HARRY POTTER:THE END OF DARK: แฮร์รี่กับจุดจบของโวลเดอร์มอร์

ลำดับตอนที่ #6 : ออกเดินทาง? : Go on the way to?

หลังจากตื่นนอนในตอนเช้าตรู่แล้ว ทั้งคู่ก็จัดกระเป๋าและหีบเสื้อผ้าใหม่เพื่อจะหาที่ว่างใส่หนังสือเพิ่มเติมอีกสัก 2-3 เล่ม แล้วลงไปทานอาหารอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ออกไปเดินเล่นทั่วฮอกวอตต์คล้ายจะสั่งลามัน แฮร์รี่บอกทางลับเข้าออกโรงเรียนทั้งหมดที่มีในแผนที่ตัวกวนให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็สอนวิชาต่างๆที่เธอเรียนให้แฮร์รี่ทั้งหมด แล้วก็ตามศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ไปพบที่ห้องพักของอาจารย์ใหญ่แห่งฮอกวอตต์อย่างรวดเร็ว



ภายในห้องพักของดัมเบิลดอร์ บัดนี้ มีบุคคลอยู่ข้างในแล้วหลายคน แต่มีแค่ 3 คนที่แฮร์รี่รู้จัก

“เอาละ บอกลาไม้กายสิทธิ์ของเธอซะ แฮร์รี่ ส่งมันมาให้มิสเตอร์โอลิแวนเดอร์ซะ อย่าตุกติกละ”ฮัมบริดจ์ร้องบอก ทันทีที่แฮร์รี่นั่งลงบนเก้าอี้

“ส่งไม้กายสิทธิ์ของเธอมาให้โดโรเลสด้วย เฮอร์ไมโอนี่” มักกอนนากัลเตือนเมื่อเห็นท่าทีอิดออดของเฮอร์ไมโอนี่

โอลิแวนเดอร์รับไม้ของทั้งคู่ไปดูอย่างละเอียดแล้ววางไว้บนโต๊ะตรงหน้าฮัมบริดจ์

“ทุกอย่างเรียบร้อยครับ เป็นของจริงแน่นอนครับ” โอลิแวนเดอร์ยืนยัน

“มิสเตอร์โอลิแวนเดอร์ กรุณาหักมันกับมือคุณได้ไหม”ฮัมบริดจ์พูด

“ได้ครับ (ลงมือหัก) ส่วนของเด็กผู้หญิงนี่ใครจะเก็บไว้ละครับ”

“ฉันเก็บเอง รวมทั้งซากของมันด้วย (ลุกขึ้นยืน) ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” หันมายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน แล้วเดินออกไป ตามด้วยคนในห้องคนอื่นที่ทยอยกันออกไป จนเหลือแค่มิสเตอร์โอลิแวนเดอร์ ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่เท่านั้นที่ยังอยู่ในห้อง



“ไม้กายสิทธิ์ของจริงยังอยู่กับตัวใช่ไหม แฮร์รี่ เธอนี่แน่จริงๆเลย หลอกคนของกระทรวงเกือบ 20 คนในเวลาเดียว” โอลิแวนเดอร์ถาม

“คุณรู้ได้ไงว่ามันยังอยู่ครับ ในเมื่อคุณหักมันเองกับมือ” แฮร์รี่ตอบ

“ฉันรู้ตั้งแต่ตอนตรวจสอบแล้วว่าไม่ใช่ของจริง มันหักง่ายเกินไป ไม้กายสิทธิ์ทุกอันที่ฉันขายมีตำหนิที่ฉันรู้คนเดียว และฉันก็ทำมันขึ้นมาเอง แต่ไม้ของพวกเธอไม่มี ศาสตราจารย์ทั้งสองของเธอก็รู้ เพราะเขาเคยอยู่ตอนฉันหักไม้กายสิทธิ์ของแฮกริด เรารู้กันหมดแต่ไม่พูด เอาละ บอกว่ามาของปลอมเนี่ยของใครให้มา” โอลิแวนเดอร์คาดคั้น

แล้วแฮร์รี่ก็เล่าเรื่องที่ห้องสมุดเมื่อคืนให้คนในห้องฟัง ทันทีที่เล่าจบ โอลิแวนเดอร์ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“โชคดีที่แฝดนรกนั่นทำไว้แค่สอง ถ้าทำขายละก็ ร้านขายไม้กายสิทธิ์กับพ่อมดอีกไม่รู้เท่าไรลำบากแน่ ผู้เสพความตายที่ออกมาจากอัซคาบันกำลังอยากได้ไม้กายสิทธิ์จำนวนมากอยู่ด้วยสิ ถ้ามีคนรู้ละก็ ฉันตายแน่ๆ ที่แน่ๆ อย่าทำมันหักหรือเสียหายละ เพราะพวกเธอซื้อมันไม่ได้อีกแล้วนะ” โอลิแวนเดอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เอาละ รีบไปหน้าปราสาทซะ ซื้อของที่ต้องการให้หมดแล้วไปให้เร็วที่สุด” ดัมเบิลดอร์สั่ง “โอลิแวนเดอร์ กรุณาอย่าบอกใคร เก็บเป็นความลับ คณาจารย์ทุกท่านด้วย (มองไปตามผนัง) ห้ามแพร่งพรายเรื่องทั้งหมดออกไป สองคนนี้ต้องปลอดภัย (หันมาทางแฮร์รี่) แฮร์รี่ เขาพยายามกำจัดเธอกับพรรคพวก เธอคงรู้นะว่าจะเจออะไร”



เมื่อได้ทุกอย่างครบตามที่ต้องการแล้ว พวกเขาก็เดินทางออกไปจากฮอกวอตต์ คนในรถมี นายวีสลีย์ ลูปิน ด็อบบี้ วิงกี้ แฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่

“ไปไหนก่อนลูปิน ตอนนี้ ตัดสินใจด่วน” นายวีสลีย์ถามหลังจากทุกคนนั่งเงียบมาตลอดทาง

“วังของแฮร์รี่ ก็อดดริกโฮว์โลว์ นะสิ ด่วนสุดๆเลยนะ เดี๋ยวต้องรีบไปต่อ” ลูปินตอบแล้วรถก็แล่นทะยานขึ้นฝ่าหมู่เมฆไปเรื่อยๆ



“คิดว่าไง ใครน่าสงสัยที่สุด เพอร์ซี่ เธอว่าไง” ดัมเบิลดอร์ถาม

“แล้วท่านว่าใครละครับ ถ้าใช่คนที่ผมคิด ขอเวลาซักระยะ พวกเราจะสืบให้โดยเร็วที่สุดเลยครับ” เพอร์ซี่ตอบ

“เร็วๆนะ ฉันเป็นห่วงว่าจะมีปัญหากับพ่อมดแม่มดพวกที่วางตัวเป็นกลางจังเลย แล้วรีบรายงานให้เร็วที่สุดนะ”

“ครับท่าน ผมจะดำเนินการโดยเร็วที่สุดและเป็นความลับสุดยอดครับ”