[Fic Bleach] Some One….(Yaoi)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แต่งตามพระบัญชาของเพื่อนค่ะ วายครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ต่อไปไม่มีอีกแล้ว T_T

ขอบคุณธีม

cinnamon

ฝากฟิคนี้ด้วยนะคะ ^^
 

เนื้อเรื่อง

“คุณรันงิคุ...ผมชอบคุณนะ”...เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักกับหญิงสาวที่ตนแอบชอบมานาน ใบหน้าหล่อเหลาขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด ในขณะเดียวกันหญิงสาวก็เงียบนานมากจนเขาต้องลอบกลืนน้ำลาย

และคำตอบที่ได้คือ... “ขอโทษนะชูเฮย์...ยังไงข้าก็ลืมงินไม่ได้จริงๆ” รันงิคุสั่นศีรษะและเดินจากไป ปล่อยทิ้งไว้แต่ร่างสูงที่ยืนตัวแข็งทื่อหลังจากได้รับคำปฏิเสธ

ขอโทษนะชูเฮย์.....ยังไงข้าก็ลืมงินไม่ได้....

ขอโทษนะชูเฮย์….

ยังไงข้าก็ลืมงินไม่ได้....

คำคำเดิมยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวของ ‘ฮิซากิ ชูเฮย์’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากจะหนีไปให้ไกลเหลือเกิน รู้สึกเกลียดเหลือเกิน...ไอ้การโดนปฏิเสธเนี่ย ทำไมกัน...ทั้งที่หัวหน้าอิชิมารุก็ตายไปแล้ว เจ้าจะหันมามองคนที่รอเจ้าอยู่ตลอดไม่ได้หรือไงกันนะ...

“ไงครับ คุณฮิซากิ~!!” เสียงหวานของ’คิระ อิซึรุ’ ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้ร่างสูงหันกลับไปมอง ร่างบางตรงหน้าหอบงานมาซะเต็มมือ คิระยิ้มให้กับฮิซากิอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปและ...สะดุดขาตัวเอง =_=;;;

โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เอกสารงานต่างๆปลิวว่อนไปทั่ว ทำเอาร่างบางวิ่งตามไปเก็บแทบไม่ทัน ภาพตรงหน้าเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฮิซากิกลับมาได้อีกครั้งอย่างน่าประหลาด

“อุ๊บ หึ ฮ่าๆๆ เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะคิระ” ว่าพลางเดินไปช่วยคิระถือเอกสาร(ที่ตอนนี้ปลิวว่อนอย่างสวยงาม = =b)ครึ่งหนึ่ง “เอาเป็นว่าข้าช่วยแล้วกันนะ” จากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันหอบเอกสารไปที่ทำการหน่วยที่ 3

ที่ทำการหน่วยสาม...

ตึง!!

และในที่สุดคิระก็เซ็นเอกสารใบสุดท้ายเสร็จ ร่างบางฟุบลงกับโต๊ะอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงทุ้มที่เรียกชื่อของเขา

“เออนี่คิระ เสร็จงานแล้ว..ไปดื่มกันมั้ย” อิซากิว่าพลางยิ้มโชว์ฟันขาวใส่ร่างบาง

“ครับ (.///.)” คนตัวเล็กกว่าหลบสายตาของชายหนุ่มที่จับจ้องมาที่ตน ไม่รู้เพราะอะไร เขาถึงรู้สึกกับชายตรงหน้าแปลกออกไปทุกที...

..........................................................

ณ ร้านเจ้าประจำของทั้งสอง...

ทั้งคู่ก็นั่งดื่มตามปกติ แต่วันนี้คนที่เมาก่อนไม่ใช่คิระ แต่กลับเป็นฮิซากิที่ดื่มหนักจนคุยไม่รู้เรื่อง...ร่างสูงสั่งเหล้ามาเรื่อยๆจนคนตรงหน้าอึ้งจนลืมดื่ม..

ผ่านไปสักพัก...

“คุณฮิซากิ กลับเถอะครับ ดื่มหนักมากเดี๋ยวพรุ่งนี้ทำงานไม่ไหวนะ” คิระคว้าแขนแกร่งของฮิซากิไว้ก่อนเหล้าจอกสุดท้ายจะถูกกระดกเข้าปากของชายหนุ่ม

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาห้ามข้าหา~~!!!!” แต่ร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะฟังคำตักเตือน ฮิซากิสะบัดแขนคิระออกก่อนจะกระดกเหล้าจอกสุดท้ายเข้าไป

จากนั้นมือหนาจะกระชากแขนของร่างบางเข้าไปหาตัว  “อื้อ!!!” ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง ลิ้นร้อนตวัดหาความหวานในโพรงปาก ร่างบางทั้งทุบทั้งผลักฮิซากิ แต่คนตรงหน้ากลับไม่ยอมผละริมฝีปากออก เป็นจูบแรกที่เนิ่นนานมาก...ร่างบางค่อยๆผ่อนลงและเผลอจูบตอบโดยไม่รู้ตัว...

“คุณ..รันงิคุ..” แต่เพราะคำนั้นหลุดจากปากของร่างสูง ทำให้ร่างบางได้สติอีกครั้งและรีบผลักร่างสูงออกจากตัว ก่อนจะชกโครมเข้าที่หน้าของฮิซากิเพื่อเรียกสติคืนให้เจ้าตัว

“เลิกบ้าได้แล้วครับ...ผมไม่ใช่..ตัวแทนของใครสักหน่อย..” คิระพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก่อนจะหันหลังวิ่งออกจากร้านไป โดยที่ฮิซากิแอบเห็นว่าตาของของคิระแดงและมีน้ำตาปริ่มๆอยู่ที่ขอบตา

“โธ่เว้ย!!!!!! เราทำบ้าอะไรลงไปวะ!!!!!” ชายหนุ่มสบถกับตัวเองเบาๆ อย่างสมเพชในสิ่งที่ตัวเองทำ

ขณะเดียวกัน...คิระวิ่งออกไปไกลจากร้านที่เขามากับฮิซากิสักพักก็เริ่มเหนื่อย เพราะทำงานติดกันหลายคืนบวกกับฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปนิดหน่อยทำให้ปวดหัว ร่างเล็กจึงแวะพักอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ให้หายเหนื่อยแล้วจะกลับบ้าน..

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่กลับย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง มือบางถูกยกขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง ก่อนที่น้ำใสๆจะไหลรินออกจากอความารีนคู่สวยนั้นช้าๆ

ทำไมกัน...ทำไมข้าต้องเสียใจด้วย..ทั้งๆที่ข้าเองก็รู้ว่ามันเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไป...แต่ทำไมข้าถึงเจ็บใจอย่างนี้....

เจ็บใจ...เพราะคนคนนั้นไม่ใช่ข้า...

“คิระ..ข้า...” เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น ชายหนุ่มร่างเล็กหันกลับไปมองก็พบกับฮิซากิที่ยืนทำตาละห้อยอยู่ตรงหน้า ดวงหน้าหวานขึ้นสีช้าๆเพราะภาพของเหตุการณ์เมื่อสักครู่ดันทะลุกลับเข้ามาในสมอง

“คุณฮิซากิ...สร่างแล้วเหรอครับ ^^;” คิระฝืนยิ้มแห้งๆให้กับร่างสูงตรงหน้า...ไม่!! ข้าต้องไม่หวั่นไหวอีกเป็นครั้งที่สอง...

“ข้าขอโทษ..เรื่องเมื่อกี้..ข้า...” ฮิซากิกล่าวคำขอโทษยังไม่จบ เสียงหวานก็ดังขึ้นมาขัดไว้อีกครา

“ไม่ต้องพูดหรอกครับ ผมจะคิดว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน ^^;;”

“แต่..”

“ไม่เข้าใจเหรอครับ ผมน่ะ..ไม่อยากรับฟังอะไรอีกแล้วในคืนนี้..” ว่าจบก็หันหลังเพื่อจะเดินหนี แต่กลับถูกมือหนาของคนคนเดิมฉุดรั้งไว้จนไปไหนได้

ปึก!!

แขนแกร่งล็อคร่างบางไว้กับต้นไม้ ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบลงบนริมฝีปากเรียวของคนตัวเล็กกว่าอีกครั้งอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน....

“...ทำแบบนี้ทำไมครับ” ร่างบางผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะถามด้วยน้ำตาที่เริ่มปริ่มๆขอบตาอีกครั้ง..

“ข้าขอโทษ..แต่...”

“แต่ต้องทำเพื่อให้ลืมคุณรันงิคุสินะครับ!! ผมไม่ใช่ตัวตายตัวแทนของใคร อย่าเข้าใจผิดสิครับ!!!”

“เฮ้อ...เจ้าก็น่าจะรู้ได้แล้วนะ คิระ” มือหนาโอบหัวร่างเล็กมาแนบกับอกข้างซ้ายของตัวเอง เสียงหัวใจของเขากำลังเต้นโครมครามจนแทบจะหลุดออกมานอกอกเสียให้ได้ บางทีคนที่เขารักอาจจะไม่ใช่รันงิคุ...แต่เป็นชายร่างเล็กตรงหน้าก็ได้..

“..////” คิระเองก็ไม่แพ้กัน เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งเพื่ออยู่ใกล้ๆฮิซากิ ก่อนจะเต้นแรงจนแทบหัวใจวายตายเมื่ออีกคำที่หลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย

“ข้ารักเจ้านะ...คิระ..”

“ข้าก็..เช่นกัน..” คิระว่าพลางกอดฮิซากิตอบ ทั้งคู่กอดกันนานมากโดยไม่รู้ว่าแถวๆนี้มีคู่หูตัวป่วนเดินผ่านมาพอดี

“อะแฮ่ม รองหัวหน้าทั้งสอง จะหวานกันเกรงใจคนเดินผ่านด้วยนะครับ ^w^~” ยูมิจิกะกับอิคคาคนั่นเองที่เดินผ่านมา(ช่างถูกเวลาซะจริง)

“.....” ฮิซากิ

“คุณมาดาราเมะ คุณอายาเซงาวะ...///”

“ว่าไง ^O^/”

“พวกเจ้าแอบดูข้าเรอะ!! จงเชิดหน้าขึ้น วาบิสุเกะ!!!! =__=+++” จากนั้นคุณรองหัวหน้าหน่วยสามก็จับดาบไล่ฟันสองคู่หูจอมป่วนแก้เขินไปซะไกล ส่วนฮิซากิน่ะเหรอ ก็ยืนหัวเราะ(แบบสะใจเล็กๆ)อยู่ที่เดิมนั่นแหละ

If someone I will love. Someone it's you…

Kira Izuru….

[TALK]

จบ ไม่สวยเท่าไหร่เพราะไม่เคยแต่ง แต่ไรเตอร์จะไม่แต่งวายอีกเป็นครั้งที่สองแล้วค่ะ ที่ทำไปเพราะเพื่อนเอาวงอลิคไนน์สุดโปรดมาขู่ ไรท์ทำเพื่อโทระ!!! T^T (///หลบตรีน) ล้อเล่นค่ะ ไรท์ทำเพื่อเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน มันไม่สนุกหรอกค่ะ แต่ยังไงๆก็ช่วยติชมด้วยนะคะ TT_______TT

โบนัสก่อนจาก 555+ (//หลบเท้าอีกครา)
พวกนายทำอะไรกัน(ฟะ)คะ