~~

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ สาม # วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนจบ)

บทที่ # 3: วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนจบ)

----------------------------------------------------



   เอลิกส์วิ่งขึ้นไปบนเวที ทันทีที่มาถึง  เขาตกตะลึงกับภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า   เลือดจำนวนมากเอิ่งนองอยู่ทั่วพื้นเวที  อาจารย์ไดรันดาสต์สลบอยู่ข้างล่างเวที (ซึ่งอาจจะถูกอะไรบางอย่างในแสงสีม่วง ทำให้ตกลงไปก็ได้ เอลิกส์คิด)  รอลนาเรีย และ แฟรงก์  นอนคว่ำหน้าอยู่บนเวที  ซึ่งทั้งคู่ก็ถูกย้อมร่างเป็นสีแดงฉานเหือนกัน  เขาตกใจจนแทบบ้า  เขาวิ่งไปพยุงร่างของรอลนาเรียทันที



    \"รอลนาเรีย!  ห้ามตายนะ!  ลืมตาขึ้นมาสิ!  ห้ามตาย\" เอลิกส์เขย่าร่างบางๆของรอลนาเรียจนสั่นไหว  เส้นผมชุ่มเลือดของเธอถูกถูอยู่บนมือของเอลิกส์ไปมาอย่างรุนแรงหลายๆครั้ง



    \"เอลิกส์?\" รอลนาเรียค่อยๆลืมตาขึ้น  เธอยังรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่



    \"เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า?  เกิดอะไรขึ้นกับเธอ\" เอลิกส์พูดพลางเขย่าไหล่ของรอลนาเรีย



    \"ฉัน ... ไม่รู้\" รอลนาเรียหันไปมองรอบๆเวทีที่มีน้ำเลือดเอ่งนอง สีแดงฉาน \"เหมือนมีอะไรผลักจนล้มลง  หลังจากนั้นก็ไม่รู้แล้ว\"



    \"นักเรียนทุกคน!  อย่าตกใจไป  ว่าแต่ ... มันเกิดอะไรขึ้น?\" อาจารย์ไดรันดาสต์ค่อยๆพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นยืน  แต่ยังอยู่ในอาการมึนงงอยู่



  เสียงของนักเรียนนับพันคนดังกระหึ่มสนาม  เอลิกส์รู้สึกเหมือนจะได้ยินหมดทุกเสียง  แต่จับถ้อยคำไม่ได้เลยสักเพียงนิด  เขาค่อยๆปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันออกมาจากเบ้าตา และไหลรินลงแก้มไปตั้งแต่เมื่อไหร่  เขามองใบหน้าเปียกเลือดสีแดงของรอลนาเรีย และพูดว่า  \"เธอ ... ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?\"



  และคำเดียวที่รอลนาเรียตอบมาคือ \"อื้อ\"  เอลิกส์ค่อยพยุงรอลนาเรียขึ้นมานั่งกับพื้นเวที  เขาพยายามหารอยแผลของรอลนาเรียจนทั่ว  แต่ก็ไม่พบร่องรอยอะไรสักนิด  จะมีก็เพียงแต่คราบเลือด และ รอยช้ำที่ข้อศอกขวาก็เท่านั้น



    \"ทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ?\" เอลิกส์เหลือบสายตากลับมามองที่ใบหน้าของรอลนาเรียอีกครั้ง



    \"บอก?  บอกอะไรหรือ?\" รอลนาเรียที่รู้สึกเหมือนกับกำลังเวียนหัว ค่อยๆตอบออกมาช้าๆ



    \"จะเรื่องอะไรเสียอีกล่ะ  ก็เรื่องที่เธอเล่นละครเวทีด้วยนะสิ  ... ฉันเลยไม่ได้ยืมกล้องของอาดอล์ฟมาถ่ายภาพเธอเลย\"  เอลิกส์ตอบพลางยิ้มกว้างให้



    \"คือว่า  อาจารย์ใหญ่เขาบอกว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับน่ะ.. ฉันรู้เรื่องเกี่ยวกับวันนี้ทุกอย่างเลยล่ะ\" รอลนาเรียตอบช้า  แต่เอลิกส์กลับสะดุ้งสุดตัว  เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังมองมาที่เขา  เขาหันไปข้างหลัง ไม่พบอะไร  มองซ้าย มองขวา  ก็ไม่พบอะไร  จะมีก็แค่เสียงที่ดังกังวาลของอาจารย์ไดรันดาสต์  ที่พยายามควบคุมสถานะการณ์  แต่ไร้ผล  เขาหันกลับมามองรอลนาเรียอีกครั้ง



    \"เธอหมายถึง ... ตัวที่อยู่ในถัง  และก็เรื่องในห้องเก็บของนั่นด้วยหรือเปล่า?\" เอลิกส์ถามอย่างร้อนใจ



    \"เรื่องที่ห้องโถงน่ะหรือ?  ฉันไม่รู้เรื่องนั้น  แล้วก็ในห้องเก็บของ? ... ฉันไม่รู้เรื่อง\" รอลนาเรียตอบ พลางทำหน้างงๆ



    \"งั้นหรือ  ว่าแต่เลือดนี่มัน?\" เอลิกส์มองไปรอบๆเวที  มีแต่นักเรียนและอาจารย์หลายคน วิ่งไปวิ่งมาบนเวที  และโฟมสีแดงและสีน้ำเงินเปื้อนเลือดเท่านั้น



  แต่เอลิกส์สังเกตุเห็นร่างหนึ่ง  ที่นอนแน่นิ่ง และอาบเลือดอยู่  \'แฟรงก์\' นั่นเอง เขานอนหันเท้ามาทางเอลิกส์ และ รอลนาเรีย



    \"แฟรงก์?  เจ้านั่นยังนอนไม่รู้เรื่องอีกหรือไงกัน\" เอลิกส์ค่อยๆละออกจากรอลนาเรีย และค่อยๆลุกขึ้นเพื่อเดินไปปลุกแฟรงก์  ที่อยู่ห่างกันประมาณ หก ก้าว  แต่พื้นลื่นเกินไป  ทำให้เขาล้มลงอย่างรุนแรง  \"เอลิกส์!\" รอลนาเรียสะดุ้ง ขณะที่เอลิกส์ล้มลงเสียงดัง



    \"ไม่เป็นอะไร\" เอลิกส์ตอบ  เขารู้แล้วว่า หากเขาพยายามที่จะยืนอีก  ก็คงจะล้มลงมาเหมือนเดิม  เขาค่อยลากขาไปหา แฟรงก์ ที่นอนคว่ำหน้าอยู่  เขาสั่นขาปลุกแฟรงก์  แต่ดูเหมือนแฟรงก์จะไม่มีปฎิกิริยาโต้ตอบใดๆ  เอลิกส์ค่อยๆลากขาเข้าไปไกล้ๆแฟรงก์  และก็ไดพบภาพที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น





   \'แฟรงก์ที่นอนคว่ำหน้า  และมีเลือดอาบทั่วทั้งตัว\'  แต่แค่นั้นยังไม่อาจทำให้เอลิกส์ตกใจไปได้เท่ากับ \'แฟรงก์ไม่มีหัว\'  เลือดของแฟรงก์ยังคงไหลรินออกมาจากคอที่ขาดไปอยู่  เอลิกส์ตกใจ และกลัวจนรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากอก  เขาไม่กล้สจะมองแฟรงก์อีกเป็นครั้งที่สอง  เขาปิดตาแน่นสนิท  จนเหมือนกับเปลือกตาจะกดดวงตาของเขาให้ชา  เขาร้องไม่ออก  และพยายามหลับตา และลากขากลับไปหารอลนาเรีย



    \"เอลิกส์ .. เกิดอะไรขึ้น\" รอลนาเรียถามเอลิกส์  ที่กำลังปิดดวงตาไว้แน่น



   เขาค่อยๆเปิดตามามองรอลนาเรีย  ภาพเบื้องหน้าดูเหมือนว่าจะมืดลงไปกว่าเดิม  คงเป็นเพราะเขากดเปลือกตาแน่นเกินไป  เขาหันมามองรอลนาเรีย และตอบว่า \"แฟรงก์.. แฟรงก์ตายแล้ว\"



    \"ไม่จริง!\" รอลนาเรียใจหาย  และพยายามถามเอลิกส์ซ้ำ  \"โกหกใช่ไหม?\"  จบประโยค  ก็มีวัตถุกลมๆโชกเลือดร่วงลงมา  เฉี่ยวใบหน้าของเอลิกส์ไปเพียงนิดเดียว



   และสิ่งนั้นก็คือ \'ศรีษะ ของแฟรงก์\' นั่นเอง เอลิกส์ตกใจสุดขีดจนแทบจะช็อค  รอลนาเรียก็ตกใจไม่แพ้เอลิกส์  เธอโผกอดเอลิกส์โดยไม่ได้ตั้งใจ



    \"อาจารย์ครับ!  แฟรงก์เขา!\" เอลิกส์พูดไม่ทันจบ  อาจารย์ไดรันดาสต์ก็ร้องไห้โฮออกมา  อย่างที่ไม่มีนักเรียนคนใดเคยเห็นมาก่อน



    \"แฟรงก์! ลุกขึ้นมา! แฟรงก์!  นี่เป็นคำสั่งนะแฟรงก์!\" อาจารย์ไดรันดาสต์กอดรัดร่างไร้หัวของแฟรงก์ไว้แน่น  สักพัก  เขาก็คลานมาทางเอลิกส์อย่างรวดเร็ว  แล้วอุ้มหัวของแฟรงก์ไว้  แล้วจึงกลับไปหาแฟรงก์  \"แฟรงก์!  นี่ไง  เธอต้องการมันใช่ไหม?  ฉันเอามันมาให้เธอแล้ว!  ฟื้นสิแฟรงก์! ลืมตาขึ้น!  เธอกำลังเล่นนอกบท!\"  อาจารย์ไดรันดาสต์กำลังร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง  ทั้งเอลิกส์และรอลนาเรีย รู้สึกสงสารอาจารย์ไดรันดาสต์มากในเวลานี้  แต่อยู่ๆ กลับมีเสียงตบมือเสียงดังของใครคนหนึ่งขึ้น \'อาจารย์ใหญ่\' นั่นเอง



    \"ยังเล่นได้สมบทเช่นเดิมนะ  อาจารย์ไดรันดาสต์\"  อาจารย์พูดพลางหัวเราะ



    \"ครับ! อาจารย์ใหญ่\" อาจารย์ไดรันดาสต์ลุกขึ้นยืน  พร้อมกับพาดร่างของแฟรงก์ไว้ที่บ่า



    \"นี่มันเรื่องอะไรกัน?\" เอลิกส์หันมาถามรอลนาเรีย \"หรือว่าอาจารย์ไดรันดาสต์เป็นคนฆ่าแฟรงก์?\"



    \"ไม่รู้เหมือนกัน ..\"  รอลนาเรียผละร่างออกมาจากเอลิกส์



    \"เอ้า!  ทุกคน!  สงบไว้!\"  อาจารย์ไดรันดาสต์พูดพลางปาดน้ำตาที่เปื้อนรอยยิ้มออก  \"แช่มชื่นเข้าไว้!\"



    \"เกิดอะไรขึ้น!\" อาดอล์ฟที่วิ่งขึ้นบนเวที ลื่นล้มลงตรงหน้าเอลิกส์



    \"แฟรงก์ ...  ตายแล้ว\" เอลิกส์ก้มหน้าลงพูด



    \"เป็นไปไม่ได้น่า!  อย่าโกหกฉันสิ!\" อาดอล์ฟยกกล้องขึ้น  ไม่ให้โดนเลือด  \"บอกความจริงมาเถอะ  นี่มันเรื่องอะไร?\"



    \"ก็เรื่องเจ้าชายนิทราตอนจบยังไงล่ะ\" อาจารย์ไดรันดาสต์เดินเข้ามา \"ซาบซึ้งดีไหม?\"



    \"เขาบ้าไปแล้ว\" รอลนาเรียพูด



    \"อ้อ!  ลืมไป  อยากได้นี่ใช่ไหม?\" อาจารย์ไดรันดาสต์เหวี่ยงหัวของแฟรงก์มาทางเอลิกส์  รอลนาเรียกรีดร้องเสียงดัง  และเอื้อมแขนมากอดเอลิกส์ไว้อีกครั้ง



    \"ไนส์ช็อต!\" อาดอล์ฟลั่นชัตเตอร์เสียงดัง โดยหันกล้องมาทาง เอลิกส์ และ รอลนาเรีย



    \"ดูให้ดีสิ เอลิกส์  นี่มันหัวจริงที่ไหนกันเล่า?\" อาจารย์ไดรันดาสต์พูดพลางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง \"แช่มชื่นเข้าไว้\"   เอลิกส์นิ่งตะลึงไปสักพัก  ก่อนที่จะระเบิดโทสะออกมา



    \"แช่มชื่นอะไรกันเล่า!  อาจารย์กำลังจะฆ่าผมให้ตายเพราะหัวใจวายอยู่แล้ว!  ยังจะมาบอกว่า\'แช่มชื่เข้าไว้\' อีกหรือ!!\"



    \"อะไรกันเล่า ... ฉันก็แค่เล่นสนุกๆเท่านั้น  เอ้าแฟรงก์!  หัวของเธอไงล่ะ\" อาจารย์ไดรันดาสต์โยนหัวปลอมไปทางหลังฉาก  แต่ไปไม่ถึง  และแฟรงก์(ตัวจริง) ก็วิ่งออกมารับไป  แล้วกลับไปหลังฉาก  \"มี ฉัน  แฟรงก์  และอาจารย์ใหญ่เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้  แต่จะว่าไปก็สนุกดีเหมือนกัน\"



    \"สนุกงั้นหรือ\" เอลิกส์สบถเบาๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก



    \"พรุ่งนี้ฉันจะล้างฟิล์มล่ะ\" อาดอล์ฟพูดพลางชูกล้องขึ้น  ผ้าม่านสีน้ำเงินถูกปิดลงช้าๆ  สปอร์ตไลท์ฉายแสงไปที่ม่าน  มีคำว่า \'เจ้าชายนิทรา อวสาน\' ในแสงนั้น



    \"วิเศษไปเลย!  ฉันตื่นตาตื่นใจมากๆ\" อาดอล์ฟพูดกับเอลิกส์ ขณะที่กำลังเดินลงมาจากเวที



    \"วิเศษงั้นหรือ?  ฉันเกือบจะบ้าตายเพราะอาจารย์ไดรันดาสต์มาหลายครั้งแล้วนะ!\" เอลิกส์ตะคอกเสียงดังใส่อาดอล์ฟ  \"แล้ววันนี้ทำไมฉันถึงต้องมาเปียกชุ่มไปด้วยเลือดปลอมนี่ด้วยล่ะ?\"



    \"งั้นเดี๋ยวเธอไปล้างตัวก่อนละกันนะ  แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อไปให้แม่บ้านเอง\" รอลนาเรียหันมาพูดกับเอลิกส์



    \"อืม ... จะอย่างนั้นก็ได้\" เอลิกส์พูด \"แล้วนายล่ะอาดอล์ฟ?  จะฝากเสื้อด้วยไหม  เสื้อนายก็เปื้อนด้วยนี่\"



    \"ไม่ล่ะ  เสื้อฉันเปื้อนนิดเดียวเอง\" อาดอล์ฟบอก



    \"ตามใจนายละกัน\" เอลิกส์เดินกลับมาที่โต๊ะ  ขณะนั้น เชแกนพัมก็วิ่งกลับมาพอดี



    \"รอล - นา - เรีย!!!\" เชแกนพัมตะโกน \"เธอหายไปไหนมาน่ะ!!  ฉันเป็นห่วงแทบตาย  แล้วทำไมเปื้อนเลือดมาอย่างนั้นล่ะ?  เอลิกส์  นายก็ด้วย\"



    \"เอ่อ ... รอลนาเรียเขาขึ้นไปแสดงละครเวทีน่ะ  แล้วอาจารย์ไดรันดาสต์ก็ ... ทำให้เราเสื้อเปื้อน\" เอลิกส์ตอบ



    \"เธอน่ะนะ!  ทำไมไม่บอกฉันบ้างล่ะ!  โธ่เอ๋ย รอลนาเรีย!\" เชแกนพัมพูดในท่าทีไม่พอใจอย่างมาก \"ฉันก็ไปตามหาเธอเสียทั่วโรงเรียนเลย!\"



    \"ฉันขอโทษ\"  รอลนาเรียตอบเสียงเบา  และดูเหมือนเชแกนพัมจะไม่ได้ยิน



    \"แต่ฉันได้ภาพเด็ดมาด้วยล่ะ\" อาดอล์ฟยกกล้องขึ้น  ในขณะที่ทุกคนกำลังแปลกใจ



    \"ภาพเด็ด?\" เอลิกส์พูด



    \"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะได้รู้เองล่ะ  แต่พวกเธอไปที่บ้านฉันได้ไหมล่ะ\" อาดอล์ฟชวน



    \"บ้านนาย?  จะว่าไปก็ไม่เคยเห็นนะ\" เอลิกส์พูด



    \"ฉันตกลง\" เชแกนพัมพูดเสียงดัง



    \"ฉันไปก็ได้  เธอล่ะ?\" รอลนาเรียหันมาทางเอลิกส์



    \"ฉัน?\" เอลิกส์ชูนิ้วโป้งจิ้มอกตัวเอง \"ไป ... ก็แล้วกัน\"



    \"สรุปก็คือไปกันทุกคนนะ\" อาดอล์ฟพูด



    \"พวกเธอ ... ขอโทษที่ทำให้ลำบากกาย ลำบากใจกันนะ  คือว่า\" อาจารย์ใหญ่เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ \"ฉันคิดว่า พวกเธอน่าจะอยู่ที่นี่จนถึงเช้าน่ะ\"



    \"ทำไมครับ อาจารย์ใหญ่?\" เอลิกส์ถาม



    \"ก็คือว่า .. ช่วงนี้พวกโจรโรคจิต  ชอบฆ่าคนชำแหละมันออกมาป้วนเปี้ยนในตอนกลางคืนบ่อยน่ะสิ  ฉันก็เป็นห่วง  ตอนนี้ทุกคนรู้เรื่องหมดแล้ว  และไม่มีใครค้านด้วย\"  อาจารย์พูดอย่างรวดเร็ว ราวกับท่องจำมาจนขึ้นใจ



    \"ตกลงก็ได้ครับ\" อาดอล์ฟเอยนำ ก่อนที่ทุกคนจะตอบตกลงตาม



    \"ดีแล้วล่ะ\" อาจารย์ใหญ่พูดจบ  ก็เดินจากทุกคนไปขึ้นเวที  และถือไมโครโฟน



    \"ถึงเวลาอันสมควรแล้ว  ที่จะเริ่มเปิดพิธีการประกสดแฟนซี  ขอเชิญนักเรียน และอาจารย์ทุกคนยืนขึ้น\"  อาจารย์ใหญ่พูด ในขณะที่ทุกๆคนลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพรียงกัน  \"เป็นระยะเวลามา หกปีเต็ม แล้ว  ที่ฉันได้มาดูแลโรงเรียนแห่งนี้  และปีนี้จะเป็นปีสุดท้ายของฉัน  ฉันจะย้ายไปประจำที่โรงเรียนในเมืองหลวง   ฉันอยากจะฝากอะไรไว้เล็กน้อย  เพื่อให้ระหรือกถึงกันได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  ขอเริ่มการประกวด\'ชุดแฟนซี\'  ณ บัดนี้!\"



   เสียงนักเรียนพูดคุยกัน ดังสนั่นทั่ว  ก่อนที่ผ้าม่านจะถูกเปิดออก  มีนักเรียนแต่งตัวประหลาด  สีสันจัดจ้าน อยู่หลายคน  อาจารย์ใหญ่ขานชื่อผู้เข้าร่วมประกวดจนครบทุกคน  และหนึ่งในนั้นก็มี \'ริรีน\'อยู่ด้วย  เธอเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อประดับพลอยมีระบาย และหมวกปีกกว้างสีชมพู  เธอหันมายิ้มให้เอลิกส์  เอลิกส์ยิ้มตอบ



    \"ผู้เข้าประกวดมี เอ่อ  สองร้อยสี่สิบห้าคน  เราจะคัดออกไปในรอบแรก  หนึ่งร้อยคน  รอบที่สอง หนึ่งร้อยคน รอบที่สาม ยี่สิบคน  รอบที่สี่ยี่สิบคน รอบที่ห้าสองคน  รอบที่หก หนึ่งคน  และรอบสุดท้าย  รอบที่เจ็ด รอบตัดสินชุดแฟนตาซีอันดับหนึ่ง และอันดับรองที่หนึ่ง\"  อาจารย์ไดรันดาสต์พูดบ้าง



    ในรอบแรก  หลายคนที่ตกรอบก็มีร้องไห้อยู่สิบกว่าคน  รอบที่สอง คนที่ตกรอบทุกคนต่างยิ้มร่า  รอบที่สาม หลายคนทำหน้าเสียดาย เช่นเดียวกับรอบที่สี่  และรอบที่ห้า  ริรีนกยังไม่ถูกคัดออก



    \"นายคิดว่าริรีนจะชนะไหม?\" อาดอล์ฟถามเอลิกส์เบาๆ



    \"ถามฉัน?  เพื่ออะไรกันล่ะ\" เอลิกส์ไม่หันไปมองหน้าอาดอล์ฟ



  ริรีนหว่านเสน่ห์ให้กับกรรมการตัดสิน  ซึ่งเป็นนักเรียนรุ่นพี่ และรุ่นเดียว  ริรีนจึงได้คะแนนมากกว่าใครอยู่  จนถึงรอบที่หกแฟรงก์ตกรอบ(แฟรงก์แต่งชุดเจ้าชายนิทรา) เขาทำหน้าไม่พอใจ และไปต่อว่ากรรมการตัดสิน  แต่ก็ได้คำตอบเพียงแค่ \'ช่วยไม่ได้\' เป็นคำตอบที่เขาโดนคัดออก   ในรอบสุดท้าย แฟรงก์เดินหน้าหงิกหน้างอ แจกกระดาษที่มีชื่อของริรีน และ ดอร์ริส(ผู้เข้าร่วมประกวดอีกคนหนึ่ง) พร้อมกับช่องสี่เหลี่ยมหน้าชื่อของทั้งสองคน



    \"นายคิดว่าจะโหวตใคร?\" อาดอล์ฟหันมาถามเอลิกส์ \"และคิดว่าฉันควรจะโหวตใคร\"



    \"นายจะโหวตใครก็เรื่องอขงนายซี่!\" เอลิกส์ตอบด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับรับปากกามาจากรอลนาเรีย  แล้วขีดเครื่องหมายลงบนกระดาษในช่อง  เขาปิดกระดาษไว้ไม่ให้อาดอล์ฟมองเห็น   เพียงเพราะเขาโหวตให้ริรีนเท่านั้น



    \"ฉันโหวต ริรีนละกันนะ\" อาดอล์ฟรับปากกามาจากเอลิกส์



    \"ก็เรื่องของนายซิ\" เอลิกส์พูด



    \"เธอคิดว่าฉันน่าจะโหวตใครงั้นหรือ?\" เชแกนพัมหันไปถามรอลนาเรีย  หลังจากที่รับปากกามา



    \"ดอร์ริสก็น่ารักดีนะ\" รอลนาเรียพูด  เอลิกส์แกล้งทำเป็นไม่มองหน้ารอลนาเรีย \"แต่ฉันว่าริรีนเขาน่ารักกว่านะ\"



    \"งั้นหรือ?  ฉันโหวตตามเธอละกันนะ\" เชแกนพัมพูด พลางขีดเครื่องหมายลงในช่องบนกระดาษ \"เรียบร้อย\"



    \"แล้วกระดาษพวกนี้ให้ไปไว้ที่ไหน?\" เอลิกส์พูด  ทุกคนหันมามองหน้าเอลิกส์ และตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า \"แฟรงก์ให้มาก็คืนแฟรงก์ไปน่ะสิ\"



   เอลิกส์พยักหน้า  แล้วจึงรวบรวมกระดาษของทุกคนมา  แล้วเดินไปหาแฟรงก์  เขาสังเกตุเห็นในกระดาษของรอลนาเรีย มาขีดเครื่องหมายไว้ที่ริรีน  แต่กลับมีอีกเครื่องหมายหนึ่งในช่องของดอร์ริส  แต่เธอขีดฆ่าเครื่องหมายไป  เอลิกส์ไม่คิดอะไรมาก  พร้อมกับยื่นกระดาษสี่แผ่นให้กับแฟรงก์



    \"อะไรน่ะ?  เอากระดาษพวกนี้มาให้ฉันทำไม?\" แฟรงก์หันมามองเอลิกส์



    \"ก็นายให้มา  ก็เลยคืนนายไปยังไงล่ะ\" เอลิกส์ตอบ



    \"ไม่ใช่!!  นายก็เอากระดาษไปให้อาจารย์ไดรันดาสต์รวบรวมคะแนนไปสิ!\" แฟรงก์ที่อารมณ์เสียอยู่แล้ว  ถูกยั่วโทสะจนโมโหหนักกว่าเดิม  แล้วระบายใส่เอลิกส์



   เอลิกส์ไม่พยายามพูดยืดเยื้อ  เขารีบวิ่งกลับไปที่ดต๊ะทันที



    \"ทำไมยังอยู่กับนายล่ะ?\" อาดอล์ฟถามเอลิกส์



    \"ก็แฟรงก์น่ะสิ  ไล่ฉันไปส่งกระดาษให้อาจารย์ ไดรันดาสต์น่ะสิ  แถมยังหงุดหงิดอะไรอีกไม่รู้\" เอลิกส์พูดอย่างไม่พอใจ



    \"ก็แน่อยู่แล้วล่ะ  เขาอุตส่าห์โพสท่าเต็มที่  แต่ก็ตกรอบนี่นะ  ก็น่าจะโมโหอยู่แล้วแหละ\" เชแกนพัมบอก



    \"แล้วเธอไม่ไปส่งกระดาษซะทีล่ะ?\" รอลนาเรียพูด



    \"งั้น  ...  ฉันไปก่อนละกันนะ\"  เอลิกส์กำกระดาษไว้จนยับ  แล้วจึงรีบวิ่งไปหาอาจารย์ไดรันดาสต์ และเขาก็สะดุ้งอีกครั้ง  และรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเขาอยู่อีกครั้ง  เขาพยายามไม่ใส่ใจ  จนไปถึงบริเวณที่อาจารย์ไดรันดาสต์ยืนอยู่  เอลิกส์ส่งกระดาษให้เขาไป  แล้วจึงรีบวิ่งกลับไปยังโต๊ะ





   และแล้ว  เวลาแห่งการตัดสินก็มาถึง  คะแนนของ ดอร์ริส นำ ริรีนอยู่หกคะแนน  นั่นเป็นคะแนนของนักเรียนคนอื่นๆรวมกัน  เหลือเพียงคะแนนของกรรมการเท่านั้น



     ริรีนทำหน้าหมดหวัง  แต่ก็ยังหว่านเสน่ห์ใส่กรรมการอยู่   เอลิกส์ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ



    \"กรรมการทั้งหกคนกรุณาออกหมายเลขคะแนนของแต่ละคนด้วย\"  อาจารย์ไดรันดาสต์พูดพลางยิ้มกว้าง  กรรมการคนแรกให้ ดอร์ริส ห้าคะแนน คนที่สองให้ดอร์ริส สามคะแนน  คนที่สาม ให้ดอร์ริสอีกสี่คะแนน  ริรีนเริ่มหมดหวังแล้ว  คนที่สี่ให้ริรีนเก้าคะแนน  เธอเริ่มมีความหวังอีกครั้ง  คนที่ห้า  เป็นคนที่ชอบริรีนมานานแล้ว  จึงให้คะแนนไปเก้าคะแนน  ตอนนี้ทั้งสองคะแนนเท่ากันแล้ว  เหลือกรรมการคนสุดท้าย  ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบริรีนเท่าไหร่  เสียงตะโกนเชียร์ชื่อริรีน และดอร์ริสดังขึ้น  แต่เสียงชื่ของดอร์ริสดังกว่ามาก  กรรมการคนที่หกหันไปมองดอร์ริส และเหลือบไปมองนักเรียนที่ขานชื่อดอร์ริสเสียงดัง   เขายกป้ายหนึ่งคะแนนขึ้น  ริรีนรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะเป็นลม  แต่เสียงที่เขาไดยิน  กลับเป็นคำว่า  \"ให้ริรีน  หนึ่งคะแนน!!\"  เท่ากับว่า ริรีนชนะ ดอร์ริสไปหนึ่งคะแนน  เธอพยายามพยุงร่างไว้ไม่ให้ล้มลง  แต่เธอก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับพื้นเวที  ดอร์ริสล้มลง  กอดเข่าร้องไห้



    เสียงโห่ร้องของนักเรียนหลายร้องคนดังขึ้น  ในขณะที่ริรีนส่งผ้าเช็ดหน้าของเธอให้กับ ดอร์ริส



    \"ผมไม่ค่อยชอบ\" กรรมการคนที่หกพูด  \"เวลาที่ผมจะตัดสินให้คะแนนใคร แล้วมีคนเชียร์คนนั้นมากๆ  มันเป็นการกดขี่อีกฝ่ายทางจิตใจ  ผมจึงโหวตให้กับอีกคน\"  ไม่ใช่คำตอบที่สมเหตุผลเลย  ที่ริรีนได้รับชัยชนะนั้น  เป็นเพียงความไม่พอใจของกรรมการเท่านั้นเองหรือ  เธอได้รับเข็มกลัดสีทอง  ซึ่งทำมาจากทองจริงๆ มีรูปชุดทักซิโด้ และ ชุดกระโปรงมีระบาย สลักอยู่ภายใน และรูปธงไขว้กันสองเสา มีคำว่าF-B.อยู่ในธง



   เอลิกส์เงยหน้ามองท้องฟ้า  เขารู้สึกไม่อยากจากไปไหนเลย  เขายังผูกพันธ์กับที่นี่มาก  และวันนี้ก็ทำให้เขาผูกพันธ์กับสถานที่แห่งนี้มากกว่าเดิม  เขาก้มหน้าลง  แล้วกวาดสายตามองคนรอบข้าง  และ \'รู้สึกดีใจ\' อย่างน่าประหลาด  ที่เขาได้รู้จักกับทุกๆคน  วันพรุ่งนี้เขาก็ต้องไปแล้ว



    หลังจากอาจารย์ใหญ่ปิดงานประกวด  อาหารก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะของทุกคน  มีเบค่อนกรอบๆ    ขนมปังปอนด์  ไก่งวงอบซอส(เอลิกส์ชอบมันมาก  แต่อาดอล์ฟกลับอาเจียนอย่างหนัก เมื่อได้กลิ่นซอส) และของหวาน ช็อกโกแลตเย็นๆ  เค้กช็อกโกแลต(เอลิกส์ยังสงสัยอยู่ว่า ทำไมต้องมีเค้ก) และปิดท้ายด้วย ตุ๊กแกทอด เคลือบเนยคาราเมล(เอลิกส์ อาดอล์ฟ เชแกนพัม และ รอลนาเรียไม่ยอมแตะต้องมันเลยสักนิด  จึงอยู่ในสภาพดีตลอดเวลา  จนแฟรงก์มาขอรับไปจัดการกับมันเสียเอง)  เสียงเพลงแผ่วเบาที่อาจารย์ไดรันดาสต์ร้องนั้น  ทำให้หลาย ต่อ หลายคนแทบอาเจียน หลังจากทานอาหารเลี้ยงเสร็จ อาดอล์ฟบ่นพึมพำตลอดเวลาว่า \"ให้ตายสิ  ทำไมฉันต้องมาอาเจียนสองรอบด้วยนะ\"



          หลังจากที่งานจบลง  เอลิกส์ไปอาบน้ำ และส่งเสื้อเปื้อนเลือด(ปลอม)ให้กับรอลนาเรีย  และจึงไปนอนที่ห้องของเขาแะลอาดอล์ฟ  เขาไม่รู้เลยว่าใช้เวลาไปเท่าไหร่   แต่ก็นึกสงสัยเรื่องที่เสียงประหลาดพดกับเขาในห้องเก็บของ  เขานึกถึงมันอยู่นาน  จนสักพัก เขาก็หลับไปเพราะความเพลีย



   เช้าวันสุดท้าย  เขาตื่นมาก่อนตะวันขึ้น  โดยไม่ทราบสาเหตุ  อาดอล์ฟยังคงหลับอยู่  เขาเดินตรงไปที่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ของเขา  พร้อมกับหาสมุดเก่าๆของเขาที่เคยเรียนที่นี่ออกมาอ่าน  ทำให้รู้สึกนึกถึงตอนที่เขายังแขนเล็ก  ขนาดถือดาบไม่ไหว  และเขียนตัวหนังสือแทบไม่ได้ความ  และหลายบรรทัดที่เขาเขียนไม่ได้  ก็จะมีลายมือของรอลนาเรียปรากฏอยู่แทน  เขาเกือบลืมเรื่องราวในอดีต กับที่โรงเรียนนี้ไปหมดแล้ว  สักพัก  เขาก็ปิดสมุดแล้วยัดเข้าไปในเป้ตามเดิม แล้วนั่งนึกถึงอดีตอยู่นาน  ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาหนึ่งชุด



    \"ใครน่ะ?\" เอลิกส์พูด



    \"ฉันเอง รอลนาเรียน่ะ\" เอลิกส์ลุกขึ้นมาเปิดประตู หลังจากที่ได้ยินเสียง



    \"มีอะไรหรือ?\"



    \"เสื้อของเธอ  แม่บ้านซักให้แล้วล่ะ  ว่าแต่ ... ทำไมมันเยอะขนาดนี้ล่ะ?  เธอแบกน้ำหนักขนาดนั้นเดินไปเดินมาหรือ?\" รอลนาเรียส่งเสื้อให้เอลิกส์อย่างยากลำบาก



    \"ก็ไม่เชิงหรอก  .. ขอบใจมากนะ\" เอลิกส์กล่าวคำขอบคุณ



    \"ฉันกลับไปที่ห้องก่อนนะ\" รอลนาเรียพูด พลางปิดประตูเบาๆ



    เอลิกส์ถอนหายใจเบาๆ  แล้วจึงเดินไปจัดการยัดเสื้อลงไปในกระเป๋าอย่างลวกๆ  แล้วจึงปิดกระเป๋าลง  แล้วเขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อวาน  ในห้องเก็บของ  เขาจึงเดินออกไปจากห้องเพื่อไปยังห้งเก็บของอีกครั้ง  เขาพกไฟฉายไปด้วย  เขาเปิดประตูห้องเก็บของออกมาช้าๆ  และจึงค่อยๆเปิดกระบอกไฟฉาย ส่องไปทั่วๆ  ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ  เขาเข้าไปยืนในห้องนั้นแต่แล้ว  ก็เกิดสิ่งที่เขาไม่คาดฝัน  ประตูถูกปิดลงอย่างรุนแรง  เขาพยายามเปิด  แต่ก็ไร้ประโยชน์  เสียงประหลาดเสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง



    \'เธอ  ...  กลับมา?\'



    \"ใช่  ฉันกลับมา\" เอลิกส์ตอบเสียงนั้น



    \'เธอต้องการอะไรงั้นหรือ?\'  เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง  เอลิกส์ส่องไฟฉายไปทั่ว  แต่ก้ไม่พบอะไร



    \"เธอเป็นใครกันแน่?\" เอลิกส์ถาม



    \'ฉันน่ะหรือ?  ฉันคือสิ่งที่เธอรู้จัก  และ  ไม่รู้จัก  มานาน\'  เอลิกส์เริ่มไม่เข้าใจ



    \"เธอคืออะไรกันแน่?\"



    \'ฉันไม่ใช่คน\'



    \"งั้นก็ผีน่ะสิ!!\" เอลิกส์กระแทกหลังชนผนังห้อง



    \'ฉันไม่ใช่สิ่งที่เธอพูด  ถึงแม้เธอจะคิดอย่างนั้นก็เถอะนะ\'



    \"แล้วตกลงเธอคืออะไรกันแน่ล่ะ!\"



    \'ฉันคือ ... ชีวิตไงล่ะ\'



    \"ชีวิต?  อย่าล้อเล่นกับฉันน่า\"



    \'ฉัน  ไม่ได้ล้อเล่น  แล้วไม่รู้จักคำว่าล้อเล่นด้วย\'



    \"แล้วตกลงเธอคือ?\"



    \'ฉัน  อยู่ที่นี่แล้วยังไงล่ะ\'



    วัตถุรูปร่างยาว เปล่งแสงสว่างจนทั้งห้องเหมือนไร้เพดาน และหลังคา

เอลิกส์พยายามเพ่งมองมันให้ชัดๆอีกครั้ง  แต่ดูเหมือนแสงนั้นจะสว่างเกินไป  เขาไม่สามารถเห็นอะไรได้  นอกจากสีขาวสว่างจนมองมือตัวเองไม่เห็น



       สักพัก  แสงสว่างก็ดับลงช้าๆ  เขาส่องไฟฉายไปยังวัตถุนั้น  มันคือ\'ดาบ\' ที่มีด้ามจับยาวเท่ากับมือสองมือต่อกัน คมดาบถูกลับมาอย่างดี และใบมีดเรียวยาวประมาณเมตรกว่า มีอักษรแกะไว้ว่า \'NOMED - ITNA\' เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง



    \'ฉัน  ที่เธอรู้จักคือดาบของพ่อ ...  และฉัน  ที่เธอไม่รู้จัก คือชีวิตของฉัน\' ดาบเล่มนั่นพูด



    \"พูดบ้าๆน่ะ  ดาบของพ่อ?\" เอลิกส์ก้มลงหยิบดาบขึ้น \"ดาบของพ่อจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง\"



    \'ฉัน  แต่ก่อนจิตเคยอยู่ที่นี่   ....   และฉัน  เคลื่อนที่ผ่านจิตที่หลงเหลือมาที่นี่\' ดาบพูด



    \"เคยอยู่ที่นี่?\"



    \'ฉันเคยเป็นผงเวทมนตร์  ก่อนจะถูกนำไปหลอมรวมกับโลหะพระเจ้า  และตีเป็นดาบเล่มนี้ขึ้นมา\' ดาบพูด



    \"เข้าใจแล้ว  ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับ เอ่อ  ดาบแล้ว\" เอลิกส์เดินไปจะเปิดประตู



    \'หยุดก่อน  ..  นำฉันไปกับเธอด้วย\' ดาบพูด



    \"อะไรนะ!\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อว่าเขาได้ยินดาบพูดแบบนี้ \"ให้พาไป    กันฉันเนี่ยนะ?\"



    \'ใช่  เพราะเธอคือเจ้าของของฉัน\'  ดาบพูด



    \"ตกลง  .. ก็ได้\" เอลิกส์ถือดาบไว้ในมือ  เสียงของมันเงียบสนิท  ราวกับไม่มีชีวิตดั่งเมื่อสักครู่  เขาหาเศษผ้ามาคุลมดาบจนมิด  แล้วจึงเดินกลับไปยังห้อง





    \"นั่นนายไปไหนมาน่ะ?\" อาดอล์ฟหันมาถามเอลิกส์ทันที  ที่เอลิกส์เปิดประตูเข้ามาในห้อง



    \"ก็  ... ออกไปเดินเล่นน่ะ  วันสุดท้ายแล้วนี่นา\" เอลิกส์รีบวางดาบลงหลังเป้ใบใหญ่ของเขา \"นายไม่อาลัยเลยหรือไง?\"



    \"มันก็จริง .. แต่ยังไงก็ต้องจากไปอยู่แล้วนี่  ฉันทำใจมาตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่นี่แล้วล่ะ\" อาดอล์ฟบอก



    \"พูดเป็นเล่นไป  อย่างนายเนี่ยนะ\" เอลิกส์นั่งลงข้างๆเป้



    \"ไปล้างหน้าก่อนเถอะ  จะได้รีบๆไปเสียที\" อาดอล์ฟพูด



    \"ล้างหน้า?  ก็ได้ๆ\" เอลิกส์เดินออกไปจากห้อง  และอาดอล์ฟที่เดินตามหลังมาติดๆ  หลังจากล้างหน้าเสร็จ เขาก็รีบมาจัดการห่อดาบด้วยผ้า  แล้วมัดติดกับเป้





สิบนาฬิกา



   สนามเอนกกิจประสงค์



   นักเรียนทั้งหมดออกมารวมกลุ่มในสนาม  เอลิกส์ อาดอล์ฟ เชแกนพัม และรอลนาเรียเดินเข้ามาในสนามพร้อมกัน  ริรีนวิ่งเข้ามาหาเอลิกส์ทันทีที่พบ



    \"พี่เอลิกส์!\" ริรีนทัก



    \"เอ๋?  เอลิกส์  เธอรู้จักกับเด็กคนที่ชนะการประกวดเมื่อวานด้วยหรือ?\" เชแกนพัมถาม



    \"อ๋อ  เด็กคนนี้เขาทักเอลิกส์เป็นประจำเลยล่ะ\" อาดอล์ฟพูดบ้าง



    \"งั้นหรือ  ฉันรอลนาเรีย  ยินดีที่ได้รู้จักนะ\" รอลนาเรียพูด



    \"ค่ะ!  ดีใจที่ได้พบทุกคนที่เป็นเพื่อนพี่เอลิกส์ค่ะ\"  ริรีนหันมาตอบเสียงดังชัดเจน



    \"แล้วเธอมีอะไรหรือ?\" เอลิกส์หันมาถาม  แต่ดูเหมือนริรีนจะกำลังทำความรู้จักกับเชแกนพัมอยู่  และดูเหมือนว่าจะเข้ากันได้ดีอีกด้วย \"เธอมีอะไรหรือเปล่า!\"



    \"คะ?  อ๋อ!  พี่เอลิกส์มาทางนี้กับริรีนด้วยนะคะ\" ริรีจูงมือเอลิกส์แล้ววิ่งไปในที่ที่ห่างไกลคน  เชแกนพัมคิดจะตามไป  แต่รอลนาเรียห้ามไว้   จะมีก็เพียงอาดอล์ฟ ที่ยืนพึมพำว่า \"ไนส์ช็อต\" พลางถ่ายภาพตลอดเวลา





    \"พี่เอลิกส์ ... คือว่าริรีน\" รีนพูดพลางขบเล็บพลาง \"เอ่อ .. พี่เอลิกส์  ปีนี้เป็นปีสุดท้ายแล้วนะ  ที่พี่ ...  เออ พี่จะได้อยู่ที่นี่\"



    \"วันสุดท้ายมากกว่า\" เอลิกส์พูด \"แล้วเธอมีอะไรงั้นหรือ?\"



    \"คือว่า  ริรีนรู้สึก ... คือว่าริรีนชอบพี่ค่ะ!\" คำพูดของริรีน ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ทำให้เอลิกส์รู้สึกอะไรเลย



    \"อื้ม ก็ดีแล้วนี่นา\"



    \"ไม่ใช่อย่างนั้น  คือว่า  ... พี่เอลิกส์พอจะมีที่อยู่  หรืออะไรให้ริรีนติดต่อไปได้หรือเปล่าคะ?\" ริรีนรู้สึกหัวใจเต้นรุนแรง แต่ไม่รู้ตัวว่าใบหน้าได้เปลี่ยนเป็นสีจัดแล้ว



    \"เอ่อ  ฉันจะกลับไปที่บ้านแค่สองวันน่ะ  หลังจากนั้นฉัน อาดอล์ฟ  และก็รอลนาเรียจะไป ริกไซล์ลี่ที่อยู่ก็คงไม่แน่นอนหรอกนะ\" เอลิกส์พูด



    \"งั้น ... พี่เอลิกส์   กรุณารับสิ่งนี้ไปด้วยเถอะนะคะ!\"  เธอส่งโทรศัพท์รูปนาฬิกาข้อมือให้กับ เอลิกส์



    \"เดี๋ยวสิ  มันแพงไม่ใช่หรือ?  จะดีหรือถ้าฉันรับไว้\" เอลิกส์บอก



    \"ได้โปรดเถอะค่ะ  พี่เอลิกส์..\" ริรีนยืนยัน จะยัดเยียดให้เอลิกส์รับโทรศัพท์รูปนาฬิกาข้อมือไปให้ได้



    \"คือว่า ... ถ้าจะให้ฉันล่ะก็นะ   คือว่าฉันใช้มันไม่เป็นน่ะ\" เอลิกส์พูดพลางเกาคาง



    \"งั้น  เดี๋ยวริรีนสอนให้ก็ได้ค่ะ!  เริ่มจากบันทึกหมายเลข  กดตรงนี้  แล้วก็เลื่อนไปที่ตรงนี้  จากนั้นก็โทรออก กดตรงหน้าแฟ้มบันทึก  แล้วกดโทรออก  แล้วก็บันทึกเสียง  ถ่ายรูป  ส่งข้อความ  ดูหนัง  ฟังเพลง  เล่นเกมส์  ได้หมดค่ะ  มันไม่ได้ยุ่งยากอย่างที่คิดหรอกนะคะ  แค่ต่างตากโทรศัพท์แบบอื่นๆเท่านั้นเอง\" เธอพยายามอธิบายวิธีใช้ทั้งหมดให้กับเอลิกส์ \"แล้วก็เวลาจะพุดคุยกับใคร ก็ใช้กล้องตัวเล็กนี่ได้เลยค่ะ  มันทำให้เห็นภาพของคู่สนทนาได้ค่ะ\"



    \"ขอบคุณมากๆละกันนะ  คือว่า ... งั้น  ช่วยรับสิ่งนี้ไว้ด้วยละกันนะ\" เอลิกส์ส่งนกหวีด เรียกนกให้กับริรีน \"ฉันไม่ชอบรับอะไรมาเปล่าๆหรอกนะ\"



    \"ค่ะ!  ขอบคุณมากๆค่ะ!  สักวันริรีนจะตอบแทน!\"  เธอบอก  จากนั้นก็รีบวิ่งกลับไปยังกลุ่มคนเหมือนเดิม  ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ว่าใบหน้าของเธอยังคงเป็นสีแดงอยู่



    \"ตอบแทน?  อะไรกัน ..\" เอลิกส์ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์รูปนาฬิกา  แล้วจึงสวมมันไว้ที่ข้อมือข้างซ้าย





     วันนี้อาจารย์ไดรันดาสต์หายตัวไปแต่เช้า  ทั้งๆที่ทุกๆวันเขาจะต้องออกมาทักทายนักเรียนด้วยคำว่า \'สวัสดี นักเรียนที่ฉันรักทั้งหลาย\'  วันนี้เอลิกส์จึงรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง  มีข่าวลือว่าอาจารย์ไดรันดาสต์กินมากเกินไป เลยท้องไม่ดี  ซึ่งน่าจะเป็นเช่นนั้น  เพราะหลังจบงาน เขาทำหน้าไม่สู้ดี และเอามือกุมท้องตลอดเวลา



  อาจารย์ใหญ่พยายามทำเหมือนจะรั้งนักเรียนเอาไว้  ไม่ให้จากไปไหน  แต่ก็ไม่มีใครสนใจ  เขาจึงเปิดประตูโรงเรียนออก  แล้วจึงค่อยปล่อยนักเรียน(ที่กักบริเวณไว้อยู่)ในสนามทั้งหมดออกมาสู้โลกภายนอกอีกครั้ง  นักเรียนหลายคนที่อยู่ปีสุดท้าย ถึงกับร่ำไห้เมื่อจะจากเพื่อนๆไป  ซึ่งก็เป็นเช่นนี้ทุกๆปี   เอลิกส์ รอลนาเรีย อาดอล์ฟ และ เชแกนพัม รวมกลุ่มกัน  เพื่อที่จะไปพักบ้านของอาดอล์ฟก่อน



        เอลิกส์รู้สึกดีใจที่ทุกคนมาด้วยกัน  และคิดว่า   \'หลังจากนี้\' จะต้องมีอะไรดีๆเข้ามาในชีวิตแน่นอน



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---- --- --- -- -- - -



          จบบทที่ # 3: วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนจบ)



---------------------------- ------- ------ ----- ----- ---- ---- ---- --- --- -- -- - -