ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ++แผนการเพื่อชัยชนะ++
ฉันทรุดลงนั่งอยู่บนขั้นบันไดอย่างหมดแรง สิ่งที่ฉันเพิ่งได้ยินเมื่อกี้มันไม่ผิดแน่ๆ พวกมันกำลังวางแผนอะไรอยู่ซักอย่าง และผู้หญิงคนนั้นO_O ...ฉันก็จำเสียงได้ดี เสียงที่ดังมาตามสายพร้อมๆกับเสียงเพลงของทุกเที่ยงในช่วงเวลานี้...
เสียงพี่ส้ม
“เฮ้ย-_-^ เธอออกมาทำอะไรตรงนี้”
ไอหน้าเหรียกคนนึงที่เดินมาเห็นฉันพูดขึ้น ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืน ขั้นบันไดไม่ได้ทำให้ฉันลำบากอีกต่อไปถึงแม้ว่าเท้าจะเจ็บอยู่ ความร้อนใจมากกว่าที่จะทำให้ฉันเกือบจะวิ่งไปถึงที่ห้องนั่งเล่น-_-^
“คิดจะหนีเรอะ-_-^”
ไอหน้าเหรียกบอกก่อนจะจับแขนฉันไว้ แต่ฉันก็ยังดันทุรังเดินไปถึงห้องนั้นจนได้-.,-^
>_< ว่าแล้วว่าทำไมตอนเจอหน้าอีพี่ส้มนี่ถึงได้ตาขวากระตุก มันเป็นตัวซวยของฉันชัดๆ
“พวกแกกับพี่ส้มวางแผนอะไรกัน ห๊ะ-_-^”
ฉันโพล่งขึ้นอย่างอดไม่ไหวทันทีที่เจอหน้าไอซัน-_-^^ มันหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าเรียบๆอย่างไม่เดือดร้อน
“พูดอะไรของเธอน่ะ-_-“
มันลุกกขึ้นกอดอก ส่งผลให้ฉันยิ่งกัดฟันแน่น
-_-+ ทำไมสวรรค์ต้องส่งให้มันเกิดมาหน้าตาดีด้วยฟระ ไม่เข้ากับนิสัยมันเลย
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง คนเมื่อกี้คือพี่ส้มใช่มั๊ย” ฉันแว้ดก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
ถ้าเมื่อกี๊ฉันลงมาทันก็คงจะดี จะได้ชี้หน้าด่ามันตรงๆ เอาให้ดิ้นไม่หลุดเลย
“ไม่รู้สิ ยังไงยัยนั่นก็ไม่เกี่ยวแล้ว ต่อไปจะเป็นแผนของฉันล้วนๆล่ะนะ”
ไอซันยักไหล่แล้วยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ พลางชำเลืองมองมาที่ฉัน
เมื่อฉันร็ว่าสายตาโลมเลียนั่นกำลังมองอะไรอยู่ ก็ต้องรีบจับคอเสื้อมาปิดคอไว้ทันที
-_-^^^ ไอ้หอกเอ๊ยยยยย
“เลว-_-^ กะอีแค่ทำแป้นบาสพัง พวกแกจะแค้นอะไรนักหนา ห๊ะ”
“ไม่ใช่ ‘กะอีแค่’ เข้าใจมั๊ย-_-^ แป้นบาสโรงเรียนฉันน่ะมันเก่าแล้วก็จริง พวกฉันก็กะจะทำพังในวันสองวันนั้นแหละ แต่พวกพี่ชายเธอ..”
ไอซันเว้นวรรคกัดฟันกรอด แล้วหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเคียดแค้น
“พวกพี่ชายเธอกลับมาทำพังตัดหน้าฉัน อย่างนี้มันดูหมิ่นกันนี่หว่า ยอมไม่ได้>_<”
ไอซันว่าแล้วก็เตะโซฟาด้วยความเจ็บใจ
-_-+ เวง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากรูเกือบจะโดนข่มขืนด้วยเหตุผลปัญญาอ่อนแบบนี้
“พวกแกก็เลยวางแผนกับพี่ส้มให้จับใบเฟิร์นใช่มั๊ย แต่ดันได้ฉันมาแทน”ฉันสรุป
ตอนนี้ชักจะเริ่มเข้าใจอะไรลางๆแล้ว อย่างน้อยก็เรื่องที่อีพี่ส้มนั่นชอบพี่ไผ่น่ะแหละ
อ๊ากกกก -.,-^^ ยิ่งยอมไม่ได้เข้าไปใหญ่
“ตอนนี้ฉันอยากได้ตัวเธอมากกว่า^^”
ไอซันยักไหล่ก่อนจะนั่งลง ใบหน้าที่ฉันเคยเห็นว่าหล่อของมันกำลังทำท่าครุ่นคิดเหมือนมีแผนการอะไรซักอย่าง
“นายจะทำอะไรกันแน่ - -^ บอกไว้ก่อนว่ามันหน้าตัวเมียมากที่ใช้ฉันมาแก้แค้นอย่างนี้”
“ปากจัดเหลือเกินนะ-_- ป่านนี้พวกพี่ชายกับแฟนเธอคงหาตัวเธอพล่านแล้ว คงจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ หึ หึ”
เสียงหัวเราะในลำคอทำให้ฉันเริ่มฉลาดขึ้นมาอีกคร้ง
จริงสิ=_= นี่ก็ค่ำแล้วป่านนี้พี่น้ำกับคิมต้องตามหาฉันอยู่แน่ๆ แถมพรุ่งนี้ยังมีแข่งอีก
>_<ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องรีบหนีกลับไปหรือไม่ก็ต้องหาทางติดต่อให้สองคนนั้นรู้ว่าฉันถูกไอพวกนี้จับตัวไว้...
“ไม่ต้องคิดจะหนีนะ-_-^ สภาพแบบนั้นไม่มีทางหนีพวกฉันได้หรอก”
ไอซันบอกก่อนจะลุกขึ้นมากระชากแขนฉันแล้วลากฉันไปในครัว
อ๊ากกกกก>O<นี่แกจะพาฉันไปทำอะไรในครัวยะ ในห้องนอนมันไม่ได้อารมณ์รึไง
ไม่T_T ถ้าฉันจะต้องโดนไอบ้านี่ทำอะไรจริงๆ ฉันไม่ยอมให้ทำในห้องครัวนะ T^T ฮือ
-_-a นี่กรูคิดอะไรอยู่ฟระเนี่ย
“กินข้าวซะสิ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ” ไอซันผลักฉันให้นั่งบนเก้าอี้
ฉันหันไปมองมันอย่างระแวง -_-a มันจะใส่ยานอนหลับไว้ในอาหารรึเปล่าฟระ
“มองไรยัยเบ๊อะ-_-* กินซะสิ ฉันไม่ได้ใส่ยาไว้หรอกน่า ประสาท!”
ไอซันบอกก่อนจะตักข้าวมาป้อนฉัน ฉันปัดมือนั้นทันที
“ฉันกินเองได้ย่ะ - -+”
ฉันมองด้วยสายตาเคียดแค้น ไอ้หอกเอ๊ย-_-^ แกจะมาทำดีกับฉันหลังจากที่แกพยายามจะปล้ำฉันเนี่ยนะ ไอ้เลว...
“555+ เธอนี่แปลกดีนะ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลย>_<”
ไอซันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าหล่อๆของมันเวลาหัวเราะดูดีกว่าตอนทำหน้าตาตัวโกงซะอีก
(- - ( แต่ยังไงก็หล่อสู้พี่กับแฟนฉันไม่ได้หรอกย่ะ
“แกไม่มีทางชนะโรงเรียนฉันได้หรอก )+(”
ฉันบอกขณะเคี้ยวข้าวด้วยความโมโหหิว
ไอซันมองหน้าฉันแล้วจึงคลี่ยิ้ม ชนิดที่เห็นแล้วบอกได้เลยว่ามีแผนชั่วชัดๆ-_-^
“คอยดูละกัน พรุ่งนี้ฉันจะลิ้มรสอันหอมหวานของชัยชนะให้เธอดู^^”
“เจอมั๊ย”
พี่น้ำถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทุกคนส่ายหน้าอย่างหนักใจ
“ฉันไปหาทุกที่ที่เฟิร์นบอกว่าน่าจะไปแล้ว แต่ไม่เจอ” พี่ไผ่เอ่ยขึ้น
“ไม่ได้อยู่ที่บ้านแป้งกับพลอยด้วยค่ะ โทรไปหาเพื่อนคนอื่นๆแล้วด้วยT_T”
ใบเฟิร์นพูดเสียงสั่น เม็ดเหงื่อหลายเม็ดผุดบนใบหน้า
ทุกคนต่างก็เป็นห่วง แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที
“ผมไปที่ร้านพี่ฮันนี่แล้ว ไม่ได้ไปที่นั่นเลย”
ผมทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านพี่น้ำเผื่อว่าป่านจะกลับมา
“เอาล่ะทุกคน-_-“ พรุ่งนี้มีแข่งชิง ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่บ้านซะ ทางนี้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
พี่น้ำสั่งเสียงเรียบ ใบหน้าพี่น้ำยังสามารถรักษาให้ดูเคร่งขรึมอยู่ได้ แต่ทุกคนรู้ว่าในใจจริงๆแล้วคุกรุ่นไปด้วยไฟแห่งความโกรธแค่ไหน....
“เมิงพูดงี้ได้ไง ไอป่านก็เป็นเหมือนน้องสาวพวกกรูคนนึง จะให้พวกกรูกลับไปนอนสบายที่บ้านโดยไม่รู้ว่ามันหายไปไหนงั้นเหรอ-_-^^”พี่เต้พูดอย่างโมโห
“จริงด้วย กรูว่าจะต้องมีคนจับตัวมันไปแน่ๆ เมิงอย่าลืมสิว่าพวกเรามีศัตรูเยอะแค่ไหน”
พี่นายออกความคิดเห็น ทำให้ทุกคนมีสีหน้าร้อนใจยิ่งขึ้น
“กรูจะช่วยพวกเมิงตามหาต่อ ยังไงกรูกลับบ้านไปกรูก็นอนไม่หลับ-_-^”
หลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรพี่เต้ก็สะบัดเสียงด้วยความฉุนเฉียว พี่เต้ดูเหมือนจะห่วงป่านมากเพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยนิสัยโผงผางจึงไม่สามารถจะนั่งอยู่เงียบๆอย่างพี่ไผ่ได้
พี่น้ำพยักหน้าให้อย่างเหนื่อยใจ
“ตามใจพวกเมิงละกัน-_-”
เมื่อพี่น้ำพูดจบ ทุกคนก็ช่วยกันแยกย้ายออกตามหาต่อ ส่วนใบเฟิร์นต้องกลับบ้านอย่างไม่เต็มใจ เพราะกลัวทางบ้านเป็นห่วง
“พี่น้ำ ผมผิดเองที่ไม่ปกป้องป่านให้ดี ทั้งๆที่พี่วางใจให้ผมดูแลแท้ๆ” ผมกัดฟันอย่างเจ็บใจ
ตอนนี้คนที่ผมอยากทำร้ายมากที่สุดก็คือตัวผมเอง
“เมิงไม่ผิดหรอก อย่าโทษตัวเองเลย”
พี่น้ำตบไหล่ผม ใบหน้านั่นไม่ยิ้มเลยสักนิดตั้งแต่รู้ว่าน้องสาวตัวเองหายไป
“กรูรู้ว่าเมิงรักไอป่านแค่ไหน ถ้าน้องกรูเป็นอะไรกรูไม่ปล่อยไอพวกที่ทำไว้แน่ เมิงก็เหมือนกันใช่มั๊ย”
พี่น้ำนั่งลงข้างๆผมน้ำเสียงนั้นชวนให้เสียวสันหลัง ผมพยักหน้าเล็กน้อย
“พี่น้ำ ป่านยังกลัวความมืดอยู่ใช่มั๊ย”
“เอ้ย เมิงรู้ได้ไงเนี่ย -_-a เออ มันยังกลัวอยู่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มากแล้ว”
พี่น้ำถอนหายใจ ผมเข้าใจพี่น้ำดีว่าจริงๆแล้วคนที่เป็นห่วงป่านมากที่สุดคงไม่ใช่ใคร แต่เวลานี้พี่น้ำเก็บอารมณ์ได้ดีจนผิดคาด
ผมเองก็ได้แต่แหงนหน้าขึ้นไปมองดูดาวบนทฟ้า
ผมยังจำวันนั้นได้ดี สีหน้าตกใจกลัวของเธอไม่เคยหายไปจากใจผมเลย
แล้วถ้าเธอถูกจับไปขังไว้ในที่มืดๆอีกล่ะ ใครจะเป็นคนโอบกอดเธอ ใครจะเป็นคนปลอบโยนเธอ...
“พี่น้ำ ไปตามหากันต่อเหอะ ถ้าไม่เจอป่าน ผมไม่นอนแน่ๆ” ผมลุกพรวดก่อนจะเดินนำพี่น้ำออกมา
ถึงแม้พรุ่งนี้จะมีแข่งชิงแต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับผมอีกแล้ว
ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องตามหาป่านให้เจอให้ได้...
“นี่-_-^ อิ่มแล้วเหรอ”
ไอซันถามอย่างเหนื่อยหน่าย-.,-
“เออเด่ะ-_-+ หรืออยากให้กินอีก”
ฉันทำท่าเหมือนจะแคะขี้ฟัน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังอยู่ต่อหน้าผู้ชายหน้าตาดีถึงมันจะเป็นผู้ร้ายก็เถอะ
“ที่บ้านเธอจนจริงๆอ่ะแหละ ถึงได้ปล่อยลูกให้อดอยากขนาดนี้”
ไอซันว่าพลางชำเลืองมองกองจานชามตรงหน้าอย่างขยาดๆ^^ หึหึ
-_-a ก็คนมันหิวนี่หว่า ไหนจะแหกปากร้อง ไหนจะวิ่งหนี ไหนจะร้องไห้ โอ๊ย สารพัด
“ดึกแล้ว ไปนอนซะสิ”
ไอซันบอกก่อนจะสะบัดตูดลุกขึ้น ฉันมองมันด้วยสีหน้าลังเล
>_<จะให้ฉันนอนหลับได้ไง ในบ้านที่มีผู้ชายไม่น่าไว้ใจอยู่เต็มไปหมดเนี่ยนะ
“ไม่ต้องทำท่าอย่างนั้นหรอก -_-^ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ทำอะไร เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน ห๊ะ”
ไอซันบ่นขณะพยุงฉันขึ้นบันได -_-+ก็เห็นแกเป็นไอบ้ากามน่ะสิ ถามได้
“เฮ้ย ฝนตกนี่หว่า เธออย่าไปยืนข้างหน้าต่างมากเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
ไอซันบอกเหมือนจะเป็นห่วง ฉันสะบัดหน้าใส่มันทันทีแล้วลงไปนั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียง ผ้าห่มถูกเอามาคลุมตัวจนแทบไม่เห็นอะไร ไอซันร้องจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วปิดประตูออกไปอย่างหงุดหงิด-_-a
>O< โอ๊ยย ทำไมฝนต้องมาตกอีกนะ ถ้าฉันจะปีนหน้าต่างหนีจะดีไหมเนี่ย
ฉันคิดก่อนจะลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงฟ้าผ่าจนน่าตกใจ พร้อมๆกับที่ไฟในบ้านได้ดับลง
พรึ่บ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!>O<”
ฉันกรี๊ดออกมาเสียงดัง ไม่ได้กลัวเสียงฟ้าผ่าหรอก แต่สิ่งที่ฉันกลัวคือความมืดที่ตามมาต่างหากT_T จริงๆแล้วฉันเป็นโรคกลัวการอยู่คนเดียวในความมืดมากๆ เวลานอนที่บ้านฉันจึงมักจะเปิดไฟทุกคืน แต่ไฟกลับมาดับในสถานการณ์อย่างนี้ได้
T_Tฮือๆๆ....ฉันช่างเป็นสาวน้อยน่ารักผู้โชคร้ายจริงๆ
“น้องไอ้สายน้ำO_O เธอเป็นอะไรน่ะ”
เสียงไอซันตะโกนอย่างตกใจ ฉันไม่สามารถจะลืมตาขึ้นมามองมันได้T^T ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับความมืดตรงหน้า ทำไมวันนี้ทำไมฉันต้องเจอแต่เหตุการณ์ร้ายๆอย่างนี้ด้วยนะ......
“นี่เธอเป็นอะไรน่ะO_O ไปนั่งตรงนั้นทำไม” ไอซันเดินเข้ามาถาม
“ฉันกลัว.. ฉันกลัวความมืด T_Tฮือ” ฉันร้องบอก
T_Tไอ้บ้าเอ๊ย เพราะแกอ่ะแหละ ถ้าพวกแกไม่จับฉันมา ป่านนี้ฉันคงนอนสบายอยู่ที่บ้านไปแล้ว
“...ขอโทษนะ...”
O_Oห๊ะ!?!
“ฉันขอโทษละกัน ที่พาเธอมา อย่ากลัวนะ”
ไอซันบอกก่อนจะโอบกอดฉันไว้อย่างอ่อนโยน
ฉันฟังผิดรึเปล่านะว่ามันบอกขอโทษฉัน แล้วยังมากอดฉันอีก
“ไปนอนที่เตียงเหอะ เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อน” ไอซันลูบหัวฉันเบาๆ
ฉันไม่ขัดขืนในการกระทำนั้น T_T ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเกิดเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนนะ แต่ไม่ใช่อ้อมกอดของคนๆนี้แน่ มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นกว่านี้ แล้วฉันก็มีความสุขมากกว่านี้ด้วย
ตอนนี้อ้อมกอดที่ฉันอยากได้ไม่ใช่ของซันแน่ๆ ฉันมั่นใจ
“นายห้ามทำอะไรฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันฆ่านายแน่”
ฉันบอกเสียงเข้มก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย
“หึหึ^^ นอนไปเหอะน่ายัยตัวยุ่ง”
ไอซันยิ้มแล้วขยี้หัวฉัน ร่างโปร่งลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆฉันและจ้องมองฉันอยู่อย่างเนิ่นนาน
=_=นานจนฉันชักง่วงแล้วสิ
“ถ้าเธอเป็นของฉันก็ดีสินะ”
เสียงไอซันแว่วมาก่อนที่ฉันจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อย...
“โรคจิต=.,=”
“555 ยัยบ๊องเอ๊ยนอนซะ!”
ไม่ว่ามันจะหมายความว่าไงฉันก็ไม่สนอีกแล้ว
และบางทีพรุ่งนี้เช้าฉันลืมตาขึ้นมาอาจพบว่านอนอยู่ในห้องตัวเองก็ได้......
“นี่...”
“หืม=_=อีกนิดนะพี่น้ำ ป่านง๊วงง่วง แจ่บๆๆๆๆ”
ฉันบ่นงึมงำก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง
=_= ทำไมวันนี้ปวดหัวตึบๆอย่างนี้นะ
“นี่!-_-^^”
เสียงนั้นยังดังขึ้นอีก น่ารำคาญชะมัด -_-( ก็บอกแล้วไงว่าง่วงๆ พี่น้ำนี่นะ..
O_O เดี๋ยวๆ มะกี้มันไม่ใช่เสียงพี่น้ำนี่หว่า
“เฮ้ย!O_O”
ฉันลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจ คนที่มาปลุกเอามืออุดหูทันที
ไอซันO_O
“แกมาได้ไงเนี่ย>_<“
ฉันวี้ดว้ายเสียงดัง ไอซันมองฉันอย่างงงๆด้วยสีหน้าประมาณว่า เมิงบ้าป่าว-_-;
-_-เออ มะวานกรูถูกจับมานี่หว่า
“อาบน้ำล้างหน้าซะ แล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าว” ไอซันสั่ง
“อ้อ ใส่เสื้อตัวนี้ซะด้วย”
แล้วเสื้อนักเรียนชายของโรงเรียนวัดYYYก็มาตกอยู่ตรงหน้าฉัน เฮ้ยO.O นี่มันจะให้ฉันใส่เสื้อนักเรียนมันเหรอ
“ไม่ใส่-_-^ แกจะบ้ารึไง ห๊ะ” ฉันตวาด
“เธออยากจะใส่ดีๆหรือจะให้ฉันใส่ให้ล่ะ-_-^^”
ไอซันพูดแล้วปิดประตูเสียงดังทันที ฉันมองเสื้อตัวนั้นอย่างชั่งใจ
มันคิดจะทำอะไรของมันกันแน่เนี่ย>.<
“กรี๊ด!!!>O<พี่ซันมาแล้ว อ๊ะ!ยัยนั่นใครเนี่ยO_O ใส่ชุดนักเรียนพี่ซันด้วย ไม่จริงอ่ะ”
เสียงกรี๊ดที่ฉันเคยชินดังขึ้น=_= ต่างกันตรงที่วันนี้ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียนตัวเอง แต่เป็นโรงเรียนที่กำลังจะแข่งบาสรอบชิงกับโรงเรียนฉันอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“นายนี่ดังเหมือนกันนะ-_-“
ฉันหันไปมองรอบๆที่มีสายตาไม่ค่อยดีมองมา แค่ฉันเดินมากับอีตานี่ก็น่าจะเป็นเรื่องแล้ว แต่นี่ฉันยังใส่เสื้อนักเรียนมันมาอีก
-_-;; ชีวิตบรรลัยก็วันนี้แหละ
“จะเปลี่ยนใจมาเป็นแฟนฉันไหมละ^^” ไอซันกระซิบที่ข้างหู ฉันหันไปค้อนขวับ
“ไม่มีทาง-_-^”
ฉันบอกเสียงเขียว นี่ถ้าฉันหนีไปได้ฉันทำแล้ว แต่นี่มันดันจับมือฉันไว้ตลอดเวลาไม่ยอมปล่อย>_< แถมเท้าฉันยังเจ็บอยู่อย่างนี้ไม่มีทางวิ่งหนีมันทันแน่ๆ
ฉันมองไปทางโรงยิมข้างหน้าด้วยใจที่เต้นแรง>_< เดี๋ยวก็จะได้เจอพี่น้ำกับคิมแล้ว แต่ฉันกลับไม่อยากให้คิมเห็นฉันในสภาพอย่างนี้เลยสักนิด ถ้าคิมเห็นฉันแล้วจะคิดยังไงบ้างนะ>_< ที่เห็นฉันหายไปทั้งคืน และกลับมาโดยใส่เสื้อนักเรียนของผู้ชายอื่นไว้
T_Tฉันหวังว่าคิมจะเชื่อใจฉันนะ
“ป่าน!!”
เสียงเรียกชื่อที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไป O_Oคิมนั่นเอง คิมกับพวกพี่น้ำยืนมองฉันอย่างตกตะลึง หน้าตาแต่ละคนหมองคล้ำและตาโหลเหมือนคนอดนอน คิมกำลังมองฉันกับซันสลับกันอย่างไม่เชื่อสายตา
“คิม”
ฉันเรียกเบาๆก่อนจะเดินไปหา แต่ก็ถูกมือหยาบๆของซันฉุดเอาไว้
“ห้ามเธอไปหาพวกมันหรือคิดจะพูดอะไรเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจูบเธอต่อหน้ามันแน่ๆ อย่าลืมรอยจูบตรงหน้าอกเธอสิ”
ไอซันกระซิบและเอามือมาโอบไหล่ฉันไว้T^T ฉันหยุดยืนอยู่นิ่งๆ และได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้คนข้างหน้า ทำไมต้องเป็นฉันด้วยที่มาเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้ แต่ถ้าเป็นใบเฟิร์นที่โดนจับล่ะ ฉันเองก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน
“แก-_-^^”
คิมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะวิ่งเข้ามาหาซัน แต่ถูกพี่น้ำฉุดไว้ซะก่อน
“ใจเย็นๆ เมิงอยู่ในโรงเรียนมัน เดี๋ยวจะแข่งแล้วด้วย อย่าเพิ่งมีเรื่อง”
พี่น้ำบอก แต่อีกมือนึงนั้นกำไว้แน่น พวกที่เหลือก็มีสีหน้าแบบเดียวกัน
ฉันรู้ว่าพวกนี้จะต้องหาฉันทั้งคืนแน่ๆT_T
“เมิงส่งน้องกรูมาเดี๋ยวนี้-_-^^”
พี่น้ำบอกเสียงเรียบ ส่งผลให้ซันยิ้มที่มุมปาก
ฉันเกลียดยิ้มนั้นจริงๆ ปล่อยฉันซะทีได้ไหมT_T
“กรูติดใจน้องเมิงซะแล้วว่ะ^^”
ไอซันบอกในขณะที่พวกหน้าเหรียกหัวเราะอย่างชอบใจ บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มไม่ค่อยจะดี นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็จ้องมองมาที่พวกเราไม่วางตา
“เมิงทำอะไรป่าน-_-^”
คิมตะโกนออก ถ้าพวกพี่นายไม่จับไว้ป่านนี้คงเข้ามาชกหน้าไอซันไปแล้ว
“อย่างที่เมิงเห็น”
ซันกระชับแขนขึ้นอีก น้ำตาของฉันไหลออกมาแต่ไม่สามารถพูดหรือวิ่งเข้าไปหาคิมได้T_T คนอื่นจะคิดยังไงฉันไม่สน ขอแค่คิมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่คิดว่าฉันกับไอพวกนี้....
“พี่น้ำ-_-^^^ ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ปล่อยผมเหอะ!”
พูดจบคิมก็สะบัดตัวหลุดออกมาทันที ก่อนจะพุ่งตรงมาที่ฉันกับซันอย่างรวดเร็ว
ปี๊ด!
เสียงนกหวีดที่ดังมาจากโรงยิมเป็นสัญญาณว่าจะเริ่มการแข่งขันแล้ว พี่น้ำรีบจับคิมไว้ก่อนจะตวาดเสียงดัง
“ไอคิม-_-^ กรูขอสั่งให้เมิงหยุด! ห้ามมีเรื่องเด็ดขาด ตอนนี้การแข่งขันสำคัญมาก เมิงอย่าเอาแต่เรื่องส่วนตัวเป็นใหญ่สิฟระ”
พี่น้ำพยักเพยิดไปทางนักบาสในทีมคนอื่นๆ คิมกำหมัดแน่นก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาปวดร้าว
T_Tฉันเองก็ปวดร้าวไม่แพ้กัน ถ้าฉันวิ่งไปหาคิมได้ฉันคงวิ่งไปแล้ว ...แต่ฉันทำไม่ได้....
“น้ำ น้องเมิงก็สำคัญ พวกกรูยอมไม่แข่งก็ได้ ขอต่อยกะพวกมันให้หายเจ็บใจหน่อยเหอะ” พี่คนนึงที่อยู่ในทีมบอกอย่างมาดมั่น
แต่ฉันรู้นิสัยพี่น้ำดี ถึงแม้ว่าจะรักและหวงฉันมากแค่ไหน แต่พี่น้ำสามารถแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวได้ดีเสมอ พี่น้ำถึงได้เป็นผู้นำมาตลอด...
“ขอบใจ แต่เรื่องนี้ต้องไว้หลังแข่ง”
พี่น้ำบอกเสียงเฉียบเป็นผลให้ทุกคนในทีมถึงกับนิ่งเงียบ คิมกัดฟันกรอดแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา พี่น้ำหันมาจ้องฉันและซันก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ตกลงเมิงจะไม่คืนน้องกรูให้ดีๆใช่ไหม-_-^”
พี่น้ำบอกพลางเสมามองมือที่โอบไหล่ฉันอยู่ คิ้วขมวดกันจนจะผูกเป็นปม สายตาเย็นชาและปองร้ายสุดๆ
T_Tฉันได้แต่ก้มหน้านึกขยะแขยงไอบ้านี่จริงๆ ถึงแม้เมื่อคืนมันจะช่วยฉันตอนไฟดับก็เถอะ แต่ฉันอยากไปอยู่ในอ้อมแขนของอีกคนมากกว่า
“เออ เอาให้เมิงแข่งชนะกรูก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องน้องเมิงละกันนะ^^”
ไอซันยิ้มอย่างเยือกเย็น พี่น้ำพยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปชวนพวกในทีมให้เข้าไปในโรงยิม
“ปล่อยฉันนะT_T”
ฉันที่อดทนไม่ไหวพยายามจะสะบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมแขนของไอซัน แต่ไม่สามารถสะบัดให้หลุดได้
พวกพี่น้ำเดินผ่านฉันไปโดยแต่ละคนส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ฉันอย่างเต็มที่T^T ส่วนคิมเดินก้มหน้าไม่ยอมมองมาที่ฉันเลยสักนิด
ทำไมล่ะT_T นายไม่เชื่อฉันรึไง ฉันไม่ได้มีอะไรกับมันนะ
“ไอ้เลวT_T”
ฉันด่าไอซันด้วยความเจ็บใจ ถ้าไม่มีมัน หรืออีนังส้มเน่า ป่านนี้ฉันคงจะไปโรงเรียนเป็นปกติเหมือนทุกๆวันแล้ว
และคงไม่ได้เห็นสายตาปวดร้าวอย่างนั้นT_T
“อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันจะเอาเธอคืนมาให้ได้ เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้นะ”
คิมที่เดินผ่านไปบอกด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ก็ไม่ได้เงยหน้ามามองฉัน ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังได้ยินชัดเจนทุกคำพูด
“ฮึกๆT_T”
ฉันสะอื้นเสียงดังที่ได้ยินประโยคนั้น แสดงว่าคิมเชื่อใจฉัน ฉันคิดอย่างนั้นได้ใช่มั๊ย....
“นี่-_-^ เธอจะร้องไห้ทำไม อย่าร้องสิ”
ไอซันบอกก่อนจะเอามือมาปาดน้ำตาให้ฉัน
“เอามือสกปรกของแกออกไปนะ-_-^” ฉันปัดมือนั้นทันที
ตอนนี้ฉันรู้แล้ว มือที่ฉันต้องการคือมือคิมคนเดียวเท่านั้น มือคนอื่นฉันไม่เอาเด็ดขาด
“เธอรักมันมากเลยเหรอ เปลี่ยนเป็นฉันไม่ได้รึไง”
ซันพูดด้วยแววตาที่เจ็บปวด ฉันสะบัดหน้าหนี ซันจึงได้แต่ลากฉันเข้าไปในโรงยิมโดยไม่พูดอะไรอีก
เสียงกรี๊ดดังสนั่นยิมไม่ได้ทำให้ฉันตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย แทนที่ฉันจะไปนั่งตรงคนดูกลับต้องไปนั่งกับทีมบาส ของโรงเรียนวัดYYY ที่ข้างสนาม ฉันรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองเป็นเป้าสายตาของหลายๆคน ฉันหันไปมองทางซ้ายก็พบกองเชียร์ของโรงเรียนตัวเอง ฉันยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปอีก คนที่เห็นฉันอยู่ในสภาพอย่างนี้ไม่ได้มีเฉพาะพวกนักบาสเท่านั้น และบางทีพวกไอแป้งก็คงอยู่ในนั้นด้วย
“ป่าน!O_O”
เสียงตะโกนของแป้งดังมาจากอีกฟากหนึ่ง แป้ง ใบเฟิร์น และพลอยต่างมีสีหน้าตกใจที่เห็นฉัน ทุกคนจะวิ่งมาหาฉันแต่ถูกพี่น้ำห้ามไว้
ฉันยิ้มแห้งๆให้ทั้งสามคนเพื่อบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ในใจฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองยืนไม่ไหวแล้ว ฉันอยากออกไปจากที่นี่ ออกไปจากที่ตรงนี้...
“เธอนั่งเฉยๆละกัน-_-”ไอซันบอกก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน
ไม่มีคำตอบออกมากจากปากฉัน ตอนนี้สิ่งที่ฉันกำลังจดจ้องอยู่คือร่างสูงๆในชุดบาสสีขาวแถบแดงที่สกรีนเบอร์ 14 ชื่อที่อยู่บนเสื้อนั้นไม่ได้เป็นชื่อของคนใส่ แต่มันกลับเขียนว่า
Paan
“T_T ฮึกๆ”
น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง
ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงคิดว่าอีตานี่หื่นนะ ทำไมฉันจะต้องเกลียดขี้หน้าทันทีที่เห็น ทั้งๆที่จริงๆแล้ว ฉันคงรู้สึกเหงามาก ถ้าคิมหายไปจากชีวิตฉัน
ตรงนั้นนอกจากจะมีสามสาวเพื่อนฉันอยู่แล้ว ยังมีผู้หญิงผมซอยอีกคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับผู้ชายใส่แว่น มันหยุดยิ้มทันทีที่หันมาเห็นฉัน
อีส้มเน่า!-_-^^^
ฉันปาดน้ำตาเพื่อจะมองสายตาอันห่วงใยของมันชัดๆ -_-^หนอย ที่ฉันเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะแกเรอะ ยังมีหน้ามาทำทำท่าเป็นห่วงฉันอีก
ถ้าฉันกลับไปเมื่อไหร่ฉันจะจัดการให้แกไปเรียนไม่ได้เลย คอยดูสิ-_-+++
“ปี๊ดๆๆ”
เสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขันดังขื้น นักบาสของทั้งสองโรงเรียนที่เพิ่งวอร์มเสร็จพากันลงสนาม การแข่งขันจะเริ่มแล้ว...
“อ้าว นี่นายไม่ลงเหรอ-_-“
ฉันถามเมื่อเห็นว่าคนด้านข้างยังนั่งหน้าตายอยู่โดยไม่แม้แต่จะลงไปวอร์ม
“ไม่อ่ะ^^อยู่ข้างสนามสนุกกว่าอีก”
ไอซันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทันทีที่การแข่งขันเริ่มขึ้น ฉันก็รู้สึกได้ว่าไอซันกระเถิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“จะทำอะไรน่ะ-_-”
ฉันกระเถิบหนี แต่ทำไม่ได้เพราะสุดเก้าอี้แล้ว
“ไม่นี่^^” พูดจบไอซันก็จับมือฉันไว้
“ปี๊ด!>_<ฟาวล์ ลูกโทษ”
ฉันหันไปมองในสนาม คิมมีท่าทีหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดขณะยืนอยู่กับกรรมการ แต่สายตาก็ยังจ้องมาที่ฉันกับซัน
O_O คิมทำฟาวล์งั้นเหรอ
“นี่นายตั้งใจใช่มั๊ย>_<”
ฉันหันไปทุบไหล่ไอซันอย่างโมโห ดูก็รู้แล้วว่าการที่คิมทำฟาวล์ครั้งนี้มีสาเหตุมาจากอะไร>_<
นี่เหรอคือแผนของมัน แค่มันจับตัวฉันมาพวกพี่น้ำก็อารมณ์เสียสุดๆแล้ว นี่มันยังมาทำอย่างนี้เพื่อยั่วคิมอีก
ไอหอกเอ๊ย.. แกนี่เลวกว่าที่ฉันคิดอีกนะ-_-^^
“ไม่ต้องกลัวทีมฉันจะเจ็บหรอกนะ^^ไอพวกนี้ดูท่าแรงคงตกไปเยอะ เพราะไม่ได้นอนทั้งคืน”
ไอซันหัวเราะอย่างชอบใจ มือหยาบที่จับมือฉันไว้เลื่อนมาโอบไหล่แทน
“ปี๊ดๆๆ! >_<ฟาวล์ ลูกโทษ”
คิมกระด อน บาสกับพื้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะทำท่าเดินเข้ามาหาฉัน แต่พี่ไผ่ฉุดไว้ก่อน
คิมฟาวล์ครั้งที่สองเหรอเนี่ย อ๊าย>_< ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ถ้าคิมฟาวล์ห้าครั้งต้องออกจากการแข่งขันเชียวนะ
“ปล่อยฉันนะ>O<”
ฉันร้องบอกก่อนจะพยายามลุกขึ้น แต่ไอซันกลับฉุดให้ฉันนั่งลงและบอกอย่างโกรธๆ
“อยู่เฉยๆดีกว่า อย่าให้ถึงขั้นที่ฉันต้องจูบเธอเลยนะ”
ฉันถูกดึงให้นั่งลงมองการแข่งขันต่อไป ดูเหมือนคิมจะไม่มีสมาธิให้กับการแข่งขันเลยแม้แต่น้อย ตลอดเวลาคิมจะมองมาที่ฉันกับซัน และซันก็จะยั่วคิมทุกครั้ง
“ปี๊ดๆ”
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ฉันแทบจะกระโจนลงไปในสนามเลยก็ว่าได้
T_T คิม นายใจเย็นๆสิ ขอร้องล่ะ นี่เป็นแผนของมันนะ!
เสียงพี่ส้ม
“เฮ้ย-_-^ เธอออกมาทำอะไรตรงนี้”
ไอหน้าเหรียกคนนึงที่เดินมาเห็นฉันพูดขึ้น ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืน ขั้นบันไดไม่ได้ทำให้ฉันลำบากอีกต่อไปถึงแม้ว่าเท้าจะเจ็บอยู่ ความร้อนใจมากกว่าที่จะทำให้ฉันเกือบจะวิ่งไปถึงที่ห้องนั่งเล่น-_-^
“คิดจะหนีเรอะ-_-^”
ไอหน้าเหรียกบอกก่อนจะจับแขนฉันไว้ แต่ฉันก็ยังดันทุรังเดินไปถึงห้องนั้นจนได้-.,-^
>_< ว่าแล้วว่าทำไมตอนเจอหน้าอีพี่ส้มนี่ถึงได้ตาขวากระตุก มันเป็นตัวซวยของฉันชัดๆ
“พวกแกกับพี่ส้มวางแผนอะไรกัน ห๊ะ-_-^”
ฉันโพล่งขึ้นอย่างอดไม่ไหวทันทีที่เจอหน้าไอซัน-_-^^ มันหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้าเรียบๆอย่างไม่เดือดร้อน
“พูดอะไรของเธอน่ะ-_-“
มันลุกกขึ้นกอดอก ส่งผลให้ฉันยิ่งกัดฟันแน่น
-_-+ ทำไมสวรรค์ต้องส่งให้มันเกิดมาหน้าตาดีด้วยฟระ ไม่เข้ากับนิสัยมันเลย
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง คนเมื่อกี้คือพี่ส้มใช่มั๊ย” ฉันแว้ดก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
ถ้าเมื่อกี๊ฉันลงมาทันก็คงจะดี จะได้ชี้หน้าด่ามันตรงๆ เอาให้ดิ้นไม่หลุดเลย
“ไม่รู้สิ ยังไงยัยนั่นก็ไม่เกี่ยวแล้ว ต่อไปจะเป็นแผนของฉันล้วนๆล่ะนะ”
ไอซันยักไหล่แล้วยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ พลางชำเลืองมองมาที่ฉัน
เมื่อฉันร็ว่าสายตาโลมเลียนั่นกำลังมองอะไรอยู่ ก็ต้องรีบจับคอเสื้อมาปิดคอไว้ทันที
-_-^^^ ไอ้หอกเอ๊ยยยยย
“เลว-_-^ กะอีแค่ทำแป้นบาสพัง พวกแกจะแค้นอะไรนักหนา ห๊ะ”
“ไม่ใช่ ‘กะอีแค่’ เข้าใจมั๊ย-_-^ แป้นบาสโรงเรียนฉันน่ะมันเก่าแล้วก็จริง พวกฉันก็กะจะทำพังในวันสองวันนั้นแหละ แต่พวกพี่ชายเธอ..”
ไอซันเว้นวรรคกัดฟันกรอด แล้วหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเคียดแค้น
“พวกพี่ชายเธอกลับมาทำพังตัดหน้าฉัน อย่างนี้มันดูหมิ่นกันนี่หว่า ยอมไม่ได้>_<”
ไอซันว่าแล้วก็เตะโซฟาด้วยความเจ็บใจ
-_-+ เวง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากรูเกือบจะโดนข่มขืนด้วยเหตุผลปัญญาอ่อนแบบนี้
“พวกแกก็เลยวางแผนกับพี่ส้มให้จับใบเฟิร์นใช่มั๊ย แต่ดันได้ฉันมาแทน”ฉันสรุป
ตอนนี้ชักจะเริ่มเข้าใจอะไรลางๆแล้ว อย่างน้อยก็เรื่องที่อีพี่ส้มนั่นชอบพี่ไผ่น่ะแหละ
อ๊ากกกก -.,-^^ ยิ่งยอมไม่ได้เข้าไปใหญ่
“ตอนนี้ฉันอยากได้ตัวเธอมากกว่า^^”
ไอซันยักไหล่ก่อนจะนั่งลง ใบหน้าที่ฉันเคยเห็นว่าหล่อของมันกำลังทำท่าครุ่นคิดเหมือนมีแผนการอะไรซักอย่าง
“นายจะทำอะไรกันแน่ - -^ บอกไว้ก่อนว่ามันหน้าตัวเมียมากที่ใช้ฉันมาแก้แค้นอย่างนี้”
“ปากจัดเหลือเกินนะ-_- ป่านนี้พวกพี่ชายกับแฟนเธอคงหาตัวเธอพล่านแล้ว คงจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ หึ หึ”
เสียงหัวเราะในลำคอทำให้ฉันเริ่มฉลาดขึ้นมาอีกคร้ง
จริงสิ=_= นี่ก็ค่ำแล้วป่านนี้พี่น้ำกับคิมต้องตามหาฉันอยู่แน่ๆ แถมพรุ่งนี้ยังมีแข่งอีก
>_<ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องรีบหนีกลับไปหรือไม่ก็ต้องหาทางติดต่อให้สองคนนั้นรู้ว่าฉันถูกไอพวกนี้จับตัวไว้...
“ไม่ต้องคิดจะหนีนะ-_-^ สภาพแบบนั้นไม่มีทางหนีพวกฉันได้หรอก”
ไอซันบอกก่อนจะลุกขึ้นมากระชากแขนฉันแล้วลากฉันไปในครัว
อ๊ากกกกก>O<นี่แกจะพาฉันไปทำอะไรในครัวยะ ในห้องนอนมันไม่ได้อารมณ์รึไง
ไม่T_T ถ้าฉันจะต้องโดนไอบ้านี่ทำอะไรจริงๆ ฉันไม่ยอมให้ทำในห้องครัวนะ T^T ฮือ
-_-a นี่กรูคิดอะไรอยู่ฟระเนี่ย
“กินข้าวซะสิ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ” ไอซันผลักฉันให้นั่งบนเก้าอี้
ฉันหันไปมองมันอย่างระแวง -_-a มันจะใส่ยานอนหลับไว้ในอาหารรึเปล่าฟระ
“มองไรยัยเบ๊อะ-_-* กินซะสิ ฉันไม่ได้ใส่ยาไว้หรอกน่า ประสาท!”
ไอซันบอกก่อนจะตักข้าวมาป้อนฉัน ฉันปัดมือนั้นทันที
“ฉันกินเองได้ย่ะ - -+”
ฉันมองด้วยสายตาเคียดแค้น ไอ้หอกเอ๊ย-_-^ แกจะมาทำดีกับฉันหลังจากที่แกพยายามจะปล้ำฉันเนี่ยนะ ไอ้เลว...
“555+ เธอนี่แปลกดีนะ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเลย>_<”
ไอซันหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าหล่อๆของมันเวลาหัวเราะดูดีกว่าตอนทำหน้าตาตัวโกงซะอีก
(- - ( แต่ยังไงก็หล่อสู้พี่กับแฟนฉันไม่ได้หรอกย่ะ
“แกไม่มีทางชนะโรงเรียนฉันได้หรอก )+(”
ฉันบอกขณะเคี้ยวข้าวด้วยความโมโหหิว
ไอซันมองหน้าฉันแล้วจึงคลี่ยิ้ม ชนิดที่เห็นแล้วบอกได้เลยว่ามีแผนชั่วชัดๆ-_-^
“คอยดูละกัน พรุ่งนี้ฉันจะลิ้มรสอันหอมหวานของชัยชนะให้เธอดู^^”
“เจอมั๊ย”
พี่น้ำถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ทุกคนส่ายหน้าอย่างหนักใจ
“ฉันไปหาทุกที่ที่เฟิร์นบอกว่าน่าจะไปแล้ว แต่ไม่เจอ” พี่ไผ่เอ่ยขึ้น
“ไม่ได้อยู่ที่บ้านแป้งกับพลอยด้วยค่ะ โทรไปหาเพื่อนคนอื่นๆแล้วด้วยT_T”
ใบเฟิร์นพูดเสียงสั่น เม็ดเหงื่อหลายเม็ดผุดบนใบหน้า
ทุกคนต่างก็เป็นห่วง แต่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซักที
“ผมไปที่ร้านพี่ฮันนี่แล้ว ไม่ได้ไปที่นั่นเลย”
ผมทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านพี่น้ำเผื่อว่าป่านจะกลับมา
“เอาล่ะทุกคน-_-“ พรุ่งนี้มีแข่งชิง ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่บ้านซะ ทางนี้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
พี่น้ำสั่งเสียงเรียบ ใบหน้าพี่น้ำยังสามารถรักษาให้ดูเคร่งขรึมอยู่ได้ แต่ทุกคนรู้ว่าในใจจริงๆแล้วคุกรุ่นไปด้วยไฟแห่งความโกรธแค่ไหน....
“เมิงพูดงี้ได้ไง ไอป่านก็เป็นเหมือนน้องสาวพวกกรูคนนึง จะให้พวกกรูกลับไปนอนสบายที่บ้านโดยไม่รู้ว่ามันหายไปไหนงั้นเหรอ-_-^^”พี่เต้พูดอย่างโมโห
“จริงด้วย กรูว่าจะต้องมีคนจับตัวมันไปแน่ๆ เมิงอย่าลืมสิว่าพวกเรามีศัตรูเยอะแค่ไหน”
พี่นายออกความคิดเห็น ทำให้ทุกคนมีสีหน้าร้อนใจยิ่งขึ้น
“กรูจะช่วยพวกเมิงตามหาต่อ ยังไงกรูกลับบ้านไปกรูก็นอนไม่หลับ-_-^”
หลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรพี่เต้ก็สะบัดเสียงด้วยความฉุนเฉียว พี่เต้ดูเหมือนจะห่วงป่านมากเพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยนิสัยโผงผางจึงไม่สามารถจะนั่งอยู่เงียบๆอย่างพี่ไผ่ได้
พี่น้ำพยักหน้าให้อย่างเหนื่อยใจ
“ตามใจพวกเมิงละกัน-_-”
เมื่อพี่น้ำพูดจบ ทุกคนก็ช่วยกันแยกย้ายออกตามหาต่อ ส่วนใบเฟิร์นต้องกลับบ้านอย่างไม่เต็มใจ เพราะกลัวทางบ้านเป็นห่วง
“พี่น้ำ ผมผิดเองที่ไม่ปกป้องป่านให้ดี ทั้งๆที่พี่วางใจให้ผมดูแลแท้ๆ” ผมกัดฟันอย่างเจ็บใจ
ตอนนี้คนที่ผมอยากทำร้ายมากที่สุดก็คือตัวผมเอง
“เมิงไม่ผิดหรอก อย่าโทษตัวเองเลย”
พี่น้ำตบไหล่ผม ใบหน้านั่นไม่ยิ้มเลยสักนิดตั้งแต่รู้ว่าน้องสาวตัวเองหายไป
“กรูรู้ว่าเมิงรักไอป่านแค่ไหน ถ้าน้องกรูเป็นอะไรกรูไม่ปล่อยไอพวกที่ทำไว้แน่ เมิงก็เหมือนกันใช่มั๊ย”
พี่น้ำนั่งลงข้างๆผมน้ำเสียงนั้นชวนให้เสียวสันหลัง ผมพยักหน้าเล็กน้อย
“พี่น้ำ ป่านยังกลัวความมืดอยู่ใช่มั๊ย”
“เอ้ย เมิงรู้ได้ไงเนี่ย -_-a เออ มันยังกลัวอยู่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มากแล้ว”
พี่น้ำถอนหายใจ ผมเข้าใจพี่น้ำดีว่าจริงๆแล้วคนที่เป็นห่วงป่านมากที่สุดคงไม่ใช่ใคร แต่เวลานี้พี่น้ำเก็บอารมณ์ได้ดีจนผิดคาด
ผมเองก็ได้แต่แหงนหน้าขึ้นไปมองดูดาวบนทฟ้า
ผมยังจำวันนั้นได้ดี สีหน้าตกใจกลัวของเธอไม่เคยหายไปจากใจผมเลย
แล้วถ้าเธอถูกจับไปขังไว้ในที่มืดๆอีกล่ะ ใครจะเป็นคนโอบกอดเธอ ใครจะเป็นคนปลอบโยนเธอ...
“พี่น้ำ ไปตามหากันต่อเหอะ ถ้าไม่เจอป่าน ผมไม่นอนแน่ๆ” ผมลุกพรวดก่อนจะเดินนำพี่น้ำออกมา
ถึงแม้พรุ่งนี้จะมีแข่งชิงแต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับผมอีกแล้ว
ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องตามหาป่านให้เจอให้ได้...
“นี่-_-^ อิ่มแล้วเหรอ”
ไอซันถามอย่างเหนื่อยหน่าย-.,-
“เออเด่ะ-_-+ หรืออยากให้กินอีก”
ฉันทำท่าเหมือนจะแคะขี้ฟัน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังอยู่ต่อหน้าผู้ชายหน้าตาดีถึงมันจะเป็นผู้ร้ายก็เถอะ
“ที่บ้านเธอจนจริงๆอ่ะแหละ ถึงได้ปล่อยลูกให้อดอยากขนาดนี้”
ไอซันว่าพลางชำเลืองมองกองจานชามตรงหน้าอย่างขยาดๆ^^ หึหึ
-_-a ก็คนมันหิวนี่หว่า ไหนจะแหกปากร้อง ไหนจะวิ่งหนี ไหนจะร้องไห้ โอ๊ย สารพัด
“ดึกแล้ว ไปนอนซะสิ”
ไอซันบอกก่อนจะสะบัดตูดลุกขึ้น ฉันมองมันด้วยสีหน้าลังเล
>_<จะให้ฉันนอนหลับได้ไง ในบ้านที่มีผู้ชายไม่น่าไว้ใจอยู่เต็มไปหมดเนี่ยนะ
“ไม่ต้องทำท่าอย่างนั้นหรอก -_-^ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ทำอะไร เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน ห๊ะ”
ไอซันบ่นขณะพยุงฉันขึ้นบันได -_-+ก็เห็นแกเป็นไอบ้ากามน่ะสิ ถามได้
“เฮ้ย ฝนตกนี่หว่า เธออย่าไปยืนข้างหน้าต่างมากเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”
ไอซันบอกเหมือนจะเป็นห่วง ฉันสะบัดหน้าใส่มันทันทีแล้วลงไปนั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียง ผ้าห่มถูกเอามาคลุมตัวจนแทบไม่เห็นอะไร ไอซันร้องจิ๊จ๊ะในลำคอแล้วปิดประตูออกไปอย่างหงุดหงิด-_-a
>O< โอ๊ยย ทำไมฝนต้องมาตกอีกนะ ถ้าฉันจะปีนหน้าต่างหนีจะดีไหมเนี่ย
ฉันคิดก่อนจะลุกขึ้นไปที่หน้าต่าง แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงฟ้าผ่าจนน่าตกใจ พร้อมๆกับที่ไฟในบ้านได้ดับลง
พรึ่บ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!>O<”
ฉันกรี๊ดออกมาเสียงดัง ไม่ได้กลัวเสียงฟ้าผ่าหรอก แต่สิ่งที่ฉันกลัวคือความมืดที่ตามมาต่างหากT_T จริงๆแล้วฉันเป็นโรคกลัวการอยู่คนเดียวในความมืดมากๆ เวลานอนที่บ้านฉันจึงมักจะเปิดไฟทุกคืน แต่ไฟกลับมาดับในสถานการณ์อย่างนี้ได้
T_Tฮือๆๆ....ฉันช่างเป็นสาวน้อยน่ารักผู้โชคร้ายจริงๆ
“น้องไอ้สายน้ำO_O เธอเป็นอะไรน่ะ”
เสียงไอซันตะโกนอย่างตกใจ ฉันไม่สามารถจะลืมตาขึ้นมามองมันได้T^T ฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับความมืดตรงหน้า ทำไมวันนี้ทำไมฉันต้องเจอแต่เหตุการณ์ร้ายๆอย่างนี้ด้วยนะ......
“นี่เธอเป็นอะไรน่ะO_O ไปนั่งตรงนั้นทำไม” ไอซันเดินเข้ามาถาม
“ฉันกลัว.. ฉันกลัวความมืด T_Tฮือ” ฉันร้องบอก
T_Tไอ้บ้าเอ๊ย เพราะแกอ่ะแหละ ถ้าพวกแกไม่จับฉันมา ป่านนี้ฉันคงนอนสบายอยู่ที่บ้านไปแล้ว
“...ขอโทษนะ...”
O_Oห๊ะ!?!
“ฉันขอโทษละกัน ที่พาเธอมา อย่ากลัวนะ”
ไอซันบอกก่อนจะโอบกอดฉันไว้อย่างอ่อนโยน
ฉันฟังผิดรึเปล่านะว่ามันบอกขอโทษฉัน แล้วยังมากอดฉันอีก
“ไปนอนที่เตียงเหอะ เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อน” ไอซันลูบหัวฉันเบาๆ
ฉันไม่ขัดขืนในการกระทำนั้น T_T ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเกิดเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนนะ แต่ไม่ใช่อ้อมกอดของคนๆนี้แน่ มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นกว่านี้ แล้วฉันก็มีความสุขมากกว่านี้ด้วย
ตอนนี้อ้อมกอดที่ฉันอยากได้ไม่ใช่ของซันแน่ๆ ฉันมั่นใจ
“นายห้ามทำอะไรฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันฆ่านายแน่”
ฉันบอกเสียงเข้มก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย
“หึหึ^^ นอนไปเหอะน่ายัยตัวยุ่ง”
ไอซันยิ้มแล้วขยี้หัวฉัน ร่างโปร่งลากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆฉันและจ้องมองฉันอยู่อย่างเนิ่นนาน
=_=นานจนฉันชักง่วงแล้วสิ
“ถ้าเธอเป็นของฉันก็ดีสินะ”
เสียงไอซันแว่วมาก่อนที่ฉันจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อย...
“โรคจิต=.,=”
“555 ยัยบ๊องเอ๊ยนอนซะ!”
ไม่ว่ามันจะหมายความว่าไงฉันก็ไม่สนอีกแล้ว
และบางทีพรุ่งนี้เช้าฉันลืมตาขึ้นมาอาจพบว่านอนอยู่ในห้องตัวเองก็ได้......
“นี่...”
“หืม=_=อีกนิดนะพี่น้ำ ป่านง๊วงง่วง แจ่บๆๆๆๆ”
ฉันบ่นงึมงำก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง
=_= ทำไมวันนี้ปวดหัวตึบๆอย่างนี้นะ
“นี่!-_-^^”
เสียงนั้นยังดังขึ้นอีก น่ารำคาญชะมัด -_-( ก็บอกแล้วไงว่าง่วงๆ พี่น้ำนี่นะ..
O_O เดี๋ยวๆ มะกี้มันไม่ใช่เสียงพี่น้ำนี่หว่า
“เฮ้ย!O_O”
ฉันลุกพรวดขึ้นอย่างตกใจ คนที่มาปลุกเอามืออุดหูทันที
ไอซันO_O
“แกมาได้ไงเนี่ย>_<“
ฉันวี้ดว้ายเสียงดัง ไอซันมองฉันอย่างงงๆด้วยสีหน้าประมาณว่า เมิงบ้าป่าว-_-;
-_-เออ มะวานกรูถูกจับมานี่หว่า
“อาบน้ำล้างหน้าซะ แล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าว” ไอซันสั่ง
“อ้อ ใส่เสื้อตัวนี้ซะด้วย”
แล้วเสื้อนักเรียนชายของโรงเรียนวัดYYYก็มาตกอยู่ตรงหน้าฉัน เฮ้ยO.O นี่มันจะให้ฉันใส่เสื้อนักเรียนมันเหรอ
“ไม่ใส่-_-^ แกจะบ้ารึไง ห๊ะ” ฉันตวาด
“เธออยากจะใส่ดีๆหรือจะให้ฉันใส่ให้ล่ะ-_-^^”
ไอซันพูดแล้วปิดประตูเสียงดังทันที ฉันมองเสื้อตัวนั้นอย่างชั่งใจ
มันคิดจะทำอะไรของมันกันแน่เนี่ย>.<
“กรี๊ด!!!>O<พี่ซันมาแล้ว อ๊ะ!ยัยนั่นใครเนี่ยO_O ใส่ชุดนักเรียนพี่ซันด้วย ไม่จริงอ่ะ”
เสียงกรี๊ดที่ฉันเคยชินดังขึ้น=_= ต่างกันตรงที่วันนี้ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนที่ไม่ใช่โรงเรียนตัวเอง แต่เป็นโรงเรียนที่กำลังจะแข่งบาสรอบชิงกับโรงเรียนฉันอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“นายนี่ดังเหมือนกันนะ-_-“
ฉันหันไปมองรอบๆที่มีสายตาไม่ค่อยดีมองมา แค่ฉันเดินมากับอีตานี่ก็น่าจะเป็นเรื่องแล้ว แต่นี่ฉันยังใส่เสื้อนักเรียนมันมาอีก
-_-;; ชีวิตบรรลัยก็วันนี้แหละ
“จะเปลี่ยนใจมาเป็นแฟนฉันไหมละ^^” ไอซันกระซิบที่ข้างหู ฉันหันไปค้อนขวับ
“ไม่มีทาง-_-^”
ฉันบอกเสียงเขียว นี่ถ้าฉันหนีไปได้ฉันทำแล้ว แต่นี่มันดันจับมือฉันไว้ตลอดเวลาไม่ยอมปล่อย>_< แถมเท้าฉันยังเจ็บอยู่อย่างนี้ไม่มีทางวิ่งหนีมันทันแน่ๆ
ฉันมองไปทางโรงยิมข้างหน้าด้วยใจที่เต้นแรง>_< เดี๋ยวก็จะได้เจอพี่น้ำกับคิมแล้ว แต่ฉันกลับไม่อยากให้คิมเห็นฉันในสภาพอย่างนี้เลยสักนิด ถ้าคิมเห็นฉันแล้วจะคิดยังไงบ้างนะ>_< ที่เห็นฉันหายไปทั้งคืน และกลับมาโดยใส่เสื้อนักเรียนของผู้ชายอื่นไว้
T_Tฉันหวังว่าคิมจะเชื่อใจฉันนะ
“ป่าน!!”
เสียงเรียกชื่อที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไป O_Oคิมนั่นเอง คิมกับพวกพี่น้ำยืนมองฉันอย่างตกตะลึง หน้าตาแต่ละคนหมองคล้ำและตาโหลเหมือนคนอดนอน คิมกำลังมองฉันกับซันสลับกันอย่างไม่เชื่อสายตา
“คิม”
ฉันเรียกเบาๆก่อนจะเดินไปหา แต่ก็ถูกมือหยาบๆของซันฉุดเอาไว้
“ห้ามเธอไปหาพวกมันหรือคิดจะพูดอะไรเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจูบเธอต่อหน้ามันแน่ๆ อย่าลืมรอยจูบตรงหน้าอกเธอสิ”
ไอซันกระซิบและเอามือมาโอบไหล่ฉันไว้T^T ฉันหยุดยืนอยู่นิ่งๆ และได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้คนข้างหน้า ทำไมต้องเป็นฉันด้วยที่มาเจอกับเหตุการณ์อย่างนี้ แต่ถ้าเป็นใบเฟิร์นที่โดนจับล่ะ ฉันเองก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน
“แก-_-^^”
คิมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะวิ่งเข้ามาหาซัน แต่ถูกพี่น้ำฉุดไว้ซะก่อน
“ใจเย็นๆ เมิงอยู่ในโรงเรียนมัน เดี๋ยวจะแข่งแล้วด้วย อย่าเพิ่งมีเรื่อง”
พี่น้ำบอก แต่อีกมือนึงนั้นกำไว้แน่น พวกที่เหลือก็มีสีหน้าแบบเดียวกัน
ฉันรู้ว่าพวกนี้จะต้องหาฉันทั้งคืนแน่ๆT_T
“เมิงส่งน้องกรูมาเดี๋ยวนี้-_-^^”
พี่น้ำบอกเสียงเรียบ ส่งผลให้ซันยิ้มที่มุมปาก
ฉันเกลียดยิ้มนั้นจริงๆ ปล่อยฉันซะทีได้ไหมT_T
“กรูติดใจน้องเมิงซะแล้วว่ะ^^”
ไอซันบอกในขณะที่พวกหน้าเหรียกหัวเราะอย่างชอบใจ บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มไม่ค่อยจะดี นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็จ้องมองมาที่พวกเราไม่วางตา
“เมิงทำอะไรป่าน-_-^”
คิมตะโกนออก ถ้าพวกพี่นายไม่จับไว้ป่านนี้คงเข้ามาชกหน้าไอซันไปแล้ว
“อย่างที่เมิงเห็น”
ซันกระชับแขนขึ้นอีก น้ำตาของฉันไหลออกมาแต่ไม่สามารถพูดหรือวิ่งเข้าไปหาคิมได้T_T คนอื่นจะคิดยังไงฉันไม่สน ขอแค่คิมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่คิดว่าฉันกับไอพวกนี้....
“พี่น้ำ-_-^^^ ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ปล่อยผมเหอะ!”
พูดจบคิมก็สะบัดตัวหลุดออกมาทันที ก่อนจะพุ่งตรงมาที่ฉันกับซันอย่างรวดเร็ว
ปี๊ด!
เสียงนกหวีดที่ดังมาจากโรงยิมเป็นสัญญาณว่าจะเริ่มการแข่งขันแล้ว พี่น้ำรีบจับคิมไว้ก่อนจะตวาดเสียงดัง
“ไอคิม-_-^ กรูขอสั่งให้เมิงหยุด! ห้ามมีเรื่องเด็ดขาด ตอนนี้การแข่งขันสำคัญมาก เมิงอย่าเอาแต่เรื่องส่วนตัวเป็นใหญ่สิฟระ”
พี่น้ำพยักเพยิดไปทางนักบาสในทีมคนอื่นๆ คิมกำหมัดแน่นก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยสายตาปวดร้าว
T_Tฉันเองก็ปวดร้าวไม่แพ้กัน ถ้าฉันวิ่งไปหาคิมได้ฉันคงวิ่งไปแล้ว ...แต่ฉันทำไม่ได้....
“น้ำ น้องเมิงก็สำคัญ พวกกรูยอมไม่แข่งก็ได้ ขอต่อยกะพวกมันให้หายเจ็บใจหน่อยเหอะ” พี่คนนึงที่อยู่ในทีมบอกอย่างมาดมั่น
แต่ฉันรู้นิสัยพี่น้ำดี ถึงแม้ว่าจะรักและหวงฉันมากแค่ไหน แต่พี่น้ำสามารถแยกแยะเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวได้ดีเสมอ พี่น้ำถึงได้เป็นผู้นำมาตลอด...
“ขอบใจ แต่เรื่องนี้ต้องไว้หลังแข่ง”
พี่น้ำบอกเสียงเฉียบเป็นผลให้ทุกคนในทีมถึงกับนิ่งเงียบ คิมกัดฟันกรอดแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา พี่น้ำหันมาจ้องฉันและซันก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ตกลงเมิงจะไม่คืนน้องกรูให้ดีๆใช่ไหม-_-^”
พี่น้ำบอกพลางเสมามองมือที่โอบไหล่ฉันอยู่ คิ้วขมวดกันจนจะผูกเป็นปม สายตาเย็นชาและปองร้ายสุดๆ
T_Tฉันได้แต่ก้มหน้านึกขยะแขยงไอบ้านี่จริงๆ ถึงแม้เมื่อคืนมันจะช่วยฉันตอนไฟดับก็เถอะ แต่ฉันอยากไปอยู่ในอ้อมแขนของอีกคนมากกว่า
“เออ เอาให้เมิงแข่งชนะกรูก่อนแล้วค่อยมาพูดเรื่องน้องเมิงละกันนะ^^”
ไอซันยิ้มอย่างเยือกเย็น พี่น้ำพยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปชวนพวกในทีมให้เข้าไปในโรงยิม
“ปล่อยฉันนะT_T”
ฉันที่อดทนไม่ไหวพยายามจะสะบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมแขนของไอซัน แต่ไม่สามารถสะบัดให้หลุดได้
พวกพี่น้ำเดินผ่านฉันไปโดยแต่ละคนส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ฉันอย่างเต็มที่T^T ส่วนคิมเดินก้มหน้าไม่ยอมมองมาที่ฉันเลยสักนิด
ทำไมล่ะT_T นายไม่เชื่อฉันรึไง ฉันไม่ได้มีอะไรกับมันนะ
“ไอ้เลวT_T”
ฉันด่าไอซันด้วยความเจ็บใจ ถ้าไม่มีมัน หรืออีนังส้มเน่า ป่านนี้ฉันคงจะไปโรงเรียนเป็นปกติเหมือนทุกๆวันแล้ว
และคงไม่ได้เห็นสายตาปวดร้าวอย่างนั้นT_T
“อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันจะเอาเธอคืนมาให้ได้ เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้นะ”
คิมที่เดินผ่านไปบอกด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ก็ไม่ได้เงยหน้ามามองฉัน ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังได้ยินชัดเจนทุกคำพูด
“ฮึกๆT_T”
ฉันสะอื้นเสียงดังที่ได้ยินประโยคนั้น แสดงว่าคิมเชื่อใจฉัน ฉันคิดอย่างนั้นได้ใช่มั๊ย....
“นี่-_-^ เธอจะร้องไห้ทำไม อย่าร้องสิ”
ไอซันบอกก่อนจะเอามือมาปาดน้ำตาให้ฉัน
“เอามือสกปรกของแกออกไปนะ-_-^” ฉันปัดมือนั้นทันที
ตอนนี้ฉันรู้แล้ว มือที่ฉันต้องการคือมือคิมคนเดียวเท่านั้น มือคนอื่นฉันไม่เอาเด็ดขาด
“เธอรักมันมากเลยเหรอ เปลี่ยนเป็นฉันไม่ได้รึไง”
ซันพูดด้วยแววตาที่เจ็บปวด ฉันสะบัดหน้าหนี ซันจึงได้แต่ลากฉันเข้าไปในโรงยิมโดยไม่พูดอะไรอีก
เสียงกรี๊ดดังสนั่นยิมไม่ได้ทำให้ฉันตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย แทนที่ฉันจะไปนั่งตรงคนดูกลับต้องไปนั่งกับทีมบาส ของโรงเรียนวัดYYY ที่ข้างสนาม ฉันรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองเป็นเป้าสายตาของหลายๆคน ฉันหันไปมองทางซ้ายก็พบกองเชียร์ของโรงเรียนตัวเอง ฉันยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปอีก คนที่เห็นฉันอยู่ในสภาพอย่างนี้ไม่ได้มีเฉพาะพวกนักบาสเท่านั้น และบางทีพวกไอแป้งก็คงอยู่ในนั้นด้วย
“ป่าน!O_O”
เสียงตะโกนของแป้งดังมาจากอีกฟากหนึ่ง แป้ง ใบเฟิร์น และพลอยต่างมีสีหน้าตกใจที่เห็นฉัน ทุกคนจะวิ่งมาหาฉันแต่ถูกพี่น้ำห้ามไว้
ฉันยิ้มแห้งๆให้ทั้งสามคนเพื่อบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ในใจฉันกลับรู้สึกว่าตัวเองยืนไม่ไหวแล้ว ฉันอยากออกไปจากที่นี่ ออกไปจากที่ตรงนี้...
“เธอนั่งเฉยๆละกัน-_-”ไอซันบอกก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน
ไม่มีคำตอบออกมากจากปากฉัน ตอนนี้สิ่งที่ฉันกำลังจดจ้องอยู่คือร่างสูงๆในชุดบาสสีขาวแถบแดงที่สกรีนเบอร์ 14 ชื่อที่อยู่บนเสื้อนั้นไม่ได้เป็นชื่อของคนใส่ แต่มันกลับเขียนว่า
Paan
“T_T ฮึกๆ”
น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง
ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงคิดว่าอีตานี่หื่นนะ ทำไมฉันจะต้องเกลียดขี้หน้าทันทีที่เห็น ทั้งๆที่จริงๆแล้ว ฉันคงรู้สึกเหงามาก ถ้าคิมหายไปจากชีวิตฉัน
ตรงนั้นนอกจากจะมีสามสาวเพื่อนฉันอยู่แล้ว ยังมีผู้หญิงผมซอยอีกคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับผู้ชายใส่แว่น มันหยุดยิ้มทันทีที่หันมาเห็นฉัน
อีส้มเน่า!-_-^^^
ฉันปาดน้ำตาเพื่อจะมองสายตาอันห่วงใยของมันชัดๆ -_-^หนอย ที่ฉันเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะแกเรอะ ยังมีหน้ามาทำทำท่าเป็นห่วงฉันอีก
ถ้าฉันกลับไปเมื่อไหร่ฉันจะจัดการให้แกไปเรียนไม่ได้เลย คอยดูสิ-_-+++
“ปี๊ดๆๆ”
เสียงนกหวีดเริ่มการแข่งขันดังขื้น นักบาสของทั้งสองโรงเรียนที่เพิ่งวอร์มเสร็จพากันลงสนาม การแข่งขันจะเริ่มแล้ว...
“อ้าว นี่นายไม่ลงเหรอ-_-“
ฉันถามเมื่อเห็นว่าคนด้านข้างยังนั่งหน้าตายอยู่โดยไม่แม้แต่จะลงไปวอร์ม
“ไม่อ่ะ^^อยู่ข้างสนามสนุกกว่าอีก”
ไอซันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทันทีที่การแข่งขันเริ่มขึ้น ฉันก็รู้สึกได้ว่าไอซันกระเถิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“จะทำอะไรน่ะ-_-”
ฉันกระเถิบหนี แต่ทำไม่ได้เพราะสุดเก้าอี้แล้ว
“ไม่นี่^^” พูดจบไอซันก็จับมือฉันไว้
“ปี๊ด!>_<ฟาวล์ ลูกโทษ”
ฉันหันไปมองในสนาม คิมมีท่าทีหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดขณะยืนอยู่กับกรรมการ แต่สายตาก็ยังจ้องมาที่ฉันกับซัน
O_O คิมทำฟาวล์งั้นเหรอ
“นี่นายตั้งใจใช่มั๊ย>_<”
ฉันหันไปทุบไหล่ไอซันอย่างโมโห ดูก็รู้แล้วว่าการที่คิมทำฟาวล์ครั้งนี้มีสาเหตุมาจากอะไร>_<
นี่เหรอคือแผนของมัน แค่มันจับตัวฉันมาพวกพี่น้ำก็อารมณ์เสียสุดๆแล้ว นี่มันยังมาทำอย่างนี้เพื่อยั่วคิมอีก
ไอหอกเอ๊ย.. แกนี่เลวกว่าที่ฉันคิดอีกนะ-_-^^
“ไม่ต้องกลัวทีมฉันจะเจ็บหรอกนะ^^ไอพวกนี้ดูท่าแรงคงตกไปเยอะ เพราะไม่ได้นอนทั้งคืน”
ไอซันหัวเราะอย่างชอบใจ มือหยาบที่จับมือฉันไว้เลื่อนมาโอบไหล่แทน
“ปี๊ดๆๆ! >_<ฟาวล์ ลูกโทษ”
คิมกระด อน บาสกับพื้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะทำท่าเดินเข้ามาหาฉัน แต่พี่ไผ่ฉุดไว้ก่อน
คิมฟาวล์ครั้งที่สองเหรอเนี่ย อ๊าย>_< ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ถ้าคิมฟาวล์ห้าครั้งต้องออกจากการแข่งขันเชียวนะ
“ปล่อยฉันนะ>O<”
ฉันร้องบอกก่อนจะพยายามลุกขึ้น แต่ไอซันกลับฉุดให้ฉันนั่งลงและบอกอย่างโกรธๆ
“อยู่เฉยๆดีกว่า อย่าให้ถึงขั้นที่ฉันต้องจูบเธอเลยนะ”
ฉันถูกดึงให้นั่งลงมองการแข่งขันต่อไป ดูเหมือนคิมจะไม่มีสมาธิให้กับการแข่งขันเลยแม้แต่น้อย ตลอดเวลาคิมจะมองมาที่ฉันกับซัน และซันก็จะยั่วคิมทุกครั้ง
“ปี๊ดๆ”
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ฉันแทบจะกระโจนลงไปในสนามเลยก็ว่าได้
T_T คิม นายใจเย็นๆสิ ขอร้องล่ะ นี่เป็นแผนของมันนะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น