คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : LTW -Sorry-
*9*
[Sorry]
“นัท เหม่ออะไรนักหนาว่ะ นี่เรียกแม่มหลายรอบแล้วนะโว้ยยยย ถ้าไม่มีกะใจทำงานก็กลับบ้านไปซะ!!!”
จัดไปครับ ผมเดินออกมาจากร้านหนีความวุ่นในผับที่ทำงานเป็นลูกจอกมานาน ตอนนี้รู้ว่าผมคงไม่มีวันแจ้งเกิดถ้าทำงานที่นี่ ผมน่าจะฟังพ่อตั้งแต่แรก ทำงานบริษัทพ่อคงจะไปได้ไกลกว่านี้แท้ๆ ให้ตายสิ
“สวัสดีครับแม่”
(นัทลูก เป็นไงบ้าง ไม่ติดต่อมาเลย แม่เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ยเนี่ย พ่อลูกก็บ่นเอาๆว่าไปได้ไม่ไกล แล้วสรุปเป็นไงบ้างละจ๊ะ)
“แม่ใจเย็นสิฮะ ผมสบายดี กะว่าจะกลับไปอยู่กับแม่แล้วแหละ อยู่แบบนี้ท่าจะไม่รู้รุ่ง”
คิดแล้วก็หน่ายว่ะ
(หรอ งั้นรีบๆกลับมานะ แม่รออยู่ แล้วนี่ทำอะไรอยู่ กินข้าวรึยัง)
“กำลังกลับคอนโดฮะ ซื้อข้าวมากะจะกินบนห้องน่ะครับ”
(จ๊ะ สบายดีก็ดีแล้ว งั้นเดี้ยวแค่นี้ก่อนนะ แม่ต้องไปงานของพ่อเขาอีก)
“ครับๆ รักแม่นะครับ สวัสดีครับ”
“กลับมาแล้ว..”
“...”
... แล้วผมจะบอกตัวเองทำไมว่ะเนี่ย ก็นั่นสินะ ในเมื่อตอนนี้ก็อยู่ คนเดียว..
“เฮ้อ...”คิดแล้วก็อดถอนใจไม่ได้ ขยี้หัวตัวเองเป็นรอบที่ร้อยของวันได้แล้วมั้ง ในใจมันก็ปวดๆวูบๆแปลกๆ หายใจก็ไม่ถนัด แล้วที่เป็นมาทั้งหมดนี้ ผมยอมรับเลยว่าเป็นเพราะ ไอตัวเล็ก
หลังจากตอนนั้นร่างบางๆที่ผมเฝ้าหลงหัวปักหัวปำก็สะบัดหน้าเดินหนีออกไป เบลเองก็หันมามองผมด้วยสายตาระอาปนจิกแล้วเดินตามซินไป จำได้เลยว่าตอนนั้นอาการหนักกว่านี้อีก อยากจะวิ่งตามไปแล้วบอกว่าล้อเล่น แต่ก็ไม่ได้ทำ ก็ในเมื่อผมเลือกที่จะยกเลิกสัญญา แล้วจะรั้งเขาไว้ทำไมล่ะ ถึงจะลืมไม่ได้ แต่ผมก็จะพยายามตัดใจ อย่างน้อยๆชีวิตผมคงปลอดภัยขึ้น...
“เซียร์.. จะกลับจริงๆหรอ”
หลังจากที่เดินไปตามทางฟุตบาทมานาน ก็ต้องถามขึ้น เมื่อรู้สึกได้ว่าใจของน้องเล็กกำลังเลื่อนลอย ไร้จุดหมาย นี่ยังไม่ทันได้อะไรกันเลยแท้ๆ(กรุณาอย่าคิดค่ะ –w-)
“ก็เขาไล่ ฮึก เซียร์นี่ เขาบอกว่า ฮึก ซียร์เป็นตัวปัญหา อึก บอกว่าไม่ต้องการเซียร์ ฮือออ”พูดไปก็สะอื้นไปทำเอาหญิงสาวใจเสียต้องคอยปลอบประโลมร่างเล็กๆนี้ไว้ ก็เขาใจว่าฝ่ายนั้นคงไม่อยากมีปัญหา แต่พอเห็นว่าน้องทูลหัวอาการหนักขนาดนี้ ถ้าเจอกันอีกครั้งคงอดไม่ได้ที่จะอัดให้น่วมไปที.. ไม่ได้โหดเกินไปหรอกนะ
“ลองให้เวลาเขาไตร่ตรองดีกว่าไหม หรือไม่ก็ไว้พรุ่งนี้ไปหาอีกทีแล้วถ้ายังไงไว้ว่ากันใหม่”
“...”ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงหัวทุยพยักหงึกหงักอยู่บนไหล่บาง หญิงสาวมองยิ้มๆก่อนจะผละออกมา กุมมือขาวไว้ แล้วหายวับไป... กลับไปยังบ้าน..
วันต่อมา รุ่งเช้า
“งั้นผมมารับของช่วงบ่ายนะครับ”
“ไม่ต้องหรอก แค่เสื้อผ้านิดหน่อย เดี้ยวฉันเอาไปเอง คิวกลับไปบอกแม่แล้วกันว่าเดี้ยวจะไปช่วงบ่าย”
“ครับ คุณนัท”
หลังจากจบบทสนทนาชายหนุ่มร่างกำยำก็เดินจากไป บ่ายนี้นัทก็ต้องกลับบ้านแล้ว รู้สึกเร็วแบบตั้งตัวไม่ทันลยแหะ..
“ซิน...”มือหนาเอื้อมเปิดหน้าจอไอโฟนก็อดจะเอ่ยชื่อคนในรูปหน้าจอไม่ได้ คิดถึงจริงๆ รู้ตัวเลยว่าหลงรักไปทั้งใจแล้วจริงๆ อยากจะมีโอกาสได้กลับไปหา กลับไปขอสัญญาใหม่ แต่คงไม่ทันแล้ว ซินคงไม่อยากเจอเขาแล้ว เผลอๆอาจจะรังเกียจเลยด้วยซ้ำ
ให้ตายสิ นี่เขาพลาดแบบสุดตัวเลยนะเนี่ย พลาดแบบที่ชาตินี้เขาก็อาจจะไม่สามารถรักใครได้อีก นี่ไม่ได้เว่อร์นะเนี่ย พูดจริง โคตรเศร้าเลยตอนนี้...
เที่ยงวัน
“ซิน.. น้องรักตื่นได้แล้ว รีบไปจะดีกว่านะ”มือเรียวเอื้อมไปเขย่าร่างเล็กบนเตียงกว้างให้พอรู้สึกตัว
“อือ.. พี่เบล ซินลุกไม่ไหว..”
จะไหวได้อย่างไรกันเล่า เมื่อคืนพอกลับมาถึงซินเซียร์ก็เล่นวิ่งเข้าห้องไป ไม่พูดจา กินข้าว หรือแม้แต่พูดคุยอะไรด้วยซ้ำ ดูจากรอยบวมที่ขอบตานี่คงร้องไห้จนเผลอหลับเอาตอนดึกเสียด้วยละมั้ง
“เฮ้อ.. ไม่โตจริงๆเลยนะเรา”
ถึงจะเอ็ดดุไปอย่างไร แต่หญิงสาวก็ช่วยประครองร่างนี้ให้ไปยังห้องน้ำ พร้อมทั้งช่วยเปลื้องผ้า อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย เป็นเหมือนทุกครั้งที่ต้องคอยทำให้ แต่พอคิดไปคิดมา มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร สนุกด้วยซ้ำไป เวลาที่ตากลมนั้นหลับตาแน่นด้วยหยดน้ำที่เธอแกล้งปรับเป็นความเย็น ใครเล่าจะอดเอ็นดูไม่ได้..
“กินอะไรก่อนสิซิน”
“ไม่เอาๆ ไปหานัทกันเถอะ นะๆๆ พี่เบล ซินอยากไปแล้ว”เสียงหวานเอ่ยอ้อเซาะพร้อมทั้งเดินดุ๊กดิ๊กไปเกาะแขนของพี่สาวคนสวย นี่อย่าให้ใครมาเห็นเชียวว่าเธอใจอ่อนแถมหมั่นเขี้ยวจนหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ กับน้องแท้ๆเธอยังไม่เคยทำแบบนี้ด้วยซ้ำ ที่ต้องเกร็งหน้าดุตลอดเวลา
“ก็ได้งั้นกินขนมปังไปครึ่งแผ่นซะ รองท้องหน่อย”ขนมปังครึ่งแผ่นก็ยังดีละนะ..
“รับทราบบ”ลากเสียงยาวแล้ววิ่งไปฉีกขนมปังมาครึ่งแผ่นเป๊ะ จากนั้นก็จัดการยัดเข้าปากเคี้ยวงั่มๆอย่างรีบร้อน
“ใจเย็นๆเดี้ยวติดคอ”ต้องรีบถลาเข้าไปดูเลยเมื่อเซียร์ทำท่าจะไอ
“ไม่เป็นไรๆ ไปกันเถอะนะๆๆ”
“ก็ได้ๆ แต่พี่รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้แหะ”
“ช่างเถอะ ไปกันเถอะ..”
เวลาบ่าย... สอง
“ฮึก เขาไปแล้ว เขาเกลียดฮึก ซิน เขากลัวซิน ฮืออ เขาไม่ได้รักซิน..”
ร่างบางทรุดกับพื้นร้องไห้มาได้ครึ่งชั่วโมง เอาแต่ละล่ำละลักถึงเจ้าของห้องที่หายไปแล้ว ในใจก็เอาแต่คิดว่าชายหนุ่มคงกลัวเขาจนหนีไป กลัวจนไม่กล้าอยู่ต่อ
ข้าวของก็ไม่ได้เอาไป นี่รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรือไง รู้บ้างมั้ยว่าเขาเสียใจมากแค่ไหน เคยแค่ร์กันบ้างรึเปล่า และบลาๆๆอีกมากมายซึ่งเบลเองก็ได้แต่ยืนมองอย่างสงสาร
แอ๊ดดด
“อ่าวเฮ้ย ซิน!?”
เอาไปสั้นๆก่อน ไม่อย่ามาม่าเลยคลำทางไปมั่วๆ
ความคิดเห็น