ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การช่วยเหลือของพันธมิตรและคืนก่อนเดินทาง : Allies\' help and The night before
“นอร์ทวู๊ด แควนทาลัส” แฮร์รี่ทวนคำกับตัวเองเบาๆ
“พวกเธอมีเวลาใช้เวทมนตร์ได้อีก 3-4 ชั่วโมง เดี๋ยวฉันจะให้มักกอนไปสอนคาถาที่เธอควรจะรู้ไว้ใช้บ้าง แล้วหนังสือ อยากได้หนังสืออะไรก็บอกมาดามพินซ์เอานะ พรุ่งนี้ พวกเธอต้องไปแต่เช้า ดังนั้น จะทำอะไรก็รีบทำซะนะ ก่อนจะไม่มีเวลา” ดัมเบิลดอร์พูดแล้วยิ้มให้อย่างมีเลศนัย
“เอาละ เดี๋ยว พวกเธอไปนอนก่อนแล้วกัน พวกเรามีธุระจะคุยกับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์นิดหน่อย แล้วพรุ่งนี้เจอกันตอน 7 โมงเช้านะ” อาเธอร์พูดแล้วพาพวกเขาออกไปส่งจนพ้นหน้าประตูห้อง
แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโฮนี่รีบวิ่งไปห้องสมุดแล้วควานหาหนังสือต่างๆที่ควรจะอ่านไว้ก่อน เช่น ตำราคาถาต้องสาป หรือหนังสือในเขตหวงห้ามที่อยากอ่านมากองรวมกัน มาดามพินซ์เสกหีบใส่หนังสือขนาดพอๆกับหีบใส่เสื้อผ้าของพวกเขาให้ 2 ใบให้พวกเขาใส่หนังสือทั้งหมดที่ต้องการไปอ่าน
“แฮร์รี่ พวกเรามีอะไรจะให้” เฟร็ดกับจอรจ์เดินเข้ามาหาแล้วหยิบไม้กายสิทธิ์ให้พวกเขาทั้งสอง
“เราคิดว่ามันอาจจะใช้ได้ มันเป็น ‘ไม้กายสิทธิ์ปลอมวีสลีย์’ พวกเราใช้เวลาตลอดหน้าร้อนคิดมันขึ้นมา หวังว่านายคงชอบนะ” จอรจ์พูด
“แต่มันจะทำให้เราแย่แน่ ถ้าฮัมบริดจ์รู้เข้า ฉันอาจจะถูกไล่ออกตามแฮร์รี่ไปอีกคนซึ่งแฮร์รี่ก็คงไม่ชอบแน่ๆ บางที ศาสตราจารย์ท่านอื่นอาจโดนหางเลขไปด้วยก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอกออกมาทันทีที่รู้เรื่อง
“เอาน่า เอามันแตะไม้กายสิทธิ์นายดูสิ แฮร์รี่ มันจะกลายเป็นเหมือนของนายเปี๊ยบเลย” เฟร็ดยุ
ทันทีที่แฮร์รี่เอามันสัมผัสกัน ไม้กายสิทธิ์ปลอมก็ใช้การได้เหมือนไม้กายสิทธิ์จริงๆของเขาเอง แถมรูปแบบยังเหมือนกันชนิดแยกไม่ถูกทีเดียว
“รู้แล้วใช่มะ ว่าต้องทำยังไงกับมัน ระวังจะหยิบให้ยัยนั่นผิดนะ” จอร์จพูดเตือนทิ้งท้าย
“คงไม่ได้ทำขายใช่ไหม ของดีๆแบบนี้ ถ้ามีคนรู้เรื่องอีกมันจะลำบาก เออ ใช่ แล้วถ้าหักมัน มันจะเป็นยังไง” แฮร์รี่ถามอีก
“มันก็จะกลายเป็นไม้กายสิทธิ์ปลอมธรรมดาหลังจากถูกหักแล้วครึ่งชั่วโมง ถ้าถูกยึดเอาไว้ ก็พูดว่า ‘เอมารัสเช่’ เดี๋ยว มันก็เป็นเหมือนเดิม ไอ้ที่ใช้คาถาได้ มันเพราะได้พลังงานจากไม้กายสิทธิ์ของนายมาส่วนหนึ่งนะสิ มันจะใช้ได้เหมือนจริงแค่ 6 ชั่วโมงต่อครั้ง แล้วต้องหยุดใช้มันไปอีก 6 ชั่วโมงถึงจะใช้ได้อีก” จอร์จอธิบาย
“เราไปก่อนนะ เดี๋ยวจะฝาก ‘ของเล่น’ ให้พ่อเอาไปให้พวกนาย พรุ่งนี้ เจอกันตอนเช้านะ” แล้วฝาแฝดจอมแสบก็เดินออกไป
“พวกเธอคิดว่าไง เพอร์ซี่ เพเนโลพี” ดัมเบิลดอร์ถามขึ้น หลังจากที่ทุกคนอ่านจบแล้ว
“ไม่มีทางที่ฟัดจ์จะถูกครอบงำได้ง่ายๆหรอกครับ ผมว่าเขาน่าจะถูกคำสาปสะกดใจมากกว่า ที่สำคัญ หนังสือหลายฉบับที่เขาเซ็นแต่ไม่รู้ว่าเซ็นไปตอนไหนทุกฉบับ ฮัมบริดจ์เป็นคนเอาไปให้เซ็นโดยไม่ผ่านผม ผมว่าฮัมบริดจ์น่าสงสัยที่สุดในบรรดาคนที่ใกล้ชิดฟัดจ์ทั้งหมดแล้ว” เพอร์ซี่ตอบ
“แล้วแน่ใจเหรอ เพอร์ซี่ ว่าฟัดจ์ไม่ได้โกหก” ลูปินแย้ง
“ผมผสมสัจจะเซรุ่มลงไปในน้ำชาเขียวผสมกาแฟให้เขาดื่มมากและนานพอจะออกฤทธิ์ แล้วตะล่อมถามเขาตลอดเรื่อยๆละครับ อีกอย่างเท่าที่ผมดู ฮัมบริดจ์ไม่ยอมให้ผมตรวจเอกสารที่เธอจะเอาไปให้ฟัดจ์เซ็นเลยสักครั้ง คนที่เขาคิดว่าเชื่อฟังท่านมากกว่ากระทรวงก็ย้ายเอาคนของเธอมาทำงานแทนหลายสิบคนเลยละครับ” เพอร์ซี่เฉลยวิธีการของตนแล้วแถลงข้อข้อสงสัย
“เพเนโลพี ‘กองข้อมูล หลักฐานและเอกสารทั่วไป’ ที่เธอทำงานอยู่เป็นไงบ้าง” มู๊ดดี้ถามบ้าง
“ฮัมบริดจ์แทรกแซงทุกวิถีทาง และดิฉันเชื่อว่า ผู้ที่รู้ว่าข้อมูลทะเบียนประวัติพ่อมดแม่มดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอยู่ตรงไหนในกระทรวงนอกจากดิฉันอีก 2 คนไม่มีใครเอาออกไปหรอกค่ะ คนที่รู้รหัสผ่านประตูห้องทำงานและห้องเก็บเอกสารทั้งหมดมีกันอยู่ 3 คน หนึ่งคือดิฉัน สองคือฟัดจ์ สามคือยัยนั่นแหละค่ะ ถ้าฟัดจ์ไม่รู้เรื่อง ดิฉันไม่รู้ แล้วใครจะรู้ล่ะค่ะ รหัสผ่านก็เปลี่ยนก่อนจะถูกขโมยข้อมูลไม่ถึง 1 ชั่วโมง คนที่รู้รหัสนอกจาก 3 คนนี้ไม่มีทางเข้ามาเจาะข้อมูลได้หรอก” เพเนโลพีรายงาน
“เธอบอกรหัสให้ยัยนั่นรู้เมื่อไหร่ของวันนั้น” ลูปินถามภายใต้สีหน้าเรียบๆ
“บอกยัยนั่นก่อนเกิดเรื่องซัก 20 นาทีค่ะ ยัยนั่นควบคุมกองที่ดิฉันทำงานอยู่ แล้ววันนั้นดิฉันรับผิดชอบการเปลี่ยนรหัส ฉันต้องแจ้งฟัดจ์ภายใน 2 ชั่วโมงนับตั้งแต่เปลี่ยนรหัส แล้วต้องแจ้งยัยฮัมบริดจ์ทันทีที่พบเธอ จะเอาไงกับเรื่องนี้ดีค่ะ ตอนนี้ข้อมูลทุกอย่างถูกเก็บไว้เหมือนเดิมแล้วค่ะ” เพเนโลพีชี้แจง
“รอดูท่าทีคนทรยศไปก่อนสักพัก แล้วค่อยคิดว่าจะทำไงต่อ ตอนนี้ แยกย้ายกันไปก่อน แล้วคุยกันต่อทีหลัง เลิกประชุมได้” ดัมเบิลดอร์พูดแล้วทุกคนทยอยกันเดินออกจากห้องไปเหลือแต่ลูปิน
“ท่านครับ พรุ่งนี้ ผมขอเอาด็อบบี้กับวิงกี้ไปด้วยได้ไหมครับ” ลูปินถามขึ้น
“ได้สิ พวกเขาสองคนคงจะช่วยสองคนนั่นได้ดีทีเดียว แถมยังลดข้อสงสัยลงไปตั้งหลายอย่างอีกด้วย” ดัมเบิลดอร์ยิ้มอย่างมีแผน
ทันทีที่แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ถึงห้องนั่งเล่นรวมของบ้านกริฟฟินดอร์ ก็รีบนำข้าวของไปเก็บรวมกับของบนเตียง แล้วรีบวิ่งตามศาสตราจารย์มักกอนนากัลไปฝึกเวทมนตร์ที่ห้องทำงานของเธอ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลสอนคาถาง่ายๆของปีหกให้พวกเขาทั้งหมด
“แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันคิดว่าพวกเธออาจได้เรียนคาถาเพิ่มเติมที่นั่นนะ อัสบัสคิดว่าเธอสองคนสมควรจะได้รับการฝึกฝนที่ดีขึ้น เพื่อลดปัญหาที่จะตามมา เราจะฝึกกันเฉพาะวันเสาร์ อาทิตย์เท่านั้นโดยสมาชิกของภาคีจะเป็นผู้สอน เรากำลังหาทางย้ายพวกเธอให้ไปอยู่ในบัญชีนักเรียนในโรงเรียนใกล้บ้านพวกเธอเพื่อตบตาคนของกระทรวง ส่วนรายละเอียดเพิ่มเติมของกระบวนการนี้ เราตกลงกันว่าจะบอกพวกเธอทันทีที่ได้ข้อยุติ” มักกอนหันไปหยิบของในลิ้นชักมาให้ “เอานี่ มันคือตราแห่งดัมเบิลดอร์ ที่ที่เธอจะไปมันเป็นเขตของดัมเบิลดอร์ที่ให้พวกเอลฟ์อยู่ ถ้ามีตรานี่ พวกเธอจะสามารถเข้าออกแทบทุกจุดของที่นั่นได้สบายๆเลย บอกชื่อของพวกเธอกับมันซะ แล้วเธอก็จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
แฮร์รี่หยิบมันมาดู มันเป็นสร้อยคริสตัลสีขาวใสสะท้อนแสงทรงกลม ในผลึกคริสตัลมีของลักษณะคล้ายรูปเหรียญตรารูปฟินิกซ์กำลังกางปีกบินสีทองบนทุ่งหญ้าชายป่าอยู่ข้างใน ที่สามารถมองได้จากทุกด้านทุกทิศทาง ข้างใต้ตรามีข้อความเขียนไว้ตามขอบโค้งของเหรียญตราว่า “จากกริฟฟินดอร์สู่ดัมเบิลดอร์ พันธะแห่งฟินิกซ์จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์” แฮร์รี่สงสัยข้อความนั้นมากแต่ก็ทำตามคำแนะนำของศาสตราจารย์มักกอนนากัลต่อไป
พอแฮร์รี่บอกชื่อกับมัน ก็เหมือนมีชื่อของเขาปรากฎขึ้นมาเป็นตัวอักษรเส้นสีทองบนผลึกสีขาวใส แล้วมันก็เปลี่ยนเป็น “ยินดีต้อนรับ ทายาทแห่งพอตเตอร์ เข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พ่อเธอสร้างขึ้น กรุณาสวมชั้นใส่คอของเธอ ต่อไปนี้ ชั้นจะช่วยเธอเอง”
แฮร์รี่หันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ เธอสวมมันอยู่ที่คอแล้ว ดูท่าเธอจะดีใจพอสมควรที่ได้เพื่อนผู้ช่วยเหลือที่แสนดีมาอยู่กับเธอตลอดเวลา แล้วเขาก็ตัดสินใจสวมมันใส่คอ ทันทีที่มันถูกสวม มันก็เปล่งแสงสีทองออกมาวาบหนึ่งแล้วก็หายไป เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่สัมผัสได้ แล้วก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่คุ้นเคยและจำได้ขึ้นใจข้างหูว่า
“ไม่ต้องห่วง พ่อจะอยู่ข้างลูกตลอดเวลา นับแต่นี้เป็นต้นไป พ่อจะคอยช่วยลูกเอง”
แฮร์รี่มองไปทางเฮอร์ไมโอนี่แวบหนึ่ง แล้วหันไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอยิ้มให้เขา
“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อน ฉันว่าพวกเธอมีพรสวรรค์จริงๆ สอนแป็บเดียวก็ทำได้หมด ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกัน” มักกอนพูดแล้วเดินจากไป
ระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับหอนอน แฮร์รี่รู้สึกดีขึ้นที่รู้ว่าตราคริสตัลนี้เคยเป็นของพ่อมาก่อน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอยังมีเพื่อนคุยที่รอบรู้แทบทุกอย่างเกี่ยวกับเวทมนตร์และให้คำแนะนำที่มีประโยชน์กับเธอมากมาย ทันทีที่ถึงหอนอน พวกเขาก็พบความประหลาดใจ พรีเฟ็คที่ถูกเรียกมาในวันนี้นอนอยู่เต็มห้องนั่งเล่นรวมของบ้านที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากเตาผิงและตะเกียงนับร้อย เฟร็ดกับจอรจ์ก็นอนอยู่อีกมุมหนึ่ง ทุกคนนอนในถุงนอน ทุกอย่างที่เคยตั้งทิ้งไว้เกลื่อนห้องก็อยู่บนกำแพงทั้งหมด แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่เดินไปหยิบถุงนอนแล้วแยกออกมานอนอีกมุมหนึ่ง พึมพำอะไรเบาๆแล้วก็หลับไป
******************************************************************************************
อาจจะส่งเรื่องให้อ่านช้าไปนิดหนึ่ง
ไม่มีเวลาแต่งให้จบตอนแบบละเอียดนะสิ
ว่างๆ มาอ่านบ่อยๆละกัน
ตอนหน้าจะสั้นหน่อยนะ
“พวกเธอมีเวลาใช้เวทมนตร์ได้อีก 3-4 ชั่วโมง เดี๋ยวฉันจะให้มักกอนไปสอนคาถาที่เธอควรจะรู้ไว้ใช้บ้าง แล้วหนังสือ อยากได้หนังสืออะไรก็บอกมาดามพินซ์เอานะ พรุ่งนี้ พวกเธอต้องไปแต่เช้า ดังนั้น จะทำอะไรก็รีบทำซะนะ ก่อนจะไม่มีเวลา” ดัมเบิลดอร์พูดแล้วยิ้มให้อย่างมีเลศนัย
“เอาละ เดี๋ยว พวกเธอไปนอนก่อนแล้วกัน พวกเรามีธุระจะคุยกับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์นิดหน่อย แล้วพรุ่งนี้เจอกันตอน 7 โมงเช้านะ” อาเธอร์พูดแล้วพาพวกเขาออกไปส่งจนพ้นหน้าประตูห้อง
แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโฮนี่รีบวิ่งไปห้องสมุดแล้วควานหาหนังสือต่างๆที่ควรจะอ่านไว้ก่อน เช่น ตำราคาถาต้องสาป หรือหนังสือในเขตหวงห้ามที่อยากอ่านมากองรวมกัน มาดามพินซ์เสกหีบใส่หนังสือขนาดพอๆกับหีบใส่เสื้อผ้าของพวกเขาให้ 2 ใบให้พวกเขาใส่หนังสือทั้งหมดที่ต้องการไปอ่าน
“แฮร์รี่ พวกเรามีอะไรจะให้” เฟร็ดกับจอรจ์เดินเข้ามาหาแล้วหยิบไม้กายสิทธิ์ให้พวกเขาทั้งสอง
“เราคิดว่ามันอาจจะใช้ได้ มันเป็น ‘ไม้กายสิทธิ์ปลอมวีสลีย์’ พวกเราใช้เวลาตลอดหน้าร้อนคิดมันขึ้นมา หวังว่านายคงชอบนะ” จอรจ์พูด
“แต่มันจะทำให้เราแย่แน่ ถ้าฮัมบริดจ์รู้เข้า ฉันอาจจะถูกไล่ออกตามแฮร์รี่ไปอีกคนซึ่งแฮร์รี่ก็คงไม่ชอบแน่ๆ บางที ศาสตราจารย์ท่านอื่นอาจโดนหางเลขไปด้วยก็ได้” เฮอร์ไมโอนี่ร้องบอกออกมาทันทีที่รู้เรื่อง
“เอาน่า เอามันแตะไม้กายสิทธิ์นายดูสิ แฮร์รี่ มันจะกลายเป็นเหมือนของนายเปี๊ยบเลย” เฟร็ดยุ
ทันทีที่แฮร์รี่เอามันสัมผัสกัน ไม้กายสิทธิ์ปลอมก็ใช้การได้เหมือนไม้กายสิทธิ์จริงๆของเขาเอง แถมรูปแบบยังเหมือนกันชนิดแยกไม่ถูกทีเดียว
“รู้แล้วใช่มะ ว่าต้องทำยังไงกับมัน ระวังจะหยิบให้ยัยนั่นผิดนะ” จอร์จพูดเตือนทิ้งท้าย
“คงไม่ได้ทำขายใช่ไหม ของดีๆแบบนี้ ถ้ามีคนรู้เรื่องอีกมันจะลำบาก เออ ใช่ แล้วถ้าหักมัน มันจะเป็นยังไง” แฮร์รี่ถามอีก
“มันก็จะกลายเป็นไม้กายสิทธิ์ปลอมธรรมดาหลังจากถูกหักแล้วครึ่งชั่วโมง ถ้าถูกยึดเอาไว้ ก็พูดว่า ‘เอมารัสเช่’ เดี๋ยว มันก็เป็นเหมือนเดิม ไอ้ที่ใช้คาถาได้ มันเพราะได้พลังงานจากไม้กายสิทธิ์ของนายมาส่วนหนึ่งนะสิ มันจะใช้ได้เหมือนจริงแค่ 6 ชั่วโมงต่อครั้ง แล้วต้องหยุดใช้มันไปอีก 6 ชั่วโมงถึงจะใช้ได้อีก” จอร์จอธิบาย
“เราไปก่อนนะ เดี๋ยวจะฝาก ‘ของเล่น’ ให้พ่อเอาไปให้พวกนาย พรุ่งนี้ เจอกันตอนเช้านะ” แล้วฝาแฝดจอมแสบก็เดินออกไป
“พวกเธอคิดว่าไง เพอร์ซี่ เพเนโลพี” ดัมเบิลดอร์ถามขึ้น หลังจากที่ทุกคนอ่านจบแล้ว
“ไม่มีทางที่ฟัดจ์จะถูกครอบงำได้ง่ายๆหรอกครับ ผมว่าเขาน่าจะถูกคำสาปสะกดใจมากกว่า ที่สำคัญ หนังสือหลายฉบับที่เขาเซ็นแต่ไม่รู้ว่าเซ็นไปตอนไหนทุกฉบับ ฮัมบริดจ์เป็นคนเอาไปให้เซ็นโดยไม่ผ่านผม ผมว่าฮัมบริดจ์น่าสงสัยที่สุดในบรรดาคนที่ใกล้ชิดฟัดจ์ทั้งหมดแล้ว” เพอร์ซี่ตอบ
“แล้วแน่ใจเหรอ เพอร์ซี่ ว่าฟัดจ์ไม่ได้โกหก” ลูปินแย้ง
“ผมผสมสัจจะเซรุ่มลงไปในน้ำชาเขียวผสมกาแฟให้เขาดื่มมากและนานพอจะออกฤทธิ์ แล้วตะล่อมถามเขาตลอดเรื่อยๆละครับ อีกอย่างเท่าที่ผมดู ฮัมบริดจ์ไม่ยอมให้ผมตรวจเอกสารที่เธอจะเอาไปให้ฟัดจ์เซ็นเลยสักครั้ง คนที่เขาคิดว่าเชื่อฟังท่านมากกว่ากระทรวงก็ย้ายเอาคนของเธอมาทำงานแทนหลายสิบคนเลยละครับ” เพอร์ซี่เฉลยวิธีการของตนแล้วแถลงข้อข้อสงสัย
“เพเนโลพี ‘กองข้อมูล หลักฐานและเอกสารทั่วไป’ ที่เธอทำงานอยู่เป็นไงบ้าง” มู๊ดดี้ถามบ้าง
“ฮัมบริดจ์แทรกแซงทุกวิถีทาง และดิฉันเชื่อว่า ผู้ที่รู้ว่าข้อมูลทะเบียนประวัติพ่อมดแม่มดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอยู่ตรงไหนในกระทรวงนอกจากดิฉันอีก 2 คนไม่มีใครเอาออกไปหรอกค่ะ คนที่รู้รหัสผ่านประตูห้องทำงานและห้องเก็บเอกสารทั้งหมดมีกันอยู่ 3 คน หนึ่งคือดิฉัน สองคือฟัดจ์ สามคือยัยนั่นแหละค่ะ ถ้าฟัดจ์ไม่รู้เรื่อง ดิฉันไม่รู้ แล้วใครจะรู้ล่ะค่ะ รหัสผ่านก็เปลี่ยนก่อนจะถูกขโมยข้อมูลไม่ถึง 1 ชั่วโมง คนที่รู้รหัสนอกจาก 3 คนนี้ไม่มีทางเข้ามาเจาะข้อมูลได้หรอก” เพเนโลพีรายงาน
“เธอบอกรหัสให้ยัยนั่นรู้เมื่อไหร่ของวันนั้น” ลูปินถามภายใต้สีหน้าเรียบๆ
“บอกยัยนั่นก่อนเกิดเรื่องซัก 20 นาทีค่ะ ยัยนั่นควบคุมกองที่ดิฉันทำงานอยู่ แล้ววันนั้นดิฉันรับผิดชอบการเปลี่ยนรหัส ฉันต้องแจ้งฟัดจ์ภายใน 2 ชั่วโมงนับตั้งแต่เปลี่ยนรหัส แล้วต้องแจ้งยัยฮัมบริดจ์ทันทีที่พบเธอ จะเอาไงกับเรื่องนี้ดีค่ะ ตอนนี้ข้อมูลทุกอย่างถูกเก็บไว้เหมือนเดิมแล้วค่ะ” เพเนโลพีชี้แจง
“รอดูท่าทีคนทรยศไปก่อนสักพัก แล้วค่อยคิดว่าจะทำไงต่อ ตอนนี้ แยกย้ายกันไปก่อน แล้วคุยกันต่อทีหลัง เลิกประชุมได้” ดัมเบิลดอร์พูดแล้วทุกคนทยอยกันเดินออกจากห้องไปเหลือแต่ลูปิน
“ท่านครับ พรุ่งนี้ ผมขอเอาด็อบบี้กับวิงกี้ไปด้วยได้ไหมครับ” ลูปินถามขึ้น
“ได้สิ พวกเขาสองคนคงจะช่วยสองคนนั่นได้ดีทีเดียว แถมยังลดข้อสงสัยลงไปตั้งหลายอย่างอีกด้วย” ดัมเบิลดอร์ยิ้มอย่างมีแผน
ทันทีที่แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ถึงห้องนั่งเล่นรวมของบ้านกริฟฟินดอร์ ก็รีบนำข้าวของไปเก็บรวมกับของบนเตียง แล้วรีบวิ่งตามศาสตราจารย์มักกอนนากัลไปฝึกเวทมนตร์ที่ห้องทำงานของเธอ ศาสตราจารย์มักกอนนากัลสอนคาถาง่ายๆของปีหกให้พวกเขาทั้งหมด
“แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันคิดว่าพวกเธออาจได้เรียนคาถาเพิ่มเติมที่นั่นนะ อัสบัสคิดว่าเธอสองคนสมควรจะได้รับการฝึกฝนที่ดีขึ้น เพื่อลดปัญหาที่จะตามมา เราจะฝึกกันเฉพาะวันเสาร์ อาทิตย์เท่านั้นโดยสมาชิกของภาคีจะเป็นผู้สอน เรากำลังหาทางย้ายพวกเธอให้ไปอยู่ในบัญชีนักเรียนในโรงเรียนใกล้บ้านพวกเธอเพื่อตบตาคนของกระทรวง ส่วนรายละเอียดเพิ่มเติมของกระบวนการนี้ เราตกลงกันว่าจะบอกพวกเธอทันทีที่ได้ข้อยุติ” มักกอนหันไปหยิบของในลิ้นชักมาให้ “เอานี่ มันคือตราแห่งดัมเบิลดอร์ ที่ที่เธอจะไปมันเป็นเขตของดัมเบิลดอร์ที่ให้พวกเอลฟ์อยู่ ถ้ามีตรานี่ พวกเธอจะสามารถเข้าออกแทบทุกจุดของที่นั่นได้สบายๆเลย บอกชื่อของพวกเธอกับมันซะ แล้วเธอก็จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
แฮร์รี่หยิบมันมาดู มันเป็นสร้อยคริสตัลสีขาวใสสะท้อนแสงทรงกลม ในผลึกคริสตัลมีของลักษณะคล้ายรูปเหรียญตรารูปฟินิกซ์กำลังกางปีกบินสีทองบนทุ่งหญ้าชายป่าอยู่ข้างใน ที่สามารถมองได้จากทุกด้านทุกทิศทาง ข้างใต้ตรามีข้อความเขียนไว้ตามขอบโค้งของเหรียญตราว่า “จากกริฟฟินดอร์สู่ดัมเบิลดอร์ พันธะแห่งฟินิกซ์จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์” แฮร์รี่สงสัยข้อความนั้นมากแต่ก็ทำตามคำแนะนำของศาสตราจารย์มักกอนนากัลต่อไป
พอแฮร์รี่บอกชื่อกับมัน ก็เหมือนมีชื่อของเขาปรากฎขึ้นมาเป็นตัวอักษรเส้นสีทองบนผลึกสีขาวใส แล้วมันก็เปลี่ยนเป็น “ยินดีต้อนรับ ทายาทแห่งพอตเตอร์ เข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่พ่อเธอสร้างขึ้น กรุณาสวมชั้นใส่คอของเธอ ต่อไปนี้ ชั้นจะช่วยเธอเอง”
แฮร์รี่หันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ เธอสวมมันอยู่ที่คอแล้ว ดูท่าเธอจะดีใจพอสมควรที่ได้เพื่อนผู้ช่วยเหลือที่แสนดีมาอยู่กับเธอตลอดเวลา แล้วเขาก็ตัดสินใจสวมมันใส่คอ ทันทีที่มันถูกสวม มันก็เปล่งแสงสีทองออกมาวาบหนึ่งแล้วก็หายไป เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่สัมผัสได้ แล้วก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่คุ้นเคยและจำได้ขึ้นใจข้างหูว่า
“ไม่ต้องห่วง พ่อจะอยู่ข้างลูกตลอดเวลา นับแต่นี้เป็นต้นไป พ่อจะคอยช่วยลูกเอง”
แฮร์รี่มองไปทางเฮอร์ไมโอนี่แวบหนึ่ง แล้วหันไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอยิ้มให้เขา
“ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อน ฉันว่าพวกเธอมีพรสวรรค์จริงๆ สอนแป็บเดียวก็ทำได้หมด ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกัน” มักกอนพูดแล้วเดินจากไป
ระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับหอนอน แฮร์รี่รู้สึกดีขึ้นที่รู้ว่าตราคริสตัลนี้เคยเป็นของพ่อมาก่อน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเธอยังมีเพื่อนคุยที่รอบรู้แทบทุกอย่างเกี่ยวกับเวทมนตร์และให้คำแนะนำที่มีประโยชน์กับเธอมากมาย ทันทีที่ถึงหอนอน พวกเขาก็พบความประหลาดใจ พรีเฟ็คที่ถูกเรียกมาในวันนี้นอนอยู่เต็มห้องนั่งเล่นรวมของบ้านที่สว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากเตาผิงและตะเกียงนับร้อย เฟร็ดกับจอรจ์ก็นอนอยู่อีกมุมหนึ่ง ทุกคนนอนในถุงนอน ทุกอย่างที่เคยตั้งทิ้งไว้เกลื่อนห้องก็อยู่บนกำแพงทั้งหมด แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่เดินไปหยิบถุงนอนแล้วแยกออกมานอนอีกมุมหนึ่ง พึมพำอะไรเบาๆแล้วก็หลับไป
******************************************************************************************
อาจจะส่งเรื่องให้อ่านช้าไปนิดหนึ่ง
ไม่มีเวลาแต่งให้จบตอนแบบละเอียดนะสิ
ว่างๆ มาอ่านบ่อยๆละกัน
ตอนหน้าจะสั้นหน่อยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น