SKY & SEA ท้องฟ้ากับทะเล [สนพ. 2U Publishing] [YAOI] : Spin-Off

ตอนที่ 12 : ท้องฟ้ากับทะเล : 06 [1/2]

06

และวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวันที่ผมมามหา’ลัยพร้อมกับเพื่อนสนิท แต่จะต่างกันตรงที่วันนี้ผมไม่ได้มาเรียน แต่ผมมาซ้อมเปียโนและซ้อมประกวดดาวเดือน 

“เย็นนี้จะกลับยังไง?” เมธยังคงเป็นเพื่อนที่น่ารัก ยังคงเป็นห่วงผมอยู่เสมอ แม้บางครั้งมันจะชอบกวนประสาทก็เถอะนะ แต่มันคงแก้ไม่ได้หรอก ติดเป็นนิสัยจนลึกลงเป็นสันดานไปแล้ว

“ก็เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่งก็ได้” ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบกลับ

เพื่อนที่ชื่อท้องฟ้าน่ะ

“อืม ถ้าจะกลับก็ไลน์มาบอกกูหน่อย พอถึงห้องแล้วก็ไลน์มาบอกอีกทีด้วยนะ” ดวงตากลมสวยหรี่มองผมอย่างจับผิด เราทั้งคู่ต่างรู้กันดีว่าผมไม่ค่อยชอบพึ่งพาใคร การที่ผมจะเอ่ยปากให้คนอื่นไปส่งนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่นั่นแหละ ผมมีคนที่จะไปส่งที่คอนโดแล้ว และผมไม่ได้ร้องขอด้วย เขาเอ่ยปากอาสาเองต่างหาก

“ได้ๆ มึงก็ขับรถดีๆ นะ” ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วยิ้มหวานให้เพื่อนรักไปหนึ่งที

“เออ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วกูบอก พอไปถึงที่งาน ตอนจะกลับบ้าน กูก็จะรายงานมึงตลอดเลย โอเคไหม?” อันนี้คือกวนตีนสินะ

“ดีมากเจ้าเมธา ไหนขอมือหน่อยสิ” ผมยิ้มตาหยีแล้วแบมือไปตรงข้างหน้าอีกฝ่าย เพื่อเป็นการขอมือเหมือนเวลาเราคุยกับน้องหมาที่บ้านน่ะ

“แฮร่! ตลกมากไหมเจ้าทะเล!?” มือใหญ่วางแหมะลงบนฝ่ามือของผมอย่างว่าง่ายก่อนจะยกมืออีกข้างมาหยิกแก้มผมอย่างแรงจนเจ็บไปหมด

“เหมือนเลย” ผมหัวเราะร่วนกับหน้ายุ่งๆ ของเพื่อนสนิท การได้แหย่เพื่อนนี่มันสามารถทำให้ผมอารมณ์ดีได้เหมือนกันนะเนี่ย

“ไปไหนก็ไปไป๊” โดนไล่เฉยเลย เสียใจจัง

ผมเบะปากใส่เจ้าของรถไปทีก่อนจะเดินลงจากรถไปแล้วรีบวิ่งเข้าตึกอย่างรวดเร็ว

นี่แดดหรือเตาเผา? นี่โลกหรือนรก? ถ้าจะแผดเผากันขนาดนี้ก็ย่างสดเลยก็ได้นะ

พอเข้ามาในห้องซ้อมได้ผมก็เริ่มซ้อมทันที พรุ่งนี้ต้องแสดงจริงแล้ว ถึงจะเล่นเป็นเพลงได้รื่นหูแต่ผมก็ยังเกร็งอยู่เวลาเล่น พอคิดว่าต้องแสดงต่อหน้าคนเป็นพันก็เกิดอาการเกร็งไปทั้งหมดตัวเลยล่ะครับ ก่อนหน้านี้พี่รีเคยมาถามว่าอยากได้คนช่วยสอนไหม? แต่ผมก็ปฏิเสธไปตั้งแต่ครั้งแรกเพราะสาเหตุนี้แหละ ผมไม่ชอบซ้อมโดยที่มีคนอื่นมานั่งดูอยู่ด้วย เคยซ้อมให้คนอื่นดูอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่อยากจะบอกเลยว่าเละมาก หลังจากนั้นผมก็เลยขอพี่ๆ เขามาซ้อมแยก ซึ่งพี่เขาก็อนุญาตเป็นกรณีพิเศษ แต่พอมาตอนนี้ที่มีท้องฟ้าคอยมาดูเรื่องการซ้อมให้ทุกอย่างก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แม้ช่วงแรกจะเกร็งหนักกว่าตอนซ้อมต่อหน้าเพื่อนๆ ดาวเดือนและพี่ๆ ที่ดูแลเรื่องการประกวดก็เถอะ แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยเกร็งเท่าไหร่แล้ว

ผมคิดว่าถ้าผมสามารถเล่นต่อหน้าท้องฟ้าได้ผมก็ต้องเล่นต่อหน้าคนนับพันได้เช่นกัน 

ครืด ครืด ครืด

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูด้วยความแปลกใจ เบอร์ที่ผมไม่รู้จักปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยลืมพิมพ์ชื่อเพื่อนหรือคนที่รู้จักในเครื่องและผมก็มั่นใจอีกว่าตัวเองไม่เคยไปให้เบอร์ใครสุ่มสี่สุ่มห้า

แล้วนี่เบอร์ใคร?

“ฮัลโหล”

ไม่ต้องปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับทันที

(“กินข้าวหรือยัง?”)

เสียงคุ้นหูจากปลายสายดังขึ้นพร้อมกับหัวใจของผมที่ค่อยๆ เต้นถี่รัวอย่างหนัก

เสียงของท้องฟ้า

“ยัง”

ถึงจะคุยกันต่อหน้าหลายครั้งแล้ว แต่นี่คือครั้งแรกที่คุยกันผ่านโทรศัพท์ ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อนึกได้ว่าผมไม่เคยให้เบอร์เขาไว้ ตั้งแต่เรื่องไลน์แล้ว เขายังไม่บอกผมเลยว่าเอาไลน์ผมมาจากไหนแล้วนี่ยังมาเบอร์โทรศัพท์อีก แต่ถ้าผมถามแล้วเขาจะบอกเหรอ? ครั้งก่อนถามเรื่องไลน์ยังไม่ยอมบอกเลย

(“จะกินอะไร”)

คำถามนี้มีความนัยอยู่สองอย่าง หนึ่งคือถามว่าผมอยากกินอะไร และสองคือเป็นการบอกกลายๆ ว่าเขาจะซื้อมันเข้ามาให้ผม

“อะไรก็ได้”

ผมคิดไม่ออกว่าตัวเองจะกินอะไรดี เอาเป็นว่าให้เขาซื้อมาให้เลยก็แล้วกัน

(“อืม”)

เสียงทุ้มรับคำเบาๆ ก่อนจะวางสายไป และผมก็เพิ่งมานึกว่าผมไม่น่าตอบไปแบบนั้นเลย สมมติว่าถ้าเขาซื้ออาหารที่เขาชอบมาให้ผมล่ะ? ผมว่าผมต้องคลั่งตายแน่ๆ แค่เมื่อวานก็แทบจะโวยใส่เขาไปแล้ว ถ้าวันนี้เจอพวกมะระผัดไข่หรือผัดเต้าหู้อะไรสักอย่างล่ะก็ผมต้องร้องโวยใส่เขาแน่ๆ

“ทะเล กินข้าวก่อน” ผมชะงักเพราะเสียงเรียกของท้องฟ้า หันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นอีกฝ่ายยืนพิงกำแพงอยู่ ที่พื้นข้างตัวมีถุงข้าวและถุงจากร้านสะดวกซื้ออยู่อีกสองสามถุง

อ่า ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“อื้อ” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ท้องฟ้านั่งลงที่พื้นแล้วหยิบข้าวกล่องส่งมาให้ผม ผมผงกหัวขอบคุณแล้วรับข้าวกล่องมาเปิดดู

“ข้าวผัดหมึก?” ข้าวผัดหมึกเป็นอีกเมนูง่ายๆ ที่ผมกินได้และค่อนข้างจะชอบ ก็นับว่าโชคดีที่เขาไม่ซื้ออะไรที่เขาชอบมาให้ผมกิน

“ไม่ชอบเหรอ?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันคล้ายคนกำลังคิดหนัก

“เปล่า กินข้าวมาหรือยัง?” ผมส่ายหัวเบาๆ แล้วถามกลับ คนตรงหน้าหยิบข้าวอีกกล่องขึ้นมาชูให้ผมดูแทนคำตอบ น้ำเปล่าที่เปิดฝาเสียบหลอดพร้อมดื่มถูกวางลงตรงหน้าผม ผมมองการกระทำนั้นแล้วยกยิ้มบางๆ กับตัวเอง ท้องฟ้าไม่ใช่คนที่พูดมาก แต่เขาจะทำทุกอย่างทันทีโดยไม่ต้องพูด

“ตอนเย็นเขานัดกี่โมง?” ระหว่างที่นั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ ท้องฟ้าก็เอ่ยถามขึ้นมา

“ห้าโมง” วันนี้ผมจะต้องอยู่ซ้อมจนถึงดึกแน่ๆ เลย แค่คิดก็เหนื่อยแล้วล่ะครับ

ท้องฟ้าพยักหน้ารับแล้วหันกลับไปกินข้าวต่อ ผมลอบมองใบหน้าของอีกฝ่ายพักหนึ่งก็ต้องรีบเบือนหน้าหนี ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ชินกับการอยู่ใกล้ท้องฟ้า ผมยอมรับว่าท้องฟ้าเป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ คนหนึ่ง แค่ทำหน้านิ่งๆ ก็หล่อมากแล้ว แต่สิ่งที่ทำหน้าผมชอบเขาไม่ใช่เพราะว่าเขาหล่อ ดัง เก่งหรือรวยหรอกนะ สิ่งที่ผมชอบจริงๆ คือทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นท้องฟ้า การที่เขาเป็นตัวของตัวเองนั่นแหละคือสิ่งที่ดึงดูดผมให้เข้าไปหา

ทุกอย่างที่เป็นท้องฟ้านั่นแหละคือดีที่สุดแล้ว

“จะกลับก่อนไหม?” ผมหันไปถามท้องฟ้าที่อาสาขับรถมาส่งผมที่หอประชุม ตอนนี้ก็ใกล้เวลาซ้อมแล้วครับ โทรศัพท์ผมสั่นเพราะเพื่อนๆ ในกลุ่มเดือนไลน์ตามตัวกันแล้ว แต่ผมไม่ได้เข้าไปเปิดอ่านหรอก ขี้เกียจตอบ ยังไงผมก็มาถึงที่นี่แล้วล่ะนะ

“ต้องไปซ้อมดนตรีกับพวกนั้น เลิกแล้วโทรมานะ” ครับ อย่างที่เจ้าตัวเขาบอก วันนี้ท้องฟ้ามีหน้าที่ที่ต้องไปส่งผมที่คอนโด เพราะงั้นเมื่อผมซ้อมเสร็จผมก็ต้องโทรรายงานเขา

“อื้อ” ผมพยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะพาตัวเองลงจากรถแล้วเดินหายเข้าไปในหอประชุมอย่างรวดเร็ว

พอเข้ามาก็เจอกับบรรดาเพื่อนๆ เดือนที่นั่งล้อมวงคุยอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ ผมเข้าไปทักทุกคนแล้วนั่งรอเวลาซ้อม ไม่นานพวกพี่ๆ ก็เข้ามาเรียกให้ไปซ้อมเดินและซ้อมตอบคำถาม ผมโดนพี่รีติวเข้มกับเรื่องการตอบคำถามเป็นอย่างมาก นั่งพูดมันซ้ำไปซ้ำมา วนไปวนมาจนจำได้ขึ้นใจ บางครั้งก็โดนยิงคำถามแปลกๆ มาให้นั่งอึ้งด้วย พี่รีบอกว่าเราต้องมีไหวพริบในการตอบคำถาม เพราะอย่างนั้นพี่เขาเลยสรรหาคำถามที่หลากหลายมาให้ผมตอบ ไม่มีสคริปให้แต่ผมต้องคิดคำตอบเอง ผมก็นั่งตอบคำถามพี่เขาไปเรื่อยๆ จนเริ่มดึกก็ถูกปล่อยตัวกลับ พี่รีเองก็ค่อนข้างพอใจกับการตอบคำถามของผมอยู่ไม่น้อยเลย

ครืด ครืด

โทรศัพท์ที่ถูกหยิบออกมาเพื่อจะโทรหาท้องฟ้าสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า

เมธาคนหล่อพ่อทุกสถาบัน

คืนนี้ไม่กลับนะ นอนคนเดียวได้ไหม? 21.39

พอเปิดดูก็เห็นว่าเป็นไลน์จากเมธทักมาบอกว่าจะไม่กลับห้อง

ทะเลสีฟ้า

21.40 ได้

ผมตอบกลับไปทันทีแบบไม่ต้องคิด ผมโตแล้วไง นอนคนเดียวได้ จริงๆ ก็อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กแล้ว อย่างที่เคยบอกนั่นแหละ พ่อกับแม่ผมไม่ได้ว่างมาอยู่กับผมตลอด ผมอยู่คนเดียวจนชินแล้ว ผมสะบัดหัวเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะคิดอะไรไปไกลแล้ว

ผมหันกลับมาให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง กดโทรออกเบอร์ของท้องฟ้าที่ผมจัดการเมมชื่อไว้แล้ว

(“เลิกแล้วเหรอ?”)

รออยู่นานกว่าอีกฝ่ายจะรับ นึกว่าเขาจะไม่รับซะแล้ว

“อื้อ”

ผมขานตอบเบาๆ แล้วค่อยๆ เดินออกจากหอประชุม รุ่นพี่เริ่มไล่ให้พวกเรากลับกันแล้วครับ ไฟที่เคยเปิดสว่างโร่ก็ค่อยๆ ถูกปิดลงทีละดวงสองดวงจนตอนนี้เริ่มจะมองไม่เห็นทางแล้ว

(“รอแปบนะ เดี๋ยวไปรับ”)

ผมได้ยินเสียงกุกกักมาจากปลายสายแล้วตามมาด้วยเสียงโวยวายของพี่คชา ได้ยินแว่วๆ ประมาณว่า กูง่วงหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ

“อือ”

ผมตอบรับแล้วกดวางสายไป ว่าแต่ผมจะไปนั่งรอท้องฟ้าที่ไหนดีนะ?

“ทะเล กลับยังไง?” แบทที่เดินลงมาทีหลังเดินเข้ามาทักผมที่นั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนหน้าตึก

“เดี๋ยวมีคนมารับ” ผมตอบกลับโดยหลีกเลี่ยงการที่จะเอ่ยชื่อของใครอีกคน ถ้าบอกออกไปว่าท้องฟ้ามารับนี่คงมีคำถามอีกล้านแปดตามมาแน่

“อ้อ งั้นกูกลับก่อนนะ” คนหล่อตรงหน้าผมชะงักไปนิดก่อนจะยกยิ้มบางแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆ อย่างที่อีกฝ่ายชอบทำ ผมกับแบทค่อนข้างสนิทกัน บางทีก็รู้สึกว่าผมสนิทกับแบทมากกว่าเกนหรือนานะอีก

“บาย” ผมยกมือโบกเบาๆ ให้เพื่อนตัวสูงซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มหล่อตอบกลับมา

นั่งรอพลางเล่นโทรศัพท์ไปประมาณสิบนาทีรถคันหรูที่เริ่มจะคุ้นตาก็ขับมาจอดเทียบด้านหน้า ผมเดินไปขึ้นรถทันทีเพราะเริ่มจะง่วงแล้ว กว่าจะกลับถึงห้องก็นอนดึกอีก

“รอนานไหม? ขอโทษที่มาช้านะ” เจ้าของรถหรูหันมาบอกขอโทษพร้อมยื่นอมยิ้มรสโคล่ามาให้ผม

“ไม่เป็นไร” ผมรับอมยิ้มมาด้วยหัวใจที่พองโต

ท้องฟ้าสามารถทำให้ผมมีความสุขได้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำให้

“แวะกินข้าวก่อนไหม?”

“กินข้าวดึกทุกวันพุงออกแล้ว” ผมยู่หน้าพลางยกมือขึ้นมาลูบพุงตัวเองประกอบกับคำพูด ผมมันเป็นพวกขี้เกียจออกกำลังกายด้วยไง ยิ่งช่วงนี้กินข้าวดึกก็ยิ่งอ้วนง่าย

“ออกอะไร ไม่เห็นจะมีเลย” คนข้างตัวเหล่ตามามองแล้วส่ายหัวเบาๆ

“ไม่เห็นแต่มันก็รู้สึกได้นะ” ผมหันกลับไปเถียงทันควัน ถึงคนอื่นจะมองไม่เห็นแต่ผมก็รู้สึกว่าตัวเองมีพุงจริงๆ เพราะกางเกงที่ใส่มันเริ่มจะแน่นๆ อยู่หน่อยแล้วล่ะ

รู้สึกเหมือนตัวจะแตกเลย

“หึ กินๆ ไปเถอะ ตัวก็แค่นี้ กินน้อยเลยไม่โตไง” อีกฝ่ายหัวเราะแผ่วเบาในลำคอแล้วเอื้อมมือมาโยกหัวผมไปมาเบาๆ แต่ละคนเป็นอะไรกับหัวผมมากหรือเปล่า?

“โตแล้ว อายุก็เท่าท้องฟ้านะ” ผมตีมืออีกฝ่ายไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้ สูงกว่าแค่ 7-8 เซนติเมตรทำมาเป็นคุยโว คิดจะข่มกันหรือไง?

“เหรอ” 

เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าท้องฟ้าก็เป็นคนที่โคตรน่าหมั่นไส้เหมือนกัน

“กินอะไร?” ท้องฟ้าขับรถมาจอดริมถนนที่มีร้านอาหารตั้งเรียงรายกันเป็นแถวยาว

“อืม ข้าวขาหมู” ผมกวาดสายตามองก่อนจะไปสะดุดที่ร้านข้าวขาหมู ผมเลยชี้นิ้วไปที่ร้านนั้นให้ท้องฟ้าดู

“ไหนบอกอ้วน?” คนข้างตัวเหลือบมองผมด้วยสายตาที่แลดูโคตรจะทิ่มแทง

“ทำไมล่ะ? ก็อยากกินนี่” ถึงจะกลัวอ้วนแต่ตอนนี้หิวไง และก็อยากกินขาหมูด้วย เพราะงั้นผมก็จะกิน

“ครับๆ ไปนั่งไป” มือใหญ่เอื้อมมาดันไหล่ผมให้เดินนำไปที่ร้านข้าวขาหมู

“พรุ่งนี้ไปมอกี่โมง?” ผมเหลือบมองคนตรงหน้าที่กำลังเอาช้อนเขี่ยหนังออกแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

ก็คุณท้องฟ้าเขาเกลียดของมันๆ ที่สุดเลย โดนเฉพาะหนังมันๆ ของขาหมูน่ะ

“พี่เขานัดบ่าย” ผมเอาส้อมไปจิ้มหนังหมูที่อีกฝ่ายเขี่ยออกมาไว้ข้างจานขึ้นมากินก่อนจะยักคิ้วกวนๆ ส่งให้อีกฝ่าย ท้องฟ้าส่ายหน้าเบาๆ แล้วเอื้อมมาตักฝักในจานของผมไปกิน อืม นั่นแหละ ผมไม่กินผักเลยเขี่ยออกไปไว้ข้างจาน

“ไปพร้อมเมธ?”

“ไม่ คืนนี้เมธไม่กลับห้อง”

ก็ดี นอนคนเดียวก็สบาย เมธเป็นคนติดหมอนข้าง แต่ตัวมันโคตรจะนอนดิ้น พอหลับไปได้สักพักก็ถีบหมอนข้างถีบผ้าห่มออกหมดแล้วพอมันหาหมอนข้างไม่เจอมันก็คว้าผมไปกอดแทน ผมเองก็ไม่ได้อะไรกับการถูกเพื่อนสนิทนอนกอดหรอก มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เมธกับนทีมันนอนด้วยกันไม่ได้หรอกนะ นทีเป็นพวกขี้ร้อนแล้วก็ขี้รำคาญ เคยมีครั้งหนึ่งที่ไปเข้าค่ายแล้วเมธมันไปนอนกอดนที คืนนั้นทั้งคืนก็ไม่ได้นอนกันเพราะนทีมันโวยวายใหญ่เลย นทีมันไม่ได้หวงตัวนะ แต่มันรำคาญ สกิลการกอดของเมธานี่ไม่ธรรมดานะครับ สายพันธุ์เดียวกันกับงูเหลือมเลยนะจะบอกให้

“แล้วไปยังไง?”

“ไม่รู้ว่านทีไปกี่โมง อาจไปพร้อมนที” คิดว่าจะขอติดรถนทีไปด้วย เมธมันคงไม่ย้อนกลับมาที่คอนโดแล้วล่ะ

“นทีมีเรียนเช้า” ท้องฟ้ากับนทีเรียนเซคเดียวกัน จริงๆ นทีก็รู้จักกับท้องฟ้าตั้งแต่ม.ปลายแล้วนะ แต่รู้จักกันแบบห่างๆ พอเข้ามหา’ลัยแล้วได้อยู่คณะเดียวกันก็ยิ่งสนิทกว่าเดิม ช่วงหนึ่งปีที่ไปอยู่อิตาลีก็ได้ยินเรื่องราวต่างๆ ของท้องฟ้าผ่านนทีนี่แหละ บางครั้งก็ไม่ได้ถามหาหรอก แต่เพื่อนผมก็มานั่งรายงานให้ฟังเฉยเลย ผมก็งงว่าสรุปแล้วเพื่อนจะชงผมกับท้องฟ้าหรือยังไง?

“ก็คงต้องไปเอง” ผมพยักหน้ากับตัวเองแล้วก็เริ่มวางแผนการตื่นและการเดินทางไปมหา’ลัยในวันพรุ่งนี้

“เดี๋ยวเข้ามารับ” แต่ยังไม่ทันได้วางแผนไปไกลทุกอย่างก็ถูกหยุดลงโดยคนที่นั่งหน้าหล่ออยู่ฝั่งตรงข้าวของโต๊ะ หัวใจของผมเต้นตึกตักอีกครั้งอย่างห้ามไม่อยู่ เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของท้องฟ้ามันก็ทำให้ผมหัวใจพองโตอย่างน่าประหลาด

“มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ?” ผมแสร้งทำเป็นหยิบน้ำขึ้นมาดื่มเพื่อกลบเกลื่อนอาการเก้อเขินแปลกๆ ที่กำลังเกิดขึ้น

“ก็เลิกแล้วเดี๋ยวมารับ”

ให้ตายสิ เขาจะฆ่าผมด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำแบบนี้ไม่ได้นะ

“ให้นทีมารับก็ได้” ผมอ้อมแอ้มตอบกลับไป ความจริงแล้วเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะต้องมารับส่งกันอยู่บ่อยๆ นะ นี่เขากำลังทำให้ผมคิดไกล คิดเข้าข้างตัวเองและทำให้ผมเคยตัว การที่มีท้องฟ้าอยู่ใกล้ๆ มันจะทำให้ผมเสียนิสัย เพราะถ้าสักวันหนึ่งไม่มีเขาอยู่ตรงนี้ ผมก็คงจะแย่ ท้องฟ้ากำลังทำให้ผมติดเขา และถ้ามันเป็นแบบนี้มากๆ ผมก็คงจะขาดเขาไปไม่ได้ ท้องฟ้ามีอิทธิพลต่อผมมากเกินไป มากจนน่ากลัวเลยล่ะ

“นทีไม่ว่างหรอก” อีกฝ่ายสวนกลับมาทันควัน

“รู้ได้ไง?” ผมหรี่ตามองเขาอย่างสงสัย

“นทีโดนเด็กตามอยู่ไม่รู้เหรอ?”

“...” ไม่รู้ ผมทำสีหน้าครุ่นคิดสักพัก เด็กที่ไหนมาติดนที? ทำไมเพื่อนผมไม่เห็นเคยพูดเรื่องนี้เลย?

“รีบกินสิ ดึกแล้วเดี๋ยวอ้วน” พอผมทำท่าจะเอ่ยปากถามเขาก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน บ้าจริง มาพูดเปิดประเด็นให้อยากรู้แล้วก็ทิ้งไว้กลางทางแบบนี้เนี่ยนะ? ถ้าไปถามนทีล่ะก็ไม่มีทางได้คำตอบกลับมาแน่ๆ นทีนี่ปากแข็งยิ่งกว่าก้อนหินอีกนะครับ

“พูดมากน่า” ผมถลึงตามองอีกฝ่ายแล้วรีบยัดข้าวเข้าปาก

ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมท้องฟ้าถึงคบกับพวกเพื่อนของเขาได้ ตอนแรกก็แปลกใจอยู่ ทั้งที่พี่คชา พี่พนา พี่ภพและพี่รัญ พวกนั้นออกจะเป็นคนกวนๆ ดูไม่น่าเข้ากับท้องฟ้าที่นิ่งเป็นก้อนหินได้ แต่ตอนนี้ผมไม่สงสัยแล้ว ท้องฟ้าเองก็เป็นคนที่กวนประสาทเก่งมากคนหนึ่ง แถมยังกวนหน้าตายอีกด้วย เป็นคนที่ทำตัวได้น่าหมั่นไส้มาก ถึงว่าล่ะทำไมพวกผู้ชายในโรงเรียนถึงได้เขม่นเขากันนัก 

---------------------------------------------------------------------------------------

เมธทะเล ท้องฟ้าทะเล ทะเลนี่อยู่กับใครก็ดีไปหมดเลยเนอะ ฮาาาา

ท้องฟ้านี่ก็ค่อนข้างชัดเจนในระดับหนึ่งเลยนะ คือไม่ใช่คนชอบพูดไง แต่จะทำให้เห็น นี่การกระทำก็ชัดเจนมากเลยนะเนี่ย 

ส่วนทะเล น้องก็น่ารักเหมือนเดิม 

ดีใจที่มีคนชอบนะคะ ฝากเด็กๆ ที่น่ารักของเราด้วยนะ 

ขอบคุณทุกคอมเม้นและทุกคนที่ติดตามค่ะ เม้นติชมกันได้นะ เราจะได้เอามาปรับปรุง