ตอนที่ 9 : Diamond eyes {7} 100 % +++
เมืองเซียร์นั้นไม่ได้ตั้งอยู่ไกลจากเมืองลินน์มากนัก แม้ทางออกจากเมืองลินน์จะค่อนข้างเล็กและไม่สะดวกไปบ้าง ทว่าใช้เวลาไม่ถึงวันท้องทุ่งและต้นไม้กินผลทั้งหลายก็เริ่มแน่นขนัดเต็มสองข้างทางแทนพื้นที่ป่า แม้จะเดินทางมาพักใหญ่แต่รถม้าเที่ยวนี้จะเดินทางต่อไปจนกว่าจะถึงที่พักในเมืองเซียร์ ไม่มีการหยุดพักข้างทาง
เมืองลินน์นั้นก็ดี แต่หากจะรวมกำลังจากความช่วยเหลือที่ขอไป เพื่อทำตามหน้าที่ที่ต้องทำ ยื้อแย่งบัลลังก์จากเจ้าชายจาคอบการเดินทางจากเมืองเซียร์ ผ่านไคล์ไปนอร์ธ สำหรับคนหมู่มากย่อมสะดวกกว่าเมืองที่ล้อมด้วยป่าและหุบเขาอย่างลินน์
"อื้อ"
เสียงนุ่มแผ่วพร้อมแรงถูไถตรงต้นขาทำให้ความคิดเกี่ยวกับภาระงานมากมายซึ่งรออยู่ของเดฟถูกแทรกแซง และเป็นความยินดีเมื่อมันเกิดขึ้น นั่นคือสิ่งที่ปรากฏในห้วงคำนึงของอัลฟ่าตัวโตซึ่งกำลังทำตัวไม่ต่างจากเบาะนอนหนุนให้โอเมก้าผู้หลับใหล
จีนตื่นเต้นมองข้างทางอยู่นับชั่วยามแต่สักพักก็เริ่มหาววอด ครู่เดียวก็หลับจนตัวโยกคว้าเอาย่ามสมุนไพรที่อยู่ไม่ไกลมานอนหนุนต่างหมอน แต่ทางที่สัญจรมาขรุขระจนน่ากลัวว่าจะร่างบอบบางจะหล่นลงจากเบาะให้ได้เจ็บ
เดฟก็เลยย้ายมานั่งฝั่งนี้ ใช้ตักตัวเองต่างหมอนใช้สองแขนกอดร่างน้อยไว้หลวม ๆ กันให้ไม่หล่นลงไป ดูแล้วจะช่วยได้มาก จีนถึงได้หลับอุตุมาตลอดทาง
พอมานั่งอยู่เคียงใกล้เช่นนี้ เดฟถึงเพิ่งได้รู้ว่าแม้แต่ท่ามกลางกลิ่นสมุนไพรระงับอาการฮีท ยับยั้งอาการคลั่งมากมาย ตนก็ยังได้กลิ่นหอมกระดังงาอ่อน ๆ โชยมาจากคู่แท้แห่งโชคชะตาเป็นระยะ
มันไม่ได้มากมายเสียจนปั่นป่วนสติได้อย่างในหอสมุด ทว่าทำให้รู้สึกดี กระชุ่มกระชวยหัวใจ
"..."
เดฟถอนหายใจเฮือกยาวเมื่อเห็นสัญลักษณ์สามเหลี่ยมกลับหัวสองอัน อันเล็กกว่าอยู่ตรงกลางของสามเหลี่ยมอีกอันที่ใหญ่กว่าถูกสลักบนต้นไม้ข้างทาง
เป็นสัญลักษณ์ที่บอกว่าเริ่มเข้าสู่เขตที่พักซึ่งตนกำลังมุ่งไปหา มันเป็นบ้านพักที่คุ้นเคยมากพอให้รู้สึกดีที่ได้มาเยือนมากกว่ารู้สึกแย่ แม้จะมาทำงาน อาจเพราะตนล่วงหน้ามาก่อน คงอีกราวสองวันผู้อื่นถึงจะเข้ามาสมทบด้วย
"จีน ตื่นเถอะ ใกล้ถึงแล้ว" ปลายจมูกโด่งคมของเดฟเกลี่ยกับผิวแก้มของร่างน้อยบนตักยามที่ก้มลงกระซิบปลุกด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มติดแหบเล็ก ๆ ที่ปลายเสียง
"หือ อื้อ" ร่างน้อยบิดตัวไปมา ตาคู่สวยที่บวมพองเพราะเพิ่งตื่นนอนค่อย ๆ เปิดปรือ
"อะ" ก่อนจะเบิกกว้างขึ้นอย่างตกอกตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าชายอัลฟ่าอยู่ใกล้เพียงนี้ โอเมก้าต้องสาปที่มิได้คุ้นเคยการอยู่ใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวกับใครโดยเฉพาะอัลฟ่าดีดตัวเองออกห่างอย่างรวดเร็ว
ตุบ
และแน่นอนว่าก็ร่วงลงไปนั่งบนพื้นรถม้าแทบทันทีที่ทำแบบนั้น โชคดีอยู่บ้างที่รถม้าคันนี้บุนวมปูพรมนิ่มทั้งคัน แต่ก็ทำเอาคนที่ร่วงหล่นหน้ามุ่ยเพราะความเจ็บ
เดฟโคลงหัวมองคุณหนูตระกูลปาร์กเกอร์ที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่บนพื้นจับเอวตัวเองป้อย ๆ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นตรงไปหาเพื่อช่วยดึงขึ้นมา แต่โอเมก้าน้อยก็ขยับตัวหนีราวกับกระต่ายยามเจอหมาป่า
"จะตกใจข้าก็ตกใจได้ แต่ทำให้ตัวเองเจ็บตัวแบบนี้มันน่าซ้ำจะได้จำว่าต้องระวังตัวหน่อย" เดฟดุขึ้นมายามที่คุกเข่าลงกับพื้นรถม้า ดึงข้อมือขาวที่เป็นรอยแดงขึ้นมาดู โอเมก้าน้อยเผยอปากจะเถียงเมื่อถูกดุ พยายามยื้อแขนตัวเองคืนแต่พออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยก็ไม่เกิดผลอะไรนอกจากเจ็บกว่าเดิม
"ท่านนั่นแหละมาใกล้ข้าขนาดนั้นแท้ ๆ ตื่นมาใครไม่ตกใจบ้าง ทำไมมาดุ มาว่าข้าล่ะ นิสัยไม่ดีเลย" แองเจลโล่ ปาร์กเกอร์มองค้อนคนตรงหน้า
"ก็มองให้ชินไว้สิ เจ้าจะเจอหน้าข้าไปอีกนานจีน ราว ๆ ตลอดชีวิต เจอทุกคืนก่อนนอน แล้วก็เจอทุกเช้าหลังจากตื่นด้วย" อัลฟ่าตัวโตเอ่ยต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อน พลางอังลมหายใจอุ่น ๆ ใส่รอยแดงบนข้อมือขาวที่เล็กนิดเดียว ผอมจนเห็นกระดูกกลม ๆ ชัดเจน
"เพ้อเจ้อ เป็นเจ้าชายแล้วเพ้อเจอเช่นนี้หรือ" จีนเบะปากใส่ แม้จะไม่ชอบใจนักที่ถูกจับตัวแต่ก็หยุดดึงข้อมือออกเพราะรู้ว่าทำไปก็เสียแรงเปล่า ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายแตะอย่างอ่อนโยนหรอกนะ
"ข้าเพ้อเจ้อตรงไหนกัน เจ้าเป็นคู่แท้แห่งโชคชะตาของข้า เราตีตราพันธะสัญญากันแล้ว" เดฟแตะนิ้วไปที่ผ้าคาดคอสีชาดขับผิวขาวบนคอของโอเมก้าน้อย
"ต่อไปเราย่อมเข้าพิธีผูกชะตากัน"
"ใครจะผูกชะตากับท่าน อัลฟ่านิสัยไม่ดี"
"เจ้าไง จีน” อัลฟ่าเดฟยิ้มออกมาทั้งปากทั้งตาแต่ดูก่อกวนมากกว่าจริงใจ จึงไม่ได้รับรอยยิ้มจากร่างน้อยตรงหน้าคืน แต่เดฟก็หาได้สนใจไม่ หน้างอ ๆ ของจีนน่ามองกว่าน่ากลัวมากนัก
พอสำรวจดูจนแน่ใจว่าการหล่นครั้งนี้ไม่ได้ทำให้โอเมก้าต้องคำสาปแห่งโรงเรียนโอเมก้าลินน์แตกหักตรงไหน ก็ปล่อยมือออกทว่ายังคงนั่งอยู่บนพื้นรถไม่ห่างร่างน้อยตรงหน้า
"อีกไม่เกินสิบห้านาทีก็คงจะถึง ข้าให้คนเตรียมห้องไว้สำหรับเราแล้ว แม้เซียร์จะมีอากาศค่อนข้างอุ่นกว่าลินน์แต่ก็เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ด้วย" เดฟเอ่ยบอก
"อื้ม ...แล้วมีของกินไหม ข้าเคยได้ยินว่าขนมปังอบใหม่ของเมืองเซียร์หอมนุ่มที่สุดในเฟนเรียร์” พอพูดถึงตรงนี้หน้ามุ่ย ๆ ก็เริ่มบานออกอย่างตื่นเต้น เดฟหัวเราะในลำคอ
"อาหารนั้นมีเตรียมไว้ แต่ขนมปังอบใหม่คงต้องรอพรุ่งนี้ รอไหวหรือไม่"
"ไหว ข้ารอไหว ต้องอร่อยแน่ ๆ เลย ขอบคุณนะ" แองเจลโล่ ปาร์กเกอร์เผลอยิ้มออกมาจนแก้มตุ่ย แม้ตอนทำหน้างอจะน่ามอง แต่พอยิ้มสดใสแบบนี้แล้วเดฟรู้สึกชื่นใจมากกว่า
ต้องเป็นสิ่งวิเศษที่สุดแน่ หากเดฟได้เห็นรอยยิ้มนี้ ได้รู้สึกมีที่พึ่งพิงทางจิตใจจากคู่แท้แห่งโชคชะตาไปตลอดชีวิตที่เหลืออยู่
"จีน"
"..." แก้วตาวาวใสกระพริบถี่มองมาแทนการขานรับ
"ลูกของเรา เจ้าอยากให้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย โอเมก้า เบต้า หรืออัลฟ่าดี" คำเอ่ยถามจากเดฟทำเอาคนฟังหุบยิ้มฉับ มองจ้องคนถามราวกับกำลังพูดอะไรที่เลื่อนลอยเหลือเกิน
"อัลฟ่าเดฟ ในนอร์ธมิมีแพทย์หลวงหรือ ข้าว่าท่านฟั่นเฟือนแล้วนะ ข้าไม่มีลูกกับท่านหรอก ผูกชะตาข้าก็ไม่ได้คิดที่จะผูกกับท่านเสียหน่อย" จีนย้ำบอกออกมาอีกหน อันใดกันจู่ ๆ ก็มาถามเรื่องนี้ โมเมเก่งเหลือเกิน
"วันหนึ่งมันก็ต้องเกิดขึ้น"
"วันหนึ่งของท่าน แต่ไม่ใช่วันหนึ่งของข้า" จีนจ้องมองอัลฟ่าตัวโตตรงหน้า
"ลำดับขั้นตอนในชีวิตเรามันผิดเพี้ยน ข้าไม่รู้จักอะไรท่านเลย ท่านเดฟ ข้าเพิ่งจะรู้ชื่อเต็มท่านเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง ความผิดพลาดในหอสมุดนั่นข้าจะโทษว่ามันเป็นเพราะข้าเป็นโอเมก้าต้องสาป เรื่องคู่แท้แห่งโชคชะตานั่นมันก็ฟังดูดี ทว่ามันก็ไม่ได้มีผลอะไรหรอก มันอาจจะไม่จริงด้วยซ้ำ" จีนไม่ได้เข้าใจเรื่องคู่แท้อะไรนี่นัก ทว่าเข้าใจร่างกายของตนเอง
การเป็นโอเมก้าต้องสาปที่ตนคุ้นเคย
"ท่านอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าแรงดึงดูดนั่นเกิดขึ้นพิเศษแต่กับท่าน ไม่เลย ข้าเป็นโอเมก้าต้องสาปท่านเดฟ ไม่ใช่แค่ท่าน ไม่ว่าจะอัลฟ่าคนใดในโลกแห่งนี้หรือแม้แต่เบต้าก็ตาม พวกเขาเหล่านั้นล้วนแล้วแต่รู้สึกเหมือนที่ท่านรู้สึก ล้วนกระหายในตัวข้าเมื่อไร้สมุนไพรป้องกัน"
"เราพิเศษต่อกัน แม้จะไม่ได้รู้จักกันดี ความเป็นคู่แท้ของเราทำให้คืนในหอสมุดนั้นเกิดขึ้นด้วยความยินดีของเราทั้งสอง แองเจลโล่" เจ้าชายอัลฟ่าแห่งนอร์ธย้ำถ้อยที่ตนคิดออกมาเช่นกัน
"เจ้าควรยอมรับในการมีอยู่ของข้า ข้าคือพี่ซากของเจ้า ยอมรับในความรู้สึกพิเศษที่เจ้ามีต่อข้า" ประโยคที่ฟังดูมัดมือชกทำให้โอเมก้าตัวขาวส่ายหน้าตอบ
"ท่านไม่ฟังข้าเลย ข้า ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรเสียหน่อย เรื่องในหอสมุดนั่นก็ด้วย สถานการณ์มันพาไป ข้าไม่ได้เต็มใจจะให้มันเกิดขึ้น"
"เจ้าต่างหากที่ไม่ฟังข้า"
"ท่านมิใช่หรือที่เอาแต่พูดเรื่องผูกชะตา เรื่องสร้างครอบครัว ท่านเดฟ ในเมื่อข้าไม่ได้เต็มใจจะทำ ส่วนท่านก็โดนผลจากการเป็นโอเมก้าต้องสาปของข้า เช่นนั้นเด็กที่เกิดมาก็คงต้องเกิดจากการบังคับขืนใจ เกิดจากการข่มเหงเอาเท่านั้นแหละ"
"....." ดวงตาคู่คมที่จดจ้องมองมาตลอดหันไปอีกทางแทบในทันที ใบหน้าคมคายของอัลฟ่าเดฟยิ่งดูเคร่งเครียดกว่าที่เคย ฝ่ายนั้นนิ่งงันแววตาสะท้อนออกมาว่ากำลังครุ่นคิดและจมดิ่ง ไม่ต่อล้อต่อเถียงหรือพูดจาเอาแต่ใจกลับมาจนจีนเริ่มรู้สึกถึงเสียงล้อบดกรวดที่ดังมากขึ้น
ความอึดอัดแผ่ขึ้นกัดกินในบรรยากาศรวดเร็วจนจีนตั้งตัวไม่ทัน
กึก
การเคลื่อนที่ของรถม้าหยุดชะงักลง แจ้งว่าการเดินทางมาถึงจุดหมาย ทว่าเจ้าชายแห่งนอร์ธก็ยังไม่ยอมขยับเขยื้อนตัว
แกก
ประตูรถม้าถูกปลดสลักออกจากด้านนอกและเปิดกว้างเพื่อให้คนภายในได้เดินออกมา แม้ไม่คุ้นหน้านักแต่จีนก็จำพี่สาวของเพื่อนสนิทเช่นลูเซียนได้ ฝ่ายนั้นมองเข้ามาอย่างสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าเหตุใดคนภายในถึงไม่ยอมลงมา
ส่วนจีนเองพอเจ้าของรถไม่ยอมลุกขึ้น ท่าทีนิ่งแบบนั้นใส่ก็ไม่กล้าจะถือวิสาสะเดินลงจากรถเอาเอง
จีนเริ่มทบทวนในสิ่งที่ตัวเองคิด ก่อนหน้านี้เถียงแย้งด้วยคำที่ใจร้ายพอ ๆ กัน ทว่าเหตุใดยามนี้ถึงได้รับท่าทีราวกับถูกโกรธ
สิ่งที่ตนพูดนั้นแรงเกินไปหรือ ทำให้เสียใจหรือ ความรู้สึกผิดเกาะกุมในใจของจีนอย่างรวดเร็ว อยากขอโทษแต่ก็เริ่มไม่ถูก แม้ไม่ได้ใช้เวลาด้วยมากนัก แต่ตนไม่ชอบบรรยากาศระหว่างเราในตอนนี้เลย
"ท่านเดฟ..." มือน้อยแตะที่หัวไหล่กว้างเบา ๆ และแทบทันทีข้อมือผอมก็โดนยึดเอาไว้ มันแน่นจนจีนรู้สึกปวดแปลบ
"ท่านใช้แรงมากเกินไปแล้ว มันเจ็บ ...เจ็บนะ" โอเมก้าที่เดิมก็แรงน้อยกว่าอยู่เป็นทุนเดิมเอ่ยท้วง อัลฟ่าที่นิ่งงันราวรูปสลักขยับตัวลุกขึ้นอย่างว่องไว รวมทั้งยื้อดึงให้จีนลุกขึ้นยืนตามอย่างไม่ทันตั้งตัว
"เดี๋ยว ... ปล่อยนะ ข้าจะเดินเอง อะไรของท่านเนี่ย" จีนร้องโวยวายเมื่อท่อนแขนแกร่งอีกข้างรวบกอดเอวคอดไว้หาตัวแล้วกึ่งอุ้มกึ่งดึงจีนลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว
แต่เสียงทัดทานก็ดูจะไม่มีผลใด อัลฟ่าร่างสูงใหญ่ยังเดินดุ่ม ๆ ตรงไปตามทางที่ตนคุ้นชิน โดยมีโอเมก้าตัวเล็กโดนลากติดมือมาด้วย
"ท่านจะพาข้าไปไหน อาหารข้าล่ะ ขนมปังข้าล่ะ ถุงสมุนไพรข้าด้วย ย่ามสมุนไพรของข้า" จีนยิ่งดิ้นมากขึ้น ขืนร่างอย่างตื่นตระหนกเมื่อคิดว่าทั้งร่างไร้สมุนไพรติดตัวมาให้อุ่นใจ
"ปล่อยนะ! ข้าต้องกลับไปเอาถุงสมุนไพร ท่านรับมือไม่ไหวหรอกกับหายนะที่ข้าจะนำพามาให้กับ..." น้ำเสียงหวานเงียบหายเมื่อเดฟหันกลับมามอง ตากลมจดจ้องมองค้างที่ดวงตาเรียวคมซึ่งยามนี้เก็บกลืนเป็นเพชรสีดำสนิท
"เรามีสายสัมพันธ์ที่พิเศษต่อกัน แองเจลโล่ และยามนี้ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้ารู้แจ้งเอง" สิ้นคำของอัลฟ่าเดฟฝ่ายนั้นละมือออก เมื่อยืนอยู่ลำพังจีนถึงรู้ตัวว่ากำลังยืนอยู่ท่ามกลางห้องนอนโอ่โถงแห่งหนึ่ง
ยังไม่หายมึนงงดีนัก อัลฟ่าร่างสูงใหญ่ก็เดินฉับ ๆ ไปทั่วห้องประตูบานใหญ่ที่เปิดกว้างถูกงับเข้ามาเสียงดังก่อนเดฟจะสอดท่อนเหล็กประดับห้องเข้าขัดด้ามจับทั้งสองข้างปิดทับประตูให้หนาแน่นเสริมกลอนที่ลงไปอีกชั้น
จากประตูก็ตรงไปที่หน้าต่างบานเดียวของห้อง ทว่าก่อนจะปิดลงกลอนนั้นมือใหญ่ดึงถุงสมุนไพรระงับอาการคลั่งขนานดีหลายถุงออกมาจากเสื้อ พร้อมเปลื้องเครื่องแต่งกายตนจนเหลือแค่กางเกงผ้าขายาวสีดำพอดีตัวเท่านั้น
และทั้งหมดนั่นก็ถูกโยนออกไปด้านนอกหน้าต่าง
ยังไม่ทันที่จีนจะเข้าใจอะไรนัก ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวฉับตรงมาหาตน
"เดี๋ยว อย่าเข้ามา!" จีนรีบถอยหลังวิ่งจี๋หนีไปอีกทางแต่สุดท้ายก็ถูกต้อนเข้ามุมห้อง ใบหน้าของเดฟยังเรียบนิ่งในขณะที่มือหนากระตุกเชือกที่ผูกยึดชุดบนตัวโอเมก้าน้อยออก
“ท่านจะทำอะไร อย่ามายุ่งกับเสื้อของข้านะ” จีนพยายามปัดป้องการถูกเปลื้องผ้าออกต่อหน้าต่อตาแต่ก็ดูไม่ช่วยอะไร เพียงครู่เดียวเสื้อแขนยาวสีเขียวตุ่นของตนก็ไปอยู่ในมือหนา สองแขนผอมกอดท่อนบนซึ่งเหลือเพียงเสื้อซับสีขาวบางกับกางเกงขายาวสีครีมเข้ม
จีนจ้องมองอัลฟ่าตรงหน้าอย่างสงสัยและตื่นกลัว ทว่าฝ่ายนั้นเมื่อได้เสื้อก็เดินจากไปไม่ได้สนใจที่จะตรงเข้ามาคุกคามใด ๆ อีก
และเสื้อที่ชุ่มด้วยกลิ่นสมุนไพรของจีนก็ถูกโยนออกนอกหน้าต่างไปอีกตัว
ปึง
หน้าต่างบานเดียวของห้องถูกปิดสนิทพร้อมลงกลอนและขัดด้วยเหล็กเขี่ยถ่านของเตาผิง
จีนยืนกอดตัวเองที่เหลือแค่เสื้อบาง ๆ ยืนซุกตัวอยู่ที่มุมห้องมองอัลฟ่าตัวโตที่ดูไม่สนใจตนอีกแล้วอย่างหวาดระแวง ฝ่ายนั้นเดินไปเดินมา เปิดตู้นั้นตู้นี้ราวกับหาบางสิ่ง
แกร๊งง
กุญแจมือที่มีโซ่ยาวราวหนึ่งท่อนแขนต่อออกมาถูกเอาวางลงกลางห้องสี่ชิ้น จีนมองอย่างหวั่นกลัว มือผอมคว้าเครื่องกระเบื้องใกล้มือยึดไว้เป็นอาวุธ แม้เดฟจะไม่ชำเลืองมองมาที่ตนเลยก็ตาม
และสิ่งที่ทำให้พฤติกรรมอีกฝ่ายน่าสงสัยก็ยิ่งทวี เมื่อเจ้าชายอัลฟ่าแห่งนอร์ธลากเก้าอี้หนังตัวยาวไร้พนักพิงไปชิดปลายเตียง ร่างสูงใหญ่นั่งลงบนนั้นเริ่มล็อคโซ่สองเส้นเข้ากับขาเตียงสองข้าง ส่วนอีกสองเส้นนั้นล็อคเข้ากับเหล็กปลายเตียงที่ถูกดัดงอไว้คล้ายกับเถาวัลย์
ก่อนปลายอีกด้านของโซ่ทั้งหมดนั้นจะล็อคเข้าที่สองข้อเท้าและข้อมือของตน
เจ้าชายอัลฟ่าพันธนาการตนเองเอาไว้จนแน่นหนา จีนจ้องมองการกระทำของอีกฝ่ายด้วยสายตาฉงนสงสัยมีคำถาม และเหมือนเดฟเองก็จะเดาใจได้เมื่อดวงตาเพชรสีดำสนิทนั้นเงยขึ้นและจ้องมองตอบกลับมา
"โซ่พวกนี้ทำจากแร่เงินสเวนมันมีน้ำหนักเบา แต่เป็นแร่ที่แข็งแรงและเหนียวที่สุดแม้แต่แรงของอัลฟ่ายามที่ปลดปล่อยสัญชาติญาณดิบก็ไม่อาจจะทำลายมันจนพังลงได้ และข้าก็ตรวนตัวเองไว้ด้วยพวกมัน ข้าไม่มีกุญแจ ข้าไม่มีทางหลุดออกมาได้” น้ำเสียงของเดฟทุ้มดังไปทั่วห้อง
“เช่นเดียวกับทางออกจากห้องนี้ถูกปิดตายทั้งหมด เจ้าไม่มีทางออกไปได้ เราไม่มีสมุนไพรป้องกันการฮีทและการคลั่งแม้แต่ชิ้นเดียว อีกไม่นานกลิ่นของเจ้าคงปั่นหัวข้าจนคลุ้มคลั่งแทบขาดใจตาย แต่ข้าก็หลุดไปจากโซ่ตรวนที่ล่ามนี้ไม่ได้ เจ้าจะอยู่รอดปลอดภัยจนพ้นค่ำคืนนี้"
"...." เมื่อฟัง ความคิดของจีนก็เริ่มไล่ตามทัน
สิ่งที่เจ้าชาย เบเนดิก ไดนาดิน แห่งนอร์ธ ต้องการจะพิสูจน์
"ทว่าหากเจ้ารู้สึกถึงแรงดึงดูดระหว่างเรา หากมีสิ่งใดที่จะเกิดขึ้น ล้วนแล้วแต่เป็นการตัดสินใจของเจ้า แองเจลโล่"
△
ฤทธิ์ของโอเมก้าต้องสาปส่งผลได้อย่างรวดเร็วเมื่อไร้สมุนไพรป้องกันมากมายมาช่วยลดทอน กลิ่นหอมยวนใจของกระดังงาแผ่ซ่านออกมาอย่างรุนแรง และยิ่งส่งผลต่อคู่แท้แห่งโชคชะตากับคู่ผูกพันธะสัญญาของโอเมก้าเจ้าของกลิ่นเป็นพิเศษ
โดยเฉพาะเมื่อทั้งสองนั้นคือคนคนเดียวกันอย่างอัลฟ่าที่อยู่ร่วมห้องด้วย
เดฟรู้สึกว่าทั้งตัวกำลังร้อน ร้อนมาจากข้างใน ร้อนราวกับว่าอวัยวะและกระเพาะของตนนั้นมีน้ำเดือดไหลวนอยู่ มันวูบวาบและร้อนเร่าเร่งเร้ามาถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวขึ้นอย่างหนัก
เพราะกลิ่นหอมน่าหลงใหลไม่แพ้รูปลักษณ์และเรือนร่างของโอเมก้าเจ้าของกลิ่น จีนยังนั่งอยู่ที่เดิมตรงมุมห้องไกลออกไป การที่ตนสามารถมองเห็นและได้กลิ่นของจีนได้ชัดเจนเช่นนี้ไม่รู้เลยว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของเดฟกันแน่
แกร๊งงง ครืดดด แก๊ง
เสียงโซ่จากแร่เงินสเวนขูดไปกับเหล็กกล้าที่ใช้ผูกยึดไว้ดังขึ้นเป็นจังหวะ ร่างกายสูงใหญ่ของอัลฟ่าขยายใหญ่ขึ้นกว่าที่เคยเมื่อใช้พลังของตัวเอง มัดกล้ามเนื้อบนตัวเดฟแน่นขึ้นจนยิ่งเห็นชัดเจน หยาดเหงื่อไหลท่วมผิวขาวเหลือง ลมหายใจเริ่มหอบถี่ด้วยความต้องการ
แกร๊งง
เสียงโลหะกระทบกันอย่างแรงเมื่ออัลฟ่าที่ถูกดูดกลืนด้วยสัญชาตญาณดิบพยายามวิ่งตรงไปหาโอเมก้าที่ส่งกลิ่นยั่วเย้าตรงหน้า ทว่าเพราะโซ่ที่ตรวนยึดตัวเองไว้ทั้งสองแขน สองขาจึงทำให้ถูกกระชากกลับไปนั่งที่เดิมทุกครั้งที่ทะยานตัวลุกขึ้น
ดวงตาเพชรสีดำสั่นระริก ความต้องการ ความกระหาย ความปรารถนาทุกอย่างมันท่วมทะลักขึ้นมารุนแรงและเกินควบคุมยิ่งกว่าน้ำป่าหลาก
เดฟรู้สึกเหมือนกำลังโดนเผาไหม้ด้วยไฟปรารถนาในใจตัวเอง
เขาต้องการสูดดมผิวเนื้อนั้นใกล้ ๆ ต้องการสัมผัสความอุ่นร้อนจากร่างกายของแองเจลโล่ ปาร์กเกอร์ด้วยริมฝีปากและลิ้นชื้นของตัวเอง
กลืนกิน บดขยี้ความงดงามนั้นให้สาสมกับกลิ่นหอมหวานจากร่างกายนุ่มนิ่ม
"จีนนน อ๊ากก ข้า... อา อา จีน!" เสียงทุ้มของอัลฟ่าดังลั่นเมื่อถูกกระตุ้นแต่ไม่ได้รับการตอบสนอง ทว่าโซ่เหล็กที่ล่ามยึดทั้งตัวเอาไว้ก็ใช้ได้ผลอย่างดี จึงมีแค่เสียงหอบหายใจ เสียงคำรามปนกับเสียงโลหะกระทบกันเท่านั้น
เคร้ง!
แร่สเวนนั้นกล้าแกร่งต้านทานแรงของอัลฟ่าได้อย่างดี ทว่าโลหะธรรมดาแม้แข็งแรงแค่ไหนแต่ไม่อาจทนแรงมหาศาลกระชากซ้ำ ๆ ได้มากนัก เส้นโลหะของปลายเตียงซึ่งถูกใช้ร้อยยึดโซ่ข้อมือซ้ายเริ่มบิดงอตามแรงกระชากดึงทีละนิด ทีละนิด เดฟไม่เหลือสติพอจะรับรู้ผลจากแรงของตน
และแองเจลโล่ ปาร์กเกอร์เองก็เช่นกัน
สองมือเรียวผอมจิกกำเสื้อขาวบางบนร่าง จีนไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตของตัวเองยากลำบากเท่าวินาทีนี้ จีนเคยชินกับการที่ผู้คนรอบตัวคลุ้มคลั่งเสียสติจากผลโอเมก้าต้องสาปของตัวเอง
ทว่าจีนไม่เคยเป็นเช่นนั้นเองเลย ไม่เคยจู่ ๆ ก็ฮีทเพียงเพราะอยู่ใกล้อัลฟ่าอื่นเช่นนี้นอกจากเดฟ ไม่เคยต้องทรมานกับการฮีทเท่าห้วงขณะนี้
มันแย่และรุนแรงเสียยิ่งกว่าคืนในหอสมุดนั้นเสียอีก
ยามนี้เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นระรัวอย่างหนัก กลิ่นเปลือกไม้หอมเจือฝาดที่สะพัดเข้าสู่การรับรู้ทุกครั้งที่สูดหายใจเหมือนกับแผ่อำนาจร้ายมัวเมา
เมื่อแรกที่เริ่มได้กลิ่นเปลือกไม้หอมนั้นกระจายมาจีนฝืนตัวเองกลั้นลมหายใจไว้เผื่อว่ามันจะช่วยได้
แต่ไม่เลย
กลิ่นเปลือกไม้หอมของอัลฟ่าเดฟ ราวกับอยู่ในทุกส่วนของการรับรู้ ฝังแน่นในความทรงจำ ต่อให้ไม่สูดลมหายใจเข้ามันก็ยังแผงฤทธิ์จนรู้สึกถึงความร้อนกระตุกเร้าอยู่ในร่างกายและหัวใจที่ยิ่งระรัวถี่
"ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้ต้องการอัลฟ่าคนนั้น" น้ำเสียงหวานกระซิบแผ่วพร่าถี่ซ้ำกับตัวเอง ริมฝีปากเม้มกลืนเข้าหากันจนแน่น
พยายามใช้ความคิดย้ำบอกตัวเอง
ใช่จีนไม่ได้ต้องการเลย เขาไม่ได้ต้องการริมฝีปากหยักบางที่ให้ความรู้สึกร้อนกระจายบนผิวทุกครั้งที่สัมผัสนั่น
“ข้าไม่ได้ต้องการเดฟ อา ...ไม่” ไม่ได้ต้องการสองมือใหญ่แข็งแรงที่ความหยาบสากนั้นทำให้รู้สึกปั่นป่วนทุกครั้งที่กระชับกอดและบีบเฟ้นผิว
“ไม่..ไม่ ..เดฟ อื้อ” เขาไม่ได้ต้องการการสอดแทรกที่ร้อนรุ่มลึกซึ้งเข้ามาในร่างและกระแทกกระทั้นเข้ามาจนได้ยินหนังสือร่วงกราวลงกระทบพื้น
มันร้อน มันเจ็บลึก จุกหน่วงภายใน ทว่าความรู้สึกได้รับการเติมเต็มนั้นยังชัดเจนในห้วงคิดและตนไม่เคยลืม
"ข้า .. อะ ข้า ไม่.." จีนไม่ได้ต้องการที่จะซุกจมูกสูดดมกลิ่นเปลือกไม้หอมฝาดเจือกลิ่นเหงื่อจากกล้ามเนื้อแน่นหนั่นแข็งแรงของเดฟ ไม่ได้ต้องการให้คมเขี้ยวนั้นขบกัดและดูดดึงไปทั่วผิวของตัวเอง
“ไม่..ต้องการ อึก ต้องการ...” โอเมก้าตัวขาวยกนิ้วตัวเองขึ้นขบกัด ทั้งร่างอ่อนยวบพิงไปกับผนังห้อง ลมหายใจถี่ผ่านริมฝีปากอิ่มสีเข้มจัดที่เผยอหอบ ดวงตากลมของจีนวาวเยิ้มกว่าที่เคยจ้องมองร่างหนาใหญ่ที่กำลังพยายามกระชากตัวตะเกียดตะกายตรงมาหาตน แต่ก็ไม่อาจหลุดโซ่ที่พันธนาการมาได้
มือน้อยแตะลูบลำคอของตัวเอง รอยกัดตีตราพันธะสัญญายามนี้ร้อนผ่าวไม่แพ้ทั้งเนื้อตัวขาวบาง ปลายนิ้วผอมไล่ไปตามเรือนร่างของตัวเอง ในร่างกายที่อ่อนยวบมีเพียงไม่กี่จุดที่แข็งขืนฝืนแรงต้านทาน ทว่าน้อมรับต่อแรงอารมณ์
จีนแตะจุดที่แรงรัดตึงไวสัมผัสบนยอดอกของตัวเองหวังว่าจะสะสางมันได้ แต่ไม่เลย ยิ่งแตะ จีนก็ยิ่งรู้สึกปรารถนามากขึ้นกว่าเดิม
"จีน จีน!! อ๊ากกก" ปรารถนาให้เป็นริมฝีปากที่กำลังเรียกชื่อตัวเองอยู่นั่นต่างหาก
เคร้ง!
ปลายโซ่ที่ล็อคไว้กับเหล็กปลายเตียงเริ่มงัดเส้นเหล็กนั้นให้บิดงออย่างผิดรูปร่าง ยิ่งเดฟกระชากตัวลุกขึ้นมันก็ยิ่งบิดงอ จากที่แตะชิดติดกันก็ง้างปมเหล็กให้กว้างออก มากขึ้น มากขึ้น
"....." เสียงกระชากเหล็กนั้นเงียบไปชั่วขณะเมื่ออัลฟ่าที่กำลังคลุ้มคลั่งรู้สึกได้ถึงความอุ่น ความอุ่นจากผิวกายนุ่มของมนุษย์ที่หอมกรุ่นด้วยกลิ่นกระดังงาแตะเข้าที่ผิวแก้มของตัวเอง
หากให้เล่าลือถึงสรวงสวรรค์เช่นวิหารแห่งเทพีแห่งความอุดมสมบูรณ์ เดฟจะขับขานถึงวินาทีนี้ เมื่อร่างน้อยที่ปรารถนานั่งลงบนท่อนขาของตัวเอง
[CUT]
หาไม่ยากและอยากให้ไปอ่านกันมากๆเจ้าค่ะขายวิญญาณไม่น้อยไปกว่าหอสมุดในการเขียน
จนเสียงโลหะกระทบกันดังแว่วในการรับรู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หยาดเหงื่อเจือกลิ่นเปลือกไม้หอมและกระดังงา หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันจนร้อนระอุและยิ่งหอมฟุ้งมอมเมาจนไม่อาจต้านทาน
△
ดวงตาโตรับเครื่องหน้าหมดจดที่มีความดุดันมั่นคงเป็นจุดเด่นมากยิ่งกว่าความสวย กวาดมองบรรดาผู้คนที่บ้างนั่ง บ้างนอนเอนตัวอยู่ในรถม้าทั้งสามคันซึ่งตนสั่งให้รีบขับออกมา
เฮเลน โรมานอฟเดินตามเจ้าชายเดฟที่ลากโอเมก้าตัวหอมไปถึงห้องนอนใหญ่ ใช้เวลาเพียงไม่นานกลิ่นหอมนั้นก็ข้นจัดลอยออกมา ตนได้ยินคำล่ำลือ รวมทั้งเรื่องเล่าจากลูเซียนผู้เป็นน้องชายถึงโอเมก้าต้องสาปผู้นั้นมานาน
จดจำได้ดีว่าแองเจลโล่ ปาร์กเกอร์จะส่งผลร้ายแรงเพียงใด และไม่อยากรอพิสูจน์
เทพีแห่งความอุดสมบูรณ์คงยังไม่ได้เกลียดชังพวกตนนัก สมุนไพรระงับอาการหลายกระสอบเต็มสามคันรถม้ายังทำหน้าที่ของพวกมันได้อย่างดี เหล่าทหาร แม่บ้าน และผู้คนในตัวอาคารโดยมากที่เป็นเบต้าและมีโอเมก้าประปราย จึงยังไม่แสดงอาการนัก ทว่าจมูกของอัลฟ่าอย่างเฮเลนไวต่อเรื่องนี้มากกว่า
ตนรีบสั่งให้ทหารทุกนาย คนงานทุกคนทิ้งหน้าที่ของตัวเอง รีบเข้าไปอยู่ในรถม้าท่ามกลางสมุนไพรที่ช่วยระงับสัญชาติญาณดิบ แม้จะงุนงงแต่ด้วยอำนาจที่เฮเลนมีทุกคนจึงทำตามอย่างทันท่วงที
ต่อให้อยู่ท่ามกลางกลิ่นสมุนไพร แต่เฮเลนก็ยังรู้สึกได้ว่ากลิ่นหอมจากโอเมก้าต้องสาปรุนแรงขึ้น อีกไม่นานคงนำมาซึ่งจาลจลจากสัญชาติญาณดิบที่ถูกเร้ารุนแรงอย่างไม่สมควร รถม้าซึ่งบรรจุผู้คนในบ้านพักแห่งนั้นทั้งหมดจึงเคลื่อนตัวออกมาหลบพักที่อาคารใหญ่ซึ่งไม่ไกลนักแห่งนี้แทน
แต่ก็ไกลพอที่จะไม่วูบไหวไปตามแรงกระตุ้น
อัลฟ่าสาวจ้องมองกระสอบสมุนไพรตรงหน้า ถอนหายใจเฮือกยาว ตอนนี้ให้ทุกคนอยู่ท่ามกลางสมุนไพรพวกนี้คงดีที่สุด
△
แกร๊งงง เคร้งงง (เสียงโซ่กระทบเหล็กเล็ก ๆ 555)
เป็นฉากที่เหนื่อยมาก และขายวิญญาณเขียนมากๆค่ะ อยากให้ทุกคนไปอ่านกันนะคะ หาไม่ยากจริงๆ มันก็อยู่ที่เดิมๆที่เคยอยู่นั่นแหละเจ้าค่ะ เนี่ยถ้าไม่กลัวโดนแบนจะแปะลิ้งเลยเนี่ย
ส่วนใครที่คิดว่า เฮ้ยยย ที่ต้นหนเรือตัดตอนมาลงเนี่ย มันก็ยังเรทอยู่ดีไหม ฉากน้องสวยมุมห้องก็ควรอยู่ในคัทด้วยนะ ก็บอกกันก่อนนะเจ้าคะอย่าเพิ่งแบน เดี๋ยวเราย้ายไปในคัทให้
ป.ล. อ้าว ทำไมคัทรอบนี้ยังไม่น็อทล่ะ คือพี่ซากเขาจะต่ออีกสองสามยกค่ะ เดี๋ยวให้พี่เขาต่อจนพอใจก่อน เดี๋ยวค่อยน็อทนะคะ 55555555555555555555
ขอฟีดแบคเป็นน้ำมันเรือให้ต้นหนคนยากจนใช้เติมในและเติมเรือให้พี่ซากกับน้องสวยด้วยน้าาา =]
#ดมอบีนยอง
@butterfly8ffect
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ้ยจะเป็นลม 😭 ดีไปหมดเลย
อ่านไปปื๊ดยาดมไปจร้า.. แซ่บๆใสๆ
น้องจีนของพี่????
น้องจีนช้ำอีกแล้ว น่าจะรุนแรงกว่ารอบที่แล้ว
ซับเลือดให้ฉันที
สูดหายใจเข้าลึกๆ5555555