ ก็แฟนเธออ่ะ หน้าตานี่แบบธรรมดามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เทียบกับไอยุทธคนนี้ไม่ได้เล้ย แต่เธอก็เลือกมัน เธอเลือกแล้วหนิ เราจะไปทำอะไรได้ นอกจากเศร้า..........
แล้วผมก็เดินออกมา ธรรมดาผมจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน แต่วันนี้เหมือนผมจะไม่มีสมาธิดูสายรถเมล์เลย ผมเลยเลือกที่จะเดินกลับบ้านที่อยู่ไกลประมาณ30กิโลจากโรงเรียน แต่อย่างไอยุทธคนเนี้ย สบายมาก
ทางกลับบ้านดูไกลมาก ถ้าแค่มีเธอมาเดินเคียงข้าง ทาง30กิโลนี้ ก็คงจะหดเหลือแค่10กิโลใจเท่านั้น เหอๆๆๆๆๆๆ ยังจะมาเน่าอีก นางฟ้าของมรึงทิ้งมรึงแล้วไอซาตานอัปลักษณ์หน้าโง่…………….
"พี่เพชร พี่เพชรต้องช่วยพัชรนะ"
"อะไรอีกหละคราวนี้ ทะเลาะกับใครมาฮะ"
"ก็ทอมอ่ะพี่เพชร มันบอกเลิกกับพัชรอ่ะ"
"ทอม? วันนี้เราก็เจอมาเหมือนกัน มันมาขัดเรากะแฟน แฟนเราก็บอกเลิกเลยอ่ะ อยากแก้แค้นนนนนนนนนนนนนน"
"ก็มันชื่อ "วิทยายุทธ เกรียงไกรโอฬารกุล" น่ะ มันทำพัชรแสบมากเลยนะพี่เพชร"
"วิทยายุทธ จริงๆอ่ะพัชร"
"อืมๆ ทำไมพี่เพชรรู้จักเหรอ"
"มันก็คือไอทอมที่มาขัดเรากับแฟนอ่ะแหละ ดีเลย เราจะจัดการมันให้"
"แล้วพี่เพชรจะทำยังไงล่ะ"
"มันทำให้เราสองคนอกหักใช่มั้ย ก็ต้องทำให้มันอกหักบ้าง"
"หมายความว่าไงอ่ะพี่เพชร พัชรไม่ค่อยเข้าใจเลย"
"เราจะปลอมตัวเป็นผู้หญิงแล้วเข้าโรงเรียนพัชร"
ใกล้เปิดเทอมเต็มทีแล้ววววว
แย่แล้ว
TT TT
อยากได้เม้นมากมายอ่ะ
คนอ่าน100 เม้น1
เอิ๊กอ๊าก
ฝากด้วยน๊ะจ๊า
ขอบคุณ^GoDziL@^สำหรับกำลังใจด้วยน้า
รักนะจ๊ะ >//< 555+
ความคิดเห็น