คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Y - APH] England x England
“ฉันเป็นแยงกี้ที่ไม่เคยปราณีให้กับใครๆ
ฉันเป็นเจ้าอาณานิคมผู้ยิ่งใหญ่..
ครอบครองดินแดนต่างๆมากมายจนได้รับฉายาว่า
‘ประเทศที่พระอาทิตย์ไม่เคยตกดิน’
แล้วดูตอนนี้สิ?
สุภาพบุรุษเจ้าคารมงั้นหรือ?
ใจอ่อน? เจ้าน้ำตา? ชอบทำอาหาร? อย่างนั้นหรือ?..
นิสัยเหมือนเพศแม่ไม่มีผิดเพี้ยน..
หึ..น่าขันสิ้นดี
นี่น่ะเหรอตัวฉันในอนาคต
น่าสมเพชนัก!!!
แกมันน่าสมเพช อาเธอร์ เคิร์กแลนด์!”
“เฮือก!!!”
อังกฤษสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกสงัดของค่ำคืนหนึ่ง เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มใบหน้าคมติดหวานของร่างเล็ก เขาหอบหายใจนิดๆประกอบกับยกมือขึ้นมากุมศีรษะเพื่อสงบสติอารมณ์ เมื่อสักครู่นี้เขาฝันประหลาด เขาเห็นร่างหนึ่งยืนกอดอกด่าเขาอยู่ ลักษณะการแต่งตัวคล้ายกับพวกโจรสลัด แต่อาภรณ์พวกนั้นมันขาดวิ่นและเต็มไปด้วยคราบเลือด ใบหน้าของบุคคลปริศนามีเงามืดมาบังทำให้มองไม่เห็นว่าเป็นใคร.. แต่มันช่างคุ้นเคยเหลือเกิน..
ประหลาด..แต่ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก..
เขาคิดในใจก่อนจะมีเสียงอีกเสียงหนึ่งแว่วเข้ามา ตอบคำถามที่เขาสงสัยนักหนา
หึ สงสัยอะไร ฉันก็คือแก แกก็คือฉัน
เราสองคนคือคนเดียวกันยังไงละ
อาเธอร์...
“หะ..หา? หูแว่วไปงั้นเหรอ” อังกฤษแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นั่นมันเสียงเขาเองชัดๆ แต่น้ำเสียงแข็งกร้าวแบบนั้น เหมือนตอนเขาเป็นแยงกี้ไม่มีผิด?
หูไม่แว่วหรอก..ฉันอยู่นี่
ที่ไหน? อยู่ที่ไหน?
อาเธอร์ เคิร์กแลนด์...
ฉันอยู่ทางนี้..ห้องเก็บของเก่าชั้นใต้ดิน..
งั้นเหรอ?..
ใช่แล้ว..เดินมาสิ...เดินลงมาสิ...
อา..แบบนั้นแหละ...
เดินลงมาช้าๆแบบนั้นแหละ ค่อยๆเดินลงมา..เดินลงมา..
เจ้าของนามอาเธอร์ค่อยๆก้าวลงจากเตียงแล้วจุดตะเกียงเดินลงบันไดที่เชื่อมไปยังห้องเก็บของเก่าชั้นใต้ดินเพื่อตามหาเจ้าของเสียง แต่นัยน์ตาสีมรกตกลับเหม่อลอยไม่ฉายแววอะไรราวกับว่าต้องมนต์สะกด..
แอ๊ด...
บานประตูไม้ผุๆเก่าๆถูกเปิดออก ฝุ่นตกลงมาจากการเปิดประตูกระทบพื้นคละคลุ้งบ่งบอกว่าไม่ได้รับการทำความสะอาดมานาน ภายในห้องเก็บของที่ปิดตายมานานปกคลุมไปด้วยไยแมงมุมและฝุ่นเขรอะไปทุกที่ รอบๆมีของเก่าที่ไม่ได้ใช้แล้วเต็มไปหมด ทั้งปืนคาบศิลา โต๊ะ เก้าอี้ เตียงที่ชำรุด หรือแม้ชุดเก่าๆที่เขาไม่ได้ใส่ ล้วนถูกเก็บอยู่ในนี้เสมอ
แต่วันนี้แขกที่ไม่ได้รับเชิญกลับไม่ใช่หนู ไม่ใช่งู ไม่ใช่แมลงสาบ แต่กลับเป็นร่างของ ‘ชายคนหนึ่ง’ ในชุดที่ดูจะไม่ใช่ของสมัยปัจจุบันแน่ๆ บุรุษนั่งหันหลังให้เขาอยู่บนเก้าอี้โยกเก่าๆราวกับจะมองออกไปนอกหน้าต่างที่ปิดตาย
เอี๊ยด..อ๊าด..เอี๊ยด..อ๊าด..
เสียงเก้าอี้ยังคงโยกต่ออยู่ระลอก อังกฤษที่เพิ่งหลุดจากภวังค์สั่นหัวช้าก่อนจะยกตะเกียงขึ้นส่องบุรุษนิรนามผู้นั้น ก่อนจะเอ่ยปากถาม “ใครน่ะ!?”
ไม่มีเสียงตอบรับ..
อังกฤษจึงถามออกไปอีกกรอบ “ใครน่ะ!!” และผลที่ออกมาก็เช่นเดิม เขาถามซ้ำอยู่หลายรอบ บุรุษนิรนามผู้นั้นก็หาได้ตอบ อังกฤษที่เริ่มยัวะจึงเดินเข้าไปใกล้ๆและกระชากเก้าอี้โยกชำรุดตัวนั้นให้หันมาทางตน “ฉันถามว่าใค-...!!!!???” แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้อังกฤษถึงกับยืนนิ่งค้าง เพราะสิ่งที่อยู่นั่ง...ไม่สิ ควรจะเรียกว่า ’พาด’ อยู่บนเก้าอี้โยก มันก็คือชุดของเขาสมัยที่เป็นโจรสลัดที่ถูกวางพาดในท่าคล้ายกับนั่งอยู่เท่านั้น
เขาประสาทหลอนไปเอง?
หรือว่าละเมอ?? ก็ไม่น่าใช่..ตอนแรกเขาสะดุ้งตื่นแล้วอยู่ๆก็เหมือนเหม่อไป พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องนี้แล้วนี่??
หรือว่าเขาจะยังอยู่ในฝัน?..อา..ใช่แล้ว มันต้องเป็นฝันแน่ๆ เขาควรรีบตื่นจากความฝันสุดจะพิลึกนี่ได้แล้ว! เอาล่ะ ตื่นสิ ตื่น!
ระหว่างที่เขากำลังสับสนอยู่นั้น หูก็เริ่มจะได้ยินเสียงอันแข็งกร้าวเสียงเดียวกับในฝันอีกครั้ง แต่เมื่ออยู่ภายในห้องนี้แล้ว เสียงกลับได้ยินชัดขึ้นเรื่อยๆและเรื่อยๆ
อาเธอร์...
ใครน่ะ...
อาเธอร์...
ใครกำลังเรียกชื่อฉัน...
อาเธอร์..ฉันอยู่นี่.. ฉันอยู่นี่...
แกรีบมาหาฉันสิ..มาสิ..มา..
หยุดที..หยุดเรียกชื่อฉัน
ทำไมล่ะ?..แกชอบไม่ใช่รึไง
แกชอบให้เรียกว่าอาเธอร์...
มากกว่าอังกฤษไม่ใช่รึไง
แกจะไปรู้ดีกว่าตัวฉันได้ยังไง!
ฉันคือแก แกคือฉันยังไงล่ะ
หึ.. แกรีบมาสิ อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันคือใคร
มาสิ..มา..
ฉันไม่อยากเจอแก!
มาสิอาเธอร์...
มาสิอาเธอร์...
มาสิอาเธอร์...
หึ หึหึหึ..ฮ่าๆๆๆ!!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!! หยุดที! พอแล้ว!!!” อังกฤษตะโกนสุดเสียงพลางทรุดกายลงปิดหู แต่เสียงนั้นก็ยังดังในโสตประสาททำให้เขาต้องกรีดร้องบอกให้หยุดเหมือนกับคนเสียสติ
ปึง!
“อาเธอร์? / แกจะเอะอะตอนกลางดึกทำไมห๊ะไอ้งั่ง!!!” ประตูถูกเปิดออกโดนบุคคลมาใหม่ทั้งสาม เวลส์ ไอร์แลนด์เหนือ และสก็อตแลนด์ ในมือทั้งสามถือตะเกียงส่องมาทางอังกฤษ คุณพี่ชายคนโตทำหน้าแบบอ่านได้ชัดเลยว่า ‘เอะอะหาพระแสงอะไร คนจะหลับจะนอน!’ ส่วนพี่คนรองและคนที่สามดูตระหนกกับท่าทีของน้องชาย
“อ่า..ไม่มีอะไรครับพี่ ผมคงละเมอ..ขอโทษที่ทำเสียงดังนะครับ” อังกฤษเลือกที่จะโกหกเพื่อให้พวกพี่ไม่ใส่ใจ เพราะถึงเล่าไปพวกพี่ชายของเขาก็คงจะหาว่าเขาบ้าอยู่ดี
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วพี่ชายทั้งสามก็แยกย้ายกันกลับไปห้องใครห้องมัน ส่วนอังกฤษก็ได้แต่ยืนเกาหัวงงๆและยืนคิดทบทวนว่าเมื่อสักครู่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากัน เขาฝันแล้วละเมอเดินลงมาจนถึงนี่ หรือว่าเขาเดินลงมาจริงๆแต่ประสาทเริ่มจะหลอนเพราะพักผ่อนน้อย??
อา.. ปวดหัวชะมัด แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว กลับขึ้นห้องไปทำงานต่อดีไหมนะ? หรือว่าจะนอนต่อแล้วตื่นสายไปเลยดีล่ะ?
ระหว่างที่คิดอยู่นั้นเก้าอี้ที่มีแต่เสื้อผ้าก็ค่อยๆขยับช้าๆ บางอย่างกำลังก่อตัวช้าๆใต้ร่มผ้านั้น และค่อยๆก่อตัวเป็นกระดูก กายเนื้อ เส้นผม และในที่สุดก็เป็นร่างมนุษย์ที่ดูเหมือนกับอังกฤษอย่างไม่มีผิดเพี้ยน โดยที่อังกฤษ...‘ไม่ทันได้สังเกต’
“...” ผู้สวมใส่ชุดและหมวกของโจรสลัดอยู่กำลังชายตามองอังกฤษซึ่งกำลังบ่นกับตัวเองนิ่งๆ นัยน์ตาสีมรกตเฉกเช่นเดียวกับร่างเล็กเต็มไปด้วยความสมเพช ก่อนจะเปล่งเสียงทุ้มแข็งกร้าวขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัด “น่าสมเพช”
“ยุ่งน่า...เอ๊ะ! นายเป็นใครกัน!!??” อังกฤษหันควับมาทางต้นเสียงก่อนจะตกตะลึงกับบุคคลที่นั่งอยู่เบื้องหน้า เพราะร่างที่นั่งอยู่บนเก้าอี้คือตัวเขาเอง ตัวเขาที่เป็นโจรสลัด เป็นแยงกี้ที่ไร้ความปราณี.. สิ่งที่เขาทิ้งมันไปนาน ทำไมมันมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ!?
“น่าสมเพช” โจรสลัดตรงหน้ายังพูดและทวนคำเดิมไปมา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้โยก ตรงเข้ามาหาเขาแล้วใช้มือหนาบีบแก้มของอังกฤษแน่น “น่าสมเพช..นี่น่ะเหรอฉันในอนาคต น่าสมเพช..น่าสมเพชที่สุด”
“นะ..นายพูดอะไรกัน? ฉันไม่เข้าใจ” อังกฤษมองอีกฝ่าย นึกคิดว่าทำไมรู้สึกเหมือนส่องกระจกอยู่ “นาย...นายเป็นใคร?” เมื่อนึกขึ้นได้จึงรีบถามทันที แต่นั่นกลับทำให้ร่างสูงตรงหน้าแค่นหัวเราะออกมา
“แกก็คือฉัน และฉันก็คือแก” บุคคลเบื้องหน้าตอบ อังกฤษยังคงทำหน้าเอ๋อ ทำเอาคิ้วหนาๆของร่างสูงถึงกับกระตุกจึกๆ นิ้วที่แข็งราวคีมเหล็กบีบแก้มอังกฤษแน่นจนเจ้าตัวร้องโอ๊ย “ไอ้งั่ง! ฉันไม่ใช่คนหัวอ่อนหรือหัวช้า! แกเองก็เหมือนกัน แล้วไอ้หน้าตาซื่อบื้อแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง!”
“อะ..นะ..นายคือตัวฉัน...ในอดีต?” อังกฤษว่าด้วยเสียงตะกุกตะกัก นึกคิดว่าทำไมตัวเขาในสมัยก่อนถึงได้ไร้มารยาท แล้วก็โหดไม่แพ้สก็อตแลนด์ แถมยังปากเสียขนาดนี้ด้วย ช่างไม่เหมือนเขาที่เป็นสุภาพบุรุษเจ้าคารมเอาซะเลย (ก็ตัวเองไม่ใช่เรอะ??)
“เพิ่งจะรู้งั้นเหรอไอ้โง่!” อีกฝ่ายว่าอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะสะบัดมือออกจากแก้มของร่างบาง แต่ดูจะสะบัดแรงไปหน่อย ร่างที่แสนบอบบางนั้นถึงได้ร่วงลงไปนอนกองกับพื้นแบบหมดรูป โจรสลัดหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะเหยียดยิ้มขึ้น “หืม... ฉันบอบบางขนาดนี้เลยงั้นเหรอเนี่ย แย่จริงๆ” เขาแสร้งทำเป็นบ่นงึมงำให้ร่างเล็กเห็น ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของแยงกี้ขึ้นมา เพราะเหมือนโจรสลัดหนุ่มจะมีอะไร ‘สนุกๆ’ ทำเสียแล้วล่ะ
“มัน...มันเจ็บนะ! นายเหวี่ยงซะขนาดนั้น ไม่ล้มยังไงไหวล่ะ!!” ร่างเล็กโวยวายพลางเอามือเรียวลูบใบหน้าคมติดหวานของตัวเองไปมา
อะไรวะ ท่าทางแบบนั้น..
อย่างกับกับผู้หญิง...
“อย่าอิดออด ลุกขึ้นมา!!” โจรสลัดหนุ่มตวาดใส่
“นายมันแย่! แย่! แย่ที่สุด!! ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิ!!!” อังกฤษว่าแล้วเริ่มบ่นยาว เหมือนเจ้าตัวจะลืมไปแล้วว่ายังตกใจแล้วก็อึ้งกับเจ้าแยงกี้ตรงหน้าอยู่
โจรสลัดมองแล้วเหยียดยิ้มขึ้นอีกครั้ง
หึ..ท่าทางแบบนั้น..ถึงแกจะเป็นตัวฉันเองก็เถอะ
แกนี่มัน.. ‘น่ากิน’ ดีนะ... ขอชิมสักหน่อยแล้วกัน...
ไวเท่าความคิด มือหนากระชากร่างบางขึ้นมาจากพื้นก่อนจะเหวี่ยงไปบนฟูกของเตียงชำรุดภายในห้องเก็บของนั้น ก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเล็กไว้ สร้างความตื่นตระหนกและความงงให้กับอังกฤษเป็นอย่างมาก
“จะ..จะทำอะไรน่ะ” ใบหน้าหวานเริ่มสูบฉีดเลือดจนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อคนที่คร่อมอยู่เริ่มปลดอาภรณ์ของตัวเองที่ละชิ้น
“หึ..แกนี่น่ากินดีนะ ขอชิมสักหน่อยแล้วกัน” ร่างสูงว่าพลางจุมพิตลงที่หลังเท้าของอังกฤษก่อนจะเลื่อนขึ้นมาไซร้ซอกคอบางนั้น ก่อนจะขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยว
อังกฤษหน้าแดงจัด จูบที่เท้า..งั้นเหรอ! จะบ้าไปใหญ่แล้ว!! นั่นมันใช้สำหรับสาบานว่าจะรักตลอดไปนี่!! เขากับโจรสลัดตรงหน้าก็คนคนเดียวกันไม่ใช่รึไง!! เกิดเรื่องบ้าแบบนี้ขึ้นได้ไง
อังกฤษดิ้นสุดแรงเกิด ปากพยายามจะร้องห้าม มือหนึ่งที่ไม่ได้โดนล็อคไว้ก็ทั้งทุบทั้งจิกร่างสูงที่คร่อมกายตัวเองอยู่ แต่ยิ่งทำเหมือนยิ่งยั่ว โจรสลัดหนุ่มไม่มีทีท่าว่าจะหยุด กลับทำแรงขึ้นจนร่างเล็กน้ำตาไหล แต่ปากก็ยังร้องโวยวายไม่หยุดจนโจรสลัดหนุ่มเริ่มรำคาญ
ปึก!
อังกฤษรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างแรงที่ท้อง ก่อนสติจะดับวูบไป.. โจรสลัดยิ้มนิ่งพอใจที่สามารถปิดปากอังกฤษได้ก่อนจะเริ่มทำตัวร้ายกาจ..
................
........
....
..
.
.
.
.
.
.
เช้า..
อังกฤษลุกขึ้นมาด้วยอาการมึนและปวดตุบๆแถวๆหน้าท้องจนถึงสะโพก(?) เขามองไปซ้าย หันไปทางขวา แล้วก้มหน้าลงไปใต้เตียงเพื่อหาโจรสลัดหนุ่มคนเมื่อคืน แต่ก็ไม่พบ? เขาเลยได้ข้อสรุปว่า..
“ฝันไปสินะ” อังกฤษถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น แต่ก็ต้องผงะกับเงาที่สะท้อนกับกระจกอย่างมาก รอยขบ รอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่เต็มเนื้อตัวเขา ท่อนล่างหายไปไหน แล้วทำไมเขาใส่แต่ไอ้เสื้อเชิ้ตเฉิ่มๆนี่!?
ถ้าไม่ได้ฝันไป..
แล้วเมื่อคืนไอ้โจรสบัดบ้านั่นมันทำอะไรเขาล่ะ!!??
ระหว่างที่คิดๆอยู่ นัยน์ตาสีมรกตก็หันไปสะดุดกับแหวนหัวทับทิมอันใหญ่ที่เขาเคยใส่สมัยเป็นโจรสลัดวางทับกระดาษโน้ตเล็กๆที่มีข้อความสั้นๆและถูกเขียนด้วยตัวบรรจงว่า
|
last night you are very hot
That Ruby ring it’s for you
With Love
Capitan Arthur Kirkland
|
มือบางสั่นระริกเมื่ออ่านจบ เขาไม่ได้สนใจข้อความในบรรทัดที่สองเลย เพราะข้อความในบรรทัดแรกทำให้เขานิ่ง อึ้ง ค้าง และเงิบ(?)เป็นที่สุด!!!
เมื่อคืนนายร้อนแรงมาก...
เมื่อคืนนายร้อนแรงมาก...
เมื่อคืนนายร้อนแรงมาก...
อะ..ไอ้...เมื่อคืนแกทำอะไรฉันวะ!!!
ความคิดเห็น