เกลียดเธอเลยเจอรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ชั้นไม่ใช่ทอม

"พี่มิ้นท์มาแล้ว" เสียงผู้หญิงกลุ่มนึงดังขึ้นเรียกความสนใจให้คนอื่นหันมามอง
"พี่มิ้นท์� หนูช่วยถือกระเป๋าให้นะคะ�� หนูช่วยถือหนังสือให้นะคะ� หนูช่วย......"
"พอ� ไม่ต้องพี่ถือเอง� ชั่วโมงเรียนแล้ว� ทำไมเราไม่ไปเรียนเสียที� อยู่แถวนี้ทำไม"
"ก้อพวกหนูมารอพี่มิ้นท์นี่คะ"

"ไปเรียนกันได้แล้ว เดี๋ยวเรียนไม่จบกันหรอก"
"พี่มิ้นท์คะ� คือว่าหนูมีอะไรจะให้พี่ด้วยคะ" เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนึงยื่นอะไรบางอย่างมาให้ชั้น� จดหมายชัดชัด
"อะไร� เอามาให้พี่ทำไม"�ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รู้ว่าจดหมายที่เด็กสาวรุ่นน้องยื่นมาให้หมายความว่าอย่างไร�� แต่แกล้งถามไปงั้นเอง� ไม่อยากรับนิ����

"เอ่อ...เอ่อ...คือว่า....หนู...เอ่อ"
"เอ้า� มัวแต่เอ่ออยู่ได้� พี่รีบ� มีเรียน� พี่ไปก่อนนะ"� เฮ้อ� รอดตัวไป� ไม่อยากรับจดหมายนี่นา� เห็นเราเป็นทอมไปได้� เราออกจะหญิงแท้

"เฮ้ย� มิ้นท์"� เสียงกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอดังขึ้น� เป็นชายล้วนทั้งกลุ่ม
ถึงชั้นจะไม่ชอบผู้ชายเอามาก� แต่การที่จะมีเพื่อนเป็นผู้ชายก็ไม่แปลก� คบเป็นเพื่อนไว้
ไม่เสียหาย� ดีเสียอีก� จะได้รู้ว่าพวกผู้ชายคิดยังไง� ทำยังไง� จะได้รู้ทาง

"มีสาวส่งจดหมายรักให้อีกแล้ววะ� ไม่อยากรับเลย" ชั้นตอบเป็นกันเองกับเพื่อนตามประสาวัยรุ่น��
"น่าเสียดายจัง� สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม� ไม่น่าหลงผิดไปหลงเสน่ห์ไอ้มิ้นท์มันเลย"
"เออวะ� ทำไมไม่หันมามองพี่เสกบ้าง" เพื่อนหนุ่มอีกคนของชั้นโอดครวญ

"พอเลย� พวกแก มันต้องน้องตุ่มโน่น" ชั้นโบ้ยใบ้ไปยังหญิงร่างท้วมที่กำลังเดินทานขนมอย่างอร่อยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง���เสียงโห่ฮาดังขึ้นเมื่อเธอพูดจบ

"ไปเข้าเรียนได้แล้ว� เดี๋ยวอาจารย์ทำโทษแน่ถ้าเข้าห้องสาย"� ชั้นบอกให้เพื่อนเข้าเรียน
ถึงยังไงเรายังอยากให้เพื่อนเรียนจบพร้อมกัน� พยายามให้ทุกคนสนใจการเรียนให้มาก
บางครั้งอาจจะเกเรไปบ้าง� แต่ก็ไม่ทิ้งการเรียน

"เลิกเรียนแล้ว� มิ้นท์จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า"� หนึ่งในกลุ่มเด็กหนุ่มถาม
"ยังหรอก� บอกแม่แล้วว่าจะไปบ้านเพื่อนแล้วจะกลับค่ำหน่อย"
"ดีเลย� วันนี้เราไปคาราโอเกะกัน"� ชั้นลังเลเล็กน้อยแต่ยอมตามเพื่อนไป

"เฮ้ย� มิ้นท์เปลี่ยนชุดก่อนสิวะ� ไปอย่างนี้ได้ไง"
"เออ� ลืมไป� รอเดี๋ยว" ชั้นรีบเข้าห้องน้ำเปลี่ยนจากชุดนักเรียนหญิงเป็นเสื้อยืด กางเกงยีนส์ แล้วสวมเสื้อเชิ้ตทับไว้อีกที

"พร้อมแล้ว� ไปได้�� เหวอออ� กันพวกสาว ๆ ให้ที" ชั้นร้องบอกเพื่อนเมื่อเห็นกลุ่มเด็กสาวมุ่งตรงมายังกลุ่มชั้น� พยายามก้มตัวให้ต่ำ� ดึงปีกหมดปิดหน้าไว้

"เห็นพี่มิ้นท์หรือเปล่า" สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม คนเมื่อเช้านั่นเอง
"เห็น� ไอ้มิ้นท์มันบอกว่าไปเรียนพิเศษแถว......."
เมื่อเห็นว่าเด็กสาวเดินไปแล้วชั้นจึงยืดตัวได้เต็มที่

"ไปโกหกน้องเขาทำไมว่าเราไปเรียนพิเศษ"
"หรือจะให้บอกว่าแกอยู่นี่� งั้นเดี๋ยวไปตามให้" เพื่อนคนนึงเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไร� ไม่ต้อง� ไปกันได้แล้ว� อยากร้องเพลงเต็มแก่แล้วหละ"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ทั้งกลุ่มเป็นจุดสนใจอย่างยิ่งเมื่อเดินเข้าไปในห้องคาราโอเกะ� ไม่ให้น่ามองได้ไง
เป็นเด็กผู้ชายน่ารักทุกคน� หน้าตาคมเข้ม� แม้บางคนออกจะตี๋ไปบ้างแต่ก็บอกได้เลยว่าหล่อทีเดียวหากวันหน้าเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น� อีกคนในกลุ่มที่ดูเหมือนเด็กผู้ชายหน้าหวานก็น่าเอ็นดูทีเดียว� กำลังวาดลวดลายร้องเพลงอยู่ไม่สนใจใคร

สายตาพตอ.ชาติชายสะดุดเข้ากับร่างโปรงของเด็กคนนึงที่กำลังร้องคาราโอเกะในห้อง
คุ้นมาก เหมือนเคยเห็นที่ไหน� ใช่แล้ว� เขาสาวเท้าเข้าไปยังห้องนั้นทันที

ทั้งสี่คนหันไปมองผู้มารบกวนการร้องเพลงทันที�� เป็นนายตำรวจคนนึงเดินเข้ามาถึงมินตราออกไปจากห้องคาราโอเกะ
"โอ้ย� ไอ้บ้า� ทำอะไร� ไม่เห็นหรือไงคนกำลังร้องเพลง" ชั้นโมโหแทบจะฆ่าคนได้
ถือดียังไงกล้ามากระชากชั้นออกมาจากกลุ่มเพื่อน

"หนูมิ้นท์รู้ตัวหรือเปล่า� ทำอะไรอยู่� มันไม่ดีเลยที่หนูทำตัวแบบนี้� คุณแม่รู้เข้าจะเสียใจแค่ไหน� เป็นนักเรียนมีหน้าที่เรียนหนังสือ� ไม่ใช่มาทำอะไรอย่างนี้"

"นายเป็นใคร� มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนชั้น� ไม่ต้องมายุ่ง" ชั้นชักจะโมโหมากแล้วนะเดี๋ยวแม่เตะซะดีมั้ยนี่

"ที่เตือนเพราะหวังดีนะครับไม่อยากให้หนูเป็นอันตราย ทั้งกลุ่มมีหนูเป็นผู้หญิงคนเดียว"
"ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อนผมหรอกคุณตำรวจ� ผมไม่ทำอะไรเพื่อนหรอก" เด็กหนุ่มคนนึงเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างไม่พอใจเมื่อโดนพาดพิงถึงในทางที่ไม่ดี

"พวกเธอเป็นเด็กอาจจะอยากรู้อยากลองอะไรแปลก ๆ� ชั้นไม่ไว้ใจพวกเธอ" นายตำรวจยังไม่ไว้ใจเด็กหนุ่มทั้งสามอยู่ดี

"เอาหละ� นายไปได้แล้วไม่ต้องมาวุ่นวายกับชั้นกับเพื่อนชั้น� แม่ชั้นรู้จักเพื่อนชั้นทุกคน และทั้งหมดเป็นเพื่อนที่ดี� ไม่มีอะไรที่น่าคิดแบบนั้นหรอก� ไม่ต้องมาทำดีกับชั้นเพื่อเอาใจแม่ชั้นเลย� ไม่สำเร็จหรอก� ขอบอก".

"ไม่ได้� เธอต้องกลับบ้าน" เขายังไม่ยอม� คว้าข้อมือเธอไว้แน่น
เด็กหนุ่มทั้งสามมองเพื่อนสาวตนเลิ่กลั่ก� ไม่กล้าทำอะไรมาก
"คุณชาติชาย� ทำอะไรอยู่ตรงนั้นนะ"� เสียงชายคนนึงดังขึ้นทำให้ทั้งหมดถอนหายใจอย่างโล่งอก� มีคนมาช่วยแล้ว

"อ้าวคุณวีระศักดิ์� วันนี้พาเพื่อนมาร้องคาราโอเกะหรือครับ� แล้วทำไมไม่ไปที่ห้องวีไอพีละครับ� ผมบอกตั้งกี่ทีแล้วว่าถ้ามาให้ไปที่ห้องเลย"� ผู้จัดการวัยกลางคนเอ่ยอย่างนอบน้อมกับกลุ่มเด็กหนุ่มจนนายตำรวจสงสัย

"คุณวิชัยรู้จักเด็กพวกนี้ด้วยหรือครับ"� อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
"คุณชาติชายเพิ่งย้ายมาที่นี่� ยังไม่รู้จักใครสักเท่าไรละซี� นี่คุณวีระศักดิ์� ลูกชายคนเดียวของคุณวีระเจ้าของคาราโอเกะแห่งนี้ไงครับ� แล้วนี่ก็เพื่อนของคุณเขาหละ"

"อ้าวแล้วคุณรู้จักหนูมิ้นท์ด้วยหรือ" คุณวิชัยมองมือนายตำรวจที่จับข้อมือชั้นไว้
"อ๋อ....คุณตำรวจเขาเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นเด็กใจแตกมาร้องเพลงกับเพื่อนคะ� กำลังจะจับไปโรงพัก� ไม่รู้ว่าจะโดนข้อหาอะไรบ้าง" ชั้นได้ทีพูดกวนบ้าง

"อย่างหนูมิ้นท์เนี่ยนะ เกเร� เด็กจะตายไป� คุณแม่ออกจะน่ารัก� ลูกจะเกเรได้ไง"
นายตำรวจหน้าเจื่อนไปทันที� รีบปล่อยมือชั้น

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ" คุณวิชัยเอ่ยปากขอตัวไปดูความเรียบร้อยต่อ
"ไปเลย� จะไปไหนก็ไปอย่ามายุ่งกับชั้นและเพื่อน� แล้วจำไว้ด้วยนะว่าอย่ามาวุ่นวายกับชั้นอีก� ชั้นไม่รับนายมาเป็นคนในครอบครัวหรอก"

"คนนี้นะเหรอที่มิ้นท์เล่าให้ฟัง" วีระศักดิ์ถามเพื่อน
"อือ� อย่าพูดถึงคนอื่นเลย� เสียอารมณ์� แค่เห็นหน้าก็หงุดหงิดแล้ว� ร้องเพลงดีกว่า"
ชั้นไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เลยไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าชั้นไม่ชอบผู้ชายเอามาก ๆ กลัวว่าเพื่อนจะเข้าใจผิดไปอีกว่าเราเกลียดผู้ชาย� แต่ชอบผู้หญิง� ไม่งั้นพวกนี้ไม่ยอมคบเราแน่

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

"นี่เธอ� เห็นเด็กผู้หญิงที่มากับกลุ่มลูกชายคุณวีระหรือเปล่า"
"คนที่แต่งตัวเหมือนทอมบอยนะหรือ� เห็นสิ� น่ารักเชียว� ไม่น่าเป็นทอมเลยนะ"
"ถึงว่าสิ� ชั้นนะคิดว่าเธอเป็นแฟนกับคุณวีระศักดิ์เสียอีก� เสียดายจัง"
สองสาวพริตตี้ที่ทำงานห้องคาราโอเกะคุยถึงมินตราอย่างออกรส� โดยไม่รู้ว่ามีคนคนนึงได้ยินบทสนทนาทั้งหมด

"ใครกัน� มากับตาวี� ไม่เคยเห็นตาวึคบเพื่อนผู้หญิง� ถึงจะเป็นทอมยังไงก็ผู้หญิง"
ชายหนุ่มหน้าขรึมขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงบุดรชายคนเดียวของพี่ชายเขา� ไปดูเสียหน่อย
จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

ภาพที่เขาเห็นนั้นแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าหญิงสาวที่อยู่ในห้องคาราโอเกะจะกล้าทำได้
กอดคอหลานชายเขาอีกข้างถือไมค์ร้องเพลง� แล้วยังมีเด็กหนุ่มอีกสองคนนั่งประชิด
เด็กผู้หญิงอะไรทำไมใจกล้าอย่างนี้� ถึงจะแต่งตัวเหมือนกับหลานชายเขา� แต่ให้มอง
ยังไงก็ดูออกว่าเป็นผู้หญิง

ไม่ได้� ยอมไม่ได้� หลานเรายังเรียนแค่มัธยมเอง� จะมามีแฟนปล่อยเนื้อปล่อยตัว
ไม่รักษาความเป็นกุลสตรีได้ยังไง

ประตูห้องคาราโอเกะเปิดออกอย่างแรง� เรียกความสนใจได้อย่างดี

"อะไรอีกวะ"� เสียงผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มดังขึ้นอย่างขัดใจ
"ตาคนนี้เป็นใคร� เป็นบ้าอะไร อยู่ดีดีมาเปิดประตูห้องคนอื่นเขา� ออกไปคนจะร้องเพลง"
เด็กหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ สะกิดให้เพื่อนเงียบ

"ยุกยิกอะไร� สะกิดทำไม"� ชั้นชักจะไม่สบอารมณ์เต็มทนแล้วนะตั้งแต่ไอ้ตำรวจบ้า
ยังจะตานี่อีก� ทำไมจะร้องเพลงอย่างมีความสุขยังไม่ได้เลย

"อาวิษณุ� มีอะไรหรือครับ" วีระศักดิ์พูดอย่างเกรงใจชายหนุ่ม� ไม่ให้น่ากลัวได้ไง� แม้แต่พ่อเขาเองยังกลัวน้องชายคนนี้เลย

"มาทำไมไม่ไปหาอา� แล้วนี่เอาเพื่อนมาด้วย� ทีหน้าทีหลังคบเพื่อนให้มันดีหน่อย� ไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนน� ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายกอดอย่างนี้"
สายตาเย็นชามองชั้นอย่างเหยียดเหยียด�� มันจะมากไปแล้วนะ� ว่าใครเนี่ย� ตาแก่นี่ว่าชั้น

"ตาแก่� จะมากไปแล้ว� นายเป็นใคร� มีสิทธิ์อะไรมาว่าชั้น��� ชั้นเป็นเพื่อนวี� ไม่ใช่ผู้หญิง
อย่างที่นายเข้าใจ� แก่แล้วสงสัยสมองฟั่นเฟือน� คิดอะไรฟุ้งซ่าน"
คนอย่างมินตรา� ฆ่าได้หยามไม่ได้

"เฮ้ย� มิ้นท์� นี่อาเราเอง อย่ามีเรื่องกันเลย" วีระศักดิ์รีบบอกเมื่อเห็นเพื่อนสาวตั้งท่าพร้อมจะมีเรื่องเต็มที่�� แต่ตัวเองกลัวอาเหมือนกันเมื่อเห็นสายตาเขา

"สองคนนั้นอารู้จักแล้ว���� เด็กคนนี้ใคร� อาไม่เคยเห็น� แฟนเราหรือวี" ดวงตาสีอำพันมองมายังหลานชายนิ่ง� วีระศักดิ์หลบสายตาทันที

"เอ่อเพื่อนครับอา� มินตรา� เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับผม� เขาอยากร้องเพลงคลายเครียด� ผมเลยชวนเขามาร้องเพลงที่นี่� แต่มิ้นท์เป็นเด็....."

ไม่ทันที่เขาจะอธิบายจบ� อาหนุ่มขัดขึ้นเสียก่อน

"ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม� เราเป็นผู้ชายส่วนเราเป็นผู้หญิง� ไม่ควรแสดงกิริยาแบบนี้อีก��
ดูไม่ดี� จะกลายเป็นว่าเราเป็นเด็กใจแตก"� หางตาตวัดมายังชั้นโดยตรง� จงใจให้รู้ว่านายว่าชั้นใช่มั้ย

"เอาหละ� อาไม่กวนเราแล้ว� ร้องเพลงให้สนุกนะ"

"มิ้นท์จะไปไหน" เพื่อนอีกคนถามเมื่อหญิงสาวเดินออกไปจากห้อง

"ไปเข้าห้องน้ำหน่อย� เมื่อกี้กินน้ำไปเยอะ"

ไม่เคยมีใครว่าชั้นขนาดนี้� นายเป็นใครกัน� ไม่สั่งสอนเสียบ้างอย่ามาเรียกว่าไอ้มิ้นท์เลย
ในที่สุดชั้นเดินมาทันตาแก่ปากจัดจนได้

"นี่ลุง" ชั้นเรียกเขา��� เหมือนจะไม่รู้ตัวว่าเรียก
"นาย� นายนั่นแหละ"� ชั้นชี้ไปที่ตัวเขา� รีบเดินเร็ว ๆ เข้าไปหา

"เปรี้ยง�!�"� กำปั้นน้อยของชั้นกระแทกเข้าจมูกของเขาเต็ม ๆ�� เมื่อปล่อยหมัดไปแล้วไม่รอให้เขาตั้งตัวได้หรอก� หนีกลับบ้านเลยดีกว่า

ว่าแล้วชั้นรึบวิ่งร้อยเมตรออกจากที่นั่นทันที� ไม่ลืมที่จะโทรบอกเพื่อนว่ากลับบ้านก่อน
ให้เหตุผลว่ารีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ใครจะไปคิดว่าสาวน้อยมินตราจะกล้าต่อยผู้ชาย� มันน่าอยู่หรอก� ดูถูกกันขนาดนี้
ปล่อยไว้ไม่ได้� ต้องเอาซะบ้าง������ นางเอกเราจะโหดไปมั้ยนี่������������������

เม้นให้ด้วยนะจะได้ปรับปรุง