คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : LTW -BeGiN-
*0*
[Begin]
ในยามราตรีมืดมน แสงสลัวจากดวงดาวไม่ได้ช่วยให้ท้องถนนโล่งดูสว่างขึ้นแม้แต่น้อย ลมเย็นที่โชยพัดพาความเหน็บหนาวประทะเข้ากับร่างที่มีผิวขาวซีดได้สั่นเทา ร่างเล็กๆนั้นอยู่ในชุดกระโปรงสุ่มพองสั้นเป็นเกาะอกสีแดงสดที่มีลูกไม้ประดับไว้ โดยมีโบใหญ่สีน้ำเงินเข้มคาดอยู่ที่เอวบางขาเรียวนั้นสวมถุงเท้าสีขาวสลับดำยาวถึงต้นขาพร้อมกับบูทหนังที่ยาวเหนือเข้า
แต่ละก้าวเดินของคนคนนี้ช่างไร้จุดหมาย คิดได้เพียงต้องเดินไปข้างหน้า เดินไปเรื่อยๆหวังจะได้เจอะใครสักคนจะให้ความช่วยเหลือตนได้ พลันตากลมที่เริ่มปรือนั้นได้พบกับแสงสียามค่ำคืนในเมืองที่มีชื่อด้านการมั่วสุมทั้งการพนัน และระเริงกาม แต่คนไม่รู้ถิ่นอย่างร่างนี้คงจะไม่ได้รู้สึกอะไร คิดเพียงว่าคงจะปลอดภัยและก้าวเดินเข้าไปตามถนนสายยาวนั้น...
เพี๊ยะ!!
“ทำไมแกไม่ดูแลน้องให้ดีกว่านี้!!! ฉันสั่งแล้วใช่มั้ยว่าให้คอยดูไม่ให้ห่าง! มั่วแต่เอาตาไปทำอะไรอยู่!!”เสียงทรงอำนาจนั้นตะคอกดัง พร้อมทั้งตบไปยังใบหน้าขาวซีดให้มีรอยแดงเป็นลายฝ่ามือของตนไว้
“ขอโทษครับ. ท่านพ่อ”กล่าวขอโทษมาได้แล้วเป็นสิบครั้ง ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้นเมื่อรู้ตัวว่าผิดจริง
“ท่านพ่อ เกิดอะไรขึ้นกันคะ”หญิงสาวที่มัศักดิ์เป็นพี่คนโตเอ่ยถามพร้อมทั้งรีบก้าวเดินลงมาจากบันไดหินอ่อนเนื้อดีที่มีพรมแดงปูทับไว้
“น้องสุดท้องหายไป..”เป็นเสียงชายหนุ่มที่ทำได้เพียงเฝ้ามองเหตุการณ์เหมือนกับพี่น้องอีกสิบกว่าคนซึ่งกำลังยืนอยู่ตามบันได และระเบียงเช่นกัน
“ได้อย่างไรกัน...”ใบหน้าสวยครุ่นคิดก่อนจะรีบก้าวเดินลงบันไดต่อไป จนกระทั่งหยุดตรงข้างๆชายคนที่โดนคาดโทษอยู่ ตาเรียวปรายมองชายผู้เป็นน้องก่อนจะกลับมามองชายตรงหน้าผู้ซึ่งเป็นบิดาอีกครั้ง
“ท่านพ่อ ข้าจะลงโทษเขาเอง ท่านรีบส่งคนไปตามหาน้องเถิด”เสียงหวานพยายามกล่อมบิดาให้ใจเย็นแล้วรีบแก้ไขปัญหาจะดีกว่า ก่อนจะสายเกินไปกว่านี้
“... ฝากเจ้าด้วยโรซาลีน ส่วนเจ้าทั้งสองไปตามน้องกลับมาให้ได้!!”เงียบสงบสักพัก ก่อนจะเอ่ยคำสั่งที่ไม่อาจจะขัดได้ ทำให้ทั้งสองที่ได้รับการเลือกต้องพยักหน้านิ่งๆแล้วเดินออกจากประตูบานใหญ่ไป
“ท่านพ่อข้าขอไปด้วย”ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งสิบห้าได้ก้าวออกมาเอ่ยขอร้องด้วยความเป็นห่วงผู้เป็นน้องที่รัก..
“ไม่ ยังไม่ถึงเวลาของเจ้า”ปฏิเสธโดยไม่ชายตามองด้วยซ้ำ ทำให้ผู้โดนปฏิเสธต้องรู้สึกร้อนใจมากกว่าเดิม
“เพราะเหตุใดกันละ? ข้าอยากไปรับน้องกลับมานะ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแย้ง แต่ก็ต้องนิ่งลงเมื่อสายตาที่ได้รับนั้นมันเย็นชาจนไม่สามารถขยับได้ด้วยซ้ำ
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ ส่วนเจ้า! ไปกับโรซาลีนซะ!”ตาคมมองร่างตรงหน้าอย่างคาดโทษและเอ่ยสั่ง ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป บรรดาพี่น้องทั้งหลายเองก็เริ่มแยกย้ายกันไปทำเรื่องส่วนตัวของตัวเอง
“หึ ตามข้ามา”เสียงที่เคยหวานหูแปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ตาหวานดูเย็นชาจนคนถูกมองรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
“อึก ท่านพี่ข้า ไม่ได้ตั้งใจ”เอ่ยอย่างสั่นเทา ภายในใจก็ได้แต่คิดกลัวว่าจะได้รับการลงโทษแบบใด แต่ยังไงก็ต้องพาร่างตนเดินตามหลังร่างที่ดูสง่างามนั้นไปเรื่อยๆก่อน
“เหอะ..”เสียงเย็นที่ระบายในลำคอนั้นดังพอจะให้คนทำผิดสะดุ้ง กุญแจขึ้นสนิมที่ต่างจากกุญแจดอกอื่นๆซึ่งมีหลากหลายสีสัน โดนจับไขกลอนประตูห้องหนึ่ง
“ท่านพี่ ข้าขอโทษ ข้าจะไม่พลาดอีกได้โปรด”เมื่อเคยได้รู้มาว่าห้องๆนี้เป็นห้องที่ไม่ว่าใครที่โดนจับมาก็ล้วนไม่เคยได้ออกไปแม้แต่คนเดียว
“เข้าไป..”เอ่ยสั่งด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้สงสารหรือแม้แต่สมเพชใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
“ฮึก ทำไมแค่คนคนเดียวถึงต้องลงโทษข้าขนาดนี้ด้วย!”
เพี๊ยะ!!
มือเรียวประทะเข้ายังใบหน้านั้นอย่างแรงจนล้มลง เลือดสดไหลออกมุมปากเรียวนั้น ใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่แล้วกลับซีดลงมากกว่าเดิม
“เจ้าก็รู้ว่าน้องเล็กเป็นเช่นไร ข้าไม่ต้องการจะเปลืองน้ำลายมาลดตัวพูดกับพวกเจ้ามากหรอกนะ”
ใช่ พี่ใหญ่ในบ้านแทบจะไม่ปริปากพูดกับใครเลย นอกจากท่านพ่อ น้องชายสายเลือดเดียวกัน และน้องสุดท้องที่ต่างสายเลือด แต่พี่ใหญ่คนนี้ก็เต็มใจที่จะพูดคุย ช่วยเหลือ ทำทุกอย่างให้มาตลอด
“รู้ใช่มั้ยว่าพอแวมไพร์อย่างพวกเราพอไม่มีเขี้ยวก็เป็นได้เพียงมนุษย์ธรรมดา”เอ่ยปากอีกครั้งพร้อมทั้งเอื้อมมือที่ถูกคลุมด้วยหนังชั้นดีไปบีบปลายคางให้อีกฝ่ายได้อ้าปากออก ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างเข้าไปในโพรงปากนั้น ยึดเขี้ยวไว้พร้อมทั้งดึงออกทีละซี่ ทีละซี่
เสียงร้องโหยหวยด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีใครได้ยิน หรือจริงๆก็ได้ยินเพียงแค่ไม่มีใครคิดจะสนใจซะมากกว่า น้ำตาที่ไหลอาบใบหน้านั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เลือดที่ไหลออกมาจนแทบจะทะลักนองไหลไปตามลำคอ เรี่ยวแรงที่เคยมีก็พลันหายไปเสียดื้อๆ
“โชคดี มนุษย์โสโครก..”เสียงหวานนั้นเอื้อนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มจริงใจ เพียงแต่เป็นรอยยิ้มที่ร้ายกาจจนคนได้รับต้องสั่นเทามากกว่าเดิม ร่างทั้งร่างถูกกระชากโยนเข้าไปในห้องนั้น ก่อนประตูไม้เก่าๆจะปิดลง...
“ท่านพี่!! ได้โปรดพาข้าออกไป!”แม้จะร้องเรียกสักเท่าไรก็ไม่ได้การตอบรับเลยแม้แต่น้อย นัยน์ตาเริ่มกวาดมองไปรอบห้องมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านช่องเล็กๆที่มีซี่กรงอยู่เท่านั้นที่ให้แสงสว้าง
“แฮ่ก แฮ่ก”พลันก็เกิดเสียงหอบหายใจดังขึ้นมากมาย แม้จะมองไปทางไหนก็ไม่พบเจ้าของเสียงนั้นแม้แต่นิดเดียว จนกระทั่งหันไปสบพบกับคนใช้ประจำตัว ที่ตนมักจะเรียกใช้อยู่เสมอ
“เจ้าๆ ข้าดูแลเจ้ามาตลอดเลยนะ ช่วยข้าออกไปที”เว้าวอนร่างหญิงสาวที่ซูบผอม เผื่อจะได้รับโอกาสได้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้ แต่หญิงคนนั้นไม่ได้ทำอะไรนอกจากแสยะยิ้มจนเห็นเขี้ยวแหลม
“หึหึหึ น่ากินจังเลยนะ”เสียงที่ตอบกลับมาแทบจะดับลมหายใจที่กำลังรวยรินอยู่ ร่างแทบทุกร่างในห้องถาถมเข้ามายังตัวของชายผู้นี้ กัดกินราวกับคนอดอยาก แม้จะอยากหนีก็ทำไม่ได้
ความผิดที่กระทำได้รับการลงโทษ ด้วยชีวิตและลมหายใจที่ดับสูญ
…
..
.
~คุยก่อนไป~
อ่ามึน~ ยังดูหนังไม่จบเลยนะเนี่ย55555
เรื่องนี้ขอเม้นต์เถอะค่ะ เราอยากรู้ว่าคนอ่านเข้าใจเนื้อเรื่องมันมั่งป่าว
เรื่องใหม่ก็ฝากติดตามด้วยนะคร้าบบบ (_ _ )
ความคิดเห็น