คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [N - APH] S.korea x [Nyo] N.korea
...ทั้งที่มีคนสองคนกำลังรักกัน
ใยพระเจ้าถึงได้โหดร้ายนัก?...
“สัญญานะ ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“คือ...”
“ได้มั้ย?”
“อืม ฉันสัญญา”
คำสัญญาที่ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปในวันนั้นของ ‘อิม ซุนฮี’ จิตวิญญานแห่งสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนเกาหลีที่ให้ไว้กับน้องชายฝาแฝดของตัวเอง... ในวันนั้น... เธอมั่นใจว่าจะไม่มีวันที่เธอกับเขาต้องแยกจากกันแน่ๆจึงได้ออกปากสัญญาไป... โดยที่ไม่รู้เลยว่าต่อมา...สัญญานั้นมันไม่อาจจะเป็นจริงได้...
ตั้งแต่สงครามเกาหลีมีการลงสัญญาหยุดยิง...จิตวิญญานของเธอและ‘อิม ยงซู’ จิตวิญญานของสาธารณรัฐเกาหลีก็แยกออกจากกันโดยสมบูรณ์ เธอทำได้แค่เพียงมองเส้นขอบฟ้าและหวังว่าสักวันมันจะทลายลงเพื่อให้เธอกับเขาได้พบกันอีกครั้ง...
มาในวันนี้..เธอกลับได้พบกับเขาอีกครั้งในฐานะศัตรู สงครามระหว่างประเทศกำลังจะประทุษอีกคราเมื่อเจ้านายของเธอประกาศฉีกสัญญาหยุดยิงและประกาศสงครามอีกครั้งกับทั้งเกาหลีใต้และสหรัฐฯ
โดยก่อนวันที่จะมีการฉีกสัญญา... เธอได้เข้ามาหายงซูที่บ้านของเขา เธอตั้งใจจะมาบอกเรื่องนี้กับเขา.. แต่เมื่อพบกัน มันไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรนอกจากอ้อมกอดอุ่นที่ร่างสูงมอบให้ อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคยและโหยหามาโดยตลอด
“ฉันคิดถึงเธอ ซุนฮี” คำคำนี้คือคำพูดแรกที่ออกมาจากปากยงซูทั้งที่ยังไม่คลายอ้อมกอด ซุนฮีไม่ได้โต้ตอบอะไร เธอทำเพียงยืนนิ่งในเขากอดและหลับตานิ่งรับสัมผัสอบอุ่นจากอ้อมแขนแกร่งนั่นเท่านั้น
“...”
“ฉันคิดถึงมาโดยตลอด.. คิดถึงเธอ...จนแทบจะบ้าอยู่แล้ว..” เขายังคงพร่ำพรรณาต่อไปว่าคิดถึงอย่างนั้นอย่างนี้ ส่วนอ้อมแขนนั่นก็ดูจะรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆอย่างเกรงว่าร่างบางจะหายไปหากปล่อยมือ
เปลือกตาของร่างบางค่อยๆเปิดขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสงบนิ่งไม่ฉายแววใดๆ มือเรียวถูกยกขึ้นมาตบหลังยงซูเบาๆเป็นการปรามว่าอยู่แบบนี้คงจะไม่ดีเท่าไร แต่เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้ทำตาม ซุนฮีจึงเอ่ยปากขึ้น “ปล่อย..”
“...” เขายังคงกอดเธอไว้แนบกายอยู่แบบนั้น แม้จะพูดว่าให้ปล่อยซ้ำๆหลายครั้งเขาก็ไม่ฟัง จนในที่สุดก็ลงท้ายด้วยการที่เธอต้องเป็นฝ่ายผลักเขาออกไป
“ฉันมาที่นี่เพราะมีเรื่องสำคัญ ไม่มีเวลามาซึ้งอะไรกับนายหรอกนะ อิม ยงซู”
“ไหงงั้นล่ะซุนฮี”
“เรื่องสำคัญมาก คือ..” ยังไม่ทันจะพูดจบ ยงซูก็แทรกขึ้นมาอีกครั้ง
“เธอจะมาบอกรักฉันสินะ ฮ่าๆ ไม่ต้องหรอก ฉันรู้ตัวดี!” ดูคนตรงหน้าจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับเรื่องด่วนที่เธอนำมาสักนิด เธอจึงตัดสินใจใหม่ว่าจะไม่บอก
แต่... จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาอย่างสมบูรณ์.. เพื่อให้เขาได้รู้สักที ว่าตอนนี้ท่านผู้นำกำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อคิดดังนั้นแล้วจึงได้ชักปืนพกออกมาแล้วใช้ด้ามปืนกระแทกใบหน้าของยงซูจนเจ้าตัวล้มลงไปนอนกุมหน้าตัวเองอยู่กับพื้นอย่างงุนงงในการกระทำของซุนฮี
“เรื่องสำคัญที่ว่าคือทางฉันจะฉีกสัญญาหยุดยิงนั่น แล้วจะประกาศสงครามกับนายแล้วก็เจ้าอ้วนนั่นอย่างสมบูรณ์ เพราะฉะนั้นเลิกเล่นได้แล้ว!!” เธอประกาศด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ส่วนปืนพกที่อยู่ในมือก็ถูกจ่อมาตรงหน้าของร่างสูงที่นอนกองอยู่กับพื้น “เตรียมตัวเตรียมใจไว้ อิม ยงซู”
“เรื่องแบบนั้น...” ยงซูหลุบตาต่ำลงและยันตัวลุกขึ้นมา “เรื่องแบบนั้นเธอจะมาบอกฉันทำไมซุนฮี...”
“ไปบอกผู้นำของนายให้เตรียมตัวไว้ซะ ฉันพูดด้วยความปราถนาดี”
“ไม่ใช่... ฉันถามเธอว่าทำไมถึงต้องมาบอกฉันด้วยล่ะ?”
“ขอไม่ตอบ ลาล่ะ” ว่าจบร่างบางก็หันหลังกลับและเดินจากไปทันที โดยมีร่างสูงคนเดิมคอยมองตามแผ่นหลังเล็กนั่นห่างออกไปทุกทีๆเท่านั้น..
::Yong Soo part::
มันเหมือนเหตุการณ์เดจาวูเลยนะ แผ่นหลังเล็กที่ผมสุดจะคุ้นเคยนั่นห่างออกไปทุกทีๆอีกแล้วสิ... ใบหน้านิ่งของซุนฮี... เหมือนกับตอนที่เราเพิ่งแยกจากกันชะมัด ตอนที่เราแยกจากกันผมร้องไห้หนักมากจนแทบจะเป็นบ้า ส่วนเธอกลับไม่แสดงอารมณ์อะไรเลย ไม่ร้องไห้ ไม่แม้แต่จะปากคอสั่น ผมจำได้แค่ว่าผมปล่อยให้เธอเดินจากไปอย่างง่ายดายโดยไม่ทำอะไรเลย มาวันนี้เมื่อเราได้พบกันอีกครั้ง เธอกลับจะจากผมไปอีกแล้ว...
ไม่ยอม... อย่าไปเลยนะ... อยู่กับฉันเถอะ...
เคยพูดไว้ไม่ใช่เหรอ... ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป...
หมับ!!
ผมดึงแขนเธอไว้แล้วสวมกอดจากด้านหลังแน่น แน่นอนว่าเธอดิ้น ดิ้นอย่างหนัก..แล้วก็พร่ำด่าให้ผมปล่อยเธอ แต่ผมไม่ทำ ไม่ใช่เพราะทำไม่ได้ แต่ไม่อยากทำอย่างหาก ผมต้องการให้เวลาหยุดลงแค่สักหนึ่งหรือสองนาทีก็ได้ ที่ผมจะได้อยู่กับเธอ...ที่ผมรักสุดหัวใจ
“ปล่อยฉัน!!”
“ไม่..”
“ปล่อย นายไม่มีสิทธิ์!!”
“นูนา...” ตอนนี้เหมือนผมจะควบคุมตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว ผมค่อยๆเชยคางเธอที่หันมามองผมตาเขียวปั้ดขึ้นมาแล้วประทับจูบลงไปช้าๆ แทนคำรักของผม...
당신을 사랑합니다
“!!??”
:: END Yong Soo part::
มันเริ่มขึ้นโดยที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ นี่เป็นจูบแรกของซุนฮี ซึ่งได้จากคนที่เธอคิดว่าไม่น่าจะได้ด้วยซ้ำ สำหรับเธอคิดว่ามันเป็นการจูบครั้งแรกสำหรับบอกลาสายสัมพันธ์ระหว่างเธอกับยงซู แต่สำหรับยงซูเป็นจูบแรกที่มีค่ามากเกินจะบรรยายเป็นคำพูดได้
สำหรับเขาแล้วมันเหมือนกับการเริ่มต้นในฐานะของคนรัก... แต่ความรักครั้งนี้คงเลวร้ายไปหน่อย ก็เพราะมีกำแพงของคำว่าสงครามกั้นไว้ มันทำให้..บอกเป็นคำพูดไม่ได้.. แต่คนแบบเขาไม่กลัวหรอกที่จะเจ็บปวด เพราะอย่างน้อย ตอนนี้คนที่โหยหามาตลอดก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว เวลาเพียงไม่กี่นาทีสำหรับเขามันก็มากพอแล้ว..
ยงซูถอนจูบออกพลางสวมกอดซุนฮีไว้แนบกายอีกครั้ง พลางปากก็พูดพร่ำไม่มีหยุด “ซุนฮี..เจอกันครั้งหน้าอย่าใส่ชุดทหารมานะ..”
“...”
“ฉันอยากเห็นเธอใส่ชุดแบบปกติ.. อยากเห็นรอยยิ้มของเธออีก”
“...”
“อยากพาเธอไปเที่ยว.. หน้าผาที่เราชอบไปมองพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันไงล่ะ...จำได้มั้ย?”
“...”
“ฉันรักเธอนะ..”
“!?”
“เจอกันครั้งหน้าสัญญานะว่าจะมาในฐานะนูนาที่น่ารัก ไม่ใช่ศัตรูอันตราย..ฮึก..สัญญานะซุนฮี” ปากคอของยงซูเริ่มสั่นอีกครั้ง เขาซบหน้าลงกับไหล่มนนั้นแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลไปอย่างเงียบงันโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้
“...” มือบางค่อยๆยกขึ้นมาลูบหลังยงซูเบาๆแล้วค่อยใช้แขนเล็กอันสั่นเทาโอบกอดเขาตอบ.. เป็นครั้งแรกที่เธอยอมกอดเขาตอบก็ว่าได้... แต่สิ่งเดียวที่ยงซูไม่รู้และไม่เห็นคือน้ำใสๆเริ่มรื้นนัยน์ตาสีสวยนั่นแล้วค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มเนียนช้าๆ ทีละหยด ทีละหยด..
พระเจ้า...
หากฉันขอพรได้ ฉันขอให้พวกเราไม่ใช่ประเทศ
ให้พวกเราได้เป็นแค่คนธรรมดา
ให้พวกเราได้อยู่ด้วยกัน
ให้พวกเราได้บอกความรู้สึกที่มีต่อกัน
ให้พวกเราได้รักกันได้...โดยไม่มีอะไรมาขวางกั้นทีเถอะนะ..
ขอแค่นี้เอง..
ความคิดเห็น