แพ้ใจเธอ

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16

ตอนที่ 16

“นิกกี้ วันนี้ไม่ไปไหนหรือลูก.............” คุณธานินทร์ บอกเมื่อเห็นลูกสาวอยู่บ้าน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากลูกสาวคนนี้ จนคนเป็นพ่อรู้สึกแปลกใจ

“เดี๋ยวนี้.......พ่อไม่เห็นหน้า กรเลย งานเยอะหรอลูก” คุณธานินทร์ลองเปลี่ยนคำถามดู

“พ่อ อย่าพูดถึงผู้ชายคนนี้ให้นิกกี้ได้ยินนะ........กี้ไม่อยากฟัง” คำพูดของบิดาทำให้หญิงสาวถึงกลับอารมณ์เสียขึ้นมาทันที ธานินทร์ คนเป็นพ่อถึงกับรู้สาเหตุอะไรบ้างอย่างขึ้นมาทันที

“ทะเลาะกันหรือ?” พ่อพูดแล้วมองหน้าลูกสาว

นิกกี้พยายาม ที่จะไม่สบตาพ่อเพราะรู้ว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา คนที่จะโดนหนักอาจเป็น ธนากร หญิงสาวจึงพยายาม ที่ปกป้องคนที่เธอรัก

“เปล่า หรอกคะ พ่อ คือว่า.....คือ แค่ กร มาทานข้าวกับนิกกี้สายก็แค่นั้นเอง.......กี้เลย งอน เขา ก็แค่นั้นเอง” นิกกี้อธิบายจนละเอียด แต่สายตาของคนเป็นพ่อกลับดูเหมือนไม่เชื่อ นิกกี้มองดูสายตาของพ่อแล้วดูเหมือนท่านจะไม่เชื่อ เธอรู้ดีว่า พ่อของเธอรักเธอแค่ไหน จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนมาทำให้เธอเสียใจได้

“แล้ว นาย กร ไปไหนแล้ว ไม่เห็นหน้าเลย.............” บิดาถามอย่างสงสัย “นิกกี้ พ่อ เคยบอกเราไปแล้วใช่ไหม ว่า ถ้ามีอะไรก็บอกพ่อ.............เรื่องมันเป็นยังไง”

นิกกี้รู้แล้วว่าบิดากำลังอามรณ์เสีย จึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

“ทำอย่างนี้ พ่อ ไม่ชอบเลย...............มันต้องคุยกันแล้ว เดี๋ยวเรียกแฟนเรามาคุยกับพ่อหน่อยนะ”

นิกกี้ ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่พยักหน้าตอบรับพ่อ แต่ในใจก็ห่วง กร ชายหนุ่มที่รัก

**************

ที่โรงแรมหรูสุดของประเทศ

“ขอบคุณพี่ นนท์ มากเลยนะคะ ที่มาส่งแพร” แพรยกมือไหว้ขอบคุณ

“ไม่เป็นไรหรอกแพร..........พี่เต็มใจ!!!!”  พานนท์บอกและยิ้มให้และบอกว่าไปส่งข้างในไม่ได้นะเพราะตัวเขายังอยู่ในชุดออกกำลังอยู่เลย

แพร เดินลงจากรถ เจอ ชายหนุ่มที่มาถึงเหมือนกันทั้งสองมองหน้ากัน แล้วแพรก็เดินตามชายหนุ่มเข้าไปในโรงแรมเอราวัณ ธนากร เดิน ๆ ไปโดยไม่รอคนที่เดินตามมานัก แพรเห็นชายหนุ่มรีบเดินจึงพึมพำกับตัวเอง

“จะรีบไปไหนของเขานะ.............” แพรบอกแล้วก็เดินตามไปให้ทัน

ระหว่างที่เดินอยู่นั้น ธนากร รู้ว่าเท้าของหญิงสาวยังเจ็บอยู่แล้วจะเดินตามเขาทันหรอ จึงหยุดชะงักทันที ซึ่งทำให้คนที่ตามมาข้างหลังแบบประชันชิด ชนเข้ากับหลังของชายหนุ่มเต็มที่

“โอ๊ย....จะหยุดทำไมไม่บอก” แพรบอกเมื่อชนโดยที่ยังไม่มองหน้าชายหนุ่ม

กร หันหลังมามองหญิงสาวที่กำลังจับที่หน้าผากของตนเอง

“เจ็บไหม” กร ถาม

“เกิดเป็นอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย...........เมื่อกี้ยังเห็นนายเดินจ้ำ เอาจ้ำเอาอยู่เลย” แพร บ่นใส่ชายหนุ่ม

กร ฟังแล้วจากอาการที่เป็นห่วงเมื่อกี้หายไปทันที

“ไม่เป็นไร...........แค่อยากหยุด ทำไม คนเราจะหยุดเดินไม่ได้ไง” กร บอก

แพร ฟังอยู่ถึงกับต่อว่า “ท่าจะบ้านะนาย”

กร ฟังดังนั้นรู้แล้วว่าหญิงสาวไม่เป็นอะไรมาก จึงเดินต่อไป จนไปถึงห้องจัดเลี้ยง

“คุณ กร ครับเชิญครับ MR.Dragon คอยอยู่ครับ” พนักงานต้อนรับคนหนึ่งเดินมาเชิญ

กร รีบพาหญิงสาวและตัวเขาเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ซึ่งภายในห้องดูกว้างมาก ทั้งสื่อมวลชน นักข่าวมากมายที่จะคอยมาทำข่าวในครั้งนี้ กร กระชิบบอกแพร

“วันนี้เธอมาใน ฐานะลูกสาวเจ้าของจิวเวอร์รี่นะ” กรบอก

แพร ฟังก็ทำตอบรับทันทีและ สิ่งแรกที่ทั้งสองต้องเจอคือ นักข่าวมากมายถามคำถามต่าง ๆ จนแพรงง ไม่รู้จะตอบอะไรก่อนดี แต่ กรก็ช่วยไว้ได้

“เราสอง คนขอตัวก่อนนะคับ เดี๋ยวจะให้สัมภาษณ์” กร จับมือหญิงสาวที่ยืนจังเกอยู่ผ่าด่านนักข่าวเดินไปทักทาย นักธุรกิจดัง MR.Dragon เมื่อแนะนำตัวกันแล้ว ก็คุยกันและให้สัมภาษณ์กับสื่อต่าง ๆ

แพร เห็นท่าทางของชายหนุ่มวันนี้แล้วแปลกใจมาก คนอะไรคล่องซะไม่มีเรื่องการค้าเนี่ย...........

แพร ก็คุยกับMR.DRADON เหมือนกัน ซึ่งทางด้านภาษาตัวเขาเองก็เก่งไม่แพ้คนอื่นเหมือนกัน การพูดคุยของแพรทำให้ MR.DRAGON ประทับใจแพรเป็นอย่างมาก และชื่นชมแพรไม่ขาดสาย จนคนที่นั่งข้าง ๆ รู้สึกเหมือนกันเพราะตอนนี้ ภาพเมื่อครั้งที่เขาเห็นที่แล้ว ๆ มานั้น ต่างกันสิ้นเชิงเลยทีเดียว จนจบงาน แพรเหนื่อยมาก แถมอาการของเท้าเธอเริ่มจะบวมขึ้นมาอีกแล้วละซิ

“เป็นไร........เจ็บเท้าหรอ” กร ถามเมื่อไปส่งแขกขึ้นรถกลับที่พัก ตามมารยาทของเจ้าบ้าน

“ไม่เป็นไร หรอกเดี๋ยวทายาก็ดีขึ้นเองและ” แพรหยิบยาออกมาจากกระเป๋าถือซึ่งจะทา กรเห็นดังนั้นจึงเอาขวดยามาแล้วตัวเขาจะทาให้

“ไม่ต้อง.........ชั้น มีมือ ทาเองได้” แพรจะเอาขวดยาคืนแต่ปวดขาลุกขึ้นยืนไม่ได้ ซึ่งธนากร ก็ไม่ให้คืนอีก

“ทำเป็นเก่ง........เอาเท้ามาชั้นจะทาให้  เล่นตัวอยู่ได้” กรบอก

แพรเกิดอาการเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที จึงว่ากลับบ้าง

“นาย นี้นะ..........เป็นจำพวกชอบจุ้น.........ชั้นไม่ได้ขอให้นายช่วยเลยนะ”

“ก็ ชั้นเต็มใจ” กร บอกแล้วเริ่มทายาที่เท้าทันที

แพร ฟังเพราะวันนี้ มีคนพูด คำว่า เต็มใจ ให้เธอฟังถึงสองคนเลยนะเนี่ย แล้วก็ล้มเลิกความคิด ดูเท้าเพราะ นายธนากร กำลังทาให้จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองและซุบซิบกัน แพรเห็นท่าทางไม่ดีนักจึงบอกชายหนุ่ม

“แคร์ ด้วยหรอ........มันไม่เป็นอย่างที่เธอคิดหรือคนอื่นคิดหรอก” กร บอกแล้วมองมาที่หน้าของหญิงสาวที่กำลังมองไปรอบ ๆ แพรก็เห็นด้วยแต่ยังไงก็ไม่เหมาะ จึงฉวยโอกาส ขโมยหลอดยามาทาเอง เพื่อตัดปัญหาสักที แต่ทั้งสองก็ไม่รู้เลยว่า นักข่าวคนหนึ่งได้เก็บรูปของทั้งสองไว้ได้ เพื่อออกข่าวซุบซิบรายวัน

เมื่อทายาเสร็จแล้ว แพรก็โทรบอกคนรถที่บ้านให้มารับ แต่ชายหนุ่มห้ามไว้

“เดี๋ยว ชั้นไปส่ง...........” กร ออกปากบอก

“ไม่เป็นไร..........นายจะไปไหนก็ไปเลยไป่” แพรออกอาการขับไล่ชายหนุ่มทันที

“ดื้อ ดาน...........คนเขาหวังดี เคยรับบ้างไหม” กร บอกมองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่

แพร ฟังดังนั้น พร้อมกับสายตาของชายหนุ่มที่มองมาเธอโดยที่ต่างฝ่ายต่างคิด กับคำพูด จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทั้งสองจึงหายจาก พวงทันที กร มองปลายสายเห็นเป็นเบอร์นิกกี้ ก็รีบกดรับทันที เพราะต้องมีอะไรแน่  ๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องเขาติดต่อเธอไม่ได้เลย

“กร อยู่ไหนคะ.......” เสียงหญิงสาวที่ดูน้ำเสียงยัง งอน ๆ อยู่

“ตอนนี้ ผมอยู่ที่โรงแรม วันนี้MR.DRAGON มาพึ่งคุยกันเสร็จกำลังจะกลับจ๊ะ” กร บอกด้วยน้ำเสียงที่ดี

“คือ ว่าคุณพ่อบอกให้กรมาทานข้าวเย็นที่บ้าน พรุ่งนี้คะ”นิกกี้บอกโดยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ผมรู้นะ........ว่าเรื่องอะไร.........เดี๋ยวผมจะไปนะ” กรบอกเพราะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากคุยจบ ธนากร ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาบ้าง แพรที่นั่งรอรถที่บ้านมารับอยู่นั้น ได้ยินแว่วกับเรื่องที่ทั้งสองคุยกันและพอที่จะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น แถม ยังเห็นสีหน้าของชายหนุ่มอีกดูหนักใจพอควร พอกร หันหน้ามาที่หญิงสาว แพรที่มองอยู่รีบหันหน้ากลับทันที

“ตกลงเอาไง...............” กร บอก

“จะให้คนรถมารับ” แพรบอกเช่นกัน

กร ได้ฟังคำตอบแล้วก็นั่งรออยู่เป็นเพื่อน

“นาย จะไปไหนก็ไปเถอะ........เออ วันนี้ชั้นขอลางานครึ่งวันนะ มีงานด่วนอะไรไหม” แพรถามเพราะมันหน้าที่ของเธอที่จะทำ

“งาน ตอนนี้คงไม่มีอะไรมากหรอก ชั้นให้เจ้ารุจนทำหมดแล้ว ไม่ต้องกังวล” กร บอกแล้วเดินไปอ่านหนังสือพิมพ์

แพร มองที่ยังเห็นชายหนุ่มบอกอย่างนั้น จนคนรถมารับ กร ถามว่าเดินไหวไหม แพรบอกว่าไหมและเดินขึ้นรถไปโดยมี ชายหนุ่มและคนขับรถคอยเดินประกบอยู่ข้าง ๆ จนถึงรถ เมื่อออกรถมา แพรก็นึกถึงคำพูดที่เขาบอกเธอไว้ ว่า คนเขาหวังดี เคยรับบ้างไหม ซึ่งก็จริงเพราะทุกอย่างที่เขาพยายามที่จะทำให้หรือคอยช่วยเธอก็ไม่เคยได้รับรู้เลย............