ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความช่วยเหลือ : HELP!!
เสียงนั้นเป็นของที่พึ่งที่สุดท้ายของเขาในตอนนี้ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ ด้านหลังมีอาจารย์และสมาชิกภาคีระดับแกนนำหลายท่านตามมา
“แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยนะ แต่พวกเธอไม่จำเป็นต้องไป พวกเธอสามารถอยู่ที่นี่ได้จนจบปีการศึกษานี้เป็นอย่างน้อย เฮอร์ไมโอนี่ ฉันขอแสดงความเสียใจด้วยนะ ปู่ของเธอ ท่านไปสงบแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ทรุดไปทันที
“ส่วนเธอ แฮร์รี่ ฉันเสียใจด้วยเรื่องมิสซิสฟิก วันนี้ฉันเสียคนเสียเวลาไปทั้งๆที่มันไม่ควรเป็น ถ้าไม่ใช่เพราะมัน คงมันเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้นหรอก” ดัมเบิลดอร์เบือนหน้าหนีด้วยความเสียใจและเครียดแค้น
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ ใครช่วยอธิบายได้มั้ยครับ ให้พวกเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทีได้ไหมครับ พวกเราไม่อยากเป็นแบบนี้นะครับ จะทำเหมือนกับที่ทำกับพวกเราเมื่อปีที่แล้วเหรอครับ” แฮร์รี่ตะโกนเสียงดังลั่น
“มีคนทรยศกระทรวง คนในกระทรวงระดับบิ๊กพอควรแล้วก็รู้ความเป็นไปของพวกเราพยายามสับเปลี่ยนคนของเรา แล้วก็ขโมยข้อมูลพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะหลายสิบคนออกไป แถมยังเอาข้อมูลพวกประวัติของพวกเราหลายคนไปด้วย โดยเฉพาะเธอ แฮร์รี่ ข้อมูลทุกอย่างของเธอหายไปทั้งหมด ทันทีที่รู้เรื่อง เราพยายามจะติดต่อสมาชิกคนอื่น แต่ยัยฮัมบริดจ์คอยจับตามองเอาไว้ตลอดเวลา เพราะคิดว่าเราขัดคำสั่งของฟัดจ์ แล้วยังออกคำสั่งที่ทำให้ไปช่วยพวกเธอไม่ได้ด้วย กว่าจะออกมาได้แทบตาย ถ้าเพอร์ซี่กับเพเนโลพีไม่ช่วย ฉันกับพวกเราคงไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอก” มู๊ดดี้คำรามออกมา
“ไม่ต้องห่วง พวกเธอตามฉันมา ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย เอาละ พวกเรา แยกย้ายกันได้แล้ว มักกอน เอาประกาศมาให้ฉันอ่านหน่อยสิ (เอามือไปรับ) ลูปิน อาเธอร์ มู๊ดดี้ เพอร์ซี่ เพเนโลพี ตามฉันมาด้วย” แล้วออกเดินนำลิ่วไปยังห้องพักของตนเอง
ทันทีที่มาถึงข้างในห้อง ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็นั่งอ่านประกาศเงียบๆ แล้วสายตาก็เบิกโพลงทันที เนื้อหาในประกาศมีว่า
กฤษฎีกาการศึกษา ฉบับที่ 45
----ด้วยคำสั่ง----
ของเจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่ประจำฮอกวอตต์
สืบเนื่องจากการกระทำของนักเรียนฮอกวอตต์ 2 คนที่ฝ่าฝืนกฎระเบียบ และสืบเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลา 36 ชั่วโมงที่ผ่านมา นับตั้งแต่วันที่ 14 สิงหาคมเป็นต้นมา
ข้าพเจ้าใคร่ขอประกาศว่า สืบเนื่องจากกฤษฎีกาฉบับที่ 44 ที่ข้าพเจ้ามีอำนาจสอบสวน ตัดสิน และลงโทษการกระทำของคณาจารย์ นักเรียนประจำโรงเรียนฮอกวอตต์ที่ฝ่าฝืนกฎ ให้เป็นไปตามบทลงโทษของข้าพเจ้าโดยไม่มีการแทรกแซงจากกระทรวง หรือ ผู้มีอำนาจ หรือคณาจารย์ในโรงเรียนทุกท่าน ดังนั้น เพื่อการนี้ ข้าพเจ้าใคร่ขอประกาศว่า
สืบเนื่องจากการกระทำผิดข้อตกลงที่ได้ทำไว้เมื่อปีที่แล้วกับกระทรวง และการทำผิดกฎหมายปกปิดตนเองจากพวกมักเกิ้ล ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ในวันที่ 15 สิงหาคม โดยการใช้คาถาโดยไม่สมควร ในเวลาเพียง 40 นาที เสกคาถาถึง 25 ครั้ง ซึ่งไม่จำเป็น ผลจากการฝ่าฝืนกฎครั้งนี้ ข้าพเจ้าขอประกาศให้ แฮร์รี่ พอตเตอร์ พ้นจากสภาพการเป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์คาถาฮอกวอตต์ นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป และไม่มีสิทธิแม้แต่จะพำนักอยู่ที่นี่เกิน 24 ชั่วโมง หรือ 22 นาฬิกาตรงของวันที่ 16 สิงหาคม โดยไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่
และสืบเนื่องจากการกระทำของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ที่ทำผิดกฎหมายปกปิดตนเองจากพวกมักเกิ้ล และการร่วมมือกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ใช้คาถาเกินความจำเป็น โดยมิได้คำนึงถึงภาระหน้าที่ของตนในการควบคุมและดูแลเพื่อนนักเรียนของตน ข้าพเจ้าใคร่ขอประกาศพักการเรียนของ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เป็นเวลา 1 ปีการศึกษา และปลดออกจากตำแหน่งพรีเฟ็คประจำบ้านกริฟฟินดอร์ และต้องถูกส่งตัวกลับบ้านภายใน 22 นาฬิกาตรงของ วันที่ 16 สิงหาคม ทันที
การส่งมอบไม้กายสิทธิ์ให้ข้าพเจ้าจะส่งมอบให้ภายในเวลา 6.00 น.ของวันที่ 16 สิงหาคม และอนุญาตให้ใช้เวทมนตร์ได้ไม่เกิน 24.00 น.ของวันที่ 15 สิงหาคม
ผู้ใดมีข้อโต้แย้งใดๆ กรุณาอ่านประกาศกฤษฎีกาฉบับที่ 44 เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
คำสั่งข้างบนนี้เป็นไปตาม
กฤษฎีกาการศึกษาฉบับที่สี่สิบห้า
ลงนาม
โดโรเลส เจน ฮัมบริดจ์
เจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่ประจำฮอกวอตต์
ดัมเบิลดอร์อ่านจนแล้วกระแทกมันลงบนโต๊ะ สบถบางคำออกมาเบาๆ เขารู้แล้วว่าคนทรยศเป็นคนใกล้ชิดฟัดจ์และฮัมบริดจ์พอที่จะปั่นหัวพวกเขาได้ หรือไม่ บางที
“ท่านกำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ” สเนปถามทันทีที่พ้นออกมาจากประตู ตามด้วยสมาชิกภาคี 2-3 คน
“ถ้าบางทีคนที่เล่นงานพวกเรามีสายในกระทรวงหลายคน ปัญหาอยู่ที่ว่าส่งข่าวสารได้ยังไงให้ตรงกัน และระดมพลโดยไม่มีใครสงสัยได้ยังไง” ดัมเบิลดอร์คิดตามที่ตนพูด
“แล้วท่านจะเอาไงกับแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโฮนี่ต่อละครับ” สเนปถามต่อ
เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดจังหวะ แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่เดินตามเข้ามาในห้องโดยมีเพอร์ซี่กับเพเนโลพีตามมารั้งท้าย
“เอาล่ะ พวกเธอจะเอาไงต่อ” ดัมเบิลดอร์ถาม สมาชิก ก.ด. ผู้ก่อตั้งทั้งสอง
“ก็ ถ้าผมกลับบ้านไปตอนนี้ จะเป็นยังไงละครับ” แฮร์รี่ตอบ
“ส่วนหนู หนูไม่รู้ว่ามันตามล่าหนูหรือพ่อแม่หนูกันแน่ และทำไมมันต้องทำอย่างนั้นด้วย แล้วศาสตราจารย์คิดว่าหนูควรทำยังไงต่อละค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบมาเรียบๆ แต่คำตอบของทั้งสองคนก็ทำให้คนในห้องคิดหนักเช่นกัน
“พวกเธอคิดแล้วหรือยังว่าจะทำอะไรต่อ” ลูปินถาม
“หนูคิดว่าอาจจะกลับไปเรียนโรงเรียนของพวกมักเกิ้ลก่อนสักปีแล้วค่อยกลับมาเรียนที่นี่ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“ผมคิดว่า อาจจะอยู่ที่นี่ เป็นผู้ช่วยของแฮกริดในการดูแลสัตว์ หรือไม่ก็ ตามล่าจอมมารร้ายจนตาย ผมไม่มีทางเลือกมากนักนี่ครับ ชะตากรรมของผมถูกลิขิตขึ้นตั้งแต่ผมเกิดแล้วนี่ครับ” แฮร์รี่ตอบออกมาด้วยท่าทีเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความอับจนต่อชะตากรรมของตน
“ถ้างั้น ถ้าฉันจะให้เธอไปพักอยู่ที่ที่หนึ่งก่อนสักพัก พวกเธอจะว่าไงละ” ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“ที่ไหนละครับ ศาสตราจารย์คิดว่ามันปลอดภัยดีสำหรับพวกเรามากไหมครับ” แฮร์รี่ถามต่อ
“ปลอดภัยดีแน่นอน ไม่มีใครรู้จักที่นี่ดีไปกว่าฉันหรือพ่อของเธอหรอกน่า แฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์ตอบขณะที่ยันตัวขึ้นไปยืนมองภาพด้านนอกปราสาท “ที่นั่นต้อนรับเธอตลอดเวลา ไม่มีใครกล้าเข้าไปทำร้ายพวกเธอที่นั่นหรอก ที่นั่นมีพวกเอลฟ์อยู่เยอะ ถ้าจำเป็นจริงๆ พวกเขาก็เป็นกำลังเสริมที่ไว้ใจได้ดีทีเดียว”
“แล้วมันที่ไหนละครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อผมเหรอครับ”
“เดี๋ยวเธอไปถึง แล้วก็จะรู้เอง ตอนนี้ ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องที่นั่นซะด้วยสิ” หันกลับมาแล้วยิ้มผ่านแว่นตารูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวให้เด็กทั้งสองตรงหน้า “สถานที่นั้นชื่อ ‘เควทาลัส’ ดินแดนแห่งเอลฟ์อิสระ ป่าศักดิ์สิทธิ์ ‘นอร์ทวู๊ด แควนทาลัส’ ”
“แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยนะ แต่พวกเธอไม่จำเป็นต้องไป พวกเธอสามารถอยู่ที่นี่ได้จนจบปีการศึกษานี้เป็นอย่างน้อย เฮอร์ไมโอนี่ ฉันขอแสดงความเสียใจด้วยนะ ปู่ของเธอ ท่านไปสงบแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่ทรุดไปทันที
“ส่วนเธอ แฮร์รี่ ฉันเสียใจด้วยเรื่องมิสซิสฟิก วันนี้ฉันเสียคนเสียเวลาไปทั้งๆที่มันไม่ควรเป็น ถ้าไม่ใช่เพราะมัน คงมันเกิดเรื่องในวันนี้ขึ้นหรอก” ดัมเบิลดอร์เบือนหน้าหนีด้วยความเสียใจและเครียดแค้น
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ ใครช่วยอธิบายได้มั้ยครับ ให้พวกเรารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทีได้ไหมครับ พวกเราไม่อยากเป็นแบบนี้นะครับ จะทำเหมือนกับที่ทำกับพวกเราเมื่อปีที่แล้วเหรอครับ” แฮร์รี่ตะโกนเสียงดังลั่น
“มีคนทรยศกระทรวง คนในกระทรวงระดับบิ๊กพอควรแล้วก็รู้ความเป็นไปของพวกเราพยายามสับเปลี่ยนคนของเรา แล้วก็ขโมยข้อมูลพ่อมดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะหลายสิบคนออกไป แถมยังเอาข้อมูลพวกประวัติของพวกเราหลายคนไปด้วย โดยเฉพาะเธอ แฮร์รี่ ข้อมูลทุกอย่างของเธอหายไปทั้งหมด ทันทีที่รู้เรื่อง เราพยายามจะติดต่อสมาชิกคนอื่น แต่ยัยฮัมบริดจ์คอยจับตามองเอาไว้ตลอดเวลา เพราะคิดว่าเราขัดคำสั่งของฟัดจ์ แล้วยังออกคำสั่งที่ทำให้ไปช่วยพวกเธอไม่ได้ด้วย กว่าจะออกมาได้แทบตาย ถ้าเพอร์ซี่กับเพเนโลพีไม่ช่วย ฉันกับพวกเราคงไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอก” มู๊ดดี้คำรามออกมา
“ไม่ต้องห่วง พวกเธอตามฉันมา ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย เอาละ พวกเรา แยกย้ายกันได้แล้ว มักกอน เอาประกาศมาให้ฉันอ่านหน่อยสิ (เอามือไปรับ) ลูปิน อาเธอร์ มู๊ดดี้ เพอร์ซี่ เพเนโลพี ตามฉันมาด้วย” แล้วออกเดินนำลิ่วไปยังห้องพักของตนเอง
ทันทีที่มาถึงข้างในห้อง ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็นั่งอ่านประกาศเงียบๆ แล้วสายตาก็เบิกโพลงทันที เนื้อหาในประกาศมีว่า
กฤษฎีกาการศึกษา ฉบับที่ 45
----ด้วยคำสั่ง----
ของเจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่ประจำฮอกวอตต์
สืบเนื่องจากการกระทำของนักเรียนฮอกวอตต์ 2 คนที่ฝ่าฝืนกฎระเบียบ และสืบเนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลา 36 ชั่วโมงที่ผ่านมา นับตั้งแต่วันที่ 14 สิงหาคมเป็นต้นมา
ข้าพเจ้าใคร่ขอประกาศว่า สืบเนื่องจากกฤษฎีกาฉบับที่ 44 ที่ข้าพเจ้ามีอำนาจสอบสวน ตัดสิน และลงโทษการกระทำของคณาจารย์ นักเรียนประจำโรงเรียนฮอกวอตต์ที่ฝ่าฝืนกฎ ให้เป็นไปตามบทลงโทษของข้าพเจ้าโดยไม่มีการแทรกแซงจากกระทรวง หรือ ผู้มีอำนาจ หรือคณาจารย์ในโรงเรียนทุกท่าน ดังนั้น เพื่อการนี้ ข้าพเจ้าใคร่ขอประกาศว่า
สืบเนื่องจากการกระทำผิดข้อตกลงที่ได้ทำไว้เมื่อปีที่แล้วกับกระทรวง และการทำผิดกฎหมายปกปิดตนเองจากพวกมักเกิ้ล ของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ในวันที่ 15 สิงหาคม โดยการใช้คาถาโดยไม่สมควร ในเวลาเพียง 40 นาที เสกคาถาถึง 25 ครั้ง ซึ่งไม่จำเป็น ผลจากการฝ่าฝืนกฎครั้งนี้ ข้าพเจ้าขอประกาศให้ แฮร์รี่ พอตเตอร์ พ้นจากสภาพการเป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์คาถาฮอกวอตต์ นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป และไม่มีสิทธิแม้แต่จะพำนักอยู่ที่นี่เกิน 24 ชั่วโมง หรือ 22 นาฬิกาตรงของวันที่ 16 สิงหาคม โดยไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่
และสืบเนื่องจากการกระทำของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ที่ทำผิดกฎหมายปกปิดตนเองจากพวกมักเกิ้ล และการร่วมมือกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ใช้คาถาเกินความจำเป็น โดยมิได้คำนึงถึงภาระหน้าที่ของตนในการควบคุมและดูแลเพื่อนนักเรียนของตน ข้าพเจ้าใคร่ขอประกาศพักการเรียนของ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เป็นเวลา 1 ปีการศึกษา และปลดออกจากตำแหน่งพรีเฟ็คประจำบ้านกริฟฟินดอร์ และต้องถูกส่งตัวกลับบ้านภายใน 22 นาฬิกาตรงของ วันที่ 16 สิงหาคม ทันที
การส่งมอบไม้กายสิทธิ์ให้ข้าพเจ้าจะส่งมอบให้ภายในเวลา 6.00 น.ของวันที่ 16 สิงหาคม และอนุญาตให้ใช้เวทมนตร์ได้ไม่เกิน 24.00 น.ของวันที่ 15 สิงหาคม
ผู้ใดมีข้อโต้แย้งใดๆ กรุณาอ่านประกาศกฤษฎีกาฉบับที่ 44 เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
คำสั่งข้างบนนี้เป็นไปตาม
กฤษฎีกาการศึกษาฉบับที่สี่สิบห้า
ลงนาม
โดโรเลส เจน ฮัมบริดจ์
เจ้าพนักงานสอบสวนใหญ่ประจำฮอกวอตต์
ดัมเบิลดอร์อ่านจนแล้วกระแทกมันลงบนโต๊ะ สบถบางคำออกมาเบาๆ เขารู้แล้วว่าคนทรยศเป็นคนใกล้ชิดฟัดจ์และฮัมบริดจ์พอที่จะปั่นหัวพวกเขาได้ หรือไม่ บางที
“ท่านกำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ” สเนปถามทันทีที่พ้นออกมาจากประตู ตามด้วยสมาชิกภาคี 2-3 คน
“ถ้าบางทีคนที่เล่นงานพวกเรามีสายในกระทรวงหลายคน ปัญหาอยู่ที่ว่าส่งข่าวสารได้ยังไงให้ตรงกัน และระดมพลโดยไม่มีใครสงสัยได้ยังไง” ดัมเบิลดอร์คิดตามที่ตนพูด
“แล้วท่านจะเอาไงกับแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโฮนี่ต่อละครับ” สเนปถามต่อ
เสียงเปิดประตูดังขึ้นขัดจังหวะ แฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่เดินตามเข้ามาในห้องโดยมีเพอร์ซี่กับเพเนโลพีตามมารั้งท้าย
“เอาล่ะ พวกเธอจะเอาไงต่อ” ดัมเบิลดอร์ถาม สมาชิก ก.ด. ผู้ก่อตั้งทั้งสอง
“ก็ ถ้าผมกลับบ้านไปตอนนี้ จะเป็นยังไงละครับ” แฮร์รี่ตอบ
“ส่วนหนู หนูไม่รู้ว่ามันตามล่าหนูหรือพ่อแม่หนูกันแน่ และทำไมมันต้องทำอย่างนั้นด้วย แล้วศาสตราจารย์คิดว่าหนูควรทำยังไงต่อละค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบมาเรียบๆ แต่คำตอบของทั้งสองคนก็ทำให้คนในห้องคิดหนักเช่นกัน
“พวกเธอคิดแล้วหรือยังว่าจะทำอะไรต่อ” ลูปินถาม
“หนูคิดว่าอาจจะกลับไปเรียนโรงเรียนของพวกมักเกิ้ลก่อนสักปีแล้วค่อยกลับมาเรียนที่นี่ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“ผมคิดว่า อาจจะอยู่ที่นี่ เป็นผู้ช่วยของแฮกริดในการดูแลสัตว์ หรือไม่ก็ ตามล่าจอมมารร้ายจนตาย ผมไม่มีทางเลือกมากนักนี่ครับ ชะตากรรมของผมถูกลิขิตขึ้นตั้งแต่ผมเกิดแล้วนี่ครับ” แฮร์รี่ตอบออกมาด้วยท่าทีเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความอับจนต่อชะตากรรมของตน
“ถ้างั้น ถ้าฉันจะให้เธอไปพักอยู่ที่ที่หนึ่งก่อนสักพัก พวกเธอจะว่าไงละ” ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“ที่ไหนละครับ ศาสตราจารย์คิดว่ามันปลอดภัยดีสำหรับพวกเรามากไหมครับ” แฮร์รี่ถามต่อ
“ปลอดภัยดีแน่นอน ไม่มีใครรู้จักที่นี่ดีไปกว่าฉันหรือพ่อของเธอหรอกน่า แฮร์รี่” ดัมเบิลดอร์ตอบขณะที่ยันตัวขึ้นไปยืนมองภาพด้านนอกปราสาท “ที่นั่นต้อนรับเธอตลอดเวลา ไม่มีใครกล้าเข้าไปทำร้ายพวกเธอที่นั่นหรอก ที่นั่นมีพวกเอลฟ์อยู่เยอะ ถ้าจำเป็นจริงๆ พวกเขาก็เป็นกำลังเสริมที่ไว้ใจได้ดีทีเดียว”
“แล้วมันที่ไหนละครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อผมเหรอครับ”
“เดี๋ยวเธอไปถึง แล้วก็จะรู้เอง ตอนนี้ ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องที่นั่นซะด้วยสิ” หันกลับมาแล้วยิ้มผ่านแว่นตารูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวให้เด็กทั้งสองตรงหน้า “สถานที่นั้นชื่อ ‘เควทาลัส’ ดินแดนแห่งเอลฟ์อิสระ ป่าศักดิ์สิทธิ์ ‘นอร์ทวู๊ด แควนทาลัส’ ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น