คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Alive [Minho*Newt]
ครั้งแรกคือจอร์จ
“เขาจะไม่กลับมาหรอ”นิวท์จำไม่ได้ว่าเสียงตัวเองสั่นแค่ไหน ดวงตาเขาจับจ้องไปที่ประตู มาสิ จอร์จ มาเร็ว เขายังจำถึงความตึงเครียดได้ ทุกอย่างเลวร้ายที่สุดเมื่อประตูปิดลง นักวิ่งของพวกเขาถูกทิ้งไว้เบื้องหลังกำแพงยักษ์ จอร์จจากไปแล้ว
แล้วก็นิค
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นฝากพวกนายด้วยละ”อดีตผู้นำส่งยิ้มอ่อนโยน หนักแน่น นิวท์พยักหน้าตอบ ทำไมเขาถึงรู้สึกข่มขื่นแบบนี้กันนะ เหมือนกับว่าเขาจะไม่ได้เจอนิคอีก ผู้นำในตอนนั้นหย่อนตัวลงในกล่อง และโศกนาฏกรรมก็เกิดขึ้น ศีรษะนิดพุ่งขึ้นจากกล่อง ดวงตาเหลือกโพงเลือดข้นจากเส้นประสาทไหลออกมาไม่หยุดแม้มันจะตกสู่พื้นหญ้าแล้วก็ตาม
เบ็น
เสียงกรีดร้องของเพื่อนนักสร้างยังติดในหูเขา เบ็นร้องไห้ คราบน้ำตาแห้งกรักติดบนใบหน้า ท่าทีตื่นตระหนก ดวงตาหวาดระแวง เหมือนทุกอย่างยิ่งตอบย้ำว่าเบ็นเปลี่ยนไป เบ็นจะไม่มีทางกลับเป็นแบบเดิม นิวท์จำสีหน้าเจ็บปวดของทุกคนได้ ไม่มีใครต้องการถูกเนรเทศและไม่มีใครอยากเนรเทศคนอื่น
แกลลี่
หมอนั้นหายไปหลังมีเรื่องกับโทมัส เขาไม่ค่อยชอบแกลลี่แต่เขาไม่อยากให้ใครตายสักหน่อย เป็นไปได้ก็กลับมาเถอะ....กลับมาเถอะ
ประตูไม่ยอมปิด คืนนี้เสียงจักรกลยังตามหลอกหลอนเขา
อดัม
เด็กหนุ่มโดนกรีฟเวอร์พาไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้เลย ทำไมเขาได้แต่มองเพื่อนตัวเองถูกพาไปกันนะ ทำไมเขาถึงกลัวที่จะไปช่วยกัน
ซาร์ท
คนที่สองหลังจากประตูไม่ยอมปิด คนที่เขาสนิทรองลงมาจากอัลบี้กับมินโฮ พอได้ไหม มีคนตายกันไปเยอะแล้ว ได้โปรดเถอะ จะวิคเค็ดปลวกนั้นหรือพระเจ้าที่ไม่มีจริงก็ตาม ช่วยหยุดมันทีเถอะ
เดฟ
คืนที่สามแล้ว เขามองเพื่อนตายไปโดยทำอะไรไม่ได้ เขามันปลวกชะมัด
อัลบี้
เหมือนมีอะไรฟาดหน้าเขาแรงๆ แม้แต่อัลบี้ก็ตายหรอ คนที่เหมือนพี่ชายเขา คนที่อยู่กับเขาเสมอ คนที่เขารักมากที่สุด นิวท์ท้อชะมัด แต่เขารู้ดี เขาถอยไม่ได้
เจฟฟ์
เมด แจ็คตายเพราะช่วยมินโฮ เจฟฟ์กล้าหาญชะมัดทำไมเขาไม่ตัดสินใจทำบ้างนะ เขาคงช่วยใครสักคนได้บ้าง บางทีเขาอาจจะช่วยอัลบี้ได้...ใช่....ขอแค่อัลบี้...อัลบี้
ชัค
แกลลี่ฆ่าชัค แกลลี่ฆ่าเด็กคนนั้น เป็นครั้งแรกสำหรับความตายของใครที่เขา...ร้องไห้ แม้แต่มินโฮยังเก็บน้ำตาไม่ไหว โทมัสสติแตกไปแล้ว คนอื่นด้วย ทุกคนอยู่ในวังวนความกลัวและสิ้นหวังเหมือนกับวงกตไร้ทางออก
พวกเขาอยู่บนรถบัส นิวท์เลือกนั่งหลังสุด เด็กหนุ่มแนบศีรษะกับบานกระจกเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังโทมัสมา มันเกิดเรื่องมากมาย เป็นอีกครั้งที่นิวท์รู้สึกสิ้นหวังเหมือนตอนที่เขาพยามฆ่าตัวตายในวงกต แต่สุดท้ายอัลบี้ก็เจอเขา คลิ้นท์กับเจฟฟ์คอยดูแลเขา มินโฮคอยอยู่ข้างเขา แม้แต่แกลลี่หมอนั้นตามเหน็บแนมเขาถึงห้องพัก แต่ดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้นกลับแสดงความห่วงใยเต็มเปี่ยม รอยยิ้มตึงเครียดของทุกคนเขาจำมันได้ นิวท์ได้แต่หัวเราะแห้งๆให้กับคนรอบตัว
เพราะมีทุกคน เขาถึงข้ามความสิ้นหวังมาได้
แต่ตอนนี้ มันไม่เหมือนกัน เขาไม่มีอัลบี้ ไม่มีแกลลี่ เจฟฟ์ ซาร์ท เบ็น คนอื่นๆ นิวท์เชื่อมาตลอดว่าพวกเขาจะออกไปจากทุ่งพร้อมกัน เจอโลกภายนอก เจอครอบครัว เจอทะเล เจอดวงดาวของจริง เจอในสิ่งที่เคยเฝ้าฝันทั้งนั้น มันไม่เป็นจริงแม้แต่น้อย แคร้ง...พวกคนที่ช่วยเขาเรียกสัตว์ประหลาดแบบนั้น แคร้งเป็นมนุษย์ แต่กลับคุ้มคลั่งหิวกระหาย พื้นดินเป็นลูกรังสีแดง ฝุ่นลอยตลบทั่วพื้นที่ ไม่มีต้นไม้สักต้น
เขาคิดถึงทุ่งนิดๆ แม้จะมีวงกตล้อมไว้ราวนักโทษ จำเรื่องในอดีตไม่ได้ มีเพียงความตายและความผวา แต่พออยู่ไประยะหนึ่ง มันก็ไม่ได้เลวร้าย พวกเขามีที่ให้หลับ มีอาหารให้กิน มีที่พักผ่อน มีเสียงหัวเราะท่ามกลางความกลัว ในทุ่งพวกเขายังมีความหวังว่าโลกภายนอกจะสวยงามและไม่มีใครหักล้างความหวังนั้น
แล้วนี้คืออะไร
หลังเห็นอะไรหลายอย่าง นิวท์จินตนาการไม่ออกสักนิดว่าโลกนี้จะมีที่สวยงามตรงไหน เหมือนที่ผ่านมา ที่พวกเขาพยายามมันไร้ประโยชน์ โลกแบบนั้นมันจะมีจริงๆหรอ
น้ำตาหยดใหญ่รื้อตื้นบนหางตาเขา นิวท์หลับตาลงพยายามคิดในแง่ดี เขาหวังให้มันเป็นแค่ฝันร้าย แค่ฝันที่ยาวนานและทุกข์ทนจนที่สุดมันก็จบลง พอลืมตาตื่นเขาจะอยู่บนเตียงมีแม่ลูบหัวอยู่ข้างๆ เธอจะถามเขาอย่างอ่อนโยนว่ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง เขาจะกอดเธอให้แน่นที่สุดนิวท์จะบอกจนเสียงแหบเลยว่าเขากลับมาแล้ว จากนั้นเขาจะไปหาลูกหมาของเขากับน้องสาวที่อายุห่างกันไม่มาก เขาคงจะเจออัลบี้ในประตูบ้านถัดไป รวมถึงนิค ซาร์ท คนอื่นๆ
เขากำลังหลอกตัวเอง นับล้านครั้งแล้วที่เขาคิดแบบนี้แต่สุดท้าย เขาก็แค่หลอกตัวเอง
นิวท์ไม่รู้ตัวว่าร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไร น้ำตาทำให้เขารู้สึกเหนอะหนะ นิวท์ยกมือเช็ดคราบน้ำออกจากหางตาและใบหน้า ร้องไห้บ้างคงไม่มีใครว่าเขาหรอก ไม่สิ คงไม่มีคนเห็นด้วยซ้ำเพราะทุกคนหลับไปแล้ว นิวท์เงยหน้าขึ้นช้าๆหางตาบวมช้ำเหลือบเห็นเห็นร่างเพื่อนสนิทนั่งจ้องเขา
มินโฮมองเขาอย่างกังวล คิ้วสามเหลี่ยมขมวดเข้าหากัน ดวงตาดูหมองกว่าปกติ
“มาตั้งแต่เมื่อไร”เขาเลิกทำตัวเป็นส่วนหนึ่งกับรถบัส ผละร่างตัวเองออกจากกระจก นิวท์ก้มสายตาลงมองแต่เก้าอี้ด้านหน้า
“ประมาณครึ่งชั่วโมง นายไม่รู้ตัวเลยหรอหน้าปลวก”เขาพยักหน้า “ถ้าฉันเป็นโจรฉกของ สาบานเลยว่านายคงโดนขโมยจนไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น”ครั้งหน้าที่นิวท์อารมณ์ดีกว่านี้ เขาจะหัวเราะให้มุกโง่ๆของมินโฮละกัน
“ร้องไห้แล้วน่าเกลียดเป็นบ้าเลยวะ”
“จมูกนายแดงแถมน้ำมูกยังไหลอีก ยี้ สกปรกมาก”
“ตานี้ช้ำอย่างกับโดนใครต่อย”
“นิวท์ นายมันหน้าปลวกจริงๆ”
“ให้ตายสิ”....
“ให้ตาย....”เสียงมินโฮหยุดไป เขาเหลือบมองเพื่อนชาวเอเชียแล้วก็เจอเรื่องน่าตกใจของวัน
ไหล่มินโฮลู่ลงและสั่นสะท้าน คนผมดำยืดเกร็งลำตัว นิวท์ได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังไม่หยุด น้ำตาหลายหยดไหลจากดวงตาเรียว มันหายากแล้วที่เขาจะร้องไห้ แต่หายากยิ่งกว่าคือมินโฮร้องไห้ เขาหาเสียงตัวเองไม่เจอพักใหญ่ๆ ในสมองไม่ได้สั่งประมวลอะไรทั้งสิ้น นิวท์ไม่รู้ทำไมเพื่อนเขาถึงร้องไห้ นิวท์ไม่รู้ต้องทำอะไรก่อนหลัง เขาต้องปลอบมินโฮใช่ไหม แต่ยังไง เริ่มที่ไหน นิวท์ไม่เคยรู้สึกสมองว่างเท่านี้มาก่อน
“ถ้าคนที่นั่งข้างนายเป็นอัลบี้ นายคงกอดเขาแล้วร้องไห้ใช่ไหม”มินโฮเสียงสั่นแต่ทุกคำกลับหนักแน่น “หรือถ้าเป็นนิค เขาคงปลอบนายได้ดีกว่าฉันใช่ไหม”นิวท์ไม่รู้ว่ามินโต้องการฮสื่ออะไร ทำไมถึงเกี่ยวกับอัลบี้และนิค
“ปลวก ทำไมนายไม่เคยร้องไห้ให้ฉันเห็นบ้าง”.....
“ทำไมต้องหนีมานั่งหลังคนเดียว เพื่อให้ร้องไห้สะดวกๆหรอ”......
“ทำไมชอบทำอะไรตัวคนเดียว คิดว่าโลกหมุนรอบนายรึไง”......
“ไม่คิดถึงความรู้สึกฉันบ้างหรอ”นิวท์ยิ้มถึงจะรู้สึกว่าตัวเองขมวดคิ้วอยู่ก็ตามที “มินโฮ ผู้นำต้องเข้มแข็งนะ”นิวท์จับมืออีกฝ่าย นิ้วเขาเกลี่ยตามหลังมือเบาๆ ผู้นำที่นิวท์พูดถึงแน่นอนว่าไม่ใช่ตัวเขา มันหมายถึงคนเอเชียข้างๆ แต่คนผมบรอนซ์ไม่คิดหรอกว่าเจ้าตัวจะรู้
“ก็แค่ตำแหน่งปลวกๆ หน้าที่ปลวกๆ”มินโฮสบถ ชาวเอเชียกุมมือเขาไว้ นิวท์ส่ายหน้า“มันไม่ใช่ตำแหน่งหรือหน้าที่ แต่มันหมายถึงคนที่พาให้ทุกคนรอดต่างหาก”
“อ๋อ งั้นหน้าใหม่นั้นคงเหมาะที่สุดใช่ไหม พาทุกคนรอด เหอะ”อีกฝ่ายซบศีรษะบนไหล่เขา นิวท์รู้จักมินโฮดีพอกับที่มินโฮรู้จักทุกซอกมุมของวงกต เพื่อนเขาแค่อยากปลอบเขาและคงน้อยใจนิดๆ แต่ถ้าเป็นมินโฮต้องอ้อมโลกสักสองสามครั้งก่อนถึงจะยอมรับ ไม่ก็แสร้งทำด้วยด้วยประโยคเจ็บแสบ นิวท์รู้สึกสงบขึ้นมากคงเพราะเป็นมินโฮที่พยายามปลอบเขา
“ฉันแค่ท้อนะ แล้วก็อยากอยู่คนเดียว”
“อย่าฆ่าตัวตายอีก ถ้านายทำฉันจะตามเชือดนายแน่”น้ำเสียงมินโฮเต็มไปด้วยความจริงจัง เขาหัวเราะถึงจะด้วยน้ำเสียงขมขื่นก็ตาม “ฉันคงไม่อยู่ให้นายตามฆ่าหรอก”
มินโฮเงียบไป
“นิวท์ บอกได้ไหม นายกำลังท้อเรื่องอะไร”ชาวเอเชียยกศีรษะตัวเองออก มินโฮขยับใบหน้าเข้าใกล้เขา ดวงตาสีดำจ้องลึกอย่างสะแวงหา “หยุดยิ้มเจือๆแบบนั้นด้วย เห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า”แต่เขาก็ยังยิ้มอยู่
“ฉันก็แค่คิดนะ แค่ความหวังอย่างเดียวมันไม่เคยพอเลยเนอะ มิน”เขาหลบสายตาคู่นั้น
“หวังว่าจะออกไปทุกคน หวังว่าโลกด้านนอกจะดี หวังว่าจะเจอพ่อแม่”เขาเว้นวรรค “สุดท้ายที่หวังก็ไม่เป็นจริงสักอย่าง โลกมันแย่จังเลยนะ ฮะ ฮะ”เขาพยายามหัวเราะให้สดใสที่สุด อยากลดบรรยากาศตึงเครียดที่เริ่มก่อตัว
“ฉันบอกให้นายหยุดยิ้มเจือๆ มันหมายถึงให้หยุดหัวเราะทั้งที่ไม่ได้มีความสุขด้วย” นิวท์รู้ดี เขาหลอกมินโฮไม่ได้ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นแล้ว หรือความจริง มันเป็นเจตนาของเขาเอง “มองหน้าฉันสินิวท์”มันไม่ใช่ประโยคบอกเล่า มินโฮประคองหน้าเขาขึ้น ดวงตาสีดำสะท้อนภาพเขา
“อย่าหมดหวัง นายสัญญากับพวกเราไว้”นิวท์ผลักมินโฮออก แต่อีกฝ่ายไม่ขยับแม้แต่น้อย “ใช่ แต่มันทำไม่ได้หรอกมิน ฉันหมดหวังแล้ว ไม่มีใครต้องการฉัน ฉันมันไร้ค่า ฉันช่วยใครไม่ได้ ฉันมันปลวก”
“นายมันปลวก โอเคฉันเห็นด้วย แต่ข้ออื่นละ ใครบอกนาย”คิ้วข้างหนึ่งเลิกขึ้นอย่างท้าทาย นิวท์ตอบกลับโดยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันบอกตัวเอง พอใจไหม หน้าปลวก”มินโฮพยักหน้าน้อยๆก่อนขยับตัวไปนั่งข้างเขาแบบเดิม
“เอาละ เรามาเริ่มปรับความเข้าใจกันนะ นิวตัน”ชาวเอเชียชูนิ้วชี้ “ไม่มีใครต้องการฉัน ไม่มีตายละหน้าใหม่นั้นต้องการนาย ฉันด้วย คนอื่นอีก ตามตรงเลยนะนายจำทุกคนในทุ่งได้ในขณะที่ฉันจำได้แค่พวกรุ่นแรกๆ”มินโฮชูนิ้วกลางขึ้นตาม
“ไร้ค่า ถ้านายไร้ค่าคนอื่นยังเป็นจุลินทรีย์ในสวนไม่ได้เลยมั้ง นายทุ่มเทดูแลพวกเรามาสองปี ถ้าจะเรียกว่าไร้ค่าก็แล้วแต่นายเถอะ”คนผมดำยกนิ้วนางตาม “นายช่วยใครไว้หลายคน ทำไมถึงคิดว่าช่วยไม่ได้ หือ”เสียงท้ายประโยคยกสูงขึ้น มินโฮจ้องเขาอย่างคาดคั้น นิวท์หลบสายตา
“ฉันช่วยใครไม่ได้เลยมินโฮ ทั้งอัลบี้ นิค ซาร์ท คนอื่นอีก”ไหล่เขาลู่ลง “เจฟฟ์ช่วยนาย ชัคช่วยทอมมี่ แล้วฉันละ ฉันช่วยใครไว้กัน ไม่มีเลย ไม่มี ฉันกลัว ฉันแทบขยับขาไม่ออกด้วยซ้ำตอนที่อัลบี้พุ่งเข้าหากรีฟเวอร์”นิวท์ตะโกนถึงจะไม่ดังมากแต่ก็ระบายความรู้สึกออกมาส่วนหนึ่ง ตั้งแต่ออกจากวงกตได้เขาก็คิดซ้ำไปซ้ำมา ถ้าตอนนั้นเขากล้าจะรั้งอัลบี้ไว้ ตอนนี้อัลบี้คงนั่งอยู่ข้างๆเขา อัลบี้คงมีชีวิตอยู่ หรือถ้าเขาไม่ลากอัลบี้มาร่วมด้วย อัลบี้ก็คงอยู่ในทุ่งและยังไม่ตาย
“นายไม่ผิดนิวท์ ทุกคนกลัวกันทั้งนั้น นายไม่ผิดหรอกที่กลัว”
“แต่หลายคนก็สละชีวิตให้คนอื่นแบบไม่กลัว”
“นายไม่ใช่พ่อพระที่จะช่วยได้ทุกคน”
“ฉันไม่ใช่พ่อพระมินโฮ ฉันคือนิวท์ เป็นแค่นิวท์โง่ๆที่ทำอะไรไม่ได้!!”
...............
เขาร้องไห้อีกแล้ว นิวท์ชันเข่าขึ้นซุกหน้าลง ทั้งสองแขนกอดตัวเองไว้ เด็กหนุ่มได้ยินเสียงสะอื้น เขาหายใจเข้าออกลำบาก เรื่องมากมายไหลทะลักเข้าในหัว กลิ่นคาวเลือด เสียงกรีดร้อง ความสิ้นหวัง ความสูญเสีย ทุกอย่างสมจริงราวกับพึ่งเกิดขึ้น นิวท์ปล่อยน้ำตาตัวเอง เขาไม่คิดจะเก็บ ใครจะเห็นก็ช่าง เขาแค่อยากระบาย เขาไม่อยากทำตัวเข้มแข็งอีกแล้ว
มินโฮกอดเขาอยู่ มือชาวเอเชียลูบหัวเขาเหมือนเวลาปลอบเด็ก ไม่ต้องเงยหน้ามองนิวท์ก็รู้ได้ คิ้วอีกฝ่ายคงขมวดเป็นปมและคงแสดงสีหน้ากังวลอีกครั้งแน่
“นายเป็นแค่นิวท์โง่ๆที่ไม่ยอมมองคนรอบตัว”นิวท์กระชับแขนตัวเอง “นายไม่สนว่าคนรอบข้างมองนายยังไง”มืออีกฝ่ายเปลี่ยนมาเกลี่ยแก้มเขา
“นายไม่เคยคิดว่าตัวเองสำคัญแค่ไหน”มินโฮทัดผมสีบรอนซ์เข้ากับใบหูเขา ชาวเอเชียเอามือละมือออก “นายไม่เข้าใจตัวเอง ฉันก็ไม่เข้าใจฉัน”
“ทำไมฉันถึงแคร์นาย ทำไมฉันถึงอยากแบ่งความทุกข์นาย ทำไมฉันถึงอยากอยู่ข้างนาย”
“นิวท์สัญญาได้ไหมว่าจะอยู่ข้างๆฉัน ไม่ทิ้งฉันไป...แบบคนอื่น”เขายอมเงยหน้าสบดวงตาเรียวที่เริ่มบวมช้ำอีกหน “สัญญาได้ที่ไหนละมินโฮ พวกเราตายได้ทุกเมื่อ”เขาลูบแก้มคนอายุมากกว่า ค่อยๆไล่นิ้วไปตามโครงหน้า
“อย่าตาย”คำขอร้องที่ทำให้ใจเขาสั่นวูบ
“ไม่สัญญา”
“อยู่ข้างๆกัน”
“ฉันกับนายอยู่ด้วยกันตลอดไม่ได้”
“นิวท์”
“มีอะไรละมินโฮ”ดวงตาสีดำกรอกลงพื้น
“เห็นฉันสำคัญที่สุดได้ไหม”คนผมดำพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“นายสำคัญเสมอมินโฮ”นิวท์ดึงคนอายุมากกว่ามากอด ตาเขาแห้งมากจากการร้องไห้ รู้สึกระคายไปหมดแต่น้ำตายังไหลไม่หยุด
“ฉันรักนาย ฉันรักช่วงเวลาที่เรามีกัน ฉันรักทุ่งปลวกๆที่ขังเราไว้ ฉันรักดาวที่ไม่เคยเปล่งแสงจริงๆ ฉันรักทุกอย่างที่ทำให้พวกเราเจอกัน”เขากดหน้าตัวเองบนบ่าเพื่อน “แต่วิคเค็ดก็ขโมยมันไปจากฉัน รู้ไหมมินโฮตอนนี้สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคืออะไร”
“ฉันกลัวว่าวิคเค็ดจะขโมยนายไป”
“กลัวพวกงี่เง่านั้นจะทำร้ายทอมมี่ เทเรซ่า ฟราย ทุกคนที่ยังอยู่ ฉันกลัว กลัวมันจากหัวใจ”
“ถ้าถึงเวลาหนึ่งฉันอยากให้พวกนายรอดนั้นหมายถึงต่อให้ฉันตายพวกนายก็ต้องรอด”มินโฮผลักเขาออก มือสองข้างบีบหัวไหล่เขา
“อย่าพูดหน้าปลวก อย่าพูดเรื่องตาย”เขาประคองใบหน้าอีกฝ่ายไว้ “ต่อให้ฉันตายพวกนายต้องรอดนะ มินโฮ พวกนายต้องรอด”
“พวกเราต้องรอด”น้ำตาไหลตามโครงหน้าชาวเอเชีย เป็นการร้องไห้เงียบๆไร้ซึ่งเสียงสะอื้นแต่เต็มด้วยความรู้สึกมากมาย
“นายหวังแล้วมินโฮ และโลกนี้ไม่เคยเป็นอย่างที่นายหวัง”มินโฮกอดเขา พูดประโยคเดียวซ้ำไปซ้ำมา นิวท์ลูบหัวถุยๆของอีกฝ่าย
พวกนายต้องรอดนะ
Talk Zone
เล่มTMRไม่อยู่กับตัวตอนเด็กๆตายนี้มั่วบ้างนะคะ orz ปกติเห็นแต่นิวท์แสดงด้านอ่อนแอให้มินโฮเห็น งั้นลองมาเป็นมินโฮที่แสดงด้านอ่อนแอให้นิวท์เห็นบ้าง จู่ๆก็พล็อตมาแปปๆจับเขียน ไว้ค่อยแก้คำผิดนะคะ อ่อก//ลาตาย
ปล.เอยูฮาร์ฟบลัดคงมีต่อนะคะ :’D
ความคิดเห็น