คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้นของทุกสิ่ง~*
บทที่1
การเริ่มต้นของทุกสิ่ง
ชีวิตในโรงเรียนหญิงล้วนช่างมีความสุข
หวัดดีทุกคน ผมชื่อวิทยายุทธ เกรียงไกรโอฬารกุล ถ้าเข้าใจว่าผมเป็นผู้ชาย คุณคิดผิดแล้วหละ อย่าเอาผมไปรวมกับไอพวกชั่วพวกนั้นนะ เอ่อ........ขออภัย นอกเรื่อง ก็อย่างที่เข้าใจผมเป็นทอม ป๊อปซะด้วยสิ แหม ไม่อยากจะชมตัวเองหรอกนะ ผมก็หน้าตาดีมาตั้งแต่เกิดแล้วแหละ(ไม่อยากบอกแล้วบอกไมฟะ) มันก็เลยไม่แปลกที่สาวๆจะมารุมล้อมอย่างนี้ เวลาผมใส่ชุดธรรมดาก็ไม่มีใครรู้เลยนะว่าเป็นผู้หญิงอ่ะ ก็ผมมันหล่อหนิ 55555555555555555555+
"เท้ แกหัวเราะหาสวรรค์วิมานอะไรวะ อยู่ดีๆก็หัวเราะขึ้นมา เดี๋ยวเรตติ้งตกนะโว้ย"
"ไอลี่แกหุบปากไปเลยนะโว้ย อย่าเรียกกุว่าเท้อีก แกก็รุว่าไม่ชอบ"
"แหม่ กลัวสาวๆวิ่งหนีล่ะสิ ก็ชื่อเล่นผู้หญิงขนาดนั้น ฮิฮิ"
"ลี่เงียบเลย ไม่งั้นฉันไม่ช่วยแกเรื่องพี่เทปแน่"
"แหมๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เท้.......เอ๊ย......ยุทธก็ ถ้ายุทธไม่ช่วยเค้า แล้วเค้าจะรู้จักกับพี่เทปสุดหล่อได้ยังไงล่ะจ๊า"
"ถ้าพูดมาอีกครั้งนะ อย่าหวังเลยว่าจะได้รู้จักพี่เทปอ่ะ"
"จ้าๆ ไม่พูดแล้วจ้า เท้...........เอ๊ย.............ยุทธ"
ผมหันไปค้อนไอสาลี่มันหน่อยนึง แล้วก็ยิ้มออกมา แหม ก็หน้าไอสาลี่มันฮาชะมัดอ่ะ เหมือนสุนัขขออาหารยังไงอย่างงั้นเลย หึหึหึ ก็อย่างที่ได้ยินนะ จริงๆแล้วชื่อเล่นผม คือ "เทย่า" โหยยยย ฟังแล้วขนลุก ยิ่งที่ไอสาลี่ชอบเรียกเนี่ย มันยิ่งสยิวเข้าไปอีกอ่ะ เท้ เท้ เทย่า กึ้ยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ความจริงไอสาลี่มันก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรหรอกนะ จริงๆมันก็น่ารักอ่ะแหละ แต่ไอพี่เทปเนี่ยมันบ้าบอล เฮ้ย ไม่ใช่แทงบอลนะ หมายถึงบ้าฟุตบอลอ่ะ จนทุกคนใช้มันเป็นสัญญาณวันไหนที่มันหยุดเรียนแปลว่ามีบอลดู แล้วอีกอย่าง วันนั้นก็จะเป็นเหมือนวันโลกแตกของผม เพราะไอคุณสาลี่ก็จะมานั่งบ่นเป็นต่อยหอยเลย พี่เทปอย่างงู้นพี่เทปอย่างงี้ ไม่รู้ไอพี่เทปมันจะรู้บ้างมั้ยเนี่ย ความลำบากของผมเนี่ย เฮ้อ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
อ้าว นั่นมาแล้ว นางฟ้าของผม อิอิ พชรเพชร เพชรสิริพัชร แฟนผมเองๆ แค่เห็นหน้าเธอครั้งแรก ใจผมทั้งดวงเนี่ยก็มอบให้เธอไปแล้วแหละ ขอบรรยายสรรพคุณ เอ๊ย รูปลักษณ์เธอหน่อย หน้าเธอเนี่ย โหยยยยยยยยยย หวานเจี๊ยบ ถ้าเธอไม่เดินหลบมดคงจะมาสร้างรังแล้วแหละ (พึ่งเคยได้ยิน เดินหลบมดเลยเรอะ) หุ่นนี่แบบ สเลนเดอร์มาก นิสัยนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย คบกับเธอนี่เหมือนนางฟ้ามาโปรดซาตานอัปลักษณ์ๆอย่างผมเลยหละ
"พี่ยุทธคะ วันนี้ไปรอพัชรที่ห้องได้มั้ยคะ พัชรมีเรื่องจะคุยด้วย"
"ได้คับ แต่ให้พี่เดินไปเนี่ยมันเหนื่อยนา ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนแลกเปลี่ยนซะหน่อย"
"อะไรหรอคะ เดี๋ยวนี้พี่ยุทธทำอะไรต้องหวังผลตอบแทนหรอคะ"
สีหน้าเธอดูซึมๆไปนะ โห่ยยยยยยยยยยย ไอยุทธนะไอยุทธ พูดรัยเนี่ย
"เอ่อ เปล่านะคับ แต่ก็แค่อะไรนิดหน่อยเนี่ย ให้พี่ไม่ได้หรอคับ"
ผมก็แกล้งทำหน้าหงอบ้าง เธอก็สังเกตเห็นหละ
"เปล่านะคะพี่ยุทธ แล้วพี่ยุทธจะเอาอะไรล่ะคะ ถ้าหามาให้ได้พัชรจะหามาให้ค่ะ"
"งั้นขอล่ะนะ"
ผมก้มตัวลงไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ โหยยยยยยยยยยยยยยย ชื่นใจมากคับคุณผู้ชม พัชรหน้าแดงแต่ผมหน้าด้าน ม่าช่าย 55555++
"นี่เธอดูสิ พี่ยุทธหอมแก้มนังนั่นอ่ะ เห็นแล้วมันบาดตาวุ้ย"
"ดูสิ ทำหน้าระริกระรี้ใหญ่เลย ไม่รู้พี่ยุทธเค้าจะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่เนี่ย"
"นี่เธอ พี่ยุทธยังไม่ต้องเขี่ยทิ้งหรอกย่ะ เค้ามีหลายๆคนพร้อมกันได้อยู่และหนิ ใครๆก็อยากเอาไปทำเป็นสวามีกันทั้งนั้น"
พัชรหน้าหม่นลงไปอีก ทั้งผมแล้วก็พัชรได้ยินที่พวกนั้นพูดเต็มสองรูหูเลยหละ ก็เล่นมายืนอยู่ข้างหลังแล้วก็นินทากันเนี่ย คงจะไม่ได้ยินหรอกนะ ผมเลยหันไปพูดกะยัยแหนมสามมัดนั่น
"เอ่อ พวกเธออ่ะ วันหลังจะนินทาใครก็ไปไกลๆได้ป่ะ อยากนินทาเราไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่านินทาให้เจ้าตัวได้ยินสิ เสียรมณ์หมด"
"เอ่อ ขอโทดค่ะ พี่ยุทธ คือเราสามคนไม่ได้ตั้งใจค่ะ"
"ขอโทษเราทำไมอ่ะ ขอโทษพัชรดิ"
น้องแหนมทั้งสาม เบะปากนิดนึง แต่ก็ยอมเอ่ยปาก
"เอ่อ โทษทีนะ พวกเราไม่ได้ตั้งใจอ่ะ"
"อ่อ ไม่เป็นไรจ้ะ เราไม่โกรธหรอก"
"งั้นไปก่อนนะคะพี่ยุทธ"
"นี่เธอวันนี้ชั้นได้คุยกับพี่ยุทธด้วย โอ๊ย ใจละลายยยยยยยยยยยยยยยย"
"แหม ใครบอกว่าเธอคนเดียวยะ ชั้นด้วยตะหากย่ะ เธอไม่เห็นสายตาที่เค้ามองชั้นรึงัย โอ้วววววววววววววว"
"ใครบอกว่าพี่เค้ามองเธอยะ เค้ามองฉันตะหากย่ะ แหม่ สายตานี่แทบจะกลืนกิน ชั้นเนี่ยไม่อยากจาเซดเลย"
โอ่ย ผมล่ะเซ็งกับมนุษย์แหนมพวกนี้จริงๆ แหม มันก็แน่นอนล่ะคับ ตอนนี้สายตาผมมีแค่นางฟ้าน้อยของผมคนเดียวเท่านั้น
"เอ่อ พัชรคับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องนะ"
"อ่ะค่ะ"
"ไม่ต้องคิดมากเรื่องไอพวกมนุษย์แหนมพวกนั้นนะ พัชรก็รู้ พี่มีแค่พัชรคนเดียว"
พัชรทำสีหน้าอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ซีดๆน่ะ ผมนึกว่าเธอเครียดเรื่องเมื่อกี๊ เลยเอามือไปลูบหัวเธอเบาๆ
"ไปเหอะ เดี๋ยวเข้าสายนะ ไอลี่กุไปก่อนนะ"
แล้วผมก็จูงมือพัชรเดินไปส่งจนถึงห้องเธอ เราโบกมือลากัน แต่ผมเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของเธอ ผมรู้สึกไม่สบายใจยังไงไม่รู้แฮะ เอาเหอะ เดี๋ยวพัชรก็คงหายล่ะมั้ง แต่ตอนนี้ต้องรีบควบฝีเท้าซะก่อนเพราะอีกแค่นาทีเดียวออดจะดังแล้ว โหย ตายแน่ไอยุทธเอ๊ย
//ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด//
ตายหละ ไม่ทันจริงๆด้วย โดนยืนคาบไม้บรรทัดหน้าห้องอีกแหง เฮ้อออออออออ เซ็ง
"สรุปว่าครบทุกคนยกเว้น .........."
"วิทยายุทธ เกรียงไกรโอฬารกุล รายงานตัวค้าบบบบบบบบบบบ"
ในที่สุดก็ถึง เหนื่อยนะเนี่ย แหม่ ก็ตึกของพัชรกับตึกผมเนี่ย ห่างกันเป็นโยตรเลย
"วิทยายุทธไม่เคยมาทันเลยรู้ตัวมั้ยเนี่ย"
"รู้ตัวสิครับอาจารย์มาร...........ศรี แต่แหม "แค่" 45 วินาทีเองนะ"
"ใครบอก "ตั้ง" 45 วิ ต่างหากล่ะยะ"
"อาจารย์อ่ะ เห็นใจยุทธหน่อยดิ ยุทธเหนื่อยนะเนี่ย วิ่งมาตั้งไกลอ่ะ"
"อ๋อ อันนั้นครูรู้จ้ะ วิ่งมาจากอาคาร1ใช่มั้ยจ๊ะ ไปส่งแฟนมาล่ะสิ"
"แหะๆ ก็ประมาณนั้นคับ"
ผมเกาหัวเขินๆ อาจารย์รู้ทันเว้ยเฮ้ย
"เป็นเหตุผลที่ดีมากเลยนะจ๊ะวิทยายุทธ..........................ไปเลย!!! อ่ะนี่อุปกรณ์คู่กายเธอ ทำอย่างที่ทุกวันทำน่ะแหละ"
อาจารย์ยื่นไม้บรรทัดมาให้ เป็นอีกครั้งที่ผมต้องออกไปยืนคาบไม้บรรทัด เซ็งเป็นบ้า แต่ทำไงได้ล่ะก็เราผิดเองที่เข้าห้องสายไป "ตั้ง" 45 วินาทีอ่ะ เฮ้อออออออออ เรื่องมันเศร้าจริงๆ
และแล้วผมก็ออกมาจากห้องพร้อมอุปกรณ์คู่กาย ไม้บรรทัดเพื่อนยาก เป็นการทำโทษที่เชยมากกกกกกกกก ยืนคาบไม้บรรทัด-*- แล้วไม้บรรทัดนี่ก็มีวิธีแสนง่ายในการหลอกอาจารย์ หึหึ อาจารย์คงไม่รู้หรอกว่าผมยืนตรงนี้มานานขนาดทำที่แขวนไม้บรรทัดล่องหนไว้แล้ว(มันคืออะไรฟะ) อ่อ ก็คือตอนพักกลางวันของเมื่อไม่รู้กี่เดือนที่แล้ว ผมเอาเอ็นผูกกับแม่เหล็กไว้ แล้วผูกกับหลอดไฟข้างบนตรงที่ผมจะมายืนเนี่ยแหละ พอเวลาผมจะใช้ก็เอาไม้บรรทัดเพื่อนยากชูขึ้นไปสูงๆ น้องเอ็นที่รักก็จะดิ่งพสุธาลงมาช่วยชีวิตผมจากเงื้อมือนางมารร้าย โฮะๆๆ ผมนี่ช่างฉลาดล้ำลึกจริงๆ ขอบอก เอิ๊กส์ๆๆๆๆ
"วิทยายุทธ ชั้นให้เธอไปยืนคาบไม้บรรทัดนะ ไม่ได้ให้ไปยืนหัวเราะ"
"ค้าบๆ ไม่หัวเราะก้อได้คับ เหอะๆๆๆ"
แล้วผมก็ยืนกอดอกพิงกำแพงสบายอารมณ์ เรียนก็ไม่ต้องเรียน ผมนี่มันช่างโชคดีซะจริงๆ หึหึ
เฮ้ย!!!!!!!!!!! มีของดีให้ดูเว้ยเฮ้ย
อ่อ ลืมบอก คือที่ระเบียงตรงนี้เราสามารถเห็นระเบียงโรงเรียนชายล้วนข้างๆได้แบบชัดเจนแจ่มแจ้งแดงแจ๋อล่างฉ่าง คือประมาณว่าระเบียงเนี่ยคั่นกลางด้วยบ้านหลังเล็กๆหลังนึงเท่านั้นหละ แต่ธรรมดาก็ไม่ค่อยจะมีใครออกมาตรงระเบียงตรงนั้นหรอก รู้สึกว่าจะลับตาคนนะ
อ้อ ลืมเรื่องของดีไปเลย ตอนเนี้ยผมเห็นผู้ชายสองคนผมเห็นหน้าไม่ค่อยชัดหรอก มันมืด แต่คนนึงน่าจะสูงซัก180กว่า อีกคนนี่น่าจะประมาณ 160 ปลายๆ เดินจูงมือกันมาเลย และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิด
แว้กกกกกกกกกกกกก!!! พระเจ้าช่วยกล้วยทอด พระเจ้าจอชมันทอดยาก อับราฮัมฮุนเซ็นเจงกีสข่าน ดิสอีสแอ่นอันบีลีฟอะเบิลมากๆติง(เป็นคำอุทานที่ไพเราะมาก ขอชมเชย)คือ ไอผู้ชายที่เล่าให้ฟังเมื่อกี๊ เอ่อ มัน จูบ กัน เอ่อ แล้วมันก็กำลังจะถอด..............
"วิทยายุทธ เธอทำอะไรน่ะ จะกระโดดออกไปนอกระเบียงรึไงฮะ"
อาจารย์เบาๆได้มั้ยเนี่ย เสียงอาจารย์สามารถทำให้โลกแตกได้นะเนี่ย แต่ก็จริงของอาจารย์แฮะ คือสภาพผมตอนนี้นี่แบบขาข้างนึงยังเหยียบอยู่บนพื้นระเบียง แต่อีกข้างนี่กำลังพาดราวของระเบียงอยู่แล้วทั้งส่วนหัว ส่วนตัวและโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ตา" พุ่งออกไปไกลคล้ายๆกับซูม500เท่ายังไงอย่างงั้นเลย
ผมหันกลับไปดูมนุษย์ช็อตเด็ดอีกครั้ง(ชื่อน่ารักชามัด) โอ้วววววววววววว ตายหอง ทั้งสองมองมาทางผมแบบรมณ์เสียอย่างแรง เอ่อ ก็พอเข้าใจอ่ะนะ ว่าทำให้อด................กันอ้ะ แต่ทำไมต้องมองแบบจะกินเลือดกินเนื้อขนาดนั้นด้วย
"วิทยายุทธ ชั้นขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเธอยังไม่เอาขาของเธอเข้ามา ชั้นจะให้เธอเอฟตลอดชีวิตการทำงานของชั้นเลย"
ได้ยินแค่นั้นแหละ ขาที่อยู่ข้างนอกระเบียงของผมก็ถีบขึ้นกาง180องศาแล้วหุบเข้ามาในเขตระเบียงอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องกลัวกระโปรงผมเปิดหรอก ผมใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างในอยู่แล้ว
"วิทยายุทธ ไม่ทราบว่าเธอใช้วิทยายุทธอะไรเหรอ ไม้บรรทัดถึงลอยในอากาศได้อย่างนี้"
แง้ แย่แล้ว ผมดันลืมไปว่าโดนทำโทษอยู่ทิ้งไม้บรรทัดเพื่อนยากไปดูมนุษย์ช็อตเด็ด โดนแน่คราวนี้
"แหม จารย์ฮะ ก็ชื่อก็บอกแล้วนี่ฮะว่าวิทยายุทธ คือยุทธมีพลังยกสิ่งของมาตั้งแต่เกิดน่ะฮะ"
โกหกหน้าด้านๆเลยนะไอยุทธ เหอๆๆๆ
"อ่อ ครูเชื่อเลยจ้ะ ว่าเธอพูดความจริงเอางี้ละกันนะวิทยายุทธ ชั้นจะให้เธอไปนั่งอยู่บนราวระเบียงเหมือนเดิม เอาขาข้างนึงไว้ข้างในข้างนึงไว้ข้างนอก แล้วก็คาบไม้บรรทัดคู่ใจของเธอ ดีมั้ยจ๊ะ"
"ก็ดีนะฮะอาจารย์ น่าจะสบายกว่ายืนล่ะ"
ว่าแล้วผมก็ไปแกะไม้บรรทัดออกจากเอ็นสุดที่รัก แล้วรีบดีดเอ็นขึ้นไปก่อนอาจารย์จะเห็น แล้วผมก็เดินไปนั่งอย่างที่อาจารย์บอก สบายกว่าจริงๆด้วยแฮะ
"คาบไปเลย ไม้บรรทัดน่ะ แล้วอย่าทำเรื่องอะไรอีกล่ะ"
เสียงอาจารย์นี่ทำไมมันถึงดังขนาดได้ยินไปทั้งเมืองอย่างนี้นะ สงสัยว่าชื่อวิทยายุทธคงกระหึ่มเลยล่ะเนี่ย ผมก็มองไปรอบๆ แล้วก็ไปเจอ
มนุษย์ช็อตเด็ดคนที่ตัวเล็กกว่าคุกเข่าอยู่กับพื้นแล้วร้องไห้ เอ๊ะ นี่คงไม่ใช่เพราะผมหรอกนะ ผมจึงตัดสินใจ
"เอ่อ นายเป็นอะไรรึเปล่า"
"ฮึกๆๆๆ ก็เพราะแกน่ะแหละย่ะ ยัยชะนี พี่เบสถึงเลิกกับฉัน เพราะแก เพราะแกยัยชะนีขี้เรื้อน"
"นี่ปากหรอเนี่ย ฉันผิดตรงไหน ถ้าแค่ฉันมายืนทำให้พวกนายเสียอารมณ์เนี่ย มันทำให้นายเลิกกับพี่ๆอะไรของนาย ฉันบอกได้คำเดียวเลยนะ ว่า ไอพี่นั่นมันก็แค่หวังฟันแกน่ะแหละ"
"เงียบไปเลยนังชะนีงี่เง่า จำไว้ แกไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบสุขแน่ เดี๋ยวแฟนแกก็จะมาบอกเลิกกับแก ไม่เย็นนี้ก็พรุ่งนี้ ชัวร์ๆ"
"ขอโทษเหอะ พอดีว่าน้องพัชรที่รักของฉันน่ะ ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน เรารักกันปานจะกลืนกินอยู่แล้ว"
"ชั้นไม่อยากจะพูดหรอก แต่คนที่ทำลายชีวิตคู่ของคนอื่นอย่างแก ไม่มีวันได้ดีแน่ จำไว้นังชะนีทอม"
แล้วไอกระบือช็อตเด็ดนั่นก็วิ่งไปเลย เฮ้อ สรุปว่าผมผิดเหรอเนี่ย
"นังวิทยายุทธ ชั้นจะแก้แค้น ชั้นจะแก้แค้นนนนนนนนนนนนนนนน"
ความคิดเห็น