ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ++เข้าใจผิด! นายต้องเชื่อใจฉันนะT_T++
“ปี๊ด! ขอเวลานอก”
“ไอคิม-_-^ เมิงใจเย็นๆ ไม่งั้นกรูจะให้เมิงออกมานั่งข้างๆสนาม ดีกว่าให้เมิงโดนไล่ออกมา”
พี่น้ำตะคอกอย่างโมโห ตอนนี้แต้มกำลังตามอยู่อย่างน่าเป็นห่วง แต่สมาธิของผมไม่ได้อยู่ที่การแข่งขันในสนามเลยสักนิด ไม่ว่าลูกบาส ไอพวกกวนตรีนฝ่ายตรงข้าม หรือแม้แต่พวกเดียวกัน
สิ่งที่ผมมองตลอดเวลากลับเป็นร่างสองร่างที่อยู่ข้างสนาม
ไอกัปตันตัวสูงนั่นจับมือป่าน โอบไหล่ป่าน ผมเห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า อยากจะวิ่งไปกระชากคอเสื้อมันมาต่อยให้หายแค้น แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่มองร่างเล็กๆที่อยู่ในเสื้อนักเรียนชายของโรงเรียนวัดYYY นั่งตัวสั่นและดูซูบซีดอย่างเห็นได้ชัด พวกมันทำอะไรเธอ ทำไมป่านถึงไม่ยอมพูดอะไรเลย...
ผมมีคำถามวนเวียนอยู่ในหัวมากมาย แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
“กรูไม่โทษไอคิมหรอก กรูเองก็ทำฟาวล์เหมือนกัน กรูเห็นแล้วกรูยังทนไม่ได้เลย ไอ้พวกนี้มันเล่นสกปรกชัดๆ -_-^^”
พี่เต้ซัดผ้าเช็ดเหงื่อลงบนเก้าอี้อย่างเจ็บใจ
“นี่เป็นแผนของมัน” พี่ไผ่พูดด้วยสีหน้าเรียบๆ
ใช่... ผมรู้ว่ามันวางแผนให้ผมโกรธ แล้วผมก็โกรธจริงๆซะด้วย
“เฮ้อ-_- เห็นทีกรูต้องลงซะแล้ว”
พี่น้ำถอนหายใจก่อนจะถอดเสื้อแจ๊คเก็ตออก เสียงกรี๊ดที่น่ารำคาญดังขึ้นทันที
“เดี๋ยวแข่งเสร็จแล้วเมิงได้ไอป่านคืนแน่ๆ ตอนนี้เมิงต้องสนใจในสิ่งที่ทำอยู่เท่านั้น ถึงจะเป็นผู้ใหญ่พอ”
พี่น้ำที่เดินลงสนามพูดโดยไม่หันมามองหน้าผมแม้แต่น้อย คำด่าที่เป็นการเตือนสติแบบนั้นมันทำให้ผมถึงกับกำหมัดแน่น
ตอนนี้จะให้ผมเป็นเด็กผมก็ยอม....
“ดูเหมือนแฟนเธอจะใจร้อนนะ”
ไอซันกระซิบที่ข้างหู ฉันพยายามจะดันมันออกไป แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเลยซักนิด
ขอร้องล่ะT_T ตั้งสติหน่อยสิคิม
“ทุเรศที่สุด หน้าตัวเมีย” ฉันด่า
ไอผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย-_-^ หน้าอย่างแกถึงจะหล่อซักแค่ไหน แต่ก็เลวพอๆกับไอพวกหน้าเหรียกลูกทีมแกนั่นแหละ
“ฉันชักชอบเธอจริงๆซะแล้วสิ”
ไอซันหยุดพูดด้วยสายตาจริงจัง
“ช่างแกสิT_T อย่ามายุ่งกับฉันนะ ไอ้เลว”
ฉันตบหน้ามัน ถึงแม้จะมันจะบอกรักฉันหรือทำยังไงก็ตาม ฉันก็รู้สึกขยะแขยงอยู่ดี
“ปี๊ด!”
เสียงนกหวีดที่ฉันกลัวดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คิมฟาวล์เป็นครั้งที่สามแล้ว ฉันร้อนใจจนนั่งไม่ติดเลย
>_< ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ แต่ถ้าาฉันยังนั่งอยู่อย่างนี้คิมต้องโมโหจนคุมสติไม่อยู่แน่ๆ
\"คราวนี้ฉันขอละกัน พวกพี่ชายเธอจะได้เลิกวางก้ามซักที\" ไอซันบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ไม่นะ นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยรึไง >.<ฉันไม่ยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก
ไม่มีทาง......
“คิม! ห้ามแพ้เด็ดขาดนะ!!!!>O<”
เสียงตะโกนแหบๆของฉันดังขึ้น ทั้งยิมเหมือนจะหันมาสนใจที่ฉัน แต่ฉันไม่สนใจสักนิด-_- ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยเลยนอกจากฉันกับคิม
คิมหันมามองอย่างอึ้งๆทันที ก็ตั้งแต่คบกันมา ฉันไม่เคยเรียกชื่อคิมเลยนี่นา-.,-
“ทำอะไรน่ะ นั่งลงเดี๋ยวนี้!-_-^” ไอซันร้องบอกอย่างตกใจ
“ไม่-_-+ ฉันจะไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้แกหรอก คิม!>O< ไอแฟนงี่เง่า ถ้านายแพ้ฉันจะฆ่านาย ห้ามแพ้เด็ดขาด เข้าใจมั๊ย!!!”
ฉันยังตะโกนอีก ถึงแม้เสียงจะแหบแห้งแค่ไหนก็ตาม-_-
ใครๆก็ชอบบอกว่าฉันเป็นคนแปลก แต่ฉันก็ชอบในความแปลกของตัวเอง และคนที่ชอบในความแปลกของฉันอีกคนก็ยืนมองฉันอยู่
คิมค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ได้เลยที่รัก!!!^O^”
คิมตะโกนตอบขณะอยู่ในสนามแล้ว ฉันอยากจะเข้าไปกระโจนขี่คออีตาบ้านี่จริงๆ>O< ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่ประโยคเดียวจะทำให้นายนี่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้
สวบ!
“กรี๊ดดดดดดดดดด!>O<”
การแข่งขันดำเนินต่อไป คิมกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ทุกคนในทีมดูเหมือนจะมีกำลังใจขึ้นมาก ส่วนพี่น้ำที่เพิ่งลงไปก็ชู้ตสามแต้มไปหลายลูก
นี่แหละไอ้บ้าหน้าหื่นแฟนตัวจริงเสียงจริงของฉันล่ะ^^
“นั่งลงได้แล้ว ตัวเธอร้อนๆนะ”
คนที่นั่งอยู่ข้างๆจับมือด้วยความเป็นห่วง
“ไม่-_-^ “
ฉันสะบัดมือนั้นหลุดออกไปทันที ก่อนที่คิมจะหันมาเห็นเข้า
“เธอรักมันมากนักรึไง-_-^”
ไอซันพูดกัดฟัน สายตาที่มองมามีแต่ความเจ็บปวด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อกี้หายไปแล้ว
ฉันเงียบไปพักนึง ความรู้สึกที่ฉันมีให้คิมนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นความรักรึเปล่า แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันขาดรอยยิ้มนั้นไป ฉันต้องบ้าแน่ๆ
“ใช่^^ คิมเป็นแฟนฉัน รู้ไว้ซะด้วย” ฉันยิ้มอย่างสะใจ
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอให้แกใช้เล่นได้ตามอำเภอใจนะเฟร้ย
ตอนนี้ฉันเป็นแฟนคิม ฉันจะปกป้องไอหน้าหื่นของฉันให้ถึงที่สุด
“ถ้าฉันยอมทิ้งชัยชนะครั้งนี้แล้วเธอจะมากับฉันมั๊ย ฉันชอบเธอจริงๆนะ ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างนี้มาก่อน”
ไอซันจับมือฉันไว้แน่น มือที่เคยให้ความอบอุ่นกับฉันเมื่อตอนไฟดับ ฉันถึงกับสะอึกไป มันบอกว่าชอบกับคนที่เพิ่งเจอหน้ากันวันเดียวเนี่ยนะ ถึงแม้ว่าจะดูจริงจัง ไม่ได้กึ่งเล่นกึ่งจริงเหมือนทุกๆครั้งก็เถอะ
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ ฉันอาจจะลังเลที่มีหนุ่มหน้าตาดีอย่างนี้มาสารภาพรักก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันสามารถตอบได้อย่างไม่ต้องคิด
“ไม่มีทาง”
คำตอบที่ออกมาจากปากของฉัน ทำให้ไอซันหงุดหงิดเป็นอย่างมาก มันหันไปมองคิมที่เคาะบาสอย่างชำนาญในสนามก่อนจะลุกขึ้นถอดเสื้อแจ๊คเก็ต
“ฉันอยากเจอกับมันหน่อย”
ซันว่าแล้วก็ส่งสัญญาณให้กรรมการเป็นเชิงที่ว่าขอเปลี่ยนตัว พวกในทีมหันมามองอย่างงงๆ
“พี่! ไหนพี่ว่าจะไม่ลงไงO_O”
ไอหน้าเหรียกเบอร์ที่เท่าไหร่ซึ่งตอนนี้ฉันก็ยังแยกไม่ออกบอก
“เรื่องของกรู-_-^”
ซันสะบัดเสียงก่อนจะเดินลงไปในสนาม เสียงกรี๊ดดังไม่หยุดเมื่อซันและคิมยืนจ้องหน้ากันเหมือนแค้นกันมาเป็นสิบๆปี
ตุ้บๆ
เสียงเคาะบาสอย่างหนักหน่วงดังขึ้น เหตุการณ์ซ้ำๆเหมือนจะเกิดขึ้นอีกครั้ง คิมกับไอซันแย่งลูกบาสกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผิวแฟนเมิงนี่เนียนเป็นบ้าเลยว่ะ”
ไอซันกระซิบอะไรกับคิมก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้ยิน แต่ดูเหมือนคิมจะโกรธเอามากๆ
ปึ๊ก!
“ปิ๊ดๆ ฟาวล์ “
คิมกระแทกไอซันอย่างแรง ไอซันลงไปนั่งอยู่กับพื้นอย่างสำออยก่อนจะยิ้มอย่างสะใจที่มุมปาก
>_< แกบอกอะไรคิมเนี่ย แกอย่ายั่วคิมได้มั๊ย ไอหน้าตัวเมีย
พวกพี่น้ำมองคิมอย่างเป็นห่วง ดูเหมือนอารมณ์ที่สงบไปเมื่อกี้กลับคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเย็นชาน่ากลัวที่ไม่ได้ทำบ่อยๆนักกำลังจ้องมองหน้าไอซันไม่วางตา>_< ไม่ว่าไอซันจะบอกอะไรกับคิม มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“คิมT_T “
ฉันตะโกนอย่างเป็นห่วงก่อนจะพยายามเดินเข้าไปในสนาม แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองยืนไม่ไหวและเสียงที่คิดว่าตะโกนได้สุดนั้นก็ไม่ได้ดังไปกว่าการกระซิบเลยสักนิดT^T นี่ฉันจะต้องนั่งเป็นยายแก่หมดแรงอยู่ข้างสนามเหรอเนี่ย!
ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงได้แต่ภาวนาอย่าให้เหตุการณ์ตรงหน้ามันเป็นอย่างทิ่คิดไว้เลยT_T
คิมฟาวล์เป็นครั้งที่สี่แล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต้องออกจากการแข่งขันแน่ๆ
“ไอคิม เมิงตั้งสติหน่อยสิ-_-^^”
พี่น้ำต่อยผมทันทีที่พักครึ่ง ผมได้แต่นิ่งเงียบโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมยอมรับว่าวันนี้ผมขาดสติ แต่คนที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้มีได้แค่คนเดียวเท่านั้น
“เมิงดูไอป่านให้ดี มันตะโกนบอกอะไร เมิงไม่ได้ยินรึไง พวกกรูดูแล้วยังรู้เลยว่ามันไม่อยากให้เมิงออกจากสนาม แล้วเมิงดูดิ หน้ามันซีดออกอย่างนั้น...”
เสียงพี่น้ำขาดห้วงไป คนๆนี้ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน
ผมหันไปมองป่านที่นั่งหน้าซีดอยู่ข้างสนาม ผมแทบไม่ได้สังเกตอาการของเธอเลยสักนิด มัวแต่โกรธเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ได้คนเดียว ทั้งๆที่เธอก็พยายามเชียร์ผมเต็มที่
ผมนี่มันเด็กจริงๆ พี่น้ำและคนอื่นๆเองก็คงเป็นห่วงป่านไม่แพ้กัน แต่ทุกคนก็เก็บอารมณ์เอาไว้อย่างดี
ทำไมผมถึงไม่เคยคิดบ้างเลยนะ....
\"เอางี้-_-a ถ้าเมิงสงบสติอารมณ์ได้กรูจะให้เมิงหอมแก้มน้องกรูฟรีๆ\"
พี่น้ำพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อกี๊หายไปหมด
O_O ว่าไงนะ
\"พี่น้ำ.. O_o ไม่ได้ออกแรงนานเลยหน้ามืดเหรอพี่\" ไอเอ็มเหล่ตาอย่างตกใจ ผมเองก็ตกใจ
นี่พี่น้ำที่แสนจะหวงน้องขนาดนั้นจะให้ผมหอมแก้มน้องสาวฟรีๆงั้นเหรอ-_-a อย่างกะมีคนมาบอกผมว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกอย่างนั้นแหละ-_-aa
\"เออ-_-^ แต่ถ้าเมิงทำให้ทีมแพ้ กรูได้ให้เมิงเลิกกะน้องกรูแน่\"
พี่น้ำเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทาย ส่งผลให้ผมหัวเราะอย่างชอบใจ
ผมไม่มีทางยอมเลิกกับป่านหรอกน่า
“ขอโทษพี่ เรารีบๆทำให้มันจบเหอะ”
ผมพูดด้วยแววตามุ่งมั่น คนอื่นๆในทีมยิ้มอย่างมีกำลังใจ ก่อนที่นกหวีดจะเป่าให้ลงสนาม
พวกเมิงไม่รอดแน่-_-^ แต่ให้กรูชนะก่อนเถอะ...
“กรี๊ดดดดดดดด!>O< เบอร์สิบสี่วิ่งหลุดไปลอยบอลคนเดียวเลยอ่ะ เท่เป็นบ้าเลย”
“อ๊ายย>_< นั่นเพราะพี่สายน้ำของฉันส่งบอลให้หรอกย่ะ”
ฉันมองการแข่งขันตรงหน้าอย่างลุ้นสุดๆ เมื่อกี้น่าตกใจมากที่เห็นพี่น้ำต่อยคิม แต่อยู่ๆทุกคนก็มีรอยยิ้มออกมา และเมื่อลงสนาม
O_O แต้มกลับไหลอย่างฉุดไม่อยู่
“ชิ-_-^”
ไอซันปาดเหงื่ออย่างเจ็บใจ ก่อนจะปะทะกับคิมอย่างแรง
“ปิ๊ด>_<ฟาวล์”
เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้คนที่ทำฟาวล์กลับไม่ใช่คิม แต่เป็นซัน
คิมยกมือเหรอหราพร้อมๆกับยิ้มที่มุมปากอย่างสนุกสนาน คิมคนเดิมกลับมาแล้ว-_- .
ดีใจจัง^^ แต่ฉันยังอยากจะฆ่านายอยู่นะที่ทำให้ฉันเสียน้ำตาอีกครั้งน่ะ-_-^^^ ไอ้แฟนไร้สมอง
แต้มยังไหลต่อไป พวกพี่น้ำกลับมาเล่นเข้ากันได้เป็นอย่างดี คิมเองก็โชว์ฟอร์มเหมือนที่เคยเป็นทุกๆแมทซ์ ทำให้ไอซันและพวกหน้าเหรียกเล่นได้ลำบากมากยิ่งขึ้น
“ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงนกหวีดหมดเวลาดังยาว กองเชียร์โรงเรียนXXX กระโดดอย่างดีใจ
“ชนะแล้ว!!^O^”
คิมตะโกนบอกฉันอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนในทีมวิ่งเข้ามากอดคอกันด้วยความดีใจ ส่วนพวกโรงเรียนวัดYYY ได้แต่นั่งคอตกหมดสภาพอยู่กลางสนาม
“อื้ม^^”
ฉันยิ้มกลับไปทั้งน้ำตา ไม่เคยดูบาสที่ไหนสนุกและลุ้นเท่ากับครั้งนี้มาก่อนเลย แต่ก็ยังงงๆอยู่ว่าทำไมอยู่ๆคิมถึงได้กลับมาเต็มที่เหมือนเดิมได้-_-aa
เฮ้อ-_-\" อยากจะบ้าตาย พอจะเอาชนะก็เอาชนะเค้าได้ง่ายๆแท้ๆ แต่กลับมาแพ้ทางด้วยอุบายตื้นๆ
-_-aกรูจะดีใจหรือกลุ้มใจดีเนี่ย
เป็นเวลานานกว่าที่ทุกอย่างจะสงบลง พี่น้ำเป็นตัวแทนไปรับเหรียญ เสียงกรี๊ดของสาวๆดังอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
ฉันดีใจจังที่ได้รู้จักกับคนพวกนี้^^
“ป่านเป็นไงบ้าง พวกเราเป็นห่วงแกมากเลยนะ ฮือๆT_T”
แป้งวิ่งมากอดฉันทันที ใบเฟิร์นและพลอยก็มีท่าทีไม่ต่างกัน พวกมันรุมกันกอดฉันจนฉันรู้สึกหายใจไม่ออก -_-กลับบ้านไป ฉันจะบอกให้พี่น้ำทำความสะอาดตู้ปลาทองซะแล้ว -_-a ฉันคิดว่าฉันเข้าใจมันขึ้นมานิดหน่อยแล้วนะ
“พี่น้ำ-_-^ ได้เวลาแล้วใช่ไหม” คิมพูดด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด
“เออ-_-^ ถึงอยู่ในถิ่นมัน วันนี้กรูก็ขอจัดการมันหน่อยเหอะ”
พี่น้ำเดินนำพวกนักบาสในทีมเข้าไปหาพวกไอซัน ตอนนี้ทุกคนออกไปกันเกือบหมดแล้ว
“ไอนั่นขอผมนะ-_-^^”
คิมพูดก่อนจะกระโจนเข้าไปหาไอซันทันที
การตะลุมบอนเกิดขึ้น=_= มีพวกโรงเรียนวัดYYY ที่ไม่ใช่นักบาสบางคนเข้ามารุมพวกพี่น้ำ แต่ฝีมือแตกต่างกันมาก พี่น้ำซัดไอหน้าเหรียกสามคนลงไปนอนกองอยู่กับพื้น ส่วนพี่เต้ พี่นาย พี่ไผ่ เพชร เอ็มไม่ได้สะทกสะท้านเลยแม้แต้น้อยถึงแม้จะโดนรุมสองก็เถอะ ไม่นานไอพวกหน้าเหรียกทั้งหลายก็หมอบคาที่ -.,- นี่ฉันไม่ได้แอบดีใจหรอกนะ
“พวกเมิงกล้าจับน้องกรู-_-^ ไม่รู้เลยเรอะว่าจะเป็นยังไง”
พี่น้ำบอกก่อนจะกระทืบไอหน้าเหรียกซ้ำอีกทีก่อนจะหันไปมองรอบๆ พวกที่เหลือมีท่าทางหวาดกลัวแล้วจึงวิ่งออกไปจากโรงยิม
ฉันหันไปมองคิมที่ยังแลกหมัดอยู่กับไอซัน
“เมิงแตะต้องแฟนกรู-_-^ เมิงตาย”
คิมตะโกนขณะที่ซัดเข้าไปที่เบ้าตาของไอซัน คิมเองเจ็บอยู่ไม่น้อย
“หึ หึ^^ ก็เมิงอยากมีแฟนสวยนี่หว่า ดูแลไม่ดี หมามันก็คาบไปแดก อย่างนี้แหละ”
ไอซันถ่มเลือดในปากออกมาก่อนจะซัดเข้าไปที่แก้มซ้ายคิม คิมชกหมัดตอบเข้าไปที่ท้องอย่างรวดเร็ว
“คิมพอเถอะนะT_T”
ฉันร้องบอก แม้เท้าจะเจ็บแต่ฉันก็ยันตัวลุกขึ้นไปหาคิม คิมลดแววตาที่ดุร้ายลงแล้วเดินเข้ามาโอบกอดฉันเอาไว้
“ทำไมล่ะ ไอนี่มันทำร้ายเธอนะ” คิมพูดเสียงเครียด
ฉันหันไปมองซันที่นั่งหอบอยู่บนพื้น ฉันไม่อยากให้มีเรื่องกันอีกแล้ว อย่างน้อยซันก็ช่วยฉันเอาไว้ตอนไฟดับ
ฉันว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับการกระทำเลวๆของมัน ฉันไม่อยากให้คิมเจ็บไปมากกว่านี้
“ฉันไม่อยากให้มีเรื่องแล้วT_T ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน”
ฉันกอดคิมไว้แน่น ความรู้สึกแย่ๆตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นที่ถูกจับตัวไปวนเวียนไปมาให้หัว แต่แล้วก็หายไปซะเฉยๆ เหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ
”ป่าน....คือ..”
อยู่ๆโลกตรงหน้าก็หมุนไปมา ฉันที่รู้สึกเวียนหัวมาตั้งแต่ออกจากบ้านไอซันอยู่แล้วยิ่งเป็นหนักเข้าไปอีก และก่อนที่ฉันหรือคิมจะพูดอะไรออกมา ฉันก็หมดสติล้มลงทันที.....
ฉันลืมตาขึ้นมามองเพดานที่คุ้นเคย ตอนนี้ฉันคงอยู่ในห้องตัวเองแล้วสินะ กลิ่นของผ้าห่มหรือผ้าปูที่นอนก็บอกว่าฉันไม่ได้ฝันไป=_=
ฉันหมดสติไปงั้นเหรอ
“ไอคิมใจเย็นๆ-_-^”
เสียงพี่น้ำบอกอย่างเครียดๆ ฉันหันไปมองทั้งสองคนที่ยืนอยู่ในห้องทันที
“ผมขอโทษพี่ แต่...”
คิมชกผนังอย่างโมโห เมื่อรู้สึกตัวว่าฉันตื่นแล้ว คิมหันมาที่ฉันโดยไม่ยอมแม้แต่จะจ้องตา-_-
ทำไมล่ะ-_-a
“ตื่นแล้วเหรอป่าน^^”
พี่น้ำเดินเข้ามาลูบหัวฉันอย่างเป็นห่วง ฉันพยักหน้านิดๆขณะที่สายตายังคงจ้องคิมอยู่
“ป่าน นอนซะนะ ฉันจะไม่กวนเธอแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน นอนซะนะ”
คิมจับมือฉันไว้แล้วพูดเรียบๆ สัมผัสนั้นยังอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรที่แปลกๆอย่างเห็นได้ชัด
และโดยที่ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรร่างสูงนั้นก็เดินออกจากห้องไป
“พี่น้ำ นี่มันอะไรกันT_T”
ฉันถามอย่างงุนงง ทำไมคิมไม่ยอมมองหน้าฉันเลยล่ะ ฉันทำอะไรงั้นเหรอ
“ไอป่าน แกนอนซะนะ แกเหนื่อยมามากแล้ว เรื่องอื่นไม่ต้องคิดมาก”
พี่น้ำกัดฟันพูดอย่างเจ็บใจ น้ำตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนคลออยู่ในดวงตาที่กำลังจ้องมาที่คอเสื้อของฉัน
ฉันก้มลงมองตามทันที เสื้อไอซันกองอยู่ที่พื้นเหลือแต่เสื้อคลุมหลวมๆของฉันอยู่บนตัวเท่านั้น
รอยจูบนั่นO_O คิมเห็นแล้ว
“ไม่ใช่นะพี่น้ำ มันไม่ใช่อย่างที่พวกพี่คิดนะ”
“ช่างมันเหอะ เอาไว้พูดกันวันหลัง แกไม่สบายอยู่” พี่น้ำบอกก่อนจะผลักฉันให้ล้มตัวลงนอน
“ป่านไม่ได้มีอะไรกับพวกมันนะพี่น้ำ พี่น้ำต้องเชื่อป่านนะ T_T” ฉันร้องไห้ไม่หยุด
ที่คิมไม่ยอมจ้องหน้าฉันเพราะอย่างนี้ใช่ไหม คิมคิดว่าฉันมีอะไรกับพวกนั้นเหรอ>_<
“แกจำไว้นะ ไม่ว่ายังไง พี่ย่อมเชื่อใจแกเสมอ ไอคิมก็เชื่อ แต่วันนี้แกต้องนอนก่อน แกไม่สบายมาก”
พี่น้ำยิ้มให้อย่างอ่อนโยน มันทำให้ฉันรู้สึกเบาใจลงบ้าง แต่ฉันอยากจะอธิบายให้คิมฟังมากกว่า ฉันถึงจะสบายใจ คนที่ฉันอยากให้เชื่อมากที่สุดคือคิม คนที่ไม่อยากให้เข้าใจผิดมากที่สุดก็คือคิม
“นอนซะ^^พี่จะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง ถึงจะนอนไม่หลับก็เหอะ-_-;;;”
พี่น้ำนั่งลงข้างๆเตียง ฉันไม่มีอารมณ์มาเถียงกับมุขไร้สาระนั่นหรอกนะ-_-^ ฉันหลับตาลงด้วยความปวดร้าว ถึงแม้จะกินยาเข้าไป แต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลย จะลุกไปหาคิมก็ไม่ได้เพราะฉันไม่มีเรงเลยสักนิด
คิมT_T นายต้องเชื่อฉันนะ
“ไอป่าน ความจริงแกไม่ต้องมาเรียนก็ได้นะวันนี้-_-”
“ไม่เป็นไรอ่ะพี่น้ำ ป่านหายดีแล้ว”
ฉันบอกขณะสะบัดคอไปมาให้ดูว่าแข็งแรงดีแล้ว=_=
-_- คนแข็งแรงอย่างฉันเป็นไข้วันเดียวก็หาย แต่เจ็บใจนี่สิ มันไม่หายง่ายๆ
ฉันคิดก่อนจะลาพี่น้ำแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนมาอย่างมุ่งมัน
ตุ้บ!
ผู้หญิงที่เดินชนฉันหันมามองด้วยสายตาเหยียดหยามและดูหมิ่นสุดๆ อีจุ๊บแจงนั่นเอง-_-^ มันยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอย่างท้าทาย
“นึกว่าใคร อีนังแพศยานี่เอง-_-+”
ฉันจ้องหน้ามัน -_-^^ ว่าไงนะ ‘อีนังแพศยา’ งั้นเหรอ
“แกด่าใคร-_-^”
“เห๊อะ-_-^ ก็ด่าแกนั่นแหละ อีนังแพศยา แกนึกว่าไม่มีใครเห็นเรื่องเมื่อวานงั้นเหรอ จะบอกให้ว่าเค้าเห็นกันทั้งโรงเรียนนั่นแหละ ว่าแกอ่ะไปกับไอหล่อโรงเรียนนู้นมา แถมยังใส่เสื้อมันมาอีก”
อีจุ๊บแจงหัวเราะเสียงดัง พวกที่เหลือมองมาไม่ต่างกัน ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครช่วยได้เลย
“พวกแกหุบปากเน่าๆของพวกแกซะ มันไม่ใช่อย่างที่พวกแกเห็น”
ฉันแว้ดกลับเสียงดังก่อนจะผลักไหล่อีจุ๊บแจงอย่างแรง-_-^ อยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดังจริงๆ นี่ทุกคนคิดว่าฉันกับไอพวกนั้น..... กันทั้งโรงเรียนเลยอย่างนั้นเหรอ>_<
“แกนั่นแหละหุบปาก-_-^^ อยากปั่นหัวคิมดีนักใช่ไหม ฉันหมั่นไส้แกมานานแล้ว วันนี้แหละไม่มีใครคุ้มกันแกแล้ว แกมันหมาหัวเน่า”
อีจุ๊บแจงชี้หน้าด่าก่อนจะถลาตัวเข้ามาหาฉัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะแก-_-+++”
แป้งวิ่งเข้ามากันฉันไว้ ก่อนที่พลอยจะกระโจนเข้าไปตบอีจุ๊บแจงอย่างแรง พวกอีจุ๊บแจงที่เหลือล้อมพวกเราเอาไว้อย่างน่ากลัว วันนี้ฉันไม่ได้เตรียมจะมามีเรื่องกับอีอสรพิษพวกนี้ซะด้วย
“อาจารย์ขา!ทางนี้ค่า!!>O<”
เสียงตะโกนดังมาจากไหนไม่รู้ทำให้พวกอีจุ๊บแจงหยุดชะงัก อีจุ๊บแจงชี้หน้าพลอยอย่างเจ็บใจ ก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้องเรียน
“เป็นไงบ้าง”
ใบเฟิร์นวิ่งเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง คนที่ตะโกนเมื่อกี๊คือใบเฟิร์นนั่นเอง
“ไม่เป็นไร=_=”
ฉันบอก ทุกคนยิ้มให้กับฉัน ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้วสิ
T_T ทำไมฉันจะต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ด้วย
“ฉันเชื่อว่าแกไม่ได้มีอะไรกับไอพวกหน้าเหรียกหรือไอกัปตันหล่อนั่น”
แป้งตบไหล่ฉันเบาๆ ใบเฟิร์นและพลอยเข้ามาโอบกอดฉันแน่น
“ขอบใจนะT_T”
ฉันบอกเสียงสั่นก่อนจะชวนเพื่อนๆเดินเข้าห้อง ตลอดทางที่ผ่านทุกสายตาต่างมองมาที่ฉันด้วยท่าทีรังเกียจ ผู้หญิงส่วนใหญ่ทำท่าจะเข้ามาตบฉันหลายครั้งแต่ถูกพวกแป้งมองด้วยสายตาดุๆไว้เสียก่อน แม้แต่คนที่เคยดีกับฉันก็มองฉันด้วยสายตาแปลกๆและไม่เข้ามาพูดกับฉันเหมือนทุกวัน
ฉันไม่สนใจเลยสักนิด คนอื่นจะคิดยังไงกับฉันก็ช่าง ขอแค่คนใกล้ชิดเข้าใจและเชื่อใจฉันก็พอ
“มาแล้วๆ>_<”
พวกที่จับกลุ่มอยู่ในห้องสลายตัวทันทีที่เห็นฉันเดินเข้าไป ถ้าฉันคิดไม่ผิดพวกนี้ต้องแอบนินทาฉันอยู่แน่ๆ-_-
“อย่าไปสนใจไอพวกนั้นเลย”
แป้งพูดอย่างหงุดหงิด ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
ฉันหันไปสบตากับคนร่างสูงที่มานั่งอยู่หลังห้องก่อนแล้ว คิมมองมาที่ฉันก็จริง ยิ้มให้ฉันก็จริง แต่คิมกลับไม่สบตาฉัน
ทำไมกัน-_- นายไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ ทั้งๆที่คนที่ฉันอยากจะให้เชื่อที่สุดคือนายนะ
“นักเรียน^^เปิดหน้า11ค่ะ”
ตลอดคาบเช้า ฉันนั่งเรียนอย่างไม่มีสมาธิ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคิมถึงไม่ยอมสบตาฉัน มันเจ็บปวดและรวดร้าวเหลือเกิน เกินที่จนทนได้ ฉันอยากได้คิมที่เจ้าเล่ห์ ร่าเริง หื่นกามแบบเดิมคืนมา
“ไอแป้ง-_-^ ฉันลืมเรื่องสำคัญแหละ”
ฉันบอกพวกไอแป้งด้วยเสียงเครียดทันทีที่ถึงเวลาพักเที่ยง
คนที่จะรับผิดชอบมีมันคนเดียวเท่านั้น
........อีส้มเน่า........
“ไม่อยากจะเชื่อเลยๆๆ>O<”
พลอยที่วิ่งตามหลังฉันมาร้องบอกอย่างเจ็บใจ ตอนนี้พวกเรากำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องเรียนพี่น้ำ-.,-
อีส้มเน่า-_-^ ฉันไม่ปล่อยให้แกสบายใจอยู่ได้หรอก
“อ้าวไอป่านO_O หายแล้วเหรอ”
พี่เต้ที่โผล่หน้าออกมาจากประตูถามฉันอย่างตกใจ
“พี่เต้ พี่ส้มอยู่ไหน-_-^^”
“ห๊ะ!??!O.O”
“ถามว่า(อี)พี่ส้มอยู่ไหน-_-^^^^”
ฉันกัดฟันกรอดๆเหมือนหมาบ้าที่ไม่ได้ฉีดยา
-_-++ อีนังสองหน้า แกยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ โดยที่ฉันถูกคนทั้งโรงเรียนประณาม แกตายแน่!
“ย่ะ อยู่ข้างในจ๊ะ>.<”
พี่เต้ยิ้มแหยๆ ก่อนจะชี้นิ้วเข้าไปข้างใน อีส้มเน่ากำลังนั่งหัวเราะร่าเริงอยู่ข้างๆพี่ไผ่ โดยมีพี่น้ำหัวเราะผสมโรงด้วย
>_<นี่มันอะไรกันเนี่ย
“อ้าว-_-a ไอป่าน มาทำอะไรถึงนี่ ห๊ะ”
พี่น้ำที่หันมาเห็นฉันถามอย่างสงสัย ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่เดินอาดๆไปที่อีส้มเน่านั่งอยู่ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง
“แกยอมรับมาซะดีๆว่าแกเป็นคนวางแผนให้ไอซันมาจับตัวเฟิร์น-_-^”
อีส้มเน่ามีสีหน้าตกใจปนงงเล็กน้อย พวกที่เหลือในห้องก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน
“แกหมายความว่าไงไอป่าน-_-^ พูดให้เคลียร์ดิ” พี่น้ำเข้ามาจับไหล่ฉัน
“พี่น้ำ>_<ฟังป่านนะ เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะอีนี่ มันวางแผนให้ไอพวกนั้นมาจับตัวใบเฟิร์น แต่มันจับผิดได้ตัวป่านไปแทน” ฉันบอกอย่างเหลืออด
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาแปลกๆ ทำไมทุกคนต้องมองฉันอย่างนั้นด้วยล่ะ>_<
“แกรู้ได้ไง-_-”
พี่นายเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
“ป่านได้ยินเสียงมันคุยกับไอซันคืนที่ป่านโดนจับไป ป่านจำเสียงมันได้”
ฉันขยำเสิ้อแน่น แป้ง พลอย ใบเฟิร์น เดินมายืนอยู่ข้างๆฉัน
“แกได้ยินแค่เสียงเนี่ยนะO_o”
พี่น้ำเหล่ตามอง ทุกคนเหล่ตามอง ยกเว้นพี่ไผ่ที่หันไปมองอีส้มเน่าโดยไม่แสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้า
“ก็ใช่>_< แต่ป่านจำเสียงมันได้ดีนะ ใช่มันแน่ๆ ป่านจำไม่ผิดหรอก”
“พี่ไม่คิดว่าส้มจะเป็นคนอย่างนั้นนะป่าน”
พี่ไผ่เปิดปากพูดเป็นครั้งแรก ใบเฟิร์นบีบมือฉันแน่น
>_<นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมไม่มีใครเชื่อชั้นเลย อีนี่มันสองหน้านะ
“แต่ป่านไม่ได้โกหกนะ พวกพี่ไม่เชื่อป่านเหรอ” ฉันเขย่าตัวพี่น้ำอย่างหงุดหงิด พี่น้ำมองฉันอย่างเหนื่อยใจ
“พวกพี่ไม่ได้ไม่เชื่อแก แต่แกอาจฟังผิดก็ได้ ส้มเค้าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกน่า”
พี่น้ำตบหัวฉันเบาๆ-_-^^ ในขณะที่อีส้มเน่าเริ่มร้องไห้
“ช่างเถอะน้ำT_T น้องป่าน พี่ไม่ได้ทำจริงๆนะ”
อีส้มเน่าว่าแล้วก็เดินเข้ามาจับมือฉัน ฉันสะบัดมือมันออกอย่างแรง ก่อนจะผลักมันกระเด็นด้วยแรงอาฆาตแค้น
กรี๊ดดดดดดด!>O< อีสองหน้า
“ถอดหน้ากากออกมาเดี๋ยวนี้นะแก!>O<”
ฉันวี๊ดลั่นก่อนจะพยายามเข้าไปตบมันอย่างทนไม่ไหว ความอัดอั้นตันใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อวานมันอยากจะเอามาลงที่อีนี่ให้หมดเลย-_-^^ให้ตายเหอะ
“ป่าน!!”
พี่น้ำเข้ามาจับไหล่ฉันไว้ทันทีก่อนจะกระชากฉันออกห่างจากอีส้มเน่า
“ฉันไม่ได้สอนให้แกเป็นอันธพาลอย่างนี้นะ-_-^^” พี่น้ำตวาดเสียงดัง
T_Tไม่อยากจะเชื่อ พี่น้ำไม่เคยตวาดฉันรุนแรงอย่างนี้มาก่อนเลยนะ ทำไม อีนี่มันวิเศษมากนักรึไง
มันถึงทำให้พี่ชายสุดที่รักของฉันว่าฉันว่าเป็นอันธพาลได้
“พี่น้ำ พวกเราเชื่อป่านนะคะ”
แป้งพูดขึ้นก่อนจะพากันมองอีส้มเน่าอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“พี่เข้าใจแต่พวกแกไม่มีหลักฐานจะไปกล่าวหาส้มนะ-_-^”
พี่น้ำว่าแล้วก็เดินเข้าไปหาอีส้มเน่าที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าอย่างน่าหมั่นไส้
“เฟิร์นก็คิดอย่างนั้นเหรอ”
พี่ไผ่ถามใบเฟิร์นโดยไมได้มองหน้า
“......”
“ตอบสิ! เฟิร์นก็คิดอย่างนั้นเหรอ”
ใบเฟิร์นก้มหน้าตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“เฟิร์นเชื่อว่าพี่ส้มเป็นคนวางแผนเรื่องการจับตัวจริงๆ”
สิ้นเสียงพี่ไผ่ถึงกับชะงัก อีส้มเน่าสะอื้นเสียงดัง >_< เมิงนี่แสดงละครเก่งจริงๆเลยนะ
“ไผ่...T_T ส้มขอโทษ.... ส้มอาจจะทำอะไรไม่ถูกใจน้องเค้าก็ได้ แต่...T_Tเชื่อส้มเถอะว่าส้มไม่ได้ทำ” อีส้มเน่าพูดแล้วก็วิ่งร้องไห้ออกจากห้องไป
“เฟิร์น พี่ไม่คิดว่าเฟิร์นจะเป็นคนที่ตัดสินคนง่ายๆแบบนี้นะ”
พี่ไผ่พูดเรียบๆก่อนจะวิ่งตามอีส้มเน่าออกไปอีกคน ฉันมองตามร่างนั้นไปด้วยความงุนงง
O_O เฮ้ย อะไรฟระ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“เฟิร์น” ฉันบอกอย่างร้อนใจขณะที่เข้าไปปลอบใบเฟิร์น เสียงสะอื้นไม่ยอมหยุดท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนและสายตาแปลกๆของพวกพี่น้ำ
“นี่มันอะไรกันพี่น้ำ-_-^ อีนั่นมันตอแหล ชัดๆ ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง” ฉันตวาดสุดเสียง
“แกควรจะมีเหตุผลมากกว่านี้นะ”
พี่น้ำพูดทิ้งท้ายก่อนจะชวนพี่นายและพี่เต้ออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันยืนกัดปากแน่นด้วยความเจ็บใจ
พวกพี่น้ำไม่เชื่อฉัน พี่ไผ่ก็ต้องทะเลาะกับใบเฟิร์น คิมก็ไม่ยอมสบตาฉัน
-_-^^^^ เรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะอีนังส้มเน่าคนเดียว
“ไอคิม-_-^ เมิงใจเย็นๆ ไม่งั้นกรูจะให้เมิงออกมานั่งข้างๆสนาม ดีกว่าให้เมิงโดนไล่ออกมา”
พี่น้ำตะคอกอย่างโมโห ตอนนี้แต้มกำลังตามอยู่อย่างน่าเป็นห่วง แต่สมาธิของผมไม่ได้อยู่ที่การแข่งขันในสนามเลยสักนิด ไม่ว่าลูกบาส ไอพวกกวนตรีนฝ่ายตรงข้าม หรือแม้แต่พวกเดียวกัน
สิ่งที่ผมมองตลอดเวลากลับเป็นร่างสองร่างที่อยู่ข้างสนาม
ไอกัปตันตัวสูงนั่นจับมือป่าน โอบไหล่ป่าน ผมเห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า อยากจะวิ่งไปกระชากคอเสื้อมันมาต่อยให้หายแค้น แต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่มองร่างเล็กๆที่อยู่ในเสื้อนักเรียนชายของโรงเรียนวัดYYY นั่งตัวสั่นและดูซูบซีดอย่างเห็นได้ชัด พวกมันทำอะไรเธอ ทำไมป่านถึงไม่ยอมพูดอะไรเลย...
ผมมีคำถามวนเวียนอยู่ในหัวมากมาย แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
“กรูไม่โทษไอคิมหรอก กรูเองก็ทำฟาวล์เหมือนกัน กรูเห็นแล้วกรูยังทนไม่ได้เลย ไอ้พวกนี้มันเล่นสกปรกชัดๆ -_-^^”
พี่เต้ซัดผ้าเช็ดเหงื่อลงบนเก้าอี้อย่างเจ็บใจ
“นี่เป็นแผนของมัน” พี่ไผ่พูดด้วยสีหน้าเรียบๆ
ใช่... ผมรู้ว่ามันวางแผนให้ผมโกรธ แล้วผมก็โกรธจริงๆซะด้วย
“เฮ้อ-_- เห็นทีกรูต้องลงซะแล้ว”
พี่น้ำถอนหายใจก่อนจะถอดเสื้อแจ๊คเก็ตออก เสียงกรี๊ดที่น่ารำคาญดังขึ้นทันที
“เดี๋ยวแข่งเสร็จแล้วเมิงได้ไอป่านคืนแน่ๆ ตอนนี้เมิงต้องสนใจในสิ่งที่ทำอยู่เท่านั้น ถึงจะเป็นผู้ใหญ่พอ”
พี่น้ำที่เดินลงสนามพูดโดยไม่หันมามองหน้าผมแม้แต่น้อย คำด่าที่เป็นการเตือนสติแบบนั้นมันทำให้ผมถึงกับกำหมัดแน่น
ตอนนี้จะให้ผมเป็นเด็กผมก็ยอม....
“ดูเหมือนแฟนเธอจะใจร้อนนะ”
ไอซันกระซิบที่ข้างหู ฉันพยายามจะดันมันออกไป แต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงเลยซักนิด
ขอร้องล่ะT_T ตั้งสติหน่อยสิคิม
“ทุเรศที่สุด หน้าตัวเมีย” ฉันด่า
ไอผู้ชายเฮงซวยเอ๊ย-_-^ หน้าอย่างแกถึงจะหล่อซักแค่ไหน แต่ก็เลวพอๆกับไอพวกหน้าเหรียกลูกทีมแกนั่นแหละ
“ฉันชักชอบเธอจริงๆซะแล้วสิ”
ไอซันหยุดพูดด้วยสายตาจริงจัง
“ช่างแกสิT_T อย่ามายุ่งกับฉันนะ ไอ้เลว”
ฉันตบหน้ามัน ถึงแม้จะมันจะบอกรักฉันหรือทำยังไงก็ตาม ฉันก็รู้สึกขยะแขยงอยู่ดี
“ปี๊ด!”
เสียงนกหวีดที่ฉันกลัวดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คิมฟาวล์เป็นครั้งที่สามแล้ว ฉันร้อนใจจนนั่งไม่ติดเลย
>_< ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว จะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ แต่ถ้าาฉันยังนั่งอยู่อย่างนี้คิมต้องโมโหจนคุมสติไม่อยู่แน่ๆ
\"คราวนี้ฉันขอละกัน พวกพี่ชายเธอจะได้เลิกวางก้ามซักที\" ไอซันบอกก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ไม่นะ นี่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยรึไง >.<ฉันไม่ยอมให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก
ไม่มีทาง......
“คิม! ห้ามแพ้เด็ดขาดนะ!!!!>O<”
เสียงตะโกนแหบๆของฉันดังขึ้น ทั้งยิมเหมือนจะหันมาสนใจที่ฉัน แต่ฉันไม่สนใจสักนิด-_- ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยเลยนอกจากฉันกับคิม
คิมหันมามองอย่างอึ้งๆทันที ก็ตั้งแต่คบกันมา ฉันไม่เคยเรียกชื่อคิมเลยนี่นา-.,-
“ทำอะไรน่ะ นั่งลงเดี๋ยวนี้!-_-^” ไอซันร้องบอกอย่างตกใจ
“ไม่-_-+ ฉันจะไม่ยอมเป็นเครื่องมือให้แกหรอก คิม!>O< ไอแฟนงี่เง่า ถ้านายแพ้ฉันจะฆ่านาย ห้ามแพ้เด็ดขาด เข้าใจมั๊ย!!!”
ฉันยังตะโกนอีก ถึงแม้เสียงจะแหบแห้งแค่ไหนก็ตาม-_-
ใครๆก็ชอบบอกว่าฉันเป็นคนแปลก แต่ฉันก็ชอบในความแปลกของตัวเอง และคนที่ชอบในความแปลกของฉันอีกคนก็ยืนมองฉันอยู่
คิมค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา
“ได้เลยที่รัก!!!^O^”
คิมตะโกนตอบขณะอยู่ในสนามแล้ว ฉันอยากจะเข้าไปกระโจนขี่คออีตาบ้านี่จริงๆ>O< ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแค่ประโยคเดียวจะทำให้นายนี่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้
สวบ!
“กรี๊ดดดดดดดดดด!>O<”
การแข่งขันดำเนินต่อไป คิมกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ทุกคนในทีมดูเหมือนจะมีกำลังใจขึ้นมาก ส่วนพี่น้ำที่เพิ่งลงไปก็ชู้ตสามแต้มไปหลายลูก
นี่แหละไอ้บ้าหน้าหื่นแฟนตัวจริงเสียงจริงของฉันล่ะ^^
“นั่งลงได้แล้ว ตัวเธอร้อนๆนะ”
คนที่นั่งอยู่ข้างๆจับมือด้วยความเป็นห่วง
“ไม่-_-^ “
ฉันสะบัดมือนั้นหลุดออกไปทันที ก่อนที่คิมจะหันมาเห็นเข้า
“เธอรักมันมากนักรึไง-_-^”
ไอซันพูดกัดฟัน สายตาที่มองมามีแต่ความเจ็บปวด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อกี้หายไปแล้ว
ฉันเงียบไปพักนึง ความรู้สึกที่ฉันมีให้คิมนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นความรักรึเปล่า แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันขาดรอยยิ้มนั้นไป ฉันต้องบ้าแน่ๆ
“ใช่^^ คิมเป็นแฟนฉัน รู้ไว้ซะด้วย” ฉันยิ้มอย่างสะใจ
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอให้แกใช้เล่นได้ตามอำเภอใจนะเฟร้ย
ตอนนี้ฉันเป็นแฟนคิม ฉันจะปกป้องไอหน้าหื่นของฉันให้ถึงที่สุด
“ถ้าฉันยอมทิ้งชัยชนะครั้งนี้แล้วเธอจะมากับฉันมั๊ย ฉันชอบเธอจริงๆนะ ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างนี้มาก่อน”
ไอซันจับมือฉันไว้แน่น มือที่เคยให้ความอบอุ่นกับฉันเมื่อตอนไฟดับ ฉันถึงกับสะอึกไป มันบอกว่าชอบกับคนที่เพิ่งเจอหน้ากันวันเดียวเนี่ยนะ ถึงแม้ว่าจะดูจริงจัง ไม่ได้กึ่งเล่นกึ่งจริงเหมือนทุกๆครั้งก็เถอะ
ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ ฉันอาจจะลังเลที่มีหนุ่มหน้าตาดีอย่างนี้มาสารภาพรักก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันสามารถตอบได้อย่างไม่ต้องคิด
“ไม่มีทาง”
คำตอบที่ออกมาจากปากของฉัน ทำให้ไอซันหงุดหงิดเป็นอย่างมาก มันหันไปมองคิมที่เคาะบาสอย่างชำนาญในสนามก่อนจะลุกขึ้นถอดเสื้อแจ๊คเก็ต
“ฉันอยากเจอกับมันหน่อย”
ซันว่าแล้วก็ส่งสัญญาณให้กรรมการเป็นเชิงที่ว่าขอเปลี่ยนตัว พวกในทีมหันมามองอย่างงงๆ
“พี่! ไหนพี่ว่าจะไม่ลงไงO_O”
ไอหน้าเหรียกเบอร์ที่เท่าไหร่ซึ่งตอนนี้ฉันก็ยังแยกไม่ออกบอก
“เรื่องของกรู-_-^”
ซันสะบัดเสียงก่อนจะเดินลงไปในสนาม เสียงกรี๊ดดังไม่หยุดเมื่อซันและคิมยืนจ้องหน้ากันเหมือนแค้นกันมาเป็นสิบๆปี
ตุ้บๆ
เสียงเคาะบาสอย่างหนักหน่วงดังขึ้น เหตุการณ์ซ้ำๆเหมือนจะเกิดขึ้นอีกครั้ง คิมกับไอซันแย่งลูกบาสกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ผิวแฟนเมิงนี่เนียนเป็นบ้าเลยว่ะ”
ไอซันกระซิบอะไรกับคิมก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้ยิน แต่ดูเหมือนคิมจะโกรธเอามากๆ
ปึ๊ก!
“ปิ๊ดๆ ฟาวล์ “
คิมกระแทกไอซันอย่างแรง ไอซันลงไปนั่งอยู่กับพื้นอย่างสำออยก่อนจะยิ้มอย่างสะใจที่มุมปาก
>_< แกบอกอะไรคิมเนี่ย แกอย่ายั่วคิมได้มั๊ย ไอหน้าตัวเมีย
พวกพี่น้ำมองคิมอย่างเป็นห่วง ดูเหมือนอารมณ์ที่สงบไปเมื่อกี้กลับคุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเย็นชาน่ากลัวที่ไม่ได้ทำบ่อยๆนักกำลังจ้องมองหน้าไอซันไม่วางตา>_< ไม่ว่าไอซันจะบอกอะไรกับคิม มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“คิมT_T “
ฉันตะโกนอย่างเป็นห่วงก่อนจะพยายามเดินเข้าไปในสนาม แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองยืนไม่ไหวและเสียงที่คิดว่าตะโกนได้สุดนั้นก็ไม่ได้ดังไปกว่าการกระซิบเลยสักนิดT^T นี่ฉันจะต้องนั่งเป็นยายแก่หมดแรงอยู่ข้างสนามเหรอเนี่ย!
ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงได้แต่ภาวนาอย่าให้เหตุการณ์ตรงหน้ามันเป็นอย่างทิ่คิดไว้เลยT_T
คิมฟาวล์เป็นครั้งที่สี่แล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ต้องออกจากการแข่งขันแน่ๆ
“ไอคิม เมิงตั้งสติหน่อยสิ-_-^^”
พี่น้ำต่อยผมทันทีที่พักครึ่ง ผมได้แต่นิ่งเงียบโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมยอมรับว่าวันนี้ผมขาดสติ แต่คนที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้มีได้แค่คนเดียวเท่านั้น
“เมิงดูไอป่านให้ดี มันตะโกนบอกอะไร เมิงไม่ได้ยินรึไง พวกกรูดูแล้วยังรู้เลยว่ามันไม่อยากให้เมิงออกจากสนาม แล้วเมิงดูดิ หน้ามันซีดออกอย่างนั้น...”
เสียงพี่น้ำขาดห้วงไป คนๆนี้ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน
ผมหันไปมองป่านที่นั่งหน้าซีดอยู่ข้างสนาม ผมแทบไม่ได้สังเกตอาการของเธอเลยสักนิด มัวแต่โกรธเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ได้คนเดียว ทั้งๆที่เธอก็พยายามเชียร์ผมเต็มที่
ผมนี่มันเด็กจริงๆ พี่น้ำและคนอื่นๆเองก็คงเป็นห่วงป่านไม่แพ้กัน แต่ทุกคนก็เก็บอารมณ์เอาไว้อย่างดี
ทำไมผมถึงไม่เคยคิดบ้างเลยนะ....
\"เอางี้-_-a ถ้าเมิงสงบสติอารมณ์ได้กรูจะให้เมิงหอมแก้มน้องกรูฟรีๆ\"
พี่น้ำพูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดเมื่อกี๊หายไปหมด
O_O ว่าไงนะ
\"พี่น้ำ.. O_o ไม่ได้ออกแรงนานเลยหน้ามืดเหรอพี่\" ไอเอ็มเหล่ตาอย่างตกใจ ผมเองก็ตกใจ
นี่พี่น้ำที่แสนจะหวงน้องขนาดนั้นจะให้ผมหอมแก้มน้องสาวฟรีๆงั้นเหรอ-_-a อย่างกะมีคนมาบอกผมว่าพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกอย่างนั้นแหละ-_-aa
\"เออ-_-^ แต่ถ้าเมิงทำให้ทีมแพ้ กรูได้ให้เมิงเลิกกะน้องกรูแน่\"
พี่น้ำเลิกคิ้วเป็นเชิงท้าทาย ส่งผลให้ผมหัวเราะอย่างชอบใจ
ผมไม่มีทางยอมเลิกกับป่านหรอกน่า
“ขอโทษพี่ เรารีบๆทำให้มันจบเหอะ”
ผมพูดด้วยแววตามุ่งมั่น คนอื่นๆในทีมยิ้มอย่างมีกำลังใจ ก่อนที่นกหวีดจะเป่าให้ลงสนาม
พวกเมิงไม่รอดแน่-_-^ แต่ให้กรูชนะก่อนเถอะ...
“กรี๊ดดดดดดดด!>O< เบอร์สิบสี่วิ่งหลุดไปลอยบอลคนเดียวเลยอ่ะ เท่เป็นบ้าเลย”
“อ๊ายย>_< นั่นเพราะพี่สายน้ำของฉันส่งบอลให้หรอกย่ะ”
ฉันมองการแข่งขันตรงหน้าอย่างลุ้นสุดๆ เมื่อกี้น่าตกใจมากที่เห็นพี่น้ำต่อยคิม แต่อยู่ๆทุกคนก็มีรอยยิ้มออกมา และเมื่อลงสนาม
O_O แต้มกลับไหลอย่างฉุดไม่อยู่
“ชิ-_-^”
ไอซันปาดเหงื่ออย่างเจ็บใจ ก่อนจะปะทะกับคิมอย่างแรง
“ปิ๊ด>_<ฟาวล์”
เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้คนที่ทำฟาวล์กลับไม่ใช่คิม แต่เป็นซัน
คิมยกมือเหรอหราพร้อมๆกับยิ้มที่มุมปากอย่างสนุกสนาน คิมคนเดิมกลับมาแล้ว-_- .
ดีใจจัง^^ แต่ฉันยังอยากจะฆ่านายอยู่นะที่ทำให้ฉันเสียน้ำตาอีกครั้งน่ะ-_-^^^ ไอ้แฟนไร้สมอง
แต้มยังไหลต่อไป พวกพี่น้ำกลับมาเล่นเข้ากันได้เป็นอย่างดี คิมเองก็โชว์ฟอร์มเหมือนที่เคยเป็นทุกๆแมทซ์ ทำให้ไอซันและพวกหน้าเหรียกเล่นได้ลำบากมากยิ่งขึ้น
“ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงนกหวีดหมดเวลาดังยาว กองเชียร์โรงเรียนXXX กระโดดอย่างดีใจ
“ชนะแล้ว!!^O^”
คิมตะโกนบอกฉันอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนในทีมวิ่งเข้ามากอดคอกันด้วยความดีใจ ส่วนพวกโรงเรียนวัดYYY ได้แต่นั่งคอตกหมดสภาพอยู่กลางสนาม
“อื้ม^^”
ฉันยิ้มกลับไปทั้งน้ำตา ไม่เคยดูบาสที่ไหนสนุกและลุ้นเท่ากับครั้งนี้มาก่อนเลย แต่ก็ยังงงๆอยู่ว่าทำไมอยู่ๆคิมถึงได้กลับมาเต็มที่เหมือนเดิมได้-_-aa
เฮ้อ-_-\" อยากจะบ้าตาย พอจะเอาชนะก็เอาชนะเค้าได้ง่ายๆแท้ๆ แต่กลับมาแพ้ทางด้วยอุบายตื้นๆ
-_-aกรูจะดีใจหรือกลุ้มใจดีเนี่ย
เป็นเวลานานกว่าที่ทุกอย่างจะสงบลง พี่น้ำเป็นตัวแทนไปรับเหรียญ เสียงกรี๊ดของสาวๆดังอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
ฉันดีใจจังที่ได้รู้จักกับคนพวกนี้^^
“ป่านเป็นไงบ้าง พวกเราเป็นห่วงแกมากเลยนะ ฮือๆT_T”
แป้งวิ่งมากอดฉันทันที ใบเฟิร์นและพลอยก็มีท่าทีไม่ต่างกัน พวกมันรุมกันกอดฉันจนฉันรู้สึกหายใจไม่ออก -_-กลับบ้านไป ฉันจะบอกให้พี่น้ำทำความสะอาดตู้ปลาทองซะแล้ว -_-a ฉันคิดว่าฉันเข้าใจมันขึ้นมานิดหน่อยแล้วนะ
“พี่น้ำ-_-^ ได้เวลาแล้วใช่ไหม” คิมพูดด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด
“เออ-_-^ ถึงอยู่ในถิ่นมัน วันนี้กรูก็ขอจัดการมันหน่อยเหอะ”
พี่น้ำเดินนำพวกนักบาสในทีมเข้าไปหาพวกไอซัน ตอนนี้ทุกคนออกไปกันเกือบหมดแล้ว
“ไอนั่นขอผมนะ-_-^^”
คิมพูดก่อนจะกระโจนเข้าไปหาไอซันทันที
การตะลุมบอนเกิดขึ้น=_= มีพวกโรงเรียนวัดYYY ที่ไม่ใช่นักบาสบางคนเข้ามารุมพวกพี่น้ำ แต่ฝีมือแตกต่างกันมาก พี่น้ำซัดไอหน้าเหรียกสามคนลงไปนอนกองอยู่กับพื้น ส่วนพี่เต้ พี่นาย พี่ไผ่ เพชร เอ็มไม่ได้สะทกสะท้านเลยแม้แต้น้อยถึงแม้จะโดนรุมสองก็เถอะ ไม่นานไอพวกหน้าเหรียกทั้งหลายก็หมอบคาที่ -.,- นี่ฉันไม่ได้แอบดีใจหรอกนะ
“พวกเมิงกล้าจับน้องกรู-_-^ ไม่รู้เลยเรอะว่าจะเป็นยังไง”
พี่น้ำบอกก่อนจะกระทืบไอหน้าเหรียกซ้ำอีกทีก่อนจะหันไปมองรอบๆ พวกที่เหลือมีท่าทางหวาดกลัวแล้วจึงวิ่งออกไปจากโรงยิม
ฉันหันไปมองคิมที่ยังแลกหมัดอยู่กับไอซัน
“เมิงแตะต้องแฟนกรู-_-^ เมิงตาย”
คิมตะโกนขณะที่ซัดเข้าไปที่เบ้าตาของไอซัน คิมเองเจ็บอยู่ไม่น้อย
“หึ หึ^^ ก็เมิงอยากมีแฟนสวยนี่หว่า ดูแลไม่ดี หมามันก็คาบไปแดก อย่างนี้แหละ”
ไอซันถ่มเลือดในปากออกมาก่อนจะซัดเข้าไปที่แก้มซ้ายคิม คิมชกหมัดตอบเข้าไปที่ท้องอย่างรวดเร็ว
“คิมพอเถอะนะT_T”
ฉันร้องบอก แม้เท้าจะเจ็บแต่ฉันก็ยันตัวลุกขึ้นไปหาคิม คิมลดแววตาที่ดุร้ายลงแล้วเดินเข้ามาโอบกอดฉันเอาไว้
“ทำไมล่ะ ไอนี่มันทำร้ายเธอนะ” คิมพูดเสียงเครียด
ฉันหันไปมองซันที่นั่งหอบอยู่บนพื้น ฉันไม่อยากให้มีเรื่องกันอีกแล้ว อย่างน้อยซันก็ช่วยฉันเอาไว้ตอนไฟดับ
ฉันว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับการกระทำเลวๆของมัน ฉันไม่อยากให้คิมเจ็บไปมากกว่านี้
“ฉันไม่อยากให้มีเรื่องแล้วT_T ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน”
ฉันกอดคิมไว้แน่น ความรู้สึกแย่ๆตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นที่ถูกจับตัวไปวนเวียนไปมาให้หัว แต่แล้วก็หายไปซะเฉยๆ เหมือนกับไม่เคยเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ
”ป่าน....คือ..”
อยู่ๆโลกตรงหน้าก็หมุนไปมา ฉันที่รู้สึกเวียนหัวมาตั้งแต่ออกจากบ้านไอซันอยู่แล้วยิ่งเป็นหนักเข้าไปอีก และก่อนที่ฉันหรือคิมจะพูดอะไรออกมา ฉันก็หมดสติล้มลงทันที.....
ฉันลืมตาขึ้นมามองเพดานที่คุ้นเคย ตอนนี้ฉันคงอยู่ในห้องตัวเองแล้วสินะ กลิ่นของผ้าห่มหรือผ้าปูที่นอนก็บอกว่าฉันไม่ได้ฝันไป=_=
ฉันหมดสติไปงั้นเหรอ
“ไอคิมใจเย็นๆ-_-^”
เสียงพี่น้ำบอกอย่างเครียดๆ ฉันหันไปมองทั้งสองคนที่ยืนอยู่ในห้องทันที
“ผมขอโทษพี่ แต่...”
คิมชกผนังอย่างโมโห เมื่อรู้สึกตัวว่าฉันตื่นแล้ว คิมหันมาที่ฉันโดยไม่ยอมแม้แต่จะจ้องตา-_-
ทำไมล่ะ-_-a
“ตื่นแล้วเหรอป่าน^^”
พี่น้ำเดินเข้ามาลูบหัวฉันอย่างเป็นห่วง ฉันพยักหน้านิดๆขณะที่สายตายังคงจ้องคิมอยู่
“ป่าน นอนซะนะ ฉันจะไม่กวนเธอแล้ว พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน นอนซะนะ”
คิมจับมือฉันไว้แล้วพูดเรียบๆ สัมผัสนั้นยังอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรที่แปลกๆอย่างเห็นได้ชัด
และโดยที่ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรร่างสูงนั้นก็เดินออกจากห้องไป
“พี่น้ำ นี่มันอะไรกันT_T”
ฉันถามอย่างงุนงง ทำไมคิมไม่ยอมมองหน้าฉันเลยล่ะ ฉันทำอะไรงั้นเหรอ
“ไอป่าน แกนอนซะนะ แกเหนื่อยมามากแล้ว เรื่องอื่นไม่ต้องคิดมาก”
พี่น้ำกัดฟันพูดอย่างเจ็บใจ น้ำตาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนคลออยู่ในดวงตาที่กำลังจ้องมาที่คอเสื้อของฉัน
ฉันก้มลงมองตามทันที เสื้อไอซันกองอยู่ที่พื้นเหลือแต่เสื้อคลุมหลวมๆของฉันอยู่บนตัวเท่านั้น
รอยจูบนั่นO_O คิมเห็นแล้ว
“ไม่ใช่นะพี่น้ำ มันไม่ใช่อย่างที่พวกพี่คิดนะ”
“ช่างมันเหอะ เอาไว้พูดกันวันหลัง แกไม่สบายอยู่” พี่น้ำบอกก่อนจะผลักฉันให้ล้มตัวลงนอน
“ป่านไม่ได้มีอะไรกับพวกมันนะพี่น้ำ พี่น้ำต้องเชื่อป่านนะ T_T” ฉันร้องไห้ไม่หยุด
ที่คิมไม่ยอมจ้องหน้าฉันเพราะอย่างนี้ใช่ไหม คิมคิดว่าฉันมีอะไรกับพวกนั้นเหรอ>_<
“แกจำไว้นะ ไม่ว่ายังไง พี่ย่อมเชื่อใจแกเสมอ ไอคิมก็เชื่อ แต่วันนี้แกต้องนอนก่อน แกไม่สบายมาก”
พี่น้ำยิ้มให้อย่างอ่อนโยน มันทำให้ฉันรู้สึกเบาใจลงบ้าง แต่ฉันอยากจะอธิบายให้คิมฟังมากกว่า ฉันถึงจะสบายใจ คนที่ฉันอยากให้เชื่อมากที่สุดคือคิม คนที่ไม่อยากให้เข้าใจผิดมากที่สุดก็คือคิม
“นอนซะ^^พี่จะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง ถึงจะนอนไม่หลับก็เหอะ-_-;;;”
พี่น้ำนั่งลงข้างๆเตียง ฉันไม่มีอารมณ์มาเถียงกับมุขไร้สาระนั่นหรอกนะ-_-^ ฉันหลับตาลงด้วยความปวดร้าว ถึงแม้จะกินยาเข้าไป แต่กลับไม่รู้สึกง่วงเลย จะลุกไปหาคิมก็ไม่ได้เพราะฉันไม่มีเรงเลยสักนิด
คิมT_T นายต้องเชื่อฉันนะ
“ไอป่าน ความจริงแกไม่ต้องมาเรียนก็ได้นะวันนี้-_-”
“ไม่เป็นไรอ่ะพี่น้ำ ป่านหายดีแล้ว”
ฉันบอกขณะสะบัดคอไปมาให้ดูว่าแข็งแรงดีแล้ว=_=
-_- คนแข็งแรงอย่างฉันเป็นไข้วันเดียวก็หาย แต่เจ็บใจนี่สิ มันไม่หายง่ายๆ
ฉันคิดก่อนจะลาพี่น้ำแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนมาอย่างมุ่งมัน
ตุ้บ!
ผู้หญิงที่เดินชนฉันหันมามองด้วยสายตาเหยียดหยามและดูหมิ่นสุดๆ อีจุ๊บแจงนั่นเอง-_-^ มันยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอย่างท้าทาย
“นึกว่าใคร อีนังแพศยานี่เอง-_-+”
ฉันจ้องหน้ามัน -_-^^ ว่าไงนะ ‘อีนังแพศยา’ งั้นเหรอ
“แกด่าใคร-_-^”
“เห๊อะ-_-^ ก็ด่าแกนั่นแหละ อีนังแพศยา แกนึกว่าไม่มีใครเห็นเรื่องเมื่อวานงั้นเหรอ จะบอกให้ว่าเค้าเห็นกันทั้งโรงเรียนนั่นแหละ ว่าแกอ่ะไปกับไอหล่อโรงเรียนนู้นมา แถมยังใส่เสื้อมันมาอีก”
อีจุ๊บแจงหัวเราะเสียงดัง พวกที่เหลือมองมาไม่ต่างกัน ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวโดยไม่มีใครช่วยได้เลย
“พวกแกหุบปากเน่าๆของพวกแกซะ มันไม่ใช่อย่างที่พวกแกเห็น”
ฉันแว้ดกลับเสียงดังก่อนจะผลักไหล่อีจุ๊บแจงอย่างแรง-_-^ อยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดังจริงๆ นี่ทุกคนคิดว่าฉันกับไอพวกนั้น..... กันทั้งโรงเรียนเลยอย่างนั้นเหรอ>_<
“แกนั่นแหละหุบปาก-_-^^ อยากปั่นหัวคิมดีนักใช่ไหม ฉันหมั่นไส้แกมานานแล้ว วันนี้แหละไม่มีใครคุ้มกันแกแล้ว แกมันหมาหัวเน่า”
อีจุ๊บแจงชี้หน้าด่าก่อนจะถลาตัวเข้ามาหาฉัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะแก-_-+++”
แป้งวิ่งเข้ามากันฉันไว้ ก่อนที่พลอยจะกระโจนเข้าไปตบอีจุ๊บแจงอย่างแรง พวกอีจุ๊บแจงที่เหลือล้อมพวกเราเอาไว้อย่างน่ากลัว วันนี้ฉันไม่ได้เตรียมจะมามีเรื่องกับอีอสรพิษพวกนี้ซะด้วย
“อาจารย์ขา!ทางนี้ค่า!!>O<”
เสียงตะโกนดังมาจากไหนไม่รู้ทำให้พวกอีจุ๊บแจงหยุดชะงัก อีจุ๊บแจงชี้หน้าพลอยอย่างเจ็บใจ ก่อนจะวิ่งกลับไปที่ห้องเรียน
“เป็นไงบ้าง”
ใบเฟิร์นวิ่งเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง คนที่ตะโกนเมื่อกี๊คือใบเฟิร์นนั่นเอง
“ไม่เป็นไร=_=”
ฉันบอก ทุกคนยิ้มให้กับฉัน ฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้วสิ
T_T ทำไมฉันจะต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ด้วย
“ฉันเชื่อว่าแกไม่ได้มีอะไรกับไอพวกหน้าเหรียกหรือไอกัปตันหล่อนั่น”
แป้งตบไหล่ฉันเบาๆ ใบเฟิร์นและพลอยเข้ามาโอบกอดฉันแน่น
“ขอบใจนะT_T”
ฉันบอกเสียงสั่นก่อนจะชวนเพื่อนๆเดินเข้าห้อง ตลอดทางที่ผ่านทุกสายตาต่างมองมาที่ฉันด้วยท่าทีรังเกียจ ผู้หญิงส่วนใหญ่ทำท่าจะเข้ามาตบฉันหลายครั้งแต่ถูกพวกแป้งมองด้วยสายตาดุๆไว้เสียก่อน แม้แต่คนที่เคยดีกับฉันก็มองฉันด้วยสายตาแปลกๆและไม่เข้ามาพูดกับฉันเหมือนทุกวัน
ฉันไม่สนใจเลยสักนิด คนอื่นจะคิดยังไงกับฉันก็ช่าง ขอแค่คนใกล้ชิดเข้าใจและเชื่อใจฉันก็พอ
“มาแล้วๆ>_<”
พวกที่จับกลุ่มอยู่ในห้องสลายตัวทันทีที่เห็นฉันเดินเข้าไป ถ้าฉันคิดไม่ผิดพวกนี้ต้องแอบนินทาฉันอยู่แน่ๆ-_-
“อย่าไปสนใจไอพวกนั้นเลย”
แป้งพูดอย่างหงุดหงิด ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ
ฉันหันไปสบตากับคนร่างสูงที่มานั่งอยู่หลังห้องก่อนแล้ว คิมมองมาที่ฉันก็จริง ยิ้มให้ฉันก็จริง แต่คิมกลับไม่สบตาฉัน
ทำไมกัน-_- นายไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ ทั้งๆที่คนที่ฉันอยากจะให้เชื่อที่สุดคือนายนะ
“นักเรียน^^เปิดหน้า11ค่ะ”
ตลอดคาบเช้า ฉันนั่งเรียนอย่างไม่มีสมาธิ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคิมถึงไม่ยอมสบตาฉัน มันเจ็บปวดและรวดร้าวเหลือเกิน เกินที่จนทนได้ ฉันอยากได้คิมที่เจ้าเล่ห์ ร่าเริง หื่นกามแบบเดิมคืนมา
“ไอแป้ง-_-^ ฉันลืมเรื่องสำคัญแหละ”
ฉันบอกพวกไอแป้งด้วยเสียงเครียดทันทีที่ถึงเวลาพักเที่ยง
คนที่จะรับผิดชอบมีมันคนเดียวเท่านั้น
........อีส้มเน่า........
“ไม่อยากจะเชื่อเลยๆๆ>O<”
พลอยที่วิ่งตามหลังฉันมาร้องบอกอย่างเจ็บใจ ตอนนี้พวกเรากำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องเรียนพี่น้ำ-.,-
อีส้มเน่า-_-^ ฉันไม่ปล่อยให้แกสบายใจอยู่ได้หรอก
“อ้าวไอป่านO_O หายแล้วเหรอ”
พี่เต้ที่โผล่หน้าออกมาจากประตูถามฉันอย่างตกใจ
“พี่เต้ พี่ส้มอยู่ไหน-_-^^”
“ห๊ะ!??!O.O”
“ถามว่า(อี)พี่ส้มอยู่ไหน-_-^^^^”
ฉันกัดฟันกรอดๆเหมือนหมาบ้าที่ไม่ได้ฉีดยา
-_-++ อีนังสองหน้า แกยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้ โดยที่ฉันถูกคนทั้งโรงเรียนประณาม แกตายแน่!
“ย่ะ อยู่ข้างในจ๊ะ>.<”
พี่เต้ยิ้มแหยๆ ก่อนจะชี้นิ้วเข้าไปข้างใน อีส้มเน่ากำลังนั่งหัวเราะร่าเริงอยู่ข้างๆพี่ไผ่ โดยมีพี่น้ำหัวเราะผสมโรงด้วย
>_<นี่มันอะไรกันเนี่ย
“อ้าว-_-a ไอป่าน มาทำอะไรถึงนี่ ห๊ะ”
พี่น้ำที่หันมาเห็นฉันถามอย่างสงสัย ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่เดินอาดๆไปที่อีส้มเน่านั่งอยู่ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง
“แกยอมรับมาซะดีๆว่าแกเป็นคนวางแผนให้ไอซันมาจับตัวเฟิร์น-_-^”
อีส้มเน่ามีสีหน้าตกใจปนงงเล็กน้อย พวกที่เหลือในห้องก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน
“แกหมายความว่าไงไอป่าน-_-^ พูดให้เคลียร์ดิ” พี่น้ำเข้ามาจับไหล่ฉัน
“พี่น้ำ>_<ฟังป่านนะ เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะอีนี่ มันวางแผนให้ไอพวกนั้นมาจับตัวใบเฟิร์น แต่มันจับผิดได้ตัวป่านไปแทน” ฉันบอกอย่างเหลืออด
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาแปลกๆ ทำไมทุกคนต้องมองฉันอย่างนั้นด้วยล่ะ>_<
“แกรู้ได้ไง-_-”
พี่นายเดินเข้ามาถามด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
“ป่านได้ยินเสียงมันคุยกับไอซันคืนที่ป่านโดนจับไป ป่านจำเสียงมันได้”
ฉันขยำเสิ้อแน่น แป้ง พลอย ใบเฟิร์น เดินมายืนอยู่ข้างๆฉัน
“แกได้ยินแค่เสียงเนี่ยนะO_o”
พี่น้ำเหล่ตามอง ทุกคนเหล่ตามอง ยกเว้นพี่ไผ่ที่หันไปมองอีส้มเน่าโดยไม่แสดงความรู้สึกออกมาทางสีหน้า
“ก็ใช่>_< แต่ป่านจำเสียงมันได้ดีนะ ใช่มันแน่ๆ ป่านจำไม่ผิดหรอก”
“พี่ไม่คิดว่าส้มจะเป็นคนอย่างนั้นนะป่าน”
พี่ไผ่เปิดปากพูดเป็นครั้งแรก ใบเฟิร์นบีบมือฉันแน่น
>_<นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมไม่มีใครเชื่อชั้นเลย อีนี่มันสองหน้านะ
“แต่ป่านไม่ได้โกหกนะ พวกพี่ไม่เชื่อป่านเหรอ” ฉันเขย่าตัวพี่น้ำอย่างหงุดหงิด พี่น้ำมองฉันอย่างเหนื่อยใจ
“พวกพี่ไม่ได้ไม่เชื่อแก แต่แกอาจฟังผิดก็ได้ ส้มเค้าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกน่า”
พี่น้ำตบหัวฉันเบาๆ-_-^^ ในขณะที่อีส้มเน่าเริ่มร้องไห้
“ช่างเถอะน้ำT_T น้องป่าน พี่ไม่ได้ทำจริงๆนะ”
อีส้มเน่าว่าแล้วก็เดินเข้ามาจับมือฉัน ฉันสะบัดมือมันออกอย่างแรง ก่อนจะผลักมันกระเด็นด้วยแรงอาฆาตแค้น
กรี๊ดดดดดดด!>O< อีสองหน้า
“ถอดหน้ากากออกมาเดี๋ยวนี้นะแก!>O<”
ฉันวี๊ดลั่นก่อนจะพยายามเข้าไปตบมันอย่างทนไม่ไหว ความอัดอั้นตันใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อวานมันอยากจะเอามาลงที่อีนี่ให้หมดเลย-_-^^ให้ตายเหอะ
“ป่าน!!”
พี่น้ำเข้ามาจับไหล่ฉันไว้ทันทีก่อนจะกระชากฉันออกห่างจากอีส้มเน่า
“ฉันไม่ได้สอนให้แกเป็นอันธพาลอย่างนี้นะ-_-^^” พี่น้ำตวาดเสียงดัง
T_Tไม่อยากจะเชื่อ พี่น้ำไม่เคยตวาดฉันรุนแรงอย่างนี้มาก่อนเลยนะ ทำไม อีนี่มันวิเศษมากนักรึไง
มันถึงทำให้พี่ชายสุดที่รักของฉันว่าฉันว่าเป็นอันธพาลได้
“พี่น้ำ พวกเราเชื่อป่านนะคะ”
แป้งพูดขึ้นก่อนจะพากันมองอีส้มเน่าอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“พี่เข้าใจแต่พวกแกไม่มีหลักฐานจะไปกล่าวหาส้มนะ-_-^”
พี่น้ำว่าแล้วก็เดินเข้าไปหาอีส้มเน่าที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าอย่างน่าหมั่นไส้
“เฟิร์นก็คิดอย่างนั้นเหรอ”
พี่ไผ่ถามใบเฟิร์นโดยไมได้มองหน้า
“......”
“ตอบสิ! เฟิร์นก็คิดอย่างนั้นเหรอ”
ใบเฟิร์นก้มหน้าตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“เฟิร์นเชื่อว่าพี่ส้มเป็นคนวางแผนเรื่องการจับตัวจริงๆ”
สิ้นเสียงพี่ไผ่ถึงกับชะงัก อีส้มเน่าสะอื้นเสียงดัง >_< เมิงนี่แสดงละครเก่งจริงๆเลยนะ
“ไผ่...T_T ส้มขอโทษ.... ส้มอาจจะทำอะไรไม่ถูกใจน้องเค้าก็ได้ แต่...T_Tเชื่อส้มเถอะว่าส้มไม่ได้ทำ” อีส้มเน่าพูดแล้วก็วิ่งร้องไห้ออกจากห้องไป
“เฟิร์น พี่ไม่คิดว่าเฟิร์นจะเป็นคนที่ตัดสินคนง่ายๆแบบนี้นะ”
พี่ไผ่พูดเรียบๆก่อนจะวิ่งตามอีส้มเน่าออกไปอีกคน ฉันมองตามร่างนั้นไปด้วยความงุนงง
O_O เฮ้ย อะไรฟระ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“เฟิร์น” ฉันบอกอย่างร้อนใจขณะที่เข้าไปปลอบใบเฟิร์น เสียงสะอื้นไม่ยอมหยุดท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนและสายตาแปลกๆของพวกพี่น้ำ
“นี่มันอะไรกันพี่น้ำ-_-^ อีนั่นมันตอแหล ชัดๆ ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง” ฉันตวาดสุดเสียง
“แกควรจะมีเหตุผลมากกว่านี้นะ”
พี่น้ำพูดทิ้งท้ายก่อนจะชวนพี่นายและพี่เต้ออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันยืนกัดปากแน่นด้วยความเจ็บใจ
พวกพี่น้ำไม่เชื่อฉัน พี่ไผ่ก็ต้องทะเลาะกับใบเฟิร์น คิมก็ไม่ยอมสบตาฉัน
-_-^^^^ เรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะอีนังส้มเน่าคนเดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น