คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Someday Same Day
.
.
โมโตมิยะ ไดสึเกะ นักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสองกำลังยืนอยู่หน้าประตูคอนโดหรู
เขาก่นสบถคำมากมายภายใต้ผ้าพันคอสีเลือดหมู เด็กหนุ่มตัวเล็กเหลือบมองบานประตูเป็นระยะอยากจะเดินเข้าไปลากคอคนในห้องออกมาแต่มันก็เป็นได้แค่ความคิด
เขาเลิกสนใจและเปลี่ยนมาเปิดมือถือเพื่อดูข้อความ แต่ยังไม่มีอะไรส่งมาใหม่
เขาได้แต่ถอนหายใจ วันนี้รุ่นพี่นัดให้ไปเจอที่บ้านหากกลับต้องติดแหง่กอยู่คอนโดเพื่อนเพราะเขามีของจะให้
มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก ก็แค่ของตอบแทนที่อีกฝ่ายเคยให้ของเขาเมื่อปีที่แล้ว
เท่านั้นเอง เท่านั้นเองจริงๆ!
.
.
ในที่สุดเสียงประตูเปิดออกก็ดังขึ้นมันเรียกให้เด็กหนุ่มหลุดจากภวังค์
ไดสึเกะเบนสายตาไปหาคนด้านใน เพียงไม่ถึงวินาทีที่ดวงตาสบกันเด็กหนุ่มลุกพรวดอย่างทุลักทุเลพรางมองเสไปทางอื่นเลิกลั่น
ทาเคอิชิ ทาเครุหัวเราะในลำคอเล็กน้อยราวกับจงใจแกล้ง ไดสึเกะก้มหน้างุดๆไม่กล้ามองดวงตาสีฟ้าสวยสักนิด
ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจมองเขาก็ยิ่งไม่กล้าเงยหน้าเข้าไปใหญ่
.
.
“มีอะไรถึงมาหาในวันเสาร์ละ....หึ?”เสียงหัวเราะตอบท้ายยังไม่พออีกฝ่ายดันลำตัวเข้าหาทำให้แผ่นหลังไดสึเกะติดกำแพง
ทาเครุยกแขนข้างหนึ่งเหนือศีรษะอีกคนปิดกั้นทางหนีเป็นท่าเบสิกของการ์ตูนสาวน้อยวัยใส
ถ้าเป็นตัวละครนางเอกคงต้องหน้าแดงเขินอายและทำตัวไม่ถูก ซึ่งไม่ใช่กับไดสึเกะ
เด็กหนุ่มไหลตัวลงไปด้านล่างก่อนเบี่ยงตัวหลบออกมาในด้านตรงข้ามที่อีกฝ่ายยกแขนป้องไว้
ไดสึเกะปัดเนื้อปัดตัวแถมยังส่งสายตามองขวางให้อีก ทาเครุหลุดหัวเราะเขายกมือไว้สูงกว่าอกเล็กน้อยทำท่ายอมแพ้
.
.
“แล้วมีอะไรถึงมาหาละไดสึเกะคุง”ทาเครุผายมือไปที่ประตูเชื้อเชิญให้เข้าไปในตัวบ้าน
ไดสึเกะส่ายหน้าปฏิเสธ “เอาไป”เด็กหนุ่มพูดสั้นๆห้วนๆและยัดถุงกระดาษสีน้ำตาลอันเล็กใส่มือคนผมสีทอง
ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างเล็กน้อยแสดงความตกใจปนงุนงง
.
.
“ของตอบแทน”ไม่รอให้ทาเครุเลิกหายตกใจ ไดสึเกะรีบเดินออกมาแต่อีกฝ่ายกลับตรึงหัวไหล่เขาไว้
สัมผัสหนักแน่นเรียกเลือดให้สูบฉีดไปที่ใบหน้า ไดสึเกะสะบัดมือคนตัวสูงกว่าออกและหันกลับไปหา
เขาข่มอารมณ์พยายามเป็นปกติมากที่สุด และถ้ามองไม่ผิดใบหน้าของอีกฝ่ายก็ขึ้นลิ้วสีแดงอ่อนๆด้วย
.
.
“ไม่...ไม่มีอะไร..ฉันไปแล้วนะ!”เขารีบตัดบทก่อนจะเผลอแสดงความอายมากเกินไปกว่านี้
เด็กหนุ่มผมสีเข้มรีบออกตัวก่อนจะโดนรั้งไว้อีกหน
พอไปพ้นระยะสายตาที่อีกคนไม่สามารถเห็นได้เขาหยุดฝีเท้าเอานิ้วมือตัวหมดประกบเข้าใบหน้า
ริมฝีปากพึมพำเบาๆ
.
.
“ทำไปแล้ว ทำไปสะแล้ว”
.
.
เสียงที่เอ่ยออกมาคือความตื่นตระหนกและโล่งใจไปพร้อมๆกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
“เดี๋ยวหมอนั้นก็มา”พี่ใหญ่สุดตอบด้วยสีหน้าสบายๆ ไทจิเอนตัวลงนอนราบไปกับเก้าอี้
คนอื่นพยักหน้ายืนยันว่าที่อีกฝ่ายพูดเป็นเรื่องจริง
.
“คุณไดสึเกะไปหาเพื่อนนะครับ อีกสักพักคงกลับ”คนตัวเล็กสุดขยายความด้วยเสียงอ่อนน้อม
เด็กหนุ่มดวงตาสีแดงยกอาหารเช้าง่ายๆมาให้ ขนมปังปิ้งขอบกรอบทาเนย เบค่อนทอดเป็นสีน้ำตาลมีไอน้ำมันเล็กๆจับตัวเป็นกลุ่มกับซุปมิโซะสีอ่อนมีเต้าหู้และสาหร่ายวางประดับไว้กลางถ้วยทรงกลม
เอาอาหารฝรั่งกับญี่ปุ่นมาผสมกันได้ดูลงตัวดี ท่าทางทาคาโตะจะมีหัวด้านทำอาหารแหะ
ไทจิกับมาซารุยกไปกินหน้าทีวีพร้อมดูข่าวไปด้วย ส่วนไทกะ รายนั้นหยิบแค่ขนมปังไปกินและเล่นแล็ปท็อปที่วางบนเข่าตัวเอง
ส่วนพวกเขาที่กินข้าวเช้ามาแล้วเลยมองอีกสองคนที่ทานอาหารบนโต๊ะ
.
“แล้วพวกคุณอยู่แบบไม่มีผู้ใหญ่ดูแลหรอครับ?”ไทกิถามขึ้นมา
ทาคุยะส่ายหน้า “ฉันกับไทจิอายุจะยี่สิบแล้ว เรียกว่าผู้ใหญ่ไหมล่ะ”
.
“ห๊ะ ยี่สิบหรอครับ? คุณทาคุยะยังดูเหมือนเด็กม.ปลายอยู่เลย”ทากิรุพูดเสียงดังเรียกให้เสียงหัวเราะดังออกมาเบาๆ
“ฉันไม่เหมือนแต่ไทจิดูโตกว่านั้นใช่ไหมล่ะ”
.
“น้อยๆหน่อยทาคุยะ จะหาว่าฉันหน้าแก่รึไง”ไทจิโหวกเหวกแบบไม่จริงจังนัก
“เปล๊า แค่จะบอกว่านายตัวโตเลยดูเป็นผู้ใหญ่” คนเริ่มแซวตอบกลับอย่างสนิทสนม
.
“หรืออีกนัยๆทาคุยะก็ว่าคุณไทจิแก่ละครับ”มาซารุเสริมขึ้นมา “แล้วทำไมนายเรียกคุณไทจิแต่เรียกฉันห้วนเลยล่ะมาซารุ
ฉันอายุเยอะกว่านายนะ”
.
“อายุเยอะกว่าแต่ทำตัวไม่น่าเคารพมันก็ไม่ควรเรียกแบบนั้นใช่ไหมล่ะ”
.
“แต่นายควรเคารพฉันนะเว้ย!”
.
“ทำตัวน่าเคารพตาย”
.
ทากิรุเห็นว่าน้องเล็กสุดของบ้านหันมายิ้มให้พวกเขาด้วยท่าทีสบายๆราวกับจะบอกว่าเหตุการณ์ทะเลาะกันเกิดขึ้นทุกวันเป็นกิจวัตรแล้วไม่ต้องสนใจก็ได้
เขายิ้มแห้งๆกลับไปให้ จะว่าไป พวกเขาอายุยี่สิบกันแล้วใช่ไหม
ทำไมทากิรุยังรู้สึกว่าคนในบ้านมีแต่เด็กมัธยมทั้งนั้นเลย
.
ทาคาโคะเป็นคนที่คุยได้ง่ายที่สุดอาจะจะเพราะเขายังเด็ก อ่อนน้อม
ถ่อมตน ส่วนอีกสามคนที่เหลือชอบแซวกันไปมามากกว่า ไทกะค่อนข้างเป็นเงียบ
เอาแต่จ้องแล็ปท็อปบนเข่าตัวเอง
เลื่อนคลิ๊กเลื่อนเขียนอะไรสักอย่างที่เป็นภาษาคอมพิวเตอร์
.
“แล้วทาคาโตะคุงเรียนอยู่ชั้นไหนล่ะ?”ไทกิถาม
เด็กชายพยักหน้าเลิกลั่นเล็กน้อยด้วยอาการประหม่า “มัธยมต้นปี2ครับ ”ทากิรุกระพริบตาถี่รัวแบบไม่อยากเชื่อเท่าไรนัก
“ก็อายุเท่าฉันอะดิ” ว่าพร้อมชี้มาที่ตัวเองด้วยอาการงุนงง ก็ทาคาโตะดูยังไงน่าจะเด็กประถมไม่ใช่หรือไง
.
“มีหลายๆคนบอกว่าผมไม่เหมือนเด็กมัธยมทั้งนั้นละครับ”
แล้วก็ยิ้มกลับมาให้
.
“คุณไทจิเรียนมหาลัยปีสองคณะอักษรครับ คุณทาคุยะเรียนปีเดียวกันแต่คนละมหาลัย คณะนิติ แล้วก็คุณมาซารุเทอมหน้าจะเข้ามหาลัยแต่ยังไม่รู้จะต่อคณะอะไรนะครับ”
.
“เทอมหน้าที่ว่ามันอีกไม่กี่เดือนเองนะ”ไทกิสั่นศีรษะอย่างเหนื่อยใจ เขารู้ดีทีเดียวว่ามันหนักหนาขนาดไหนที่ต้องเข้ามหาลัยให้ได้ เหมือนกับต้องแบกความหวังและภาระอะไรต่างๆมากมายไว้ “แต่ผมคิดว่าคุณมาซารุคงเรียนพวกรัฐศาสตร์นะครับ ถึงจะชอบใช้ความรุนแรงกับอารมณ์ตัดสินก็เถอะ” ทาคาโตะยิ้มเล็กน้อย
.
“แล้วก็คุณไดสึเกะเทอมหน้าจะอยู่ชั้นปีสามครับ คุณไทกะจะขึ้นปีสอง”หลังจบคำอธิบาย รุ่นพี่ดวงตาสีเงินเหมือนฉุดคิดอะไรบางอย่างได้
.
“แสดงว่าอายุไล่เลี่ยกันหมดเลยสินะ”ไทกิสรุปความ อีกฝ่ายพยักหน้า “ผมก็แปลกใจเหมือนกันครับที่ทุกคนอายุห่างจากกันไม่มาก
ตอนแรกผมนึกว่าคุณไทจิจะอายุเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำ” ว่าพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
.
“แล้วปีหน้าจะย้ายมาอยู่ด้วยกันรึเปล่าครับ?”
.
“ย้ายมาหรอ?”พวกเขาถามขึ้นพร้อมเพรียง คนถามพยักหน้ารับและอธิบายเพิ่มเติม “ถ้าย้ายมาอยู่ด้วยกันจะได้แลกเปลี่ยนข้อมูลเกี่ยวกับพวกดิจิมอนด้วยนะครับ คุณไทกะพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวให้ใกล้เคียงความเป็นจริงมากที่สุดอยู่” เสียงพูดคุยหยุดไปชั่วครู่
.
“แต่ตอนนี้กลับไม่มีท่าทีจะประสบความสำเร็จเลยละครับ”
รอยยิ้มแหย่ๆส่งมาให้อีกครั้ง ทากิรุพอเข้าใจความรู้สึกพวกนั้นอยู่ การตั้งใจอย่างเต็มความสามารถแต่กลับไม่ประสบผลสำเร็จมันผิดหวังจะตาย
.
และทันทีทันใดเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทาคาโตะลุกออกไปอย่างไม่รีบร้อนและกลับมาพร้อมสมาชิกคนสุดท้าย
โมโตมิยะ ไดสึเกะที่แปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ตัวสูงขึ้น โตขึ้นและแววตาแน่วนิ่งขึ้น
เขาวางถุงร้านสะดวกซื้อบนโต๊ะอาหาร ทากิรุแอบเห็นว่าส่วนใหญ่เป็นพวกขนมกินเล่น
.
“พวกนายเป็นไงบ้าง ไม่คิดเลยนะว่าอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เขตเอง”คนมาใหม่ทักอย่างอารมณ์ดี
.
“มาได้สักทีนะไดสึเกะ กินอะไรรึยัง”มาซารุลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
และเดินไปลูบหัวคนอายุน้อยกว่าอย่างเอ็นดู “ทาคาโตะตื่นมาทำให้แต่เช้าแล้วหน่า
น้องคนนี้ไม่ปล่อยให้พี่ชายหิวหรอกเนอะ”ว่าแล้วเขาก็กอดคอทาคาโตะพร้อมโยกตัวไปซ้ายทีขวาที
.
“แล้วพรุ่งนี้แข่งบอลกี่โมงนะไดสึเกะ ฉันจะได้จัดเวลางานถูก”คราวนี้เป็นไทกะ
เขาวางแล็ปท็อปไว้บนโต๊ะและลุกขึ้นมาบ้าง
.
“บ่ายสองนะ แต่ไม่มาก็ได้นะ”
.
“พูดอย่างกับพวกเราเคยพลาด เอ่อ จะว่าไปก็มีติดงานบ้างละนะ”ทาคุยะตบหลังคนมาใหม่ ดูจากส่วนสูงแล้วทั้งสองคนไม่ได้สูงต่างกันเท่าไรเลย เหมือนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันมากกว่าจะเป็นเด็กมหาลัยกับเด็กมัธยม
.
“ใกล้แข่งแชมป์แล้วด้วย จะพลาดได้ไงล่ะ”คนเป็นพี่ใหญ่มาต้อนรับอีกคน
ทากิรุมองภาพตรงหน้าตาไม่กระพริบ คงไม่ผิดใช่ไหมถ้าเขาคิดว่ามันเหมือนครอบครัว เวลามีใครกลับบ้านทุกคนก็รอต้อนรับคอยส่งเสริมกันทะเลาะกัน
คุยกัน แต่มันแปลกสักหน่อย พวกเขาไม่น่าสนิทสนมกลมเกลียวกันได้ขนาดนี้นะ เอาเข้าจริงทากิรุยังกอดแม่นับครั้งได้เลย
.
“เหมือนหนังสงครามแบบพี่ชายถูกส่งไปรบแล้วกลับมาบ้านเลยนะ”ไทกิกระซิบข้างหูเขา
“ให้อารมณ์เวลาดูหนังย้อนยุคเลยละครับ” พวกเขามองหน้ากันแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
.
เวลาไม่นานจากนั้นมาก ไทกะผละตัวออกจากงานด้านรับไดสึเกะคนแรก เขาเช็คแล็ปท็อปของตัวเอง
คิ้วสีน้ำเงินขมวดเข้าหากันใบหน้าแสดงความไม่เข้าใจออกมาเต็มที่
ช้อนที่คาบไว้บนปากยังติดคาอยู่ ขนมในมือถูกวางลงแทนที่ด้วยเครื่องแล็ปท็อปที่ยกไปวางบนโต๊ะอาหาร
งานสังสรรค์หยุดชะงักทันทีทันใด
.
“ฉันว่ามันมีประเด็นแล้วล่ะ คุณมาซารุเปิดช่องข่าวต่างประเทศทีคุณไทจิช่วยแปลด้วยครับ
ทาคาโตะคุงวานไปหยิบหนังสือปกแข็งสีส้มสันลวดในห้องฉันหน่อย คุณทาคุยะช่วยเช็คข่าวในมือถือด้วยครับ คีย์เวิร์ดเป็นหลุมระเบิดภายในนิวยอร์ก
คุณไดสึเกะช่วยเช็ดข่าวช่องBBCด้วยครับ”
.
หลังระบุหน้าที่ ทุกคนทำตามอย่างรวดเร็วไม่มีใครคัดค้านหรือเกี่ยงงานสักนิด แล็ปท็อปของไทกะขึ้นพื้นหลังสีฟ้าพร้อมเลขหนึ่งสลับศูนย์ราวกับโดนไวรัสกิน
แต่ทากิรุคิดว่ามันคงเป็นภาษาคอมพิวเตอร์ที่เขาไม่เคยเข้าใจสะมากกว่า เจ้าของเครื่องคลิ๊กอะไรสักอย่างย่อหน้าต่างนั้นและเปิดรายงานข่าวถ่ายทอดสดขึ้นมาแทน
จากภาษาแปลกๆและคนรายงาน ข่าวนี้คงมาจากแทบเหนือ แถวๆพวกฟินแลนด์ นอร์เวย์ละมั้ง ทากิรุมองวีดีโออย่างเดียวด้วยสาเหตุที่ว่าเขาฟังไม่ออก
.
ด้านคนเฝ้าทีวี เขาเห็นมีสีหน้าไม่ได้แตกต่างมาก ดูเคร่งเครียดผิดปกติ ทากิรุกลับมาสนใจคอมพิวเตอร์เครื่องจิ๋วอีกครั้ง ไทกะกดปุ่มPrint screenติดกันรัวๆจนเขากลัวว่าปุ่มจะพังเอา
.
“ยูกิดารุมอน?”เสียงทาคาโตะทำให้เขาเพ่งมองที่หน้าจอแต่กลับเห็นแค่นักข่าวสองคน
คนหนึ่งในสตูอิโอกับอีกคนในสถานที่รายงาน ไม่เห็นมีมนุษย์หิมะมอนอะไรนั้นเลย
.
“กิซามอน...นูเมมอน...โกมามอน”คราวนี้เป็นเสียงจากหน้าทีวี คนอายุเยอะรองลงมาลูบท้ายทอยตัวเองอย่างผิดหวัง “ของฉันมีแต่ภาพแหะ
แต่รอยหลุมระเบิดใหญ่ขนาดนี้ไม่น่าจะเป็นพวกอาวุธสงครามแน่ๆ”ทาคุยะส่งมือถือให้เด็กผมน้ำเงิน
ไทกะรับมาแต่สายตายังจับจ้องที่หน้าจออยู่
.
“ข่าวว่ายังไงบ้างครับ?”
.
“หลุมในนิวยอร์กเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน และเกิดอย่างไม่มีสาเหตุคนแถวนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ตามข่าวเห็นว่าสร้างความเสียหายให้ตึกรอบข้างเหมือนมีไฟอะไรสักอย่างทำให้โครงสร้างตึกละลาย ตัวเลขคนเสียชีวิตตอนนี้อยู่ที่สิบกว่า คนบาดเจ็บอีกเพียบ” ทากิรุไม่ชอบคำว่าคนเสียชีวิตกับคนบาดเจ็บสักนิดเลย เขานึกถึงตอนนั้น ควอทซ์มอน....
.
กัมดรามอน ตอนนี้นายเป็นยังไงบ้าง ฉันอยากรู้ชะมัด...
.
“ข่าวBBC?”ไทกะถามด้วยเสียงคาดคั้น ไดสึเกะเงียบไปเหมือนยังประมวนผลไม่เสร็จ
.
“หลุมระเบิดนิวยอร์กหนึ่งที่ เอ่อ กัวเตมาลา? สองที่ มีรอยเท้าขนาดยักษ์ด้วย
แล้วก็อะไรอ่ะ สต็อก...สต็อกโฮล์ม? เอ่อ อะไรสักอย่างที่สวีเดน มีรอยลากยาวเหมือนยักษ์สู้กันด้วย”
ไดสึเกะหยุดไปสักพัก “ในข่าวบอกว่ามีคนเห็นรอยแยกอะไรสักอย่าง”รอยแยกที่ว่าจะเหมือนกับที่เกิดดิจิควอทซ์หรือเปล่านะ... ไทจิกับมาซารุลุกขึ้นพร้อมส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้ไทกะ
.
“เหมือนมิติจะแปรปรวนอีกแล้ว ดิจิไวซ์มีปฏิกิริยากันไหม?”คนผมน้ำตาลยุ่งฟูหยิบของรูปร่างแปลกๆอันเล็กๆออกมา
มันกะทัดรัดและน่าพกพากว่าครอสโหลดเดอร์พวกเขามาก
ใหญ่เทอะทะแถมยังหน้าจอเล็กมองอะไรไม่ค่อยเห็นอีก
.
“น่าจะอยู่ไกลกันเกินไปจนไม่มีปฏิกิริยานะครับ”ทาคาโตะเขย่าอุปกรณ์ในมือไปมา
เหมือนเวลาที่เขาชอบทำตอนหาสัญญาณโทรศัพท์ ถ้าชูขึ้นแล้วสัญญาณมีเขาอาจจะทำแบบเดียวกันก็ได้
แต่มันเป็นดิจิไวซ์ไม่ใช่มือถือ
.
ไทกะเอนตัวเข้ากับเก้าอี้ นวดไหล่ตัวเองคลายความเมื่อยล้าไปพลางๆ
.
“พวกองค์กรอะไรก็ล่มหมดแล้วด้วยสิ เฮ้อ
นี้ฉันต้องหาข้อมูลทำอะไรพวกนี้อีกแล้วหรอ รู้สึกแก่ลงห้าสิบปีอีกแล้ว”
.
“แกจะแก่เพราะบ่นเนี้ยละไทกะ”มาซารุทุบหัวคนนั่งหน้าคอมหนึ่งรอบเพื่อผ่อนคลายความเครียด
.
.
.
ที่ดูไม่ได้ลดลงสักนิด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
- - - - - -- - - - -- - - - - -- - -- - -
ยกความดีความชอบให้ภาคTriค่ะ ทำให้เรากลับมาต่อได้ o<-< ที่หายไปเพราะมัวแต่ไปติ่งนิยาย หนัง ซี่รีย์ และแฟนด้อมตะวันตกค่ะ เค้าขอโทษ...
ส่วนเรื่องอายุตอนนี้
จะเรียงเป็นไทจิโตสุดอายุย่างเข้า20แล้ว เป็นหนุ่มมหาลัยปีสองที่อีกไม่นานจะปีสาม
ทาคุยะปีสองเรียนนิติ ส่วนเหตุผลทำไมทาคุยะเรียนนิติจะมีบอกค่ะ(ถ้าไม่ลืมอะนะ)
มาซารุไม่คิดจะให้เรียนรัฐศาสตร์หรอกค่ะ จริงๆ ตอนนี้ยังเป็นเด็กปีสามอยู่นะคะ แต่อีกไม่นานจะเข้ามหาลัยแล้ว
ไดสึเกะ อายุห่างกับไทจิ3ปี ก็เลยอยู่ปีสองค่ะ แต่อีกไม่กี่ตอนคงต้องเป็นเด็กปีสาม ก็ตอนนี้มันหน้าหนาวหนิคะ อีกไม่กี่เดือนญี่ปุ่นเขาถึงจะจบการศึกษาแล้วเปิดใหม่ตอนใบไม้ผลิ
ไทกะห่างจากไดสึเกะหนึ่งปี(มโนล้วนๆไม่มีความจริงอิงผสม) ไทกิก็ลดอีกปี ส่วนทาคาโตะกับทากิรุอยู่เท่ากันค่ะ ส่วนไทม์ไลน์จะไขข้อข้องใจให้อีกทีนะคะว่าทำไมทากิรุกับทาคาโตะถึงอยู่ชั้นเดียวกันได้ ♥
ที่สำคัญ triมันดีค่ะ ยามะไทที่ดี พึ่งกลับไปฟังดราม่าซีดีของ02มาด้วย
แงงงงง natsu
e no tobiraที่ดีค่ะ
เสียงวอลเลซน่ารักมากจนอยากให้โผล่ในฟิคเลย TwT
แทบจะร้องstreet
to the summerหลังฟังดราม่าซีดีจบเลยค่ะ
โฮกกกก ตอนนี้เป็นเนื้อเรื่องมาเปื่อยๆ คงอีกสักพักกว่าเรื่องจะเดินใหม่ละคะ
ระหว่างนั้นก็เป็นชีวิตประจำวันทุกคนต่อไป
เจอกันยามหน้าเมื่อไทรออกแชปเตอร์ใหม่นะคะ #ผิด
ความคิดเห็น