คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : LTW -First Sight-
*1*
[First Sight]
“เฮ้ย ไอนัทมาเช็คเครื่องเสียงทางนี้ทีสิว่ะ”เอ่ยใช้ลูกน้องเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นทั้งๆที่กำลังจะขึ้นแสดงแล้วแท้ๆ
“ครับๆ จะไปเดี้ยวนี้แหละคร้าบบบ”เสียงทุ้มรีบตอบรับก่อนจะวิ่งไปจัดการเช็คให้
..แม่ งใช้กูตลอด อย่าให้กูได้ดังมั่งนะ จะหยามหน้าให้สะใจเลยคอยดู..
“เสร็จแล้วครับพี่”เดินกลับมาบอกกับมือกีต้าร์ที่กำลังคุยเม้าท์กับเพื่อนกันอย่างออกรส
“เออๆ เดี้ยวแกกลับบ้านได้เลยนะ ไม่มีอะไรจะใช้แล้ว อ่ะนี่เงิน”ยัดซองขาวเข้ามืออีกคนเสร็จก็กลับไปคุยกับเพื่อนรอขึ้นเวทีกันต่อ
ร่างสูงเดินละออกมาจากกลุ่มนั้นก่อนจะเตรียมตัวเดินออกมาจากร้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงของหญิงสาวบางคนเรียกเอาไว้
“นัทจะกลับแล้วหรอ”ร่างเล็กในชุดเดรสสั้นที่ออกจะรัดไปหน่อยเดินมาเบียดตัวนัทจนแทบจะรวมร่างกันก็ว่าได้
“อืม พอดีเสร็จงานแล้วน่ะ”ตอบไปปัดๆ เพราะไม่อยากจะสนทนาด้วยมากนัก เหตุด้วยกลัวจะโดนหลอกเหมือนพวกหน้าม่อบ้านรวยทั้งหลาย
“ไม่ไปดริ๊งค์กันก่อนหรอ~”มือเรียวทาบอกชายหนุ่มเล่นอย่างยั่วยวน แต่ก็โดนปัดออกไปพร้อมทั้งโดนดันตัวให้ออกห่างกัน
“ไม่ละ นัทรีบ ไปก่อนนะ”พูดจบก็รีบเดินหนีออกมาทันที
..เกือบไปแล้ว คราวที่แล้วก็เกือบจะหมดตูด เพราะดันไปหลงเชื่อเข้าให้ ดีนะที่ตอนนั้นสติยังดีอยู่เลยหนีทัน..
ร่างสูงเดินออกมาหน้าร้านก่อนจะเดินไปตามทางกลับบ้านเรื่อยๆ แต่ก็ต้องสะดุดลงเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังยืนล้อมร่างของบางคนที่นั่งกองกับพื้นอยู่
“เฮ้ย กูว่าแม่ งขายได้ราคาแน่เลยว่ะ”หนึ่งในนั้นโพล่งขึ้นมา
“เออ ก่อนขายขอสักทีจะได้มั้ยว่ะ”และอีกหนึ่งเสียงนั้นก็ดังขึ้นมาจากอีกคน
ก็ไม่ได้อยากจะทำตัวเป็นพระเอกหรอกนะ แต่พอเห็นผู้หญิงไม่มีทางสู้มาโดนแบบนี้มันก็ไม่ไหวเหมือนกัน แถมดูแล้วน่าจะเป็นเด็กอีก
“ขอโทษนะครับ ผู้หญิงคนนี้มากับผม”จบประโยคนั้น ชายทั้งสี่คนก็หันมามองกันเป็นตาเดียว
“อ่าว เด็กไอนัทก็ไม่บอกว่ะ วันหลังดูแลดีๆนะ ไม่งั้นเสร็จแน่มึง”เมื่อเห็นว่าเป็นน้องรักที่ทำงานมาด้วยกัน ก็ได้แต่ผละตัวออกมาอย่างเสียดาย
นัทเดินเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่กำลังนั่งอยู่เหมือนเดิม ดูจากการแต่งตัวแล้วคงจะเป็นพวกลูกคุณหนูบ้าแฟชั่นซะละมั้ง เล่นจัดเต็มขนาดนี้ แต่เมื่อตาคมไล่มองไปยังผมยาวลอนสีน้ำตาลเข้มที่เคลียอยู่บนไหล่ขาวซึ่งติดไปทางซีดก็ต้องตกใจน้อยๆ
“เอ่อ ยังไงก็รีบกลับบ้านไปแล้วกันนะ”เอ่ยเสร็จก็รีบลุกขึ้นเดินไปตามทางต่อ ไม่ค่อยจะอยากไปยุ่งกับพวกผู้ดีมากนัก เดี้ยวจะโดนหมายหัวเอา
ตากลมช้อนมองคนเมื่อครู่ก่อนจะพยายามพยุงร่างตัวเองขึ้น และก้าวขาเรียวเล็กตามร่างนั้นไปเรื่อยๆ แม้จะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะไปที่ใด แต่ในใจลึกๆก็รู้สึกว่าต้องปลอดภัยแน่หากตามไปเรื่อยๆแบบนี้
เมื่อมาถึงห้อง ‘247’ นัทก็หันไปด้านข้างซึ่งมีร่างเล็กที่เพิ่งจะช่วยไปไม่นานยืนอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกว่ามีคนตาม เพียงแต่ไม่คิดว่าจะตามกันมาซึ่งๆหน้าแบบนี้
..ตามกูมาถึงนี่เลยหรอว่ะ..
“นี่ ทำไมไม่กลับบ้านไปละ”ทำใจถามไปตรงๆ ดูดีๆแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ก็สวยแหะ แต่ติดที่ซีดไปหน่อยน่ะสิ หรือไม่สบายกันแน่
“...”ไม่มีเสียงใดตอบกลับมานอกจากศรีษะกลมที่ส่ายไปมาช้าๆ
..เชี่ยอย่างกับหนังผี หลอนชิบหายเลยเว้ย!..
“เอ่อ ฉันไม่มีที่ให้อยู่หรอกนะ แคบก็แคบ แถมเดี้ยวคนที่บ้านเธอจะพากันวุ่นวายที่เธอหายไป อ่า แล้วฉันก็คงจะดูแลเธอได้ไม่ดีด้วย เงินก็ไม่ค่อยจะมีอีก”พยายามหาเหตุผลล้านแปด เพื่อจะให้คนตรงหน้าตัดสินใจกลับบ้านตัวเองไปแต่โดยดี ซึ่งดูเหมือนจะไร้ผล
“...”ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม แต่ที่ทำให้นัทถึงกับต้องร้องเสียงหลงก็คือตากลมสวยนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อจนล้นไหลออกมาอาบแก้มเนียนนั้น
..โธ่เว้ย! เอาไงเอากันว่ะ..
นัทดึงแขนร่างเล็กเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูลง แล้วเดินนำเข้าห้องไป
“เฮ้ยๆ ถอดรองเท้าด้วยดิ”เสียงทุ้มรีบปรามเมื่อร่างเล็กนั้นทำท่าจะเดินเข้ามาทั้งโรงเท้าส้นสูงบูทนั่น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพอห้ามไปก็ได้เห็นใบหน้าหวานที่เอียงน้อยๆด้วยความสงสัย
..น่ารักชิบหายเลยโว้ยย แต่สงสัยจะลูกคุณหนูมากเลยมั้งว่ะเนี่ย ใส่รองเท้าเข้าบ้าน..
“ถอดรองเท้าก่อน แล้วค่อยเดินเข้ามา”พยายมอธิบายด้วยเสียงนุ่มและชัดเจนพอ
ตัวเล็กเมื่อได้ฟังก็นั่งยองขาลงเหมือนเด็กๆ โดยไม่รู้เลยว่ากระโปรงฟูฟ่องมันเปิดจนเห็นกางเกงชั้นในไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ใบหน้าหล่อขึ้นสีเรื่อเมื่อเห็นต้นขาขาวๆเรียวๆน่าสัมผัสที่เผยออกมา แต่ก็ต้องรีบสะบัดหัวไล่ความคิดอกุศลออกไป
“อย่าบอกนะถอดรองเท้าไม่เป็นน่ะ”เดินไปนั่งยองๆตรงหน้าเมื่อเห็นมือขาวนั้นดึงเชือกไปทางนู้นทางนี้ ไปมาอย่างไม่ประสีประสา
“...”ใบหน้าหวานดูหงอยลงก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ซึ่งคำตอบที่ได้รับก็ทำเอานัทต้องพรู่ลมหายใจออกมาหนักๆไปที
“มันจะไม่เกินไปหน่อยหรอไงเนี่ย..”บ่นระบายใส่ แต่ก็จำยอมที่จะถอดรองเท้าให้ตากลมดู วันหลังจะได้ทำอย่างถูกวิธี
พอถอดให้เสร็จ เท้าซีดก็เดินย่ำกับพื้นไม้ที่ติดจะเย็นนิดๆด้วยฤทธิ์ลมของแอร์ ปากเรียวเล็กระบายยิ้มเหมือนเด็กได้ย่ำสนามหญ้าครั้งแรก พอเดินกับที่พอใจแล้วก็ตัดสินใจวิ่งร่าไปมาในห้อง ที่ถึงจะแคบแต่ก็ได้รับการตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ
“นี่ๆ อยู่เฉยๆก่อนสิ”ถึงจะดุไปแบบนั้นแต่ก็อดจะขำกับท่าทีแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ตัวเล็กเองก็เชื่อฟังและหยุดยืนอยู่ตรงหน้านัท ความสูงที่ต่างกันพอสมควร ทำให้หน้าเรียวต้องเงยขึ้นมองนัทตาแป๋ว
“ชื่ออะไรน่ะเรา”เอ่ยถามเมื่อคุยกันตั้งนานแต่ไม่เห็นว่าจะมีทีท่าพูดอะไรสักอย่าง
“...”ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับเหมือนเดิม จะมีก็แต่มือขาวที่ชี้มายังคอของตนเอง
“หิวน้ำ?”นัทลองถามเดาดู ซึ่งดูเหมือนเขาจะเดาถูกเพราะหัวเล็กรีบพยักหน้ารัวๆ
“ฮ่ะๆ แปปๆ”นัทหัวเราะก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็น จัดการหยิบแก้วแล้วรินน้ำเย็นในเหยือกจนเกือบเต็มแก้ว จากนั้นก็เดินกลับมาหาร่างบางแล้วยื่นแก้วน้ำให้
“...”ใบหน้าหวานดูงงน้อยๆ แต่ก็ตัดสินใจรับแก้วน้ำมาจิบก่อนจะหลับตาปี๋ด้วยความเย็นที่ไหลผ่านตามลำคอ แล้วรีบดื่มต่อไปอึกใหญ่ จนหมดแก้ว
“เอาละ ทีนี้ก็บอกประวัติเธอมาได้แล้ว”
ฮา~ ต่อแบบมึนๆ จะพยายามให้มันไม่มาม่า
เพราะมาม่าเราจะก็บไว้กินทีหลัง ช่วงนี้ก็อาจจะหวานๆไปก่อนเนอะ
มาม่าทีจะได้หนัก55
ยังไงก็ฝากติดตาม + เม้นต์ด้วยนะค้า ^3^
❀ Supercell
ความคิดเห็น