คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : LTW -Nearly-
*3*
[Nearly]
ตาคมค่อยๆลืมขึ้นตื่น กวาดมองไปรอบห้องที่มีแสงสลัวๆอยู่
..ทำไมมานอนบนโซฟาได้ว่ะเนี่ย..
ร่างหนาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะยืดบิดตัวไล่ความขี้เกียจออกไป
..ไปนอนต่อในห้องดีกว่า..
เมื่อเปิดประตูห้องนอนที่เปรียบเหมือนสวรรค์ออกก็ต้องช็อคจนแทบจะเป็นลม เมื่อได้พบว่าร่างบางของคนที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ไม่มีจริง เป็นแค่นางในฝัน แต่ที่ไหนได้ นั่นมันไม่ใช่ความฝัน แถวยัยตัวดีนั่นก็กำลังยืนอยู่บนราวระเบียงอีกต่างหาก
“เฮ้ย!! ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ”เสียงทุ้มเอ่ยตะโกนด้วยความตกใจเมื่อคิดว่าซินคงจะต้องคิดสั้นกระโดดฆ่าตัวตายแน่ๆ แค่กลับบ้านไม่ได้ไม่น่าจะคิดสั้นแบบนี้เลยให้ตายสิ
“อ่าวนัท ดูสิๆ นั่นอะไรอ่ะ สีส๊วยสวย”นิ้วเรียวชี้ไปยังวงสีส้มบางๆที่กำลังอยู่หมิ่นกับตึกมากมาย
“พระอาทิตย์ไงเล่า ลงมาได้แล้ว”มองตามไปก็พบกับวิวดีๆที่ไม่เคยคิดว่าจะเห็นได้ในตัวเมืองใหญ่แบบนี้
“ขออยู่อีกแปปนะ ลมเย็นมากเลย”พูดเสร็จก็กางแขนออกตั้งฉากกับลำตัว ตากลมหลับพริ้ม ผมลอนยาวสยายไปตามแรงลมที่ปะทะมา
แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อแสงสีส้มเริ่มจะทอเป็นสีเหลืองสว่างจ้า อาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนัทที่ได้ปะทะกับแสงแดดตรงๆ แต่กับซินเซียร์นั้นไม่ใช่..
“โอ๊ย! แสบ”เมื่อแสงอาทิตย์เจิดจรัสปะทะเข้ากับผิวซีด ร่างบางก็ต้องสะดุ้งและงอตัวลงเพื่อจะป้องกันตัวเองตามสัญชาตญาณ แต่สำหรับตอนนี้การกระทำแบบนั้นกลับทำให้จะมีแต่อันตรายมากขึ้น
“ซิน!!!”ตะโกนชื่อไปก็รีบเข้าไปคว้าเอวบางมากอดไว้ก่อนที่จะได้ร่วงลงไปเป็นข่าวหน้าหนึ่งซะก่อน
“เล่นอะไรว่ะเนี่ย”สถบเบาๆก่อนจะรู้สึกถึงหัวกลมที่ทิ้งน้ำหนักลงมาบนไหล่ตน นัทรีบพลิกตัวบางของซินให้หันมาตรงๆ
ตาคมเบิกกว้างเมื่อพบว่าร่างขาวซีดบัดนี้แดงเถือก เป็นรอยปื๊ดมากมาย มือหนาเอื้อมไปตบเบาๆที่แก้มนวลแต่ก็ยังคงไม่สามารถเรียกสติของคนตรงหน้าให้กลับมาได้ นัทตัดสินใจใช้แขนแกร่งของตนประคองร่างบางขึ้นมาอุ้มแล้วรีบพากลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
..ตัวร้อนชิบ แพ้แสงเปล่าว่ะ ร้อนทั้งตัวเลยเนี่ย..
“เอาว่ะ! ขอโทษนะ”ลังเลวิธีช่วยมานาน ก่อนจะตัดสินใจเลือกทำในสิ่งที่น่าจะเป็นผลที่สุด
ร่างสูงอุ้มตัวเล็กเข้าไปยังห้องน้ำก่อนจะจัดการเปิดก๊อกน้ำเย็นให้แรงที่สุด น้ำเย็นสีใสไหลพุ่งออกมาลงอ่างน้ำไม่ขาดสาย นัทเอื้อมมือไปเลิกเสื้อโคร่งใหญ่ขึ้นก่อนจะค่อยๆดึงออก ผิวเนื้อสีขาวซีดราวกับไร้ชีวิตช่างตัดกับรอยเปื้อนแดงเสียเหลือเกิน แต่นั่นก็ไม่ใช่เวลาจะมาคิดอะไรแบบนั้น
ก๊อกน้ำถูกปิดลงด้วยฝีมือคนเปิดเอง นัทค่อยๆประคองให้ร่างบางอยู่ในน้ำเย็นนั้นอย่างเบามือก่อนจะทิ้งให้ทั้งร่างนอนอยู่ในอ่างพักใหญ่
ระหว่างที่รอก็ไล่สายตาไปมองตามเนื้อตัวขาวซีดอย่างพินิจ
..ยังเด็กอยู่เลยนี่หว่า หน้าอกก็ไม่มี..
“อะไรมันนูนๆออกมาป่าวว่ะ..”เมื่อสังเกตได้ต่ำลงไปก็ต้องรู้สึกแปลกตาขึ้นมาพิกล เพราะเหมือนมันจะมีอะไรๆอยู่ตรงการเกงชั้นในนั้น
“อื้อ..”เสียงครางได้สติทำให้นัทต้องเสมองไปทางอื่น แล้วใช้มือลูบใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าว
..นี่กูลวนลามเขาทางสายตาไปแล้วดิ..
“พี่นัท!”อุทานเรียกชื่อก่อนจะลุกขึ้นถลาตัวเข้าไปกอดเอวหนาไว้ ใบหน้าสวยซุกเข้ากับอกแกร่ง คนโดนซุกเองก็ได้แต่ทำหน้าเหวอตกใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มน้อยๆ เหมือนต้องการจะปลอบประโลม
“ซินนึกว่าซินจะไม่รอดแล้ว ซินนึกว่าซินจะไม่ได้มีชีวิตแล้ว นึกว่า ฮึก จะไม่ได้เจอพี่นัทอีกแล้ว”ระล่ำระลักเสียงสั่นพลางกอดแน่นขึ้นไปอีก แต่นัทก็ดันไหล่บางออกเบาๆ ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่กลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะหายใจไม่ออกซะมากกว่า
“ไม่เอาไม่ร้องนะครับ แค่นี้ไม่ถึงตายหรอกน่า”เอื้อมมือไปเกลี่ยให้น้ำตาที่เปรอะดวงหน้าสวยออก ก่อนจะโยกหัวเล็กไปมาเล่น
“แต่ซินรู้สึกเหมือนกับว่าถ้าโดนไอแสงนั่นนานๆแล้วจะหายไป..”น้ำเสียงที่ติดจะหวั่นๆกับใบหน้าที่แสดงความหวาดกลัว ทำเอานัทอดที่จะคว้าร่างเล็กนั้นมากอดแน่นๆอีกรอบไม่ได้ หน้าหล่อเกยบนไหล่มน ร่างทั้งสองแนบชิดราวกับแยกออกจากกันไม่ได้
..ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่เพิ่งเจอกัน แต่กลับรู้สึกเหมือนผูกผันเสียเหลือเกิน..
“ตอนนี้ซินปลอดภัยแล้วนะ อยู่กับพี่นัทนี่ไง”เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบโยน รับรู้ถึงความเปียกชื้นบนไหล่ที่ยังมีมาเรื่อยๆ และแรงสะอื้นจากลำตัวบางๆนี้ที่ดูเหมือนจะพอสงบลงบ้างแล้ว
“เดี้ยวนะ พี่นัทรู้ชื่อซินได้ไงอ่ะ”ใบหน้าสวยผละออกมาก่อนจะเอียงคอถามอย่างใสซื่อ ตากลมที่ยังพอมีความชื้นของน้ำใสมองตาคมอย่าง งงงวย
“พี่นัทอยากรู้อะไรก็ต้องได้รู้หมดนั่นแหละ หึหึ”ใช้คำตอบเดียวกับที่คนถามเคยตอบตนมา มือหนาเอื้อมไปหนีบจมูกโด่งส่ายไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว ซึ่งตัวเล็กก็ร้องอื้ออึงแล้วเอื้อมมือเย็นไปหยิกแก้มใสบนใบหน้าหล่อให้ยืดออกข้างอย่างไม่ยอมแพ้
“โอ๊ยๆๆ พอแล้วๆซิน”เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บแก้มที่เริ่มจะมากขึ้นแล้วก็ต้องรีบปรามมือเล็กให้หยุดเสียที ส่วนมือนัทเองก็ละออกมาจากจมูกเล็กนั้นเช่นกัน
“ฮ่ะๆๆ แก้มพี่นัทแดงแจ๋เลยย”เสียงใสหัวเราะร่วนพลางมองไปยังแก้มที่แดงเถือกไปด้วยรอยที่เพิ่งจะหยิกไป โดยที่ไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าจมูกที่เคยขาวๆนั้นขึ้นสีแดงเรื่อเป็นรอยเหมือนกัน
“เดี้ยวเถอะ แบบนี้ต้องเอาคืน”นัทว่าพร้อมทั้งอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่าออกจากห้องน้ำไปยังห้องนอน ก็ไม่รู้ว่าทำไมยังไม่ไล่ให้เด็กแปลกประหลาดคนนี้ไปสักที แต่ความรู้สึกแปลกๆในใจมันบอกว่าหากมีคนๆนี้อยู่ข้างๆจะไม่มีวันที่ต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวอีก แถมการที่ต้องมาเล่นอะไรเด็กๆแบบนี้ ทั้งๆที่ปกติ เวลานี้เขาจะยังนอนอยู่บนเตียงสบายๆแท้ๆ
“อ๊ะนัท ฮ่าๆๆ ไม่เอาอ่ะ มันรู้สึกฮ่ะๆ แปลกๆ”ทั้งเสียงหัวเราะและเสียงพูดที่ปนเปกันมั่วดังขึ้น เมื่อนัทใช้คางของตัวเองกดลงไปกับเอวบางๆ ที่พยายามจะเบี่ยงหลบแต่ก็ไม่พ้นสักที ผ่านไปได้สักพักใบหน้าหล่อก็ผละออกมาด้วยความที่แกล้งจนพอใจแล้ว
“เป็นไง ฤทธิ์เยอะนัก”เอ่ยแซวสภาพที่ตัวเล็กกำลังหอบหายใจหนักๆพร้อมใบหน้าแดงๆเหมือนผ่านศึกหนักมาซะอย่างนั้น
“...”ซินเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีกได้แต่นอนหอบด้วยความเหนื่อย ส่วนนัทเองก็รู้สึกเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ก็รีบยกแขนของตนเองขึ้นมามอง ก่อนจะอุทาน’เฮ้ยงออกมาดังๆ เมื่อพบว่ารอยแผลที่ตัวเล็กฝากไว้เมื่อคืนหายไปแล้ว
“ได้ไงว่ะ? ...”ได้แต่เอ่ยถามกับตัวเอง โดยมีตากลมคอยมองอยู่ก่อนจะหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว เรียกให้ใบหน้าหล่อต้องหันไปมอง
“ซินทำให้นัทหายเจ็บได้ด้วยเห็นมั้ย”รอยยิ้มสดใสถูกส่งมาให้นัทที่ได้แต่ทำหน้าฉงนอยู่อย่างนั้น เรื่องที่ผ่านๆมาก็ว่าแปลกแล้ว แต่เรื่องนี้มันแปลกกว่าอีก แผลสดหายได้ในชั่วข้ามคืนเนี่ยนะ แบบนี้มันจะเว่อร์เกินไปแล้ว
“แต่.. ช่างเถอะ”ตัดสินใจที่จะลืมๆมันไปดีกว่า เพราะรู้ว่าคิดไปคำตอบที่ได้มันคงจะทำให้วุ่นวายเปล่าๆ ตอนนี้มาคิดก่อนดีกว่าว่าจะพาไอตัวเล็กนี่ไปซื้อของใช้ยังไงดี
“นัททท ซินอยากอาบน้ำแล้ววว”เสียงหวานพูดยืดยาน พร้อมทั้งลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้าง ตากลมจ้องแป๋วไปยังใบหน้าหล่อที่กำลังมองสัดส่วนบางๆนี้ คงต้องไปหาซื้อเสื้อผ้าให้ใส่แล้วด้วยสิเนี่ย
“ไปอาบก่อนเลย เดี้ยวนัทเอาเสื้อไปให้ แล้วอย่าแก้ผ้าหน้าห้องอีกละ ไปถอดเสื้อผ้าข้างในนู่น”เอ่ยเตือนเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ถึงเมื่อกี้จะเห็นไปหมดแล้วก็เถอะ แต่ก็ใช่ว่าจะต้องมาให้เห็นกันบ่อยๆนี่นะ
“นัทไม่ถอดเสื้อให้ซินหรอ”ถามพร้อมทั้งทำหน้าบ๊องแบ๊วใส่ ทำเอานัทต้องสะอึก ก็เพาะเป็นปกติที่ซินจะมีคนคอยทำนู่นนี่ให้เสมอ
..ใครสอนให้พูดแบบนี้ว่ะเนี่ย รักนวลสงวนตัวหน่อยสิโว้ยยย..
“ทะลึ่งแล้ว ไปๆ ไปอาบน้ำก่อนไป”คะยั้นคะยอดันไหล่บางให้ออกนอกห้องไป ก่อนจะต้องกุมอกซ้ายที่หัวใจเจ้ากรรมเต้มไม่เป็นส่ำ
..ชายโชล่ะเหนื่อยใจ หัวใจทำงานหนักแบบนี้ทั้งวันจะไหวมั้ยว่ะเนี่ย..
เฮ้~ มาอีกตอนแบ๊ววววว
มีแต่คนบอกพี่ซินช่างโมเอ้วววมวากกก // แอคโค่ว (เพื่อ?)55555
ไรต์เลยจะคงคอนเซปนี้ต่อไป~~
ส่วนพี่นัทก็ ปล่อยให้เขามึนกับพี่ซินไปก่อนแล้วกันเนอะ =.,=
ช่วงนี้เริ่มจะเลือกไม่ถูก อยากเก็บไว้ทั้งสองคนจริงๆ // โดนตบ55
เอาเป็นว่าฝากติดตามแล้วก็เม้นต์ซักนิดกันหน่อยนะคร้าบบบบ
ปล. รู้สึกเหมือนมีอาถรรพ์ มาเป็นดูที่ไรต์เม้นต์ของแต่ละตอนมันจะเท่ากันเป๊ะๆเลย555 แอบขำอยู่
แล้วก็ขอบคุณคนที่ให้กำลังมาด้วยนะคร้าบบบ
ความคิดเห็น