ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ก็อดดริกโฮลโลว์ : GODDRIG HOLLOW
3 ชั่วโมงผ่านไป รถค่อยๆลดความเร็วลงจนจอดนิ่งสนิทบนพื้นหญ้าสีเขียวขจีอันกว้างใหญ่หน้าบ้านหลังใหญ่สีฟ้าที่ล้อมรอบด้วยภูเขาทุกด้าน ด้านขวาของบ้านเป็นเนินเขาลาดเอียงเล็กน้อยไปจนติดกับทะเลสาบอันกว้างใหญ่ ด้านซ้ายและด้านหลังติดกับป่าเขียวขจี หน้าบ้านมีทางให้รถวิ่งออกจากบริเวณนี้ผ่านอาณาเขตของป่าและภูเขาอันกว้างใหญ่ ลัดเลาะหน้าผาสูงชันไปยังหมู่บ้านของพวกมักเกิ้ลเบื้องล่าง
ทุกคนลงจากรถ เดินไปสูดอากาศเข้าเต็มปอด ลูปินเดินมาตบไหล่เด็กเคราะห์ร้ายทั้งคู่ แล้วพาพวกเขาเดินไปยังตัวบ้าน
“ขอต้อนรับ แฮร์รี่ พอตเตอร์สู่บ้านของพ่อแม่เธอ ที่ดินทุกตารางวาที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้เป็นของเธอ ที่ดินแปลงนี้มี อาณาเขตเกือบ 50 เอเคอร์เชียวนะ ทางรถวิ่งที่เธอเห็นคือทางออกจากที่ดินผืนนี้ สุดทางจะเจอบ้านอีกหลังที่สภาพทรุดโทรมมากๆ บ้านนั้นคือบ้านที่พ่อแม่เธออยู่ก่อนที่ เอ่อ ที่นี่ดูแลโดยพวกเอลฟ์ของปู่เธอ ฉันให้เวลาเธอสำรวจที่นี่ซัก 3 ชั่วโมงแล้วกัน”
แฮร์รี่มองไปข้างหลัง เอลฟ์กลุ่มหนึ่งกำลังตรงมายังพวกเขา แต่ด็อบบี้กับวิงกี้ไม่ได้อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย ทันทีที่พวกเขาเห็นแฮร์รี่ เขาก็กลายเป็นต้องถูกพาไปในบ้านตรงหน้าโดยไม่รู้ตัวและขัดขืนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
เมื่อพวกเอลฟ์สลายตัวไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่และลูปินจึงตามเข้าไปในบ้าน ทันทีที่ประตูเปิดออก ภาพที่เห็นคือสภาพภายในบ้านที่ดูหรูหราราวกับวังของขุนนางระดับสูงในสมัยก่อน เครื่องเรือนทุกชิ้นหาค่ามิได้ในโลกมักเกิ้ล แฮร์รี่นั่งอยู่ตรงกลางโซฟากลางห้องรับแขกเบื้องหน้าในสภาพตื่นตระหนกเล็กน้อย รอบข้างเขามีเอลฟ์นั่งเรียงรายโดยรอบ เห็นได้ชัดว่าพวกนี้ดีใจมากแต่แฮร์รี่รู้สึกแปลกๆกับการกระทำนี้อย่างมาก เขาไม่เคยได้รับการต้อนรับเยี่ยงราชาแบบนี้มาก่อน แม้จะรู้ว่าเอลฟ์ที่นี่เป็นคนใช้ของครอบครัวเขา แต่เขาไม่คิดว่าจะมีมากมายขนาดนี้ แถมพวกนี้ทำอย่างกับเขาเป็นเจ้านายของพวกมันมาตั้งนานแสนนานและเพิ่งจะเจอกันหลังจากไม่พบกันนานนับร้อยปีซะอย่างงั้น
“เป็นไงบ้าง พวกนี้ไม่เจอเธอนาน 15 ปี พวกเขาคงคิดถึงเธอน่าดู เออกิ้น ในฐานะที่นายอาวุโสที่สุดในที่นี้ ฉันอยากให้นายพาเจ้านายของนายเที่ยวให้ทั่ว อ้อ ฝากเด็กคนนี้ด้วย(แตะไหล่เฮอร์ไมโอนี่) เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้านายเธอ ฉันไปทำธุระก่อนนะ อีก 3 ชั่วโมงจะมารับตัวคืน เพราะฉันต้องพาเขาไปที่ที่นายก็รู้ให้ถึงก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ไปละ”ลูปินพูดจบแล้วเดินจากไป
เออกิ้นเป็นเอลฟ์ที่อาวุโสที่สุดในที่นี้ เวลาจะไปไหนต้องมีคนคอยพยุงตัว มันพาพวกเขาเดินไปตามห้องต่างๆภายในบ้าน บ้านหลังนี้มี 4 ชั้น 25 ห้อง บันได 13 แห่ง ห้องลับอีกนับสิบห้องที่มันไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่ไหน ภายในบ้านหลังนี้มีอุปกรณ์ในการทำงานต่างๆนานาครบถ้วนทุกอย่าง ราวกับเป็นศูนย์รวมสินค้าและอุปกรณ์ของครอบครัวและของเอลฟ์เหล่านี้ ภายในบ้านมีเครื่องอำนวยความสะดวกแทบทุกชนิดที่สรรหามาได้
ถ้าจะนับกันจริงๆแล้ว ที่ดินของเขาทั้งหมดมีเกือบ 60 เอเคอร์ ยังไม่รวมป่าตามเนินเขาที่รายล้อมบ้านของเขาอยู่อีกหลายร้อยเอเคอร์ รวมแล้วอาณาจักรของเอลฟ์ที่นี่มีอาณาบริเวณไม่ต่ำกว่า 250 เอเคอร์เป็นอย่างน้อย เออกิ้นเล่าให้ฟังว่า ที่นี่ยังเทียบไม่ได้กับแควนทาลัส ที่นั่นมีอาณาเขตกว้างใหญ่กว่านี้หลายเท่ามีประชากรเอลฟ์ที่นั่นไม่ต่ำกว่า 2500 ครัวเรือน ขณะที่ที่นี่มีเพียง 103 ครัวเรือนเท่านั้น พวกเขาอาศัยอยู่ในทั้งสองที่มานานกว่า 200 ปีแล้ว เริ่มจากเอลฟ์ที่ร่อนเร่เพราะเจ้านายตายและไม่มีทายาทสืบต่อ เอลฟ์อิสระทั้งจากที่เป็นอยู่แล้วรวมถึงพวกที่เป็นอิสระจากเจ้านายของตนมารวมกันที่นี่ แล้วส่วนหนึ่งจึงไปรวมกันที่แควนทาลัส แล้วอาณาจักรเอลฟ์อิสระก็เริ่มขึ้นภายใต้ความช่วยเหลือของครอบครัวพอตเตอร์และครอบครัวดัมเบิลดอร์
ที่ดินรอบเขตของเขาเป็นป่าดิบชื้น มีสัตว์นานาชนิดอาศัยอยู่โดยที่ไม่มีใครกล้ายุ่ง หลังบ้านของเขามีแปลงผักและสวนผลไม้เล็กของพวกเอลฟ์ ถัดเข้าไปในป่าเป็นหมู่บ้านเอลฟ์กลางทุ่งหญ้าในป่าดิบ เทียบกันแล้ว ที่นี่เหมือนฮอกวอตต์ขนาดย่อมๆ ที่มีป่าที่เหมือนกับฮอกวอตต์แทบจะทุกประการ พวกเขาได้สำรวจแทบจะทุกซอกทุกมุมของบ้านและป่าแห่งนี้ ซึ่งกินเวลาไปกว่า 5 ชั่วโมง เมื่อกลับมาถึงบ้านกลางป่านี้ ก็พบลูปินที่นั่งคอยอยู่ในบ้านด้วยสภาพที่เซ็งสุดขีด แถมขณะนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้ว
“เอาละ กลับได้แล้ว ขอบใจนะ เออกิ้น สำหรับ 3 ชั่วโมงของนาย มีอะไรจะฝากให้พวกเขาก็เอาขึ้นรถไปนะ ฉันไปละ” ลูปินพูดจบแล้วก็ลากทั้งสองคนออกไปขึ้นรถข้างนอก
พอพวกเขาเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ด็อบบี้ก็ยกหีบอีก 2 ใบที่เอามาจากพวกเอลฟ์ที่นี่ใส่รถ ทันทีที่ทุกคนพร้อมบนรถ รถก็แล่นทะยานออกไปด้วยความเร็วสูงสุดกว่าทุกทีที่เคยใช้ แฮร์รี่มองลงมาเห็นสภาพบ้านที่เขาเคยอยู่พังยับเยินไปแถบหนึ่ง ส่วนที่เหลืออยู่ในสภาพโทรมสุดขีด สำหรับพวกเอลฟ์ที่นี่แล้ว การที่พวกเขาดูแลทรัพย์สินทุกอย่างของเขาที่นี่เป็นอย่างดีแสดงถึงความรักความเทิดทูนที่พวกนี้มีต่อครอบครัวของเขา มิเสียทีที่ส่วนหนึ่งของพวกนี้เคยเป็นคนรับใช้ในบ้านของเขามาก่อนและครอบครัวของเขาปฏิบัติต่อพวกนี้เป็นอย่างดี
“แล้วตอนนี้เราจะไปไหนต่อละค่ะ ศาสตราจารย์ลูปิน” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไปที่ที่เธออยากไปต่อนะสิ เฮอร์ไมโอนี่ ที่ที่เธอจะจัดการเรื่องส.ร.ร.ส.อ. ของเธอต่อไงละ” แฮร์รี่ตอบแทนศาสตราจารย์ลูปินด้วยรอยยิ้ม เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ้มออกมาด้วยแล้วรถก็แล่นต่อไปด้วยความเร็วเท่าเดิม ฝ่าหมู่เมฆออกไปเรื่อยๆ
******************************************************************************************
ขอโทษที่ไม่อัพให้ตั้งนาน ข้าพเจ้าขอโทษอย่างสุดซึ้ง(มันเข้าไม่ได้ง่ะ)
มีปัญหา ติชม เสนอแนะ กรุณาโพสต์ไว้ด้วย
แล้วจะอัพเพิ่มตอนสิ้นเดือน
ทุกคนลงจากรถ เดินไปสูดอากาศเข้าเต็มปอด ลูปินเดินมาตบไหล่เด็กเคราะห์ร้ายทั้งคู่ แล้วพาพวกเขาเดินไปยังตัวบ้าน
“ขอต้อนรับ แฮร์รี่ พอตเตอร์สู่บ้านของพ่อแม่เธอ ที่ดินทุกตารางวาที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้เป็นของเธอ ที่ดินแปลงนี้มี อาณาเขตเกือบ 50 เอเคอร์เชียวนะ ทางรถวิ่งที่เธอเห็นคือทางออกจากที่ดินผืนนี้ สุดทางจะเจอบ้านอีกหลังที่สภาพทรุดโทรมมากๆ บ้านนั้นคือบ้านที่พ่อแม่เธออยู่ก่อนที่ เอ่อ ที่นี่ดูแลโดยพวกเอลฟ์ของปู่เธอ ฉันให้เวลาเธอสำรวจที่นี่ซัก 3 ชั่วโมงแล้วกัน”
แฮร์รี่มองไปข้างหลัง เอลฟ์กลุ่มหนึ่งกำลังตรงมายังพวกเขา แต่ด็อบบี้กับวิงกี้ไม่ได้อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย ทันทีที่พวกเขาเห็นแฮร์รี่ เขาก็กลายเป็นต้องถูกพาไปในบ้านตรงหน้าโดยไม่รู้ตัวและขัดขืนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
เมื่อพวกเอลฟ์สลายตัวไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่และลูปินจึงตามเข้าไปในบ้าน ทันทีที่ประตูเปิดออก ภาพที่เห็นคือสภาพภายในบ้านที่ดูหรูหราราวกับวังของขุนนางระดับสูงในสมัยก่อน เครื่องเรือนทุกชิ้นหาค่ามิได้ในโลกมักเกิ้ล แฮร์รี่นั่งอยู่ตรงกลางโซฟากลางห้องรับแขกเบื้องหน้าในสภาพตื่นตระหนกเล็กน้อย รอบข้างเขามีเอลฟ์นั่งเรียงรายโดยรอบ เห็นได้ชัดว่าพวกนี้ดีใจมากแต่แฮร์รี่รู้สึกแปลกๆกับการกระทำนี้อย่างมาก เขาไม่เคยได้รับการต้อนรับเยี่ยงราชาแบบนี้มาก่อน แม้จะรู้ว่าเอลฟ์ที่นี่เป็นคนใช้ของครอบครัวเขา แต่เขาไม่คิดว่าจะมีมากมายขนาดนี้ แถมพวกนี้ทำอย่างกับเขาเป็นเจ้านายของพวกมันมาตั้งนานแสนนานและเพิ่งจะเจอกันหลังจากไม่พบกันนานนับร้อยปีซะอย่างงั้น
“เป็นไงบ้าง พวกนี้ไม่เจอเธอนาน 15 ปี พวกเขาคงคิดถึงเธอน่าดู เออกิ้น ในฐานะที่นายอาวุโสที่สุดในที่นี้ ฉันอยากให้นายพาเจ้านายของนายเที่ยวให้ทั่ว อ้อ ฝากเด็กคนนี้ด้วย(แตะไหล่เฮอร์ไมโอนี่) เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้านายเธอ ฉันไปทำธุระก่อนนะ อีก 3 ชั่วโมงจะมารับตัวคืน เพราะฉันต้องพาเขาไปที่ที่นายก็รู้ให้ถึงก่อนพระอาทิตย์ตกดิน ไปละ”ลูปินพูดจบแล้วเดินจากไป
เออกิ้นเป็นเอลฟ์ที่อาวุโสที่สุดในที่นี้ เวลาจะไปไหนต้องมีคนคอยพยุงตัว มันพาพวกเขาเดินไปตามห้องต่างๆภายในบ้าน บ้านหลังนี้มี 4 ชั้น 25 ห้อง บันได 13 แห่ง ห้องลับอีกนับสิบห้องที่มันไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่ไหน ภายในบ้านหลังนี้มีอุปกรณ์ในการทำงานต่างๆนานาครบถ้วนทุกอย่าง ราวกับเป็นศูนย์รวมสินค้าและอุปกรณ์ของครอบครัวและของเอลฟ์เหล่านี้ ภายในบ้านมีเครื่องอำนวยความสะดวกแทบทุกชนิดที่สรรหามาได้
ถ้าจะนับกันจริงๆแล้ว ที่ดินของเขาทั้งหมดมีเกือบ 60 เอเคอร์ ยังไม่รวมป่าตามเนินเขาที่รายล้อมบ้านของเขาอยู่อีกหลายร้อยเอเคอร์ รวมแล้วอาณาจักรของเอลฟ์ที่นี่มีอาณาบริเวณไม่ต่ำกว่า 250 เอเคอร์เป็นอย่างน้อย เออกิ้นเล่าให้ฟังว่า ที่นี่ยังเทียบไม่ได้กับแควนทาลัส ที่นั่นมีอาณาเขตกว้างใหญ่กว่านี้หลายเท่ามีประชากรเอลฟ์ที่นั่นไม่ต่ำกว่า 2500 ครัวเรือน ขณะที่ที่นี่มีเพียง 103 ครัวเรือนเท่านั้น พวกเขาอาศัยอยู่ในทั้งสองที่มานานกว่า 200 ปีแล้ว เริ่มจากเอลฟ์ที่ร่อนเร่เพราะเจ้านายตายและไม่มีทายาทสืบต่อ เอลฟ์อิสระทั้งจากที่เป็นอยู่แล้วรวมถึงพวกที่เป็นอิสระจากเจ้านายของตนมารวมกันที่นี่ แล้วส่วนหนึ่งจึงไปรวมกันที่แควนทาลัส แล้วอาณาจักรเอลฟ์อิสระก็เริ่มขึ้นภายใต้ความช่วยเหลือของครอบครัวพอตเตอร์และครอบครัวดัมเบิลดอร์
ที่ดินรอบเขตของเขาเป็นป่าดิบชื้น มีสัตว์นานาชนิดอาศัยอยู่โดยที่ไม่มีใครกล้ายุ่ง หลังบ้านของเขามีแปลงผักและสวนผลไม้เล็กของพวกเอลฟ์ ถัดเข้าไปในป่าเป็นหมู่บ้านเอลฟ์กลางทุ่งหญ้าในป่าดิบ เทียบกันแล้ว ที่นี่เหมือนฮอกวอตต์ขนาดย่อมๆ ที่มีป่าที่เหมือนกับฮอกวอตต์แทบจะทุกประการ พวกเขาได้สำรวจแทบจะทุกซอกทุกมุมของบ้านและป่าแห่งนี้ ซึ่งกินเวลาไปกว่า 5 ชั่วโมง เมื่อกลับมาถึงบ้านกลางป่านี้ ก็พบลูปินที่นั่งคอยอยู่ในบ้านด้วยสภาพที่เซ็งสุดขีด แถมขณะนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็นแล้ว
“เอาละ กลับได้แล้ว ขอบใจนะ เออกิ้น สำหรับ 3 ชั่วโมงของนาย มีอะไรจะฝากให้พวกเขาก็เอาขึ้นรถไปนะ ฉันไปละ” ลูปินพูดจบแล้วก็ลากทั้งสองคนออกไปขึ้นรถข้างนอก
พอพวกเขาเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว ด็อบบี้ก็ยกหีบอีก 2 ใบที่เอามาจากพวกเอลฟ์ที่นี่ใส่รถ ทันทีที่ทุกคนพร้อมบนรถ รถก็แล่นทะยานออกไปด้วยความเร็วสูงสุดกว่าทุกทีที่เคยใช้ แฮร์รี่มองลงมาเห็นสภาพบ้านที่เขาเคยอยู่พังยับเยินไปแถบหนึ่ง ส่วนที่เหลืออยู่ในสภาพโทรมสุดขีด สำหรับพวกเอลฟ์ที่นี่แล้ว การที่พวกเขาดูแลทรัพย์สินทุกอย่างของเขาที่นี่เป็นอย่างดีแสดงถึงความรักความเทิดทูนที่พวกนี้มีต่อครอบครัวของเขา มิเสียทีที่ส่วนหนึ่งของพวกนี้เคยเป็นคนรับใช้ในบ้านของเขามาก่อนและครอบครัวของเขาปฏิบัติต่อพวกนี้เป็นอย่างดี
“แล้วตอนนี้เราจะไปไหนต่อละค่ะ ศาสตราจารย์ลูปิน” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไปที่ที่เธออยากไปต่อนะสิ เฮอร์ไมโอนี่ ที่ที่เธอจะจัดการเรื่องส.ร.ร.ส.อ. ของเธอต่อไงละ” แฮร์รี่ตอบแทนศาสตราจารย์ลูปินด้วยรอยยิ้ม เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ้มออกมาด้วยแล้วรถก็แล่นต่อไปด้วยความเร็วเท่าเดิม ฝ่าหมู่เมฆออกไปเรื่อยๆ
******************************************************************************************
ขอโทษที่ไม่อัพให้ตั้งนาน ข้าพเจ้าขอโทษอย่างสุดซึ้ง(มันเข้าไม่ได้ง่ะ)
มีปัญหา ติชม เสนอแนะ กรุณาโพสต์ไว้ด้วย
แล้วจะอัพเพิ่มตอนสิ้นเดือน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น