ประทับตราความทรงจำ

'Memory of Love'ความทรงจำ...ที่ไม่อยากจำแต่ในบางเสี้ยวก็ยังคงสวยงาม

 

                    

“นี่...ถ้าฉันจำอะไรไม่ได้ตลอดไป..คุณ..คุณจะเลิกยุ่งกับฉัน..แล้วใช่ไหม?” ความหมายของคำถามมันช่างตรงข้ามกับหัวใจของเธอในตอนนี้เสียเหลือเกิน

“แล้วคุณอยากให้ผมเลิกยุ่งกับคุณรึเปล่า?” เขาถามกลับพร้อมกับโน้มใบหน้าขาวคมเข้ามาใกล้ๆ ใช้แขนสองข้างเท้ากับระเบียงที่เธอใช้สะโพกอิงอยู่ราวกับจะกักตัวเธอเพื่อเอาคำตอบ

“ฉะ..ฉันถามคุณ ไม่ได้ให้คุณมาถามฉัน” เสียงหวานสั่นจนเหมือนจะควบคุมไม่ได้ ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อจู่ๆคนตัวสูงก็โน้มหน้ามา จมูกโด่งได้รูปห่างจากจมูกเล็กไม่ถึงคืบ เขามาแย่งอากาศที่มีอันบางเบาของเธอแล้วยังสายตาคมที่จ้องมาอีกล่ะ หญิงสาวจึงก้มหน้าที่แดงระเรื่อหลุบตามองลงต่ำ ถ้าใบหน้าของเขายังคงอยู่ใกล้เช่นนี้อีกซักพักไม่นานเธอคงได้ไปใส่เครื่อง ช่วยหายใจที่โรงพยาบาลแน่ๆ

“หน้าแดงแล้ว..” คนที่ถูกตราว่าเป็นคนมาแย่งอากาศในใจของณัฐชาเอ่ยแซว เขายิ้มน้อยๆที่มุมปากพร้อมกับก้มตามใบหน้าหวานแล้วมองเธอในระดับเดียวกัน

“มะ..มะ..ไม่ได้แดงซักหน่อย!”เสียงตะกุกตะกักหนักขึ้นเรื่อยๆไม่แพ้สีหน้าที่เข้มขึ้นเมื่อได้สบตาคมแค่แวบเดียว ตอนนี้เธอเองอยากจะมุดดินหนีเสียเหลือเกิน

“คุณกลัวว่าผมจะไม่อยู่กับคุณแล้วใช่ไหม?”

“เปล่าซะหน่อย! คุณจะอยู่หรือไม่อยู่ ฉะ..ฉันก็ไม่แคร์หรอก”เสียงปฏิเสธดังราวจะปิดบังเสียงที่ดังก้องในหัวใจตัวเองแต่เสียงที่ตอบย้ำต่อไปนั้นแผ่วเบาเรื่อยๆจนแทบจะไม่ได้ยิน

“จริงหรือเปล่า?” คน ที่คาดคั้นถามยังคงขยับหน้าเข้ามาเรื่อยๆจนผิวเรียวปากหยักสัมผัสเบาๆบนริม ฝีปากอิ่มบน..เพียงเบาๆเท่านั้นแต่ราวกับถูกไฟฟ้าหลายพันโวลต์แทรกลึกซ่าน เข้ามาในร่างกายจนชา

เมื่อ ปากอิ่มบนใบหน้าหวานขยับจะตอบ คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามก็ใช้ปากตนเข้าจู่โจมประกบลงไปสนิทดั่งจะพิมพ์แบบลงไป โดยมีเขาเป็นแม่พิมพ์..มันช่างพอดีเหมือนถูกสร้างเอาไว้คู่กันตั้งแต่แรก

โลก ในหัวของณัฐชาหยุดหมุน เวลาเหมือนจะหยุดเดิน แม้จะว่างเปล่าแต่ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก มือเรียวเล็กแปะวางไว้บนบ่ากว้างแต่ก็แน่นพอที่จะทำให้เธอไม่หลุดไปจากเขา ร่างเล็กกำลังทำราวกับว่าเขามาเติมเต็มลมหายใจที่ขาดห้วงเมื่อก่อนหน้านี้ และเมื่อใดไม่รู้ที่มือหนาสองข้างละจากระเบียงมาโอบเอวบางเอาไว้แน่น อารมณ์สุขล้นวาบหวามตลบอบอวลอยู่ในหัวใจฟุ้งเต็มไปหมดจนไม่สามารถแยกแยะหรือ แม้แต่ควบคุมตัวเองได้..

เหมือนเดินหลงทางไปหมอกสีรุ้งสวยไม่มีขอบเขตไม่รู้ว่ามันจะจบที่ใดรู้แต่เพียงว่าเธอเต็มใจจะอยู่ตรงนี้..ที่ๆมีเพียงเขาก็พอแล้ว

เนิ่น นานสำหรับนาฬิกาเหลือเกินแต่สำหรับเขาจูบนี้มันช่างสั้นเหลือเกิน ต้องใช้เวลาซักพักกว่าจะละออกจากปากอิ่มนุ่มนวลนั้นได้ ความหวานที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ยังคงติดอยู่ในคนทั้งสองยิ่งกว่าขนมหวานชนิด ใดๆ

 “มันไม่สำคัญที่คุณจะจำอะไรได้หรือไม่ได้ แต่มันสำคัญตรงที่ว่าตอนนี้ ‘หัวใจผมอยู่ตรงนี้’ ไม่มีวันที่ผมจะทิ้งคุณไปต่อให้คุณไม่ต้องการผมก็เถอะ” คำว่า ‘หัวใจอยู่ตรงนี้’ เขาใช้นิ้วชี้ลงบนบริเวณด้านซ้ายเหนือหน้าอกของเธอ แล้วก็ยืนยันคำพูดเหล่านั้นด้วยการประทับที่มุมปากเบาๆอีกครั้ง

“ ให้มันจริงละกัน ” เสียงหวานของคนถูกปล้นจูบอย่างเต็มใจดังขึ้นสบตาดวงตาคู่คมซ่อนความเขินเอาไว้ พร้อมกับหลับตาเตรียมตัวที่จะโดนปล้นต่อไป

                                                              

นิยายรักโรแมนติกซึ้งๆคึๆ


                                            ติติงได้นะคะ มือใหม่หัดขับสติหลุดมักเพี้ยนเสมอ 55
----------------------------------