แพ้ใจเธอ

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

เมื่อถึงบริษัท ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปทำงาน รุจนจึงเอ่ยกับเพื่อนสาวไว้ว่า

“แก....ก็อย่าอคติพี่ชั้นมากนะ ความเป็นจริงที่พี่ชั้นทำลงไปก็เพื่อหน้าที่ของเขา อีกหน่อยแกจะเข้าใจเองและ” รุจพูดจบพร้อมกับเดินเข้าห้องทำงานต่อ ปล่อยให้เพื่อนสาวที่จะต่อว่าตัวเขานั้น อึ้งจะพูดก็ไม่ได้พูด แถมโดนเพื่อนสอนอีก

แพรจึงเดินเข้าห้องทำงาน ซึ่งสิ่งแรกที่เจอก็คือ ช่อดอกไม้สีชมพู ที่ดูค่อนข้างจะหรูและราคาค่อนข้างแพง วางอยู่บนโต๊ะทำงาน หญิงสาวจึงเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับการ์ดสีชมพู ที่อยู่ติดกับช่อดอกไม้ หญิงสาวอ่านข้อความ “ขอแสดงความยินดี ในการทำงานในวันแรก ของน้องแพร” แพรอ่านการ์ดแผ่นนั้นจบ ได้สักพัก เจ้าของห้องก็เปิดประตูเข้ามา ธนากรเห็นกญิงสาวกำลังอ่านการ์ดและดูช่อดอกไม่นั้นอยู่ ในใจก็เกิดความสงสัย แต่ถ้าถามหญิงสาวถ้าจะได้คำตอบที่ไม่พึงพอใจเป็นได้ จึงได้แต่เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนเองที่ห่างกับหญิงสาวไม่มากนัก แพรเห็นชายหนุ่ม เดินผ่านโต๊ะเธอไปด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วก็เก็บช่อดอกไม้ไว้และเลิกยุ่งกับช่อดอกไม่นั้น พร้อมกับหยิบเอกสารที่อยู่บนโต๊ะ แล้วเดินไปให้ชายหนุ่ม

“เอกสารพวกนี้.......อ่านเสร็จแล้ว แล้วนี้ผลการรายงานตัว” แพรพูดพร้อมกับวางเอกสารไว้ตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งเซ็นเอกสารอยู่ พร้อมกับยืนรอคำสั่ง

กร วางมือจากเอกสารแล้ว พูดขึ้นกับหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา

“เดี๋ยว ชั้นอ่าน มีอะไร จะทำ ก็ไปทำเถอะ............” กรพูด แต่น้ำเสียงและท่าทางดูแปลกไป ทำให้แพรถึงกับ งง แต่ก็ไม่ได้สนใจพร้อมกับเดินไปทำงานที่โต๊ะต่อ

ระหว่างที่ทั้งสองนั่งทำงานอยู่ ด้วยความสงบและเงียบนั้น คนที่ไม่ชอบความเงียบอย่าง มนทิกา มีหรือจะให้บรรยากาศเงียบอย่างนี้ จึงเปิดเพลงที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ ฟังอย่างสบายใจพร้อมกับทำงานไปด้วย ชายหนุ่มที่นั่งอ่านเอกสารอยู่อย่างเครียดและกำลังใช้ความคิดด้วย ยิ่งได้ฟังเพลงด้วยแล้วยิ่งคิดไม่ออกด้วย การกระทำของแพร ทำให้ กร ถึงกับลุกออกจากที่นั่งและเดินไปปิดเพลงในคอมฯ ทำให้แพรมองหน้าและต่อว่าเขาทันที

“อะไรกัน................อยู่ดีๆก็มาเปิด หาเรื่องหร่อ.............ท่าจะบ้า” แพรต่อว่าพร้อมกับจะเปิดเพลงต่อ แต่มือของชายหนุ่มได้จับมือของหญิงสาวเพื่อห้ามไม่ให้ไปเปิดเพลงอีก ทำให้ทั้งคู่สบตากันเพราะตัวของทั้งคู่อยู่ใกล้กัน แพรได้สติจึงขยับตัวหนีและดึงมือออกจากแขนของชายหนุ่มที่กุมมือของเขาเอาไว้อยู่นั้นแล้วเอ่ยพูด

“จะมาว่าชั้นได้ไง..........ก็นายบอกว่า มีอะไรทำก็ไปทำ...............ผิดหรอ ถ้านายไม่อยากฟัง................ก็บอกชกันดี ๆ ก็ได้..............ชั้นจะได้ฟังของชั้นคนเดียว อย่างนี้เขาเรียกว่า เสียมารยาท รู้หรือเปล่า” แพรพูดพร้อมกับพูดประโยคหลังด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะหาเรื่องชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตน

กร ไม่พูดอะไร จึงเอ่ยพูดกับหญิงสาวก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง

“กฎข้อที่ 1 ของพนักงานที่นี้ ห้ามฟังเพลง ห้ามสงเสียง รบกวนคนอื่น เข้าใจ” กรพูดพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะทำงาน

แพรได้ฟังดังนั้น จึงลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงานของชายหนุ่ม พร้อมกับเดินไปแล้วใช้มือทั้งสอง ข้างทุบไปที่บนโต๊ะของชายหนุ่ม ด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ กรเห็นดังนั้น จึงพูดกลับไป

“ทำตัว ได้เหมาะสมกับลูกสาวของเจ้าของอัญมณีใหญ่ ระดับประเทศ จริง ๆ เลยนะเธอนะ............” กรพูดพร้อมกับสายตาที่ไม่พอใจแสดงลงไปในคำพูดนั้น แพรฟังดังนั้น จึงพูดกลับไปเช่นกัน

“แล้วทำไมละ............คนอย่างชั้นก็เป็นอย่างนี้............อยากทำอะไรก็ทำ.............อยากพูดอะไรก็พูดมีปัญหาไหม............ก็คนมันไม่รู้นะ” แพรพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อพูดจบแล้วจึงเดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง โดยสีหน้ายังบึ้งตึงและก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสาร ด้วยสีหน้าที่ยังบึ้งอยู่

เมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้วนั้น แพรเตรียมตัวและเคลียร์เอกสารทั้งหมดแล้วเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่ทักทายชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องเดียวกัน จนกรรู้สึกวงสัยและเอ่ยบอกก่อนที่หญิงสาวจะออกจากห้อง

“อย่าลืม ดอกไม้และการ์ดละ.............เดี๋ยวคนที่ให้จะเสียใจนะ” กรพูดแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร จนทำให้แพรถึงกับหน้าบึ้งอีกหลายรอบเลย

 เมื่อแพรเดินออกจากห้องชายหนุ่มที่ ชื่อ ธนากร แล้วเดินไปที่ห้องของเพื่อนชายที่สนิทที่สุดและคิดว่าพื่อจะสามารถช่วยแก้ปัญหาให้กับตนได้ เมื่อหญิงสาวเข้ามาในห้องของเพื่อนชาย สิ่งแรกที่แพรเห็น คือ รุจนกำลังวุ่นกับเอกสารของบริษัท ซึ่งสภาพของเพื่อนตอนนี้ ผมยุ่ง สีหน้าเคร่งเครียด ซึ่งบนโต๊ะก็เต็มไปด้วย แก้วน้ำเปล่าหลายแก้วพร้อมกับถ้วยกาแฟที่ตั้งเรียงกันอยู่ แพรจึงยืนดูอยู่ พอรุจนเห็นเพื่อนสาวยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงาน จึงเอ่ยถาม

“งานเสร็จแล้วหรอวะ................ถึงได้ว่างมาหาชั้นได้” รุจนถามเพื่อนสาวแต่สายตากลับก้มมองและเซ็นเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงานต่อไป

แพรเอ่ยตอบกลับคำถามเพื่อนพร้อมกับถาม

“งานแกเยอะมากขนาดนั้นเลยหรอวะ.............แล้วนี้ได้พักบ้างหรือเปล่า พี่ชายแกเนี่ยนะ ใช้แกอย่างกะทาส น้องตัวเองแท้ ๆ นะเนี่ย.........ชั้นว่านะแกนะยอมพี่แกมากไปรู้เปล่า ชอบสั่ง ดีแต่สั่ง...........บ้าอำนาจ” แพรพูด ๆ ๆ จนทำให้คนนั่งฟังเงยหน้าขึ้นมาต่อปากต่อคำด้วย ไม่ทัน

“เป็นไร ไปเนี่ย อารมณ์เสียมาจากไหนวะ .............ดูหน้าแกไม่ค่อย Happy เลยวะ” รุจนพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งทำงานแล้วเดินไปหาเพื่อนสาว

“จะไม่ให้ชั้นโมโหได้ไง.......พี่แกเนี่ย บ้าอำนาจนะ จะทำอะไรก็ไม่ได้ ขยับนิดขยับหน่อย ก็ผิดไปหมด ...............” แพรพูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซพาที่อยู่ติดกับหน้าต่าง

“แล้วแก ทำอะไรละ พี่ชายชั้นถึงได้ว่าแกนะ อีกอย่างนะพี่ชั้นนะ ไม่ว่าใครสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก............” รุจนพูดพร้อมกับสายตามองไปที่เพื่อนสาว แพรจึงโต้กลับ

“ไม่มีอะไร...........หรอก เย็นแล้วชั้นขอตัวกลับก่อนนะ” แพรมองดูนาฬิกาที่ข้อมือแล้วจึงเอ่ยขอตัว ทำให้เพื่อนชายถึงกลับ งง กับอาการของเพื่อนสาวคนนี้  ก่อนที่เพื่อนสาวจะเดินออกจากห้องไปนั้น ชายหนุ่มจึงเอ่ยพูดขึ้นตามหลังไป

“ไม่ไปไหนหรอวะ............วันนี้ ไปกินข้าวบ้านใยเมย์เปล่า........กลัวมันเหงาวะ” รุจนพูดขึ้น

“ไม่.....” คำพูดของหญิงสาวค่อนข้างจะมั่นใจกับคำตอบที่ตอบไป ทำให้เพื่อนชายไม่กล้าพูดอะไร จึงได้แต่อยู่เฉย ๆ มองเพื่อนสาวออกจากห้องไปก็เท่านั้นเอง

***************

แพรเดินออกมาจากห้องของเพื่อนแล้วนั้น จึงตรงไปที่รถทันที แต่สิ่งที่หญิงสาวเห็นนั้นก็คือ มีคน 2 คนมาอยู่ที่รถของเธอและก็กำลังจะทำอะไรก็ไม่รู้ แพรรีบวิ่งไปพร้อมกับตะโกนถามชาย 2 คนที่อยู่รถของเธออย่างหาญกล้า

“ทำอะไรกันนะ............” แพรพูดพร้อมกับรีบเข้าไปห้ามชายหนุ่มที่ค่อนข้างจะอายุมากแต่ก็แข็งแรงพอสมควร กำลังใช้เชือกผูกที่ท้ายรถของเธอ

“คุณ เป็นเจ้าของรถหรือเปล่าครับ.......” ชายหนุ่มอีกคนกล่าว

“ใช่ แล้วทำไม มีอะไร.............” แพรเริ่มสีหน้าไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ทำใจดีสู้เสือไว้

“คือว่า พวกผมจะเอารถคุณไปเข้าอู่ ซ่อมนะครับ.........ตรงนี้มีรอยชนและก็รอยขีดข่วน เดี๋ยวผมจะไปทำสีให้ใหม่” ช่างคนเดิมพูดกล่าวต่อ

แพรมองไปที่รอยที่ ช่างบอก พร้อมกับถามต่อ

“ใครสั่ง.........ชั้นว่าชั้นยังไม่ได้เรียกชั่งมาเลยนะ............หรือว่าพี่ชายชั้น คุณพ่อ” แพรคิด ๆ จนช่างเอ่ยขึ้นมา

“คุณ ธนากร สั่งครับ”

เมื่อแพรได้ยินดังนั้น ถึงกลับรีบบอกให้ช่างไม่ต้องลากรถของเธอไปไหนทั้งสิ้น

“ไม่ต้องแล้ว............ขอบคุณนะที่ทำตามคำสั่ง ของ.....เออ.....เอาอย่างนี้แล้วกัน คุณช่วยโทรบอกคนที่สั่งคุณมาด้วยนะว่า เจ้าของเขาบอกว่า มีปัญญาทำเองได้” แพรพูดพร้อมกับบอกให้ช่างทั้งสองหลีกทางให้เธอด้วยเธอจะกลับบ้าน

ทำให้ช่างถึงกับ งง ไปเลย จนช่างต้องโทรไปรายงานเจ้าของคำสั่งที่บอกมา

เมื่อ กร ได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วนั้น ก็พอจะรู้ว่าอะไรคืออะไร