คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : In front of you :: Intro
Intro
‘R2102’
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
"ว่าไงครับพี่จินอู..."
แกร่ก...
"ถึงแล้วครับ กำลังจะเข้าห้องเลยเนี่ย"
[เป็นไงบ้าง พออยู่ได้ไหม]
"สบายมากครับ อยู่ได้แน่นอน"
[ดีแล้ว นี่พี่เป็นห่วงเรามากเลยนะ เรียนจบแล้วแทนที่มาอยู่ที่บ้าน]
"โถ่พี่ครับผมโตแล้วนะ อีกอย่างบ้านเราก็ไกลจากตัวเมือง เดินทางลำบากด้วยอ่ะ"
[แหม่ พูดอย่างกับหางานทำได้แล้ว อ่ะๆ แกว่ายังไงพี่ก็ว่าอย่างนั้น อยู่คนเดียวก็ดูแลตัวเองให้ดีๆด้วยล่ะ เข้าใจไหม]
"เข้าใจค้าบบบบบบ"
[พี่ไปทำงานล่ะ มีอะไรก็โทรมานะ]
"ครับผม พี่จินอูไปทำงานเถอะครับเดี๋ยวสาย"
[อื้อไปละ บายยยยย]
"ค้าบบบบบบบบ"
คิมจินฮวานกดวางสายจากคิมจินอู พี่ชายแท้ๆที่เป็นคนหาที่อยู่ใหม่ใจกลางกรุงโซลให้เขา
เด็กหนุ่มที่เพิ่งเรียนจบด้านบริหารธุรกิจจากต่างประเทศ เลือกที่จะกลับมาอาศัยอยู่คนเดียวที่ประเทศบ้านเกิด ตั้งใจว่าจะหางานดีๆทำโดยไม่ต้องพึ่งพาครอบครัว
จินฮวานลากกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตเข้ามาภายในห้องขนาดกลางๆ ด้านขวาเป็นห้องครัวและโต๊ะทานอาหาร ถัดออกไปเป็นโซนสำหรับดูทีวีมีโซฟาและโต๊ะทำงาน มีระเบียงขนาดพอเหมาะรับแสงแดดในยามเช้า วิวก็กำลังดี ส่วนทางซ้ายมีห้องน้ำและห้องนอน
ถือว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมา....
"เฮ้อออ...... "
จินฮวานล้มตัวลงนอนบนโซฟา เพียงแค่หลับตาลงภาพของความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาไม่หมดไม่สิ้น ภาพความเจ็บปวดจากความไว้ใจ ภาพความเจ็บปวดจากคนรักเก่าที่แอบไปมีคนอื่น.....
สะบัดหัวคลายความคิดทั้งหมด ลืมตามองความเป็นจริงในตอนนี้ เขาเริ่มต้นใหม่แล้ว เขากลายเป็นคนใหม่แล้ว ต่อจากนี้ก็คงต้องขอให้เวลาช่วยเยียวยาทุกอย่างเองแล้วกัน…
‘R2103’
"เหมี๊ยวววว..."
เสียงร้องใสๆของแมวพันธุ์สก็อตทิส โฟลด์สีขาวที่ปกติจะไม่ส่งเสียงร้องมากนัก เรียกให้เด็กหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการทำเพลงต้องหันมาสนใจ
ที่ร้องก็เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจสินะ
ความจริงเขานั่งทำเพลงมาตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ก็แปดโมงเช้า อ่า... อดนอนอีกแล้วสินะ แต่ก็คงไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่ทำงานไม่เป็นเวลาอย่างคิมฮันบินหรอก
"หิวไหม ฟูจิ" ฮันบินอุ้มเจ้าฟูจิขึ้นมาไว้บนตัก ก่อนจะค่อยๆเกาคางของมันเบาๆ
คิมฮันบินอยู่ที่นี่คนเดียวกับแมวหนึ่งตัว ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาเริ่มเคยชินกับการอยู่คนเดียวและปรับตัวกับความเหงาได้ ถึงแม้ว่างานที่เขาทำจะเป็นงานที่มีสีสันและสนุกสนานมาก แต่สุดท้ายเขาก็ต้องกลับมาอยู่บ้านคนเดียวอย่างเคย
ฟังดูเหงามากเลยใช่ไหมล่ะ มันก็ไม่ขนาดนั้นหรอก คิมฮันบินมีเพื่อน มีคุณพ่อคุณแม่ มีพี่มีน้อง ก็แค่เด็กหนุ่มธรรมดานั่นแหละ
จะธรรมดาจริงๆรึป่าวก็ไม่รู้สินะ...
เด็กหนุ่มเดินไปเทอาหารใส่ในถาดอาหารของฟูจิ ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปทำงานตามตารางงานของเขา วันนี้เขามีงานตอนสองทุ่ม แต่ว่าต้องออกไปซ้อมที่ค่ายก่อนจึงต้องออกเวลานี้
ตื๊อดื่อ ตื๊อดื่อ
เสียงอ่อดดังขึ้นพอดีกับที่ฮันบินเสร็จสิ้นภารกิจส่วนตัว คงเป็นพี่ซึงฮุนเมเนเจอร์มารับออกไปทำงานสินะ
"มาแล้วหรอครับ" ฮันบินเปิดประตูออกไปข้างนอก
"อ่าห้ะ กินข้าวเช้ายัง? พี่กะจะไปหาอะไรกินรองท้องก่อน ไปกันมะ" พี่ซึงฮุนถามในขณะที่มือก็ลูบท้องไปพลาง
"ไปสิครับ ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
"งั้นรีบไปเหอะเดี๋ยวเข้าตึกสาย เลทสะโกววว! " เนี่ยแหละครับ เมเนเจอร์สติหลุดของผม
ฮันบินหัวเราะเบาๆให้กับความร่าเริงของผู้จัดการส่วนตัวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปกดลิฟท์
แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินตามไป สายตาของเขาก็ดันไปกระทบกับบางอย่างที่ผิดปกติ ประตูของห้องฝั่งตรงข้ามที่แง้มอยู่ พร้อมกับข้าวของมากมายที่กองอยู่หน้าห้อง คงมีคนย้ายเข้ามาอยู่แล้วสินะ
ด้วยความอยากรู้จึงขอทำตัวเสียมารยาทโดยการค่อยๆดันประตูเพื่อที่จะมองเห็นคนที่อยู่ข้างในได้ชัดเจน...
"ฮันบิน! ลิฟท์มาแล้ว เร็วๆดิพี่หิววววววว" เสียงของซึงฮุนเรียกฮันบินด้วยความหิว ความอยากรู้ของเขาเลยหายไปหมดเลย ขอบคุณลีซึงฮุนที่ทำให้เขาไม่เป็นคนเสียมารยาทก็แล้วกัน
"ครับๆ ไปแล้ว" เด็กหนุ่มเดินไปที่ลิฟท์อย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะเข้าไปยืนในลิฟท์และหันหน้ากลับมามองไปที่ประตูห้องนั้นอีกครั้ง
สิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าของเจ้าของห้อง ค่อยๆโผล่พ้นจากประตูห้อง เราสบตากันเพียงครู่เดียว ก่อนที่ประตูลิฟท์จะค่อยๆปิดจนสนิท....
-
ความคิดเห็น