~~

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ หนึ่ง # วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนแรก)

บทที่ # 1 : วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนแรก)

ศักราช คริน-ตา ปี0013





    \"ฉันคืออัศวินคนใหม่ของที่นี่\"



    \"ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกๆคน!\"



        \'กรรร ฮั่ก.. ฮั่ก..\'



    \"อ๊ะนั่น! มอนสเตอร์งั้นหรือ แต่เจ้ามาเจอฉัน เจ้าคงหมดโอกาสรอดกลับไปจีบมอนสเตอร์สาวที่ไหนอีกแล้ว!!\"



        \'จะบ้าไปแล้วเรอะ!!\'



    \"เหวอ! มอนสเตอร์พูดได้!?\"



    - - -- -- -- --- --- ---- ---------



    \"แกเป็นบ้าอะไรน่ะเอลิกส์? ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ\" อาดอล์ฟ เพื่อนสนิทของเอลิกส์เขย่าตัวเอลิกส์ให้ตื่นจากความฝัน



    \"อ้าว! นี่เจ้าแปลงร่างเป็นอาดอล์ฟได้ด้วยหรือเนี่ย? เป็นมอนสเตอร์ขั้นสูงสินะ!\" เอลิกส์หันมามองอาดอล์ฟ พร้อมตั้งการ์ดต่อสู้



    \"มอนสเตอร์อะไร? นี่นายพูดถึงอะไรน่ะ? ยังฝันค้างอยู่ใช่ไหม?\" อาดอล์ฟ ซัดหมัดขวาเข้าที่ใบหน้าอันสะลึมสะลือของเอลิกส์จนหงายคว่ำไป



    \"นี่นายจะบ้าแล้วหรือไง!!?\" เอลิกส์ลุกขึ้นมาต่อว่าอาดอล์ฟ



    \"นายนั่นแหละที่บ้า เพ้อถึงมอนสเตอร์อยู่ได้ สงสัยนายคงจะได้คู่เป็นมอนสเตอร์ละมั้ง\" อาดอล์ฟตบหลังเอลิกส์เบาๆสองครั้ง พร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ย \"แต่จะกล้าหรือเปล่าน้า\" อาดอล์ฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมเยาะเย้ย



    \"อย่าท้านะ! ฉันกล้าจริงๆ!\" เอลิกส์กำมือแน่น ทำสีหน้าจริงจัง



    \"เฮ้ยๆ ล้อเล่นหรอกน่า อย่าคิดมากไป\" อาดอล์ฟลุกขึ้นยืน และเดินไปอีกด้านของห้องเล็กๆที่ไม่มีโคมไฟ มีเพียงหน้าต่างบานใหญ่ๆ ผ้าม่านที่ไม่ต่างไปจากผ้าขี้ริ้ว และมีฟูกนอนสองฝืนใหญ่ๆอยุ่ไกล้ๆกัน



    \"เฮอะ ไม่แน่จริงก็ไม่น่ามาพูดแบบนั้น\" เอลิกส์โน้มตัวลงนอนบนฟูกผืนใหญ่อีกครั้ง \"และอย่ามาว่าอะไรฉันอีกล่ะ\"



    \"แล้ววันนี้ล่ะ นายจะไปไหนต่อ\" อาดอล์ฟหันมาเอลิกส์.



    \"ไปไหน? ไปทำไม? เพื่ออะไร? แล้วทำไมต้องไป?\" เอลิกส์บิดตัวไปมาบนฟูกนอน



    \"ก็วันนี้น่ะ เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ที่นี่น่ะสิ\" อาดอล์ฟค่อยๆใช้มือทั้งสองข้างแหวกผ้าม่านออกมารับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์



    \"อ้าว? ยังไม่ได้จ่ายค่าเช่าจนโดนไล่ออกหรือเนี่ย? ไม่ไหวเลย ฉันก็เคยเตือนไปแล้วนะว่าให้รีบๆจ่ายไปน่ะ\" เอลิกส์ค่อยๆพยุงตัวขึ้น



    \"นี่ยังไม่ตื่นอีกหรือไงกันน่ะ!\" อาดอล์ฟเดินเข้าไปหาเอลิกส์ช้าๆ



    \"หืม? ตื่นแล้วนี่ ไม่เห็นหรือ?\" เอลิกส์ค่อยๆขยี้ตา แล้วจึงโน้มตัวลงนอนต่อ



    \"อย่างนี้น่ะ เขาเรียกว่าตื่นที่ไหนกันล่ะ!\" อาดอล์ฟเขย่าร่างของเอลิกส์ ที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนฟูกผืนใหญ่



    \"รู้แล้วน่า! ทำอย่างกับคนแก่..\" เอลิกส์ลุกขึ้นมา



    \"วันนี้น่ะ เป็นวันมอบตราแก่ผู้ที่เรียนจบแล้วน่ะ ฉันว่านะ นายน่าจะไปแต่งตัวได้แล้ว แล้วก็อย่าลืมบ้วนปากด้วยล่ะ บอกให้เลยนะ ตอนนี้นายน่ะ ปากเหม็นมากๆ\" อาดอล์ฟใช้นิ้วชี้มาปิดจมูกตัวเอง พร้อมกับหัวเราะเบาๆ



    \"ก็เมื่อวานน่ะ นายเป็นคนชวนฉันไปทำบาร์บีคิวไม่ใช่หรือไง?\" เอลิกส์ค่อยๆพยุงตัวนั่งลงบนฟูกผืนใหญ่



    \"แต่ฉันก็ไม่ได้สวาปามมากเท่านายนี่\" อาดอล์ฟเดินไปหยิบกล้องขนาดใหญ่ที่วางเอาไว้กับพื้นห้องรกๆ



    \"นั่นนายเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?\" เอลิกส์ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืน



    \"ก็เมื่อวานไง ที่ฉันกลับไปที่บ้านน่ะ ฉันไปขอสิ่งนี้มาจากบ้าน เอาไว้บันทึกภาพก่อนจากกันไปยังไงล่ะ\" อาดอล์ฟหันกล้องมาทางเอลิกส์



    \"ของแบบนั้นไม่เห็นจำเป็นต้องมีเลยนี่\" เอลิกส์เดินไปที่กองเสื้อผ้า แล้วเลือกเสื้อชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดออกมา



    \"วันนี้นายคิดว่าจะใส่กางเกงยีนส์ตัวนั้นไปหรือ?\" อาดอล์ฟวางกล้องลงกับพื้นเบาๆเพื่อไม่ให้กล้องได้รับการกระแทก



    \"อืมม ใช่ แล้วไง?\" เอลิกส์ตอบอาดอล์ฟ แล้วจึงเดินออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูช้าๆ



    \"บ้าจริงๆ\" อาดอล์ฟกล่าว ก่อนที่จะเตรียมของเก็บเข้ากระเป๋า แล้วนำไปวางไว้ไกล้ๆกับกระเป๋าที่ว่างเปล่าของเอลิกส์



เอลิกส์เดินมาตามทางเดินเรื่อยๆ แล้วจึงมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง



        \'ก๊อก..ก๊อก\'



    \"ฉันเอง เอลิกส์น่ะ\" เอลิกส์เคาะประตูไม้เบาๆสองครั้ง



    \"มีอะไรหรือ?\" เสียงของผู้หญิงดังมาจากหลังบานประตูไม้



    \"คือว่าวันนี้น่ะ เอ่อ.. ยังไงดีล่ะ\" เอลิกส์พูดตะกุกตะกัก แล้วหยุดคิดในใจว่าจะพูดอะไรต่อ



    \"วันนี้? ทำไมหรือ\" เสียงของผู้หญิงคนเดิมดังขึ้น



    \"ไม่มีอะไรล่ะ ไปก่อนนะ แล้วตอนกลางวันเจอกันนะ\" เอลิกส์คิดอะไรไม่ออก จึงรีบบอกลา แล้วรีบเดินจากไปทันที (เอลิกส์ทำเช่นนี้มาตลอดทุกๆวันที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้)



    \"มีอะไรหรือ? รอลนาเรีย\" เชแกนพัม เพื่อนสนิทของรอลนาเรีย(รอลนาเรีย ก็คือเจ้าของเสียงที่ดังมาจากหลังประตูนั่นล่ะ-- -a) เอ่ยถาม



    \"เอลิกส์น่ะ เคาะมาทักทายมั้ง\" รอลนาเรียกล่าว แล้วจึงเดินมานั่งบนฟูกที่ผูไว้เรียบร้อย



    \"ฉันว่านะ เธอกับเอลิกส์น่ะ รู้สึกว่าจะ อื้อ! กันเหลือเกินนะ\" เชแกนพัมพูดแซวรอลนาเรียเล่น ตามประสาเพื่อนสนิท



    \"เดี๋ยวเถอะ อื้อที่ว่าน่ะ หมายความว่าอะไร?\" รอลนาเรียกล่าวด้วยความอะไรก็ไม่รู้นิดๆ(นั่นสิ-- -9 มันอะไรก็ไม่รู้กันแน่นะ)



    \"ช่างเถอะๆ ว่าแต่.. วันนี้วันสุดท้ายแล้ว เธอตั้งใจจะทำอะไรหลังจากนี้หรือยัง?\" เชแกนพัมถามรอลนาเรีย พร้อมกับหยิบขวดยาที่ว่างเปล่าขึ้นมาแล้วแกว่งๆไปมา



    \"ฉันตั้งใจแล้วล่ะ หลังจากนี้ฉันจะไปเรียนเวทมนตร์ที่เมืองริกไซล์ลี่[Rixilei]น่ะนะ ฉันตั้งใจมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ว่าอนาคตฉันจะเป็นจอมเวทย์น่ะ\" รอลนาเรียกล่าว ในลักษณะดีใจนิดๆ ที่ความฝันเข้าไกล้ความจริงเข้ามาทุกที



    \"ส่วนฉันน่ะนะ ตอนที่ฉันอายุประมาณ2-3ละมั้ง ยายของฉันป่วยหนัก มีพ่อเป็นหมอยาอยู่คนเดียว แต่ช่วงนั้นพ่อออกไปหาสมุนไพรบางอย่างหลายวันน่ะ.. คนเรานี่แปลกดีนะ\" เชแกนพัมเล่าถึงอดีตของตัวเองให้รอลนาเรียฟัง



    \"แปลกยังไงหรือ?\" รอลนาเรียถามเชแกนพัมในเรื่องที่เธอเล่า



    \"ก็พ่อของฉันน่ะ ช่วยเหลือคนมามากมาย หลายครั้งที่คนพวกนั้นไม่มีเงินซื้อยา พ่อของฉันก็ให้ยาไปโดยไม่คิดค่ายา แม้ว่าตัวยานั้นจะหายาก จะแพง หรือล้ำค่าแค่ไหน..\" เชแกนพัมเล่าไปยิ้มไปเล็กน้อย



    \"พ่อของเธอเป็นคนที่ดีนี่นา\" รอลนาเรียพูดพลางยิ้มให้เชแกนพัม



    \"แต่ว่านะ.. หลังจากที่ใครได้รับยาจากพ่อ ทุกคนก็หายจากโรคร้ายเป็นปลิดทิ้ง หลายคนเริ่มมีฐานะดีขึ้น จนเป็นมหาเศรษฐี คงเพราะยาของพ่อมีผลข้างเคียงเรื่องพละกำลังด้วยล่ะมั้ง..\" เชแกนพัมเล่ามาถึงจุดนี้ ก็เริ่มเผยหยาดน้ำตาออกมาจากดวงตาคู่เล็กๆของเธอ



    \"เชแกน.. เธอเป็นอะไรหรือ?\" รอลนาเรียหันไปยิบผ้าเช็ดหน้ามาส่งให้เชแกนพัม



    \"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ขอบใจนะ..\" เชแกนพัมปัดมือของรอลนาเรียออกเบาๆ แล้วจึงเล่าเรื่องในอดีตต่อ



    \"ถึงหลายๆคน ที่เคยได้ยาของพ่อไป จะร่ำรวยแค่ไหน ก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนคิดตอบแทนบุญคุณเลยสักคน.. จนยายของฉันป่วยหนัก พ่อก็ไม่อยู่ ฉันก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องยานัก ทำอะไรมากก็ไม่ได้ มีอยู่ทางเดียวคือต้องพายายออกไปรักษาในเมือง แต่ถึงจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ.. พ่อฉันให้ยาคนโดยไม่รับเงินแล้วจะมีเงินที่ไหนไปเป็นค่ารักษากันล่ะ..\" เชแกนพัมเล่าพลาง เช็ดน้ำตาพลาง



    \"คนพวกนั้นใจร้ายจังนะ\" รอลนาเรียเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ



    \"ฉันพยายามไปอ้อนวอนขอเงินค่ารักษาให้ยาย กับพวกคนเหล่านั้น แต่พอพวกนั้นเห็นฉันเท่านั้นน่ะ ก็ทำเหมือนฉันเป็นลูกหมาสกปรก ไล่ตะเพิดออกจากบ้านไปทันที จนตกดึก ฉันเดินกลับบ้านไปด้วยความผิดหวัง ฉันเสียใจมากๆ และเจ็บใจมากๆด้วย ฉันคิดว่ายายคงไม่รอดแล้วแน่ๆ\" เชแกนพัมเล่าต่อไป พลางใช้มือเล็กๆปาดน้ำตา



    \"นี่.. ไม่ต้องเล่าต่อแล้วก็ได้นะ\" รอลนาเรียมองเชแกนพัมด้วยความสงสาร



    \"ฉันไม่เป็นไรหรอก หลังจากนั้น ฉันก็เดินตากฝนกลับมาจนถึงบ้าน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าบ้าน ฉันไม่อยากเห็นยายในสภาพนั้น แต่สุดท้ายฉันก็เข้าไปข้างในบ้าน..\"



    \"ไฟในบ้านเปิดอยู่ ฉันตกใจมาก คิดว่าพ่อคงจะกลับมาแล้ว เลยรีบวิ่งเข้าไปในห้องของยายทันที แต่คนคนนั้นกลับไม่ใช่พ่อ แต่เป็นคนแปลกหน้าที่ฉันไม่เคยรู้จัก เขากำลังต้มยาอยู่\"



    \"แต่ฉันน่ะ ตกใจมาก คิดว่าเขาจะมาฆ่ายาย เลยวิ่งเข้าไป ผลักหม้อยาที่ร้อนระอุใส่เขา แต่แทนที่เขาจะโกรธน่ะนะ เขากลับยิ้มให้ฉัน แล้วบอกว่า \'ยานี่น่ะ ทำหกไม่ได้นะ มันเป็นของยาย..\' ฉันได้ยินแค่นั้นก็ร้องไห้โฮเลย\" เชแกนพัมหัวเราะเบาๆ



    \"เขาเป็นใครหรือ?\" รอลนาเรียถามเชแกนพัม



    \"เขาเป็นคนที่เคยได้รับยาจากพ่อไปน่ะ แต่หลังจากที่ได้ยาไปไม่นาน เขาก็กลับมาขอเป็นลูกศิษย์ของพ่อ แต่พ่อไม่ยอมน่ะ เขาเลยจากไป แต่สุดท้ายก็กลับมาช่วยยายเอาไว้ เมื่อก่อนเขาเป็นคนจากเมือง ลุกเซอร์เรีย[Luke-Xirria] แต่พอเดินทางมาหาสมุนไพรแถวๆป่าไกล้ๆหมู่บ้านของฉัน ก็ไปโดนมอนสเตอร์ป่าเล่นงานเข้าน่ะ แต่โชคดีที่พ่อก็ออกไปหาสมุนไพรเหมือนกัน เลยช่วยเอาไว้ได้..\" เชแกนพัมเล่าเรื่อวต่อไปอีก แต่รอลนาเรียก็พูดแทรกขึ้นมา



    \"เขาคงจะแก่มากเลยล่ะสิ พ่อของเธอถึงไม่ยอมรับน่ะ\"



    \"ไม่ใช่ซะหน่อย ตอนนั้นเขาอายุประมาณ.. อืมม คงจะ18-19ละมั้ง แต่ก็เก่งดีนะ ที่สำคัญน่ะ เขาหล่อด้วยล่ะ\" เชแกนพัมเล่ามาถึงจุดนี้ ก็แสดงอาการปลื้มสุดขีดออกมา



    \"ห่างจากเธอตั้งเท่าไหร่กัน แล้วทำไมพ่อของเธอถึงไม่รับเขาเป็นศิษย์ล่ะ?\" รอลนาเรียถามเชแกนพัม



    \"ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ตอนที่เขาถูกยาในหม้อหกใส่น่ะ ทำให้เขามีแผลเป็นเยอะมากๆเลย ฉันมันไม่ดีจริงๆนั่นล่ะ.. แต่หลังจากที่ยายหายเป็นปรกติแล้ว ฉันก็บอกเขาว่า ถ้าพ่อกลับมาจะให้พ่อรับเขาเป็นศิษย์\" เชแกนพัมเล่าเรื่องในอดีตต่อ



    \"ก็ดีนี่นา แต่พ่อเธอจะรับหรือ?\" รอลนาเรียถามแทรก



    \"เวลาคนเขาพูดน่ะ หัดมีมารญาติหน่อยได้ไหม คือว่าเขาบอกว่าไม่น่ะ..\" เชแกนพัมส่ายหน้าช้าๆ



    \"เอ๋? ทำไมล่ะ?\" รอลนาเรียถามติดต่อกัน



    \"แล้วเขาก็บอกว่า พ่อของฉันน่ะ ตายไปแล้ว.. ฉันก็ร้องไห้อีก เขาบอกต่อว่าพ่อของฉันน่ะ ถูกกองโจรป่าเข้ามาทำร้าย แล้วเอายากับเงินติดตัวไปหมดเลย แล้วเขาไปพบโดยบังเอิญ พ่อบอกว่าฝากฉันและยายให้เขาดูแลไว้ด้วย เขาก็สัญญากับพ่อ แล้วก่อนที่พ่อจะสิ้นใจ พ่อก็ได้ให้กุญแจห้องตำรายาของพ่อ แล้วกระดาษเล็กๆแผ่นหนึ่ง..\" เชแกนพัมเล่า \"แต่ที่ฉันร้องไห้นี่น่ะ ไม่ใช่เพราะพ่อของฉันตายหรอกนะ..\"



    \"เอ๋?\" รอลนาเรียทำหน้าสนเท่ห์ แล้วจึงถามว่า \"ทำไมล่ะ?\"



    \"ก็ฉันดีใจที่จะได้กลับไปพบเขาน่ะสิ!\" เชแกนพัมเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีชมพูอ่อน



    \"เอ๋!? แล้วพ่อของเธอล่ะ?\" รอลนาเรียถามถึงพ่อของเชแกนพัม ในขณะที่เชแกนพัมกำลังยิ้มร่า



    \"อ๋อ ก็นานเหมือนกันนะ กว่าจะทำใจได้ ว่าแต่.. เธอไม่ได้คิดอะไรกับเอลิกส์เลยสักนิดหรือ? ฉันว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ สนิทกันขนาดนั้น\"



    \"... เอลิกส์น่ะหรือ ดูเขาออกจะเงียบๆมากกว่านะ ไม่ค่อยพูดอะไรกับฉันสักหน่อย แล้วจะเอาที่ไหนมาพูดว่าเราสนิทกันน่ะ?\" รอลนาเรียรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นสีชมพูตามเชแกนพัมทันที



    \"ช่างเถอะๆ ว่าแต่..\" เชแกนพัมหันไปเอื้อมมือคว้ากระเป๋าเป้ใบใหญ่มาวางไว้บนตัก แล้วลงมือค้นหาของบางอย่างในกระเป๋า



    \"หาอะไรอยู่หรือ?\" รอลนาเรียชะเง้อขึ้นดูของในกระเป๋า แต่ก็เห็นแต่เสื้อผ้าที่ยัดกันไว้รกเต็มกระเป๋า



    \"ก็เขาบอกว่า ของสิ่งนี้น่ะ ควรจะให้กับเพื่อนที่ดีที่สุดไว้.. อ๊ะ! เจอแล้วล่ะ\" เชแกนพัมเอ่ย พร้อมกับค่อยๆดึงมือออกจากกระเป๋าที่รกไปด้วยเสื้อผ้าช้าๆ \"ฉันให้เธอละกันนะ\"



    \"อะ.. อะไรนะ?\" รอลนาเรียรับสิ่งของมาจากเชแกนพัม มันเป็นหินสีดำ ที่มันวาววับ และมีสลักตัวหนังสือเล็กๆสีเทาอ่อนๆไว้ว่า \'เพื่อนรัก\'



    \"ตอนแรกฉันก็ลังเลอยู่นา ว่าจะให้ใครดี ระหว่างเธอกับเอลิกส์.. แต่ฉันคิดว่าจะให้ใครก็เหมือนกันแหละ เพราะสุดท้ายเธอทั้งสองคนก็คงจะ...\" ้เชแกนพัมชูนิ้วชี้ขึ้นทั้งสองข้าง แล้วเอามาติดกัน



    \"บ้าใหญ่แล้ว\" รอลนาเรียส่ายหน้า \"เป็นไปไม่ได้หรอก\"



    \"อื้ม แต่ฉันเชื่ออย่างนั้นนะ จำวันแรกที่เราเจอกันไม่ได้หรือ?\" เชแกนพัมเอาไหล่มาชนกับรอลนาเรียเบาๆ



    \"จำได้สิ ว่าแต่ทำไมหรือ?\" รอลนาเรียทำท่าทางสนใจอย่างมาก (แต่เหมือนจะฝืนทำมากกว่า)



    \"ก็เธอน่ะ เอาแต่เดินหลงทางแล้วก็พาฉันหลงด้วยน่ะสิ\" เชแกนพัมหัวเราะเสียงดัง \"แต่เธอก็ไปเจอเอลิกส์ที่กำลังหลงทางเหมือนกันอยู่\"



    \"แต่สุดท้ายก็เพราะอาดอล์ฟไม่ใช่หรือ? เราทั้งหมดถึงไปหอพักถูกน่ะ\" รอลนาเรียแสดงท่าทีไม่พอใจ



    \"แต่ตอนนั้นมีคนตั้งมาก แล้วทำไมเธอถึงต้องตามเอลิกส์ไปคนเดียวล่ะ? เพราะอะไรกันน้า\" เชแกนพัมยังคงพูดเล่นต่อไปเรื่อยๆ



    \"ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว?\" รอลนาเรียพูดตัดบทไปดื้อๆ



    \"แปดโมงเช้า  กับอีกนาทีไม่รู้\" เชแกนพัมชำเลืองมองนาฬิกา



    \"อะไรกัน นี่เธอยังไม่ได้ไปล้างหน้าอีกหรือ\" รอลนาเรียเพ่งมองดวงตาที่เต็มไปด้วยก้อนขี้ตาของเชแกนพัม



    \"นิดหน่อยเท่านั้นล่ะน่า ทำเป็นคุณป้าไปได้\" เชแกนพัมปัดขี้ตาออก    



    \"แต่นี่มันจะถึงเวลาแล้วนะ! อีกแค่ชั่วโมงเดียว เธอรีบไปตอนนี้เลยดีกว่า\" รอลนาเรียดึงแขนของเชแกนพัมขึ้น แล้วดันเชแกนพัมออกไปนอกห้อง



    \"แล้วแปรงสีฟันของฉันล่ะ! อย่าลืมหยิบยาสีฟันรสโคล่ามาให้ฉันด้วย ฉันจะรอตรงนี้แหละ!\" เสียงเชแกนพัมดังมาจากนอกประตู



    \"อือ! แล้วรีบๆด้วยล่ะ ฉันจะเตรียมเสื้อไว้ให้\" รอลนาเรียส่งเสียงดังจากในห้อง แล้วค่อยเปิดประตูออกมาส่งของให้กับเชแกนพัม \"รีบๆด้วยล่ะ!\" รอลนาเรียพูดย้ำอีกครั้ง



    \"รู้แล้วน่า\" เชแกนพัมปิดประตูดังปัง หลังจากนั้นก็เดินตามทางระเบียงที่เงียบสงัด



    \"อ้าว เชแกน.. เชแกนพัม ทำไมถึงออกมาคนเดียวล่ะ?\" เอลิกส์ในเสื้อยืด&กางเกงยีนส์พูด



    \"นั่นนายแต่งตัวอะไรน่ะ? อย่าบอกนะว่าจะไปรับตราทั้งๆที่แบบนี้น่ะ\" เชแกนพัมสำรวจดูรอบๆตัวของเอลิกส์



    \"อื้ม ใช่ ทำไมหรือ?\" เอลิกส์พยักหน้าสองครั้ง



    \"หวาย! อะไรกัน! เธอรู้ไหม? ว่าเธอคือคนแรกของโรงเรียนนี้ที่ใส่เสื้อผ้าที่คิดว่าแย่ที่สุดไปรับตราน่ะ ไม่เคยเห็นรุ่นพี่ปีก่อนๆที่รับตราออกไปหรือ?\" เชแกนพัมรัวคำเป็นชุดใส่เอลิกส์ \"เสื้อคลุมโรงเรียนสีน้ำเงินเข้ม ผูกเนคไท และสำคัญ ต้องไม่ได้นุ่งกางเกงยีนส์อย่างเธอแน่\"



    \"แล้วยังไงต่อ?\" เอลิกส์ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของเชแกนพัมเลย



    \"ก็คือฉันจะไล่เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ซะ!! เจ้าคนไร้ความสง่า!\" เชแกนพัมตะคอกใส่เอลิกส์จนเสียงดังสนั่นลั่นระเบียงทางเดิน



    \"อ๋า? ทำไมล่ะ?\" เอลิกส์ทำหน้าเหมือนตอนที่หลงทางในวันที่เข้าโรงเรียนนี้มาใหม่ๆ



    \"ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย โธ่! แล้วอย่างนี้รอลนาเรียจะไปกับเธอไหวหรือเนี่ย\" เชแกนพัมบ่นพึมพำไปมา



    \"เกี่ยวอะไรกับรอลนาเรีย?\" เอลิกส์ยังคงทำหน้าตาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน



    \"ช่างเถอะๆ ยังไงเดี๋ยวเธอก็คงรู้เองล่ะ\" เชแกนพัมตบหลังเอลิกส์เบาๆเหมือนอาดอล์ฟ แต่แล้วก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก \"ตายแล้ว! รอลนาเรียบอกให้รีบนี่นา!\" เชแกนพัมรีบวิ่งเสียงดังจากเอลิกส์ไปทันที



    \"ผู้หญิงนี่ชอบพูดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย.. ช่างเถอะ ไม่รวมรอลนาเรียด้วยเท่านั้นเอง\" เอลิกส์เดินเกาคางกลับไปที่ห้องพักช้าๆ



เวลา 10นาฬิกาตรง



สนามเอนกกิจประสงค์ รร. แฟล็ก-บลู



    \"เราจะขอกล่าวให้ทราบทั่วกัน\" อาจารย์ใหญ่ มีผมดกดำหยักศก ที่มันวาว   สวมแว่นหนาประมาณสองนิ้ว  และสวมเสื้อคลุมสีดำเข้ม มีตราโรงเรียนรูปธงสีน้ำเงินที่เสาไขว้กันอยู่พร้อมตัวหนังสือคำว่า F-B. และรูปถ้วยรางวัลที่เงินใต้รูปธง \"นักเรียนปีที่โตที่สุด และมีอำนาจกับปีรุ่นน้องมากเป็นพิเศษ  กำลังจะจากโรงเรียนเราไปไกลแสนไกล.. แต่ก็อาจจะใกล้มากๆเหมือนภารโรงของโรงเรียนเราก็ได้\" หลังจบประโยค  ก็มีเสียงของนักเรียนปีอื่นๆหัวเราะกันดังสนั่นสนามเอกกิจประสงค์



    \"รอลนาเรีย.. เห็นเอลิกส์บ้างหรือเปล่า?\" เชแกนพัมกระซิบเบาๆถามรอลนาเรีย



    \"ไม่เลย ทำไมหรือ?\" รอลนาเรียกระซิบเบาๆตอบเชแกนพัม



    \"ก็อยากจะให้เธอเห็นเสื้อผ้าที่เอลิกส์เขาจะใส่มาน่ะสิ! ดูไม่ได้เลยแหละ\" เชแกนพัมกระซิบบอกรอลนาเรีย



    \"โอ๊ะโอ๋!\" เสียงอาจารย์ใหญ่อุทานเสียงดัง \"มีนักเรียนรุ่นพี่สองคนกำลังแอบพูดคุยกันอย่างออกรสในพิธีมอบตราของเราแน่ะ! นักเรียนทุกๆคน! ปรบมือให้กับพยายามกล้าหาญของรุ่นพี่สองคนนั้นด้วย\" อาจารย์ใหญ่ชี้นิ้วมาทางเชแกนพัม กับ รอลนาเรีย



เชแกนพัมถึงกับใบหน้าเปลี่ยนสีเป็นสีชมพูจางๆ แต่รอลนาเรียกลับเหม่อลอยไปทางอาจารย์ใหญ่



    \"รอลนาเรีย..\" เชแกนพัมสะกิดหลังรอลนาเรีย \"ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง!\"



รอลนาเรียชี้ไปทางด้านหลังของอาจารย์ใหญ่ให้เชแกนพัมมองดูไปที่..



    \"เอลิกส์!\" เชแกนพัมอุทานเสียงดังจนอาจารย์ใหญ่หันมามองอีกครั้ง



    \"ตอนที่ฉันเจอเขาตรงระเบียงมันไม่ได้เป็นแบบนี้นี่นา\"



เอลิกส์ในเสื้อสีฟ้าอ่อน และทับด้วยเสื้อคลุมโรงเรียน  ผูกเนกไทลายสกอตเหลืองฟ้าโดยไม่จำเป็น และสวมแว่นกันแดด(โดยไม่จำเป็นเหมือนกัน) ทำเหมือนอยากจะเป็นจุดเด่นของคนอื่น



    \"เขาทำอะไรโอเวอร์อีกแล้วหรือเนี่ย\" รอลนาเรียเปลี่ยนสีใบหน้าจากชมพูอ่อนเป็นชมพูเข้มในเวลาไม่ถึงสองวินาที

    

    \"อ้าว! พี่เอลิกส์!\" เสียงเด็กผู้หญิงเล็กๆคนหนึ่ง ดังมาจากกลุ่มนักเรียนปีอื่นๆที่ยืนรวมกัน



    \"ริรีนหรือ? มีอะไรล่ะ?\" เอลิกส์หันไปมองหาเจ้าของเสียง



    \"ทางนี้ๆ พี่เอลิกส์!\" ริรีนตะโกนพลางโบกมือไปมาอยู่ในกลุ่มนักเรียน



    \"เห็นแล้วๆ ตกลงมีอะไร?\" เอลิกส์ตอบไปเสียงดัง แต่ก็สู้เสียงของนักเรียนปีอื่นๆที่เกาะกลุ่มรวมกันไม่ได้



    \"ไม่มีอะไรค่ะ!\" ริรีนส่งยิ้มให้เอลิกส์ก่อนที่จะลดมือลง



    \"อื้ม!\" เอลิกส์ยิ้มกลับมาให้ริรีนแล้วจึงเดินเข้าไปรวมแถวกับนักเรียนปีเดียวกัน



    \"เอลิกส์!ๆ ทางนี้!\" เชแกนพัมโบกมือเรียกเอลิกส์



    \"เข้าใจแล้วๆ\" เอลิกส์รีบเดินตรงมายังบริเวณที่เชแกนพัมเรียก



    \"ยืนตรงนี้เลยจ้ะ เอลิกส์\" เชแกนพัมเขยิบตัวออกมา เว้นที่ระหว่างรอลนาเรีย



    \"ขอบใจมากนะเชแกนพัม\" เอลิกส์เดินเข้าแถวมา



        \'แชะ!\'

เสียงกดชัตเตอร์กล้อง ดังมาจากในแถวพร้อมกับแสงแฟลชสว่างเจิดจ้าวาบผ่านแถวไป



    \"โอกาสยากจังนะ ที่จะได้ถ่ายรูปพวกเธอด้วยกันน่ะ\" อาดอล์ฟที่ยืนอยู่ข้างๆเชแกนพัมชะโงกหัวออกมาพูด



    \"โอ้! อาดอล์ฟ ออแร็น ลูกของผู้อำนวยการอุตสาหะกรรมเหล็ก \'พลาสตีล  [Plasteel]\' จะมาขอบันทึกภาพวันสุดท้ายในโรงเรียนที่รักของเรา\" อาจารย์ใหญ่จูงมืออาดอล์ฟมายืนหน้าแถว  \"เอ้า! ทุกคนยิ้มกันให้กว้างล่ะ!\"



    \"เอ่อ.. อาจารย์ใหญ่ครับ.. ก็ได้! เอ้า หนึ่ง.. สอง.. สาม!\" อาดอล์ฟกดชัตเตอร์เสียงดัง



    \"ฉันไม่ค่อยชอบแสงจากกล้องนั่นเท่าไหร่เลย\" เอลิกส์หลับตาปี๋ \"มันแสบตาน่ะ\"



    \"ก็ไม่มีใครเขาชอบไปจ้องแฟลชเหมือนกันหมดนั่นแหละ เอลิกส์นี่น้า\" เชแกนพัมพูดอยู่ในลำคอเบาๆ



    \"ขอบใจมาก! อาดอล์ฟ ออแร็น   กลับเข้าแถวได้แล้วล่ะ\" อาจารย์ใหญ่บอกให้อาดอล์ฟกลับเข้าแถว และอาดอล์ฟก็รีบกลับเข้าแถวไปโดยดี



    \"เอาล่ะ!ๆ ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ที่เราจะมาทำพิธีมอบตราให้กับนักเรียนที่กำลังจะจากโรงเรียนเราไป!\" อาจารย์ใหญ่กล่าวสุนทรพจน์ผ่านไมโครโฟนรูปทรงดอกไม้สี  ดูคล้ายดอกกุหลาบ กับ ดอกลิลี่ผสมรวมกัน \"ตลอดระยะเวลาหกปีเต็ม! กับโรงเรียนที่แสนน่าเบื่อแห่งนี้.. จะได้กลับบ้านเฉพาะวันหยุด  ที่เดือนหนึ่งๆ จะมีเพียงวันเดียวเท่านั้น  แต่บางคนก็รักโรงเรียนเรามาก จนไม่จากไปไหนในวันหยุด..\"



    \"แต่ที่พวกเราไม่ได้กลับไปเพราะบ้านพวกเราอยู่ไกลหรอกน่า..\" อาดอล์ฟพูดเบาๆ



    \"แต่ถึงจะอย่างไรก็ตาม.. ถึงจะอย่างไรก็ตาม  นักเรียนทุกคนที่เข้ามาร่วมใช้ชีวิต ณ สถานที่แห่งนี้  ก็ต้องจากเราไป.. จากเราไป ... โอ.. หลังจากนี้เราคงได้แต่ปล่อยให้พวกเขาเติบโตตามลำพัง ในเวลาที่หมุนไป  คงไม่อาจจะลืม ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น ฤดูร้อนที่แผดเผา ฤดูใบไม้ร่วงที่ทำให้เราผูกพันโรงเรียนมากขึ้น และฤดูหนาวที่เราทุกคนต่างสั่นไหว..   แต่หลังจากนี้ พวกเขา นักเรียนของเรา  กำลังจะไปเผชิญสิ่งนั้นเพียงลำพัง.. โอ..\" อาจารย์ใหญ่ค่อยๆยกหีบไม้ใบหนึ่งขึ้นมา



    \"และในเวลานี้! สิ่งสุดท้ายที่เราจะมอบให้ก็คือ! ตราประกาศนียบัตร!  และ.. เรียนเชิญอาจารย์ไดรันดาสต์ ดารานดันไล ออกมามอบตราให้กับนักเรียนของเราด้วย\" อาจารย์ใหญ่ส่งไมโครโฟนให้กับอาจารย์ ไดรันดาสต์ แล้วจึงไปรวมแถวกับอาจารย์คนอื่นๆ



    \"ฉันไม่ชอบอาจารย์ไดรันดาสต์เลย\" อาดอล์ฟกระซิบกับเชแกนพัม \"เป็นอาจารย์สอนวิชาฟันดาบที่หน้าเบื่อมากๆ\"



    \"สวัสดี สวัสดี และก็สวัสดีอีกทีนะนักเรียน ฉันรู้ว่านักเรียนทุกคนรักฉันมากขนาดไหน จนไม่อยากจะจากฉันไป จะมีอาจารย์คนใดบ้าง? ที่ทำโทษนักเรียนที่ทำผิดเพียงแค่ให้ยืนฝึกสมาธิที่ปลายดาบ\" อาจารย์ไดรันดาสต์กล่าวทั้งน้ำตาแห่งความปิติที่เอ่อล้นออกมา



  อาจารย์ไดรันดาสต์เป็นผู้ชายที่ร่างกายสูงใหญ่ ผมสีเงิน มีรอยแผลเป็นที่แขนจำนวนมาก  เขาอ้างไว้ว่าเป็นแผลที่เกิดจากสงครามเมื่อ 30ปีก่อน แต่ก็ไม่เคยมีใครเชื่อเลยด้วยซ้ำ



    \"เธอไม่ได้เรียนกับอาจารย์ไดรันดาสต์ใช่ไหม่?\" เอลิกส์หันไปกระซิบกับรอลนาเรีย \"ฉันจะบอกอะไรให้นะ  เขาน่ะทั้งใจดีและน่าเบื่อในเวลาเดียวกันเลยล่ะ  เขาทำโทษฉันที่ฟันดาบผิดจังหวะโดยการให้ฟันดาบใหม่สองพันกว่าครั้งแน่ะ  ตื่นเช้ามาปวดแขนไปหมดเลยล่ะ\"



    \"อืม..\" รอลนาเรียส่งเสียงออกจากลำคอมาเบาๆ



    \"ก่อนที่เราจะจากกันไป  ฉันขอท่องบทกลอนอะไรให้สักหน่อย.. ฉันใช้เวลาแต่งกลอนบทนี้มากว่าสองเดือนแน่ะ..\" อาจารย์ไดรันดาสต์กระแอมเสียงดัง ก่อนที่จะแผดเสียงทุ้มต่ำ เข้ม และน่ากลัวของเขา



            \'ช่วงเวลาหนึ่งนั้นมันล้ำค่า



        มากราคานำพาฝันสรรเสริญ



        โอ้!บางครั้งฟังเสียงโต๊ะพังยับเยิน



        ฉันก็เขินฟันดาบเพลินโดนโต๊ะไป



        ช่วงเวลาแห่งความสุขสั้นนักหนา



        ครั้นเวลาต้องจากกันมันหวั่นไหว



        ถึงอย่างนั้นทุกๆคนก็จากไป    



        ทั้งที่ใจยังคิดถึงคะนึงตาม



        นึกถึงคราเวลารักนักเรียนจ๋า    



        เจ้าจงอย่าลืมฉันที่หวั่นไหว



        กลัวพวกเธอจะจำฉันทุกวันไป    



        ไม่เท่าไรก็ลืมกันเสียใจจริง



        มีบางสิ่งอยากมอบด้วยดวงจิต



        เธออาจคิดถึงมิตรภาพอันใหญ่หลวง



        จงจำไว้ฉันคิดถึงเธอเต็มทรวง



        โอ้ปวงเราชาวแฟล็ก-บลู มาดูเอย\'





จบเพลง  ทันใดนั้นก็มีเสียงดังกระหึ่มลั่นสนาม



    \"ฉันสาบานได้ว่าจะไม่ฟังเสียงแบบนี้ของอาจารย์ไดรันดาสต์อีกต่อไป..\" อาดอล์ฟพูดเสียงดัง แต่ก็ไม่ดังเท่าเสียงนักเรียนปีอื่นๆที่ดูเหมือนจะพูดแบบเดียวกับอาดอล์ฟ



    \"ฉันจะเรียกนักเรียนตามแถวนะ เอ้า! คนแรก\" อาจารย์ไดรันดาสต์ขานเรียกนักเรียนมาทีละคน จนถึงรอลนาเรีย



    \"เธอเป็นเพื่อนกับเอลิกส์หรือ?\" อาจารย์ไดรันดาสต์จ้องมองใบหน้าของรอลนาเรีย \"ฉันเห็นเธอสองคนกระซิบอะไรกันอยู่น่ะ\"



    \"เอ่อ.. ใช่ค่ะ\" รอลนาเรียพยักหน้าตอบ



    \"อื้ม เธอรู้ไหม? ว่าเอลิกส์น่ะ เป็นคนที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆนะ  แต่ก็ต้องยอมรับความตั้งใจจริงและแน่วแน่ของเขา  เขาสามารถฟันดาบด้วยความเร็ว จนครบสองพันครั้ง แถมยังเลยมาอีกสองร้อยกว่าครั้ง\" อาจารย์ไดรันดาสต์บอก ทำให้เอลิกส์เป็นสีใบหน้าไปทันที  \"ถ้าฉันไม่เตือนเขาล่ะก็  คงเลยไปอีกหนึ่งพันเลยล่ะ\" อาจารย์ไดรันดาสต์บอกพร้อมกับยื่นตราในหีบให้กับรอลนาเรีย



    \"ขอบคุณมากค่ะ\" รอลนาเรียรับตรา  แล้วจึงเดินไปรอเอลิกส์ที่หน้าทางเดินสู้ห้องโถง



    \"เอลิกส์.. ฉันภูมิใจในตัวเธอมาก  เธอฝึกหนักจนแขนปวด  ไม่น่าเลยเอลิกส์  แต่ยังไงเธอก็เป็นนักเรียนที่ฉันภูมิใจอยู่ดี หลังจากนี้ก็เป็นที่หนึ่งของอาณาจักรให้ได้ล่ะ ฉันคิดว่าเธอน่าจะทำได้.. เอ้า รับไปซะนะ\" อาจารย์ไดรันดาสต์ส่งตราที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาให้เอลิกส์ \"ฉันทำตรานี่ให้กับเธอโดยเฉพาะ  เพราะฉันปลื้มกับท่าฟันดาบของเธอมาก เอาล่ะ  รับไปซิ!\"



    \"เอ่อ.. ขอบคุณมากครับ..\" เอลิกส์ถอดแว่นกันแดดออก พร้อมรับตรามาแล้วรีบเดินไปหารอลนาเรีย



    \"ฉันคิดว่าอาจารย์จะชอบเธอนะ\" รอลนาเรียยิ้มให้เอลิกส์



    \"แต่ถ้าเขายังทำเหมือนกับฉันเป็นคนที่ไม่เอาไหนแต่มีความพยายามสูงล่ะก็  ฉันจะถือว่าเขาเกลียดฉัน\"เอลิกส์พลิกตราไปมา



   รูปภายในตราไม่ได้ต่างอะไรไปจากรูปที่ติดอยู่บนเสื้อคลุมโรงเรียนเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่มีคำว่า \'วันนี้ทำได้ดี  วันหน้าก็จงทำให้ได้ดีเหมือนเคย\' ที่ตัวเล็กจนอ่านยาก   ด้านหลังมีเข็มกลัดอยู่ บางทีมันอาจจะดูไม่เหมือนตราเลยด้วยซ้ำ



    \"ฉันหิวจนจะทนไม่ไหวแล้ว  รีบไปที่โต๊ะอาหารเร็วเข้าเถอะ!\" อาดอล์ฟวิ่งมาพร้อมกับเชแกนพัม \"ไปกันได้แล้ว\"



    \"เอ้อ..  อาดอล์ฟ อย่าลืมเก็บกล้องไปด้วยล่ะ!\" เอลิกส์สังเกตุเห็นกล้องที่หายไปจากมือของอาดอล์ฟ



    \"ฉันฝากมันไว้กับอาจารย์ใหญ่\" อาดอล์ฟหันมาตะโกนตอบเอลิกส์ \"เขาต้องการจะถ่ายภาพ\"



    \"งั้นหรือ.. งั้นไปที่โต๊ะก่อนละกัน\" เอลิกส์เดินไปที่โต๊ะกับรอลนาเรีย



  วันที่ดูแล้วน่าจะมีเสียงอึกทึก  เสียงเฮฮา  เสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนานให้ห้องโถง   กลับเงียบสงบราวกับ\'ป่าช้า\'

นักเรียนปีสุดท้ายทุกคนต่างนั่งจ้องมองหน้าตา ซึ่งกันและกันอย่างหมดอาลัยตายอยาก



    \"เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่?\" อาดอล์ฟตะโกนเสียงดังกลบความเงียบสงัดในห้องโถง



    \"พวกเราตายแน่..\" นักเรียนชายคนหนึ่งในห้องโถงบอก



    \"ตาย?  ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?\" เอลิกส์ถามบ้าง



    \"ก็ดูนั่นสิ..\" นักเรียนชายคนเดิมชี้ไปที่ถังไม้ใบใหญ่ \"เปิดออกมาก็รู้เองแหละ..\"



    \"หา?\" อาดอล์ฟเดินตรงไปยังถังไม้ใบดังกล่าว แล้วค่อยเปิดออกมาดู \"มีตัว!!\"



    \"ตัว??\" เอลิกส์เดินเข้าไปดูสิ่งที่อยู่ภายในถังไม้



เอลิกส์ก้มลงมองถายในถังไม้  ทันทีที่เขาเบิกตามองลงไป  ก็เหมือนว่าจะมีอะไรฟาดเข้าที่หน้าท้องของเขาจนล้มลงเสียงดัง \'ตึง!\'



    \"เป็นอะไรหรือเปล่า?\" รอลนาเรียรีบเข้ามาพยุงร่างเอลิกส์ที่ล้มลงขึ้นมา



    \"อะไรกันน่ะ?\" เอลิกส์หันไปมองถังไม้



    \"อ๋า!!  นี่มันถังซุปนี่นา!!\" เชแกนพัมอุทานเสียงดัง



    \"ซุป?  งั้นก็หมายความว่า..\" เอลิกส์ค่อยๆลุกขึ้นมา  แล้วตรงไปหยิบไม้กวาดสกปรกๆ ที่วางพาดกำแพงเอาไว้อยู่ขึ้นมา \"จะต้องมีอะไรสักอย่างกำลังกินซุปของพวกอยู่แน่นอน!!\"



    \"อย่าทำอย่างนั้น!!\" เสียงของนักเรียนคนใดไม่อาจบอกได้  เพราะหลังจากที่เอลิกส์ยกไม้กวาดขึ้น นักเรียนในห้องโถงนับร้อย (ไม่นับผู้หญิง) ก็พุ่งตัวเข้ามารุมทับเอลิกส์ลงอย่าวบ้าเลือด



    \"หยุด! บอกให้หยุดยังไงล่ะ!  เดี๋ยวเอลิกส์ก็ตายกันพอดี!!\" เชแกนพัมพยายามดึงพวกนักเรียนออกมาจากกลุ่มที่รุมทับร่างของเอลิกส์ไว้อยู่



    \"โอ.. ไม่\" อาดอล์ฟยกมือขึ้นปิดตา  ในขณะที่มือของเอลิกส์กลำงัชอนไชออกมาจากร่างนับร้อยที่รุมทับอยู่



    \"หยุดเดี๋ยวนี้!!\" เสียงที่เข้มและหนักแน่นดังมาจากประตูสู่ห้องโถง  อาจารย์\'ไดรันดาสต์\' นั่นเอง



    \"ช่วนเอลิกส์ด้วยเถอะค่ะ! เขาอยู่ในนั้น\" รอลนาเรียวิ่งเข้ามาหาอาจารย์ไดรันดาสต์ \"ขอร้องเถอะค่ะ\"



    \"พระเจ้า.. \" อาจารย์ไดรันดาสต์สบถเบาๆ ก่อนที่จะแผดเสียงดังสนั่นก้อง \"นี่มันอะไรกัน!!\"



    \"เขาพยายามจะทุบถังซุปครับ!\" เสียงของนักเรียนหนึ่งในกลุ่มที่รุมทับเอลิกส์อยู่ตะโกนขึ้น และหลังจากนั้นก็มีเสียงนักเรียนคนอื่นๆดังขึ้นมาอีก



    \"ใช่.. ใช่\"



    \"ทุบ..  ถังซุป  ทุบถังซุปเนี่ยนะ?\" อาจารย์ไดรันดาสต์ปรากฏสีหน้าชวนร่วมฉงนด้วยเป็นอย่างยิ่ง \"เธอร้อนวิชางั้นหรือ?\"



    \"อ้ะ.. อั้ยอิง!\" เสียงอู้อี้ของเอลิกส์ดังขึ้นมาจากใต้ร่างนักเรียนนับร้อยที่รุมทับ ฟังดูแล้วเหมือนจะพยายามพูดคำว่า \'ไม่จริง\'



    \"พวกเธอออกมากันได้แล้ว!  เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง!\" อาจารย์ไดรันดาสต์บอก  เสียงของอาจารย์ ไดรันดาสต์ดูหนักแน่นขึ้น



    \"พอได้แล้ว!\" เชแกนพัม กำลังพยายามดึงแขนนักเรียนคนหนึ่งออกมาจากในกองนักเรียนที่รุมทับกันอยู่  แต่ก็ทำได้แค่พยายามเท่านั้น



    \"ได้.. ได้!  ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปตายอาจารย์มิคาเอลมาจัดการเรื่องนี้!\" อาจารย์ไดรันดาสต์แผดเสียงดังก้อง  ในขณะที่นักเรียนบางคนได้ยินชื่อของอาจารย์มิคาเอล ก็ลุกออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไหร่



  อาจารย์มิคาเอล ซึ่งใครๆก็รู้จักเขาดีในฐานะ อาจารย์วิชา \'อักษรศาสตร์\' ซึ่งถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรไม่ดีขึ้น  เขาก็จะเทศนานักเรียนด้วยเสียงดังกังวาล เป็นระยะเวลานาน  จนอาจทำให้บางคนทนไม่ไหว ถึงขึ้นสลบเหมือดกลางห้อง



    \"นายชนะ ...  เอลิกส์\" นักเรียนชายที่ถูกทับอยู่แนบสนิทกับเอลิกส์ กำลังพยายามพูด \"ฉัน ...  จะออกไป ...  จาก .. ตัวนาย  หลังจากที่ ...  ทุกคนบน ...  ตัวฉันลุกออกไป\"



        \'ไปตอนนี้เลยก็ดี!\' เอลิกส์คิด



    \"แฟรงก์!   แฟรงก์ ลาเลนสไตน์! \" อาจารย์ไดรันดาสต์ขานเรียกชื่อใครบางคน \"กรุณาช่วยฉันพาตัวเอลิกส์ออกมาจากในนั้นที! เร็วเข้า!\"



    \"ได้ครับ  อาจารย์ ดิรันดัสต์\" เสียงทุ้มๆต่ำๆของ นักเรียนร่างยักษ์ ผมสีดำสนิท ดวงตาสีฟ้า  และมีแผลเป็นที่ข้อมือข้างขวา ดังขึ้น



   เขาเดินมาลากนักเรียนออกจากเอลิกส์ไปทีละคน ทีละคน ..และทีละคน   แต่คนจำนวนมากนั้น ทำให้เสียเวลาในการลากออกทีละคนเป็นอย่างมาก



    \"ฉันเริ่มเบื่อที่จะลากคอพวกแกไปทีละคนแล้ว..  ใครไม่รีบลุกออกมาละก็!! หน้าของแกเละก่อนได้กลับบ้านแน่นอน!!\" แฟรงก์ตะคอกมายังกลุ่มนักเรียนเสียงดัง



  อีกชั่วอึดใจเดียว  นักเรียนหลายสิบคนก็รีบตะเกียกตะกายผลักดันร่างตัวเองและคนที่ขวางออกมาจากเอลิกส์ทันที



    \"ฉันให้เวลาพวกแก  ถ้าฉันนับถึงสามเมื่อไหร่!!\" แฟรงก์ชูสามนิ้วขึ้น \"หนึ่ง!!\" \"สอง!!\"



  ไม่ทันถึงสาม  นักเรียนทั้งหมดก็รีบลุกขึ้นมาจากร่างเอลิกส์ด้วยความเร็วสูง



    \"เป็นอะไรหรือเปล่า เอลิกส์?\" อาดอล์ฟ เชแกนพัม และ รอลนาเรียรีบวิ่งเข้ามาหาเอลิกส์



    \"เกือบตาย..\" เอลิกส์พูดเบาๆ  ในขณะที่กำลังนอนหอบอยู่กับพื้น



    \"ฉันไม่เคยรู้เลยว่า  การที่ฉันทำโทษเธอทุกครั้งมันจะทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น..  แต่มันยังไม่ถึงที่สุด  เมื่อเธอนึกอยากจะทุบถังซุปเพื่อทดสอบพละกำลังของตัวเอง..\" อาจารย์ไดรันดาสต์พดด้วยน้ำเสียงเห็นใจ \"ฉันไม่ควรกล่าวโทษเธอด้วยซ้ำ..\"



    \"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับอาจารย์!\" อาดอล์ฟพูด \"เขากำลังจะเปิดออกมาดูว่าในถังซุปมันมีอะไรต่างหาก\"



    \"ถังซุป?\" อาจารย์ไดรันดาสต์เดินตรงไปยังถังซุปที่แง้มฝาปิดอยู่นิดๆ \"ฉันไม่คิดว่าจะมีใครนำสัตว์เข้ามาในรร.หรอกนะ!\" อาจารย์ไดรันดาสต์พยายามทำเสียงดุ แต่ไร้ผล



    \"ผมไม่คิดว่ามันเป็นสัตว์..  มีใครบางคนร่ายเวทย์ลงไปในนั้นแน่นอน..\" เอลิกส์พูด \"ผมมองไม่เห็นตัวในนั้น  แต่ผมถูกกระแทกที่ท้องอย่างรุนแรงเมื่อสักครู่นี้เองครับ อาจารย์ไดรันดาสต์\"



    \"เธอจะบ้าไปแล้วหรือ!?\" เชแกนพัมกระแทกข้อศอกซ้ำลงบนบริเวณหน้าท้องของเอลิกส์อย่างจัง \"โรงเรียนนี้ไม่เคยสอนเวทมนตร์ที่เสกลงไปในสิ่งของได้หรอกนะ!\"



    \"ยกเว้นเวทมนตร์รักษาบาดแผลเบื้องต้น!\" อาจารย์ไดรันดาสต์พูดใส่หน้าเชแกนพัม \"ฉันว่าเราควรดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น\"



   อาจารย์ไดรันดาสต์ค่อยๆเปิดฝาถังซุปออกมา  เขาถูกอะไรบางอย่างฟาดเข้าที่หน้าท้องจนกระเด็นเหมือนกับเอลิกส์ไม่ผิดเพี้ยน



    \"ฉันโดนลอบทำร้าย!!\" อาจารย์ไดรันดาสต์ตะโกนขึ้นสุดเสียง \"ใครทำฉัน!\"



    \"ผมไม่เห็นอะไรเลยนี่ครับ\" อาดอล์ฟชำเลืองมองในถังไม้ \"เห็นเหมือนกับว่าอาจารย์กระเด็นออกไปเอง\"



    \"ว่าไงนะ..\" เขาลุกขึ้นมา พร้อมกับปัดฝุ่นออกจากเสื้อคลุม \"ไม่มี?  หรือว่า..\"



   อาจารย์ไดรันดาสต์เดินกลับไปยังถังซุปอีกครั้ง  และดูเหมือนว่าจะยังไม่เข็ด เขาเปิดฝาถังออกมาอีกครั้ง

  แต่ผลที่ปรากฏก็เหมือนเดิม  เขากระเด็นจนหลังกระแทกพื้นและไถลไปหลายเมตร



    \"อาจารย์ไดรันดาสต์.. ไหวหรือเปล่า?\" เอลิกส์พูดเบาๆ ในขณะที่ทั่วทั้งห้องโถงเกิดเสียงพูดคุยดังกระหึ่ม  และดูเหมือนว่ากำลังนินทาอาจารย์ไดรันดาสต์ แบบระยะเผาขน



    \"ฉันพอจะรู้แล้วล่ะ.. แฟรงก์!!\" อาจารย์ไดรันดาสต์ลุกขึ้นมาเหมือนเดิม \"ขอค้อนไม้ให้ฉันที  ฉันจะทุบมัน..\"



จบประโยค ก็เกิดเหตุการณ์เดียวกับเอลิกส์  นักเรียนจำนวนมากพุ่งเข้าไปรุมทับอาจารย์ไดรันดาสต์  เขาแทบไม่ทันจะพูดประโยคต่อไปด้วยซ้ำ



    \"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!\" เสียงผู้ชายที่ฟังดูแหบแห้ง ดังขึ้น



    \"อาจารย์ มิคาเอล! คือว่า.. อาจารย์ไดรันดาสต์อยู่ใต้นั้น..\" อาดอล์ฟชี้ไปยังกลุ่มนักเรียนที่ก่อตัวหนาขึ้นเรื่อยๆ



    \"หยุด  เดี๋ยวนี้!!!\" อาจารย์มิคาเอลแผดเสียงดังสนั่นกึกก้อง  นักเรียนหลายคนยอมแพ้ เมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์มิคาเอล \"ใครเป็นคนก่อเหตุการณ์ในครั้งนี้!!\"



    \"เอลิกส์!\" เสียงของนักเรียนชายเกือบทั้งหมด ที่กำลังชี้มาที่เอลิกส์



    \"อ้อ!  ฉันคิดว่าเธอคงไม่ได้ทานอาหารกลางวันกับเพื่อนเธอแน่นอน.. ตามฉันมา!!\" อาจารย์มิคาเอลเดินออกไปจากห้อง

  

  เอลิกส์ซึ่งรู้สึกไม่พอใจมากๆ กำลังจะเดินออกไปตามอาจารย์มิคาเอล



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---- --- --- -- -- - -



          จบบทที่ # 1: วันสุดท้ายในโรงเรียน (ตอนแรก)



---------------------------- ------- ------ ----- ----- ---- ---- ---- --- --- -- -- - -