ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [[Fanfiction-Room]]

    ลำดับตอนที่ #3 : [Y - APH] Germany x Italy

    • อัปเดตล่าสุด 23 ต.ค. 56


    Germany x Italy   

     

    เด็กชายคนนั้น.. เป็นคนแรกที่โอบกอดและจูบผม

                เด็กชายคนนั้น..เป็นคนแรกที่ผมรู้สึกว่าไว้ใจ

                และเด็กชายคนนั้น.. เป็นคนแรกที่บอกรักผม..

     

    หนุ่มอิตาลีนั่งเท้าคางอยู่ในห้องทำงานกว้าง พลางสายตาก็เหม่อมองออกไปไกลและคิดหวนไปถึงเด็กชายในความทรงจำของเขา

     

    จักรวรรดิโรมันอันศักสิทธิ์.. นั่นคือชื่อของเด็กชายคนนั้น

    น่าแปลกที่เด็กชายในความทรงจำของเขาดันไปมีลักษณะหน้าตาคล้ายกับเพื่อนจอมเคร่งขรึมของเขาเสียได้ ทั้งอากัปกิริยาและนิสัยยังดูคล้ายกันอีก ตรงที่ค่อนข้างขี้อายและปากไม่ค่อยจะตรงกับใจเสียเท่าไร

     

    “อิตาลี” ไม่ทันได้คิดอะไร เสียงทุ้มห้าวของร่างสูงใหญ่อีกคนก็ดังขึ้นพร้อมๆกับคำบ่นก็ลอยมาอยู่เนืองๆ “เหม่ออีกแล้วนะ เป็นทหารน่ะต้อง..”

     

    คนตัวเล็กกว่าขัดขึ้นอย่างรู้ทัน

    “ต้องไม่วอกแวกลอกแลกแล้วก็ห้ามเหม่อใช้มั้ยล่ะ~ ผมรู้นะ เว~

     

    “ก็รู้ดีนี่ ทำไมยังเหม่ออีก?”

     

    “เว~ ผมก็คิดอะไรเพลินๆเท่านั้นเองน้า~” ร่างเล็กพูดพลางยิ้มจนตาหยี

     

    “คิดถึงเรื่องกินกับเรื่องสาวอีกล่ะสิไม่ว่า”

     

    “ไม่ใช่น้า~

     

    “งั้นอะไรล่ะ?”

     

    “ไม่มีอะไรหรอกนะ เว~

     

    “ช่างเถอะ” คนตัวสูงพูดแบบไม่อยากจะซักต่อให้มากความ เขาถอนหายใจยาวๆครั้งหนึ่ง แล้วจึงหันหลังกลับเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้หนุ่มอิตาลีกลับเข้ามาสู่ภวังค์ความคิดอีกครั้ง

     

    ยิ่งมอง..ก็ยิ่งคล้าย

    จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์กับเยอรมัน...

    ด้านเยอรมนี..

     

    ร่างสูงสาวเท้ายาวๆเดินไปตามทางเรื่อยๆ โดยมีเพื่อนชายชาวเอเชียอย่างญี่ปุ่นเดินอยู่ด้านข้าง

    แวบหนึ่งที่เขามองหน้าอิตาลีซึ่งกำลังเปื้อนยิ้ม เขารู้สึกคลับคล้ายคลับคลา เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่งเมื่อครั้งยังเยาว์นัก แต่ความทรงจำในวัยเด็กนั้นมันก็เลือนรางจนจำแทบจะไม่ได้ เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา เขาก็ได้เจอกับปรัสเซีย และชายคนนั้นก็บอกกับเขาว่า ตัวเองคือพี่ชาย

     

    และหลายครั้งที่ถูกอิตาลีถามว่าเคยมีคนในความทรงจำมั้ย? จะเพื่อนหรือคนรักในสมัยวัยเยาว์ก็ได้ คำตอบที่เขาให้อิตาลีไปก็มักจะเป็นไม่รู้ หรือจำไม่ได้เสียส่วนมาก

     

    เว~ จำไม่ได้งั้นเหรอ? แต่เยอรมันรู้อะไรมั้ย?

    คนในความทรงจำของผม..เด็กชายคนนั้นน่ะ

    เหมือนเยอรมันมากเลยนะ

     

    คำพูดของอิตาลียังคงวนเวียนในหัว เด็กชายคนนั้นคือใครกัน?

    เหมือนเคยได้ยินแว่วๆว่า จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรสักอย่างนี่แหละนะ

     

    ครั้นพอเขาจะเอ่ยปากถามพี่ชายก็ใช่จะได้คำตอบ รายนั้นก็เอาแต่ตอบบ่ายเบี่ยงว่าไม่รู้เสียตลอดเวลา

    ราวกับไม่อยากให้เขารู้... ว่าจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในความทรงจำของอิตาลีนั้น.. แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่?

     

    “แปลกแฮะ..”

     

    “อะไรแปลกเหรอครับเยอรมนีซัง?” ญี่ปุ่นเอ่ยปากถาม

     

    “เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”

     

    “งั้นเหรอครับ” ญี่ปุ่นหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ได้ไปจับผิดอะไร “จริงสิครับเยอรมนีซัง ช่วงนี้อิตาลีคุงดูเหม่อๆไป ว่ามั้ยครับ?”

     

    “ก็ว่างั้น? แต่ก็ปล่อยหมอนั่นไปเถอะ รายนั้นว่างก็นั่งเหม่อเพ้อไปไกลอยู่แล้วนี่”

     

    “แต่คราวนี้มาแปลกนะครับ ยังไงเยอรมนีซังต้องไปดูอิตาลีคุงเสียหน่อยนะ ช่วงนี้บ่นอะไรงึมๆงำๆอยู่คนเดียวด้วย”

     

    “อืม..”

    ไม่ใช่หรอก.. ไม่ใช่แค่ญี่ปุ่นหรอก

    เขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน ว่าช่วงนี้อาลีเหม่อบ่อยและนานจนผิดวิสัยไป แถมวันดีคืนดีพ่อเจ้าประคุณเขายังบ่นอะไรงึมๆงำๆอยู่กับตัวเองด้วยก็ไม่รู้

     

    ดังนั้นเมื่อรับคำของเพื่อนชายชาวเอเชียไปแล้ว เขาจึงรีบหันหลังเดินกลับมาที่ห้องของอิตาลีอีกครั้ง

    และก่อนที่เขาจะเคาะประตูห้อง เขาได้ยินเสียงสะอื้นอันแผ่วเบาของร่างเล็ก พร้อมๆกับคำหนึ่งที่หลุดออกมาจากปากของเขา

     

    “เมื่อไรจะนึกออกสักทีนะ...”

     

    อึก...

    ทำไมจู่ๆถึงได้ปวดหัวขึ้นมานะ?

    เหมือนมีอะไรบางอย่าง...

     

    “อิตาลี มาเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิโรมันฯเถอะ!!

     

    “ฉันรักเธอนะ อิตาลี”

     

    “สัญญานะ”

     

    “อิตาลี~~~~!!!

     

    “อิ...ตาลี..”

     

    ภาพในความทรงจำผุดขึ้นมาหลากหลาย เด็กชายคนนั้นของอิตาลีคือตัวเขาเอง?

    เขาคือคนที่อยู่ในความทรงจำของอิตาลี?

     

    “จำได้แล้วสินะ~ เว~

     

    ก่อนจะคิดอะไรต่อ เขาก็ถูกเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาแล้วสวมกอดไว้แนบแน่น คนตัวเล็กกว่าที่ปกติมักจะยิ้มร่าเริง แต่ตอนนี้ดวงหน้าคมติดหวานกลับเปี่ยมสุขประดับด้วยรอยยิ้มสดใส

    ใบหน้านั้นซุกอยู่กับแผฝอกกว้างของเขาเงียบๆสักพัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มกว้าง

     

    “ตอบผมมาสิ~ จำได้แล้วสิน้า~

     

    “อืม..”

    “ถ้าอย่างนั้น.. คุณจะฟังคำตอบที่ผมไม่ได้ตอบคุณในวันนั้นด้วยหรือเปล่า?”

     

    “อืม.. เอาสิ”

     

    Ti-” ก่อนคำว่าติเอโมจะหลุดออกมาจากปากร่างเล็ก นิ้วเรียวหนาของคนตัวสูงกว่าก็ถูกยกขึ้นมาจุปากแล้วชิงบอกรักตัดหน้าไปเสียก่อน

     

    เยอรมนีคลี่ยิ้มหายากออกมา “ขอให้ฉันได้บอกรักนายอีกครั้ง ในฐานะเยอรมัน ไม่ใช่จักรวรรดิโรมันฯนั่นได้มั้ย?”

     

    อิตาลีเลิกคิ้วสูง อึ้งไปสักพักก่อนจะพยักหน้า “อื้ม”

     

    Ich Liebe Dic Italy…

     

    Ti amo จักรวรรดิโรมั-.... ไม่สิ เยอรมัน..”

     

    ขอบคุณนะ.. ที่รักกัน...

    Danke für deine Liebe / Grazie per l'amore che

     

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×