SKY & SEA ท้องฟ้ากับทะเล [สนพ. 2U Publishing] [YAOI] : Spin-Off

ตอนที่ 33 : ท้องฟ้ากับทะเล : 16 [1/2]

16

ผมตื่นมาเพราะแสงสว่างที่แยงเข้าดวงตา ให้ตายสิ นี่พ่อเปิดม่านทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หันมองพื้นที่ข้างตัวก็พบเจอแต่ความว่างเปล่า พ่อหายไปไหนตั้งแต่เช้าแบบนี้เนี่ย? ผมขยับลุกขึ้นบิดขี้เกียจแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว คิดว่าพ่อน่าจะอยู่ข้างล่างที่ห้องนั่งเล่นนั่นแหละ เช้าๆ แบบนี้ไม่น่าออกไปไหนนะ

“พ่อ”

“…” ผมร้องเรียกพ่อแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ เดินไปดูที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี หรืออยู่ที่ห้องทำงาน

“พ่อครับ”

“…” ก็ไม่มีอีกนั่นแหละ หายไปไหนของเขาเนี่ย?

เอ๊ะ! หรืออยู่ในครัว

พอคิดได้อย่างนั้นผมก็เลยเดินไปยังทางห้องครัวแต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงก็ได้กลิ่นหอมๆ พร้อมเสียงกุกกักดังมาจากในห้องครัวเสียก่อน ผมยกยิ้มกว้างออกมาเมื่อในที่สุดผมก็หาพ่อเจอเสียที

“พะ ท้องฟ้า!” แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมกลับไม่ใช่พ่ออย่างที่คิด ผู้ชายตัวสูงที่ผมไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้กำลังยืนจัดจานอาหารอยู่ที่เคาน์เตอร์กลางห้องครัว

“ตื่นแล้วเหรอ?” ท้องฟ้าหันมามองผมพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ผมกลับเห็นแววความเหนื่อยล้าบนใบหน้าหล่อเหลานั่น ใต้ตาคมขึ้นสีดำคล้ำอย่างคนที่พักผ่อนไม่เพียงพอ

“อะ อืม มาที่นี่ได้ยังไง?” มันเหลือเชื่อมากที่เขามาถึงที่นี่ได้ ไม่สิ เขารู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่?

“ขับรถมา” ตอบอย่างนี้อย่าตอบเลยดีกว่า เดี๋ยวจับทุ่มด้วยโพเดี่ยมเลย

“ก็จริงนี่ ขับรถมาจริงๆ แต่ถ้าถามว่ามาทำไมก็จะมีคำตอบอื่นให้” เขาละมือจากการที่กำลังจัดจานอาหารแล้วก้าวเดินมาหาผมช้าๆ ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“แล้วมาทำไม?” ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ค่อยจะปลอดภัยเท่าไหร่จึงค่อยๆ ถอยหลังหนีเขาทีละก้าวด้วยความระแวง หน้าตาท้องฟ้าตอนนี้มันดูเหมือนเสือหิวเลยครับ

“มาตามหาหัวใจ” ว่าแล้วก็กระตุกยิ้มหล่อหนึ่งที

“ที่หัวหินเนี่ยนะ?” ผมตาเหลือกมองเขาอย่างงงๆ โมเม้นสีชมพูหวานแหววลอยฟุ้งนี่มันมาจากไหนวะ?

เมื่อวานผมยังนอนร้องไห้อยู่เลยนะถ้าจำไม่ผิด แล้วเรื่องระหว่างผมกับเขาก็ยังไม่เคลียร์เลยด้วย เขาจะมาพาผมเปลี่ยนเรื่องแบบนี้ไม่ได้นะ

“เปล่า ที่ทะเลต่างหาก”

“ห๊ะ?” ครั้งนี้ผมงงหนักกว่าเดิมอีก

“คนนี้” เผลอแปบเดียวคนตัวสูงกว่าก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวผมแถมยังกอดเอวผมเอาไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหนีเขาไปอย่างนั้นแหละ

“อะ อะไร!?”

“หัวใจอยู่ที่คนนี้ ชลธี สิทธิบวรโชติ”

“!!!” ผมเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจกับคำพูดที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นของอีกฝ่าย

“ขอโทษที่บอกช้าไป ขอโทษที่ทำให้รอ แต่ฟ้าขอโอกาสได้ไหม? นะครับทะล”

“…” อย่าเพิ่งมาอ้อนตอนนี้สิ ผมกำลังงงอยู่นะ

เมื่อกี้ผมเพิ่งโดนท้องฟ้าสารภาพรักไปใช่ไหม? หรือผมนอนเยอะไปจนเพี้ยน?

“ร้องไห้ทำไม?” อีกฝ่ายขมวดคิ้วมองผมด้วยความเป็นห่วง ปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นแตะที่ใบหน้าของผมแผ่วเบา

“หืม? เอ๊ะ!” ผมมองหน้าท้องฟ้าอย่างงงๆ แล้วยกมือขึ้นแตะที่ข้างแก้มของตัวเอง ความเปียกชื้นที่สัมผัสได้นั้นทำให้ผมรู้ว่าตัวเองเผลอร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว

ผมอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ไม่ถูกเลย มันคล้ายกับว่าหัวใจที่บอบช้ำถูกรักษาให้หายได้ด้วยเพียงคำพูดไม่กี่คำ หัวใจที่เคยแห้งเหี่ยวก็พองโตขึ้นจนคับอก ความพยายามที่ผ่านมาเหมือนว่าจะเห็นผลแล้ว ความรู้สึกที่มอบให้ไปก็คล้ายว่าจะถูกตอบรับ ตอนนี้ก็คงจะสิ้นสุดการรอคอยแล้วล่ะ

“เรื่องแพรว มันไม่มีอะไรนะ แพรวเป็นแค่เพื่อน แค่เพื่อนจริงๆ” เขาบอกผมด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง

“...” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะยังคงตกใจและมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่

“ทะเล เป็นแฟนกันนะ” และยังไม่ทันที่จะได้เรียกรวมสติที่แตกกระเจิงไปก่อนหน้านี้ คนตรงหน้าก็ยิงคำถามใหม่มาให้ผมใจเต้นแรง ฝ่ามือใหญ่ประคองใบหน้าของผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะไล้ปลายนิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าออกให้ผมอย่างอ่อนโยน

“เป็นแฟนกับท้องฟ้าดียังไง?” ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองแน่นด้วยความเก้อเขิน ลืมหมดแล้วความน้อยอกน้อยใจก่อนหน้านี้ทำราวกับว่าผมไม่เคยร้องไห้อย่างหนักและเราไม่ได้มีเรื่องผิดใจกัน

นี่ผมถูกท้องฟ้าขอคบจริงๆ เหรอ? คนที่ผมแอบชอบมาตั้งหลายปีกำลังขอผมเป็นแฟนอยู่เนี่ยนะ?

โคตรเหลือเชื่อเลย

“อยากรู้เหรอ?” เขาย้อนถามผมกลับด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเอื้อมมือมาเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปกใบหน้าของผมออกให้อย่างเบามือ

“อืม”

“บอกไม่ได้หรอก แต่ถ้าอยากรู้ก็ต้องลองเป็นดู” ว่าจบก็ฉีกยิ้มกว้างจนตาหยีให้ผมอีกหนึ่งทีอย่างน่าหมั่นไส้

“อย่างนี้ก็ได้เหรอ?” ผมหัวเราะร่วนกับความหน้ามึนของอีกฝ่าย โคตรขายตรงเลย

ท้องฟ้า นี่มันท้องฟ้าจริงๆ

“ได้สิ ตกลงเนอะ” มานงมาเนอะอะไรเล่า!

“อืม ตกลง”

อ้าว ใจง่ายไปเฉยเลย  

“ขอบคุณครับ” ท้องฟ้าโถมตัวมากอดผมเอาไว้แน่นจนตัวผมจมหายเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

อ้อมกอดของเขามันอบอุ่นมากจริงๆ

“ขอบคุณอะไร?” ผมยกมือขึ้นกอดตอบเขากลับอย่างงงๆ เป็นอะไรของเขาเนี่ย?

“ขอบคุณที่ทะเลยังรอ ขอบคุณที่ให้โอกาสผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องอย่างฟ้า”

“เลไม่ได้ให้โอกาสฟ้า เลให้โอกาสตัวเองต่างหาก”

ผมก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่หวังอยากจะคบกับคนที่ตัวเองรัก เรื่องเจียมตัวหรือไม่คิดหวังอะไรน่ะโกหกทั้งเพ เมื่อก่อนอาจไม่คิดหวังและไม่ได้อยากไขว่คว้ามาครอบครอง แต่พอเขาเข้ามาให้ความหวังมาทำดีด้วยมากๆ มันก็เหมือนได้ใจ ใจมันเหลิงคิดไปไกล สุดท้ายก็หวังที่จะได้ครอบครองเขาทั้งตัวและหัวใจ และถ้าท้องฟ้ามาขอคบแล้วผมปฏิเสธผมก็คงโง่เต็มทนแล้ว บางทีคนเราน่ะไม่ได้คิดอะไรมากหรอกนอกจากทำให้ตัวเองมีความสุข แล้วความสุขของผมก็คือท้องฟ้า

“นั่นสิ การที่ได้คบกับคนที่ตัวเองแอบชอบมาตั้งนานนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเนอะ” เขาว่ายิ้มๆ

“รู้ได้ไง!?” ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เขารู้ได้ไงว่าผมแอบชอบเขามานานแล้วน่ะ!?

“รู้สิ ก็ฟ้าใส่ใจเลมาตลอดเลยนี่” เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนจนผมใจสั่น

“พูดเหมือนฟ้าแอบชอบเลเลยเนอะ?” ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยแกล้งแหย่เขากลับไปด้วยท่าทางกวนๆ

“เลเพิ่งรู้เหรอ?”

“…” แต่คำตอบที่อีกฝ่ายสวนกลับมากลับทำให้ผมไปต่อไม่เป็น เชื่อเถอะว่าหน้าผมตอนนี้มันต้องเหวอหนักมากแน่ๆ ไม่งั้นท้องฟ้าไม่หลุดหัวเราะออกมาหรอก!

“หิวไหม? กินข้าวกัน” จู่ๆ ก็มาพาเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินหนีเฉยเลย

“เดี๋ยว คุยกันให้เคลียร์ก่อนสิฟ้า” ผมเดินไปดักหน้าคนตัวสูงกว่าแล้วจ้องหน้าเขาเขม็ง

ที่พูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง?

“อืม มีใครบางคนมาทำให้ฟ้ารู้สึกดีแล้วก็ทิ้งฟ้าไป วันที่รู้ว่าใครคนนั้นย้ายบ้านย้ายโรงเรียนไป ฟ้าก็ถึงได้รู้ตัวว่าฟ้าตกหลุมรักเขาคนนั้นเข้าแล้ว” ท้องฟ้านิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะระบายยิ้มบางออกมาแล้วเล่าถึงในสิ่งที่ผมไม่เคยได้รู้มาก่อน

“ฟ้า” ผมร้องเรียกเขาออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง หมายความว่าเขาเองก็รู้สึกกับผมมานานแล้วอย่างนั้นเหรอ?

นี่เขา รู้มาตลอดเลยเหรอว่าเป็นผมน่ะ?

“การรอใครสักคนโดยไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาไหมมันทรมานมากเลยนะ แต่ถึงอย่างนั้นฟ้าก็ไม่สามารถสั่งตัวเองให้ลบเลออกจากใจได้ ครั้งแรกที่เราเจอกันมันเป็นเรื่องที่วิเศษมาก แต่การที่เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้งมันวิเศษกว่า และการที่เราได้อยู่ด้วยกันมันเป็นเรื่องที่วิเศษที่สุด”

น้ำตาขอผมเอ่อคลอหน่วยอีกครั้งเมื่อได้ยินคำสารภาพที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า ผมไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องระหว่างผมกับเขาจะเป็นแบบนี้ มันดีกว่าที่ผมคิดไว้มากจริงๆ

“ไปหัดพูดแบบนี้มาจากไหน?” กะเอาให้ผมละลายกลายเป็นของเหลวเลยสินะ

“ก็คิดไว้ว่าอยากจะพูดทุกอย่างที่รู้สึกให้เลได้ฟังถ้ามีโอกาส ตอนนี้สิ้นสุดการรอคอยแล้วล่ะ” ตั้งแต่ที่เจอกันเมื่อกี้จนถึงตอนนี้ บนใบหน้าหล่อเหลายังคงประดับด้วยรอยยิ้มอยู่ไม่จางหาย

“ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้ด้วยนะท้องฟ้า”

ลำพังแค่เขาอยู่เฉยๆ ผมก็ชอบเขาจนไม่รู้จะชอบยังไงแล้ว ส่วนตอนนี้ โคตรรักเลย

“เลจะได้ไม่เปลี่ยนใจไปหาคนอื่นไง”

ยิ่งเขามาทำแบบนี้ผมก็ยิ่งไปไหนจากเขาไม่ได้ จริงๆ ก็ไปไหนไม่ได้มาตั้งนานแล้วล่ะ

“พอเถอะฟ้า เลเขิน”

แค่นี้ก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงแล้ว

“เป็นแฟนกันแล้ว ห้ามทิ้งฟ้านะ”

“ฟ้านั่นแหละ ห้ามทิ้งเล”

ห้ามทิ้งเลไปหาคนอื่นนะฟ้า ไม่ว่าใครก็ห้ามทิ้งเลไปหาเขานะ

“ครับ แน่นอนอยู่แล้ว”

และทะเลก็คงต้องตกหลุมรักท้องฟ้าอยู่ร่ำไป

“ฟ้า แล้วพ่อไปไหน?” ตั้งแต่ผมตื่นจนถึงตอนนี้ที่บ่ายกว่าแล้วผมยังไม่เห็นพ่อเลย ตอนแรกก็เข้าใจว่าพ่ออาจออกไปที่ไหนสักแห่งเพื่อไปถ่ายรูปหรือไปหาที่สงบๆ อยู่เหมือนที่ชอบทำ แต่รอตั้งนานแล้วก็ยังไม่เห็นพ่อกลับมาเลย

“กลับบ้านไปแล้ว” ท้องฟ้าที่เดินไปเอาขนมจากในครัวมาให้ผมเดินกลับมานั่งลงที่โซฟาข้างผมอีกครั้ง

“ห๊ะ!? พูดจริง?” ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างตื่นๆ นี่ผมถูกพ่อทิ้งเหรอเนี่ย?

“ครับ พ่อกลับไปแล้วเมื่อเช้าก่อนเลตื่น” คนหล่อข้างตัวพยักหน้ารับเบาๆ แล้วหยิบคุ้กกี้วานิลลาที่อยู่ในกล่องมาป้อนใส่ปากผม

“ได้ไง? ทำไมพ่อทิ้งเลไว้อย่างนี้ล่ะ?” ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ พ่อทำกับลูกชายคนเดียวแบบนี้ได้ไง?

ไม่น่ารักเลย!

“ก็พ่ออยากให้เราปรับความเข้าใจกัน” ท้องฟ้าตอบกลับด้วยรอยยิ้มกริ่ม

“ฟ้ารู้จักพ่อเลด้วยเหรอ?” หันมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงงๆ ไปรู้จักกันตอนไหน?

“ตอนที่เลหนีฟ้ามาที่นี่ ฟ้าพยายามโทรหาเลแต่เลก็ไม่รับสาย แต่เมื่อคืนพ่อเลเป็นคนรับสาย ฟ้าได้คุยกับพ่อเลแล้วท่านก็บอกให้มาคุยกันดีๆ ฟ้าเลยรีบขับรถมาที่นี่” ผมนิ่งเงียบไปทันทีที่ท้องฟ้าพูดจบ ถึงจากกรุงเทพมาหัวหินมันจะไม่ได้ไกลมากนักก็เถอะแต่การที่ท้องฟ้าจะมาโผล่ที่นี่ตั้งเช้าขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าเขาต้องเดินทางมาตั้งแต่เมื่อคืน ผมตื่นมาตอนเจ็ดโมงกว่าก็เจอเขายืนทำอาหารเสร็จแล้ว คิดดูสิว่าเขามาถึงที่นี่ตั้งแต่กี่โมง

“ขอโทษนะที่งี่เง่า” ถ้าผมยอมรับสายเขาตั้งแต่ทีแรก เขาก็คงไม่ต้องมาถึงที่นี่ ขับรถคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตรายจะตายเขาไม่ควรทำแบบนั้น แถมยังอดหลับอดนอนอีก

“ทะเลไม่ได้งี่เง่า แต่ต่อให้งี่เง่าฟ้าก็ไม่ว่า แต่ต้องเป็นกับฟ้าแค่คนเดียวนะ” พอเห็นผมซึมไปเขาก็ขยับมาดึงผมไปกอดปลอบลูบหัวผมเหมือนเด็กๆ  

“อื้อ” ผมซุกหน้าเข้าหาไออุ่นจากอกกว้างที่คิดถึง

แค่ช่วงเวลาไม่นานที่ห่างกันไปผมก็โหยหาเขาขนาดนี้แล้วเหรอ? ถ้าสมมติว่าผมต้องเสียท้องฟ้าไปจริงๆ ถ้าวันนี้เขาไม่ได้มาหาผม ถ้าผมไม่ใช่คนที่เขาเลือก ผมจะทำยังไง? ผมจะอยู่ได้ไหม? ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้ยึดติดกับท้องฟ้ามากขนาดนั้น

“ทะเล”

“หืม?” ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้ด้วยรอยยิ้มบาง

“รักนะ” ท้องฟ้าแนบหน้าผากลงมาให้ชนกันอย่างแผ่วเบาก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากของผม แม้เสียงกระซิบนั้นจะไม่ได้ดังมากแต่มันก็หนักแน่นและจริงจังเป็นอย่างมาก

“ฟ้า” หัวใจของผมพองโตขึ้นมาทันที เสียงบอกรักแผ่วเบายังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของผมอยู่เลย

“แล้วเลรักฟ้าไหม?” นัยน์ตาสีเข้มจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผมนิ่งอย่างรอคอยคำตอบ

“รัก” ผมอมยิ้มแล้วกระซิบบอกเขากลับไปเบาๆ อย่างเขินอาย

“น่ารัก” พูดจบเขาก็กดจูบลงมาที่ริมฝีปากของผมหนักๆ หนึ่งที มันก็แค่ปากแตะปากเท่านั้นแหละ แต่มันกลับทำเอาผมเขินมากกว่าที่เราเคยจูบกันครั้งก่อนๆ เสียอีก

“ยอมเป็นแฟนแล้ว ดูแลดีๆ ด้วยนะ” นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย พูดเองก็เขินเอง บ้าจริงๆ เลยทะเล

“แล้วที่ผ่านมาดูแลไม่ดีเหรอครับ?” เขาเลิกคิ้วถามด้วยท่าทีกวนๆ

จริงอย่างที่เขาว่า ที่ผ่านมาท้องฟ้าดูแลผมดีมาตลอด ไปรับไปส่ง คอยส่งข้าวส่งน้ำ อยู่เป็นเพื่อนตอนทำงาน พาไปนู่นไปนี่ คอยช่วยเหลือทุกอย่าง ปลอบโยนในวันที่ผมเหนื่อยล้า มันไม่ใช่แค่คำว่าดี แต่โคตรดีเลย

“ดี อนุญาตให้ดีกว่าเดิมได้แต่ต้องห้ามน้อยกว่าเดิมนะ เข้าใจไหม?” ด้วยความมันเขี้ยวปนหมั่นไส้ผมเลยยกมือขึ้นหยิกแก้มของอีกฝ่ายจนหน้ายู่ ขนาดหน้ายู่ยี่ขนาดนี้ก็ยังหล่อยู่ดี

ให้ตายสิ จะมีอะไรมาทำลายความหล่อของท้องฟ้าได้บ้างเนี่ย? ได้พรมาจากเทพเจ้าองค์ไหนเหรอ?

“ครับ” เขาพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน ผมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างมีความสุข

ท้องฟ้าเป็นความสุขของผมจริงๆ นั่นแหละ เหมือนหัวใจที่เคยเว้าๆ แหว่งๆ ไปจะถูกเติมจนเต็มสมบูรณ์แล้วล่ะ

---------------------------------------------------------------------------------------

ในตอนนี้คำตอบของทะเลค่อนข้างชัดเจนนะ 

ไม่เชิงว่าทะเลใจอ่อนให้ท้องฟ้า 

แต่ทะเลแค่ทำเพื่อให้ตัวเองมีความสุขเท่านั้น

ส่วนเรื่องแพรว ทะเลบอกไว้แล้วว่าจะรอฟังท้องฟ้าพูด 

เมื่อท้องฟ้าบอกว่าเป็นแค่เพื่อน ทุกอย่างมันก็เคลียร์สำหรับทะเลแล้ว

เพราะทะเลรู้ว่าท้องฟ้าไม่ใช่คนพูดมากหรือจะมาอธิบายอะไรเยอะแยะ

ง่ายๆ คือไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะมานั่งพูดอะไรยาวยืด 

แค่สั้นๆ ก็คือจบ คือเคลียร์ เข้าใจกันอะไรแบบนี้

ส่วนฝั่งท้องฟ้า แน่นอนว่าเขาจะต้องเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้นแน่ 

ไม่ใช่ว่าท้องฟ้าโลเลนะ จริงๆ เขามั่นคงกับทะเลมาตลอด 

แต่ท้องฟ้าก็คือท้องฟ้า เขามีเหตุผลในการกระทำของเขา 

ซึ่งบางทีเราก็อาจไม่เข้าใจเขา 

อย่าคาดหวังที่จะเข้าใจความเป็นท้องฟ้ามากนักเลย 

ในตอนหลักไม่มีพาร์ทของท้องฟ้าเนอะ 

แต่มีในตอนพิเศษ ซึ่งมีแค่ในเล่มเท่านั้น

อะ สปอยด์~ 

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ

เราดีใจที่มีคนชอบนะ 

ความเป็น SKY&SEA เขียนยากมากจริงๆ 

แต่มันก็เป็นอีกเรื่องที่เรารู้สึกรักมากเช่นกัน

เราอยากให้มันมีอะไรมากกว่าแค่นิยายรักวัยรุ่นทั่วไป

เราพยายามเขียนให้ออกมาอย่างดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ 

ถ้ามีจุดไหนที่ยังรู้สึกขัดๆ หรือไม่โอเคก็ขอโทษด้วยนะคะ

สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ 

ขอให้ทุกคนมีความสุขและสุขภาพร่างกายแข็งแรงนะคะ

ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้

และหวังว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป 

ฝากติดตามผลงานเรื่องอื่นๆ ของเราด้วยนะคะ

ขอบคุณค่า~