แพ้ใจเธอ

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

ที่บ้านเกรียงไกร ทุกคนมาร่วมทานอาหารค่ำด้วยกัน แพรเมื่อถึงเวลาค่อย ๆ ก้าวลงบันไดมาที่โต๊ะอาหาร โดยมีพี่สาวคอยพยุงอยู่ข้าง ๆ

“ไปทำอีท่าไหนมา........ดูซิเท้าบวมขนาดนั้นนะ” ภัทร พี่ชายคนโตแซวเมื่อเห็นหน้าน้องสาวและเท้าที่บวมจนเดินไม่ได้

มนทิกา ไม่ตอบโต้แต่ได้แต่มองค้อน ๆ เพราะไม่มีแรงที่จะโต้ตอบคนเป็นพี่

“พานนท์ โทรไปบอกแม่...........ว่าลูกเท้าเจ็บ ไปทำอะไรถึงได้เป็นอย่างนี้” ภาตาคนเป็นแม่ถามด้วยความสงสัย

แพร ได้แต่ยิ้มและอธิบายให้ทุกคนฟัง

“สมควร” บิดาพูดขึ้น เมื่อได้ฟังลูกสาวจบ

“ก็..........แพรว่าง ก็เลยอยากจะช่วย ผิดหรอ” แพรพูด

“มันคุ้มไหมเนี่ย.........ยอมเจ็บตัว” บิดาบอกแล้วทานข้าวต่อ

แพรไม่ตอบได้แต่ทานข้าวเพราะว่าโดนคนเป็นพ่อต่อว่า

***************

 ธนากร เดินเข้ามาในบ้านแล้วทิ้งตัวลงนอนที่โซพา ด้วยความเหนื่อยล้าและเบื่อกับชีวิตของตนเอง ที่ต้องมาเจอกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ทำไมตัวเขาเองถึงไม่มีสิทธิ์เลือกที่จะได้ทำหรือได้คิดเหมือนคนอื่น ๆ บ้าง ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแขน จึงพับแขนเสื้อสีเทาขึ้นว่าไปโดนอะไรมา จึงเห็นเป็นรอย แดง ๆ และคิดออกว่าตนไปทำอะไรมา เมื่อลองคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาก็อดที่จะขำไม่ได้ จนบิดาผ่านมาเห็นและถาม

“ไปโดนอะไรมานั้นนะ” คนเป็นพ่อมอง “เดี๋ยวนี้บริษัทลูก.........รับเหมาก่อสร้างหรือไง ถึงได้เจ็บตัวขนาดเนี่ยนะ” บิดามองพูดออกแนวตลก ๆ

“เปล่าหรอกครับ พ่อ พอดีว่า แขนผมไปโดนที่ขอบโต๊ะ เลยแดงขนาดเนี่ยนะครับ”

มานพ มองลูกชายแล้วไม่ค่อยเชื่อ เพราะลูกคนนี้ไม่เคยทำอะไรซุ่มซ่าม แต่ถ้าลูกไม่บอกยังไงตัวเขาเองก็ไม่อยากรู้ แค่เป็นห่วงเท่านั้นเองและบอกให้ลูกเอายามาทา

“แล้ว Mr.Dragon จะมาพรุ่งนี้แล้วคุณพ่อให้คนจัดพักที่ไหนครับ”

“ออ.........เรื่องนี้คงไม่มีปัญหาหรอก แต่ยังไงพรุ่งนี้แกต้องคอยไปต้อนรับก่อนและเรื่องสัญญา พ่อจะให้รายละเอียดกับแกทีหลัง.............พาหนูแพร ไปด้วยนะ คุณมนตรีอยากให้ลูกสาวศึกษาเรื่องพวกนี้ไว้บ้าง”

กร ฟังจบไม่รู้ว่าอาการของหญิงสาวจะหายและจะได้ไปไหม

ส่วนทางด้าน แพร นอนพิงหมอนกำลังคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ พร้อมกับพึมพำกับเอง

“นาย นี้ท่าจะบ้านะ.................” แพรพูดพร้อมกับมองดูที่ขาของตนเองที่บวม โดยในใจก็สงสัยว่านาย ธนากร จะง้อคุณนิกกี้ได้หรือยัง..........

***************

“อะไรวะ........ของที่ชั้นสั่ง พวกแก ไหนบอกว่า ไม่มีคุณภาพ งั้ย” พานนท์บอกเมื่อเห็นของที่อยู่ในลังไม้สีน้ำตาล

“แต่ คุณจอร์น บอกว่า นี้แหละครับ เดี๋ยวนี้ คนไม้ค่อยที่จะสนับสนุนหรือเชื่อกันง่าย ๆ อีกอย่าง ของดี ๆ กับของไม่ดีก็ต่างกันไม่มากหรอกนะครับ”

พานนท์มองหน้าลูกน้องที่พูดและเอ่ยขึ้น

“คนอย่างชั้นนะ..........ไม่แคร์หรอกว่าใครจะเป็นยังไง......ไม่นิยมหรอกพวกระดับอย่างพวกแกจะเป็นยังไง ขอแค่เป็นอย่างที่ชั้นหวังไว้ก็พอแล้ว” พานนท์บอก และบอกให้ลูกน้องทำตามที่ตนบอก พร้อมกับสั่งงานลูกน้อง

“อีก 3 วัน อั้วจะมาดู ถ้าไม่ดีนะ..........คอยดูเถอะ” พานนท์บอกลูกน้องว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้างานไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจ

“นี้ เงิน เอาไป” ชายหนุ่มเขียนเช็คให้ลูกน้องอีกคน และก็เดินไปดูสินค้าอย่างอื่นอีก

ชายหนุ่ม ท่าทางทะมัดทะแมงเดินมาบอกค่อนข้างกระซิบ

“ดี.............เราได้ลูกค้าใหม่แล้ว อั้วละดีใจริง” พานนท์บอกและยิ้มแบบมีเลสนัยกับผลงานชิ้นโบว์แดง ในครั้งนี้

***************

เช้าของวันใหม่ กร ออกจากบ้านแต่เช้าและขับรถไปรับหญิงสาว ที่ชื่อ มนทิกา เกรียงไกร พานนท์ที่กำลังออกกำลังอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เห็นจึงเดินไปทักทายชายหนุ่ม

“มาทำไม ไม่ทราบ” คำพูดนั้นดูจะไม่เป็นมิตรพร้อมกับสีหน้าที่ดูจะไม่ยิ้มเลยทีเดียว

“มารับ ผู้ช่วยของผมนะซิ........ตื่นหรือยัง” กรพูดเพราะไม่อยากต่อความยาว

“น้องแพรบอก คุณ ให้มารับหรือไง ถึงต้องมารับ ธุระไม่ใช่” พานนท์พูด

ธนากร ไม่อยากพูดด้วยจึงเดินเข้าบ้านไป พานนท์มองด้วยสายตาไม่ดีนักจึงเดินตาม พอดี แพนพี่สาวของแพรกำลังจะไปทำงาน เห็นชายแล้วจึงถามขึ้น

“อ้าว.............มารับน้องแพร หรอคะ........กำลังแต่งตัวอยู่เลย” ธนากรพยักหน้าว่า ใช่ “ไม่เห็น แพรบอก แพน เลยนี้ คะว่าจะให้คุณกร มารับ” แพนถามด้วยความสงสัย

คนที่เดินตามมาด้วยกลับแทรกขึ้นพูดว่า

“ก็คนมันจุ้น..........เขาไม่ได้เรียกอยากจะเสนอตัว”

แพนและกร มองหน้า พานนท์ที่พูดอยู่นั้น จนกระทั่งแพรเดินลงมา กรเห็นจึงคิดว่าหญิงสาวคงหายแล้วมั้ง

แพรเห็น ธนากร และรีบพูด

“นายมาทำไม.........”

“พอดีว่า ชั้นจะมารับเธอไปหา MR.Dragon เพราะว่าเธอต้องไปเรียนรู้งานเพราะคุณอามนตรีบอก”

“เดี๋ยว ชั้นตามไปก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องเสียเวลาเลย”

กร ไม่ตอบอะไรเพราะยิ่งพูดยิ่งไม่จบสักที แพนที่ยืนฟังอยู่จึงขัดขึ้น

“ไปเถอะ..........เดี๋ยวจะสาย คุณพ่อบอกเพราะอยากให้แพรเรียนรู้เกี่ยวกับนักลงทุนของคนนี้เอาไว้นะ........พอดีว่าพี่ต้องไปทำธุระให้คุณแม่ด้วยนะ” แพนพูดทำให้คนน้องสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“พี่ไปส่ง ไหมน้องแพร............” พานนท์อาสาทันที

แพร คิดเพราะยังไงพานนท์ก็ยังดีกว่านายธนากร อีกอย่างจะได้ให้ชายหนุ่มเสียหน้าด้วย

“ขอบคุณคะ พี่นนท์” แพรตอบ

ทำให้พานนท์ ถึงกลับยิ้มดีใจทันที และบอกให้ ธนากรไปเจอกันที่นัดหมายไว้นั้น กรรู้สึกผิดหวังกับการตัดสินใจของหญิงสาว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้และก็ขึ้นรถออกไป เพราะหญิงสาวไม่เห็นความหวังดีของตัวเขาเลย