นายรักฉัน...แต่...ฉันรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

“น้องปอครับ พี่ชอบน้องครับ”

ตึง ตึง(เสียงหัวใจเต้นด้วยอาการช็อคสุดขีด) เฮ้ยทำไมวันนี้ซวยจังน้า ตอนเช้าตกท่อ ตอนเย็นเจอเกย์ บอกรัก ครับนายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับมันคือรุ่นพี่ของผมเอง อ้อลืมบอกไปครับ ผมชื่อ ปอ ตอนนี้เรียนอยู่ ม. 5 โรงเรียนวิไลศึกษาครับ

“เออพี่ครับผมคงทำใจชอบพี่ไม่ได้หรอกครับเพราะผมไม่ได้เป็นโฮโมอะคับ” หลังจากผ่านไปชั่วครู่ผมก็พูดตอกกลับไปจนได้

“...ไม่เป็นไรครับน้องปอ น้องปอไม่ได้เป็นแต่พี่เป็นครับ เดี๋ยวสักพักน้องก็จะชอบเองหละครับ ฮิๆ”

โห หน้าด้านหว่ะกล้าพูดด้วย เอาหละยังไงข้าก็ไม่มีวันตกอยู่ในน้ำมือเกย์อย่างเอ็งหรอก

“เออพี่ครับตอนนี้เย็นมากแล้ว วันนี้ผมมีเรียนพิเศษอะครับ ผมต้องรีบกลับบ้านก่อนนะครับ ไว้เจออกันครับ บายๆ” พูดเสร็จปุ๊บ ผมก็หันหลังวิ่งอย่างสุดแรงเกิดไปทันที เฮ้อ ทำไมชีวิตผมเป็นแบบนี้น้า

โอ้ย วันนี้ซวยจริงๆ ขนาดขึ้นรถเมล์กลับบ้านยังคนเยอะอีก วันนี้ดาวมรณะเข้าสิงเราหรือนี่

แอ้ดด ผมเปิดประตูเข้าบ้าน

“แม่คร้าบ กลับมาแล้วครับ เฮ้อวันนี้เหนื่อยจริงๆเลย มีอะไรกินไหมนี่”

“กินพี่ ได้ไหมครับอร่อยเหมือนกันนะ”

“เออ เอาอะไรก็เอามาเถอะ...เฮ้ย พี่เก่งเข้ามาบ้านผมได้ไงนี่” เฮ้ยมันเข้ามาบ้านตรูได้งายยย

“อ๋อครับก็วันนี้พี่แค่มาแนะนำตัวกับ คุณแม่กับคุณพ่อ เท่านั้นเองครับแต่ เอ...คุณพ่อยังไม่กลับอีกหรือ ที่รัก”

“คงกลับราวๆ สองทุ่ม...เฮ้ยแล้วใครเป็น พ่อแม่ของพี่หา ที่รักด้วย...ใช่ไหมครับแม่”ผมรีบหันกลับไปขอความช่วยเหลือจากพระมารดาของผม

“ปอ ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไรแม่ก็รักลูกนะ แม่รับได้นะปอ”แม่หันไปมองทางพี่เก่ง “ต่อจากนี้ ลูกเก่ง แม่ต้อง ฝากดูแลปอด้วยนะ หวังว่าลุกเก่งคงช่วยแม่ได้นะ”

“ได้เลยครับจะดูแลจากใจเลย...อ๋อ คุณแม่ครับวันนี้เย็นแล้วผมขอกลับบ้านก่อนนะครับ สวัสดีครับ บ๊าย บาย ครับที่รัก”พูดจบมันก็เดินกลับไปอย่างสบายใจเลย ว้ากกกก เวรกรรม แกเอาชีวิตวัยรุ่นอันสดใสของฉันเอาคืนมานะ เอาคืนมา และแล้วผมจึงตัดสินใจตอนนั้นเลยว่าถึงยังไงชาตินี้ตรูก็ไม่ขอใช้ชีวิตอยู่กับไอ้เกย์นี่แน่

“อิๆวันนี้ลูกเรา มีแฟนสักที หุงข้าวแดงฉลองหน่อยดีกว่า” ผมรีบค้อนสายตาใส่แม่ทันที

หกนาฬิกา

“เช้าลืมตาขึ้นมาก็เจอแต่เรื่องเดิม ๆ ก็ไม่มีใครมาเติมชีวิตให้เป็นเรื่องใหม่ออกไปที่อื่น เจอะใครมากมาย…”

เสียงเพลงเรียกเข้าของข้อความได้ดังขึ้น

โอ้ย ใครวะส่งsmsมาแต่เช้าเลยนี้ เดี๋ยวก่อนเถอะวันไปโรงเรียนก่อนเถอะมีเรื่องกันแน่ๆเลยเอ็ง ผมก็รีบเปิด ข้อความนั้นดู

“ตื่นได้แล้วครับที่ รักเช้าแล้ว รีบๆอาบน้ำนะครับ (ถ้าไม่รีบ พี่จะไปอาบให้นะ)
  เดี๋ยวหกโมงครึ่งพี่มารอหน้าบ้านไป โรงเรียนพร้อมกันนะ เร็วๆละ

                                                          พี่เก่ง                                ”

แหวะสยองหวะ เออ ในข้อความมันบอกว่าจะมารอเราหกโมงครึ่งใช่ป่ะ ตอนนี้ หกโมงห้านาทีแล้วนี่น่า ต้องรีบไป โรงเรียนก่อนมันจะมาแล้วววว

วูป ด้วยวิชาตัวเบาของข้า ฮ่าๆๆ เหลือเวลาอีกตั้ง5นาทีก่อนมันมา เอาเลยไปกันเลยยยย
ผมได้เริ่มstart รถจักรยาน(ไม่ยนตร์)ของผม และขับออกสู้เสรีภาพ ที่ผมถวิลหา

เอื้ยด

ทันในนั้นเอง ฮอนด้า ซีวิค สีขาวโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มาจอดแหมะอยู่หน้าบ้านผม ผมคิดในใจว่า” เอ...รถใครวะมาจอดหน้าบ้านตู” แล้ว คนที่ขับรถนนั้นได้เปิดกระจกหน้าต่าง ปรากฏว่าภาพที่ผมเห็นเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีใส่แว่นดำท่าคัทางภูมิฐาน เอ ผมคิดในใจว่า ใครหว้า หรือจะเป็นพวกแก๊งมาเฟียมาดักปล้นเรา พระเจ้า ช่วยลูกด้วยยย

“แหม จากกันไม่ถึง ยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ลืมกันแล้วหรือ ที่รัก...รีบขึ้นมาสิ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอกนะ” ตายห่านึกว่าใครที่แท้ พี่เก่งนี้เอง ฮือๆ เราหนีชะตากรรมอันเลวร้ายนี้ไม่พ้นจริงหรือนี่ เอาละยังไงเราต้องปฏิเสธให้ได้

“เออ...พี่ครับผมว่าผมต้อง....”

“อะ อะ อะ หยุดเลย น้องจะปฏิเสธพี่ใช่ม่ะรู้ทันหรอกน้า หัวเด็ดตีนขาดยังไง พี่ต้องเอาน้องไปกับพี่ให้ได้เลย ถ้าไม่รีบมานะ จะให้พี่ไปอุ้มมาหรือป่าวครับ” เมื่อไร้ทางเลือกผมต้องยอมจำใจขึ้นรถมรณะคันนั้น ด้วยเหตุผลคือชาวบ้านนะสิ เริ่มมองรถคันนี้แล้วสิ ผมก็ไม่อยากให้ข่าวลือ แปลกอย่างเช่น รู้ไหมเธอลูกชายบ้านนี้ป็นแต๋วแหละ อะไรประมาณนี้หละครับ เฮ้อนี้หรือชีวิต

ระหว่างทางผมพยายามทำตัวให้เงียบที่สุด แต่ไอ้พี่เก่งน่าสิ ถามผมอยู่ได้ถามทุกเรื่องเลยครับไม่ว่าวันเกิด อาหารที่ชอบ เบอร์รองเท้า เบอร์เสื้อ ขนาด ไซท์กางเกงในมันยังถามเลย เฮ้อผมก็ทนตอบไปละคับ

เจ็ดนาฬิกา

มาถึงโรงเรียนสักที่ ผมขอพี่เก่งลงรถตรงประตูแรกของโรงเรียน ซึ่งพี่เก่งต้องเอารถไปจอดไว้ที่ข้างรั้วหลังโรงเรียน เนื่องจากโรงเรียนไม่อนุญาติในเอารถส่วนตัวเอาส่วนตัวมา แต่ยังไม่วาย บอกผมก่อนลงไปว่า เย็นนี้กลับกับพี่นะ แหวะใครจะกลับ กับเอ็งหวะ แค่นี้ก็หยองตายแล้วว จากนั้นผมก็รีบ เบิ่ง ไปที่ห้องเรียนประจำโดยด่วน