คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : LTW -Plan-
*6*
[Plan]
ชายร่างใหญ่มีศักดิ์เป็นราชันยืนอยู่หน้ากระจกใส นัยน์ตาสีนิลที่มองทอดออกไปดูไร้จุดหมาย ภายในใจก็ยังคงกังวลถึงเด็กน้อยที่ตนเองเฝ้าทะนุถนอมมาตลอด 19 ปี อีกเพียงหนึ่งอาทิตย์ก็จะครบ 20 ปีบริบูรณ์แล้ว หลังจากนั้นถัดไปอีกอาทิตย์ทุกอย่างก็จะลงตัว..
“ท่านพ่อ..”
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมร่างทั้งสองของชายหนุ่มที่เพิ่งจะกลับมาถึง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็ได้เอ่ยเรียกผู้ที่ทั้งเคารพ และเกรงกลัว
“น้องเป็นยังไงบ้าง?”เอ่ยถามเสียงเรียบ ทั้งๆที่ไม่ชายตาไปมองด้วยซ้ำว่าคนที่เฝ้าตามหามาด้วยกันรึเปล่า ราวกับรู้อยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“ก็ยังอยู่ดีครับ ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรเลย แต่ที่สำคัญ...”เงียบเว้นเสียงราวกับชั่งใจในสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป ไม่รู้ว่าถ้าชายตรงหน้าจะรู้สึกยังไงกันการตัดสินใจของตัวเอง
“ซินเซียร์รักผู้ชายคนนั้นสินะ”เสียงนั้นพูดขึ้นก่อนจะปิดเปลือกตานิ่ง ไม่มีอาการโกรธหรือจะเกรี้ยวกราดใดๆ ทำให้ทั้งสองได้ถอนหายใจโล่งอกไปเปราะหนึ่ง แต่ก็ใช่ว่าจะวางใจไปซะทีเดียว
“แล้วจะให้เราทำอะไรต่อรึเปล่าครับ?”เสียงหวานหูของหนุ่มเอลถามขึ้นอย่างสุภาพนอบน้อม ต่างกับตอนที่อยู่บนโลกลิบลับ
“ไปเรียกเบลกับโซลมา”สั่งจบก็ลุกขึ้นกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ที่ทำให้ดูมีอำนาจขึ้นไปอีก ชายหนุ่มทั้งสองค่อมหัวให้น้อยๆก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
“เฮ้อ... น่ากลัวอ่ะ”เสียงแหลมหูกลับมาอีกครั้งก่อนจะเดินลิ่วหมายจะกลับห้อง
“เดี้ยวดิ ไปเรียกไอโซลมาก่อน”เอ่ยรั้งไว้ ให้ทำในสิ่งที่ท่านพ่อสั่ง
“ไปเองดิ เดี้ยวฉันไปเรียกเบลก็ได้”บ่นใส่ไปก่อนจะรีบเดินหนีไปยังห้องฝั่งหญิงทันที
“เฮ้ย.. ไม่เอาแบบนี้สิ...”ชายในชุดผ้าคลุมที่มิดไปทั้งตัวได้แต่พึมพำกับตนเอง ขาเรียวก้าวลงบันไดไปยังห้องครัว แล้วตรงไปยังตู้เย็นขนาดกลางซึ่งพอเปิดออกมาก็มีแก้วค็อกเทลบรรจุโลหิตอยู่มากมาย ใจจริงก็ไม่ได้พิศวาสไอของพวกนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เคยมีช่วงนึงที่คิดว่าจะไม่แตะต้อง แต่ก็ทำให้ร่างกายย่ำแย่จนได้แต่นอนซม
พอได้นึกหวนถึงวันนั้นก็มีน้องเล็กเนี่ยแหละที่ชอบมากรอกใส่หูทั้งวันกับเอลว่าต้องกินลงไป ทั้งๆที่ตัวน้องเล็กไม่ต้องมาสนใจเขาก็ได้ แต่ก็ยังดันทุรังมาหาบ่อยๆ จนอดสงสัยไม่ได้ว่าบ้านเราขาดน้องเล็กไปที่นี่มันจะเงียบเหงาขนาดไหนนะ ซึ่งก็จริง เมื่อไม่มีน้องเล็กแล้วเหมือนบางสิ่งมันขาดหายไป ใจแรกก็อยากจะรีบๆพาน้องกลับมา แต่กไม่อยากเห็นแก่ตัว
ภายในความทรงจำของผู้ชายคนนั้นดูน้องเล็กจะชอบตัวคนที่ชื่อว่านัทเป็นพิเศษ มันพิเศษจนเขายังอิจฉาจริงๆ
ของเหลวสีเลือดไหลผ่านไปตามลำคอระหงที่คว้ามาดื่มโดยไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก นี่เดียวก็ต้องไปตามตัวไอบ้าโซลนั่นอีก อุตส่าห์ไม่เจอมาเป็นเดือนแล้วแท้ๆนะ สมน้ำหน้าจริงเชียวที่โดนพ่อกักบริเวณไว้
แอ๊ด...
เสียงเปิดประตูไม้ที่ไม่มีใครได้ย่างกรายมาหลายวันดังขึ้น ร่างโปร่งของรูนเดินเข้าไปช้าๆ โดยไม่ลืมที่จะติดแก้วบรรจุเลือดมาด้วย
“ที่รักก พาเราออกไปที”เสียงแหบราวกับคนตายดังขึ้นพร้อมกับร่างซูบเหมือนไม่มีเครื่องในใดๆ กับผิวหนังที่แทบจะกลืนไปกับกระดูกนอนนิ่งอยู่บนพื้นพรมสีแดงฉาน เมื่อได้เห็นสภาพคนตรงหน้าก็ต้องรีบปรี่ตัวเข้าไปหา
“เอานี่ รีบๆดื่มไปเลย”เสียงนุ่มรื่นหูเอ่ยสั่นน้อยๆด้วยความกลัวว่าคนตรงหน้าจะแหลกสลาย มือเรียวประคองหัวทุยนั้นขึ้นมาวางบนตักตนก่อนจะค่อยๆประเคนให้ของเหลวได้สัมผัสกับริมฝีปากแห้ง ซึ่งเจาของร่างซูบก็รีบดื่มจนหมดไปทุกหยด
“แค่นี้มันไม่พอหรอก..”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเจ้าเลห์ก่อนจะจับใบหน้าหวานให้เอียงคอ ก่อนจะฝังเขี้ยวแหลมลงกับซอกคอหอมกรุ่นที่แสนคุ้นเคย ร่างโปร่งสะดุ้งก่อนจะล้มลงนอนราบกับพื้น แต่ก็ไม่วายที่คนโลภมากจะตามมาติดๆ
“อื้อ.. หยุดนะ ไม่งั้นเราจะฟ้องพ่อ”สิ้นประโยคนั้นร่างที่จากผอมแห้งกลับมามีเนื้อหนังที่ดูแน่นขึ้น พร้อมทั้งมีเรี่ยวแรงมากเสียจนชายเบื้องล่างหมั่นไส้ก็ลุกขึ้นนั่ง
ฝ่ายรูนเองก็กลับมานั่งใหม่โดยเปลื้องผ้าคลุมผืนใหญ่ออกไม่พอ ยังค่อยๆปลดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางออกตาม เผยให้เห็นผิวเนื้อซีดเนียนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของตนเอง ปากเรียวเบะออกก่อนจะเอ่ยคำให้ร่างตรงหน้าต้องกระโจนเข้าใส่อีกครั้ง
“เลอะแบบนี้ทำความสะอาดให้หมดเลยนะ โซล...”พอจบประโยคนั้น ลิ้นร้อนของชายตรงหน้าก็ไล้ไปตามลำคอระหง แผลที่เพิ่งได้ฝากไว้บัดนี้กลืนกลายกับผิวเนื้อไปเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนโซลจะอยากแกล้งด้วยที่ลิ้นร้อนไล้เลียช้าๆที่กลางอกสีหวาน เลือดที่ไหลเองก็เริ่มจะย้อยลงไปเรื่อยๆจนถึงแอ่งสะดือ
“เร็วๆ เดี้ยวคนอื่นก็เห็นหรอก”เร่งเตือนเพราะถ้าโดนเห็นตัวเขาก็คงจะแย่ไม่แพ้กัน
“เห็นหมดแล้วแหละย่ะ..”เสียงของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลังทั้งสอง เรียกให้ร่างด้านบนต้องรีบจัดการคราบเลือดให้เสร็จหมดจด
“นี่ถ้ามาช้ากว่านี้พวกเธอไม่เสร็จกิจกันแล้วรึไง ก็อยู่นี่ว่าที่นี่มีกฎยังไง ถ้าท่านพ่อหรือพี่โรสรู้จะโดนอะไรบ้าง ฉันเหนื่อยที่จะต้องมาตามเช็ดเรื่องงี่เง่าที่พวกนายก่อนะ แถมผลเสียมันจะไม่ได้เกิดแค่นั้นด้วย เกิดพลาดจนได้ตัวอัปยศออกมาเดี้ยวก็ได้จบชีวิตในห้องไม้นั่นหรอก”สั่งสอนยืดยาวจนหนุ่มหล่อหาววอดอย่างเซ็งๆ
“พี่เบลก็รู้นี่ว่าเรารักกัน”หาวเสร็จก็พาลเถียงพี่สาวแท้ๆต่อ โดยมือเองก็ไม่ได้อยู่ว่าง คอยช่วยใส่เสื้อผ้าให้รูนไปเรื่อยๆ
“แต่พวกนายเป็นพี่น้องกันนะ! นายก็รู้ถ้าเกิดรูนท้องขึ้นมาเขาจะต้องตายตามกฏในบ้าน!”เอ่ยด้วยอารมณ์ และความเป็นห่วงน้องสายเลือดเดียวกัน รูนเป็นเด็กดี เธอไม่อยากให้เขาต้องมาตายเพราะความไม่ประสีประสาของไอเด็กนอกคอกนี่
“...”เมื่อรับรู้ได้ถึงโทสะก็ได้แต่เงียบไม่พูดอะไรออกไปอีก รูนเองก็ได้เพียงแตะบ่าพี่ชายแท้ๆก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องไป
“พ่อเรียกใช้พวกเราให้ไปดูแลน้องเล็ก และฉันจะไม่พูดอะไรมาก นายต้องห้ามใช้อารมณ์ในการทำงานนี้ น้องเล็กเลือกผู้ชายคนนี้ เราต้องเคารพสิทธิ์ของเขา”พูดออกไปด้วยความใจเย็น และเตือนเอาไว้ เพราะรู้ว่าโซลเองก็หวงอาเซียร์ไม่ใช่น้อย ไม่รู้จะมาเกิดอารมณ์เป็นพี่ที่ดีกับตัวเล็กอะไรนักหนา ใครเข้าไปแตะต้องเข้าหน่อยก็จำต้องมีเรื่องทุกที เว้นซะแต่ผู้หญิงกับตาบาสนั่นก็เว้นไปอีกหนึ่ง
“เหอะ มันมีดีอะไรเจ้าหญิงน้อยถึงได้รัก!”เสียงกระฟัดกระเฟียดดังขึ้นเรียกให้พี่หญิงเบลต้องถอนหายใจออกมาหน่ายๆ แต่ถึงจะบ่นไปแต่ก็รู้ว่าจะไปทำอะไรผู้ชายคนนั้นได้
“แต่งตัวเสร็จรึยังจะได้ไปซักที”เอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่ามันจะนานเกินไปแล้วกะอีแค่ไปแปปเดียวเดี้ยวก็กลับ มันก็ดั้นบอกจะไปลารูนก่อน แต่มันก็ไม่น่าจะนานขนาดนี้หรอกนะ แถมไม่เห็นมันจะพูดอะไรมากนอกจากฟัดน้องตัว้องไปมา
“เออๆ เสร็จแล้วก็ได้ว่ะ”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหมดอารมณ์ก่อนจะยอมละออกมาจากร่างโปร่งนั้น
ต่อไปก็ได้เวลาทำตามแผนของพ่อแล้ว...
งงกันมะ? ถ้าไม่งงก็ดีไป แต่อยากให้งง เอ๊ะ ยังไง55555
ไอเรื่องคำถามเนี่ยส่วนใหญ่จะถามถึงขนาดตัวและอายุหนูซินเนอะ
ก็ซินอายุประมาณ 19 กว่าๆจะ20ตามที่ป๊าในเรื่องได้บอกไว้แล้ว พอ 20 คงคงจะโตขึ้นแหละค่ะ ตอนนี้ยังตัวเล็กเหมือนเด็กๆอยู่555
เรื่องโดนใช้ประโยชน์นี่เดี้ยวไว้ก่อนดีกว่านะ เก็บไว้งงต่อไป =.,=
ก็มาตอนนี้ไม่มีอะไรมากหรอกเนอะ ไว้ตอนต่อไปแล้วทั้งคู่จะไปเที่ยวกัน~~
เจอกันตอนค้าาา
เม้นต์ให้รู้ว่ายังรอกันอยู่บางก็ดีนะค่ะ >3<
ปล. โอ้เย้ ถ้าเราจะเปิ่นได้ขนาดนี้ = =;
ลืมใส่ชื่อตอนอ่ะเนอะ55555 ทำเป็นไม่เห็นแล้วผ้านมันไปแล้วกัน
ขอบคุณมากนะคร้าบบบที่เตือนนน >w<b
ความคิดเห็น