ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ สอง # วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนกลาง)
บทที่ # 2 : วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนกลาง)
----------------------------------------------------
\"วันนี้ทำไมฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ!\" เอลิกส์บ่น พลางกวาดสายตามองนักเรียนคนอื่นๆในห้องโถง \"พวกนายทำฉันแสบมาก..\"
\"เอลิกส์!!\" เสียงอาจารย์มิคาเอลดังมาจากนอกห้องโถง
\"ทราบแล้วครับ!\" เอลิกส์ขานตอบ
\"เดี๋ยวพวกเราจะเก็บอาหารกลางวันไว้ให้เธอนะ\" รอลนาเรียบอก
\"อื้อ ... ขอบใจ\" เอลิกส์เดินออกผ่านประตูห้องโถงออกไป
เอลิกส์เดินตามอาจารย์มิคาเอลไป พลางนึกถึงอาจารย์ไดรันดาสต์ที่ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จนมาถึงห้องเล็กๆห้องหนึ่ง เขาถูกอาจารย์มิคาเอลผลักเข้าไปในห้องมืดๆ แคบๆ และสกปรก
\"อาจารย์.. พาผมมาที่นี่..\" เอลิกส์หันกลับมามองอาจารย์มิคาเอล
\"ฉันจะทำโทษเธอโดยการขังเธอไว้ในนี้!! จนกว่าจะถึงเวลาจัดงานปิดภาคเรียน!!\" อาจารย์ มิคาเอลปิดประตูดัง ปัง! ก่อนจะเดินจากไป
\"อะไรกันน่ะ! เวลานี้เขาต้องทำกันแบบนี้หรือเนี่ย!\" เอลิกส์นั่งกอดอกอยู่ในห้องแคบๆ จนรู้สึกเหมือนกับจะหลับไปพักใหญ่ๆ แต่ก็มีเสียงหนึ่งปลุกเขาขึ้นหลังจากนั้น
เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงที่อายุไม่น่าจะเกินแปดขวบ
\'เอลิกส์..\'
\'ฉันรู้ เอลิกส์\'
\'ลืมตาขึ้น เอลิกส์\'
\'ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน เอลิกส์\'
\"เงียบๆเถอะน่า!!\" เอลิกส์ตะคอกใส่กำแพงดังๆ แต่ก็นึกขึ้นได้ ว่าเขาอยู่ในห้องนี้คนเดียว
\"ใครน่ะ! ออกมานะ! คนหรือผีก็ช่าง!!\"
\'ฉันไม่ใช่คน..\'
\"ผีงั้นหรือ!!?\"
\'ฉันไม่ใช่ผี..\'
\"หรือว่ามอนสเตอร์?\"
\'ไม่ใช่\'
\'ฉันอยู่ไกล้ๆ เธอนี่แหละ\'
\"แล้วคุณอยู่ที่ไหน?\"
\'เอลิกส์ ... คริน-ตัน อาดอล์ฟ ... คริน-ตัน รูแบ็ค ... โกรโลเนียน รอลนาเรีย ... โกรโลเนียน เชแกนพัม ... โกรโลเนียน รีนา ... อุรัปเปียน ...\'
\"คุณพูดถึงอะไร? โกรโลเนียผมพอจะรู้จัก แต่อุรัปเปียนไม่รู้จัก แล้วใครคือรูแบ็ค\" เอลิกส์พูด \"แล้วก็ รีนาด้วย?\"
\'กาเบรียล ... อุรัปเปียน รีเบคก้า ... อุรัปเปียน\'
\"เดี๋ยวสิ! ตอบคำถามก่อนสิ!\" เอลิกส์กระแทกหลังกับผนังห้อง ในขณะที่เสียงประหลาดเงียบลงไปพักใหญ่ๆ แล้วจึงตอบมาว่า
\'ทุกคนยังไงล่ะ.. ทุกคนที่มี \'ชะตาร่วมกัน\' ยังไงล่ะ\'
\"ชะตา? คุณพูดถึงอะไร? แล้วตกลงคุณเป็นใครกันแน่?\" เอลิกส์กระซิบถาม
\'ฉันคือ..\'
ไม่ทันที่เอลิกส์จะได้รู้ว่าเจ้าของเสียงจะเป็นใคร ก็มีเสียงเปิดประตูดัง แกร็ก! เอลิกส์เงยหน้าหันไปมอง
\"ได้เวลางานปิดภาคเรียนแล้ว ออกมาเร็วเข้า!\" อาจารย์มิคาเอลก้มลงมองเอลิกส์ \"รู้สึกยังไงบ้างล่ะ ที่ได้อยู่ในนั้นนานๆน่ะ\"
\"ไม่ทราบครับ\" เอลิกส์ตอบเสียงใส \"ผมเผลอหลับไปนานทีเดียว\"
\"ช่างมันเถอะ แต่ดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนของเธอพยายามจะขนอาหารกลางวันมาให้เธอให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม..\" อาจารย์มิคาเอลยิ้มอย่างมีเลศนัย \"แต่อาหารเหล่านั้นถูกจัดการไปหมดแล้ว\"
\"หา!?\" เอลิกส์นึกถึงภาพที่อาจารย์มิคาเอลกำลังนั่งสวาปามอาหารทั้งหมด
\"ฉันไม่ได้กินมันหรอก\" อาจารย์มิคาเอลบอก \"แฟรงก์เป็นคนนำมันไปหลังสวน แล้วจัดการขั้นเด็ดขาดกับมัน\"
เอลิกส์รู้ทันทีว่า พวกอาดอล์ฟจะนำอาหารออกมา แต่ถูกแฟรงก์จัดการทำลายอาหาร(กิน)เหล่านั้นไปหมดแล้ว
\"อาจารย์ครับ คือว่า\" เอลิกส์คิดจะถามอาจารย์ มิคาเอลเรื่องเสียงที่ได้ยิน แต่ก็เปลี่ยนใจไม่ถาม \"ไม่มีอะไรครับ\"
\"อะไรน่ะ\" อาจารย์ มิคาเอลขมวดคิ้วจนดูคิ้วทั้งสองข้างประสานกัน \"ฉันไม่มีเวลามาอบรมเธอเรื่องมารญาติหรอกนะ!\"
\"ขอโทษครับ\" เอลิกส์กระซิบตอบ
ทั้งคู่เดินมาถึงสนามหญ้าขนาดใหญ่ ที่เขาเคยเรียนวิชาฟันดาบกับอาจารย์ ไดรันดาสต์ ที่บัดนี้ได้ถูกจัดวางโต๊ะกลมปูผ้าสิบกว่าตัว และมีเวทีขนาดใหญ่ที่จัดฉากและปิดผ้าม่านสีน้ำเงินเอาไว้ \"จัดงานกันที่นี่น่ะหรือ?\" เอลิกส์กระซิบกับตัวเอง
เขาเดินผ่านผู้คนที่แต่งตัวกันแปลกๆ เขารู้สึกแปลกใจที่ปีก่อนๆไม่เคยมีอะไรแบบนี้ สภาพเสื้อผ้าของเขายังคงเป็นเหมือนเดิมกับตอนที่รับตรา ถึงตอนนั้นเขาจะแต่งตัวดูแปลกที่สุด แต่ตอนนี้เขากลับดูเหมือนไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมายเลย เมื่อเทียบกับคนอื่น เขาพยายามมองหาอาดอล์ฟ มองหาเชแกนพัม มองหารอลนาเรีย แต่ก็ไม่พบเลยสักคน
\"เราเหนื่อยกันมาก!\" เสียงนักเรียนร่างยักษ์คนหนึ่งบอก \"ถ้าไม่มีใครปรบมือให้ฉันล่ะก็ ฉันจะไปตบหน้ามันเอง!\"
เอลิกส์พยายามเดินผ่านไปผ่านมานักเรียนคนนั้น และก็ได้รู้ว่าเขาคือ \'แฟรงก์นั่นเอง\' เขานึกตำหนิตัวเอง ที่ว่าไม่มีใครตัวอ้วนกลม และมหึมาเท่าแฟรงก์ ในโรงเรียนแห่งนี้ เขายังสงสัยว่า แฟรงก์กำลังจะทำอะไร แต่ก็ลืมเรื่องทั้งหมดไปโดยเฉียบพลัน เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งร้องทัก
\"เอลิกส์!\" รอลนาเรียนั่นเอง เธอโบกมือเรียกเอลิกส์ ที่โต๊ะกลมใกล้ๆเวทีตัวหนึ่ง
\"รอลนาเรีย..\" เอลิกส์กระซิบกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินเข้าไปสมทบกับรอลนาเรียที่โต๊ะ
\"ฉันพยายาม.. ไม่ใช่สิ พวกเราพยายามนำอาหารมาให้นายแล้วนะ แต่ว่าอาจารย์ มิคาเอลกลับสั่งให้เจ้ายักษ์อ้วนกลมนั่นกินเข้าไป\" อาดอล์ฟบอก \"แต่ฉันว่าไม่เป็นไรแล้วล่ะ\"
\"เอ๋? ทำไมล่ะ?\" เอลิกส์รับรู้ถึงเสียงโอดครวญในกระเพาะอาหาร ที่บีบตัวหดลงทันที \"แล้วคนพวกนี้แต่งตัวอะไรกัน? แล้วเวทีนั่นด้วย\" เอลิกส์ชี้ไปที่เวที
\"อ๋อ สมควรแล้วล่ะที่เธอจะไม่รู้\" เชแกนพัมพูด \"ก็อาจารย์ใหญ่ประกาศไว้ตอนที่นายโดนทำโทษ แถมนี่เป็นปีแรกที่จัดงานแบบนี้ด้วย\"
\"งานประกวดแฟนซีล่ะ\" รอลนาเรียเสริม \"ฉันไม่มีเสื้อผ้าที่ดูดีเท่านายเลยล่ะ\"
เอลิกส์เพิ่งสังเกตุเห็นเสื้อผ้าของรอลนาเรีย เป็นเสื้อที่ดูสวยมากเท่าที่เขาเคยเห็นมาก่อน เป็นชุดราตรีสีแดง และมีอักษรแปลกๆตัวเล็กๆอยู่ที่หน้าอก เขาจ้องมองตัวอักษรนั่น เผื่อจะรู้ว่ามันคืออะไร
\"เอลิกส์เขาจ้องหน้าอกเธอล่ะ ลามกจริงๆเลย\" เชแกนพัมพูด
\"เปล่า! เปล่านะ!!\" เอลิกส์หน้าแดงเหมือนสีชุดของรอลนาเรีย \"ฉันเปล่านะ!\"
\"แก้ตัวไปก็เท่านั้นแหละ\" แฟรงก์ปรากฏตัวหลังเอลิกส์
\"แฟรงก์?\" เอลิกส์หันไปมองแฟรงก์ที่ยืนกอดอกอย่างยากเย็น \"นายมีอะไรงั้นหรือ?\"
\"วันนี้น่ะ! เจ้าต้องเรียกข้าว่า \'เจ้าชาย\' เข้าใจไหม?\" แฟรงก์ก้มใบหน้าอ้วนกลมจนไม่เห็นคอลงมามองเอลิกส์ ก่อนจะเดินจากไปช้าๆ
\"เขากำลังคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชายล่ะ\" เชแกนพัมหัวเราะคิกคัก \"ฉันก็ว่าดูเข้ากับเขาดีนะ \'เจ้าชาย แฟรงก์ ผู้ดูสมบูรณ์\' \"
\"เดี๋ยวก่อนสิ! แล้วอาหารล่ะ? ฉันแทบอดตายในนั้นแล้วนะ\" เอลิกส์เขย่าไหล่อาดอล์ฟ
\"ฉันไม่มี\" อาดอล์ฟตอบเสียงใส
\"เอ๋!?\" เอลิกส์รู้สึกถึงกระเพาะที่บีบหดตัวลงเป็นสามถึงสี่เท่า \"แล้วอาจารย์ไดรันดาสต์ล่ะ?\"
\"เขาบอกว่าเป็นภูติลม\" เชแกนพัมบอก \"มันลงไปเล่นซนในถังซุป แต่กว่าอาจารย์จะออกมาจากพวกนั้นได้น่ะ นานโขทีเดียว\"
\"อืม.. แล้วเธอ ...\" เอลิกส์หันมามองรอลนาเรีย \"ตั้งใจจะไปไหนหลังจากนี้หรือเปล่า?\"
\"หลังจากนี้ ... ฉันจะไปเมืองริกไซล์ลี่น่ะ\" รอลนาเรียก้มหน้าลง ดูเหมือนกำลังหลบสายตาของเอลิกส์ที่จับจ้องอยู่ \"ฉันจะไปเรียนเวทมนตร์..\"
\"นักเรียนเวทมนตร์งั้นหรือ..\" เอลิกส์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง \"ฉันไปด้วยนะ\"
\"นายถามรอลนาเรียคนแรก เพื่อจะได้ตามเธอไปใช่ไหมล่ะ? ฉันรู้ทันหรอก\" อาดอล์ฟพูด
\"บ้าหรือไง!\" เอลิกส์พูดเสียงดัง (แต่ดูเหมือนตะคอกอย่างมีมารญาติมากกว่า)
\"ฉันจะกลับไปบ้าน และก็เป็นหมอยาล่ะ\" เชแกนพัมดูแววตามุ่งมั่นเป็นพิเศษ \"พ่อของฉันก็คงหวังอย่างนั้น\"
\"ฉันยังไม่รู้เลย สงสัยว่าต้องขออนุญาติพ่อไปกับนายแล้วมั้ง\" อาดอล์ฟตบหลังเอลิกส์
\"ไปกับฉัน? นายรู้ว่าฉันจะไปไหนงั้นหรือ??\" เอลิกส์พูด พลางเลิกคิ้ว
\"ไม่รู้น่ะสิ\" อาดอล์ฟส่ายหน้า \"แต่ก็คิดว่าไปกับนายแล้วต้องเจอเรื่องดีๆอย่างแน่นอน\"
\"เอลิกส์เขาจะไปกับฉันไงล่ะ เมื่อสักครู่เขาเพิ่งจะพูดไปเอง นายแกล้งไม่ได้ยินหรือไง?\" รอลนาเรียบอก \"ใช้ไหม? เอลิกส์\"
\"เอ่อ.. ใช่\" เอลิกส์รู้สึกแปลกๆที่จะสบตากับรอลนาเรียในเวลานี้
ทุกคน(ที่อยู่บริเวณโต๊ะกลมสองตัวที่อยู่ติดๆกัน)ต่างพร้อมใจกันเงียบในช่วงเวลาหนึ่ง จนสักพัก อาจารย์ไดรันดาสต์ก็วิ่งขึ้นไปบนเวที แล้วจัดแจงยกลำโพงขนาดใหญ่สอง ถึง สามตัวขึ้นไป แล้วแฟรงก์ก็ยังทำราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าชายอยู่บนเวที ในขณะที่หลายคนที่ช่วยอาจารย์ ไดรันดาสต์ยกของ ทำตาเขียวใส่
\"เขายกขึ้นไปทำไม?\" เอลิกส์หันมากระซิบถามรอลนาเรีย
\"หลังจากนี้แหละ\" รอลนาเรียกระซิบตอบ \"เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง\"
\"เธอจะประกวดด้วยหรือ?\" เอลิกส์กระซิบถามรอลนาเรียอีกครั้ง
\"เปล่าหรอก ฉันไม่ได้แต่งตัวมาประกวดนี่นา ต้องอย่างแฟรงก์เขาน่ะ\" รอลนาเรียตอบเบาๆ \"อย่างฉันคงไม่มีกรรมการคนไหนสนหรอก\"
เอลิกส์หันไปมองแฟรงก์ที่กำลังยืนชี้นิ้วใส่อาจารย์ใหญ่อย่างไม่มีสัมมาคารวะ
\'อย่างนั้นน่ะหรือ?\' เอลิกส์คิด
สักพักอาจารย์ใหญ่ก็เดินเข้าไปบนเวทีในเสื้อผ้าที่แปลกตาไป สวมหมวกปีกกว้างสีน้ำตาลอ่อน เสื้อลายธงโรงเรียน คลุมทับด้วยแจ็คเก็ตสีเหลืองอ่อน กางเกงประหลาดที่มีกระเป๋าอยู่ทั่ว แล้วรองเท้าบูทหนังสีดำ เขาเดินมายังหน้าเวทีแล้วพูด
\"วันนี้ใครที่กำลังเสียใจที่ไม่รู้ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงส่งท้ายของโรงเรียนก็ไม่ต้องเสียใจไป หากตอนกลางวันได้กำจัดอาหารจนเกลี้ยง\"
มีนักเรียนสองสามคนหัวเราะ และหนึ่งในนั้นก็คือแฟรงก์
\"งานเลี้ยงงั้นหรือ!? แล้วไหนล่ะอาหาร์\" เอลิกส์ทำตาลุกวาวหันซ้าย ขวาไปมา
\"เขายังไม่ได้ยกมาเลยสักนิดเดียว\" เชแกนพัมทำท่าเหมือนจะหลับ
\"ฉันคิดว่าจะจัดงานเลี้ยง และงานประกวดแฟนซีไว้ตั้งแต่ต้นปี\" อาจารย์ใหญ่พูด \"แต่ลืมบอกไป\"
\"เขาก็ขี้ลืมอย่างนี้แหละนะ\" อาดอล์ฟบ่น
\"แต่ว่า! ฉันได้จัดการแสดงของโรงเรียน นักเรียนในแต่ละปีจะต้องซุ่มซ้อมหนักอย่างเงียบๆ เพื่อปิดไม่ให้พวกเรารู้\" อาจารย์ใหญ่พูดพลางหัวเราะ \"ยกเว้นฉันนะ\"
\"ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แถมนี่ยังเป็นปีแรก! งั้นฉันไม่ขอพูดอะไรมากมาย หลังจากนี้ ขอให้.. เอ่อ ... ช่างมันเถอะ เอ้า! นักแสดงทุกคนพร้อมแล้วหรือยัง?\"
เอลิกส์สังเกตุเห็นว่า แฟรงก์หายไป
อาจารย์ใหญ่เดินเข้าไปหลังผ้าม่านสีน้ำเงินสักพัก แล้วจึงกลับออกมา
\"ทุกคนพร้อมแล้ว! เอาล่ะ ขอเชิญชมการแสดงของนักเรียนที่รัก! ในชื่อเรื่องการแสดงว่า เจ้าชายนิทรา!! เชิญชมกันครับ!\" อาจารย์ใหญ่เดินลงมาจากเวที แล้วไปนั่งที่โต๊ะV.I.P.
ผ้าม่านถูกเปิดออกช้าๆ จนเห็นฉากหลังผ้าม่านได้ชัดเจน ทุกคนเริ่มปรบมือ ในขณะที่เอลิกส์กำลังมองหน้ารอลนาเรียไม่กระพริบตา
\"ฉันว่าแฟรงก์ต้องได้บทเจ้าชายแน่ๆเลย\" เชแกนพัมพูด
และก็เป็นจริง แฟรงก์เดินออกมาในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินประดับพลอยหลากสี ที่ดูเวอร์ๆ มีดาบปลอมสวมอยู่ในฝักดาบ เขาเดินมาห้นาเวทีและพูดว่า
\"ฉัน.. เจ้าชาย.. ฉันคือเจ้าชายของ ... ของอะไรนะ?\" แฟรงก์พูดติดๆขัดๆ แล้วจึงหันไปพูดกับคนที่อยู่หลังฉาก \"อ้อๆ ของอุรัปเปีย\"
\"อุรัปเปีย!\" เอลิกส์อุทานมาเสียงดัง
\"มีอะไรหรือ?\" รอลนาเรียหันมามองเอลิกส์
\"เปล่าๆ ไม่มีอะไรเลย\" เอลิกส์รู้สึกเหมือนกับลืมเรื่องเมื่อสักครู่ว่าพูดออกไปว่าอะไร
\"ข้าไม่ยอมให้เจ้าได้อุรัปเปียไปครองหรอก!\" เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดเหมือนแม่มด ถือไม้คทาที่ทำจากกิ่งไม้ ชี้ไปทางแฟรงก์ \"เจ้าจะไม่ตาย! แต่จงหลับไปตลอดกาล และหลังจากนั้นสองพันปี จะมีเจ้าหญิงรูปงามมาถอนคำสาปเจ้า! แต่ไม่มีทางหรอก เพราะข้าจะขัดขวางทุกวิถีทาง ไม่ให้ใครเข้าไป เมื่อครบสองพันปี เจ้ายังไม่มีใครมาถอนคำสาปได้ละก็! เจ้าจะตายสนิท ไม่มีแม้ลมหายใจ!\"
\"เจ้า!\" แฟรงก์ค่อยทรุดตัวลงช้า \"ข้าจะไม่ยอมหลับง่ายๆหรอก!\"
แต่ดูเหมือนแฟรงก์จะพูดปด เขาโน้มตัวลงหลับสนิททั้งในบท และนอกบท
\"โฮ้~ โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ!\" แม่มดรีบวิ่งจากไปหลังฉาก ทันทีที่แม่มดวิ่งกลับเข้าไป อาจารย์ไดรันดาสต์กรีบวิ่งขึ้นไปบนเวทีทันที
\"นายคิดว่าใครเล่นนอกบทหรือเปล่า? อาจารย์ไดรันดาสต์ถึงได้..\" เอลิกส์หันไปกระซิบถามอาดอล์ฟ แต่เสียงของอาจารย์ ไดรันดาสต์ก็ดังสนั่นขึ้น
\"ไม่นะ! ทายาทสุดท้ายของข้า!! ใครทำกับเจ้า!\" ทุกคนเดาออกทันทีว่าอาจารยไดรันดาสต์รับบทพระราชา
\"ใครจะเป็นราชินีกันนะ\" อาดอล์ฟพูดปนหัวเราะ ในขณะที่มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังฉาก
\"นั่นนักเรียนใหม่นี่นา เห็นว่าป๊อปปูล่ามากเลยล่ะ\" เชแกนพัมพูด
\"เด็กตัวแค่นั้นเนี่ยนะ?\" เอลิกส์รู้สึกไม่ค่อยดี
\"แค่บรรทมไปเพคะ\" เด็กหญิงพูด ตอนนี้ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ยกเว้นเอลิกส์ที่ทำหน้าขุ่นมัวตลอดเวลา
สักพัก เด็กหญิงก็เดินกลับไปหลังฉาก และก็มีเด็กหญิงอีกคนเดินออกมาในเสื้อผ้าที่ดูแปลกตา เหมือนคนของคณะละครสัตว์
\"ริรีน!\" เอลิกส์อุทานเสียงดัง ฟังดูเหมือนตกใจกับอะไรบางอย่าง
\"ใครน่ะ?\" อาดอล์ฟหันมาถามเอลิกส์ \"นายรู้จักหรือ?\"
\"ก็เด็กผู้หญิงที่ชอบตะโกนเรียกฉันบ่อยๆยังไงล่ะ\" เอลิกส์พูดน้ำเสียงขุ่นๆ
\"แม่มด!! ต้องเป็นแม่มดแน่นอน!!\" ริรีนพูดเสียงดัง
\"เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า! เป็นตลกหลวงแล้วอย่าเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้!\" อาจารย์ไดรันดาสต์ตะคอกเสียงดัง
\"เธอเล่นเป็นตลกหลวง?\" อาดอล์ฟพูดพลางตบหลังเอลิกส์ \"นายได้ยินหรือเปล่า? เธอเล่นเป็นตลกหลวงน่ะ!\"
\"แล้วทำไมฉันจะต้องเดือดเนื้อ ร้อนตัวไปด้วยล่ะ!\" เอลิกส์ผลักอาดอล์ฟออกห่างๆ
\"เอ๋?\" เชแกนพัมพูดพลางมองไปรอบๆ \"รอลนาเรียหายไปไหน?\"
\"รอลนาเรีย? เมื่อครู่ยังเห็นนั่งอยู่ตรงนี้นี่นา\" เอลิกส์หันไปมองรอบๆ
\"เข้าห้องน้ำละมั้ง อย่าสนใจเลย\" อาดอล์ฟพูด แต่ดูเหมือนเขาจะสนใจกับละครเวทีมากกว่า
\"เมื่อเจ้าชายฟื้นจากนิทรา! ทุกๆคนก็จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ! เขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว!\" ริรีนพูดเหมือนท่องบทเสียงดังๆ \"แต่ข้าจะช่วยให้พวกท่านเข้าห้วงนิทราเช่นเดียวกับเจ้าชาย! เพื่อไม่ให้ใครต้องจากไป!\"
\"เจ้าหมายความว่า?\" อาจารย์ ไดรันดาสต์พูดน้ำเสียงฉงน ก่อนที่ริรีนจะหยิบไม้คทา ที่ดูเหมือนจะทำมาจากด้ามไม้กวาดเก่าๆ แล้วจึงแกว่งไกวไปมา
\"ทุกคนในปราสาทนี้จะตื่นมาอีกทีหลังจากนี้ สองพันปี โดยยังคงสภาพเดิม! หากเจ้าชายฟื้นขึ้นมา ข้าขอสาปให้นางแม่มดสูญสิ้นวิญญาณ!\" ริรีนจะโกนเสียงดังจนเจ็บคอ ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆที่แต่งตัวประหลาดๆ วิ่งออกมาจากหลังฉาก แล้วค่อยๆล้มลงนอนบนเวทีทั้งหมด ริรีนเซไปมา ก่อนจะพูดว่า \"พลังเวทมนตร์ของข้าไม่เหลือแล้ว ข้าคงจะต้องกลายเป็นดาบ ร่างเดิมของข้า..\"
จบประโยค ผ้าม่านสีน้ำเงินก็ถูกปิดช้าๆ ก่อนที่จะเปิดออกมาอีกที ทุกอย่างเหมือนเดิม ยกเว้นริรีนที่หายไป เหลือแต่ดาบไม้ที่ปักอยู่เท่านั้น
\"ไม่ค่อยได้เรื่องเลย\" เอลิกส์บอกอาดอล์ฟ \"ฉันคิดว่า เรื่องแครอทอาถรรพ์ยังจะน่าสนใจมากกว่า \'เจ้าชายนิทรา\' นี่เสียอีก\"
\"แต่ฉันคิดว่าเนื้อเรื่องนี้ดีนะ อยากรู้จังว่าใครแต่ง\" อาดอล์ฟบอก
\"ยายรอลนาเรียเนี่ยนะ หายไปตั้งนานแล้ว เดี๋ยวฉันไปตามที่ห้องน้ำดูก่อนละกันนะ\" เชแกนพัมลุกออกไปจากโต๊ะกลม แล้วเดินผ่านประตูห้องโถงไป
\"หลังจากนั้น หนึ่งพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าปี กับอีกสิบเดือน\" เสียงที่เอลิกส์มั่นใจว่าเป็นเสียงของ อาจารย์ มิคาเอลดังขึ้น \"ได้มีเจ้าหญิงผ่านมาที่ปราสาทแห่งนิทรา\"
\"มีคนเล่าลือกันไปทั่วนับร้อยๆปี เรื่องคำสาปของแม่มด และเจ้าชายนิทรารูปงาม\"
เอลิกส์ซึ่งกำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก็เกิดสำลักน้ำออกมา เพราะคำที่ได้ยินนั้นแสลงใจเหลือเกิน
\"หลายต่อหลายครั้ง ที่เจ้าหญิงเดินทางมาที่ปราสาท แต่ก็ไม่เคยเข้าไปได้สำเร็จ เพราะเวทมนตร์ของแม่มดขัดขวางไว้ มีต้นไม้หนามพิษล้อมปราสาทไว้แน่นหนา มีเหวลึก และมอนสเตอร์ขัดขวางไว้\" เสียงอาจารย์ มิคาเอลดังขึ้นอีกครั้ง \"เจ้าหญิงจึงเริ่มคิดแผนที่จะทลวงเข้าไปภายในปราสาทได้\"
\"เอลิกส์! ดูนั่น\" อาดอล์ฟสะกิดเอลิกส์แรงๆ และชี้ไปที่บนเวที
มีผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากหลังฉากช้าๆ
\"รอลนาเรีย!?\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง \"อย่าบอกว่านะ ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงที่มาถอนคำสาปให้แฟรงก์!\"
\"เป็นไปได้..\" อาดอล์ฟบอก
\"เธอได้ใช้ไฟเผาต้นไม้\" อาจารย์ มิคาเอลพูด ในขณะที่รอลนาเรียพยายามจุดไม้ขีด ใส่พุ่มไม้หลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จ จนอาจารย์ใหญ่ส่งไฟแช็กให้ แต่ก็ใช้เวลานานมาก กว่าไฟจะติด
\"เธอควบม้ากระโดดข้ามเหวไป\" รอลนาเรียจูงม้าปลอมกระโดดข้ามผ้าปูสีดำ แต่ม้าปลอมไม่ได้กระโดดด้วย จึงล้มลง
\"เธอจัดการกับมอนสเตอร์\" รอลนาเรียกำมีดที่ทำจากไม้ไว้ทั้งสองมือ แล้วจ้วงแทงตุ๊กตามอนสเตอร์ที่ทำแบบหยาบ
\"และเธอก็เข้าไปภายในปราสาทได้สำเร็จ\" รอลนาเรียเดินกลับเข้าไปหลังฉาก
\"ภายในถูกสะกดให้หยุดนิ่งทุกอย่าง ไม่เว้นสายน้ำ หรือเปลวไฟ\" นักเรียนกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งออกมาวางโฟมทาสีแดง และโฟมทาสีฟ้า
\"บอกฉันซิ ว่าโฟมพวกนั้นคือไฟและน้ำน่ะ\" เอลิกส์รู้สึกเหมือนกำลังนั่งดูเด็กเล่นกัน
\"เธอเดินเข้ามาพบกับดาบวิเศษ ... ใช่แล้ว นั่นก็คือร่างที่แท้จริงของตลกหลวงนั่นเอง\" อาจารย์มิคาเอลพูด
\"เจ้าคือเจ้าหญิงแห่งโกรโลเนียใช่หรือไม่?\" เสียงของริรีนดังขึ้น
\"เจ้าเป็นใคร!\" รอลนาเรียพุดเสียงดัง
\"เจ้าจงใช้จุมพิต ถอนคำสาป!!\" ริรีนแผดเสียงดังจนคอแหบแห้ง
เอลิกส์สะดุ้งสุดตัว แล้วจึงเผลอเปล่งเสียงดังสนั่น(กว่าเสียงของริรีน) ออกไปว่า \"ไม่ได้น้า~!\"
\"พี่เอลิกส์?\" เสียงของริรีนเบาลง
\"เฮ้ย! นายเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย!?\" อาดอล์ฟกดหัวของเอลิกส์ลง และโค้งตัวขอโทษคนอื่น \"จะบ้าไปแล้วหรือไง? ตะโกนบ้าอะไรออกไป ดูสิ! ทุกๆคนกำลังตั้งใจดูละครเวทีอยู่เลยนะ!\"
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่อาดอล์ฟพูดเลยแม้แต่น้อย ต่างคนต่างคุยกันออกรส ไม่มีใครสนใจละครเวทีเลยสักคน
\"ฉันเข้าใจว่านายอิจฉานะ\" อาดอล์ฟตบหลังเอลิกส์ \"จูบร้อนๆของรอลนาเรีย\"
\"บ้าหรือ!?\" เอลิกส์พูดเสียงดัง
รอลนาเรียหันมามองเอลิกส์ที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ที่โต๊ะ แล้วจึงหันกลับมามองดาบไม้ต่อ \"ฉันต้องทำอะไรนะ?\"
\'ไม่ใช่ฉัน ... เธอพูดผิด ต้องพูดว่า ข้าต้องทำอะไรนะ? ต่างหาก\' ริรีนกระซิบบอกรอลนาเรีย
\"เอ่อ เออ ... ข้าต้องทำ .. อะไรนะ?\" รอลนาเรียพูดแก้บท
\"จุมพิต ถอนคำสาป!\" ริรีนเริ่มตะโกนไม่ออกแล้ว
\" ... เข้าใจแล้ว ... ยังไงข้าก็ต้องทำใช่ไหม?\" รอลนาเรียก้มโค้งลงไกล้ๆดาบไม้ \"แล้วเจ้าชายอยู่ที่ไหน?\"
\"ห้องข้างๆนี่เอง\" ริรีนพยายามตะโกนอีกครั้ง
รอลนาเรียถือดาบไม้ติดมือ เดินกลับไปหลังฉาก ม่านสีน้ำเงินก็ปิดเข้ามาช้าๆ
\"นายกำลังคิดอยู่ใช่ไหม? ว่ารอลนาเรียจะทำอะไรต่อไป\" อาดอล์ฟเอ่ยถามเอลิกส์ที่กำลังหน้าหงิก หน้างออยู่
\"ทำไมฉันถึงจำเป็นจะต้องคิดอะไรด้วย\" เอลิกส์ตอบเสียงดัง
สักพัก ผ้าม่านถูกเปิดออกอีกครั้ง ทุกอย่างถูกจัดไว้เหมือนกับตอนแรก มีอาจารย์ไดรันดาสต์ที่นอนอยู่ข้างๆแฟรงก์ และโฟมสีน้ำเงินและแดง
\"ให้ตายสิ! ฉันไม่คิดว่าที่นี่จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วนะ\" เอลิกส์พูดพลางหลิ่วตาให้อาดอล์ฟ ที่กำลังนั่งใจจดใจจ่อกับบนเวที
รอลนาเรียเดินออกมาจากหลังฉากอีกครั้งพร้อมกับดาบไม้ในมือ เสียงของริรีนแผ่วเบาๆออกมา ว่า \"เร็วเข้า เร็วเข้า เร็วเข้า\" ตลอดเวลา คงเพราะเธอตะโกนออกมาไม่ไหวแล้ว
\"ข้าต้องทำ ... เพื่อคืนห้วงเวลาของเจ้าชายรูปงาม..\" รอลนาเรียเดินมาหยุดที่ตรงหน้า แฟรงก์ แล้วโน้มตัวลงช้าๆ จนริมฝีปากบางๆ เกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากใหญ่กว้าง และดูเหมือนจะเหม็นด้วย ของแฟรงก์ เอลิกส์ปิดตาสนิท และกำมือไว้แน่น แต่ก็เกิดอะไรบางอย่างที่ทำให้เอลิกส์ต้องลืมตาขึ้น
แสงสีม่วงที่ดูเหมือนจะไม่ได้สว่างอะไรเลย แต่กลับทำให้หลายๆคนแสบตา เอลิกส์อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเวที แต่ก็ต้องหลับตาลงเหมือนเดิม ราวกับว่ามีอะไรมากดเปลือกตาไว้ เอลิกส์ได้ยินรอลนาเรีย กรีดร้องเสียงดัง แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่รอจนกว่าแสงสีม่วงนั้นจะดับลง ซึ่งนานเกือบสิบนาที
\"เกิดอะไรขึ้น!\" อาดอล์ฟหันมาหาเอลิกส์ ซึ่งหายตัวไปจากเก้าอี้เสียแล้ว
เอลิกส์รีบวิ่งไปยังเวทีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรอลนาเรีย และแสงเมื่อครู่คืออะไรกันแน่?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---- --- --- -- -- - -
จบบทที่ # 2: วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนกลาง)
----------------------------------------------------
\"วันนี้ทำไมฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ!\" เอลิกส์บ่น พลางกวาดสายตามองนักเรียนคนอื่นๆในห้องโถง \"พวกนายทำฉันแสบมาก..\"
\"เอลิกส์!!\" เสียงอาจารย์มิคาเอลดังมาจากนอกห้องโถง
\"ทราบแล้วครับ!\" เอลิกส์ขานตอบ
\"เดี๋ยวพวกเราจะเก็บอาหารกลางวันไว้ให้เธอนะ\" รอลนาเรียบอก
\"อื้อ ... ขอบใจ\" เอลิกส์เดินออกผ่านประตูห้องโถงออกไป
เอลิกส์เดินตามอาจารย์มิคาเอลไป พลางนึกถึงอาจารย์ไดรันดาสต์ที่ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ จนมาถึงห้องเล็กๆห้องหนึ่ง เขาถูกอาจารย์มิคาเอลผลักเข้าไปในห้องมืดๆ แคบๆ และสกปรก
\"อาจารย์.. พาผมมาที่นี่..\" เอลิกส์หันกลับมามองอาจารย์มิคาเอล
\"ฉันจะทำโทษเธอโดยการขังเธอไว้ในนี้!! จนกว่าจะถึงเวลาจัดงานปิดภาคเรียน!!\" อาจารย์ มิคาเอลปิดประตูดัง ปัง! ก่อนจะเดินจากไป
\"อะไรกันน่ะ! เวลานี้เขาต้องทำกันแบบนี้หรือเนี่ย!\" เอลิกส์นั่งกอดอกอยู่ในห้องแคบๆ จนรู้สึกเหมือนกับจะหลับไปพักใหญ่ๆ แต่ก็มีเสียงหนึ่งปลุกเขาขึ้นหลังจากนั้น
เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงที่อายุไม่น่าจะเกินแปดขวบ
\'เอลิกส์..\'
\'ฉันรู้ เอลิกส์\'
\'ลืมตาขึ้น เอลิกส์\'
\'ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน เอลิกส์\'
\"เงียบๆเถอะน่า!!\" เอลิกส์ตะคอกใส่กำแพงดังๆ แต่ก็นึกขึ้นได้ ว่าเขาอยู่ในห้องนี้คนเดียว
\"ใครน่ะ! ออกมานะ! คนหรือผีก็ช่าง!!\"
\'ฉันไม่ใช่คน..\'
\"ผีงั้นหรือ!!?\"
\'ฉันไม่ใช่ผี..\'
\"หรือว่ามอนสเตอร์?\"
\'ไม่ใช่\'
\'ฉันอยู่ไกล้ๆ เธอนี่แหละ\'
\"แล้วคุณอยู่ที่ไหน?\"
\'เอลิกส์ ... คริน-ตัน อาดอล์ฟ ... คริน-ตัน รูแบ็ค ... โกรโลเนียน รอลนาเรีย ... โกรโลเนียน เชแกนพัม ... โกรโลเนียน รีนา ... อุรัปเปียน ...\'
\"คุณพูดถึงอะไร? โกรโลเนียผมพอจะรู้จัก แต่อุรัปเปียนไม่รู้จัก แล้วใครคือรูแบ็ค\" เอลิกส์พูด \"แล้วก็ รีนาด้วย?\"
\'กาเบรียล ... อุรัปเปียน รีเบคก้า ... อุรัปเปียน\'
\"เดี๋ยวสิ! ตอบคำถามก่อนสิ!\" เอลิกส์กระแทกหลังกับผนังห้อง ในขณะที่เสียงประหลาดเงียบลงไปพักใหญ่ๆ แล้วจึงตอบมาว่า
\'ทุกคนยังไงล่ะ.. ทุกคนที่มี \'ชะตาร่วมกัน\' ยังไงล่ะ\'
\"ชะตา? คุณพูดถึงอะไร? แล้วตกลงคุณเป็นใครกันแน่?\" เอลิกส์กระซิบถาม
\'ฉันคือ..\'
ไม่ทันที่เอลิกส์จะได้รู้ว่าเจ้าของเสียงจะเป็นใคร ก็มีเสียงเปิดประตูดัง แกร็ก! เอลิกส์เงยหน้าหันไปมอง
\"ได้เวลางานปิดภาคเรียนแล้ว ออกมาเร็วเข้า!\" อาจารย์มิคาเอลก้มลงมองเอลิกส์ \"รู้สึกยังไงบ้างล่ะ ที่ได้อยู่ในนั้นนานๆน่ะ\"
\"ไม่ทราบครับ\" เอลิกส์ตอบเสียงใส \"ผมเผลอหลับไปนานทีเดียว\"
\"ช่างมันเถอะ แต่ดูเหมือนว่าจะมีเพื่อนของเธอพยายามจะขนอาหารกลางวันมาให้เธอให้ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม..\" อาจารย์มิคาเอลยิ้มอย่างมีเลศนัย \"แต่อาหารเหล่านั้นถูกจัดการไปหมดแล้ว\"
\"หา!?\" เอลิกส์นึกถึงภาพที่อาจารย์มิคาเอลกำลังนั่งสวาปามอาหารทั้งหมด
\"ฉันไม่ได้กินมันหรอก\" อาจารย์มิคาเอลบอก \"แฟรงก์เป็นคนนำมันไปหลังสวน แล้วจัดการขั้นเด็ดขาดกับมัน\"
เอลิกส์รู้ทันทีว่า พวกอาดอล์ฟจะนำอาหารออกมา แต่ถูกแฟรงก์จัดการทำลายอาหาร(กิน)เหล่านั้นไปหมดแล้ว
\"อาจารย์ครับ คือว่า\" เอลิกส์คิดจะถามอาจารย์ มิคาเอลเรื่องเสียงที่ได้ยิน แต่ก็เปลี่ยนใจไม่ถาม \"ไม่มีอะไรครับ\"
\"อะไรน่ะ\" อาจารย์ มิคาเอลขมวดคิ้วจนดูคิ้วทั้งสองข้างประสานกัน \"ฉันไม่มีเวลามาอบรมเธอเรื่องมารญาติหรอกนะ!\"
\"ขอโทษครับ\" เอลิกส์กระซิบตอบ
ทั้งคู่เดินมาถึงสนามหญ้าขนาดใหญ่ ที่เขาเคยเรียนวิชาฟันดาบกับอาจารย์ ไดรันดาสต์ ที่บัดนี้ได้ถูกจัดวางโต๊ะกลมปูผ้าสิบกว่าตัว และมีเวทีขนาดใหญ่ที่จัดฉากและปิดผ้าม่านสีน้ำเงินเอาไว้ \"จัดงานกันที่นี่น่ะหรือ?\" เอลิกส์กระซิบกับตัวเอง
เขาเดินผ่านผู้คนที่แต่งตัวกันแปลกๆ เขารู้สึกแปลกใจที่ปีก่อนๆไม่เคยมีอะไรแบบนี้ สภาพเสื้อผ้าของเขายังคงเป็นเหมือนเดิมกับตอนที่รับตรา ถึงตอนนั้นเขาจะแต่งตัวดูแปลกที่สุด แต่ตอนนี้เขากลับดูเหมือนไม่ได้แต่งตัวอะไรมากมายเลย เมื่อเทียบกับคนอื่น เขาพยายามมองหาอาดอล์ฟ มองหาเชแกนพัม มองหารอลนาเรีย แต่ก็ไม่พบเลยสักคน
\"เราเหนื่อยกันมาก!\" เสียงนักเรียนร่างยักษ์คนหนึ่งบอก \"ถ้าไม่มีใครปรบมือให้ฉันล่ะก็ ฉันจะไปตบหน้ามันเอง!\"
เอลิกส์พยายามเดินผ่านไปผ่านมานักเรียนคนนั้น และก็ได้รู้ว่าเขาคือ \'แฟรงก์นั่นเอง\' เขานึกตำหนิตัวเอง ที่ว่าไม่มีใครตัวอ้วนกลม และมหึมาเท่าแฟรงก์ ในโรงเรียนแห่งนี้ เขายังสงสัยว่า แฟรงก์กำลังจะทำอะไร แต่ก็ลืมเรื่องทั้งหมดไปโดยเฉียบพลัน เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งร้องทัก
\"เอลิกส์!\" รอลนาเรียนั่นเอง เธอโบกมือเรียกเอลิกส์ ที่โต๊ะกลมใกล้ๆเวทีตัวหนึ่ง
\"รอลนาเรีย..\" เอลิกส์กระซิบกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินเข้าไปสมทบกับรอลนาเรียที่โต๊ะ
\"ฉันพยายาม.. ไม่ใช่สิ พวกเราพยายามนำอาหารมาให้นายแล้วนะ แต่ว่าอาจารย์ มิคาเอลกลับสั่งให้เจ้ายักษ์อ้วนกลมนั่นกินเข้าไป\" อาดอล์ฟบอก \"แต่ฉันว่าไม่เป็นไรแล้วล่ะ\"
\"เอ๋? ทำไมล่ะ?\" เอลิกส์รับรู้ถึงเสียงโอดครวญในกระเพาะอาหาร ที่บีบตัวหดลงทันที \"แล้วคนพวกนี้แต่งตัวอะไรกัน? แล้วเวทีนั่นด้วย\" เอลิกส์ชี้ไปที่เวที
\"อ๋อ สมควรแล้วล่ะที่เธอจะไม่รู้\" เชแกนพัมพูด \"ก็อาจารย์ใหญ่ประกาศไว้ตอนที่นายโดนทำโทษ แถมนี่เป็นปีแรกที่จัดงานแบบนี้ด้วย\"
\"งานประกวดแฟนซีล่ะ\" รอลนาเรียเสริม \"ฉันไม่มีเสื้อผ้าที่ดูดีเท่านายเลยล่ะ\"
เอลิกส์เพิ่งสังเกตุเห็นเสื้อผ้าของรอลนาเรีย เป็นเสื้อที่ดูสวยมากเท่าที่เขาเคยเห็นมาก่อน เป็นชุดราตรีสีแดง และมีอักษรแปลกๆตัวเล็กๆอยู่ที่หน้าอก เขาจ้องมองตัวอักษรนั่น เผื่อจะรู้ว่ามันคืออะไร
\"เอลิกส์เขาจ้องหน้าอกเธอล่ะ ลามกจริงๆเลย\" เชแกนพัมพูด
\"เปล่า! เปล่านะ!!\" เอลิกส์หน้าแดงเหมือนสีชุดของรอลนาเรีย \"ฉันเปล่านะ!\"
\"แก้ตัวไปก็เท่านั้นแหละ\" แฟรงก์ปรากฏตัวหลังเอลิกส์
\"แฟรงก์?\" เอลิกส์หันไปมองแฟรงก์ที่ยืนกอดอกอย่างยากเย็น \"นายมีอะไรงั้นหรือ?\"
\"วันนี้น่ะ! เจ้าต้องเรียกข้าว่า \'เจ้าชาย\' เข้าใจไหม?\" แฟรงก์ก้มใบหน้าอ้วนกลมจนไม่เห็นคอลงมามองเอลิกส์ ก่อนจะเดินจากไปช้าๆ
\"เขากำลังคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชายล่ะ\" เชแกนพัมหัวเราะคิกคัก \"ฉันก็ว่าดูเข้ากับเขาดีนะ \'เจ้าชาย แฟรงก์ ผู้ดูสมบูรณ์\' \"
\"เดี๋ยวก่อนสิ! แล้วอาหารล่ะ? ฉันแทบอดตายในนั้นแล้วนะ\" เอลิกส์เขย่าไหล่อาดอล์ฟ
\"ฉันไม่มี\" อาดอล์ฟตอบเสียงใส
\"เอ๋!?\" เอลิกส์รู้สึกถึงกระเพาะที่บีบหดตัวลงเป็นสามถึงสี่เท่า \"แล้วอาจารย์ไดรันดาสต์ล่ะ?\"
\"เขาบอกว่าเป็นภูติลม\" เชแกนพัมบอก \"มันลงไปเล่นซนในถังซุป แต่กว่าอาจารย์จะออกมาจากพวกนั้นได้น่ะ นานโขทีเดียว\"
\"อืม.. แล้วเธอ ...\" เอลิกส์หันมามองรอลนาเรีย \"ตั้งใจจะไปไหนหลังจากนี้หรือเปล่า?\"
\"หลังจากนี้ ... ฉันจะไปเมืองริกไซล์ลี่น่ะ\" รอลนาเรียก้มหน้าลง ดูเหมือนกำลังหลบสายตาของเอลิกส์ที่จับจ้องอยู่ \"ฉันจะไปเรียนเวทมนตร์..\"
\"นักเรียนเวทมนตร์งั้นหรือ..\" เอลิกส์ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง \"ฉันไปด้วยนะ\"
\"นายถามรอลนาเรียคนแรก เพื่อจะได้ตามเธอไปใช่ไหมล่ะ? ฉันรู้ทันหรอก\" อาดอล์ฟพูด
\"บ้าหรือไง!\" เอลิกส์พูดเสียงดัง (แต่ดูเหมือนตะคอกอย่างมีมารญาติมากกว่า)
\"ฉันจะกลับไปบ้าน และก็เป็นหมอยาล่ะ\" เชแกนพัมดูแววตามุ่งมั่นเป็นพิเศษ \"พ่อของฉันก็คงหวังอย่างนั้น\"
\"ฉันยังไม่รู้เลย สงสัยว่าต้องขออนุญาติพ่อไปกับนายแล้วมั้ง\" อาดอล์ฟตบหลังเอลิกส์
\"ไปกับฉัน? นายรู้ว่าฉันจะไปไหนงั้นหรือ??\" เอลิกส์พูด พลางเลิกคิ้ว
\"ไม่รู้น่ะสิ\" อาดอล์ฟส่ายหน้า \"แต่ก็คิดว่าไปกับนายแล้วต้องเจอเรื่องดีๆอย่างแน่นอน\"
\"เอลิกส์เขาจะไปกับฉันไงล่ะ เมื่อสักครู่เขาเพิ่งจะพูดไปเอง นายแกล้งไม่ได้ยินหรือไง?\" รอลนาเรียบอก \"ใช้ไหม? เอลิกส์\"
\"เอ่อ.. ใช่\" เอลิกส์รู้สึกแปลกๆที่จะสบตากับรอลนาเรียในเวลานี้
ทุกคน(ที่อยู่บริเวณโต๊ะกลมสองตัวที่อยู่ติดๆกัน)ต่างพร้อมใจกันเงียบในช่วงเวลาหนึ่ง จนสักพัก อาจารย์ไดรันดาสต์ก็วิ่งขึ้นไปบนเวที แล้วจัดแจงยกลำโพงขนาดใหญ่สอง ถึง สามตัวขึ้นไป แล้วแฟรงก์ก็ยังทำราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าชายอยู่บนเวที ในขณะที่หลายคนที่ช่วยอาจารย์ ไดรันดาสต์ยกของ ทำตาเขียวใส่
\"เขายกขึ้นไปทำไม?\" เอลิกส์หันมากระซิบถามรอลนาเรีย
\"หลังจากนี้แหละ\" รอลนาเรียกระซิบตอบ \"เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง\"
\"เธอจะประกวดด้วยหรือ?\" เอลิกส์กระซิบถามรอลนาเรียอีกครั้ง
\"เปล่าหรอก ฉันไม่ได้แต่งตัวมาประกวดนี่นา ต้องอย่างแฟรงก์เขาน่ะ\" รอลนาเรียตอบเบาๆ \"อย่างฉันคงไม่มีกรรมการคนไหนสนหรอก\"
เอลิกส์หันไปมองแฟรงก์ที่กำลังยืนชี้นิ้วใส่อาจารย์ใหญ่อย่างไม่มีสัมมาคารวะ
\'อย่างนั้นน่ะหรือ?\' เอลิกส์คิด
สักพักอาจารย์ใหญ่ก็เดินเข้าไปบนเวทีในเสื้อผ้าที่แปลกตาไป สวมหมวกปีกกว้างสีน้ำตาลอ่อน เสื้อลายธงโรงเรียน คลุมทับด้วยแจ็คเก็ตสีเหลืองอ่อน กางเกงประหลาดที่มีกระเป๋าอยู่ทั่ว แล้วรองเท้าบูทหนังสีดำ เขาเดินมายังหน้าเวทีแล้วพูด
\"วันนี้ใครที่กำลังเสียใจที่ไม่รู้ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงส่งท้ายของโรงเรียนก็ไม่ต้องเสียใจไป หากตอนกลางวันได้กำจัดอาหารจนเกลี้ยง\"
มีนักเรียนสองสามคนหัวเราะ และหนึ่งในนั้นก็คือแฟรงก์
\"งานเลี้ยงงั้นหรือ!? แล้วไหนล่ะอาหาร์\" เอลิกส์ทำตาลุกวาวหันซ้าย ขวาไปมา
\"เขายังไม่ได้ยกมาเลยสักนิดเดียว\" เชแกนพัมทำท่าเหมือนจะหลับ
\"ฉันคิดว่าจะจัดงานเลี้ยง และงานประกวดแฟนซีไว้ตั้งแต่ต้นปี\" อาจารย์ใหญ่พูด \"แต่ลืมบอกไป\"
\"เขาก็ขี้ลืมอย่างนี้แหละนะ\" อาดอล์ฟบ่น
\"แต่ว่า! ฉันได้จัดการแสดงของโรงเรียน นักเรียนในแต่ละปีจะต้องซุ่มซ้อมหนักอย่างเงียบๆ เพื่อปิดไม่ให้พวกเรารู้\" อาจารย์ใหญ่พูดพลางหัวเราะ \"ยกเว้นฉันนะ\"
\"ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แถมนี่ยังเป็นปีแรก! งั้นฉันไม่ขอพูดอะไรมากมาย หลังจากนี้ ขอให้.. เอ่อ ... ช่างมันเถอะ เอ้า! นักแสดงทุกคนพร้อมแล้วหรือยัง?\"
เอลิกส์สังเกตุเห็นว่า แฟรงก์หายไป
อาจารย์ใหญ่เดินเข้าไปหลังผ้าม่านสีน้ำเงินสักพัก แล้วจึงกลับออกมา
\"ทุกคนพร้อมแล้ว! เอาล่ะ ขอเชิญชมการแสดงของนักเรียนที่รัก! ในชื่อเรื่องการแสดงว่า เจ้าชายนิทรา!! เชิญชมกันครับ!\" อาจารย์ใหญ่เดินลงมาจากเวที แล้วไปนั่งที่โต๊ะV.I.P.
ผ้าม่านถูกเปิดออกช้าๆ จนเห็นฉากหลังผ้าม่านได้ชัดเจน ทุกคนเริ่มปรบมือ ในขณะที่เอลิกส์กำลังมองหน้ารอลนาเรียไม่กระพริบตา
\"ฉันว่าแฟรงก์ต้องได้บทเจ้าชายแน่ๆเลย\" เชแกนพัมพูด
และก็เป็นจริง แฟรงก์เดินออกมาในชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินประดับพลอยหลากสี ที่ดูเวอร์ๆ มีดาบปลอมสวมอยู่ในฝักดาบ เขาเดินมาห้นาเวทีและพูดว่า
\"ฉัน.. เจ้าชาย.. ฉันคือเจ้าชายของ ... ของอะไรนะ?\" แฟรงก์พูดติดๆขัดๆ แล้วจึงหันไปพูดกับคนที่อยู่หลังฉาก \"อ้อๆ ของอุรัปเปีย\"
\"อุรัปเปีย!\" เอลิกส์อุทานมาเสียงดัง
\"มีอะไรหรือ?\" รอลนาเรียหันมามองเอลิกส์
\"เปล่าๆ ไม่มีอะไรเลย\" เอลิกส์รู้สึกเหมือนกับลืมเรื่องเมื่อสักครู่ว่าพูดออกไปว่าอะไร
\"ข้าไม่ยอมให้เจ้าได้อุรัปเปียไปครองหรอก!\" เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดเหมือนแม่มด ถือไม้คทาที่ทำจากกิ่งไม้ ชี้ไปทางแฟรงก์ \"เจ้าจะไม่ตาย! แต่จงหลับไปตลอดกาล และหลังจากนั้นสองพันปี จะมีเจ้าหญิงรูปงามมาถอนคำสาปเจ้า! แต่ไม่มีทางหรอก เพราะข้าจะขัดขวางทุกวิถีทาง ไม่ให้ใครเข้าไป เมื่อครบสองพันปี เจ้ายังไม่มีใครมาถอนคำสาปได้ละก็! เจ้าจะตายสนิท ไม่มีแม้ลมหายใจ!\"
\"เจ้า!\" แฟรงก์ค่อยทรุดตัวลงช้า \"ข้าจะไม่ยอมหลับง่ายๆหรอก!\"
แต่ดูเหมือนแฟรงก์จะพูดปด เขาโน้มตัวลงหลับสนิททั้งในบท และนอกบท
\"โฮ้~ โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ!\" แม่มดรีบวิ่งจากไปหลังฉาก ทันทีที่แม่มดวิ่งกลับเข้าไป อาจารย์ไดรันดาสต์กรีบวิ่งขึ้นไปบนเวทีทันที
\"นายคิดว่าใครเล่นนอกบทหรือเปล่า? อาจารย์ไดรันดาสต์ถึงได้..\" เอลิกส์หันไปกระซิบถามอาดอล์ฟ แต่เสียงของอาจารย์ ไดรันดาสต์ก็ดังสนั่นขึ้น
\"ไม่นะ! ทายาทสุดท้ายของข้า!! ใครทำกับเจ้า!\" ทุกคนเดาออกทันทีว่าอาจารยไดรันดาสต์รับบทพระราชา
\"ใครจะเป็นราชินีกันนะ\" อาดอล์ฟพูดปนหัวเราะ ในขณะที่มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังฉาก
\"นั่นนักเรียนใหม่นี่นา เห็นว่าป๊อปปูล่ามากเลยล่ะ\" เชแกนพัมพูด
\"เด็กตัวแค่นั้นเนี่ยนะ?\" เอลิกส์รู้สึกไม่ค่อยดี
\"แค่บรรทมไปเพคะ\" เด็กหญิงพูด ตอนนี้ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ยกเว้นเอลิกส์ที่ทำหน้าขุ่นมัวตลอดเวลา
สักพัก เด็กหญิงก็เดินกลับไปหลังฉาก และก็มีเด็กหญิงอีกคนเดินออกมาในเสื้อผ้าที่ดูแปลกตา เหมือนคนของคณะละครสัตว์
\"ริรีน!\" เอลิกส์อุทานเสียงดัง ฟังดูเหมือนตกใจกับอะไรบางอย่าง
\"ใครน่ะ?\" อาดอล์ฟหันมาถามเอลิกส์ \"นายรู้จักหรือ?\"
\"ก็เด็กผู้หญิงที่ชอบตะโกนเรียกฉันบ่อยๆยังไงล่ะ\" เอลิกส์พูดน้ำเสียงขุ่นๆ
\"แม่มด!! ต้องเป็นแม่มดแน่นอน!!\" ริรีนพูดเสียงดัง
\"เจ้าเป็นบ้าอะไรของเจ้า! เป็นตลกหลวงแล้วอย่าเข้ามาข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้!\" อาจารย์ไดรันดาสต์ตะคอกเสียงดัง
\"เธอเล่นเป็นตลกหลวง?\" อาดอล์ฟพูดพลางตบหลังเอลิกส์ \"นายได้ยินหรือเปล่า? เธอเล่นเป็นตลกหลวงน่ะ!\"
\"แล้วทำไมฉันจะต้องเดือดเนื้อ ร้อนตัวไปด้วยล่ะ!\" เอลิกส์ผลักอาดอล์ฟออกห่างๆ
\"เอ๋?\" เชแกนพัมพูดพลางมองไปรอบๆ \"รอลนาเรียหายไปไหน?\"
\"รอลนาเรีย? เมื่อครู่ยังเห็นนั่งอยู่ตรงนี้นี่นา\" เอลิกส์หันไปมองรอบๆ
\"เข้าห้องน้ำละมั้ง อย่าสนใจเลย\" อาดอล์ฟพูด แต่ดูเหมือนเขาจะสนใจกับละครเวทีมากกว่า
\"เมื่อเจ้าชายฟื้นจากนิทรา! ทุกๆคนก็จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ! เขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว!\" ริรีนพูดเหมือนท่องบทเสียงดังๆ \"แต่ข้าจะช่วยให้พวกท่านเข้าห้วงนิทราเช่นเดียวกับเจ้าชาย! เพื่อไม่ให้ใครต้องจากไป!\"
\"เจ้าหมายความว่า?\" อาจารย์ ไดรันดาสต์พูดน้ำเสียงฉงน ก่อนที่ริรีนจะหยิบไม้คทา ที่ดูเหมือนจะทำมาจากด้ามไม้กวาดเก่าๆ แล้วจึงแกว่งไกวไปมา
\"ทุกคนในปราสาทนี้จะตื่นมาอีกทีหลังจากนี้ สองพันปี โดยยังคงสภาพเดิม! หากเจ้าชายฟื้นขึ้นมา ข้าขอสาปให้นางแม่มดสูญสิ้นวิญญาณ!\" ริรีนจะโกนเสียงดังจนเจ็บคอ ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆที่แต่งตัวประหลาดๆ วิ่งออกมาจากหลังฉาก แล้วค่อยๆล้มลงนอนบนเวทีทั้งหมด ริรีนเซไปมา ก่อนจะพูดว่า \"พลังเวทมนตร์ของข้าไม่เหลือแล้ว ข้าคงจะต้องกลายเป็นดาบ ร่างเดิมของข้า..\"
จบประโยค ผ้าม่านสีน้ำเงินก็ถูกปิดช้าๆ ก่อนที่จะเปิดออกมาอีกที ทุกอย่างเหมือนเดิม ยกเว้นริรีนที่หายไป เหลือแต่ดาบไม้ที่ปักอยู่เท่านั้น
\"ไม่ค่อยได้เรื่องเลย\" เอลิกส์บอกอาดอล์ฟ \"ฉันคิดว่า เรื่องแครอทอาถรรพ์ยังจะน่าสนใจมากกว่า \'เจ้าชายนิทรา\' นี่เสียอีก\"
\"แต่ฉันคิดว่าเนื้อเรื่องนี้ดีนะ อยากรู้จังว่าใครแต่ง\" อาดอล์ฟบอก
\"ยายรอลนาเรียเนี่ยนะ หายไปตั้งนานแล้ว เดี๋ยวฉันไปตามที่ห้องน้ำดูก่อนละกันนะ\" เชแกนพัมลุกออกไปจากโต๊ะกลม แล้วเดินผ่านประตูห้องโถงไป
\"หลังจากนั้น หนึ่งพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าปี กับอีกสิบเดือน\" เสียงที่เอลิกส์มั่นใจว่าเป็นเสียงของ อาจารย์ มิคาเอลดังขึ้น \"ได้มีเจ้าหญิงผ่านมาที่ปราสาทแห่งนิทรา\"
\"มีคนเล่าลือกันไปทั่วนับร้อยๆปี เรื่องคำสาปของแม่มด และเจ้าชายนิทรารูปงาม\"
เอลิกส์ซึ่งกำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ก็เกิดสำลักน้ำออกมา เพราะคำที่ได้ยินนั้นแสลงใจเหลือเกิน
\"หลายต่อหลายครั้ง ที่เจ้าหญิงเดินทางมาที่ปราสาท แต่ก็ไม่เคยเข้าไปได้สำเร็จ เพราะเวทมนตร์ของแม่มดขัดขวางไว้ มีต้นไม้หนามพิษล้อมปราสาทไว้แน่นหนา มีเหวลึก และมอนสเตอร์ขัดขวางไว้\" เสียงอาจารย์ มิคาเอลดังขึ้นอีกครั้ง \"เจ้าหญิงจึงเริ่มคิดแผนที่จะทลวงเข้าไปภายในปราสาทได้\"
\"เอลิกส์! ดูนั่น\" อาดอล์ฟสะกิดเอลิกส์แรงๆ และชี้ไปที่บนเวที
มีผู้หญิงคนหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากหลังฉากช้าๆ
\"รอลนาเรีย!?\" เอลิกส์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง \"อย่าบอกว่านะ ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงที่มาถอนคำสาปให้แฟรงก์!\"
\"เป็นไปได้..\" อาดอล์ฟบอก
\"เธอได้ใช้ไฟเผาต้นไม้\" อาจารย์ มิคาเอลพูด ในขณะที่รอลนาเรียพยายามจุดไม้ขีด ใส่พุ่มไม้หลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่สำเร็จ จนอาจารย์ใหญ่ส่งไฟแช็กให้ แต่ก็ใช้เวลานานมาก กว่าไฟจะติด
\"เธอควบม้ากระโดดข้ามเหวไป\" รอลนาเรียจูงม้าปลอมกระโดดข้ามผ้าปูสีดำ แต่ม้าปลอมไม่ได้กระโดดด้วย จึงล้มลง
\"เธอจัดการกับมอนสเตอร์\" รอลนาเรียกำมีดที่ทำจากไม้ไว้ทั้งสองมือ แล้วจ้วงแทงตุ๊กตามอนสเตอร์ที่ทำแบบหยาบ
\"และเธอก็เข้าไปภายในปราสาทได้สำเร็จ\" รอลนาเรียเดินกลับเข้าไปหลังฉาก
\"ภายในถูกสะกดให้หยุดนิ่งทุกอย่าง ไม่เว้นสายน้ำ หรือเปลวไฟ\" นักเรียนกลุ่มหนึ่งรีบวิ่งออกมาวางโฟมทาสีแดง และโฟมทาสีฟ้า
\"บอกฉันซิ ว่าโฟมพวกนั้นคือไฟและน้ำน่ะ\" เอลิกส์รู้สึกเหมือนกำลังนั่งดูเด็กเล่นกัน
\"เธอเดินเข้ามาพบกับดาบวิเศษ ... ใช่แล้ว นั่นก็คือร่างที่แท้จริงของตลกหลวงนั่นเอง\" อาจารย์มิคาเอลพูด
\"เจ้าคือเจ้าหญิงแห่งโกรโลเนียใช่หรือไม่?\" เสียงของริรีนดังขึ้น
\"เจ้าเป็นใคร!\" รอลนาเรียพุดเสียงดัง
\"เจ้าจงใช้จุมพิต ถอนคำสาป!!\" ริรีนแผดเสียงดังจนคอแหบแห้ง
เอลิกส์สะดุ้งสุดตัว แล้วจึงเผลอเปล่งเสียงดังสนั่น(กว่าเสียงของริรีน) ออกไปว่า \"ไม่ได้น้า~!\"
\"พี่เอลิกส์?\" เสียงของริรีนเบาลง
\"เฮ้ย! นายเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ย!?\" อาดอล์ฟกดหัวของเอลิกส์ลง และโค้งตัวขอโทษคนอื่น \"จะบ้าไปแล้วหรือไง? ตะโกนบ้าอะไรออกไป ดูสิ! ทุกๆคนกำลังตั้งใจดูละครเวทีอยู่เลยนะ!\"
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างที่อาดอล์ฟพูดเลยแม้แต่น้อย ต่างคนต่างคุยกันออกรส ไม่มีใครสนใจละครเวทีเลยสักคน
\"ฉันเข้าใจว่านายอิจฉานะ\" อาดอล์ฟตบหลังเอลิกส์ \"จูบร้อนๆของรอลนาเรีย\"
\"บ้าหรือ!?\" เอลิกส์พูดเสียงดัง
รอลนาเรียหันมามองเอลิกส์ที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ที่โต๊ะ แล้วจึงหันกลับมามองดาบไม้ต่อ \"ฉันต้องทำอะไรนะ?\"
\'ไม่ใช่ฉัน ... เธอพูดผิด ต้องพูดว่า ข้าต้องทำอะไรนะ? ต่างหาก\' ริรีนกระซิบบอกรอลนาเรีย
\"เอ่อ เออ ... ข้าต้องทำ .. อะไรนะ?\" รอลนาเรียพูดแก้บท
\"จุมพิต ถอนคำสาป!\" ริรีนเริ่มตะโกนไม่ออกแล้ว
\" ... เข้าใจแล้ว ... ยังไงข้าก็ต้องทำใช่ไหม?\" รอลนาเรียก้มโค้งลงไกล้ๆดาบไม้ \"แล้วเจ้าชายอยู่ที่ไหน?\"
\"ห้องข้างๆนี่เอง\" ริรีนพยายามตะโกนอีกครั้ง
รอลนาเรียถือดาบไม้ติดมือ เดินกลับไปหลังฉาก ม่านสีน้ำเงินก็ปิดเข้ามาช้าๆ
\"นายกำลังคิดอยู่ใช่ไหม? ว่ารอลนาเรียจะทำอะไรต่อไป\" อาดอล์ฟเอ่ยถามเอลิกส์ที่กำลังหน้าหงิก หน้างออยู่
\"ทำไมฉันถึงจำเป็นจะต้องคิดอะไรด้วย\" เอลิกส์ตอบเสียงดัง
สักพัก ผ้าม่านถูกเปิดออกอีกครั้ง ทุกอย่างถูกจัดไว้เหมือนกับตอนแรก มีอาจารย์ไดรันดาสต์ที่นอนอยู่ข้างๆแฟรงก์ และโฟมสีน้ำเงินและแดง
\"ให้ตายสิ! ฉันไม่คิดว่าที่นี่จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วนะ\" เอลิกส์พูดพลางหลิ่วตาให้อาดอล์ฟ ที่กำลังนั่งใจจดใจจ่อกับบนเวที
รอลนาเรียเดินออกมาจากหลังฉากอีกครั้งพร้อมกับดาบไม้ในมือ เสียงของริรีนแผ่วเบาๆออกมา ว่า \"เร็วเข้า เร็วเข้า เร็วเข้า\" ตลอดเวลา คงเพราะเธอตะโกนออกมาไม่ไหวแล้ว
\"ข้าต้องทำ ... เพื่อคืนห้วงเวลาของเจ้าชายรูปงาม..\" รอลนาเรียเดินมาหยุดที่ตรงหน้า แฟรงก์ แล้วโน้มตัวลงช้าๆ จนริมฝีปากบางๆ เกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากใหญ่กว้าง และดูเหมือนจะเหม็นด้วย ของแฟรงก์ เอลิกส์ปิดตาสนิท และกำมือไว้แน่น แต่ก็เกิดอะไรบางอย่างที่ทำให้เอลิกส์ต้องลืมตาขึ้น
แสงสีม่วงที่ดูเหมือนจะไม่ได้สว่างอะไรเลย แต่กลับทำให้หลายๆคนแสบตา เอลิกส์อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนเวที แต่ก็ต้องหลับตาลงเหมือนเดิม ราวกับว่ามีอะไรมากดเปลือกตาไว้ เอลิกส์ได้ยินรอลนาเรีย กรีดร้องเสียงดัง แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่รอจนกว่าแสงสีม่วงนั้นจะดับลง ซึ่งนานเกือบสิบนาที
\"เกิดอะไรขึ้น!\" อาดอล์ฟหันมาหาเอลิกส์ ซึ่งหายตัวไปจากเก้าอี้เสียแล้ว
เอลิกส์รีบวิ่งไปยังเวทีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรอลนาเรีย และแสงเมื่อครู่คืออะไรกันแน่?
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---- --- --- -- -- - -
จบบทที่ # 2: วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนกลาง)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น