คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : LTW - BYE
*8*
[BYE]
“นี่เธอเห็นเด็กเมื่อกี้มั้ยน่ารักมากเลยเนอะ”
“นั่นสิ แต่อยู่ๆก็ร้องไห้ หลงรึเปล่านะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่น่าสงสารแหะ”
“เห็นตัวบางๆแบบนั้นก็กลัวจะโดนฉุดเอาน่ะสิ”
“ต๊ายย ปากเสียนะเธอออ”
“ขอโทษนะครับ”
หลังทนฟังด้วยอาการลุ้นมานานก็ต้องเอ่ยปากออกไป เพราะลักษณะท่าทางอาจจะเป็นซินก็ได้ เพื่อจะได้ไม่พลาดดังนั้นต้องลองถามดีก่อน
“คะ ว่าไงคะ?”เสียงแหลมเมื่อก่อนหน้าโดนดัดให้ฟังดูหวานหู ใบหน้าที่ได้รับการแต่งเติมหันมองหนุ่มนัทด้วยความสงสัยปนสังเกต
“คือเด็กที่พูดถึงเมื่อกี้นี่ผมยาวลอน แล้วก็ใส่ชุดสีชมพู ตัวเล็ก ขาวๆใช่มั้ยครับ?”นัทถามรัวแบบไม่หยุดหายใจ ในใจก็ภาวนาให้ใช่ทีเถอะ ห่างหูห่างตาแบบนี้แล้มันก็น่ากังวล กลัวใครจะเอาตัวไป นี่ยังไม่นับไอพวกพี่ๆทั้งหลายที่โคตรจะประคบประหงมเสียเหลือเกินนั่นอีก
“อ๋อใช่ค่ะ ถ้าจะถามว่าอยู่ตรงไหนล่ะก็ อยู่ที่สวนผีเสื้อด้านในนั้นแหละค่ะ”หญิงสาวตอบเป็นชุดเหมือนรู้ทันก่อนจะชี้ไปยังทางที่ได้เจอเด็กคนนั้นมา
“ขอบคุณครับ!”ไม่ทันได้สานต่อบทสนทนาชายหนุ่มก็ออกวิ่งอย่างรวดเร็ว ไม่ได้สนเลยว่าชนใครเขาไปบ้าง
ตากลมโตเหม่อลอยไปยังภาพตรงหน้า ผีเสื้อนับสิบตัวกระพือปีกภายในตู้กระจกขนาดกลาง ต้นไม้ปลอมที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม แต่ผีเสื้อพวกนั้นกลับเลือกที่จะกระเสือกกระสนหาทางออกมากกว่าที่จะอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมให้คนอื่นเชยชม
“ฮึก..”เสียงกลั้นสะอื้นนั้นดังขึ้นเบาๆซ้ำแล้วซ้ำอีก คนมากมายที่มองมาไม่ได้ทำให้น้ำตานี้หยุดไหลได้ ไม่รู้สึกละอายที่จะต้องโดนหาว่าบ้าบ้าง น่าสงสารบ้าง เพราะสิ่งที่ได้ยิน เสียงที่ร่ำร้องอยู่มันก้องในหู
‘ช่วยด้วย ได้โปรด’
‘อยากออกไปแล้ว หิวเหลือเกิน’
‘คิดถึงสวนดอกไม้จัง ใครก็ได้พาออกไปที’
“ขอโทษ.. อึก ขอโทษ ขอโทษที่.. ช่วยไว้ไม่ได้ ขอโทษที่ทำได้แค่มอง ฮือออ ขอโทษ”เสียงหวานละล่ำละลักออกมาตัวเล็กสั่นจนดูน่าสงสาร
หมับ!
ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาทั่วแผ่นหลัง มันเหมือนจะปลอบประโยน เหมือนจะบอกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียว เพียงอ้อมกอดเดียวกลับสื่อความหมายได้มากมาย ไม่พูดอะไร เพียงแสดงออกมา แค่นั้นหัวใจที่เย็นเยียบก็อุ่นขึ้นมาได้
“เลิกร้องได้แล้ว เดี้ยวก็มึนหรอก”นัทเอ่ยด้วยความเป็นห่วง ไม่รู้ว่าตัวเล็กจะเป็นบ้างมั้ยเวลาที่ร้องไห้หนักๆแล้วรู้สึกปวดหัว ซึ่งก็คงจะไม่ดีต่อสุขภาพแน่
“...”ซินเองก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้ารับรู้แล้วกลั้นสะอื้นเอาไว้
หลังจากนั่งทำใจได้สักพัก ก็เลือกที่จะกลับ เพราะอยู่ไปคงไม่ทำให้อะไรๆดีขึ้น จะเล่นเครื่องเล่นก็คงไม่ใช่เวลา ทางเลือกที่ดีควรจะกลับบ้านไปพักก่อนจะดีกว่า
อยากรู้เหตุผลที่ตัวเล็กร้องไห้เหมือนกัน แต่คงจะไม่ดีถ้าถามออกไปตรงๆ ถึงจะเป็นห่วงมากก็เถอะนะ..
“ฝันดีครับ”ว่าด้วยเสียงนุ่มก่อนจะหอมหน้าผากมนไปทีหนึ่ง
เดินออกมานอกห้องก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นร่างของสาวคนเดิมที่ได้เจอไปเมื่อเช้า
‘เบล’
“ถึงเวลาต้องบอกแล้วสินะ..”
หลังจากที่นั่งเงียบมานานหญิงสาวก็เอ่ยขึ้นกับนัทที่นั่งเกร็งจนจะเป็นตะคริวอยู่แล้ว บรรยากาศมันมาคุจนเกินบรรยายจริงๆ
“ห้ะ เรื่องอะไรหรอ”
“เกี่ยวกับน้องของเรานั่นละ”
“อืม..”พูดถึงไอตัวเล็ก ปานนี้หลับไม่รู้เรื่องแล้วล่ะมั้ง ดีเหมือนกัน อยากจะรู้เรื่องของซินมากกว่านี้ อยากจะรู้ด้วยว่าทำไมอยู่ๆถึงร้องไห้ แถมยังเรื่องแปลกเหนือธรรมชาตินั่นอีก
“งั้นก่อนอื่น สัญญาได้มั้ยว่าถ้ารู้เรื่องแล้วจะไม่ทิ้งให้น้องของเราอยู่คนเดียว หรือส่งคืนมาให้พวกเรา”ใบหน้าสวยคมที่ดูจริงจังอยู่แล้ว พอพูดด้วยน้ำเสียงเค้นคำตอบ ก็ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเขวไปโดยไร้เหตุผล แต่ไหนๆเรื่องก็มาขนาดนี้แล้ว แถมไอตัวเล็กยังทำให้เขาหลงมาถึงขั้นนี้ ถ้าจะปล่อยให้หลุดมือไปก็คงต้องเสียใจไปจนวันตายแน่
“ได้ ผมสัญญา ไม่ว่าจะเจอเรื่องไม่คาดคิดอะไร ผมก็จะไม่ทิ้งซินไปอีก”น้ำเสียงที่จริงจังหนักแน่น เรียกรอยยิ้มเล็กๆของเบลได้มาน้อยๆ เธอปิติที่อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็สัญญาที่จะเคียงข้างน้องของเธอ แม้จะไม่รู้ว่าทำได้จริงรึเปล่า
“ดี งั้นเขาเรื่องเลยนะ..”พักเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆไปที ”นายคงจะเจอเรื่องแปลกประหลาดเกี่ยวกับน้องเรามาเยอะใช่มั้ย”
“...”เพียงพยักหน้ารับแล้วเงียบรอฟัง มือหนาเริ่มกุมเข้าหากันแล้วเท้าไว้ที่หน้าตัก
“แล้วคงจะสงสัยมากด้วยสินะ ว่าเรื่องนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร คือ.. ความจริงแล้วซินเซียร์ไม่ใช่มนุษย์แบบนาย”
“...”ใช่ เรื่องนั้นเขารู้ดีแก่ใจ ดูก็รู้ว่าซินไม่ใช่คนธรรมดาๆเลย แต่ถึงแบบนั้นก็อดที่จะตกใจไม่ได้
“พวกเราเป็นเผ่าพันธุ์หนึ่ง ที่พวกนายเรียกกันว่าผีดูดเลือด พวกเราที่อยู่กับแสงไม่ได้ พวกเราที่กินอาหารประเภทเดียวกับนายไม่ได้ พวกเรามีอะไรหลายๆที่ไม่เหมือนนาย และที่สำคัญพวกเราขาดเลือดไม่ได้..”ตาเรียวคมสบเข้ากับใบหน้าหล่อที่ซีดน้อยๆเมื่อรู้ตัวว่ากำลังเจอกับอะไร
“แล้วที่ผ่านมาซินอยู่ได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่ได้กิน.. เลือด”จริงด้วย ก็ปกติซินอยู่กับเขาตลอดไม่เห็นว่าจะไปเตร็ดเตร่เที่ยวกัดคอชาวบ้านเขาเลย
“นั่นเพราะซินเซียร์ยังอยู่ในช่วงวัยเยาว์ ซึ่งอีกไม่นานนี้ซินเซียร์ก็จะเป็นแบบพวกเรา กินเลือด เป็นอาหาร และเมื่อถึงตอนนั้นนายเองก็มีหน้าที่ที่ต้องทำด้วยเช่นกัน”
“หน้าที่อะไร?”ถามแทบจะทันที นี่เขาต้องทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องแปลกๆนี่ด้วยหรอ แค่ดูแลตัวเล็กก็น่าจะหนักแล้วนะ
“คือ.. เรื่องนั้นเมื่อถึงเวลาแล้วนายก็จะได้รู้เอง สรุปสัญญายืนยันอีกครั้งได้มั้ยว่าจะดูแลซิน”
“เฮ้อ.. ถ้ายกเลิกสัญญาตอนนี้ยังได้มั้ย?”
ไม่ได้เห็นแก่ตัว แต่เมื่อนึกถึงผลที่ตามมามันไม่คุ้ม ไหนจะเรื่องครอบครัวเขาอีกละ มันคงจะไม่ดีแน่ถ้าครอบครัวเขาจะแย่ไปด้วย คนที่เจอกันไม่กี่วัน ถึงทำให้หวั่นไหวมาหลายครั้ง แต่ลางสังหรณ์นี้มันบอกเขาว่า อย่าเสี่ยง
“...”
“...”
“เราไปกันเถอะ พี่เบล”
“ซิน!..”
มาสั้นๆ แต่อยากจะบอกว่าช่วงนี้ฟีลลิ่งมาเยอะ555
อาจจะมาอัพอีกเร็วๆนี้ เพราะศลป.ทำตัวน่ารักมากเมื่อวาน ณ สวนผึ้ง
อยากจะขอเตือนว่าฟิคเรื่องนี้อย่าไปหวังอะไรกับมันมากเลยค่ะ
ยังไงก็ขอให้อย่าเพิ่งลืมกันเนอะ
แสดงความคิดเห็นกันเล็กๆน้อยๆก็ดีนะๆ *w*
ความคิดเห็น