ตอนที่ 23 : ท้องฟ้ากับทะเล : 11 [2/2]
“ท้องฟ้า” ผมร้องเรียกคนที่มาด้วยกันโดยที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่ชั้นวางขนมตรงหน้า
“หืม?” ท้องฟ้าขานรับพร้อมเดินเข้ามาหาผม
“พวกพี่ๆ เขาชอบกินอะไรบ้าง?” ผมหันไปถามอีกฝ่ายอย่างขอความเห็น ผมไม่รู้ว่าพวกพี่ๆ เขาชอบกินอะไรกัน กลัวซื้อไปแล้วมันจะไม่ถูกใจ
“ซื้อๆ ไปเถอะ มันกินทุกอย่างแหละ” อ๋อ เป็นคนง่ายๆ นี่เอง
“อืม คงไม่มีใครกินยากเท่านายแล้วล่ะ” ผมพยักหน้าหงึกหงักพึมพำกับตัวเองแต่จงใจให้คนข้างๆ ได้ยินด้วย
“รู้ดี”
“อย่า” ผมรีบยกมือห้ามไม้ให้อีกฝ่ายเอามือมาขยี้หัวผม แค่นี้สภาพก็ดูไม่ได้แล้ว ถ้าหัวยุ่งอีกก็หมดแล้วภาพลักษณ์เดือนคณะน่ะ
“ทำตัวน่าหมั่นไส้” เขาตอกกลับมาซะจนผมหน้าแทบหงาย ผมหันมองค้อนเขาแล้วก็เดินหนีไปทางตู้น้ำแทน
“จะกินอะไรไหม?” เลือกๆ น้ำมาลงตะกร้าแล้วก็หันไปถามคนที่ทำหน้าที่ถือตะกร้าอยู่ข้างๆ บอกจะมาซื้อผ้าเย็นก็ซื้อแต่ผ้าเย็นจริงๆ น้ำขนมอะไรไม่เห็นหยิบเลย
“นมจืด” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปหยิบนมจืดแบบขวดขนาด 800 มิลลิลิตรมาใส่ตะกร้าที่มีท้องฟ้าเป็นคนเดินถือตามผมต้อยๆ เหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่เป็ด
“เอาขนมไหม?” แล้วผมก็เดินกลับมาที่ชั้นวางขนมอีกครั้งเพราะลืมไปว่ายังไม่ได้ซื้อให้ตัวเองเลย
อืม เอาอะไรที่ดีนะ เอ้อ! เหมือนอมยิ้มในกระเป๋าจะหมดแหละ
“อมยิ้ม” เสียงทุ้มตอบกลับมาในจังหวะเดียวกับที่ผมกำลังจะยกมือขึ้นไปหยิบเอาอมยิ้มที่ชั้นวางของ ผมหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังด้วยความแปลกใจแต่แล้วก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายก็ก้มลงมามองหน้าผมเหมือนกัน รอยยิ้มจางๆ ที่แม้จะไม่ได้เด่นชัดบนใบหน้าหากแต่เมื่อจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่คมกลับเห็นมันได้อย่างชัดเจน
“ครบแล้ว” ผมตัวแข็งทื่อเมื่อท้องฟ้าโน้มตัวเข้ามาใกล้โดยที่ยังไม่ได้ละสายตาไปจากผม เพียงเสี้ยวเวลาหนึ่งที่เราใกล้ชิดกันมากจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ผสมปนมากับกลิ่นเหงื่อจางๆ เพียงแค่เสี้ยวเดียวที่เขาเอื้อมไปหยิบอมยิ้มมาวางใส่ตะกร้าผมก็แทบจะหยุดหายใจกับความใกล้ชิดนี้
ผมเม้มปากแน่นพยักหน้ารับด้วยสติที่ไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวนักแล้วผละตัวเดินนำอักฝ่ายไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ และเมื่อจ่ายเงินเสร็จผมก็เดินกลับมายังรถคันหรูที่พักนี้ดูเหมือนว่าผมจะใช้บริการมันบ่อยเสียเหลือเกิน ท้องฟ้าไม่ได้พูดอะไรแค่ทำหน้าที่ของตัวเองไปเงียบๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
เขาจะรู้บ้างไหมว่าการกระทำของเขามันส่งผมต่อความรู้สึกของผมขนาดไหน
พอมาถึงโรงยิมผมก็คว้าเอาถุงของมาถือไว้แล้วเดินลิ่วๆ เข้ามาโดยไม่รอคนที่ออกไปด้วยกันแม้ถุงของจะมีมากถึงสามถุงใหญ่ก็เถอะ แต่ทะเลก็ไม่หวั่น นี่ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย หนักฉิบหายเลย
“Thank you!” ผมแจกจ่ายเอาน้ำที่ซื้อมาให้แต่ละคนแล้วก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นข้างนที
“เท่าไหร่?” พี่ภพหันมาถามพร้อมทำท่าจะควักเงินจ่ายให้
“พี่ท้องฟ้าจ่ายครับ” ผมชี้ไปทางท้องฟ้าที่เพิ่งเดินเข้ามา เมื่อกี้ท้องฟ้าเป็นคนจ่าย ผมไม่ได้ดูราคาหรอกว่าทั้งหมดมันกี่บาท รู้แค่ว่าน่าจะหลายร้อยเพราะจากของที่หยิบๆ มานี่ไม่น้อยเลย
“อือ งั้นกูไม่จ่าย” พี่รัญกระตุกยิ้มกวนๆ แล้วก้มลงไปรื้อๆ หาขนมในถุงอีกครั้ง
“แล้วแต่มึง” คนที่เสียเงินไปหลายร้อยส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะคว้าเอานมจืดมาถือไว้แล้วเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม
นทีที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าท้องฟ้าอยู่พักหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงไปเล่นเกมต่อ เหมือนเมื่อกี้นทีมันอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมา ผมหันมองหน้านทีกับท้องฟ้าสลับกันอย่างงงๆ พอถูกมองมากๆ ท้องฟ้าก็หันมามองผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร อมยิ้มรสโคล่าที่เพิ่งซื้อมาก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเสียก่อน ผมยื่นมือไปรับมาเร็วๆ แล้วแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันจะไม่ดูแปลกๆ ใช่ไหมที่ผู้ชายสองคนมายื่นอมยิ้มให้กันแบบนี้น่ะ
หลังจากนั่งพักกันไปไม่นานเราก็กลับไปเล่นบาสกันใหม่อีกรอบ ครั้งนี้เล่นกันดุเดือดอย่างกับจะไปแข่งทีมชาติ กว่าจะจบเกมก็เล่นเอาหอบแฮ่กๆ ไปตามๆ กัน
“กลับกันเถอะ กูอยากนอนละ” เมธหันมาบอกผมกับนทีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหลังไปล้างหน้ากันมาจนตัวเปียกโชก นทีมันแกล้งสาดน้ำใส่ผมน่ะสิตอนนี้สภาพผมไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำเลย
“เออ ไปกินข้าวกันก่อนไหม?” พี่โบ๊ทเอ่ยชวนอย่างเป็นกันเอง ผมเพิ่งเจอพี่โบ๊ทครั้งแรก พี่เขาเป็นเพื่อนของพี่คชาเห็นว่าเรียนสาขาเดียวกัน เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่หน้าตาดูดี ถึงภายนอกจะดูนิ่งๆ แต่จริงๆ แล้วเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีมากๆ เลย ผิดกับใครบางคน ขออนุญาตไม่เอ่ยนามนะครับ แต่มีอักษรย่อว่า ท.ฟ.
“ไม่ล่ะ พวกมึงไปกันเถอะ” นทียกมือขึ้นโบกเบาๆ ปฏิเสธ สภาพผมกับนทีตอนนี้ไม่ควรจะไปไหนจริงๆ นั่นแหละ
“อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“เออ”
บอกลากันแล้วก็แยกย้ายกันกลับ ตอนที่จะขึ้นรถผมก็ดันเผลอไปสบตากับท้องฟ้าที่จอดรถอยู่ข้างๆ กับรถของเมธเข้าอย่างบังเอิญ ผมกับเขามองกันอยู่แวบหนึ่งก็แยกกันขึ้นรถของใครของมัน ความรู้สึกบางอย่างตีรวนกันไปหมด ผมไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของผมในตอนนี้ได้เลย
ครืด ครืด
โทรศัพท์ที่ผมใช้เปิดเพลงในระหว่างที่ทำงานไปด้วยสั่นครืดคราดอยู่ข้างตัว ผมจำต้องวางมือจากงานที่ทำแล้วหันไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดดูแทนและก็เป็นอย่างทุกวันที่ผ่านมา ชื่อของใครบางคนปรากฏบนหน้าโปรแกรมแชทยอดฮิตในปัจจุบัน
ท้องฟ้าสีคราม
นอนยัง? 21.52
ครับ คนที่ทักมาคือท้องฟ้า และเขามักจะทักมาในช่วงเวลานี้เสมอ แม้จะได้เจอกันบ้างในตอนพักเที่ยงหรือหลังเลิกเรียนแต่ก็เป็นการเจอกันผ่านๆ ไม่ได้พูดคุยอะไรกันสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะคุยกันผ่านตัวอักษรมากกว่า แต่จริงๆ แล้ววันนี้เราก็เพิ่งเจอกันไปเมื่อตอนบ่าย เมื่อวานผมบ่นว่าอยากได้หนังสือเกี่ยวกับการออกแบบบ้านเพื่อเอามาใช้ดูเป็นแนวทางในการทำงานโมเดลส่งอาจารย์วันนี้ท้องฟ้าก็เลยพาผมไปที่ห้างมา ตอนแรกผมก็กะจะรอเมธไปเป็นเพื่อนแหละ แต่มันมีเรียนบ่ายไง ส่วนผมว่าง ท้องฟ้าก็ว่างเขาเลยอาสาพาผมไปแทน
ทะเลสีฟ้า
21.53 *ส่งรูปภาพ*
ผมถ่ายรูปหนังสือที่เพิ่งซื้อมากับกองงานที่ผมขีดๆ เขียนๆ ออกแบบเอาไว้เตรียมทำโมเดลถ่ายไปให้ท้องฟ้าดู
ท้องฟ้าสีคราม
ตอนเย็นได้กินข้าวหรือเปล่า? 21.54
อย่างที่บอกแหละว่าช่วงนี้เราคุยกันบ่อย เขาก็จะรู้ว่าผมชอบทำงานจนลืมกินข้าวเย็น ครั้งก่อนก็โดนดุไปทีเพราะมัวแต่ทำงานแล้วไม่ได้กินข้าวเที่ยง ทุกวันนี้เขาก็มักจะทักมาถามตลอดแหละว่ากินข้าวหรือยัง หรือไม่ก็ได้กินข้าวไหมอะไรแบบนี้
ทะเลสีฟ้า
21.54 กิน
22.00 ทำอะไรอยู่?
ผมตอบกลับไปทันทีและรออยู่สักพัก เห็นว่ามันขึ้นอ่านแล้วแต่เขาก็ไม่ได้พิมพ์ตอบอะไรกลับมาอีก ผมเลยเป็นฝ่ายถามเขากลับไปบ้างเพราะยังอยากที่จะคุยกับเขาอยู่
ท้องฟ้าสีคราม
*ส่งรูปภาพ* 22.22
รูปของสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ทีน่าตาน่ารักปรากฏขึ้นบนหน้าจอทันทีที่ผมเอานิ้วไปแตะดู
ทะเลสีฟ้า
22.03 เอามาจากไหน?
ผมมองภาพเจ้าแกสบี้สีขาวขนยาวด้วยความตื่นเต้น แม้ทั้งตัวจะเป็นสีขาวหมดแต่ตรงช่วงตาทั้งสองข้างกลับเป็นสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำคล้ายกับหมีแพนด้าเลย
ท้องฟ้าสีคราม
เพื่อนเอามาฝากเลี้ยง 22.03
มันไปต่างประเทศสามเดือน 22.04
ทะเลสีฟ้า
22.05 น่ารัก
22.05 ชื่ออะไร?
ในชีวิตผมไม่เคยเลี้ยงสัตว์หรอก เพราะลำพังแค่ตัวเองก็เอาไม่รอดแล้ว ถึงจะชอบสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ น่ารักๆ ก็เถอะ แต่พอมาคิดๆ ว่าให้มันไปมีชีวิตที่ดีเถอะอย่าได้มาจมอยู่กับผมเลยความฝันที่อยากมีสัตว์เลี้ยงเป็นเพื่อนก็เป็นอันต้องพับเก็บไป น่าสงสารไหมล่ะผมน่ะ
ท้องฟ้าสีคราม
กุชชี่ 22.06
พรุ่งนี้มาเล่นกับมันไหม? 22.06
ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกล่อลวงด้วยสิ่งมีชีวิตน่ารักๆ วะ?
ทะเลสีฟ้า
22.07 มารับไหม?
เฮ้ย! เดี๋ยว มันจะไม่ดูอ่อยไปใช่ไหม? ก็แค่อยากไปเล่นกับกุชชี่เองนะ มันจะดูใจง่ายไปไหม?
ท้องฟ้าสีคราม
สิบโมงเจอกัน 22.08
เจ้าของห้องเขาเชื้อเชิญเต็มที่เลยแหะ
ทะเลสีฟ้า
22.08 อืม
ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดินแล้วก็กลับมานั่งคิด ผมคิดถูกแล้วใช่ไหมที่จะไปห้องของท้องฟ้า?
อืม ไม่มีอะไรหรอกน่า
“เมธ พรุ่งนี้กูออกไปข้างนอกนะ” ผมร้องบอกเมธที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไปไหน? เหมือนช่วงนี้มึงดูยุ่งๆ เนอะ” รู้สึกเหมือนโดนเพื่อนแซะเบาๆ เลยเนอะ
“เปล่านี่” ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองยุ่งอะไรขนาดนั้นนะ มีแค่บางวันที่แวบหายไปกินข้าวกับท้องฟ้าเท่านั้นเอง
“อย่ามาเนียน ตอบมาว่าจะไปไหนกับใคร?”
“ไปห้องท้องฟ้า” ผมอ้อมแอ้มตอบกลับไม่เต็มเสียงแล้วทำเป็นหันไปขีดๆ เขียนๆ ใส่กระดาษที่ร่างโครงสร้างเตรียมทำโมเดลเอาไว้
“ไปทำไม!?” ทำไมต้องเกรี้ยวกราด?
“ไปเล่นกับกุชชี่” ผมตอบกลับหน้าตาเหลอหลา แอบตกใจนิดๆ ที่ถูกเพื่อนสนิทขึ้นเสียงใส่
ดุน้องทำไม~
“อะไรคือกุชชี่?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นอย่างไม่เข้าใจ
“แกสปี้ไง นี่” ผมเปิดรูปกุชชี่ให้เมธดูเพื่อเป็นการบอกกลายๆ ว่าผมไม่ได้โกหกนะ
“เหอะๆ ไอ้ท้องฟ้ามันร้าย เอาหนูหน้าโง่มาล่อคนเอ๋อๆ” มือใหญ่ยื่นมาผลักหน้าผมจนแทบจะหงายหลังล้มไปนอนที่พื้นห้อง
“หนูหน้าโง่อะไร!? แล้วใครคนเอ๋อ!?” ตวัดตามองอีกฝ่ายตาขวางอย่างเอาเรื่อง กล้าดียังไงมาว่ากุชชี่ แถมมันยังหลอกด่าผมด้วย
“ไปห้องมัน ระวังจะไม่ได้ออกมานะ” เมธยังไม่เลิกขู่ผม หน้าตามันดูจริงจังกว่าตอนอ่านหนังสือสอบอีก
“ท้องฟ้าไม่ใช่มึงนะเมธา” ผมกลอกตามองอย่างเบื่อหน่าย อยากจะบอกมันเหมือนกันว่าผมเคยไปนอนค้างห้องของท้องฟ้ามาแล้ว และท้องฟ้าก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีอย่างที่มันพยายามไซโคผมอยู่ แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า ถ้าพูดไปนี่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตแน่
“ท้องฟ้ามันร้าย แค่มันยังไม่แสดงออกให้มึงเห็นเท่านั้นเอง”
“ท้องฟ้าไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย มึงอย่าใส่ร้ายได้ไหม?” แม้จะมีไขว้เขวไปกับคำพูดของเมธอยู่บ้างแต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะปัดคำพูดนั้นทิ้ง
“ทะเล นี่เพื่อนไง มึงต้องเข้าข้างกูไม่ใช่มัน” เมธถลึงตาโตๆ ของมันมองผมด้วยความหัวเสีย
“กูไม่คุยกับมึงละ ไปนอนดีกว่า” ไม่น่าไปฟังคำพูดของไอ้เมธเลย พอมันพูดแล้วผมก็คิดมาก จะมาพูดให้ผมระแวงท้องฟ้าทำไมเนี่ย?
“กลัวตื่นไม่ทันนัดท้องฟ้าหรือไง?” พอเห็นผมลงมือเก็บของมันก็ออกปากแซ็วไม่อีกรอบ
“กูง่วง” เออ ดึกแล้วควรไปนอน
“มึงยังทำงานไม่เสร็จเลยนะ”
“ค่อยทำวันหยุด” แต่พรุ่งนี้ก็วันหยุดนี่หว่า เอาไว้ค่อยทำวันอาทิตย์ก็แล้วกัน
“จ้า แล้วแต่เลย” กวนตีน
---------------------------------------------------------------------------------------
ลูกชายคูมแม่กำลังจะถูกล่อลวง
คุณท้องฟ้าเขาวางแผนมาดีนะคะคุณขา
มีคนอ่านเราก็ดีใจ หวังว่าทุกคนจะรักเด็กๆ ของเรานะ ฝากเอ็นดูเด็กๆ ของเราด้วยนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คุณพ่อเมธหวงลูกสาว?! หรอคะ หุหุ