ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ สี่ # คฤหาสน์ ระฟ้า บ้านของอาดอล์ฟ!?
บทที่ # 4: คฤหาสน์ ระฟ้า บ้านของอาดอล์ฟ!?
----------------------------------------------------
หลังจากทั้งสี่ ซึ่งได้แก่ เอลิกส์ รอลนาเรีย อาดอล์ฟ เชแกนพัม เดินทางออกมาจากเมือง \'ไซเรนท์ ปาร์ค\' (เมืองที่โรงเรียน \'แฟลก - บลู\' ตั้งอยู่) เพื่อไปยังเมือง \'ดิซีเร่\' ซึ่งเป็นที่ที่บ้านของอาดอล์ฟตั้งอยู่นั่นเอง แต่เวลาที่ใช้ในการเดินทางนั้น กลับยาวนานถึง \'สามวัน\' ทั้งสี่จึงจำเป็นต้องไปหาที่พักชั่วคราวในเมือง ไซเรนปาร์ค .... แต่กลับมาไม่เลย
เอลิกส์รู้สึกหงุดหงิดใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นโรงแรมที่แพงจนเกินไปสำหรับพวกเขา หรือแค่ห้องพักเก่าๆ แคบๆ และราคาเหมาะสมกับฐานะของพวกเขาในตอนนี้ กลับปฎิเสธการขอเข้าพักของพวกเขาทั้งสี่ จึงต้องตัดสินใจพักกลางถนน
\"ถ้าเป็นที่บ้านของฉันล่ะก็นะ โรงแรมราคาแพงๆสำหรับฉัน ... หมายความว่าในตอนนี้นะ ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้\" อาดอล์ฟกล่าว ซึ่งอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ไม่ได้ต่างไปจากเอลิกส์เลย
\"ค่า ค่า คุณชายเศรษฐี!\" เชแกนพัมพูด \"แล้วตอนนี้มันต่างอะไรจากขอทานล่ะคะ!\"
อาดอล์ฟไม่ตอบอะไร หนำซ้ำยังทำหน้าเหมือนศพ ส่วนเอลิกส์ก็ได้แต่ทำหน้าบูดบึ้ง
\"แล้วบ้านของเธออยู่ประมาณส่วนไหนของ \'ดิซีเร่\' หรือ?\" รอลนาเรียถาม กลบความเงียบที่ดูหดหู่
\"ประมาณน่ะหรือ? ก็คงกลางเมืองละมั้ง\" อาดอล์ฟตอบ
\"งั้นก็ต้องเดินกันเท้าฉีกเลยน่ะสิ!\" เอลิกส์พูด
\"ไม่หรอกๆ คนที่นั่นมีหลายคนรู้จักฉัน บางทีแค่ขอนั่งรถไปบ้านของฉันก็ได้แล้ว\" อาดอล์ฟพูดพลาง ยืดอกพลาง
\"แต่คนที่นี่กลับไม่รู้จักนายเลยงั้นหรือไง?\" เอลิกส์บอก
\"ก็ .. ใช่\" อาดอล์ฟพูด ขณะที่ทำคอตกอย่างรวดเร็ว
\"ทำไมบ้านนายถึงได้ไกลจังนะเนี่ย!\" เอลิกส์เริ่มบ่น \"บ้านฉันว่าไกลแล้ว บ้านนายยังไกลกว่า\"
\"ก็ไม่ได้ขอร้องให้มาด้วยนี่นา\" อาดอล์ฟพูดปด ทั้งๆที่เขาเอ่ยปากชวนทั้งสามไปเยี่ยมบ้านของตน
ฟ้าเริ่มมืดลงช้าๆ จนทั้งสี่ไม่รู้สึกตัวว่าขณะนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว รอลนาเรียนั่งหลับ หลังพิงกับเชแกนพัม ในขณะที่เอลิกส์นั่งลูบคลำห่อผ้าที่มีดาบของพ่อของเขาอยู่ภายในนั้น
เขานั่งวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ ให้มีใครหาที่พักให้เขาเสียที แต่ดูเหมือนว่า ... คำวิงวอนของเขาจะประสบผล
รถยนตร์สีดำเงา เปิดไฟหน้าแสงสุกสว่าง เข้ามาหยุดที่ตรงหน้าของเขา พร้อมกับชายคนหนึ่ง แต่งตัวเหมือนคนมีฐานะ รีบวิ่งออกมาจาก ที่นั่งคนขับรถ (เอลิกส์กำลังนึกตื่นเต้นว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าชายผู้นั้นจะเดินมาหาเขา) แต่เอลิกส์ดูเหมือนจะผิดหวังมาก เมื่อชายคนดังกล่าววิ่งไปเปิดประตูรถ ที่นั่งข้างคนขับ
\'ชายสูงอายุ มีมีหนวดเคราสง่างามเป็นสีเงิน ดวงตาสีดำ สวมทักซิโด้ และหมวกสักหลาดสีน้ำตาลเข้ม แว่นสายตากลมหนาของเขาจับจ้องมาที่เอลิกส์ ก่อนที่จะเบือนไปยังรอลนาเรีย เชแกนพัม จนถึงอาดอล์ฟ เขาพูดเสียงดังว่า \"อาดอล์ฟ ออแร็น! ลูกหายไปไหนมาน่ะ! พ่อเป็นห่วงลูกแค่ไหน! ที่โรงเรียนบอกว่าเห็นเธอออกมาจากโรงเรียนกับพวก ... กับเพื่อนของลูก แล้วถ้าเกิดอันตรายอะไรขึ้นมาพ่อจะรู้เรื่องไหม!?\" ชายสูงอายุเขย่าไหล่ของอาดอล์ฟอย่างรุนแรง พลางตะหวาดใส่อาดอล์ฟเสียงดัง
\"ผม ...ขอโทษ\" อาดอล์ฟบอกเสียงสั่น เอลิกส์รู้สึกโล่งใจที่ชายสูงอายุไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เพราะว่าเขาอาจจะถูกร่วมวงดุว่าก็ได้ หากเป็นญาติกับชายผู้นี้
\"ช่างมันก่อนเถอะ แล้วเจ้าพวก ... เอ่อ แล้วเด็กเหล่านี้ล่ะ เพื่อนของลูกงั้นหรือ? มาทำอะไรกันในที่แบบนี้\" พ่อของอาดอล์ฟ กล่าว
\"พวกเขาเป็นเพื่อนของผม และเรากำลังจะกลับบ้าน\" อาดอล์ฟพูด
\"ก็กลับไปสิ! แล้วทำไมลูกถึงไปอยู่กับพวกเหลือขอเหล่านี้ได้ล่ะ!\" เขาหลุดปากพูดคำที่พยายามไม่พูดออกมาจนได้
\"เหลือขอ? ืนี่พ่อของนายหรือ! อาดอล์ฟ?\" เอลิกส์พูดเสียงดังจนรอลนาเรียตื่นขึ้น
\"พ่อฉันพูดเล่นน่ะ อย่าถือสาคนแก่เลย\" อาดอล์ฟพูดไกล่เกลี่ย แต่ดเหมือนพ่อของเขาจะไม่เล่นด้วย
\"คนแก่ ใช่ซี่! ก็คนแก่ๆ หงำเหงือกที่เลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็กไงล่ะ! ถ้าแกไม่ใช่ลูกคนเดียวของฉันล่ะก็ จะเป็นจะตายยังไงฉันก็ไม่สนใจ!\" พ่อของอาดอล์ฟ ขยำบ่าของอาดอล์ฟ
\"คือว่า เอ้อ! พ่อครับ เพื่อนของผมจะขอ..\" อาดอล์ฟพูดไม่ทันจบ พ่อของเขาก็แทรกขึ้นทันที \"ลูกกลับบ้านไปได้แล้ว! ขึ้นรถ!!\"
\"ไม่เป็นไร เดี๋ยวคนเหลือขออย่างพวกเราจะไปเมืองริกไซล์ลี่กันเองก็ได้\" เอลิกส์พูด
\"ยอมรับได้ก็ไดี! ขึ้นรถได้แล้วอาดอล์ฟ!\" พ่อของอาดอล์ฟพูดเสียงดัง
\"ไม่! พ่อ ผมต้องไปกับเพื่อน! เราจะกลับบ้านกัน!\" อาดอล์ฟพูด
\"ไปกับ .. เพื่อน? เพื่อนที่ไม่มีอะไรเลยน่ะหรือ? ลูกมีเพื่อนไม่เหมาะสมกับฐานะเลย\" พ่อของเขาปล่อยมือออกจากบ่าของอาดอล์ฟ
\"ฐานะงั้นหรือ ตอนผมอยู่ที่โรงเรียนน่ะ! มีใครสนใจฐานะของใครบ้าง? พ่อส่งผมไปครั้งแรก พ่อก็พูดเองไม่ใช่หรือ? ว่าฐานะ ไม่ได้เป็นเกณฑ์วัดความเป็นเพื่อนน่ะ!\" อาดอล์ฟเริ่มเปิดศึกกับพ่อของเขาอย่างดุเดือด ซึ่งดูเหมือนไม่ว่าใครก็หยุดมันไม่ได้แล้ว
\"พ่อพูดแบบนั้น เพียงเพราะตอนนั้นพ่อกำลังหน้ามืดตามัว หลงเชื่อพวกคนจนๆที่เป็นเพื่อน! ทำให้เราเกือบล้มละลายเมื่อไม่กี่ปีก่อนน่ะสิ!\" พ่อของเขาทำท่าเหมือนจะสูบเลือดฉีกเนื้อของเขาจนแหลกละเอียด
\"เพราะคนที่พ่อเชื่อคือแม่ใช่ไหม?\" อาดอล์ฟพูด
\"หุบปาก!!\" ชายสูงอายุฟาดฝ่ามือเข้าที่ใบหน้าของอาดอล์ฟอย่างรุนแรง จนอาดอล์ฟล้มลง
เอลิกส์วิ่งเข้ามาขวางไว้ ก่อนที่เขาจะลงมือฟาดแข้งซ้ำ
\"ผมไม่รู้หรอกนะ! ว่าคุณมีอคติกับคน ... แบบพวกเรามากแค่ไหน แต่คุณกำลังใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล!\" เอลิกส์พูด
\"อารมณ์งั้นหรือ? แล้วเจ้าเป็นใครกันถึงมาว่าฉันได้!\" พ่อของอาดอล์ฟไม่พอใจอย่างมากที่เอลิกส์พูดจาเกินฐานะ
\'แต่ฉันไม่คิดว่าเขาต้อยต่ำ\' เสียงที่คุ้นเคยสำหรับเอลิกส์ดังขึ้น
\"ใครพูด!?\" พ่อของอาดอล์ฟแผดเสียง พลางหันขวับมาทางเชแกนพัม \"เจ้าหรือ นางเด็กเหลือขอ!\"
\"อย่ามาพูดจาพล่อยๆใส่ฉันนะ ตาแก่ใจดำ!\" เชแกนพัมตอบโต้
\"ดาบ?\" เอลิกส์พูดในลำคอ
\"เจ้าพูดว่าอะไร! เจ้ากำลังนินทาฉันใช่ไหม!?\" พ่อของอาดอล์ฟเลือดขึ้นหน้า และไม่ฟังใครแล้วทั้งสิ้น
\"พอทีเถอะพ่อ!\" อาดอล์ฟกระโดดเข้าไปขวางหน้าชายผู้เป็นพ่อ \"นี่เป็นเพื่อนผม!\"
\"เพื่อน? ลูกพูดอะไรออกมาน่ะ!\" พ่อของเขาผลักเขาออกห่าง \"ฉันจะลงโทษเด็กเหลือขอพวกนี้เอง!\"
ขณะที่ชายสูงอายุหันกลับไปที่รถ แล้วหยิบไม้พลองออกมา
\"พ่อ!!\" อาดอล์ฟพุ่งตัวเข้าไปห้ามพ่อของตน \"มันไม่ถูกนะครับ พ่อ!\"
\'ฉันก็ไม่คิดว่ามันถูกนักหรอก\'
\"เงียบก่อน!\" เอลิกส์ตะหวาดใส่ห่อผ้า
\"เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าพูดราวกับเจ้าเป็นชนชั้นสูงอย่างนั้น\" ชายสูงอายุพูด
\"เปล่าครับ คือผม..\" เอลิกส์พูดไม่ทันจบคำ ชายสูงอายุก็ฟาดพลองเข้าที่แข้งของเขา จนล้มลงทันที \"อะไรกัน!\"
\"ฉันไม่เคยฟังข้อแก้ตัวของเด็กเหลือขอ!\" ชายสูงอายุพูด
ขณะนั้นเอง ดาบในห่อผ้าเกิดเรืองแสงขึ้นอีกครั้ง ผ้าที่มัด และคลุมอยู่ทั้นหมดถูกฉีกขาดกระจายไปทั่วทิศ ก่อนจะมีเสียงกัมปนาศดังขึ้น
\'เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำร้ายนายของฉัน!!\'
บังเกิดแสงสีทอง พุ่งตรงดั่งคมศร ทะลุร่างของชายสูงอายุทันที เขาล้มลงช้าๆ ราวกับถูกกดขาลง
\"พ่อ!!\" อาดอล์ฟรีบเข้าไปพยุงร่างชายผู้เป็นพ่อทันที \"นายทำอะไรของนายน่ะ! เอลิกส์?\"
\"ฉัน .. ไม่ ฉันเปล่า\" เอลิกส์กระวนกระวายใจ
\'จงลืมตามองฉัน! เจ้าสมควรตายมากนัก! แต่ฉันจะไว้ชีวิตเจ้าไว้! หากเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ขึ้นอีกครั้ง ฉันสัญญาว่าจะบดขยี้ดวงวิญญาณของเจ้า!\'
จบเสียง ชายชราในแววตาที่แสนศรัทธา ค่อยๆเอื้อมมือมายังดาบ ก่อนที่มันจะดับแสงลง แล้วร่วงลงสู่พื้น
\"ท่าน .. ท่านคือนาย\" ชายสูงอายุพูด \"นายของสิ่งนี้งั้นหรือ?\"
\"ใช่ .. ใช่ครับ\" เอลิกส์รีบคว้าดาบกลับมา แล้วรวบรวมเศษผ้าที่ขาดมามัดใหม่ แต่ไม่ได้ผล
\"พบแล้ว .. พบแล้ว!!\" ชายสูงอายุคว้าดาบมาจากมือของเอลิกส์ \"ดาบราชันย์ .. ราชันย์แห่งข้า รูดอล์ฟ ออแร็น\"
\'รูดอล์ฟ ออแร็น\' เสียงที่ฟังดูน่ากลัวมากสำหรับเอลิกส์ ก้องอยู่ในหัวของเขาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับจะระเบิดออกมา
\"หยุดเสียงนั้นที!!\" เอลิกส์แผดเสียงดัง พลางกุมหัวเอาไว้ \"หยุดมัน! หยุดเสียงนั้น!\"
\"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?\" รอลนาเรียยื่นมือเข้ามาทางเอลิกส์
\"หยุด .. หยุดมัน! หยุดมันที!!\" เอลิกส์ล้มลงกับพื้น ขณะที่ยังกุมหัว และดิ้นทุรนทุราย
\'หยุด!!\' เสียงแหลมสูง ที่ดูน่ากลัวอีกเสียงดังขึ้นในหัวของเอลิกส์ เสียงประหลาดทั้งสองหยุดลงพร้อมกัน ในขณะที่เอลิกส์นั้นมีเหงื่อท่วมร่าง
\"เอลิกส์ ... นายเป็นอะไรหรือเปล่า?\" อาดอล์ฟเดินเข้ามาพยุงเอลิกส์ \"เสียงอะไรน่ะ? นายพูดถึงอะไร\"
\"เสียง?\" เอลิกส์ที่ยังอยู่ในสภาพมึนงงตอบ \"เสียงนั่น\"
\"รีบพาท่านผู้นี้ขึ้นรถเร็วเข้า!!\" ชายสูงอายุชี้ ไม้พลองไปทาง ชายคนขับรถ
เอลิกส์รู้สึกถึงมือหลายมือ และมีใครหลายคนพยายามๆพาเขาไปที่ใดที่หนึ่ง แสงสว่างเริ่มแผ่พุ่งมาจากใต้พื้นดิน เงาของเขาเป็นสีดำอย่างชัดเจน เขามองไปรอบๆ ไม่มีคนอยู่เลยสักคน มีเพียงตัวเขา และเงาสีดำเท่านั้น เขารู้สึกถึงเสียงรองเท้าของคนกระทบพื้นอย่างเป็นจังหวะ ก่อนที่จะมีเงาสีดำ ของร่างใหญ่ๆเดินเข้ามาหาเขา
\'พ่อเอง เอลิกส์ ลองเบิกตากว้างๆมองพ่อสิ\' เสียงของชายผู้เป็นพ่อของเขา ฟังดูอ่อนโยนเหลือเกิน เขาพยายามเบิกตาให้กว้างกว่าที่เขาทำอยู่ แต่แสงทำให้เขาแสบตาจนเกินไป
\"พ่อ? พ่อไปอยู่ที่ไหนมา!\" เอลิกส์พูดพลางคลำดวงตา \"ผมกับแม่เป็นห่วงพ่อมาก\"
\'พ่อก็อยู่กับลูกแล้วยังไงล่ะ เอลิกส์\'
\"อยู่กับผม?\" เอลิกส์ค่อยๆเปิดตาขึ้นช้าๆ \"พ่อหมายถึงอะไร?\"
ภาพเบื้องหน้า ไม่ได้เป็นแสงสว่างเหมือนเดิม แต่กลับเป็นหินผาสูง ดูแห้งแล้ง และหมอกหนาทึบสีน้ำตาลอ่อนๆ แหล่งของแสงที่ทำให้เขามองเห็นชัดกลับไม่ได้มาจากท้องฟ้า แต่กลับมาจากของเหลวสีแดงเดือด เบื้องล่างหินผานั่นเอง เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะอยู่บนหินผาที่สูงที่สุดแล้ว พ่อของเขายืนหันหลังให้อยู่
\"ที่นี่มันที่ไหนกันหรือพ่อ?\" เอลิกส์พูด
\'ที่นี่น่ะหรือ คือที่ที่ทุกคนจะต้องมา เมื่อถึงเวลา และพ่อก็ได้ผ่านเวลานั้นมาแล้ว\'
\"พ่อพูดเรื่องอะไร!?\" เอลิกส์เลิกคิ้วพลางถามต่อ \"พ่อหมายถึงที่นี่คือ..\"
\'รับสิ่งนี้ไว้ แล้วลูกจะได้พบพ่ออีกครั้ง เมื่อถึงเวลาของพ่อ\'
ชายร่างสูงใหญ่ หน้าตาคม ผมยาวประบ่า และไว้หนวดเครา สวมชุดเกราะที่ดูสง่างาม เอลิกส์แทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า นี่คือพ่อของเขา
เขาส่งดาบที่มีแกะอักษรไว้ว่า \'NOMED - ITNA\' เอลิกส์มั่นใจว่า ดาบเล่มนี้เป็นดาบเล่มเดียวกันกับที่เขาพบในห้องเก็บของ เอลิกส์รับดาบมาแล้วเป่าฝุ่นที่จับจนหนาเตอะออก
\"ดาบของพ่อ?\" เอลิกส์พูด
\'ใช่ มันคือดาบแห่งจอมเทพ มีอายุกว่าพันปี และที่สำคัญ อดีตของมันยังเป็นจอมเวทย์อีกด้วย\' เอลิกส์เริ่มสนใจฟังเรื่องของดาบเล่มนี้ขึ้นมาแล้ว
\"แล้วยังไงต่อครับ พ่อ\"
\'มันใช้เวทมนตร์ไปจนหมด ต้องกลายสภาพเป็นดาบ รอจนเจ้าของที่แท้จริงของมันมาพบ และครอบครองมัน\'
\"แล้วทำไมถึงไปอยู่กับพ่อได้?\" เอลิกส์กวาดสายตามองไปทั่วดาบ
\'ก็เพราะพ่อคือ ...\' ไม่ทันที่จะจบประโยค ภาพเบื้องหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป กลับสู่ความมืดอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้นในยามค่ำคืน อาดอล์ฟนอนอยู่บนเตียงที่ดูอ่อนนุ่มกว่าที่ห้องพักในโรงเรียนมาก แต่เมื่อย้อนกลับมามองตัวเองแล้ว เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนขนแกะ ที่ดูอ่อนนุ่มไม่แพ้กัน เขาจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้เพียงนิด
เขาลุกขึ้นกวาดสายตามองไปรอบห้อง พลางคิดในใจ \'ที่นี่มันคือห้องนอนงั้นหรือ?\' เพราะมันดูเหมือนห้องนั่งเล่นในพระราชวังมากกว่า เขาโน้มตัวลงนอนบนเตียงขนแกะอีกครั้ง พลางถอนหายใจยาวๆ ดาบของเขาถูกนำไปวางไว้ในหีบไม้ มีผ้ากำมะหยี่รองรับคมดาบไว้อยู่ เขาหลับตาลงอีกครั้ง นึกถึงคำพูดของชายผู้เป็นพ่อ ที่ยังค้างคาใจในฝันที่ครุนเครือ
เช้าวันถัดมา เอลิกส์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง อาดอล์ฟไม่ได้อยู่ที่เตียงเหมือนเดิม ผ้าม่านปลิวไหวตามสายลมบางเบา แสงอาทิตย์สีทองยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องได้จนทั่ว เอลิกส์พยุงร่างลุกขึ้นยืน และตรงไปเอื้อมมือหยิบดาบของเขาขึ้น ทันทีที่เขาสัมผัสกับดาบ สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้น เขาตกใจจนทำดาบตกลงบนพื้นปูพรมหนา ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับชายชุดดำร่างใหญ่ สี่ถึงห้าคน วิ่งเข้ามาปิดล้อมตัวเขา ดูเหมือนกับว่ากำลังจะทำร้ายเขา แต่ก็มีเสียงแหบแห้ง กล่าวห้ามไว้ก่อน
\"หยุด! หยุด เขาเป็นแขกของฉัน เราควรต้อนรับเขา ไม่ใช่ทำให้เขาตกใจ!\" นายออแร็นล่าว \"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ท่านชายเอลิกส์\"
\"ท่านชาย? คุณพูดถึงใครหรือครับ?\" เอลิกส์พูดพลางเสแสร้งมองไปรอบๆ ทั้งๆที่เขารู้ว่า นายออแร็นกำลังพูดถึงเขา
\"ดาบเล่มนี้ วิเศษ .. ล้ำค่ามาก ไม่สามารถประเมินค่าได้\" นายออแร็นค่อยๆหยิบดาบขึ้นจากพื้น อย่างทนุถนอม \"ฉันติดเซนเซอร์เอาไว้ เผื่อใครเข้ามาขโมย\"
\"ครับ ผมซุ่มซ่ามเอง\" เอลิกส์กล่าว \"มันคือดาบของพ่อ\"
\"พ่อของท่าน? ท่านรู้หรือไม่ เจ้าของดาบเล่มนี้น่ะ ล้วนแต่เป็นสายเลือดของราขวงศ์ทั้งนั้น\" นายออแร็นกล่าวเสียงเข้ม \"แล้วท่านได้ดาบเล่มนี้มาจากที่ไหน?\"
\"ห้องเก็บของ .. เอ่อ ห้องเก็บของที่โรงเรียน\" เอลิกส์ตอบ
\"เป็นไปไม่ได้!\" นายออแร็นพูดเสียงดัง \"ของล้ำค่าเช่นนี้จะไปอยู่ในที่ที่ต้อยต่ำแบบนั้นไม่ได้!\"
\"แต่ผมได้มันมาจากที่นั่นจริงๆ\" เอลิกส์บอก \"มันเดินทางผ่านจิตอะไรสักอย่าง\"
\"พ่อของท่าน? เคยอยู่ที่นั่นงั้นสิ\" นายออแร็นพูด \"พ่อของท่านเคยนำดาบไปที่นั่น?\"
\"ผมไม่รู้\" เอลิกส์กล่าว \"พ่อผมหายตัวไปหลังสงครามสองปี และผมก็ไม่ได้รู้จักพ่อดีเท่าแม่หรอก\"
\"หายไปงั้นหรือ? เป็นเรื่องที่น่าเศร้า ..\" นายออแร็นทำตาละห้อย \"หลังสงครามโลกสองปีนั้น กลุ่มมอนสเตอร์ออกโจมตีมนุษย์ ในขณะที่กำลังอ่อนแออยู่ พ่อของท่านคงเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ล้มตาย\"
\"พ่อยังไม่ตาย!!\" เอลิกส์พูดเสียงดัง \"พ่อไม่มีทางตายได้! พ่อเป็นแม่ทัพ!! เป็นหัวหน้าอัศวิน!!\"
นายออแร็นหลิ่วตามองเอลิกส์ และพูดว่า \"เหนือจอมทัพ ยังมีจอมทัพ ไม่มีใครหนีรอดจากความตายได้หรอก\"
\"ขอโทษที่ผมไม่สุภาพ!\" เอลิกส์วิ่งฝ่ากลุ่มชายชุดดำออกไปจากห้อง แต่เขากลับหลงทางอยู่บนทางเดินปูพรมหนา ที่ดูเหมือนกับเขาวงกตไม่ผิดเพี้ยน
เขาวนกลับมายังห้องนอนอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ นายออแร็น และชายชุดดำทั้งหลายไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงดาบเล่มเดียวที่วางพาดกำแพงไว้อยู่ เขาเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา
\"พ่อจะบอกอะไรกับผมกันแน่?\" เอลิกส์พูด พลางถือดาบออกมาจากห้อง
\"อ้าว! เอลิกส์\" อาดอล์ฟซึ่งกำลังขยี้ผ้าไหมบนผมที่เปียกของเขาอยู่เดินสวนมาเจอเอลิกส์พอดี
\"เจอนายก็ดีแล้ว บ้านนายนี่มันพิลึกดีนะ\" เอลิกส์พูด
\"พิลึก? ยังไง\" อาดอล์ฟพูด พลางมองไปรอบๆ \"หมายถึง อะไร?\"
\"ก็ทำไมทางเดินที่นี่มันถึงวกวนขนาดนี้ล่ะ\" เอลิกส์ถอนหายใจยาว \"ฉันหลงทาง\"
\"อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเอง\" อาดอล์ฟค่อยๆละผ้าไหมออกมา \"มันก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนักหรอกนะ\"
\"ช่างมันเถอะ แต่ทำไมนายถึงใช้ผ้าไหมเช็ดผมซะล่ะ?\" เอลิกส์สังเกตุสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอาดอล์ฟ
\"มันประหลาด? งั้นหรือ\"
\"ก็ไม่เชิงหรอก\" เอลิกส์บอก \"ฉันคงจะไม่เคยเห็นเท่านั้นเอง\"
\"เอ้า! เสื้อผ้าสำหรับนาย\" อาดอล์ฟเหวี่ยงเสื้อที่พาดบ่าอยู่ ส่งให้เอลิกส์ \"เดี๋ยวฉันเดินนำไปห้องน้ำให้ละกัน\"
\"ตกลง\" เอลิกส์ตอบสั้นๆ
อาดอล์ฟเดินนำเอลิกส์ไปเรื่อย เอลิกส์รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของที่เขาไม่เคยเห็น และที่นี่ใช้\'หุ่นยนตร์แม่บ้าน\' ทำงานบ้านทั้งหมดด้วย
อาดอล์ฟมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ ที่บานประตูมีเซนเซอร์แสกนลายนิ้วมือ แต่อาดอล์ฟไม่ใช้มัน
\"นี่เป็นของหรอกตาคนอื่นเท่านั้นน่ะ\" อาดอล์ฟพูดพลาง เลื่อนเครื่องแสกนลายนิ้วมือออกพลาง ภายในมีเครื่องประหลาด เป็นรูปเว้าลงไปข้างใน
\"นี่มันอะไร?\" เอลิกส์ถาม
\"เครื่องแสกนรูม่านตาน่ะ\" อาดอล์ฟบอก ขณะที่กำลังก้มลงจ้องเครื่องแสกนรูม่านตา แล้วกดปุ่มที่อยู่บนเครื่องต่างๆนาๆ อยู่หลายปุ่ม จนสักพักประตูก็เปิดออก
\"นายทำแบบนี้ทุกวันที่อยู่ที่นี่งั้นหรือ?\" เอลิกส์พูด
\"ใช่ มันยุ่งยากก็จริง แต่เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยน่ะ\" อาดอล์ฟบอก \"ที่นี่ไม่นิยมเวทมนตร์\"
เอลิกส์ก้าวเข้ามาภายในห้อง อากาศในนี้สดชื่นดีทีเดียว ต่างจากที่โรงเรียนเป็นอย่างมาก
\"อุณหภูมิที่นี่มันสามารถปรับตามความเหมาะสม และกลิ่นก็ด้วย\" อาดอล์ฟบอก \"หลังจากนี้นายจัดการเองล่ะกัน ฉันจะไปก่อน เอ่อ ลืมบอกไป แผนที่กดที่ปุ่มสีฟ้าหน้าประตูนะ\"
เอลิกส์พยักหน้าตอบ แล้วจึงปิดประตูลง แล้วประตูก็ล็อคเองอัตโนมัติทันที
\"อาดอล์ฟ!! นายล็อคมันงั้นหรือ?\" เอลิกส์ส่งเสียงดัง
\"เปล่า ไม่ใช่หรอก มันล็อคเองได้ และจะปลดล็อคเองเมื่อนายบิดกลอน\" อาดอล์ฟตอบ \"ฉันไปก่อนละกันนะ\"
เอลิกส์สำรวจรอบๆห้อง ที่นี่ดูดีไม่เลว เขาเริ่มรู้สึกอยากจะทดลองอะไรทุกๆอย่างในห้องน้ำนี่ แต่ก็เปลี่ยนใจ เพราะกลัวทำอะไรเสียหาย
ฝักบัวที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้หลายหลากสผมปนกันอยู่ เขาค่อยๆถอดเสื้อออกทีละชิ้น มีเครื่องซักผ้าแบบเสร็จทันใจ เขาหย่อนมันลงไปภายในเครื่อง เสื้อของเขาถูกมือเครื่องจักรสวมฟองน้ำขัดไปขัดมาอย่างรวดเร็วถายในเครื่อง เขาจ้องมองมันสักพัก จนเครื่องจัดแจง อบไอน้ำจนแห้งทันที เขาไม่เข้าใจว่า ถ้ามีเครื่องแบบนี้ อาดอล์ฟจะให้เสื้อผ้าใหม่กับเขาเพื่ออะไร เขาค่อยๆเดินไปเปิดฝักบัว แต่ก็มีบางอย่างทำให้เขาปิดมันลง อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ไกล้ๆกันนั้นเอง เขาเดินไปเหยีบโดนสวิตช์อะไรเข้า จากนั้นภายในอ่างถูกฉีดน้ำลงไปอย่างรวดเร็ว และสบู่เหลวลงไปผสมกับน้ำ ไม่นานก็เกิดฟองขึ้นมาจำนวนมาก เขาหย่อนขาลงไป น้ำกำลังอุ่นได้ที่ หลังจากนั้นเขาแช่ลงไปทั้งตัว
\'สบายเหลือเกินนะ\' เสียงของดาบดังขึ้นอีกครั้ง เอลิกส์นึกขึ้นได้ว่ามันมีชีวิต และที่สำคัญ \'เป็นเด็กผู้หญิง\'
\"อะไรกันน่ะ! อย่ามองมานะ! ยังเป็นเด็กอยู่ไม่ใช่หรือไง!?\" เอลิกส์ลดตัวต่ำลงไปในน้ำที่มีแต่ฟองสบู่
\'เด็กงั้นหรือ? ฉันมีอายุมากกว่าเธอหลายพันปีเลยนะ!\'
\"ก็เพราะอย่างนั้นแหละ! ฉันถึงไม่อยากให้อยู่ที่นี่ในตอนนี้\"
\'ให้ทำยังไงล่ะ? เธอพาฉันมาไม่ใช่หรือไง?\'
\"มันก็ถูก แต่เธอเดินทางผ่านจิตอะไรนั่นของเธอไปตอนนี้เลยสิ\"
\'จิตที่หลงเหลืออยู่ในสถานที่อื่นๆสลายหายไปหมดแล้ว ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้เลยล่ะ\'
\"อะไรกัน!?\" เอลิกส์ไม่พอใจอย่างมาก \"ดีแล้ว งั้นอย่ามองมาละกันนะ!\"
\'ไม่ตกลง ฉันหันไปเองไม่ได้\'
\"ว่าไงนะ!?\" เอลิกส์พูดเสียงดัง \"งั้นอย่ามองมาละกัน!\"
\'ถ้าไม่พอใจที่ฉันอยู่ที่นี่มากนักล่ะก็ ฉันกลับไปในห้องนอนก่อนก็ได้\' สิ้นเสียง ดาบของก็แตกกลายเป็นควันสีเทาไปทันที
\"ไหนว่าไปไม่ได้ไงล่ะ พวกผู้หญิงนี่ไว้ใจไม่ได้ที่สุด\" เอลิกส์ลดตัวต่ำลงเรื่อย มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษ แต่กลับมีอะไรทำให้เขาสะดุ้งสุดตัวขึ้น
\'เอริค!!\' เสียงประหลาด ฟังดูน่ากลัวที่เขาเคยได้ยินดังขึ้นอีกครั้ง
\"หมายถึงใครน่ะ!? ฉันชื่อเอลิกส์\" เอลิกส์ตะโกนโต้ตอบ
\'คืนมันมา! ส่งมันคืนข้า!!\'
\"ส่งอะไร?\"
\'เจ้าต้องตาย!! เจ้าคนมดเท็จ!\' เสียงประหลาดหายไปแล้ว แต่เขายังรู้สึกเหมือนมีสายตาที่จับจ้องมายังเขา และจิตสังหารที่น่ากลัว
เขาไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น หลังของเขากระแทกไปโดนสวิตช์ประหลาด ทำให้น้ำภายในอ่างถูกซัดลงรูระบายหมด และมีน้ำใสสะอาดฉีดมาแทน เขารีบลุกขึ้นจากอ่าง แล้วใส่เสื้อผ้าที่อาดอล์ฟนำมาให้ แล้ววิ่งออกจากห้องทันที
ประตูปิดลง เอลิกส์นึกขึ้นได้ว่าปุ่มสีฟ้าที่อาดอล์ฟบอก มันอยู่ในห้องน้ำ และตอนนี้เขาก็เปิดประตูห้องน้ำไม่ได้แล้ว เขายืนกระวนกระวายใจอยู่ไม่นาน กระจกหน้าต่าง ทางเดิน ก็เกิดแตกออก เขาตกใจจนล้มลงกับพื้น
\"ขอโทษ! มีใครอยู่บนนั้นหรือเปล่า?\" เสียงของอาดอล์ฟดังขึ้น
\"ฉันอยู่ตรงนี้!\" เอลิกส์ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วปัดเสื้อ \"นายทำอะไรอยู่น่ะ\"
\"ขอโทษที ฉันขว้างมันสูงไปหน่อย ช่วยโยนกลับลงมาได้ไหม?\"
\"โยน?\" เอลิกส์สังเกตุเห็นลูกบอลขนาดเท่ากำมือ กลิ้งอยู่บนพื้นปูพรมหนา เขาหยิบมันขึ้นมา ก่อนที่จะมองลงไปนอกหน้าต่าง \"นี่หรือเปล่า\"
เขาทำบอลตกจากมือทันที เขาเพิ่งรู้ว่าขณะนี้เขาอยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลเกือบร้อยเมตร
\"ส่งกลับลงมาสิ!\" อาดอลฟ์บอก แต่เอลิกส์ไม่ทำตาม
\"ฉันได้ยินเสียงของนายได้ยังไง? แล้วนายก็ได้ยินเสียงของฉัน?\" เอลิกส์พูด
\"ระบบคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าน่ะ! แต่ตอนนี้ช่วยโยนบอลกลับมาทีเถอะ\" อาดอล์ฟบอกอีกครั้ง
\"นายขึ้นมาที่นี่ทีได้ไหม?\" เอลิกส์ตอบกลับ \"ฉันหลงทางอีกแล้ว\"
\"หลงทาง? ตกลง นายรออยู่ตรงนั้นแหละ!\" อาดอล์ฟพูด ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาในอาคาร
เอลิกส์นั่งหลังพิงประตูห้องน้ำ สักพัก อาดอล์ฟก็เดินตามทางมาพบเอลิกส์
\"เร็วกว่าที่คิดนะ\" เอลิกส์พูด \"ฉันคิดว่าคงต้องรอสักครึ่งชั่วโมงเสียอีก\"
\"ฉันมาทางเครื่องย้ายมวลสารน่ะ\" อาดอล์ฟพูดอย่างภาคภูมิใจ \"บริษัทของพ่อไม่ได้มีแค่อุตสาหกรรมเหล็กเท่านั้นี่นา\"
\"เรื่องนั้นเก็บไว้เล่าตอนอาหารกลางวันเถอะ\" เอลิกส์พูดตัดบทไป \"นายพาฉันไปที่ไหนก็ได้ก่อนเถอะ ฉันไม่รู้ว่าควรจะไปไหนดี\"
\"งั้นหรือ? ไปที่ห้องนั่งเล่นไหมล่ะ?\" อาดอล์ฟชวน \"เชแกนพัม กับ รอลนาเรีย ก็อยู่ที่นั่น\"
\"ตกลง ไปที่นั่นก็ได้\" เอลิกส์พูด พลางหยิบดาบขึ้น กำไว้มั่น
ระหว่างทางเดิน เอลิกส์นึกสงสัยขึ้นมา ว่าอาดอล์ฟทำอย่างไรจึงได้ขว้างลูกบอลได้สูงขนาดนั้น จึงเอ่อยถาม \"นายปาบอลนั่นเองหับมือหรือ?\"
\"ก็ใช่น่ะสิ มีอะไรติดใจหรือไง\" อาดอล์ฟตอบ แต่นั่นไม่ใช่คำตอบที่เอลิกส์ต้องการนัก
\"มันเป็นไปไม่ได้ที่นายจะ..\"
เอลิกส์พูดไม่ทันจบ อาดอล์ฟถลกแขนเสื้อขึ้นมาให้เอลิกส์ดู \"เครื่องกระตุ้นกล้ามเนื้อน่ะ\"
\"เครื่อง ... กระตุ้น?\" เอลิกส์ขมวดคิ้วเป็นปม \"บ้านนายไม่ค่อยเหมือนบ้านคนเลยนะ\"
\"ยังไม่แปรงฟันใช่ไหม?\" อาดอล์ฟยกมือขึ้น เอานิ้วอุดรูจมูก \"กลิ่นปากนายเหม็นมาก\"
\"เอ่อ .. แหะๆ ยังเลย\" เอลิกส์พูดพลางเกาหัว
\"เดินมาตั้งขนาดนี้ให้กลับไปห้องน้ำก็ไม่ไหวล่ะนะ งั้น..\" อาดอล์ฟใช้มืออีกข้างล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อ \"อมนี่ซะสิ\"
เขาส่งลูกอมสีฟ้าให้เอลิกส์ \"อะไรน่ะ?\" เอลิกส์ถาม ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยแปลกใจเลย
\"ลูกอมดับกลิ่นปาก\" อาดอล์ฟพูดพลางยืดอก \"อมไปสักพักจะรู้สึกดีเอง\"
\"อมไปสักพักงั้นหรือ?\" เอลิกส์ก้มลงมองลูกอมสีฟ้า \"ก็ได้ ทำตามที่นายบอกละกัน\"
เอลิกส์ค่อยๆหย่อนลูกอมสีฟ้าลงปาก ทันทีที่ลิ้นของเขาสัมผัสกับลูกอม เขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังทำสงครามกันอยู่ในปากของเขาทันที \"รู้สึกอะไรหรือยัง?\" อาดอล์ฟถามเสียงใส
\"นายเอาอะไรมาให้ฉันอม!!\" เอลิกส์คายลูกอมออกมาไว้บนมือ แล้วแลบลิ้นออกมา
\"ก็ลูกอมดับกลิ่นปากไงล่ะ\" อาดอล์ฟพูด \"กลิ่นปากจะไม่มีทางหายไป นอกจากกำจัดแบคทีเรียทั้งหมดออกจากปาก\"
\"กำจัดลิ้นของฉันไปด้วยน่ะสิ!\" เอลิกส์ตะคอกใส่อาดอล์ฟ
\"นายน่าจะอมมันอีกสักพักนะ ตอนนี้กลิ่นปากนายยังไม่หมดเลย\" อาดอล์ฟพูด
\"ไม่ล่ะ! ให้ฉันบ้วนปากดีกว่า\" เอลิกส์พูดด้วยอารมณ์ฉุนโกรธ \"พาฉันไปครัวก็ยังดี ถ้าห้องน้ำมันไกลนักน่ะนะ!\"
\"ตกลง! ดีกว่าให้นายไปส่งกลิ่นปากในห้องนั่งเล่น\" อาดอล์ฟตอบ
ทั้งคู่เดินมาจนถึงตรงหน้าเครื่องประหลาดเครื่องหนึ่ง ทั้งสองหันหน้ามามองกันอย่างรู้ใจ \"บอกฉันสิ ว่านี่คือประตู\" เอลิกส์ชิงพูดตัดหน้าอาดอล์ฟไป
\"เครื่องย้ายมวลสารต่างหากล่ะ เด็กน้อย\" อาดอล์ฟพูด
\"ครับ! คุณตา!\" เอลิกส์พูดประชด \"จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ\"
\"งั้น ... นายช่วยมายืนตรงนี้หน่อย\" อาดอล์ฟผลักเอลิกส์ไปที่หน้าเครื่องย้ายมวลสาร \"ไม่ต้องเกร็ง\"
\"ได้ ได้ แล้วนายจะทำ..\" เอลิกส์พูดไม่ทันจบ อาดอล์ฟก็กดสวิตช์เครื่อง ที่มีอยู่เต็มไปหมดทันที เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างรอบตัวเข้ามารัดตัวเขา และกระแสไฟฟ้าอ่อนๆก็แล่นไปทั่วร่างกายของเขา จนรู้สึกชาไปหมด รอบๆตัวเขาเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้า ที่กำลังวิ่งวนไปวนมารอบๆตัว และทุกอย่างก็มาสิ้นสุดที่หน้าเครื่องย้ายมวลสารอีกครั้ง
เขารู้สึกเข่าอ่อนจนล้มลง แล้วจึงมองไปรอบๆ แต่อาดอล์ฟไม่อยู่ที่นี่แล้ว \"เจ้าบ้านั่นหายไปไหน?\" เอลิกส์พึมพำในใจ
\"ทำไมนายไปนอนอยู่นั้นล่ะ?\" เสียงของอาดอล์ฟดังขึ้นจากข้างหลัง เอลิกส์หันกลับไปมอง \"นายไปไหนมาน่ะ\"
\"ไปงั้นหรือ? นายหมายถึงอะไร\" อาดอล์ฟพูด \"ถ้าจะพูดก็ควรจะพูดว่า \'มาแล้วหรือ\' ถึงจะถูก\"
\"เอ๋? ฉันงง ไปหมดแล้วนะ\" เอลิกส์บอก
\"อ๋อ ฉันรู้แล้ว นายหมายถึงที่นี่มันเหมือนกับข้างบนมากจนนายคิดว่ามันเป็นที่เดียวกันน่ะสิ\" อาดอล์ฟบอก ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนว่า \"เด็กน้อยจะรู้อะไร\"
\"ก็คุณตาผ่านโลกมาเยอะแล้วนี่!\" เอลิกส์พูดประชด
\"นายรีบไปห้องครัวก่อนเถอะ ... ว่าแต่ นายจะไปทำอะไรที่นั่น?\" อาดอล์ฟถาม \"อาหารเช้าก็ต้องรออีกครึ่งชั่วโมงนะ\"
\"ฉันหมายถึง เออ .. ฉันจะไปบ้วนปากที่อ่างล้างจาน\" เอลิกส์บอก
\"แล้วทำไมนายไม่บอกฉันก่อนล่ะ! ห้องครัวที่นี่ไม่มีอ่างล้างจาน\" อาดอล์ฟพูด
\"บ้านนายแปลกเกินไป\" เอลิกส์พูด \"ฉันไม่รู้ว่านายอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน\"
\"บ้าน .. ไม่สิ คฤหาสน์ที่เศรษฐีหลายๆคนอิจฉาเนี่ยนะ ที่นายบอกว่าแปลก\" อาดอล์ฟบอกเสียงดัง \"คนอย่างนายได้มาอยู่ที่นี่โดยการที่เพื่อนที่แสนดี และมากความใจดีอย่างฉันพามาโดยไม่เสียเงินน่ะ มันก็วิเศษแล้ว!\" เอลิกส์รู้สึกว่าอาดอล์ฟกำลังพูดยกยอตัวเองทางอ้อมอยู่ ทั้งๆที่ทำน้ำเสียงเหมือนจะดุว่า
\"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ นายพาฉันไปที่ที่ฉันพอจะบ้วนปากได้ก็พอแล้ว\" เอลิกส์บอก ด้วยความเหนื่อยใจ
\"ตกลง นายตามฉันมาล่ะ\" อาดอล์ฟเดินนำเอลิกส์อีกครั้ง
เอลิกส์ไม่พูดอะไร และเดินตามอาดอล์ฟเรื่อย จนมาถึงเครื่องย้ายมวลสารอีกตัวหนึ่ง เขา และ อาดอล์ฟ เข้าไปในเครื่องย้ายมวลสาร และเดินต่อไปเรื่อยๆ จนเอลิกส์รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ยุ่งยากสำหรับเขา จึงพูดออกไป \"ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ไม่ต้องไปก็ได้\"
\"นายพูดว่าอะไรนะ?\" อาดอล์ฟพูด พลางหันกลับมามองเอลิกส์ \"อีกแค่ไม่ถึงสามไมล์เลยนะ\"
\"ฉันขอลูกอมนั่นก็ได้!\" เอลิกส์บอก ทั้งๆที่เขาไม่ต้องการจะอมมันเป็นครั้งที่สอง
\"อะไรของนายกันนะ\" อาดอล์ฟล้วงมือลงไปในกระเป๋า และแกะห่อลูกอมสีฟ้าออกมาส่งให้เอลิกส์ \"อย่าคายออกมาเหมือนคราวก่อนล่ะ\"
เอลิกส์รับลูกอมมา แล้วค่อยๆดันลูกอมเข้าปากไป และเขาก็รู้ว่า ต้องทนจนกว่าสงครามในปากจะสงบลง แต่เขาก็ทำมันลงไป
\"เอลิกส์มาแล้วล่ะ\" อาดอล์ฟเปิดประตูห้องนั่งเล่น หลังจากพูดจบ
\"ตื่นสาย!\" เชแกนพัมเริ่มบ่น \"เธอรู้ตัวไหม ว่าชีวิตหนึ่งของเธอน่ะ มันกำลังจะเสียเวลาไปโดยสูญเปล่า! กับอะไรน่ะหรือ? ก็เสียไปกับการนอนไม่รู้เวลาของเธอยังไงล่ะ!\"
\"พอเถอะ เชแกนพัม\" รอลนาเรียพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกที
\"ฉันขอโทษ ก็ได้ ว่าแต่ตอนนี้มันกี่โมงแล้วล่ะ?\" เอลิกส์ถามลอยๆ
\"บ่ายโมงครึ่งย่ะ!\" เชแกนพัมบอก
\"บ่ายโมงครึ่ง? อย่าล้อฉันเล่นน่า\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน \"ฉันไม่มีทางนอนหลับรอบสองได้นานขนาดนั้นหรอกนะ\"
\"นอนรอบสอง?\" รอลนาเรียพูด
\"ช่างมันเถอะ\" เอลิกส์พูดปัด
\"ฉันล้อเธอเล่นหรอกน่า นี่เพิ่งจะแปดโมงเองแหละ\" เชแกนพัมบอก
\"ฉันกำลังจะพูดอยู่พอดีเลย เธอนี่ก็เล่นแรงนะ\" อาดอล์ฟพูด
\"ทีหลังก็อย่าเล่นอะไรแบบนี้สิ แล้วนี่ฉันขอโทษไปเพื่ออะไรกัน\" เอเลิกส์ อาดอล์ฟ รอลนาเรีย และ เชแกนพัม หัวเราะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
\"ขอโทษที่ไม่รู้เวลาน่ะสิ\" เชแกนพัมพูดไป หัวเราะไป
\"พอที พอที\" เอลิกส์หยุดหัวเราะคนแรก จากนั้น อาดอล์ฟ รอลนาเรีย และ เชแกนพัมก็หยุดหัวเราะ
\"เธอบอกว่านอนรอบสอง?\" รอลนาเรียพูดอีกครั้ง \"มันแปลว่าอะไรหรือ หรือว่าเป็นศัพท์ใหม่?\"
\"เรื่องนั้น ไม่มีอะไรน่ะ\" เอลิกส์บอก \"แค่ตื่นมาตอนกลางคืนเท่านั้น\"
\"ตื่นตอนกลางคืน\" เชแกนพัมพูดทวน \"เธอนอนไม่สบายล่ะสิ ฉันเองก็ว่าอย่างนั้น\"
\"ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น\" เอลิกส์รู้สึกถึงสายตาอันเย็นเฉียบของอาดอล์ฟ \"ฉันฝันไม่ดีนิดหน่อย\"
\"ฝันร้ายส่วนใหญ่ก็มาจากการนอนหลับที่ไม่สบายนั่นแหละ\" เชแกนพัมบอก
\"เธอฝันว่าอะไรหรือ?\" รอลนาเรียถาม
\"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกน่า\" เอลิกส์พยายามเปลี่ยนเรื่องพูดเต็มที่ แต่รอลนาเรียยังคงถามอยู่ \"ตกลงเธอฝันว่าอะไร?\"
\"ก็ฉันบอกว่าไม่มีอะไร\" เอลิกส์กำลังจะเริ่มต้นเปลี่ยนเรื่องพูด แต่รอลนาเรียก็แทรกขึ้นมาอีก
\"ฝันเห็นภูเขาสูงๆ เห็นเธอกับคนตัวสูงๆยืนสนทนากัน และก็มีใครบางคนผลักฉันจากด้านหลัง จนตกลงไปข้างล่าง\"
\"เธอพูดว่าอะไรนะ?\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน รอลนาเรียฝันเหมือนกับเขางั้นหรือ? เพียงแต่อยู่กันคนละจุด
\"ฉันมองเห็นเธอจากด้านล่าง เธออยู่สูงมาก แต่เสียงของเธอกลับชัดเจน จากนั้น ฉันก็ถูกใครบางคนผลักตกลงไปในของเหลวสีแดงเดือด\" รอลนาเรียเริ่มเล่า
\"แล้วยังไงต่อ\" อาดอล์ฟสนใจฟังเต็มที่ ต่างจากเชแกนพัม ที่นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆอยู่
\"แล้วฉันก็ตื่นขึ้นมากลางดึกน่ะสิ!\" รอลนาเรียบอก ทำเอาอาดอล์ฟผิดหวังไปเสียอย่างน่าประหลาด
\"โธ่! มีแค่นั้นเองหรือ?\" อาดอล์ฟเอ่ยด้วยความผิดหวัง
\"เขาส่งดาบ .. ดาบนี่มาให้ฉัน แล้วเล่าเรื่องของมัน\" เอลิกส์บอก
\"เป็นไงมั่ง?\" อาดอล์ฟนั่งจับเข่าฟังเอลิกส์เล่า
\"ดาบเล่มนั้น ที่ฉันเจอในห้องเก็บของที่โรงเรียน\" เอลิกส์นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ดาบอยู่ที่ห้องนอน แต่ก็ยังทำท่ามองหาอยู่ \"ครั้งหนึ่งเคยเป็นจอมเวทย์อะไรสักอย่าง แต่ใช้พลังเวทมนต์ไปจนหมด เลยอยู่ในสภาพของดาบ จริงสิ เขาบอกว่ามันคือดาบจอมเทพ มีอายุกว่าพันปี\" เอลิกส์พยายามเล่าเตมที่ เหมือนกับอาดอล์ฟที่กำลังตั้งใจฟังเต็มที่
\"เขาที่ว่าน่ะ ใครกันคะ!\" เชแกนพัมเปล่งเสียงออกจากลำคอเป็นครั้งแรก หลังจากที่เอลิกส์เล่าเรื่อง
\"พ่อของฉัน เขา และ ฉันยืนอยู่บนผาที่สูงมาก มองลงไปเห็นแต่หมอกหนา สีน้ำตาล..\"
\"เธอฝันเหมือนกับฉัน!?\" รอลนาเรียบอก
\"ฉันคิดว่าใช่\" เอลิกส์ตอบ
\"ฝันเหมือนกัน!\" เชแกนพัมพูดเสียงดัง \"พวกเธอวางแผนเล่นตลกอะไรกันอยู่ วางแผนแก้แค้นฉันหรือไง?\"
\"ไม่ใช่นะ\" เอลิกส์พูด
\"ฉันไม่เชื่อ\" เชแกนพัมพูดเสียงต่ำ
\"ดีแล้ว ดีแล้ว ถ้าฉันโกหกจริงๆล่ะก็ อย่าพยายามเชื่อนะ\" เอลิกส์พูดประชด
\"พอเถอะ เอลิกส์ก็อีกคน แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะหยุดกันล่ะเนี่ย\" รอลนาเรียขึ้นแทรก
\"แต่ยังไงฉันก็ไม่เชื่อเธอสองคน\" เชแกนพัมแลบลิ้นใส่เอลิกส์
\"ปัญญาอ่อน\" เอลิกส์พูดว่าเชแกนพัม
\"เธอนั่นแหละ ปัญญานิ่ม\" เชแกนพัมตอบโต้
\"ปัญญาอ่อน!\"
\"ปัญญานิ่ม!\"
\"ปัญญาอ่อน!!\"
\"ปัญญานิ่ม!!\"
\"ปัญญาอ่อน!!!\"
\"ปัญญานิ่ม!!! เธอนั่นแหละปัญญานิ่ม!! แล้วอย่าเถียงฉันกลับล่ะ!\"
เอลิกส์นิ่งตามอย่าว่าง่าย แม้ในใจจะคิดอยู่ว่า \'ทำไมฉันถึงต้องเชื่อฟังด้วย\'
\"เรื่องนั้นพอเถอะ ทั้งคู่เลย\" อาดอล์ฟออกความเห็นครั้งแรก
\"ฉันเงียบแล้วนะ\" เอลิกส์บอก
\"ฉันรู้แล้ว\" อาดอล์ฟพูด
\"ฉันกำลังฝันว่าได้กลับบ้าน และเป็นหมอยาที่มีชื่อเสียงที่สุด แต่เธอ! นาฬิกาปลุกบ้าๆนั่นมันมาจากไหน?\" เชแกนพัมร้อง
\"ฉันเอง .. กลัวตื่นสายในบ้านคนอื่น ... แม่ของฉันบอกว่ามันไม่ดี\" รอลนาเรียบอก
\"ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะนะ เอ้า! วันนี้มีอะไรสนทนากันหรือเปล่า?\" เชแกนพัมพูด
แต่ไม่มีเสียงใดขานตอบเลยสักนิด \"ฉันว่าเราถามหาอาหารเช้าก่อนดีกว่า\" เอลิกส์พูด ทำลายความเงียบ
\"อาหารเช้าเขาจัดไว้ตั้งแต่เจ็ดโมงแล้ว\" เชแกนพัมบอก \"ตอนนี้คงเก็บไปหมดแล้วล่ะ\"
\"อะไรกัน\" เอลิกส์หมดหวัง เขารู้สึกถึงเสียงร้องโอดครวญในท้องของเขาทันที
\"ฉันเก็บไว้ให้นายแล้ว ไม่ต้องห่วง\" อาดอล์ฟบอก
\"ขอบใจมาก ว่าแต่\" เอลิกส์มองหาไก่อบตัวโตๆสักตัว หรือ สเต๊กเนื้อแกะชิ้นโตๆสักชาม แต่ก็ไม่พบ \"ไหนล่ะ?\"
\"นายคงคิดว่าบ้านฉันคงจะมีแค่ ขนมปังปอนด์ หรือข้าวโพดปิ้งล่ะสิ\" อาดอล์ฟพูดพลางยืดอก และที่พูดมาไม่เป็นอย่างที่เอลิกส์คิดเลยสักนิด
\"นายมีอะไรก็เอาออกมาเถอะ\" เอลิกส์ร้องขอ \"ได้โปรด กระเพาะของฉันมันกำลังร้องเพลงสรรเสริญให้นายอยู่นะ\"
\"นายก็เห็นฉันยืนตัวเปล่านี่\" อาดอล์ฟบอก
\"หมายความว่า?\"
\"ถูกต้อง ฉันไม่มี\" คำพูดของอาดอล์ฟ ทำให้กระเพาะของเอลิกส์โอดครวญหนักขึ้นไปอีก
\"แล้วทำไมนายถึงบอกว่ามีล่ะ?\" เอลิกส์พูด
\"งั้นตามมาข้างนอกสิ ทุกคนเลยนะ\" อาดอล์ฟชวน
\"เร็วเข้าเถอะ\" เอลิกส์เร่ง \"ก่อนที่ฉันจะตายเพราะอดอาหารในบ้านเศรษฐี\"
ทั้งหมดเดินตามอาดอล์ฟ ผ่านเครื่องย้ายมวลสารมาเพียงครั้งเดียว ทุกคนก็ออกมาสู่โลกภายนอก(บ้าน)อีกครั้ง เอลิกส์มองขึ้นไป ไล่ทีละชั้นจนถึงชั้นสูงสุด ที่ประมาณกลางตึก มีรอยกระจกแตกอยู่ เขามั่นใจว่าเป็นผลจากการโยนบอลของอาดอล์ฟแน่นอน แต่ก็ข้องใจว่า เขาไม่โดนทำโทษหรือ
ตึกนี้สูงที่สุดสำหรับเอลิกส์ เท่าที่เขาเคยเห็นมา มันสูงเฉียดฟ้า ทะลุเมฆขึ้นไป เขารู้สึกอยากขึ้นไปบนชั้นสูงสุด แต่ก็ไม่กล้าขอ
\"นั่นไง เอลิกส์\" อาดอล์ฟพูดพลางชี้ไปที่รถเข็นคลุมผ้าสีขาวคันหนึ่ง เอลิกส์ไม่แน่ใจว่าจะมีอาหารแบบไหนอยู่ในนั้น อาดอล์ฟเปิดออกมา ทำให้เขาเห็นภายใน
\"เครื่องปิ้งย่างบาร์บีคิวแบบรวดเร็วทันใจ!\" อาดอล์ฟบอก
\"นายจะให้ฉันกินเครื่องนี้หรือไง?\" เอลิกส์พูด
\"หวังว่าพ่อของฉันคงไม่รู้ว่าฉันแอบเอาเนื้อแกะออกมาด้วย\" อาดอล์ฟเปิดที่ตู้แช่แข็งใต้รถเข็น \"เข็นไปที่หลังสวนก่อนดีกว่า\"
เอลิกส์ช่วยอาดอล์ฟเข็นรถไปที่สวนหลังบ้าน(คฤหาสน์?) แล้วจึงหยิบเนื้อแกะออกมา
\"นายจะทำบาร์บีคิวเนื้อแกะ?\" เอลิกส์ถาม
\"เปล่า ฉันจะทำสเต๊กเนื้อแกะ\" อาดอล์ฟบอก
\"เธอทำเป็นหรือ?\" เชแกนพัมพูด
\"เคยเห็นพ่อครัวทำน่ะ\" อาดอล์ฟค่อยๆหยิบมีดออกมา หั่นเนื้อแกะเป็นชิ้นๆด้วยความลำบาก จนเขาเอ่ยปากบ่นว่า \"เรียนฟันดาบกับอาจารย์ ไดรันดาสต์ ยังจะง่ายกว่า\"
เอลิกส์รู้สึกอยากช่วยอาดอล์ฟมาก แต่ไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะกลัวจะโดนให้ทำอะไรยากๆ อาดอล์ฟค่อยๆก้มลงหากระทะปิดฝา แล้วหยิบขึ้นมา ใส่เนื้อแกะ ใส่มะเขือ ใส่เครื่องปรุง แล้วลงมือเร่งไฟบนเตาบาร์บีคิว
\"ฉันว่ามันจะดีหรือ? นี่มันใช้ย่างบาร์บีคิวนะ\" รอลนาเรียพูด
\"ก็ไม่ได้ต่างกันอะไรมากมายนี่\" อาดอล์ฟพูด แล้วพลิกกระทะไปมา ดูเหมือนชำนาญ แต่ออกไปทางมั่วมากกว่า
เกือบสิบนาที อาดอล์ฟเปิดกระทะออกมา สูดกลิ่นสเต๊กเนื้อแกะของเขาจนเต็มปอด แล้วค่อยๆนำใส่จาน และเสิร์ฟให้ เอลิกส์ รอลนาเรีย และ เชแกนพัม ตามลำดับ
\"ชิมกันดูก่อนได้นะ\" อาดอล์ฟพูด
\"ฉันไม่แน่ใจแล้วล่ะ ว่าอยากกินน่ะ\" เอลิกส์บอก
\"ไม่แน่ใจว่าอยากกิน! อาดอล์ฟเขาอุตส่าห์ลงทุนทำให้เธอโดยเฉพาะนะ!\" เชแกนพัมเริ่มบ่น
\"ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะกินมันเดี๋ยวนี้ล่ะ\" เอลิกส์มองลงไปในจาน \"แล้วจะให้ฉันใช้อะไรตักล่ะ?\"
\"ขอโทษ ฉันลืมไป ก็ใช้มือสิ\" อาดอล์ฟบอก
\"ร้อนๆอย่างนี้เนี่ยนะ!\" เอลิกส์พูด
\"ก็ใช่น่ะสิ\" อาดอล์ฟพูด
เอลิกส์ค่อยๆ ใช้นิ้วชี้จิ้มดูความร้อนของเนื้อ \"มันยังร้อนอยู่เลยนะ\"
\"เรื่องมากจริง แค่มีส้อมอันเดียวคงกินได้นะ!\" อาดอล์ฟเดินกลับเข้าไปในบ้าน(ประตูหลังบ้าน) จากนั้นก็มีเสียงตะหวาดดังๆออกมา
\"ลูกกำลังก่อเรื่องอะไรอยู่!!\" เสียงของรูดอล์ฟ ดังลั่น \"เนื้อแกะนั่น พ่อกำลังจะใช้มันรับแขก แล้วลูกเอามันไปทำอะไรหมด!!\"
\"ผมเสียใจครับ\" เสียงของอาดอล์ฟแผ่วออกมา จากนั้นพ่อของเขาก็แผดเสียงดังลั่น กลบความสงบชั่ววูบหมด
\"ลูกเอาไปทำอะไรหมด! ตอบพ่อมา\"
\"ทำสเต๊กให้เอลิกส์ครับพ่อ\" อาดอล์ฟตอบ
\"ว่ายังไงนะ! ลูกปล่อยให้เลือดเนื้อ เชื้อไขของราชวงศ์อดอาหารจนต้องมาทำให้เองงั้นหรือ!?\"
\"ไม่ใช่ครับพ่อ เขามาไม่ทันอาหารเช้า\"
\"อาหารเช้า ฉันสั่งพ่อครัวจัดสำรับใหม่ให้แล้ว ลูกไปเอาเนื้อแกะทั้งหมดกลับมา!! เรียกท่านเอลิกส์กลับมาด้วย!!\"
\"ได้ครับพ่อ\"
อาดอล์ฟเดินคอตกออกมาจากประตูหลังบ้าน
\"เอลิกส์ พ่อฉันคลั่งนายมากเลยล่ะ\" อาดอล์ฟทำหน้าเหมือนศพ
\"เขาเป็นห่วงต่างหากล่ะ แล้วเลือดเนื้อ เชื้อไขอะไรนั่นมันคืออะไร?\" เชแกนพัมหันมาหาเอลิกส์
\"เขาคิดว่าพ่อของฉันเป็นคนจากพระราชวังน่ะสิ แถมยังมาว่าฉันสืบเชื้อสายของกษัตริ์ด้วย\" เอลิกส์บอก
\"บ้าหรือเปล่า?\" เชแกนพัมพูด
\"ฉันไม่รู้ แต่เขาให้ฉันเอาเนื้อแกะกลับไปน่ะสิ\" อาดอล์ฟพูด \"ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่าทำสเต๊กให้เอลิกส์ แล้วจะเอากลับไปยังไง\"
\"ก็เอาทั้งหมดนี่กลับไปสิ แล้วอาหารของเอลิกส์ล่ะ\" เชแกนพัมพูด
\"พ่อฉันจัดสำรับใหม่ให้เอลิกส์แล้ว แล้วจะให้ฉัน เอาสเต๊กเนื้อแกะกลับไปให้พ่อหรือ\" อาดอล์ฟพูด พลางใช้มือปิดหน้า \"ฉันตายแน่\"
\"งั้นนายก็ลองดูก่อนสิ\" เอลิกส์บอก
\"จะให้ลอง พระเจ้า ... เอลิกส์! นายเห็นฉันเป็นอะไรไปน่ะ\" อาดอล์ฟพูด
\"เห็นเป็น อาดอล์ฟ ออแร็น ลูกชายคนเดียวของเศรษฐีใหญ่ เจ้าของกิจการร้อยล้าน กว่าร้อยแห่ง ในอาณาทวีป\" เอลิกส์พูด
\"นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว แล้วตอนนี้ ฉันควรจะทำยังไง\" อาดอล์ฟร้อนใจ
\"ทำตามที่เอลิกส์บอกไปเถอะน่า\" เชแกนพัมพูด
\"บอกพ่อของเธอว่าเนื้อแกะทั้งหมดอยู่ในท้องของฉันหมดแล้วสิ\" รอลนาเรียขึ้นแทรก
\"เธอจะบ้าหรือไง\" เอลิกส์หันมาว่ารอลนาเรีย
\"แต่ถ้าทำแบบนั้นไปอาจจะเป็นผลดีต่ออาดอล์ฟนะ\" รอลนาเรียพูด
\"บอกว่าเราทั้งหมดแบ่งกันกินหมดแล้ว มันไม่ดีกว่าหรือ?\" เชแกนพัมพูด
\"ฉันจะเอาเนื้อแกะไปคืนพ่อของนายเอง ... ก็แล้วกัน\" เอลิกส์ขึ้นแทรกต่อจากเชแกนพัมทันที
\"จะดีหรือ\" อาดอล์ฟเสียงสั่นๆ \"ถ้าพ่อฉันไม่พอใจ ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของนายนา\"
\"ฉันเตรียมใจ(?) ไว้แล้วล่ะ\" เอลิกส์พูด พร้อมกับค่อยรวบรวมสเต๊กเนื้อแกะมาไว้ในจสนใบเดียว
\"เอาจริงหรือ?\" เชแกนพัมพูด \"ไม่มีเหตุผลเลยนะ\"
\"แต่ก็ดีกว่าให้ใครคนหนึ่งในกลุ่มเราโดนรับโทษนะ\" เอลิกส์พูด
\"แต่ว่า ..\" รอลนาเรียหยุดนิ่งไปสักพักใหญ่ๆ แล้วพูดออกมา \"ฉันเชื่อว่าถ้าเป็นเธอคงจะทำได้\"
\"แค่สเต๊กเนื้อแกะไม่กี่ชิ้น มันจะอะไรกันนักหนา คงไม่ได้รับโทษเลยล่ะมั้ง\" เชแกนพัมเริ่มบ่น
เอลิกส์ค่อยๆถือจานสเต๊กเนื้อแกะเข้าไปในบ้าน ไม่มีเสียงคำรามอย่างดุดันจากพ่อของอสดอล์ฟ ไม่นาน เอลิกส์ก็เดินกลับออกมา
\"พ่อนายโมโหมากจนไข้ขึ้นเลยล่ะ\" เอลิกส์บอก
\"ว่ายังไงนะ\" อาดอล์ฟพูด \"เป็นอย่างนั้นจริงหรือ?\"
\"โกหก\" เอลิกส์พูด
\"นายกำลังทำให้ฉันใจหาย!\" อาดอล์ฟพูด จากนั้น ทุกคนก็หัวเราะพร้อมกัน
\"เธอบอกเขาว่ายังไงหรือ?\" เชแกนพัมถามคนแรก ซึ่งทำให้เอลิกส์แปลกใจไม่น้อย (เขาคิดว่า อาดอล์ฟน่าจะเป็นคนถามคนแรก มากกว่าที่จะเป็น เชแกนพัม)
\"บอกว่าฉันเป็นคนทำสเต๊กนั่นขึ้นมาเอง เท่านั้น เขาก็รีบคว้ามือมาหยิบจานนั่น แล้ววิ่งไปทันที\" เอลิกส์เล่า \"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเขาจะวิ่งไปไหน\"
\"คงปวดท้องล่ะมั้ง\" อาดอล์ฟบอก \"พ่อของฉันชอบบ่นปวดท้องเรื่อยๆ\"
\"แล้วอาหารฉันล่ะ?\" เอลิกส์พูด
\"ไปห้องทานอาหารสิ ฉันคิดว่าคงจะอยู่ที่นั่น\" อาดอล์ฟบอก
\"นำฉันไป .. ที่นั่นที\" เอลิกส์พูด
\"โทรศัพท์ของนาย .. ที่อยู่ที่ข้อมือนั่นน่ะ\" อาดอล์ฟชี้มาที่โทรศัพท์ \"ฉันขอยืมหน่อย\"
\"ได้สิ ว่าแต่นายจะเอาไปทำอะไร?\" เอลิกส์ถาม อาดอล์ฟไม่ตอบ
อาดอล์ฟล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบอะไรบางอย่างออกมา
\"แม็ป คาร์ด\" อาดอล์ฟพูด พลางค่อยๆเปิดช่องเล็กๆ บนโทรศัพท์ \"ฉันจะติดตั้งระบบแผนที่ของบ้านหลังนี้ และเมืองนี้ให้นายละกัน\"
\"มันใช้ยังไงหรือ?\" เอลิกส์ได้แต่มองอาดอล์ฟ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไร
\"กดเลือก เมนู -- ระบบเพิ่มเติม -- เครือข่ายดาวเทียม -- แสดงผล -- แผนที่\" อาดอล์ฟบอกด้วยความเร็ว
\"อะไรนะ?\" เอลิกส์จำที่อาดอล์ฟพูดได้ไม่หมด
\"ก็กดเลือก \'เมนู\' แล้วก็ไปต่อที่ \'ระบบเพิ่มเติม\' จากนั้นก็เลือก เครือข่ายดาวเทียม -- แสดงผล -- แผนที่\" อาดอล์ฟทวนใหม่
\"ฉันคิดว่าจำได้แล้ว\" เอลิกส์บอก
\"งั้นนายก็กดดูแผนที่ แล้วเดินไปเองก็แล้วกัน\" อาดอล์ฟปัดความรับผิดชอบมาให้เอลิกส์ แล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้
\"ถ้าฉันอิ่มเมื่อไหร่ ฉันจะไปจากที่นี่\" เอลิกส์พูดประชด แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน
เอลิกส์เดินตามทาง มองแผนที่เรื่อยๆ จนถึงห้องอาหาร เขาเปิดประตูออกช้าๆ บนโต๊ะมีเพียงขนมปัง และซุปร้อนๆเท่านั้น \'นี่หรือ? อาหารของฉัน\' เอลิกส์คิด
แต่เขาก็จัดการกับขนมปัง และซุปจนหมด เสียงประหลาดที่เขาเคยได้ยินดังขึ้นอีกครั้ง
\'ตาย อีกสามเดือนข้าจะฆ่าเจ้า! เจ้าคนมดเท็จ เจ้าสัญญาว่าจะส่งมอบมันให้ข้า! เจ้ามนุษย์เหม็นเน่า!\' เสียงประหลาดหายไป เอลิกส์รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะทำอะไรมากที่สุด \'วิ่งออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด\' และเขาก็ทำมัน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---- --- --- -- -- - -
บทที่ # 4: คฤหาสน์ ระฟ้า บ้านของอาดอล์ฟ!?
---------------------------- ------- ------ ----- ----- ---- ---- ---- --- --- -- -- - -
----------------------------------------------------
หลังจากทั้งสี่ ซึ่งได้แก่ เอลิกส์ รอลนาเรีย อาดอล์ฟ เชแกนพัม เดินทางออกมาจากเมือง \'ไซเรนท์ ปาร์ค\' (เมืองที่โรงเรียน \'แฟลก - บลู\' ตั้งอยู่) เพื่อไปยังเมือง \'ดิซีเร่\' ซึ่งเป็นที่ที่บ้านของอาดอล์ฟตั้งอยู่นั่นเอง แต่เวลาที่ใช้ในการเดินทางนั้น กลับยาวนานถึง \'สามวัน\' ทั้งสี่จึงจำเป็นต้องไปหาที่พักชั่วคราวในเมือง ไซเรนปาร์ค .... แต่กลับมาไม่เลย
เอลิกส์รู้สึกหงุดหงิดใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นโรงแรมที่แพงจนเกินไปสำหรับพวกเขา หรือแค่ห้องพักเก่าๆ แคบๆ และราคาเหมาะสมกับฐานะของพวกเขาในตอนนี้ กลับปฎิเสธการขอเข้าพักของพวกเขาทั้งสี่ จึงต้องตัดสินใจพักกลางถนน
\"ถ้าเป็นที่บ้านของฉันล่ะก็นะ โรงแรมราคาแพงๆสำหรับฉัน ... หมายความว่าในตอนนี้นะ ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้\" อาดอล์ฟกล่าว ซึ่งอารมณ์ของเขาในตอนนี้ ไม่ได้ต่างไปจากเอลิกส์เลย
\"ค่า ค่า คุณชายเศรษฐี!\" เชแกนพัมพูด \"แล้วตอนนี้มันต่างอะไรจากขอทานล่ะคะ!\"
อาดอล์ฟไม่ตอบอะไร หนำซ้ำยังทำหน้าเหมือนศพ ส่วนเอลิกส์ก็ได้แต่ทำหน้าบูดบึ้ง
\"แล้วบ้านของเธออยู่ประมาณส่วนไหนของ \'ดิซีเร่\' หรือ?\" รอลนาเรียถาม กลบความเงียบที่ดูหดหู่
\"ประมาณน่ะหรือ? ก็คงกลางเมืองละมั้ง\" อาดอล์ฟตอบ
\"งั้นก็ต้องเดินกันเท้าฉีกเลยน่ะสิ!\" เอลิกส์พูด
\"ไม่หรอกๆ คนที่นั่นมีหลายคนรู้จักฉัน บางทีแค่ขอนั่งรถไปบ้านของฉันก็ได้แล้ว\" อาดอล์ฟพูดพลาง ยืดอกพลาง
\"แต่คนที่นี่กลับไม่รู้จักนายเลยงั้นหรือไง?\" เอลิกส์บอก
\"ก็ .. ใช่\" อาดอล์ฟพูด ขณะที่ทำคอตกอย่างรวดเร็ว
\"ทำไมบ้านนายถึงได้ไกลจังนะเนี่ย!\" เอลิกส์เริ่มบ่น \"บ้านฉันว่าไกลแล้ว บ้านนายยังไกลกว่า\"
\"ก็ไม่ได้ขอร้องให้มาด้วยนี่นา\" อาดอล์ฟพูดปด ทั้งๆที่เขาเอ่ยปากชวนทั้งสามไปเยี่ยมบ้านของตน
ฟ้าเริ่มมืดลงช้าๆ จนทั้งสี่ไม่รู้สึกตัวว่าขณะนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว รอลนาเรียนั่งหลับ หลังพิงกับเชแกนพัม ในขณะที่เอลิกส์นั่งลูบคลำห่อผ้าที่มีดาบของพ่อของเขาอยู่ภายในนั้น
เขานั่งวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ ให้มีใครหาที่พักให้เขาเสียที แต่ดูเหมือนว่า ... คำวิงวอนของเขาจะประสบผล
รถยนตร์สีดำเงา เปิดไฟหน้าแสงสุกสว่าง เข้ามาหยุดที่ตรงหน้าของเขา พร้อมกับชายคนหนึ่ง แต่งตัวเหมือนคนมีฐานะ รีบวิ่งออกมาจาก ที่นั่งคนขับรถ (เอลิกส์กำลังนึกตื่นเต้นว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าชายผู้นั้นจะเดินมาหาเขา) แต่เอลิกส์ดูเหมือนจะผิดหวังมาก เมื่อชายคนดังกล่าววิ่งไปเปิดประตูรถ ที่นั่งข้างคนขับ
\'ชายสูงอายุ มีมีหนวดเคราสง่างามเป็นสีเงิน ดวงตาสีดำ สวมทักซิโด้ และหมวกสักหลาดสีน้ำตาลเข้ม แว่นสายตากลมหนาของเขาจับจ้องมาที่เอลิกส์ ก่อนที่จะเบือนไปยังรอลนาเรีย เชแกนพัม จนถึงอาดอล์ฟ เขาพูดเสียงดังว่า \"อาดอล์ฟ ออแร็น! ลูกหายไปไหนมาน่ะ! พ่อเป็นห่วงลูกแค่ไหน! ที่โรงเรียนบอกว่าเห็นเธอออกมาจากโรงเรียนกับพวก ... กับเพื่อนของลูก แล้วถ้าเกิดอันตรายอะไรขึ้นมาพ่อจะรู้เรื่องไหม!?\" ชายสูงอายุเขย่าไหล่ของอาดอล์ฟอย่างรุนแรง พลางตะหวาดใส่อาดอล์ฟเสียงดัง
\"ผม ...ขอโทษ\" อาดอล์ฟบอกเสียงสั่น เอลิกส์รู้สึกโล่งใจที่ชายสูงอายุไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เพราะว่าเขาอาจจะถูกร่วมวงดุว่าก็ได้ หากเป็นญาติกับชายผู้นี้
\"ช่างมันก่อนเถอะ แล้วเจ้าพวก ... เอ่อ แล้วเด็กเหล่านี้ล่ะ เพื่อนของลูกงั้นหรือ? มาทำอะไรกันในที่แบบนี้\" พ่อของอาดอล์ฟ กล่าว
\"พวกเขาเป็นเพื่อนของผม และเรากำลังจะกลับบ้าน\" อาดอล์ฟพูด
\"ก็กลับไปสิ! แล้วทำไมลูกถึงไปอยู่กับพวกเหลือขอเหล่านี้ได้ล่ะ!\" เขาหลุดปากพูดคำที่พยายามไม่พูดออกมาจนได้
\"เหลือขอ? ืนี่พ่อของนายหรือ! อาดอล์ฟ?\" เอลิกส์พูดเสียงดังจนรอลนาเรียตื่นขึ้น
\"พ่อฉันพูดเล่นน่ะ อย่าถือสาคนแก่เลย\" อาดอล์ฟพูดไกล่เกลี่ย แต่ดเหมือนพ่อของเขาจะไม่เล่นด้วย
\"คนแก่ ใช่ซี่! ก็คนแก่ๆ หงำเหงือกที่เลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็กไงล่ะ! ถ้าแกไม่ใช่ลูกคนเดียวของฉันล่ะก็ จะเป็นจะตายยังไงฉันก็ไม่สนใจ!\" พ่อของอาดอล์ฟ ขยำบ่าของอาดอล์ฟ
\"คือว่า เอ้อ! พ่อครับ เพื่อนของผมจะขอ..\" อาดอล์ฟพูดไม่ทันจบ พ่อของเขาก็แทรกขึ้นทันที \"ลูกกลับบ้านไปได้แล้ว! ขึ้นรถ!!\"
\"ไม่เป็นไร เดี๋ยวคนเหลือขออย่างพวกเราจะไปเมืองริกไซล์ลี่กันเองก็ได้\" เอลิกส์พูด
\"ยอมรับได้ก็ไดี! ขึ้นรถได้แล้วอาดอล์ฟ!\" พ่อของอาดอล์ฟพูดเสียงดัง
\"ไม่! พ่อ ผมต้องไปกับเพื่อน! เราจะกลับบ้านกัน!\" อาดอล์ฟพูด
\"ไปกับ .. เพื่อน? เพื่อนที่ไม่มีอะไรเลยน่ะหรือ? ลูกมีเพื่อนไม่เหมาะสมกับฐานะเลย\" พ่อของเขาปล่อยมือออกจากบ่าของอาดอล์ฟ
\"ฐานะงั้นหรือ ตอนผมอยู่ที่โรงเรียนน่ะ! มีใครสนใจฐานะของใครบ้าง? พ่อส่งผมไปครั้งแรก พ่อก็พูดเองไม่ใช่หรือ? ว่าฐานะ ไม่ได้เป็นเกณฑ์วัดความเป็นเพื่อนน่ะ!\" อาดอล์ฟเริ่มเปิดศึกกับพ่อของเขาอย่างดุเดือด ซึ่งดูเหมือนไม่ว่าใครก็หยุดมันไม่ได้แล้ว
\"พ่อพูดแบบนั้น เพียงเพราะตอนนั้นพ่อกำลังหน้ามืดตามัว หลงเชื่อพวกคนจนๆที่เป็นเพื่อน! ทำให้เราเกือบล้มละลายเมื่อไม่กี่ปีก่อนน่ะสิ!\" พ่อของเขาทำท่าเหมือนจะสูบเลือดฉีกเนื้อของเขาจนแหลกละเอียด
\"เพราะคนที่พ่อเชื่อคือแม่ใช่ไหม?\" อาดอล์ฟพูด
\"หุบปาก!!\" ชายสูงอายุฟาดฝ่ามือเข้าที่ใบหน้าของอาดอล์ฟอย่างรุนแรง จนอาดอล์ฟล้มลง
เอลิกส์วิ่งเข้ามาขวางไว้ ก่อนที่เขาจะลงมือฟาดแข้งซ้ำ
\"ผมไม่รู้หรอกนะ! ว่าคุณมีอคติกับคน ... แบบพวกเรามากแค่ไหน แต่คุณกำลังใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล!\" เอลิกส์พูด
\"อารมณ์งั้นหรือ? แล้วเจ้าเป็นใครกันถึงมาว่าฉันได้!\" พ่อของอาดอล์ฟไม่พอใจอย่างมากที่เอลิกส์พูดจาเกินฐานะ
\'แต่ฉันไม่คิดว่าเขาต้อยต่ำ\' เสียงที่คุ้นเคยสำหรับเอลิกส์ดังขึ้น
\"ใครพูด!?\" พ่อของอาดอล์ฟแผดเสียง พลางหันขวับมาทางเชแกนพัม \"เจ้าหรือ นางเด็กเหลือขอ!\"
\"อย่ามาพูดจาพล่อยๆใส่ฉันนะ ตาแก่ใจดำ!\" เชแกนพัมตอบโต้
\"ดาบ?\" เอลิกส์พูดในลำคอ
\"เจ้าพูดว่าอะไร! เจ้ากำลังนินทาฉันใช่ไหม!?\" พ่อของอาดอล์ฟเลือดขึ้นหน้า และไม่ฟังใครแล้วทั้งสิ้น
\"พอทีเถอะพ่อ!\" อาดอล์ฟกระโดดเข้าไปขวางหน้าชายผู้เป็นพ่อ \"นี่เป็นเพื่อนผม!\"
\"เพื่อน? ลูกพูดอะไรออกมาน่ะ!\" พ่อของเขาผลักเขาออกห่าง \"ฉันจะลงโทษเด็กเหลือขอพวกนี้เอง!\"
ขณะที่ชายสูงอายุหันกลับไปที่รถ แล้วหยิบไม้พลองออกมา
\"พ่อ!!\" อาดอล์ฟพุ่งตัวเข้าไปห้ามพ่อของตน \"มันไม่ถูกนะครับ พ่อ!\"
\'ฉันก็ไม่คิดว่ามันถูกนักหรอก\'
\"เงียบก่อน!\" เอลิกส์ตะหวาดใส่ห่อผ้า
\"เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าพูดราวกับเจ้าเป็นชนชั้นสูงอย่างนั้น\" ชายสูงอายุพูด
\"เปล่าครับ คือผม..\" เอลิกส์พูดไม่ทันจบคำ ชายสูงอายุก็ฟาดพลองเข้าที่แข้งของเขา จนล้มลงทันที \"อะไรกัน!\"
\"ฉันไม่เคยฟังข้อแก้ตัวของเด็กเหลือขอ!\" ชายสูงอายุพูด
ขณะนั้นเอง ดาบในห่อผ้าเกิดเรืองแสงขึ้นอีกครั้ง ผ้าที่มัด และคลุมอยู่ทั้นหมดถูกฉีกขาดกระจายไปทั่วทิศ ก่อนจะมีเสียงกัมปนาศดังขึ้น
\'เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำร้ายนายของฉัน!!\'
บังเกิดแสงสีทอง พุ่งตรงดั่งคมศร ทะลุร่างของชายสูงอายุทันที เขาล้มลงช้าๆ ราวกับถูกกดขาลง
\"พ่อ!!\" อาดอล์ฟรีบเข้าไปพยุงร่างชายผู้เป็นพ่อทันที \"นายทำอะไรของนายน่ะ! เอลิกส์?\"
\"ฉัน .. ไม่ ฉันเปล่า\" เอลิกส์กระวนกระวายใจ
\'จงลืมตามองฉัน! เจ้าสมควรตายมากนัก! แต่ฉันจะไว้ชีวิตเจ้าไว้! หากเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ขึ้นอีกครั้ง ฉันสัญญาว่าจะบดขยี้ดวงวิญญาณของเจ้า!\'
จบเสียง ชายชราในแววตาที่แสนศรัทธา ค่อยๆเอื้อมมือมายังดาบ ก่อนที่มันจะดับแสงลง แล้วร่วงลงสู่พื้น
\"ท่าน .. ท่านคือนาย\" ชายสูงอายุพูด \"นายของสิ่งนี้งั้นหรือ?\"
\"ใช่ .. ใช่ครับ\" เอลิกส์รีบคว้าดาบกลับมา แล้วรวบรวมเศษผ้าที่ขาดมามัดใหม่ แต่ไม่ได้ผล
\"พบแล้ว .. พบแล้ว!!\" ชายสูงอายุคว้าดาบมาจากมือของเอลิกส์ \"ดาบราชันย์ .. ราชันย์แห่งข้า รูดอล์ฟ ออแร็น\"
\'รูดอล์ฟ ออแร็น\' เสียงที่ฟังดูน่ากลัวมากสำหรับเอลิกส์ ก้องอยู่ในหัวของเขาอย่างบ้าคลั่ง ราวกับจะระเบิดออกมา
\"หยุดเสียงนั้นที!!\" เอลิกส์แผดเสียงดัง พลางกุมหัวเอาไว้ \"หยุดมัน! หยุดเสียงนั้น!\"
\"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?\" รอลนาเรียยื่นมือเข้ามาทางเอลิกส์
\"หยุด .. หยุดมัน! หยุดมันที!!\" เอลิกส์ล้มลงกับพื้น ขณะที่ยังกุมหัว และดิ้นทุรนทุราย
\'หยุด!!\' เสียงแหลมสูง ที่ดูน่ากลัวอีกเสียงดังขึ้นในหัวของเอลิกส์ เสียงประหลาดทั้งสองหยุดลงพร้อมกัน ในขณะที่เอลิกส์นั้นมีเหงื่อท่วมร่าง
\"เอลิกส์ ... นายเป็นอะไรหรือเปล่า?\" อาดอล์ฟเดินเข้ามาพยุงเอลิกส์ \"เสียงอะไรน่ะ? นายพูดถึงอะไร\"
\"เสียง?\" เอลิกส์ที่ยังอยู่ในสภาพมึนงงตอบ \"เสียงนั่น\"
\"รีบพาท่านผู้นี้ขึ้นรถเร็วเข้า!!\" ชายสูงอายุชี้ ไม้พลองไปทาง ชายคนขับรถ
เอลิกส์รู้สึกถึงมือหลายมือ และมีใครหลายคนพยายามๆพาเขาไปที่ใดที่หนึ่ง แสงสว่างเริ่มแผ่พุ่งมาจากใต้พื้นดิน เงาของเขาเป็นสีดำอย่างชัดเจน เขามองไปรอบๆ ไม่มีคนอยู่เลยสักคน มีเพียงตัวเขา และเงาสีดำเท่านั้น เขารู้สึกถึงเสียงรองเท้าของคนกระทบพื้นอย่างเป็นจังหวะ ก่อนที่จะมีเงาสีดำ ของร่างใหญ่ๆเดินเข้ามาหาเขา
\'พ่อเอง เอลิกส์ ลองเบิกตากว้างๆมองพ่อสิ\' เสียงของชายผู้เป็นพ่อของเขา ฟังดูอ่อนโยนเหลือเกิน เขาพยายามเบิกตาให้กว้างกว่าที่เขาทำอยู่ แต่แสงทำให้เขาแสบตาจนเกินไป
\"พ่อ? พ่อไปอยู่ที่ไหนมา!\" เอลิกส์พูดพลางคลำดวงตา \"ผมกับแม่เป็นห่วงพ่อมาก\"
\'พ่อก็อยู่กับลูกแล้วยังไงล่ะ เอลิกส์\'
\"อยู่กับผม?\" เอลิกส์ค่อยๆเปิดตาขึ้นช้าๆ \"พ่อหมายถึงอะไร?\"
ภาพเบื้องหน้า ไม่ได้เป็นแสงสว่างเหมือนเดิม แต่กลับเป็นหินผาสูง ดูแห้งแล้ง และหมอกหนาทึบสีน้ำตาลอ่อนๆ แหล่งของแสงที่ทำให้เขามองเห็นชัดกลับไม่ได้มาจากท้องฟ้า แต่กลับมาจากของเหลวสีแดงเดือด เบื้องล่างหินผานั่นเอง เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะอยู่บนหินผาที่สูงที่สุดแล้ว พ่อของเขายืนหันหลังให้อยู่
\"ที่นี่มันที่ไหนกันหรือพ่อ?\" เอลิกส์พูด
\'ที่นี่น่ะหรือ คือที่ที่ทุกคนจะต้องมา เมื่อถึงเวลา และพ่อก็ได้ผ่านเวลานั้นมาแล้ว\'
\"พ่อพูดเรื่องอะไร!?\" เอลิกส์เลิกคิ้วพลางถามต่อ \"พ่อหมายถึงที่นี่คือ..\"
\'รับสิ่งนี้ไว้ แล้วลูกจะได้พบพ่ออีกครั้ง เมื่อถึงเวลาของพ่อ\'
ชายร่างสูงใหญ่ หน้าตาคม ผมยาวประบ่า และไว้หนวดเครา สวมชุดเกราะที่ดูสง่างาม เอลิกส์แทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า นี่คือพ่อของเขา
เขาส่งดาบที่มีแกะอักษรไว้ว่า \'NOMED - ITNA\' เอลิกส์มั่นใจว่า ดาบเล่มนี้เป็นดาบเล่มเดียวกันกับที่เขาพบในห้องเก็บของ เอลิกส์รับดาบมาแล้วเป่าฝุ่นที่จับจนหนาเตอะออก
\"ดาบของพ่อ?\" เอลิกส์พูด
\'ใช่ มันคือดาบแห่งจอมเทพ มีอายุกว่าพันปี และที่สำคัญ อดีตของมันยังเป็นจอมเวทย์อีกด้วย\' เอลิกส์เริ่มสนใจฟังเรื่องของดาบเล่มนี้ขึ้นมาแล้ว
\"แล้วยังไงต่อครับ พ่อ\"
\'มันใช้เวทมนตร์ไปจนหมด ต้องกลายสภาพเป็นดาบ รอจนเจ้าของที่แท้จริงของมันมาพบ และครอบครองมัน\'
\"แล้วทำไมถึงไปอยู่กับพ่อได้?\" เอลิกส์กวาดสายตามองไปทั่วดาบ
\'ก็เพราะพ่อคือ ...\' ไม่ทันที่จะจบประโยค ภาพเบื้องหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป กลับสู่ความมืดอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้นในยามค่ำคืน อาดอล์ฟนอนอยู่บนเตียงที่ดูอ่อนนุ่มกว่าที่ห้องพักในโรงเรียนมาก แต่เมื่อย้อนกลับมามองตัวเองแล้ว เขากำลังนั่งอยู่บนเตียงนอนขนแกะ ที่ดูอ่อนนุ่มไม่แพ้กัน เขาจำเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้เพียงนิด
เขาลุกขึ้นกวาดสายตามองไปรอบห้อง พลางคิดในใจ \'ที่นี่มันคือห้องนอนงั้นหรือ?\' เพราะมันดูเหมือนห้องนั่งเล่นในพระราชวังมากกว่า เขาโน้มตัวลงนอนบนเตียงขนแกะอีกครั้ง พลางถอนหายใจยาวๆ ดาบของเขาถูกนำไปวางไว้ในหีบไม้ มีผ้ากำมะหยี่รองรับคมดาบไว้อยู่ เขาหลับตาลงอีกครั้ง นึกถึงคำพูดของชายผู้เป็นพ่อ ที่ยังค้างคาใจในฝันที่ครุนเครือ
เช้าวันถัดมา เอลิกส์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง อาดอล์ฟไม่ได้อยู่ที่เตียงเหมือนเดิม ผ้าม่านปลิวไหวตามสายลมบางเบา แสงอาทิตย์สีทองยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องได้จนทั่ว เอลิกส์พยุงร่างลุกขึ้นยืน และตรงไปเอื้อมมือหยิบดาบของเขาขึ้น ทันทีที่เขาสัมผัสกับดาบ สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้น เขาตกใจจนทำดาบตกลงบนพื้นปูพรมหนา ประตูห้องถูกเปิดออก พร้อมกับชายชุดดำร่างใหญ่ สี่ถึงห้าคน วิ่งเข้ามาปิดล้อมตัวเขา ดูเหมือนกับว่ากำลังจะทำร้ายเขา แต่ก็มีเสียงแหบแห้ง กล่าวห้ามไว้ก่อน
\"หยุด! หยุด เขาเป็นแขกของฉัน เราควรต้อนรับเขา ไม่ใช่ทำให้เขาตกใจ!\" นายออแร็นล่าว \"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ ท่านชายเอลิกส์\"
\"ท่านชาย? คุณพูดถึงใครหรือครับ?\" เอลิกส์พูดพลางเสแสร้งมองไปรอบๆ ทั้งๆที่เขารู้ว่า นายออแร็นกำลังพูดถึงเขา
\"ดาบเล่มนี้ วิเศษ .. ล้ำค่ามาก ไม่สามารถประเมินค่าได้\" นายออแร็นค่อยๆหยิบดาบขึ้นจากพื้น อย่างทนุถนอม \"ฉันติดเซนเซอร์เอาไว้ เผื่อใครเข้ามาขโมย\"
\"ครับ ผมซุ่มซ่ามเอง\" เอลิกส์กล่าว \"มันคือดาบของพ่อ\"
\"พ่อของท่าน? ท่านรู้หรือไม่ เจ้าของดาบเล่มนี้น่ะ ล้วนแต่เป็นสายเลือดของราขวงศ์ทั้งนั้น\" นายออแร็นกล่าวเสียงเข้ม \"แล้วท่านได้ดาบเล่มนี้มาจากที่ไหน?\"
\"ห้องเก็บของ .. เอ่อ ห้องเก็บของที่โรงเรียน\" เอลิกส์ตอบ
\"เป็นไปไม่ได้!\" นายออแร็นพูดเสียงดัง \"ของล้ำค่าเช่นนี้จะไปอยู่ในที่ที่ต้อยต่ำแบบนั้นไม่ได้!\"
\"แต่ผมได้มันมาจากที่นั่นจริงๆ\" เอลิกส์บอก \"มันเดินทางผ่านจิตอะไรสักอย่าง\"
\"พ่อของท่าน? เคยอยู่ที่นั่นงั้นสิ\" นายออแร็นพูด \"พ่อของท่านเคยนำดาบไปที่นั่น?\"
\"ผมไม่รู้\" เอลิกส์กล่าว \"พ่อผมหายตัวไปหลังสงครามสองปี และผมก็ไม่ได้รู้จักพ่อดีเท่าแม่หรอก\"
\"หายไปงั้นหรือ? เป็นเรื่องที่น่าเศร้า ..\" นายออแร็นทำตาละห้อย \"หลังสงครามโลกสองปีนั้น กลุ่มมอนสเตอร์ออกโจมตีมนุษย์ ในขณะที่กำลังอ่อนแออยู่ พ่อของท่านคงเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ล้มตาย\"
\"พ่อยังไม่ตาย!!\" เอลิกส์พูดเสียงดัง \"พ่อไม่มีทางตายได้! พ่อเป็นแม่ทัพ!! เป็นหัวหน้าอัศวิน!!\"
นายออแร็นหลิ่วตามองเอลิกส์ และพูดว่า \"เหนือจอมทัพ ยังมีจอมทัพ ไม่มีใครหนีรอดจากความตายได้หรอก\"
\"ขอโทษที่ผมไม่สุภาพ!\" เอลิกส์วิ่งฝ่ากลุ่มชายชุดดำออกไปจากห้อง แต่เขากลับหลงทางอยู่บนทางเดินปูพรมหนา ที่ดูเหมือนกับเขาวงกตไม่ผิดเพี้ยน
เขาวนกลับมายังห้องนอนอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ นายออแร็น และชายชุดดำทั้งหลายไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงดาบเล่มเดียวที่วางพาดกำแพงไว้อยู่ เขาเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา
\"พ่อจะบอกอะไรกับผมกันแน่?\" เอลิกส์พูด พลางถือดาบออกมาจากห้อง
\"อ้าว! เอลิกส์\" อาดอล์ฟซึ่งกำลังขยี้ผ้าไหมบนผมที่เปียกของเขาอยู่เดินสวนมาเจอเอลิกส์พอดี
\"เจอนายก็ดีแล้ว บ้านนายนี่มันพิลึกดีนะ\" เอลิกส์พูด
\"พิลึก? ยังไง\" อาดอล์ฟพูด พลางมองไปรอบๆ \"หมายถึง อะไร?\"
\"ก็ทำไมทางเดินที่นี่มันถึงวกวนขนาดนี้ล่ะ\" เอลิกส์ถอนหายใจยาว \"ฉันหลงทาง\"
\"อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเอง\" อาดอล์ฟค่อยๆละผ้าไหมออกมา \"มันก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรนักหรอกนะ\"
\"ช่างมันเถอะ แต่ทำไมนายถึงใช้ผ้าไหมเช็ดผมซะล่ะ?\" เอลิกส์สังเกตุสีหน้าที่เปลี่ยนไปของอาดอล์ฟ
\"มันประหลาด? งั้นหรือ\"
\"ก็ไม่เชิงหรอก\" เอลิกส์บอก \"ฉันคงจะไม่เคยเห็นเท่านั้นเอง\"
\"เอ้า! เสื้อผ้าสำหรับนาย\" อาดอล์ฟเหวี่ยงเสื้อที่พาดบ่าอยู่ ส่งให้เอลิกส์ \"เดี๋ยวฉันเดินนำไปห้องน้ำให้ละกัน\"
\"ตกลง\" เอลิกส์ตอบสั้นๆ
อาดอล์ฟเดินนำเอลิกส์ไปเรื่อย เอลิกส์รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของที่เขาไม่เคยเห็น และที่นี่ใช้\'หุ่นยนตร์แม่บ้าน\' ทำงานบ้านทั้งหมดด้วย
อาดอล์ฟมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ ที่บานประตูมีเซนเซอร์แสกนลายนิ้วมือ แต่อาดอล์ฟไม่ใช้มัน
\"นี่เป็นของหรอกตาคนอื่นเท่านั้นน่ะ\" อาดอล์ฟพูดพลาง เลื่อนเครื่องแสกนลายนิ้วมือออกพลาง ภายในมีเครื่องประหลาด เป็นรูปเว้าลงไปข้างใน
\"นี่มันอะไร?\" เอลิกส์ถาม
\"เครื่องแสกนรูม่านตาน่ะ\" อาดอล์ฟบอก ขณะที่กำลังก้มลงจ้องเครื่องแสกนรูม่านตา แล้วกดปุ่มที่อยู่บนเครื่องต่างๆนาๆ อยู่หลายปุ่ม จนสักพักประตูก็เปิดออก
\"นายทำแบบนี้ทุกวันที่อยู่ที่นี่งั้นหรือ?\" เอลิกส์พูด
\"ใช่ มันยุ่งยากก็จริง แต่เป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยน่ะ\" อาดอล์ฟบอก \"ที่นี่ไม่นิยมเวทมนตร์\"
เอลิกส์ก้าวเข้ามาภายในห้อง อากาศในนี้สดชื่นดีทีเดียว ต่างจากที่โรงเรียนเป็นอย่างมาก
\"อุณหภูมิที่นี่มันสามารถปรับตามความเหมาะสม และกลิ่นก็ด้วย\" อาดอล์ฟบอก \"หลังจากนี้นายจัดการเองล่ะกัน ฉันจะไปก่อน เอ่อ ลืมบอกไป แผนที่กดที่ปุ่มสีฟ้าหน้าประตูนะ\"
เอลิกส์พยักหน้าตอบ แล้วจึงปิดประตูลง แล้วประตูก็ล็อคเองอัตโนมัติทันที
\"อาดอล์ฟ!! นายล็อคมันงั้นหรือ?\" เอลิกส์ส่งเสียงดัง
\"เปล่า ไม่ใช่หรอก มันล็อคเองได้ และจะปลดล็อคเองเมื่อนายบิดกลอน\" อาดอล์ฟตอบ \"ฉันไปก่อนละกันนะ\"
เอลิกส์สำรวจรอบๆห้อง ที่นี่ดูดีไม่เลว เขาเริ่มรู้สึกอยากจะทดลองอะไรทุกๆอย่างในห้องน้ำนี่ แต่ก็เปลี่ยนใจ เพราะกลัวทำอะไรเสียหาย
ฝักบัวที่มีกลิ่นหอมของดอกไม้หลายหลากสผมปนกันอยู่ เขาค่อยๆถอดเสื้อออกทีละชิ้น มีเครื่องซักผ้าแบบเสร็จทันใจ เขาหย่อนมันลงไปภายในเครื่อง เสื้อของเขาถูกมือเครื่องจักรสวมฟองน้ำขัดไปขัดมาอย่างรวดเร็วถายในเครื่อง เขาจ้องมองมันสักพัก จนเครื่องจัดแจง อบไอน้ำจนแห้งทันที เขาไม่เข้าใจว่า ถ้ามีเครื่องแบบนี้ อาดอล์ฟจะให้เสื้อผ้าใหม่กับเขาเพื่ออะไร เขาค่อยๆเดินไปเปิดฝักบัว แต่ก็มีบางอย่างทำให้เขาปิดมันลง อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ไกล้ๆกันนั้นเอง เขาเดินไปเหยีบโดนสวิตช์อะไรเข้า จากนั้นภายในอ่างถูกฉีดน้ำลงไปอย่างรวดเร็ว และสบู่เหลวลงไปผสมกับน้ำ ไม่นานก็เกิดฟองขึ้นมาจำนวนมาก เขาหย่อนขาลงไป น้ำกำลังอุ่นได้ที่ หลังจากนั้นเขาแช่ลงไปทั้งตัว
\'สบายเหลือเกินนะ\' เสียงของดาบดังขึ้นอีกครั้ง เอลิกส์นึกขึ้นได้ว่ามันมีชีวิต และที่สำคัญ \'เป็นเด็กผู้หญิง\'
\"อะไรกันน่ะ! อย่ามองมานะ! ยังเป็นเด็กอยู่ไม่ใช่หรือไง!?\" เอลิกส์ลดตัวต่ำลงไปในน้ำที่มีแต่ฟองสบู่
\'เด็กงั้นหรือ? ฉันมีอายุมากกว่าเธอหลายพันปีเลยนะ!\'
\"ก็เพราะอย่างนั้นแหละ! ฉันถึงไม่อยากให้อยู่ที่นี่ในตอนนี้\"
\'ให้ทำยังไงล่ะ? เธอพาฉันมาไม่ใช่หรือไง?\'
\"มันก็ถูก แต่เธอเดินทางผ่านจิตอะไรนั่นของเธอไปตอนนี้เลยสิ\"
\'จิตที่หลงเหลืออยู่ในสถานที่อื่นๆสลายหายไปหมดแล้ว ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้เลยล่ะ\'
\"อะไรกัน!?\" เอลิกส์ไม่พอใจอย่างมาก \"ดีแล้ว งั้นอย่ามองมาละกันนะ!\"
\'ไม่ตกลง ฉันหันไปเองไม่ได้\'
\"ว่าไงนะ!?\" เอลิกส์พูดเสียงดัง \"งั้นอย่ามองมาละกัน!\"
\'ถ้าไม่พอใจที่ฉันอยู่ที่นี่มากนักล่ะก็ ฉันกลับไปในห้องนอนก่อนก็ได้\' สิ้นเสียง ดาบของก็แตกกลายเป็นควันสีเทาไปทันที
\"ไหนว่าไปไม่ได้ไงล่ะ พวกผู้หญิงนี่ไว้ใจไม่ได้ที่สุด\" เอลิกส์ลดตัวต่ำลงเรื่อย มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษ แต่กลับมีอะไรทำให้เขาสะดุ้งสุดตัวขึ้น
\'เอริค!!\' เสียงประหลาด ฟังดูน่ากลัวที่เขาเคยได้ยินดังขึ้นอีกครั้ง
\"หมายถึงใครน่ะ!? ฉันชื่อเอลิกส์\" เอลิกส์ตะโกนโต้ตอบ
\'คืนมันมา! ส่งมันคืนข้า!!\'
\"ส่งอะไร?\"
\'เจ้าต้องตาย!! เจ้าคนมดเท็จ!\' เสียงประหลาดหายไปแล้ว แต่เขายังรู้สึกเหมือนมีสายตาที่จับจ้องมายังเขา และจิตสังหารที่น่ากลัว
เขาไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น หลังของเขากระแทกไปโดนสวิตช์ประหลาด ทำให้น้ำภายในอ่างถูกซัดลงรูระบายหมด และมีน้ำใสสะอาดฉีดมาแทน เขารีบลุกขึ้นจากอ่าง แล้วใส่เสื้อผ้าที่อาดอล์ฟนำมาให้ แล้ววิ่งออกจากห้องทันที
ประตูปิดลง เอลิกส์นึกขึ้นได้ว่าปุ่มสีฟ้าที่อาดอล์ฟบอก มันอยู่ในห้องน้ำ และตอนนี้เขาก็เปิดประตูห้องน้ำไม่ได้แล้ว เขายืนกระวนกระวายใจอยู่ไม่นาน กระจกหน้าต่าง ทางเดิน ก็เกิดแตกออก เขาตกใจจนล้มลงกับพื้น
\"ขอโทษ! มีใครอยู่บนนั้นหรือเปล่า?\" เสียงของอาดอล์ฟดังขึ้น
\"ฉันอยู่ตรงนี้!\" เอลิกส์ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วปัดเสื้อ \"นายทำอะไรอยู่น่ะ\"
\"ขอโทษที ฉันขว้างมันสูงไปหน่อย ช่วยโยนกลับลงมาได้ไหม?\"
\"โยน?\" เอลิกส์สังเกตุเห็นลูกบอลขนาดเท่ากำมือ กลิ้งอยู่บนพื้นปูพรมหนา เขาหยิบมันขึ้นมา ก่อนที่จะมองลงไปนอกหน้าต่าง \"นี่หรือเปล่า\"
เขาทำบอลตกจากมือทันที เขาเพิ่งรู้ว่าขณะนี้เขาอยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลเกือบร้อยเมตร
\"ส่งกลับลงมาสิ!\" อาดอลฟ์บอก แต่เอลิกส์ไม่ทำตาม
\"ฉันได้ยินเสียงของนายได้ยังไง? แล้วนายก็ได้ยินเสียงของฉัน?\" เอลิกส์พูด
\"ระบบคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าน่ะ! แต่ตอนนี้ช่วยโยนบอลกลับมาทีเถอะ\" อาดอล์ฟบอกอีกครั้ง
\"นายขึ้นมาที่นี่ทีได้ไหม?\" เอลิกส์ตอบกลับ \"ฉันหลงทางอีกแล้ว\"
\"หลงทาง? ตกลง นายรออยู่ตรงนั้นแหละ!\" อาดอล์ฟพูด ก่อนที่จะวิ่งเข้ามาในอาคาร
เอลิกส์นั่งหลังพิงประตูห้องน้ำ สักพัก อาดอล์ฟก็เดินตามทางมาพบเอลิกส์
\"เร็วกว่าที่คิดนะ\" เอลิกส์พูด \"ฉันคิดว่าคงต้องรอสักครึ่งชั่วโมงเสียอีก\"
\"ฉันมาทางเครื่องย้ายมวลสารน่ะ\" อาดอล์ฟพูดอย่างภาคภูมิใจ \"บริษัทของพ่อไม่ได้มีแค่อุตสาหกรรมเหล็กเท่านั้นี่นา\"
\"เรื่องนั้นเก็บไว้เล่าตอนอาหารกลางวันเถอะ\" เอลิกส์พูดตัดบทไป \"นายพาฉันไปที่ไหนก็ได้ก่อนเถอะ ฉันไม่รู้ว่าควรจะไปไหนดี\"
\"งั้นหรือ? ไปที่ห้องนั่งเล่นไหมล่ะ?\" อาดอล์ฟชวน \"เชแกนพัม กับ รอลนาเรีย ก็อยู่ที่นั่น\"
\"ตกลง ไปที่นั่นก็ได้\" เอลิกส์พูด พลางหยิบดาบขึ้น กำไว้มั่น
ระหว่างทางเดิน เอลิกส์นึกสงสัยขึ้นมา ว่าอาดอล์ฟทำอย่างไรจึงได้ขว้างลูกบอลได้สูงขนาดนั้น จึงเอ่อยถาม \"นายปาบอลนั่นเองหับมือหรือ?\"
\"ก็ใช่น่ะสิ มีอะไรติดใจหรือไง\" อาดอล์ฟตอบ แต่นั่นไม่ใช่คำตอบที่เอลิกส์ต้องการนัก
\"มันเป็นไปไม่ได้ที่นายจะ..\"
เอลิกส์พูดไม่ทันจบ อาดอล์ฟถลกแขนเสื้อขึ้นมาให้เอลิกส์ดู \"เครื่องกระตุ้นกล้ามเนื้อน่ะ\"
\"เครื่อง ... กระตุ้น?\" เอลิกส์ขมวดคิ้วเป็นปม \"บ้านนายไม่ค่อยเหมือนบ้านคนเลยนะ\"
\"ยังไม่แปรงฟันใช่ไหม?\" อาดอล์ฟยกมือขึ้น เอานิ้วอุดรูจมูก \"กลิ่นปากนายเหม็นมาก\"
\"เอ่อ .. แหะๆ ยังเลย\" เอลิกส์พูดพลางเกาหัว
\"เดินมาตั้งขนาดนี้ให้กลับไปห้องน้ำก็ไม่ไหวล่ะนะ งั้น..\" อาดอล์ฟใช้มืออีกข้างล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อ \"อมนี่ซะสิ\"
เขาส่งลูกอมสีฟ้าให้เอลิกส์ \"อะไรน่ะ?\" เอลิกส์ถาม ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยแปลกใจเลย
\"ลูกอมดับกลิ่นปาก\" อาดอล์ฟพูดพลางยืดอก \"อมไปสักพักจะรู้สึกดีเอง\"
\"อมไปสักพักงั้นหรือ?\" เอลิกส์ก้มลงมองลูกอมสีฟ้า \"ก็ได้ ทำตามที่นายบอกละกัน\"
เอลิกส์ค่อยๆหย่อนลูกอมสีฟ้าลงปาก ทันทีที่ลิ้นของเขาสัมผัสกับลูกอม เขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังทำสงครามกันอยู่ในปากของเขาทันที \"รู้สึกอะไรหรือยัง?\" อาดอล์ฟถามเสียงใส
\"นายเอาอะไรมาให้ฉันอม!!\" เอลิกส์คายลูกอมออกมาไว้บนมือ แล้วแลบลิ้นออกมา
\"ก็ลูกอมดับกลิ่นปากไงล่ะ\" อาดอล์ฟพูด \"กลิ่นปากจะไม่มีทางหายไป นอกจากกำจัดแบคทีเรียทั้งหมดออกจากปาก\"
\"กำจัดลิ้นของฉันไปด้วยน่ะสิ!\" เอลิกส์ตะคอกใส่อาดอล์ฟ
\"นายน่าจะอมมันอีกสักพักนะ ตอนนี้กลิ่นปากนายยังไม่หมดเลย\" อาดอล์ฟพูด
\"ไม่ล่ะ! ให้ฉันบ้วนปากดีกว่า\" เอลิกส์พูดด้วยอารมณ์ฉุนโกรธ \"พาฉันไปครัวก็ยังดี ถ้าห้องน้ำมันไกลนักน่ะนะ!\"
\"ตกลง! ดีกว่าให้นายไปส่งกลิ่นปากในห้องนั่งเล่น\" อาดอล์ฟตอบ
ทั้งคู่เดินมาจนถึงตรงหน้าเครื่องประหลาดเครื่องหนึ่ง ทั้งสองหันหน้ามามองกันอย่างรู้ใจ \"บอกฉันสิ ว่านี่คือประตู\" เอลิกส์ชิงพูดตัดหน้าอาดอล์ฟไป
\"เครื่องย้ายมวลสารต่างหากล่ะ เด็กน้อย\" อาดอล์ฟพูด
\"ครับ! คุณตา!\" เอลิกส์พูดประชด \"จะทำอะไรก็รีบทำเถอะ\"
\"งั้น ... นายช่วยมายืนตรงนี้หน่อย\" อาดอล์ฟผลักเอลิกส์ไปที่หน้าเครื่องย้ายมวลสาร \"ไม่ต้องเกร็ง\"
\"ได้ ได้ แล้วนายจะทำ..\" เอลิกส์พูดไม่ทันจบ อาดอล์ฟก็กดสวิตช์เครื่อง ที่มีอยู่เต็มไปหมดทันที เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างรอบตัวเข้ามารัดตัวเขา และกระแสไฟฟ้าอ่อนๆก็แล่นไปทั่วร่างกายของเขา จนรู้สึกชาไปหมด รอบๆตัวเขาเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้า ที่กำลังวิ่งวนไปวนมารอบๆตัว และทุกอย่างก็มาสิ้นสุดที่หน้าเครื่องย้ายมวลสารอีกครั้ง
เขารู้สึกเข่าอ่อนจนล้มลง แล้วจึงมองไปรอบๆ แต่อาดอล์ฟไม่อยู่ที่นี่แล้ว \"เจ้าบ้านั่นหายไปไหน?\" เอลิกส์พึมพำในใจ
\"ทำไมนายไปนอนอยู่นั้นล่ะ?\" เสียงของอาดอล์ฟดังขึ้นจากข้างหลัง เอลิกส์หันกลับไปมอง \"นายไปไหนมาน่ะ\"
\"ไปงั้นหรือ? นายหมายถึงอะไร\" อาดอล์ฟพูด \"ถ้าจะพูดก็ควรจะพูดว่า \'มาแล้วหรือ\' ถึงจะถูก\"
\"เอ๋? ฉันงง ไปหมดแล้วนะ\" เอลิกส์บอก
\"อ๋อ ฉันรู้แล้ว นายหมายถึงที่นี่มันเหมือนกับข้างบนมากจนนายคิดว่ามันเป็นที่เดียวกันน่ะสิ\" อาดอล์ฟบอก ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนว่า \"เด็กน้อยจะรู้อะไร\"
\"ก็คุณตาผ่านโลกมาเยอะแล้วนี่!\" เอลิกส์พูดประชด
\"นายรีบไปห้องครัวก่อนเถอะ ... ว่าแต่ นายจะไปทำอะไรที่นั่น?\" อาดอล์ฟถาม \"อาหารเช้าก็ต้องรออีกครึ่งชั่วโมงนะ\"
\"ฉันหมายถึง เออ .. ฉันจะไปบ้วนปากที่อ่างล้างจาน\" เอลิกส์บอก
\"แล้วทำไมนายไม่บอกฉันก่อนล่ะ! ห้องครัวที่นี่ไม่มีอ่างล้างจาน\" อาดอล์ฟพูด
\"บ้านนายแปลกเกินไป\" เอลิกส์พูด \"ฉันไม่รู้ว่านายอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน\"
\"บ้าน .. ไม่สิ คฤหาสน์ที่เศรษฐีหลายๆคนอิจฉาเนี่ยนะ ที่นายบอกว่าแปลก\" อาดอล์ฟบอกเสียงดัง \"คนอย่างนายได้มาอยู่ที่นี่โดยการที่เพื่อนที่แสนดี และมากความใจดีอย่างฉันพามาโดยไม่เสียเงินน่ะ มันก็วิเศษแล้ว!\" เอลิกส์รู้สึกว่าอาดอล์ฟกำลังพูดยกยอตัวเองทางอ้อมอยู่ ทั้งๆที่ทำน้ำเสียงเหมือนจะดุว่า
\"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ นายพาฉันไปที่ที่ฉันพอจะบ้วนปากได้ก็พอแล้ว\" เอลิกส์บอก ด้วยความเหนื่อยใจ
\"ตกลง นายตามฉันมาล่ะ\" อาดอล์ฟเดินนำเอลิกส์อีกครั้ง
เอลิกส์ไม่พูดอะไร และเดินตามอาดอล์ฟเรื่อย จนมาถึงเครื่องย้ายมวลสารอีกตัวหนึ่ง เขา และ อาดอล์ฟ เข้าไปในเครื่องย้ายมวลสาร และเดินต่อไปเรื่อยๆ จนเอลิกส์รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่ยุ่งยากสำหรับเขา จึงพูดออกไป \"ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ ไม่ต้องไปก็ได้\"
\"นายพูดว่าอะไรนะ?\" อาดอล์ฟพูด พลางหันกลับมามองเอลิกส์ \"อีกแค่ไม่ถึงสามไมล์เลยนะ\"
\"ฉันขอลูกอมนั่นก็ได้!\" เอลิกส์บอก ทั้งๆที่เขาไม่ต้องการจะอมมันเป็นครั้งที่สอง
\"อะไรของนายกันนะ\" อาดอล์ฟล้วงมือลงไปในกระเป๋า และแกะห่อลูกอมสีฟ้าออกมาส่งให้เอลิกส์ \"อย่าคายออกมาเหมือนคราวก่อนล่ะ\"
เอลิกส์รับลูกอมมา แล้วค่อยๆดันลูกอมเข้าปากไป และเขาก็รู้ว่า ต้องทนจนกว่าสงครามในปากจะสงบลง แต่เขาก็ทำมันลงไป
\"เอลิกส์มาแล้วล่ะ\" อาดอล์ฟเปิดประตูห้องนั่งเล่น หลังจากพูดจบ
\"ตื่นสาย!\" เชแกนพัมเริ่มบ่น \"เธอรู้ตัวไหม ว่าชีวิตหนึ่งของเธอน่ะ มันกำลังจะเสียเวลาไปโดยสูญเปล่า! กับอะไรน่ะหรือ? ก็เสียไปกับการนอนไม่รู้เวลาของเธอยังไงล่ะ!\"
\"พอเถอะ เชแกนพัม\" รอลนาเรียพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกที
\"ฉันขอโทษ ก็ได้ ว่าแต่ตอนนี้มันกี่โมงแล้วล่ะ?\" เอลิกส์ถามลอยๆ
\"บ่ายโมงครึ่งย่ะ!\" เชแกนพัมบอก
\"บ่ายโมงครึ่ง? อย่าล้อฉันเล่นน่า\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน \"ฉันไม่มีทางนอนหลับรอบสองได้นานขนาดนั้นหรอกนะ\"
\"นอนรอบสอง?\" รอลนาเรียพูด
\"ช่างมันเถอะ\" เอลิกส์พูดปัด
\"ฉันล้อเธอเล่นหรอกน่า นี่เพิ่งจะแปดโมงเองแหละ\" เชแกนพัมบอก
\"ฉันกำลังจะพูดอยู่พอดีเลย เธอนี่ก็เล่นแรงนะ\" อาดอล์ฟพูด
\"ทีหลังก็อย่าเล่นอะไรแบบนี้สิ แล้วนี่ฉันขอโทษไปเพื่ออะไรกัน\" เอเลิกส์ อาดอล์ฟ รอลนาเรีย และ เชแกนพัม หัวเราะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
\"ขอโทษที่ไม่รู้เวลาน่ะสิ\" เชแกนพัมพูดไป หัวเราะไป
\"พอที พอที\" เอลิกส์หยุดหัวเราะคนแรก จากนั้น อาดอล์ฟ รอลนาเรีย และ เชแกนพัมก็หยุดหัวเราะ
\"เธอบอกว่านอนรอบสอง?\" รอลนาเรียพูดอีกครั้ง \"มันแปลว่าอะไรหรือ หรือว่าเป็นศัพท์ใหม่?\"
\"เรื่องนั้น ไม่มีอะไรน่ะ\" เอลิกส์บอก \"แค่ตื่นมาตอนกลางคืนเท่านั้น\"
\"ตื่นตอนกลางคืน\" เชแกนพัมพูดทวน \"เธอนอนไม่สบายล่ะสิ ฉันเองก็ว่าอย่างนั้น\"
\"ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น\" เอลิกส์รู้สึกถึงสายตาอันเย็นเฉียบของอาดอล์ฟ \"ฉันฝันไม่ดีนิดหน่อย\"
\"ฝันร้ายส่วนใหญ่ก็มาจากการนอนหลับที่ไม่สบายนั่นแหละ\" เชแกนพัมบอก
\"เธอฝันว่าอะไรหรือ?\" รอลนาเรียถาม
\"ไม่มีอะไรสำคัญหรอกน่า\" เอลิกส์พยายามเปลี่ยนเรื่องพูดเต็มที่ แต่รอลนาเรียยังคงถามอยู่ \"ตกลงเธอฝันว่าอะไร?\"
\"ก็ฉันบอกว่าไม่มีอะไร\" เอลิกส์กำลังจะเริ่มต้นเปลี่ยนเรื่องพูด แต่รอลนาเรียก็แทรกขึ้นมาอีก
\"ฝันเห็นภูเขาสูงๆ เห็นเธอกับคนตัวสูงๆยืนสนทนากัน และก็มีใครบางคนผลักฉันจากด้านหลัง จนตกลงไปข้างล่าง\"
\"เธอพูดว่าอะไรนะ?\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน รอลนาเรียฝันเหมือนกับเขางั้นหรือ? เพียงแต่อยู่กันคนละจุด
\"ฉันมองเห็นเธอจากด้านล่าง เธออยู่สูงมาก แต่เสียงของเธอกลับชัดเจน จากนั้น ฉันก็ถูกใครบางคนผลักตกลงไปในของเหลวสีแดงเดือด\" รอลนาเรียเริ่มเล่า
\"แล้วยังไงต่อ\" อาดอล์ฟสนใจฟังเต็มที่ ต่างจากเชแกนพัม ที่นั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆอยู่
\"แล้วฉันก็ตื่นขึ้นมากลางดึกน่ะสิ!\" รอลนาเรียบอก ทำเอาอาดอล์ฟผิดหวังไปเสียอย่างน่าประหลาด
\"โธ่! มีแค่นั้นเองหรือ?\" อาดอล์ฟเอ่ยด้วยความผิดหวัง
\"เขาส่งดาบ .. ดาบนี่มาให้ฉัน แล้วเล่าเรื่องของมัน\" เอลิกส์บอก
\"เป็นไงมั่ง?\" อาดอล์ฟนั่งจับเข่าฟังเอลิกส์เล่า
\"ดาบเล่มนั้น ที่ฉันเจอในห้องเก็บของที่โรงเรียน\" เอลิกส์นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ดาบอยู่ที่ห้องนอน แต่ก็ยังทำท่ามองหาอยู่ \"ครั้งหนึ่งเคยเป็นจอมเวทย์อะไรสักอย่าง แต่ใช้พลังเวทมนต์ไปจนหมด เลยอยู่ในสภาพของดาบ จริงสิ เขาบอกว่ามันคือดาบจอมเทพ มีอายุกว่าพันปี\" เอลิกส์พยายามเล่าเตมที่ เหมือนกับอาดอล์ฟที่กำลังตั้งใจฟังเต็มที่
\"เขาที่ว่าน่ะ ใครกันคะ!\" เชแกนพัมเปล่งเสียงออกจากลำคอเป็นครั้งแรก หลังจากที่เอลิกส์เล่าเรื่อง
\"พ่อของฉัน เขา และ ฉันยืนอยู่บนผาที่สูงมาก มองลงไปเห็นแต่หมอกหนา สีน้ำตาล..\"
\"เธอฝันเหมือนกับฉัน!?\" รอลนาเรียบอก
\"ฉันคิดว่าใช่\" เอลิกส์ตอบ
\"ฝันเหมือนกัน!\" เชแกนพัมพูดเสียงดัง \"พวกเธอวางแผนเล่นตลกอะไรกันอยู่ วางแผนแก้แค้นฉันหรือไง?\"
\"ไม่ใช่นะ\" เอลิกส์พูด
\"ฉันไม่เชื่อ\" เชแกนพัมพูดเสียงต่ำ
\"ดีแล้ว ดีแล้ว ถ้าฉันโกหกจริงๆล่ะก็ อย่าพยายามเชื่อนะ\" เอลิกส์พูดประชด
\"พอเถอะ เอลิกส์ก็อีกคน แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะหยุดกันล่ะเนี่ย\" รอลนาเรียขึ้นแทรก
\"แต่ยังไงฉันก็ไม่เชื่อเธอสองคน\" เชแกนพัมแลบลิ้นใส่เอลิกส์
\"ปัญญาอ่อน\" เอลิกส์พูดว่าเชแกนพัม
\"เธอนั่นแหละ ปัญญานิ่ม\" เชแกนพัมตอบโต้
\"ปัญญาอ่อน!\"
\"ปัญญานิ่ม!\"
\"ปัญญาอ่อน!!\"
\"ปัญญานิ่ม!!\"
\"ปัญญาอ่อน!!!\"
\"ปัญญานิ่ม!!! เธอนั่นแหละปัญญานิ่ม!! แล้วอย่าเถียงฉันกลับล่ะ!\"
เอลิกส์นิ่งตามอย่าว่าง่าย แม้ในใจจะคิดอยู่ว่า \'ทำไมฉันถึงต้องเชื่อฟังด้วย\'
\"เรื่องนั้นพอเถอะ ทั้งคู่เลย\" อาดอล์ฟออกความเห็นครั้งแรก
\"ฉันเงียบแล้วนะ\" เอลิกส์บอก
\"ฉันรู้แล้ว\" อาดอล์ฟพูด
\"ฉันกำลังฝันว่าได้กลับบ้าน และเป็นหมอยาที่มีชื่อเสียงที่สุด แต่เธอ! นาฬิกาปลุกบ้าๆนั่นมันมาจากไหน?\" เชแกนพัมร้อง
\"ฉันเอง .. กลัวตื่นสายในบ้านคนอื่น ... แม่ของฉันบอกว่ามันไม่ดี\" รอลนาเรียบอก
\"ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันเถอะนะ เอ้า! วันนี้มีอะไรสนทนากันหรือเปล่า?\" เชแกนพัมพูด
แต่ไม่มีเสียงใดขานตอบเลยสักนิด \"ฉันว่าเราถามหาอาหารเช้าก่อนดีกว่า\" เอลิกส์พูด ทำลายความเงียบ
\"อาหารเช้าเขาจัดไว้ตั้งแต่เจ็ดโมงแล้ว\" เชแกนพัมบอก \"ตอนนี้คงเก็บไปหมดแล้วล่ะ\"
\"อะไรกัน\" เอลิกส์หมดหวัง เขารู้สึกถึงเสียงร้องโอดครวญในท้องของเขาทันที
\"ฉันเก็บไว้ให้นายแล้ว ไม่ต้องห่วง\" อาดอล์ฟบอก
\"ขอบใจมาก ว่าแต่\" เอลิกส์มองหาไก่อบตัวโตๆสักตัว หรือ สเต๊กเนื้อแกะชิ้นโตๆสักชาม แต่ก็ไม่พบ \"ไหนล่ะ?\"
\"นายคงคิดว่าบ้านฉันคงจะมีแค่ ขนมปังปอนด์ หรือข้าวโพดปิ้งล่ะสิ\" อาดอล์ฟพูดพลางยืดอก และที่พูดมาไม่เป็นอย่างที่เอลิกส์คิดเลยสักนิด
\"นายมีอะไรก็เอาออกมาเถอะ\" เอลิกส์ร้องขอ \"ได้โปรด กระเพาะของฉันมันกำลังร้องเพลงสรรเสริญให้นายอยู่นะ\"
\"นายก็เห็นฉันยืนตัวเปล่านี่\" อาดอล์ฟบอก
\"หมายความว่า?\"
\"ถูกต้อง ฉันไม่มี\" คำพูดของอาดอล์ฟ ทำให้กระเพาะของเอลิกส์โอดครวญหนักขึ้นไปอีก
\"แล้วทำไมนายถึงบอกว่ามีล่ะ?\" เอลิกส์พูด
\"งั้นตามมาข้างนอกสิ ทุกคนเลยนะ\" อาดอล์ฟชวน
\"เร็วเข้าเถอะ\" เอลิกส์เร่ง \"ก่อนที่ฉันจะตายเพราะอดอาหารในบ้านเศรษฐี\"
ทั้งหมดเดินตามอาดอล์ฟ ผ่านเครื่องย้ายมวลสารมาเพียงครั้งเดียว ทุกคนก็ออกมาสู่โลกภายนอก(บ้าน)อีกครั้ง เอลิกส์มองขึ้นไป ไล่ทีละชั้นจนถึงชั้นสูงสุด ที่ประมาณกลางตึก มีรอยกระจกแตกอยู่ เขามั่นใจว่าเป็นผลจากการโยนบอลของอาดอล์ฟแน่นอน แต่ก็ข้องใจว่า เขาไม่โดนทำโทษหรือ
ตึกนี้สูงที่สุดสำหรับเอลิกส์ เท่าที่เขาเคยเห็นมา มันสูงเฉียดฟ้า ทะลุเมฆขึ้นไป เขารู้สึกอยากขึ้นไปบนชั้นสูงสุด แต่ก็ไม่กล้าขอ
\"นั่นไง เอลิกส์\" อาดอล์ฟพูดพลางชี้ไปที่รถเข็นคลุมผ้าสีขาวคันหนึ่ง เอลิกส์ไม่แน่ใจว่าจะมีอาหารแบบไหนอยู่ในนั้น อาดอล์ฟเปิดออกมา ทำให้เขาเห็นภายใน
\"เครื่องปิ้งย่างบาร์บีคิวแบบรวดเร็วทันใจ!\" อาดอล์ฟบอก
\"นายจะให้ฉันกินเครื่องนี้หรือไง?\" เอลิกส์พูด
\"หวังว่าพ่อของฉันคงไม่รู้ว่าฉันแอบเอาเนื้อแกะออกมาด้วย\" อาดอล์ฟเปิดที่ตู้แช่แข็งใต้รถเข็น \"เข็นไปที่หลังสวนก่อนดีกว่า\"
เอลิกส์ช่วยอาดอล์ฟเข็นรถไปที่สวนหลังบ้าน(คฤหาสน์?) แล้วจึงหยิบเนื้อแกะออกมา
\"นายจะทำบาร์บีคิวเนื้อแกะ?\" เอลิกส์ถาม
\"เปล่า ฉันจะทำสเต๊กเนื้อแกะ\" อาดอล์ฟบอก
\"เธอทำเป็นหรือ?\" เชแกนพัมพูด
\"เคยเห็นพ่อครัวทำน่ะ\" อาดอล์ฟค่อยๆหยิบมีดออกมา หั่นเนื้อแกะเป็นชิ้นๆด้วยความลำบาก จนเขาเอ่ยปากบ่นว่า \"เรียนฟันดาบกับอาจารย์ ไดรันดาสต์ ยังจะง่ายกว่า\"
เอลิกส์รู้สึกอยากช่วยอาดอล์ฟมาก แต่ไม่กล้าเอ่ยปาก เพราะกลัวจะโดนให้ทำอะไรยากๆ อาดอล์ฟค่อยๆก้มลงหากระทะปิดฝา แล้วหยิบขึ้นมา ใส่เนื้อแกะ ใส่มะเขือ ใส่เครื่องปรุง แล้วลงมือเร่งไฟบนเตาบาร์บีคิว
\"ฉันว่ามันจะดีหรือ? นี่มันใช้ย่างบาร์บีคิวนะ\" รอลนาเรียพูด
\"ก็ไม่ได้ต่างกันอะไรมากมายนี่\" อาดอล์ฟพูด แล้วพลิกกระทะไปมา ดูเหมือนชำนาญ แต่ออกไปทางมั่วมากกว่า
เกือบสิบนาที อาดอล์ฟเปิดกระทะออกมา สูดกลิ่นสเต๊กเนื้อแกะของเขาจนเต็มปอด แล้วค่อยๆนำใส่จาน และเสิร์ฟให้ เอลิกส์ รอลนาเรีย และ เชแกนพัม ตามลำดับ
\"ชิมกันดูก่อนได้นะ\" อาดอล์ฟพูด
\"ฉันไม่แน่ใจแล้วล่ะ ว่าอยากกินน่ะ\" เอลิกส์บอก
\"ไม่แน่ใจว่าอยากกิน! อาดอล์ฟเขาอุตส่าห์ลงทุนทำให้เธอโดยเฉพาะนะ!\" เชแกนพัมเริ่มบ่น
\"ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะกินมันเดี๋ยวนี้ล่ะ\" เอลิกส์มองลงไปในจาน \"แล้วจะให้ฉันใช้อะไรตักล่ะ?\"
\"ขอโทษ ฉันลืมไป ก็ใช้มือสิ\" อาดอล์ฟบอก
\"ร้อนๆอย่างนี้เนี่ยนะ!\" เอลิกส์พูด
\"ก็ใช่น่ะสิ\" อาดอล์ฟพูด
เอลิกส์ค่อยๆ ใช้นิ้วชี้จิ้มดูความร้อนของเนื้อ \"มันยังร้อนอยู่เลยนะ\"
\"เรื่องมากจริง แค่มีส้อมอันเดียวคงกินได้นะ!\" อาดอล์ฟเดินกลับเข้าไปในบ้าน(ประตูหลังบ้าน) จากนั้นก็มีเสียงตะหวาดดังๆออกมา
\"ลูกกำลังก่อเรื่องอะไรอยู่!!\" เสียงของรูดอล์ฟ ดังลั่น \"เนื้อแกะนั่น พ่อกำลังจะใช้มันรับแขก แล้วลูกเอามันไปทำอะไรหมด!!\"
\"ผมเสียใจครับ\" เสียงของอาดอล์ฟแผ่วออกมา จากนั้นพ่อของเขาก็แผดเสียงดังลั่น กลบความสงบชั่ววูบหมด
\"ลูกเอาไปทำอะไรหมด! ตอบพ่อมา\"
\"ทำสเต๊กให้เอลิกส์ครับพ่อ\" อาดอล์ฟตอบ
\"ว่ายังไงนะ! ลูกปล่อยให้เลือดเนื้อ เชื้อไขของราชวงศ์อดอาหารจนต้องมาทำให้เองงั้นหรือ!?\"
\"ไม่ใช่ครับพ่อ เขามาไม่ทันอาหารเช้า\"
\"อาหารเช้า ฉันสั่งพ่อครัวจัดสำรับใหม่ให้แล้ว ลูกไปเอาเนื้อแกะทั้งหมดกลับมา!! เรียกท่านเอลิกส์กลับมาด้วย!!\"
\"ได้ครับพ่อ\"
อาดอล์ฟเดินคอตกออกมาจากประตูหลังบ้าน
\"เอลิกส์ พ่อฉันคลั่งนายมากเลยล่ะ\" อาดอล์ฟทำหน้าเหมือนศพ
\"เขาเป็นห่วงต่างหากล่ะ แล้วเลือดเนื้อ เชื้อไขอะไรนั่นมันคืออะไร?\" เชแกนพัมหันมาหาเอลิกส์
\"เขาคิดว่าพ่อของฉันเป็นคนจากพระราชวังน่ะสิ แถมยังมาว่าฉันสืบเชื้อสายของกษัตริ์ด้วย\" เอลิกส์บอก
\"บ้าหรือเปล่า?\" เชแกนพัมพูด
\"ฉันไม่รู้ แต่เขาให้ฉันเอาเนื้อแกะกลับไปน่ะสิ\" อาดอล์ฟพูด \"ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่าทำสเต๊กให้เอลิกส์ แล้วจะเอากลับไปยังไง\"
\"ก็เอาทั้งหมดนี่กลับไปสิ แล้วอาหารของเอลิกส์ล่ะ\" เชแกนพัมพูด
\"พ่อฉันจัดสำรับใหม่ให้เอลิกส์แล้ว แล้วจะให้ฉัน เอาสเต๊กเนื้อแกะกลับไปให้พ่อหรือ\" อาดอล์ฟพูด พลางใช้มือปิดหน้า \"ฉันตายแน่\"
\"งั้นนายก็ลองดูก่อนสิ\" เอลิกส์บอก
\"จะให้ลอง พระเจ้า ... เอลิกส์! นายเห็นฉันเป็นอะไรไปน่ะ\" อาดอล์ฟพูด
\"เห็นเป็น อาดอล์ฟ ออแร็น ลูกชายคนเดียวของเศรษฐีใหญ่ เจ้าของกิจการร้อยล้าน กว่าร้อยแห่ง ในอาณาทวีป\" เอลิกส์พูด
\"นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว แล้วตอนนี้ ฉันควรจะทำยังไง\" อาดอล์ฟร้อนใจ
\"ทำตามที่เอลิกส์บอกไปเถอะน่า\" เชแกนพัมพูด
\"บอกพ่อของเธอว่าเนื้อแกะทั้งหมดอยู่ในท้องของฉันหมดแล้วสิ\" รอลนาเรียขึ้นแทรก
\"เธอจะบ้าหรือไง\" เอลิกส์หันมาว่ารอลนาเรีย
\"แต่ถ้าทำแบบนั้นไปอาจจะเป็นผลดีต่ออาดอล์ฟนะ\" รอลนาเรียพูด
\"บอกว่าเราทั้งหมดแบ่งกันกินหมดแล้ว มันไม่ดีกว่าหรือ?\" เชแกนพัมพูด
\"ฉันจะเอาเนื้อแกะไปคืนพ่อของนายเอง ... ก็แล้วกัน\" เอลิกส์ขึ้นแทรกต่อจากเชแกนพัมทันที
\"จะดีหรือ\" อาดอล์ฟเสียงสั่นๆ \"ถ้าพ่อฉันไม่พอใจ ฉันไม่รับประกันความปลอดภัยของนายนา\"
\"ฉันเตรียมใจ(?) ไว้แล้วล่ะ\" เอลิกส์พูด พร้อมกับค่อยรวบรวมสเต๊กเนื้อแกะมาไว้ในจสนใบเดียว
\"เอาจริงหรือ?\" เชแกนพัมพูด \"ไม่มีเหตุผลเลยนะ\"
\"แต่ก็ดีกว่าให้ใครคนหนึ่งในกลุ่มเราโดนรับโทษนะ\" เอลิกส์พูด
\"แต่ว่า ..\" รอลนาเรียหยุดนิ่งไปสักพักใหญ่ๆ แล้วพูดออกมา \"ฉันเชื่อว่าถ้าเป็นเธอคงจะทำได้\"
\"แค่สเต๊กเนื้อแกะไม่กี่ชิ้น มันจะอะไรกันนักหนา คงไม่ได้รับโทษเลยล่ะมั้ง\" เชแกนพัมเริ่มบ่น
เอลิกส์ค่อยๆถือจานสเต๊กเนื้อแกะเข้าไปในบ้าน ไม่มีเสียงคำรามอย่างดุดันจากพ่อของอสดอล์ฟ ไม่นาน เอลิกส์ก็เดินกลับออกมา
\"พ่อนายโมโหมากจนไข้ขึ้นเลยล่ะ\" เอลิกส์บอก
\"ว่ายังไงนะ\" อาดอล์ฟพูด \"เป็นอย่างนั้นจริงหรือ?\"
\"โกหก\" เอลิกส์พูด
\"นายกำลังทำให้ฉันใจหาย!\" อาดอล์ฟพูด จากนั้น ทุกคนก็หัวเราะพร้อมกัน
\"เธอบอกเขาว่ายังไงหรือ?\" เชแกนพัมถามคนแรก ซึ่งทำให้เอลิกส์แปลกใจไม่น้อย (เขาคิดว่า อาดอล์ฟน่าจะเป็นคนถามคนแรก มากกว่าที่จะเป็น เชแกนพัม)
\"บอกว่าฉันเป็นคนทำสเต๊กนั่นขึ้นมาเอง เท่านั้น เขาก็รีบคว้ามือมาหยิบจานนั่น แล้ววิ่งไปทันที\" เอลิกส์เล่า \"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเขาจะวิ่งไปไหน\"
\"คงปวดท้องล่ะมั้ง\" อาดอล์ฟบอก \"พ่อของฉันชอบบ่นปวดท้องเรื่อยๆ\"
\"แล้วอาหารฉันล่ะ?\" เอลิกส์พูด
\"ไปห้องทานอาหารสิ ฉันคิดว่าคงจะอยู่ที่นั่น\" อาดอล์ฟบอก
\"นำฉันไป .. ที่นั่นที\" เอลิกส์พูด
\"โทรศัพท์ของนาย .. ที่อยู่ที่ข้อมือนั่นน่ะ\" อาดอล์ฟชี้มาที่โทรศัพท์ \"ฉันขอยืมหน่อย\"
\"ได้สิ ว่าแต่นายจะเอาไปทำอะไร?\" เอลิกส์ถาม อาดอล์ฟไม่ตอบ
อาดอล์ฟล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบอะไรบางอย่างออกมา
\"แม็ป คาร์ด\" อาดอล์ฟพูด พลางค่อยๆเปิดช่องเล็กๆ บนโทรศัพท์ \"ฉันจะติดตั้งระบบแผนที่ของบ้านหลังนี้ และเมืองนี้ให้นายละกัน\"
\"มันใช้ยังไงหรือ?\" เอลิกส์ได้แต่มองอาดอล์ฟ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไร
\"กดเลือก เมนู -- ระบบเพิ่มเติม -- เครือข่ายดาวเทียม -- แสดงผล -- แผนที่\" อาดอล์ฟบอกด้วยความเร็ว
\"อะไรนะ?\" เอลิกส์จำที่อาดอล์ฟพูดได้ไม่หมด
\"ก็กดเลือก \'เมนู\' แล้วก็ไปต่อที่ \'ระบบเพิ่มเติม\' จากนั้นก็เลือก เครือข่ายดาวเทียม -- แสดงผล -- แผนที่\" อาดอล์ฟทวนใหม่
\"ฉันคิดว่าจำได้แล้ว\" เอลิกส์บอก
\"งั้นนายก็กดดูแผนที่ แล้วเดินไปเองก็แล้วกัน\" อาดอล์ฟปัดความรับผิดชอบมาให้เอลิกส์ แล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้
\"ถ้าฉันอิ่มเมื่อไหร่ ฉันจะไปจากที่นี่\" เอลิกส์พูดประชด แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน
เอลิกส์เดินตามทาง มองแผนที่เรื่อยๆ จนถึงห้องอาหาร เขาเปิดประตูออกช้าๆ บนโต๊ะมีเพียงขนมปัง และซุปร้อนๆเท่านั้น \'นี่หรือ? อาหารของฉัน\' เอลิกส์คิด
แต่เขาก็จัดการกับขนมปัง และซุปจนหมด เสียงประหลาดที่เขาเคยได้ยินดังขึ้นอีกครั้ง
\'ตาย อีกสามเดือนข้าจะฆ่าเจ้า! เจ้าคนมดเท็จ เจ้าสัญญาว่าจะส่งมอบมันให้ข้า! เจ้ามนุษย์เหม็นเน่า!\' เสียงประหลาดหายไป เอลิกส์รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะทำอะไรมากที่สุด \'วิ่งออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด\' และเขาก็ทำมัน
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---- --- --- -- -- - -
บทที่ # 4: คฤหาสน์ ระฟ้า บ้านของอาดอล์ฟ!?
---------------------------- ------- ------ ----- ----- ---- ---- ---- --- --- -- -- - -
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น