คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : LTW -MuDDle-
*2*
“เธอชื่ออะไร?”
“ซินบอกไม่ได้ ปะป๊าบอกว่าห้ามบอกชื่อกับใครเด็ดขาด”เสียงหวานใสเอ่ยตอบอย่างฉะฉาน
..เวร แล้วเรียกแทนตัวเองซะขนาดนี้ ตรูควรจะทำเป็นไม่รับรู้ว่างั้น..
“เอ่อ งั้นจะให้เรียกว่าอะไรละ?”เอ่ยถามอย่าง งงๆ เพราะก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่เรียกชื่อที่เสียงนั้นเผลอพูดออกมาเลย
“พี่ๆทั้งสิบสี่ชอบเรียกว่าน้องสุดท้อง ไม่ก็ตัวเล็ก ไม่ก็เจ้าหญิง ไม่ก็คุณหนู ไม่ก็....”ฉายามากมายที่ออกมาจากปากเรียวนั้น ไม่ได้ทำให้สมองของคนตัวสูงจำได้หมดซะทีเดียว
“เอ่อ งั้นคิดชื่อไหนออกก็จะเรียกชื่อนั้นแล้วกันนะ”ตอบอย่างเหนื่อยใจ เมื่อเสียงช่างจ้อนี้ดูเหมือนจะไม่จบลงง่ายๆ
“แล้วบ้านเธออยู่ไหนละ?”และแล้วคำถามสำคัญก็ได้หลุดออกมาจากปากชายหนุ่มเสียที
“เซียร์ก็ไม่รู้เหมือนกัน เวลาเซียร์จะมาโลกมนุษย์นะ จะมีพี่หนึ่งในสิบสี่ที่ได้รับมอบหมายจากปะป๊าให้พาเซียร์มาที่นี่ แล้วก็นะเวลาพี่ๆพามาเซียร์ก็มองไม่ทันด้วยแหละ มันอยู่ๆก็แว๊บไปมาเลย แต่ก็สนุกมากเลยนะ พี่นัททำได้มั้ย?”เสียงใสเอ่ยเจื้อยแจ้ว พลางถามชายหนุ่มซึ่งกำลังพยายามประมวลผลสิ่งที่ตัวเล็กพล่ามเข้าหูซ้ายซึ่งดูเหมือนจะทะลุออกหูขวาหมดเลย
“ทำไม่ได้หรอก.. เอ๊ย แต่เธอรู่ชื่อฉันได้ไงเนี่ย??”เมื่อนึกไปอีกทีก็ต้อง งงอีกรอบ
..รู้ได้ไงว่ะ ว่าเราชื่อนัท หรือได้ยินที่พวกพี่แซมเรียกตอนเข้าไปช่วย..
“จะไม่รู้ได้ไง ไม่ว่าเค้าจะอยากรู้อะไรก็จะรู้หมดอ่ะแหละ”สรรพนามที่มักจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆในทุกประโยคทำให้นัทขมวดคิ้วเครียด แต่ก็คงจะไม่มีเรื่องไหนเครียดเท่ากับสิ่งที่เด็กคนนี้พูดออกมาแล้วละ
“เอางี้ดีกว่า เดี้ยววันนี้เธอนอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน ไว้ค่อยคุยอีกทีพรุ่งนี้”เอ่ยปัดปัญหาไว้เคลียร์ที่หลัง เพราะสภาพเขาตอนนี้ก็โทรมใช้ได้ ต้องการพักผ่อนอย่างด่วนเลยด้วยซ้ำ
“แต่เราอยากอาบน้ำก่อน..”พูดเสียงอ่อย เมื่อรับรู้ว่าเวลานี้มันดึกเกินกว่าจะลืมตาได้แล้ว แต่ความสกปรกที่ได้รับจากโลกนี้มันทำให้รู้สึกเหนอะหนะไปทั้งตัว
“ก็ต้องอาบก่อนอยู่แล้วล่ะ แต่เดี้ยวฉันจะไปหาชุดให้แล้วกันไปรอหน้าห้องน้ำแปป”นิ้วเรียวชี้ไปยังหน้าประตูห้องก่อนจะเดินไปยังห้องนอนเพื่อรื้อตู้เสื้อผ้าหาชุดเก่าๆมาให้ร่างบางใส่
“เสื้อเล็กๆมันหายไปไหนหมดว่ะเนี่ย”บ่นไปก็คุ้ยตามลิ้นชักใตตู้เสื้อผ้าต่อ จนกระทั่งเจอเสื้อยืดสีเทาตัวโคร่งที่ขนาดเข้าใส่ยังตัวโคตรใหญ่เลย
..หาเสื้อไม่ได้ก็เอาเป็นกระโปรงไปแล้วกันว่ะ แล้วค่อยใส่เสื้อกล้ามข้างในอีกที..
“เอาตัวเล็ก อาบเสร็จแล้วใส่ชุด.. เฮ้ย!!”เมื่อเดินกลับมาก็เห็นร่างบางนั่งหันหลังให้พร้อมทั้งเปลือยท่อนบนอยู่ หลังขาวเนียนที่มีผมสีน้ำตาลเข้มปรกอยู่ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรได้มากเลย ร่างสูงรีบหันหลังแล้ววางชุดนอนไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง
..ผู้หญิงที่ไหนเขาแก้ผ้ากันโท่งๆอย่างนี้ว่ะ แต่โคตรขาวเลยว่ะ เอว สะโพกนี่สุดยอด แต่เสียดายไม่มีหน้าอก..
“นี่กูคิดอกุศลแม้แต่กับเด็กหรอว่ะเนี่ย!”ด่าทอตัวเองไม่พอยังต้องทึ้งหัวไปมา ราวกับต้องการจะลืมภาพเมื่อกี้ไปให้ได้ หัวใจที่ทำงานผิดปกติทำให้ใบหน้าหล่อต้องขึ้นสี
..อยู่ด้วยนานๆคงจะแย่แน่ๆเลย ไอนัทเอ๊ย..
“ทำไมต้องหนีเค้าด้วยอ่ะ...”เสียงหวานเอ่ยถามตัวเอง แล้วจ้องมองบานประตูห้องนอนที่ผู้ชายใจดีเพิ่งจะเดินหนีเข้าไป
“เค้าทำอะไรผิดรึเปล่านะ หรือว่าเป็นเพราะเค้าไม่รอให้พี่นัทมาถอดให้หรอ? แต่ตอนนั้นที่เค้าไม่ได้รอให้พี่หญิงโรสถอดให้ พี่หญิงก็ไม่เห็นโกรธเค้าเลยนี่.. ทำไมกัน”คุยกับตัวเองจนพอใจแล้วก็ลุกขึ้นเดินโท่งเท่งไปหยิบชุดใหม่ที่นัทเตรียมให้มาแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กกลับเข้าห้องน้ำไปจัดการชำระล้างร่างกายของตนเอง
“นี่ๆๆ พี่นัททำไมเซียร์รู้สึกว่ามันโล้งโล่ง”ร่างบางในเสื้อโคร่งตัวใหญ่ที่โดนสวมทับลงเสื้อกล้าม ซึ่งเสื้อนั้นดูยาวจนปิดขาขาวๆได้มิดชิด ขาเรียววิ่งเข้ามาใกล้นัท ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยตาใส
“อ่า ทนๆไปก่อนแล้วกัน นอนบนเตียงนั้นนะ”พยักเพยิดหน้าไปทางเตียงที่ไม่กว้างมาก แต่ก็ไม่ได้แคบไปซะทีเดียว คงจะพอนอนได้ละ พอสั่งเสียเสร็จก็เดินออกไปหมายจะอาบน้ำบ้าง
“อื้อออ”ตอบรับก่อนจะกระโดดโหยงเหยงขึ้นไปกลิ้งบนเตียง แล้วตากลมก็เหมือบไปเห็นสัตว์โลกแปลกตา ซึ่งซินเซียร์คนนี้ไม่เคยจะเห็นมาก่อนมือขาวเอื้อมไปจับหนวดมันแล้วดึงขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยกัน
“นี่ๆๆ แกชื่ออะไรหรอ”มันก็เป็นเรื่องแปลกถ้าจะมีใครสักคนมานั่งคุยกับสิ่งที่มีชีวิตน่าสะพรึงได้รู้เรื่อง แต่สำหรับคนนี้มันช่างเป็นเรื่องธรรมดา แต่จะไม่ธรรมดาก็ตรงที่เจ้าหนวดนี่หน้าตาตลกสำหรับซินเซียร์เสียเหลือเกิน
“เออนี่เดียวฉัน..”
“พี่นัทๆๆ ซินมีเพื่อนด้วยแหละ เขาบอกเขาชื่อแมลงสาบละ แปลกดีเนอะ”เสียงใสหันไปพูดกับผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้ม ตรงหน้าก็มีเจ้าสัตว์มีปีกสีน้ำตาลดำกำลังเดินวนไปมาบนเตียง
“เอามันออกไปเดี้ยวนี้เลยนะเว้ย!! เปิดหน้าต่างแล้วโยนออกไปเดี้ยวนี้เลย!!!”เอ่ยตวาดใส่ยกใหญ่พร้อมทั้งถอยห่างออกมาจากห้องระยะร้องเมตรพอดีเป๊ะ จากที่เคยใจดีและสุภาพ เริ่มจะออกท่าทีมาเฟียขึ้นมาแทบจะทันที
“ทำไมละมั้นเป็นเพื่อนซินนะ”ใบหน้าสลดนั้นไม่ได้ช่วยให้นัทเห็นใจไอเจ้าแมลงนั่นขึ้นมาแม้แต่นิด
“ถ้าไม่เอามันออกไปก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่!!”ตะโกนจากด้านนอกห้อง ซึ่งมั่นใจว่ามันคงจะดังพอให้ห้องข้างๆลุกมาด่าเขาได้ แต่เวลานี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะน่ากลัวได้เท่าเจ้าตัวที่ร่างบางนี้บอกว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่กไม่รู้
“ก็ได้!”เสียงหวานดูจะประชดเมื่อมีคนมาขัดใจ แต่ก็จำยอมที่จะจับหนวดเจ้าตัวที่ดิ้นไปมาไปทางหน้าต่าง
“โชคดีนะ..”เอ่ยจบก็โยนเจ้าแมลงสาบตัวน้อยออกไป ในเวลาเดียวกับที่มันโผปีกออกบินไปจากห้อง
“ไปล้างมือ”เดินกลับมาในห้องก็สั่งกับตัวเล็กนี้ทันที
“ทำไมละ เพิ่งอาบน้ำไปเอง”ตากลมช้อนมองด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อกี้เพิ่งจะอาบน้ำไป ก็คิดว่าน่าจะสะอาดแล้วนี่
“มันสกปรกหมดแล้ว”ว่าก่อนจะมองมือซีดที่แบออกมาให้ดู
“ไม่เอา เราไม่ล้างแล้ว จะนอน”พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งแสนเอาแต่ใจแล้วสะบัดหน้าคิดจะเดินหนี แต่ก็โดนรั้งข้อมือไว้
“ล้างเองดีๆไม่ชอบต้องให้ล้างให้รึไง?”เสียงทุ้มเอ่ยจบประโยคก็จัดการลากให้เจ้าของข้อแขนขาวๆนั้นเดินตาม
..ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงหรอกนะ แต่สกปรกแบบนี้แล้วเผลอไปขยี้ตาจะแย่เอา.
“เราบอกไม่ไง!!”แผดเสียงแหลมดังพร้อมเล็บยาวที่ปัดกรีดแขนแกร่งเสียจนเป็นรอยทางยาว เลือดสดซึมผ่านผิวเนื้อแดงนั้นออกมามากพอที่จะไหลหยดลงพื้น ตากลมไหววูบมองสิ่งที่ตนเองทำลงไป มือเล็กสั่นระริก
‘ทำไมละ เซียร์แค่จะปัดแขนพี่นัทออกเองนะ แล้วทำไมพี่นัทถึงเป็นแผลละ เซียร์ไม่ได้ตั้งใจนะ’
“อึก ช่างมันเถอะ ไปล้างมือซะ”สั่งเสร็จก็เดินกลับไปยังห้องนอนอีกครั้ง ทิ้งให้คนตัวเล็กคิดนู่นนี่อยู่คนเดียว
‘ทำไมนะ ทำไมเซียร์รู้สึกหิวขนาดนี้..’
“โอ้ยย แสบโว้ยยยย”ได้แต่อุทานเสียงแผ่วเพื่อไม่ให้ซินได้ยิน เพราะไม่อยากจะให้เขาต้องมานั่งคิดมาก
..กูนี่มันพระเอกจริงๆเลยว่ะ..
“ไหนๆผ้าปูก็สกปรกแล้วเอามาซับเลือดไปก่อนแล้วกันว่ะ”มือหนาดึงผ้าปูเตียงออกมาก่อนจะพับให้ด้านที่โดนเจ้าแมลงสาบเกาะซ้อนอยู่ด้านใน แล้วจัดการกดแผลที่มีเลือดไหลซึมออกมาไม่ขาดสาย
..ซวยจริง ทำแผลก็ไม่เป็นอีกกู..
“พี่นัท..”เสียงหวานเอ่ยดังขึ้นจากด้านหลังแต่ร่างสูงก็ทำเป็นไม่ได้ยินและเตรียมเดินออกจากห้องไปหมายจะล้างแผล ปล่อยให้เด็กน้อยได้แต่มองตามตาละห้อย สำนึกในความผิดที่ตัวเองเผลอไป
‘เวลาซินโกรธเล็บมันจะชอบยาวขึ้นเองนี่ ซินก็ไม่รู้ทำไม แต่พอมันยาวก็จะต้องมีคนได้แผลตามแรงอารมณ์หงุดหงิดของซิน แล้วตอนที่อยู่บ้านชายบาสก็จะเป็นคนได้แผล ทั้งๆที่บางครั้งชายบาสไม่ผิดแท้ๆ แถมชอบทำเป็นไม่เจ็บอีกด้วย เหมือนพี่นัท..’
พอทาเบตาดีนแล้วลองใช้ผ้าก๊อซแปะๆและปิดตามด้วยสก๊อตเทปตาม กว่าจะทำเสร็จก็ใช้เวลาอยู่นานโขเหมือนกัน สภาพออกมาก็ใช่ว่าจะดูดีซะด้วย แต่จะทำไงได้ ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้มาทำแผลนี่นะเกิดมาไม่ได้ซุ่มซ่ามก็งี้ละ
..แล้วนี่สรุปตรูต้องนอนโซฟา? เกิดมาเป็นพระเอกนี่มันเหนื่อยจริงโว้ยยย..
เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆไปตามแบบของมัน แต่สำหรับร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงรู้สึกว่ามันผ่านไปเชื่องช้าเสียเหลือเกิน เวลานี้ไม่ใช่เวลานอนของคนคนนี้เลย
หลังจากนั่งเบื่อมาหลายชั่วโมงซินเซียร์ก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกจากห้อง โดยเปิดประตูให้มีเสียงเบาที่สุด ขาเรียวก้าวเดินตรงไปยังโซฟาที่มีร่างของชายหนุ่มกำลังหลับไหลอยู่ ตัวเล็กก้มตัวลงนั่งกับพื้นก่อนจะไล่มองใบหน้าคมที่ดูจะใจร้าย ผิดกับความจริงที่ใจดีเสียเหลือเกิน
มองไปมองมาก็หยุดลงที่แขนซึ่งมีผ้าแปลกๆติดอยู่ มือเล็กเอื้อมไปดึงมันออกมาช้าๆ ก็เห็นแผลที่เป็นเพราะฝีมือตัวเอง กำลังเลอะด้วยอะไรซักอย่างที่มีสีน้ำตาลแดงคล้ายเลือด แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่ ซินเซียร์ตัดสินใจลุกขึ้นไปหยิบผ้าชุดน้ำหมาดๆมาเช็ดตามแผลให้เบามือที่สุด แต่กลายเป็นว่าพอเช็ดเสร็จเลือดแดงฉานก็ไหลออกมาอีก
“ซินขอโทษ..”เสียงหวานเอ่ยจบ ก็โน้มใบหน้าไปใกล้แผลนั้น ปากบางเผยอออกน้อยๆก่อนจะส่งลิ้นเรียวเล็กไล้เลียไปตามแผลซึมซับเลือดข้นที่ไหลออกมานั้นทุกหยด แต่ที่ประหลาดสำหรับคนธรรมดาคือจากแผลที่เป็นรอยยาว นอกจากเลือดจะหยุดไหลแล้ว รอยแผลที่เคยมีก็ค่อยๆกลืนหายไปด้วย จะเหลือก็แต่ผิวเนื้อที่เหมือนไม่เคยโดนขีดข่วนมาก่อน
“อร่อยจัง”ปากบางผละออกมาก่อนจะเผยยิ้มน้อยๆ ราวกับเด็กไร้เดียงสา แต่คำพูดที่เอ่ยออกมานั้นช่างดูอันตรายสำหรับมนุษย์เดินดินธรมดาๆ
คนที่กำลังนอนอยู่ขยับตัวน้อยๆแต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด เปลือกตายังคงปิดสนิท ไม่รับรู้เรื่องใดๆที่เพิ่งเกิดขึ้น ไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับคนที่ตัวเองกำลังคิดจะช่วย และไม่รู้เลยว่าในอนาคต ชีวิตจะต้องเปลี่ยนไปสักแค่ไหน..
มาลงอีกตอนแล้วว~ ไม่รู้มีคนรออ่านมั้ย ฮา~~
ช่วงนี้กำลังเพ้อกับหลานฟินแทบจะทั้งวัน เรียนจะไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว555
แล้วจะมาอัพบ่อยๆเน้อ >3<
เม้นต์บอกความรู้สึกกันสักนิด =w=~
ความคิดเห็น