แพ้ใจเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

ตอนที่2
สวนหน้าบ้านที่ออกจะร่มรื่น ยิ่งตกเย็นบ้านก็ยิ่งมีบรรยากาศที่เย็น น่านอนและเป็นที่ชื่นชอบของคนในบ้านนี้ที่ชอบมานั่งดูดาวกันที่สวนหน้าบ้านซึ่ง ภัทรและแพน จะชอบมานั่งทานกาแฟคุยกันและนั่งชมดาวกัน
“คุยอะไรกันอยู่เอ่ย.........” แพรเดินลงมาที่สนามหญ้าหน้าบ้านที่ผู้เป็นพี่ทั้งสองนั่งกันอยู่
“แล้วนี้ ทำไมยังไม่นอนอีก............” แพนที่ถือว่าห่วงใยน้องสาวคนนี้มากเป็นพิเศษและจะคอยดูแลน้องคนอยู่เสมอ
“แพร โตแล้ว ไม่ใช่เด็กต้องนอนตั้งแต่หัวค่ำ........” แพรพูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่ก้อนหินใหญ่ที่อยู่เยื้องกับที่พี่ทั้งสองนั่งอยู่ไม่มากนัก  

ผู้เป็นพี่ คนโตฟังคำตอบจากน้องสาว แล้วก็เปลี่ยนเรื่องถามทันที
“คุณพ่อกับคุณแม่ท่าน นอนแล้วหรอ...........”
“คุณพ่อ.....โกธรแพร งอนเข้าห้องไปแล้ว ส่วนคุณแม่นั่งดูโทรทัศน์อยู่........มีอะไรเปล่า” แพรถามพี่ทั้งสอง

“โกธร............คุณพ่อเนี่ยนะที่โกธรแพร...........พี่ไม่อยากจะเชื่อ” ภัทรพูดแล้วหัวเราะ แต่คนคนฟังถึงกับหน้าบึ้งทันที

“แล้วไง........คุณโกธรไม่ได้ไง...........ขำอยู่นั้นและพี่ภัทร..........” แพรมองอาการของพี่ชายแล้วเอ่ยต่อ “พี่แพน ช่วยหยิบขนมมาอุดปาก พี่ภัทร ทีซิ” แพรบอกพี่สาวอีกคนให้ช่วยเธอ

แพนที่นั่งฟังทั้งสอง คุยกัน ก็รีบห้ามทัพศึกของทั้งสองเอาไว้ก่อนและเอ่ยถามต่อ

“แล้วทำไม คุณพ่อถึงได้โกธร แพร ละ............ไปทำอะไรท่านหรือพูดอะไร”  แพนถามด้วยความสงสัย

“ก็แพร แค่ไปคุย เรื่องที่จะไปทำงานกับรุจน์............” แพนพูดยังไม่ทันจบพี่ชายก็เอ่ยพูดแทรก

“คุณพ่อ ไม่ยอมให้ไป เลยโกธร.......สมควร ทำอะไรไม่รู้จักคิด” ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังพอสมควร

แพรรู้สึกผิดกับคำพูดของพี่ชาย แล้วก็ขอคำคิดเห็นของพี่ ๆ

“แล้ว พอจะมีทางไหม เนี่ย..................” แพร พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะนิ่ง ๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยการรอฟังคำตอบอยู่นั้น

“ชั้น.....พูดกับแกแล้วนะ ปวดหัว วะ” ภัทรพูดพร้อมกับใช้มือ กุ่มขมับที่หน้าผาก

“กินยา ปะ เดี๋ยวแพรไปเอา มาให้” แพรพูดจบพร้อมกับจะเดินไปเอายาให้ “ไม่ต้อง” ผู้เป็นพี่ชายพูดดักเอาไว้ ก่อนที่น้องจะเดินไปเอายามาให้ทาน “พี่....ประชด จ๊ะน้องแพร” ภัทรพูดพร้อมมองหน้าน้องสาว
“รู้แล้ว แค่ ขำ...ขำ...เองนะ” แพรพูดพร้อมกับแสดงสีหน้าสลดพร้อมกับหัวเราะออกมา พลอยทำให้พี่ทั้งสองหัวเราะออกมา และนี้และคือสิ่งที่แพรมักจะทำให้ผู้เป็นพี่ทั้งสองรักและเป็นห่วงอยู่เสมอ หญิงสาวถึงแม้จะไม่ทำตามใครแต่ตัวเธอนั้น ก็ยังรู้ว่าการกระทำของเธอนั้นผิด เธอก็ยังมีความรับผิดชอบอยู่บ้าง
“เรื่องนี้มันก็ค่อนข้างจะซีเรียส กับคุณพ่อนะ..........พี่ว่าขอความช่วยเหลือจาก คุณแม่ไปช่วยกล่อมและช่วยพูดให้อีกแรงหนึ่งน่าจะดีนะ” แพนพูดขึ้น
“แล้วทำไม ต้องไปทำงานที่บริษัทของรุจน์ด้วยละ บริษัทอื่น ไม่ได้หรอ” ภัทร ถามอย่างสงสัย
“เออ! ก็ รุจน์มันได้เปิดบริษัทอีกบริษัทหนึ่ง..........ตอนนี้มันขาดอยู่ตำแหน่งหนึ่ง แพรเห็นว่ามันเหมาะกับแพรดี จึงคิดว่าอยากทำ”
“ตำแหน่งอะไร........อย่าบอกนะว่า พนักงานทำความสะอาด” ภัทรพูดจบพร้อมทั้งหัวเราะออกมา
“ไม่ใช่ ! เลขานุการ” แพรพูด
“เฮ้ย....เดี๋ยวก่อน พี่ได้ยินผิดหรือเปล่า แกเนี่ยนะ จะเป็นเลขา” ภัทรมองหน้าแพน พร้อมกับหัวเราะออกมา ซึ่งทำ ให้คนเป็นน้องมองหน้าพี่ทั้งสอง
“ทำไมละ แพรทำไม่ได้หรือไง” แพร คิดในใจว่าเธอคิดถูกหรือเปล่าที่ให้พี่ทั้งสองคนช่วย “ไม่รูละ......ยังไงก็ต้องช่วยแพร เข้าใจ” แพรเออ ออ คนเดียว
“แล้วพี่จะได้อะไร ตอบแทน” ภัทรถามเพื่อหาข้อแลกเปลี่ยน
“ธุรกิจ ขึ้นหน้าหรือไง พี่ภัทร..........ขนาดน้องพี่ยังขอสิ่งตอบแทนหรอเนี่ย...........โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยไหม้”
แพรมองหน้าพี่ทั้งสอง และแพนก็พูดขึ้นบ้าง “พี่ก็ด้วย” แพนพูด ซึ่งทำให้น้องคนเล็กถึงกับงง เลยทีเดียว เธอจึงยอมพี่ทั้งสอง
“อยากได้อะไร........ละ” แพรถาม
“เดี๋ยวขอคิดดูก่อนนะ” แพนพูดพร้อมกับภัทรที่พยักหน้าเช่นเดียวกัน
“ก็ได้............แต่จะต้องสำเร็จนะ.............ขออะไรแพรให้หมดเลย” แพรพูดอย่างเชื่อมั่นในตัวของพี่ทั้งสองคน

“ทุกคนเชิญ สุมหัว”

ภัทรแนะนำแผนการที่จะช่วยน้องสาว และอธิบายแผนอย่างเชี่ยวชาญ

                                                                  **************
ตอนเช้าอากาศยามเช้า ภายในบ้านของ อมรวิริยะกุล ที่บ้านจะมีต้นไม้ที่ค่อนข้างมากและบริเวณบ้านที่กว้างทำให้บ้านร่มรื่นขึ้นมากในตอนเช้า ๆ ส่วนภายในบ้านนั้นจะตกแต่งความชอบส่วนตัวของคุณหญิง นภา ที่ชอบศิลปะแบบโรมัน ซึ่งสมาชิกทุกคนก็เห็นด้วยกับมารดาที่ทำอย่างนี้เพราะเรื่องอย่างนี้ถือว่าเป็นสิทธิของภรรยาที่ควรจะคอยดูแลสมาชิกของคนในบ้านและที่ท่าน ชอบก็เพราะเป็นสิ่งหนึ่งที่ดูมีความน่าสนใจแก่ผู้เข้ามาในบ้านของตน และภายในบ้านจะมีหลายห้องนอน ซึ่งสมาชิกภายในบ้านจะอยู่กันคนละ มุมโดยถือว่าเป็นการพักผ่อนของใครของมัน และโดยเฉพาะห้องอาหารภายในบ้านที่นี้ถือว่า ทุกเช้าที่โต๊ะอาหารทุกคนจะต้องพร้อมเพรียงกันที่โต๊ะนี้  ซึ่งวันนี้มานพนั่งรอทานอาหาร โดยการนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปพลาง ๆ พร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย และนภา ภรรยาก็นั่งจัดเตรียมอาหารพร้อมกับบอกสาวใช้ให้เตรียมอาหารให้กับลูกชาย
“เจ้ารุจน์.......ตื่นจากที่นอนหรือยัง สายใจ” มารดาถามสาวใช้
สาวใช้ยังไม่ทันตอบ ชายหนุ่มที่ผู้เป็นแม่กำลังถามหาอยู่นั้นกำลังเดินลงมา จากชั้นบน และได้ยินมารดาถามหาตน
“มิน่าละ...............ผมฮัดเช้ยแต่เช้าเลยครับแม่” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะอาหารตรงข้ามกับมารดา ส่วนบิดาจะนั่งหัวโต๊ะเสมอ
“good morning ครับคุณพ่อคุณแม่” ชายหนุ่มพูดกับมารดา พร้อมกับลงมือทานอาหารทันที
“ทานกาแฟหรือเปล่าลูก” มารดาถามอย่างเอาใจ
“ไม่ดีกว่าครับ ผมขอทานข้าวกับนมดีกว่าครับ” รุจน์ตอบมารดา พร้อมกับทาน
“วันนี้จะเข้าบริษัทหรือเปล่า..............” บิดาที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นั้นเอ่ยถาม ลูกชายที่นั่งทานอาหารอย่างอร่อย รุจน์เมื่อบิดาถามก็หยุดทานอาหารแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วตอบคำถามที่พ่อได้ถามตนนั้น
“วันนี้ ผมกะว่าจะไปเลี้ยงฉลองกับเพื่อน ๆ นะครับ...................ผมขอเวลาสักหน่อยแล้วจะไปทำงาน นะครับพ่อ” รุจน์พูดจบก็ขอทานอาหารต่อ
บิดาฟังดังนั้นก็พูดกลับมา “ดีจริง ๆ ลูกบ้านนี้ เรียนจบแล้วไปเที่ยว ไร้สาระ แทนที่จะมาช่วยกันทำงาน งานก็ออกจะมากมาย................เป็นลูกชายที่ดีมาก ๆ” มานพ บอกเป็นนัย ๆ ให้คนเป็นลูกได้เข้าใจและทานอาหารต่อโดยไม่กล่าวอะไรต่อไปอีก
รุจน์ฟังคำของพ่อจบแล้ว หยุดชะงักหันไปทางมารดา ซึ่งคนเป้นแม่ที่ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ยิ้มปลอบลูกชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ
“อย่าไปใส่ใจพ่อเขาเลยนะลูก พ่อเขาก็แค่อยากให้รุจน์นะ ให้ความสนใจกับงานที่ พ่อเขาอุตสาห์เปิดบริษัทให้บริหารก็แค่นั้นเอง” มารดาพูดขึ้น โดยไม่แคร์ความรู้สึกของสามีที่นั่งทานอาหารอยู่และพยายามปลอบใจลูก
รุจน์นั้นไม่ว่าอะไรเมื่อเขาฟังเหตุผลของพ่อแล้วอดใจที่จะคิดไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ซึ่งตัวเขาเองนั้นคิดว่า ถ้าพี่ของเขาอยู่ตอนนี้ คงช่วยแก้ปัญหาให้เขาได้บ้างละ แต่ตอนนี้เขาควรจะทำตามที่แม่บอกหรือว่าทำตามที่พ่อท่านต้องการดี

*****************

ห้องอาหารของ บ้านเกรียงไกร วันนี้รู้สึกว่าจะไม่ค่อยคึกคัก เหมือนวันก่อน ๆ เพราะเจ้าตัวปัญหาของเรื่องยังไม่ลงมาจากบนห้องนอน ซึ่งวันนี้บนโต๊ะอาหารจึงเหลืออยู่แค่ 4 คน มนตรีมองไม่เห็นลูกสาวที่เขานั้นค่อนข้างจะตามใจ และคอยเป็นห่วงกว่าคนอื่น ๆ อยู่เสมอ จึงถามคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร
“แล้วนี่! ใยแพรหายไปไหน...........ทำไมยังไม่ลงมาทานข้าวอีก” มนตรีบอกและหันหน้าไปมองที่ภรรยา
“สงสัย คงตื่นสาย นะคุณ” ภาตา ตอบสามีแล้วหันมามองหน้าลูกทั้งสอง
“เดี๋ยว แพน ไปตามน้องให้นะคะ” แพนรีบอาสาขึ้นไปบนห้อง เพื่อที่จะให้ภัทรได้ช่วยพูดกับพ่อ เพราะใน
บันดา ลูกทั้ง สาม คนนี้ ภัทร ถือว่าเป็นลูกชายที่พ่อ ค่อนข้างจะคุยและให้เหตุผลได้ดีกว่าคนอื่นๆ แถมรู้เรื่องและวางใจมากที่สุดก็เป็นไปได้
เมื่อแพนหายไปจากโต๊ะอาหารแล้วนั้น คนเป็นแม่ก็เริ่มชักชวนทุกคนให้มาทานข้าวต่อ
“ทานข้าวกันก่อนเถอะคะคุณ......ภัทรทานข้าวก่อนเถอะลูก เดี๋ยวก็คงลงมาทานนั้นและ” มารดาเชิญชวนคนที่เหลือที่นั่งอยู่นั้นทานอาหารต่อ
ภัทรคิดว่าน่าจะพูดตอนนี้เพราะเป็นโอกาศที่เหมาะที่สุดก็ว่าได้ จึงตัดสินใจพูดขึ้น
“ทำไมพ่อไม่อนุญาตให้น้องไปทำงานกับ เจ้ารุจน์ละครับ” ภัทรถามอย่างใจจด ๆ จ่อ ๆ ที่จะฟังคำคิดเห็นของคน เป็นพ่อ
“ใยแพร...........บอกให้ช่วยละซิ......ถึงได้ไม่ยอมลงมาทานข้าวนะ ไม่รู้คิดยังไงจะเป็นเลขาฯ............พ่อว่าคุยกันหลายครั้งแล้วนะเนี่ย” มนตรีพูดเสียงค่อนข้างจะมีน้ำโห เมื่อพูดประโยคสุดท้าย0[
“คุณพ่อรู้หรอครับว่า น้องจะเป็น……….” ภัทรเมื่อฟังคำพูดจากคนเป็นพ่อแล้วถึงกับงงไปเลยที่ พ่อรู้ได้อย่างไร ภาตามองหน้าลูกชายที่ยังงงอยู่นั้น จึงพูดให้ฟัง
“ก็........พ่อเรานะโทรไปคุยกับเจ้ารุจน์ เมื่อวานนี้เอง..............และ ก็คุยกันอยู่นานสองนานถึงได้รู้ว่าน้องสาวคนดีของแกนะทำไมถึงคิดจะทำอะไรอย่างนั้น” ภาตาพูดให้ลูกชายคนโตได้ฟังเพื่อหาย งง
“ทำไมละ......ครับแม่......มีอะไรหรอครับ” ภัทรถามอย่างสงสัย
“อยากร่วมหัวกันดีนัก.........ไปหาคำแกตัวจากน้องแกเอาเองแล้วกัน.......” มนตรีตอบอย่างหมั่นไส้ที่ลูก ๆ รวมหัวกันดีนักและจะแกล้งคืนให้หมดเลย
“ถ้าอย่างนั้น.......คุณพ่อช่วยตอบคำถามผมข้อหนึ่งนะครับ” ภัทรพูดท่าทางจริงจังมาก “สรุปเลยนะครับว่า...คุณพ่อตกลงให้ใยแพร.....ไปทำหรือเปล่าครับ” ภัทรพูดจบและสบตามารดา พร้อมกับมารดาก็รอลุ้นด้วยอีกคนหนึ่ง
ภายในห้องของหญิงสาวที่ชอบทำให้เรื่องเล็ก ๆ กลายเป็นเรื่องวุ่น ๆ แพนเดินเข้ามาในห้อง เห็นหน้าน้องสาวที่นั่งลุ้นอยู่ แพรเห็นพี่สาวเข้ามาจึงรีบเข้าไปหา
“ว่าไง.......พี่แพน......คุณพ่อว่าไง ........เยสหรือโน” แพรถามอย่างตื่นเต้นพอควร
“พี่ภัทรพูดอยู่ ไม่รู้ว่าไงบ้าง.............” แพนตอบคำถาม
“โถ!!!!...........เซ็งเลย..........แพรว่าเราลงไปฟังคำตัดสินกันเถอะ” แพรลากพี่สาวออกจากห้อง
หญิงสาวทั้งสองเดินลงไปตามขั้นบันไดแล้วแอบอยู่ทางแยกของทางไปห้องรับแขกกับห้องอาหาร ซึ่งแพรนั้นลุ้นตัวโกงทีเดียวเลย