-END- SMOG #ฟิคหมอกควัน { BNYOUNG / JJP / BNior }

ตอนที่ 4 : SMOG #ฟิคหมอกควัน 4/5 [รีไรท์]

SMOG 

#ฟิคหมอกควัน

 

[ 4 ]

ความรู้สึกที่เหงาที่สุด อาจไม่ใช่การอยู่เพียงลำพัง แต่เป็นความรู้สึกโดดเดี่ยว แม้แต่ตอนที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

-จินยอง-

 ﹌

"นี่พวกเธอได้ยินข่าวฮวัง ซูบินถูกให้ออกจากมหาลัยแล้วก็โดนจับหรือยัง" เสียงหวานที่แหลมปรี๊ดขึ้นมาในห้องเรียน ตามด้วยเสียงฮือฮา ดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นว่าบทสนทนาหลังหมดเวลาเรียนของวิชาในช่วงเย็นนี้จะเกี่ยวกับเรื่องใด

"รู้สิ ใครบ้างไม่รู้ เห็นหน้าสวย ๆ แบบนั้นฉันไม่นึกว่าจะเป็นโรคจิต"

"นั่นสิ น่าสงสารยองโฮเนอะที่ต้องมาเจอกับคนแบบนี้ เที่ยวไล่ทำร้ายคนใกล้ชิดยองโฮไปทั่วทำไม ถ้าเขาจะชอบก็ชอบแล้วไหม ไม่ไหวเลย" หญิงสาวคนเดิมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ ส่วนจินยองที่นั่งฟังอยู่หลังห้องก็พยักหน้ารับเห็นด้วยเช่นกัน

เรื่องนี้น่าสงสารยองโฮที่ต้องกลายเป็นคนรู้สึกผิดแทน

จินยองรู้ดีอยู่เสมอว่าพาราไดซ์มีอำนาจค่อนข้างมาก แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะสามารถใช้มันได้อย่างเต็มที่และจัดการปัญหาการถูกลอบทำร้ายที่เกิดขึ้นกับจินยองได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

จินยองได้รับวันหยุด โดยการขลุกอยู่แต่ในห้องกับท่านประธานแห่งพาราไดซ์สามวันเต็ม

ไม่ได้มาเรียน ไม่ได้ไปไหน

ตอนแรกคิดว่าเป็นหนึ่งในบทเรียนให้กับคนขี้โกหก แต่ทว่าเวลาเพียงสามวันที่ผ่านมานี้มันถูกใช้ไปอย่างคุ้มค่า

เป็นสามวันที่พาราไดซ์หาตัวบุคคลน่าสงสัยได้ง่าย ราวกับว่ามีใครหรืออะไรสักอย่างคอยสอดส่องอยู่รอบ ๆ จินยอง จนเมื่อเจออะไรผิดปกติเพียงเล็กน้อยก็สามารถที่จะหาเจอได้ไม่ยาก

เป็นสามวันที่ทำให้จินยองได้รู้จักฮวัง ซูบิน

การสืบจากกล้องวงจรปิดและการไต่สวนของมหาวิทยาลัย สามารถหาคนที่เอาใบมีดโกนไปซ่อนไว้ในสมุดรายงานของจินยองเจอได้ อาจเพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กอย่างที่จินยองคิด ดูเหมือนว่าจะมีเด็กสาวอีกหลายคนที่ถูกลอบทำร้ายในตลอดช่วงเวลาหลายเดือนหลังจากเปิดเทอมมานี้

การลอบทำร้ายที่ได้รับจดหมายด่าทอสอดไว้ในจุดเกิดเหตุเพื่อไล่ทุกคนไปให้พ้นจากยองโฮ

ฮวัง ซูบิน เธอแอบชอบยองโฮมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ไม่ได้รับความรักตอบแทนคืนไป เธอถึงเลือกจะทำร้ายทุกคนที่เข้าใกล้กับยองโฮ

จินยองเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

พอทางพาราไดซ์จับตัวคนทำผิดรวมทั้งสืบย้อนไปถึงสาเหตุได้ มันก็ทำให้เบาใจได้เปลาะหนึ่งว่าสาเหตุทั้งหมดไม่ได้เกิดจากความเกลียดชังส่วนตัว

แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้จินยองยิ่งรู้สึกเห็นใจยองโฮที่ต้องมารู้สึกผิดกับเรื่องนี้ ฝ่ายนั้นเอาแต่ขอโทษจินยองอยู่ทุกครั้งที่เจอหน้า

ติ้ง

เสียงมือถือสั่นเบา ๆ ตากลมโตของจินยองจดจ้องมองข้อความในมือที่สว่างวาบขึ้นมา

- defpsdt –

-อยากกินอะไร- ข้อความจากท่านประธานแห่งพาราไดซ์ที่ทำให้ใต้ผ้าปิดปากสีมืดทึบนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

 (อะไรก็ได้ครับ แล้วแต่พี่เลย)

-เลือกได้น่าเบื่อเหมือนเดิม- และพอถูกดุก็แอบมุ่ยปาก ทว่าก็ยังคงใจเต้นรัวอยู่เช่นเคย

-พวกที่เรียนด้วยเป็นยังไง เลิกสงสัยหรือยัง- พอมาถึงคำถามนี้จินยองก็ดึงกระชับแว่นกรอบบางรอบตาตัวเองมากขึ้น แม้จะเป็นการแฝงตัวห่วย ๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำ

 (ดีครับ มีคนมาขอลายเซ็นด้วย)

มันก็แค่เวลาสามวันที่จินยองไม่ได้มาเรียน

ทว่ามันมากพอสำหรับการปล่อยตัวอย่างละคร และปล่อยรูปของจินยองลงในสื่อออนไลน์ในฐานะนักแสดงคนแรกของพาราไดซ์ ค่ายเพลงที่ผู้คนจำนวนมากจับตามอง

เพียงชั่วพริบตา ทุกข้อสงสัยว่าทำไมจินยองถึงได้ใส่เสื้อผ้าแพง ๆ มีรถดี ๆ นั่งก็หายวับไปในฐานะนักแสดงหน้าใหม่ของบริษัทที่มีชื่อเสียง

ความแคลงใจน้อยลง แต่ตามมาด้วยความวุ่นวายที่เพิ่มขึ้น จนทำให้จินยองต้องใส่แว่นและผ้าปิดปากพรางใบหน้าในชั่วระยะที่ยังปรับตัวไม่ได้

 -อืม ก็ดี- แม้จะมีแค่ตัวอักษรแต่จินยองกลับคิดถึงรอยยิ้มจาง ๆ กับดวงตาเรียวคมคู่นั้นได้อย่างง่ายดาย

 (วันนี้พี่อยู่ที่ห้องหรือเปล่าครับ กลับไปจะได้ไปเจอพี่เลยไหม)

-ทำไม ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่ห้องหรอก-

"อาาา อย่างนั้นเหรอ" พึมพำกับตัวเอง ดวงตากลมโตฉายแววเสียดายชัดเจน สองขาก้าวเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกระเป๋าใบโปรดเมื่อหมดเวลาเรียน เพื่อไปหาจุดนัดพบสำหรับขึ้นรถที่ผู้จัดการอย่างจินอูจอดรออยู่

 (ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่อยากเจอ)

-งั้นก็เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อย-

จินยองเบิกตาโพลง เงยหน้าขึ้นแทบทันที รถยนต์สีเงินที่ไม่โดดเด่นผิดสังเกตสวมป้ายทะเบียนคุ้นเคยจากพาราไดซ์จอดอยู่ในที่เดิม กระจกฟิล์มหนาทำให้ไม่เห็นตำแหน่งคนขับ

แต่จินยองก็ใจเต้นโครมครามรีบวิ่งเร็วจี๋ไปที่รถ และรีบยิ่งกว่าในการเปิดและปิดประตูรถเพื่อเข้ามานั่งด้านใน

กลัวว่าใครจะทันเห็นคนขับในชุดหนังสีดำสนิทอย่างเคยที่จ้องมองตรงมาในยามนี้

"ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะพี่แจบอม"

"ก็ไม่อยู่ห้องไง"

"ถ้าใครเห็น มันจะไม่ดีนะครับ"

"ก็เอารถบริษัทมาแล้วนี่ไง" คิ้วหนาเลิกขึ้นราวกับถามว่าตนทำผิดตรงไหน แววตาที่ชักจะขุ่นใจเพราะอุตส่าห์แฝงตัวมาแล้วทำให้จินยองรีบกำข้อมือของท่านประธานแห่งพาราไดซ์ไว้จนแน่น ดึงผ้าปิดปากออกเพื่อมอบรอยยิ้มหวานอย่างเอาใจ

"ขอบคุณนะครับ" และจากรอยยิ้มมุมปากของนักแต่งเพลงมือฉกาจที่ได้รับก็คล้ายเป็นสัญญาณดี ๆ ว่าจินยองเลือกทำถูกแล้ว

"แล้ววันนี้พี่แจบอมอยากกินอะไรเหรอ"

"ว่าจะฉลองที่ผลตอบรับนักแสดงคนแรกของค่ายออกมาดี ก็เลยจะตามใจนายไงล่ะ เลือกมาสิ" พอฟังแบบนั้นนักแสดงคนแรกที่ว่าก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น

สดใสราวกับแสงอุ่น ๆ ในยามเช้า

"งั้นพี่แจบอมทำแบบตอนนั้นให้กินอีกได้ไหม ออมเล็ตกับสลัด นะ นะ" แม้จะไม่ได้พันแข้งพันขาเหมือนลูกแมวเพราะว่าคนตัวโตกำลังขับรถอยู่ แต่ดวงตาเป็นประกายของคนร้องขอก็ดูไม่ต่างจากลูกแมวในความคิดของคนมองนัก

"เอาสิ"

"อื้อออ ขอบคุณนะครับ"

จินยองรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองยิ้มพร่ำเพรื่อมากเหลือเกิน แล้วก็ชอบด้วยที่ตัวเองเป็นแบบนี้

ชอบเวลาที่ได้อยู่กับอิม แจบอม

﹌

"กลับมาสักทีนะ แจบอม" น้ำเสียงหวานที่ไม่อาจเทียบเคียงกับรอยยิ้มโผเข้ากอดแขนของท่านประธานแห่งพาราไดซ์จนแน่นทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูห้องพัก

ใบหน้าอันแสนคุ้นเคยของนักร้องมีชื่ออย่างเฮเลนหรือ  ซอ เซนานั้นสามารถทำให้จินยองจดจำได้ทันทีที่มองเห็นร่างสวยบอบบางนั่งรออยู่ที่โซฟาประดับชั้นห้องพักซึ่งมีเพียงแค่สองห้องเท่านั้น

"นี่อย่าลากฉันสิเซนา"

"ก็ฉันอยากเข้าไปในห้องนายเร็ว ๆ นี่ ก็ต้องลากสิแจบอม" เซนาท้วงขึ้นมาเสียงดัง แจบอมบ่นพึมพำแต่ก็จัดการเปิดประตูห้องให้แทบทันที

ทั้งสองก้าวพ้นขอบประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว จินยองหยุดหยิบของสำหรับมื้อเย็นที่เจ้าของห้องวางทิ้งไว้เมื่อครู่ติดมือตามเข้ามาในห้องด้วย

พยายามอยู่ร่วมบรรยากาศอย่างเจือจางมากที่สุดอย่างที่ควร

"นี่แจบอมรู้ไหมว่าฉันตื่นเต้นมากแค่ไหน การคัมแบ็คในรอบหลายปีของฉัน มันดีกว่าที่คาดไว้เสียอีกก็เพราะเพลงของนาย ฉันรักนายที่สุดเลย เดฟโซล" เซนาหัวเราะร่าเสียงดังโผกอดท่านประธานหนุ่มดีกรีนักแต่งเพลงมือดีจนแน่น

"เธอส่งข้อความมาขอบคุณแล้วนี่ที่ได้ถ้วยในรายการเพลง"

"ให้ตายสินี่นายเป็นประธานค่ายเพลงประสาอะไร ไม่เห็นเหรอว่ารางวัลใหญ่แห่งปีฉันมีชื่อเข้าชิง แล้วที่สำคัญเขาติดต่อมาให้ฉันเตรียมการแสดงปิดงานด้วย แจบอมฉันมีหวังจะได้รางวัลใหญ่เพราะนายนะ" เซนาร้องบอกเสียงดังด้วยรอยยิ้ม มือหนารีบรับมือถือมาดูและรอยยิ้มกว้างก็ฉายชัดบนหน้าของแจบอม

"เก่งนี่ ซอ เซนา"

"แจบอม ฉันจริงจังนะ ขอร้องล่ะ ฉันอยากให้นายช่วยฉันทำการแสดงชุดนี้ ต้องนายเท่านั้น ช่วยฉันนะ จะดนตรี หรือปรับเนื้อร้องอะไรก็ได้ ถ้ามาจากนายมันดีที่สุดสำหรับฉันเสมอ ไปห้องแต่งเพลงกันเถอะ" หญิงสาวกอดรั้งแขนของแจบอมให้ตามมาในทันที ขายาวก้าวเยื้องตามไปเพราะใจที่กระตือรือร้นกับงานใหญ่มันกำลังเต้นเร่า

และหากอิม แจบอมหันมาตอนนี้ก็จะเห็นว่าจินยองนั้นกำลังยิ้มไว้รออย่างเคย

และเป็นรอยยิ้มกว้างที่จินยองจะมอบให้ รอยยิ้มที่บอกว่าไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย แม้สักเศษเสี้ยวก็ไม่ได้ส่งผลต่อจินยองเลย

ทว่าก็เป็นรอยยิ้มแก้เก้อเมื่อไม่มีสายตาคู่ใดหันมาสบมอง

"ถ้าเร่งทำก่อนเช้าพรุ่งนี้คงจะเสร็จพอดี เธอจะได้เอาไปฝึกซ้อมเร็ว ๆ ดีไหมเซนา" ดวงตาคู่เรียวเป็นประกายอย่างทุกครั้งที่จะได้ทำงานเพลง ขายาวก้าวตามซอ เซนาเข้าไปในห้องทำเพลงบนชั้นสองที่เป็นเป้าหมายสำคัญ

กึก

ของที่เพิ่งไปซื้อมาเพิ่มรวมถึงผักสลัดจากซูเปอร์มาร์เกตของโครงการตึกใหญ่โตนี้ถูกเก็บใส่ตู้เย็นไว้อย่างที่ควร รอยยิ้ม  เจื่อน ๆ ยังประดับอยู่บนใบหน้าของจินยองอย่างไม่เข้าใจเช่นกันว่าเพราะอะไร

ทำไมถึงได้รู้สึกวูบโหวงในใจขึ้นมาแบบนี้ ...ทั้งที่ทุกอย่างก็เป็นอย่างที่มันควรเป็น

"...” ทอดถอนลมหายใจแผ่วเบา

นิ้วเรียวยาวฉวยเปิดตู้ขนาดกลางออก และเลือกหยิบรามยอนกระป๋องโตติดมือออกมาสำหรับค่ำคืนนี้

ถ้าลองได้เข้าห้องทำเพลงไปแบบนี้แล้ว ยากนักที่ท่านประธานแห่งพาราไดซ์จะออกมาง่าย ๆ  ถ้าเกิดว่างานเพลงติดขัดจนเครียดและต้องการสะสางความยุ่งเหยิงพวกนั้นเหมือนอย่างเคย เขาควรจะรออยู่ไม่ไกลจากห้องทำเพลงไหม

ในความคิดร้อยพันของจินยองแฝงความกังวลไว้ไม่น้อย และเกือบทั้งหมดก็กังวลถึงเจ้าของห้องชุดนี้ผู้เป็นยมทูตที่ตนไม่เคยคิดแม้แต่จะเอาวิญญาณและร่างกายของตัวเองคืนมา

น้ำดื่มในห้องทำเพลงมีอยู่เยอะพอหรือเปล่านะ จะหยุดพักมาดื่มน้ำบ้างไหม มื้อเย็นก็ยังไม่ได้ทานถ้าฝืนตัวเองมากไปจะป่วยหรือเปล่า

แต่ครั้งนี้มีซอ เซนาอยู่คอยดูแลอยู่นี่นะ จินยองคงไม่ต้องกังวลให้เกินเหตุมากนัก

"ให้ตายสิ" จินยองเกลียดความรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่แผ่ลามไปทั่วจนรู้สึกอึดอัดราวกับจมน้ำแบบนี้ชะมัด

วิญญาณในความดูแลของยมทูต หรือสถานะอะไรก็ไม่รู้ของจินยอง

ไม่ได้มีสิทธิ์แห่งการน้อยใจรวมอยู่เสียหน่อย

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะปาร์ค จินยอง หยุดบ้าบอเดี๋ยวนี้เลย" ถ้อยคำที่ผู้ร้องขอเองก็ทำให้ตัวเองไม่ได้

﹌

การนอนหลับเป็นหนึ่งในสิ่งที่ติดตัวมนุษย์มาตั้งแต่เกิด เพื่อพักผ่อน เพื่อเยียวยา เพื่อดูแลรักษาร่างกายและจิตใจของมนุษย์ให้ยังคงสู้ไหวต่อไปในโลกไปนี้

เป็นสิ่งที่ควรจะทำได้ง่ายดายพอ ๆ กับการหายใจ

แต่ค่ำคืนนี้มันกลับเป็นสิ่งที่ยากที่สุดที่จินยองจะทำได้

หลังจากการนอนที่เป็นได้แค่การหลับตา สุดท้ายจินยองก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือผอมหยิบโทรศัพท์ดูเวลาที่บอกว่าตอนนี้ราว ๆ ตีสี่

หลายชั่วโมงที่ผ่านมานั้นไม่หลับ ฝืนนอนต่อไปก็ใช่ว่าจะหลับ

สุดท้ายก็ลุกขึ้นแล้วเลือกที่จะเข้าไปในครัว

นมอุ่นสองแก้วสำหรับท่านประธานแห่งพาราไดซ์และแขกคนสำคัญ กาแฟอีกแก้วให้กับท่านประธานที่คงทำเพลงทั้งคืน    แซนด์วิชสองชิ้นง่าย  ๆ ที่ใช้วัตถุดิบในตู้เย็นออกมาทำ

และจินยองไม่ลืมน้ำเปล่าขวดโตที่แจบอมโปรดปราน

ราว ๆ ตีห้าของทุกอย่างก็เตรียมพร้อมอยู่ในถาดไม้และตรงเข้ามาในห้องทำเพลงที่ประตูไม่ได้ลงกลอนอย่างเคย

จินยองเลือกวางถาดไม้ลงบนหลังตู้ ทำราวกับไม่เห็นท่านประธานแห่งพาราไดซ์ที่กำลังขยับผ้าห่มคลุมให้กับนักร้องสาวด้วยสายตาอ่อนโยนมากแค่ไหน

บางทีเขาควรจะกลับไปนอนให้มากพอ เขาอาจจะจัดการความรู้สึกไม่ถูกไม่ควรของตัวเองได้ง่ายกว่านี้

เขาก็แค่นอนน้อยเกินไป

"....." มือแข็งแรงฉวยหยิบขวดน้ำเปล่าขวดใหญ่ไปจากถาดทันที ไม่มีคำทักทาย มีเพียงไอร้อนของกายมนุษย์ที่คร่อมทับตัวอยู่ไม่ห่าง

แล้วจินยองก็รู้ในวินาทีนั้นเองว่าตัวเองยิ้มได้ง่ายดายมากแค่ไหนเมื่อเห็นขวดน้ำว่างเปล่าถูกวางลงบนตรงหน้า ก่อนแก้วนมจะถูกหยิบไปแทน

เขาไม่ควรตกหลุมรัก คนที่เดิมก็ตกหลุมรักอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

"เป็นยังไงบ้างครับ" หันมาถามนักแต่งเพลงคนเก่ง ระยะห่างของเราสองคนจึงมีเพียงแค่ช่วงหนึ่งแก้วกระเบื้องที่มีควันลอยละล่อง

"สนุกดี นี่เป็นเพลงโปรดของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พอมาทำดนตรีใหม่อีกรอบก็มีนั่นนี่ให้เล่นเต็มไปหมด” เสียงแหบทุ้มเจือความยินดีอย่างปากบอก ร่างสูงใหญ่เดินตรงกลับไปที่เก้าอี้ตัวโตอย่างเดิม

 “มีอะไรอยากถามไหม”

“หิวหรือเปล่าครับ”

 “หึ นิดหน่อย” แจบอมหัวเราะขึ้นจมูกเล็กน้อย แก้วนมถูกยกขึ้นจิบอีกครั้ง

 “มีอะไรอยากถามอีกไหม” ตาคมจ้องมองราวกับนายพรานที่แอบซุ่มดูลูกกวางตกบ่วงบาศของตน

“หืม จินยอง”

ที่จริง จินยองมี มีบางคำถามแสนจุ้นจ้าน

 “.....” แต่ก็ทำเพียงแค่ส่ายหน้าเชื่องช้าจนปอยผมพลิ้วตามแรง

อิม แจบอมพยักหน้ากับท่าทางนั้น ดุนลิ้นยามที่ขบคิดอะไรบางอย่าง

แต่ก็ไม่ได้พูดออกมาเช่นกัน

 “...” แก้วที่เหลือเพียงน้ำนมไม่กี่หยดเคลือบถูกยื่นตรงมาหา จินยองก้าวตรงไปรับมาเพื่อเอาไปไว้เก็บใส่ถาดไม้อย่างที่ควร

กึก

แก้วเปล่าถูกวางทดแทนที่ว่างบนโต๊ะ เหมือนฝ่ามือใหญ่ที่ตบหน้าตักของตัวเอง ดวงตาเรียวคมจ้องสบตาจินยองเพียงชั่วครู่ 

สะโพกอวบนิ่มทรุดลงนั่งบนท่อนขาแกร่งตามการเชื้อเชิญที่ไร้เสียงอย่างคุ้นชิน

เอวคอดถูกคล้องกอดไว้หลวม ๆ แม้ว่าจินยองจะนั่งอยู่บนนี้ได้อย่างมั่นคง

หูฟังอันเขื่องถูกสวมลงครอบหูของจินยอง และเพราะมันเป็นขนาดของแจบอม เจ้าของจึงต้องช่วยปรับขนาดให้เหมาะกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่เครื่องหน้าหวานล้ำดูดีต่างแข่งขันกันเรียงตัวอยู่ของจินยอง

"ฟังสิ"

"....." ก้มมองพื้นยามที่ตั้งใจฟังจริงจังอย่างคำบอก เพลงดังยอดฮิตของซอ เซนานั้นเปิดแทบทุกมุมถนนจนจินยองคุ้นหู และนี่คือเพลงเดิมที่ต่างออกไปจากดนตรีที่เปลี่ยนแปลง แต่ก็ยังคงเพราะติดหูอย่างมากแม้ฟังแค่ครั้งเดียว

และในเมื่อเป็นเวอร์ชั่นเดโมจากเสียงของอดีตนักร้องนำวง Icarus อย่างอิม แจบอม มันยิ่งสะกดลึกในการรับรู้ของจินยอง ผู้หลงใหลเสียงนี้อยู่แล้วเป็นทุนเดิม

เพลงถูกกดหยุดลง ดวงตากลมโตเป็นประกายยามจ้องมองเก้าอี้มีชีวิตที่ตนนั่งอยู่

"พี่แจบอมเก่งจัง" เอ่ยบอกในสิ่งที่แล่นวาบมาในความคิดอย่างไร้การปรุงแต่ง

"เก่งมาก ๆ เลย มันเพราะมาก ผม ผมชอบมัน"

"ขนาดนั้นเลยเหรอ" สีหน้าคมคายที่ตั้งใจฟังท่าทางตื่นเต้นของเด็กน้อยบนตักแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม

"จริง ๆ นะครับ ไม่ได้ชมเพราะเป็นพี่แจบอมนะ แต่ถ้าผมเดินอยู่ตามถนนแล้วได้ยินคาเฟ่สักที่เปิดเพลงนี้ผมก็ยังชอบ" พยักหน้าซ้ำหลายทียืนยันคำพูดของตัวเอง

"งั้นเหรอ"

"อื้อออ พี่ไม่เชื่อผมเหรอ" ตาโตเหมือนลูกหมาอ่อนแสงลงเล็กน้อย  ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน จนเนื้อแก้มยื่นพองขึ้นมาให้ได้เห็น

"เชื่อสิ" ขนต้นคอของจินยองลุกชันขึ้นเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือเย็นที่แหวนโลหะหลายวงนั้นเย็นยิ่งกว่าเสียอีกเลื้อยลูบไปตามหลังคอตัวเอง

"เพราะฉันตั้งใจทำมันมาก จนตอนนี้แทบหมดแรงแล้ว จินยอง" แทบไม่ต้องออกแรงกดด้วยซ้ำ เมื่อเป็นปาร์ค จินยองเองที่โน้มตัวลงไปหาเจ้าของตักที่ตนนั่งอยู่ นิ้วเรียวยาวทั้งสิบจับประคองสันกรามคมชัดไว้จนแน่น

ลมหายใจที่สอดประสานให้ความรู้สึกอุ่นเป็นพิเศษอย่างทุกที

และครั้งนี้ไม่มีกลิ่นของบุหรี่เย็นฝาดเป็นส่วนประกอบมันก็ยิ่งอุ่น และไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

ทว่าจินยองก็ยังคงชอบ

ชอบเหมือนทุกครั้งที่ได้จูบอิม แจบอม

ทุกครั้งที่รู้สึกถึงเสียงลูกกระเดือกที่เคลื่อนไหว ลิ้นที่ไหวสัมผัส ริมฝีปากนุ่มหยุ่นบดเบียดและขบเม้มกันราวกับหิวโหยถึงขนมรสอร่อย ลมหายใจ อุณหภูมิของฝ่ามือ

อิม แจบอม ชอบไปทั้งหมดทุกอย่างที่เป็น ปาร์ค จินยอง

ผ้าห่มที่คลุมถึงแก้มขาวถูกขยับออก ดวงตาเรียวสวยของนักร้องสาวซอ เซนาลอบมองรสจูบที่กำลังป่ายปีนความร้อนแรงและโหยหาขึ้นในทุกวินาที

ความจริงแล้วเธอได้กลิ่นกาแฟหอม ๆ และอยากจะลุกไปจิบสักหน่อย

แต่ก็ไม่อยากจะขัดจังหวะดี ๆ ที่แจบอมคงไม่ต้องการให้มันหายไป

มันหาได้ง่ายที่ไหนคนที่จะได้เข้ามาในห้องทำเพลงของเดฟโซลแบบนี้ แถมคนแข็งทื่อที่เคยบอกว่าบนรถกับห้องทำเพลงคือแดนต้องห้ามของเดฟโซล ห้ามการจูบและร่วมรักในทุกกรณี

แล้วดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้สิ

ปาร์ค จินยอง คงไม่ใช่แค่นักแสดงคนแรกของพาราไดซ์อย่างในประวัติเขียน แบบที่เธอคิดไว้เลยสินะ

เด็กหนุ่มคนนี้พิเศษ พิเศษอย่างมากสำหรับท่านประธานแห่งพาราไดซ์

เอาเถอะ ถึงกาแฟจะหอมน่าดื่มแค่ไหน เธอจะแกล้งทำเป็นหลับต่ออีกสักสิบนาทีก็แล้วกัน ตอบแทนกับงานเพลงดี ๆ ที่ทุ่มเททำให้  

จริง ๆ เลยน้าาา ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าวันหนึ่งจะได้เห็นคนอย่างอิม แจบอมกลายเป็นตาเฒ่าหลงเด็กแบบนี้

﹌

"ตื่นเต้นเหรอ" พยักหน้ารับอย่างไม่มีปิดบัง

"ตื่นเต้นมากเลยครับ" พร้อมคำสารภาพอีกหน รอยยิ้ม จาง ๆ เจือปนด้วยความเอ็นดู มือใหญ่แตะแผ่นหลังของจินยองอย่างปลอบใจ

นักแสดงหนุ่มผู้มีรูปร่างผอมบาง สูดลมหายใจลงไปในปอดลึก ๆ ดับอาการตื่นตระหนก มันไม่ใช่เรื่องง่ายจริง ๆ ที่จะคุ้นชินกับสถานะนักแสดงที่ได้รับ

จินยองชอบและเริ่มตกหลุมรักกับการได้เรียนรู้ เข้าใจและสวมบทบาทเป็นตัวละครในการแสดง

ทว่าพอออกจากฉากแสดงมาเจอผู้คนมากมายนั่นเป็นสิ่งที่จินยองไม่ชินเสียที ยังดีที่ทางพาราไดซ์คอยดูแลทุกอย่างให้ด้วยความเข้มงวดและใส่ใจ

"ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก นั่งให้สบาย รอชมการแสดง   สนุก ๆ บนเวทีดีกว่า" ท่านประธานแห่งพาราไดซ์ที่ไม่ได้สวมชุดหนังอย่างเคยกระซิบบอกชิดใบหูกับนักแสดงคนเดียวของค่าย

จินยองผ่อนลมหายใจลงทำตัวให้สบายมากขึ้นตามคำบอก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จินยองได้มาร่วมงานประกาศรางวัลปลายปีแบบนี้ แถมเป็นการมาที่ปุบปับพอสมควร

แม้ว่าละครที่จินยองได้ไปแสดงสมทบจะมีผลตอบรับดีมาก ๆ จนทางพาราไดซ์พอใจ มีละครและหนังติดต่อเข้ามาอีกหลายต่อหลายเรื่อง แต่ก็ไม่ได้มากพอให้ถูกเชิญมางานประกาศรางวัลด้านงานเพลงเช่นนี้

แต่ใบเชิญนั้นส่งถึงท่านประธานแห่งพาราไดซ์ อดีตนักร้องนำวง Icarus ที่ไม่เคยมาออกงานพวกนี้อีกเลย จินยองเห็นบัตรเชิญวางกองรวมกันอยู่บนโต๊ะ อาจเพราะเป็นบัตรสีน้ำเงินเข้มประดับด้วยประกายสีทอง เหมือนดวงดาวบนฟากฟ้าแบบที่ชอบทำให้จินยองสะดุดตากับบัตรเชิญใบนี้

ถ้อยคำติดตลกว่า น่าสนใจจังไม่เคยไปงานอะไรแบบนี้เลย อยากลองไปดูสักครั้งที่จินยองพูดให้แจบอมฟังวันนั้น ก็ไม่เคยคิดว่าจะทำให้ได้มาร่วมงานนี้จริง ๆ

"....." ดวงตากลมโตจับจ้องมองคนข้างกายแทนบนเวทีที่ยังเงียบสนิท ในแววตามีแต่คำขอบคุณ

เพราะมาพร้อมกับท่านประธานแห่งพาราไดซ์ ถึงทำให้จินยองรู้สึกประหม่าน้อยลงมาก แถมทำเอานักข่าวตื่นเต้นลั่น       ชัตเตอร์ถ่ายภาพกันหนักหน่วงตั้งแต่พรมแดงจนจินยองที่เดินอยู่ข้าง ๆ ตาแทบจะพร่ามัว ทว่าก็ยิ้มไม่หุบตามที่เคยถูกสอนมา

"ถ้าอยากมองฉันค่อยไปมองที่ห้อง" เสียงแหบทุ้มทักขึ้นมาจนน้องใหม่ในวงการบันเทิงสะดุ้งโหยง รีบหันตัวนั่งตรง บ่นอุบในใจว่าพี่แจบอมไม่ได้มองมาเสียหน่อย รู้ได้ยังไงว่ากำลังถูกจ้อง

"ตอนนี้มองรอบตัวนายไว้จินยอง เก็บเกี่ยวประสบการณ์พวกนี้ เพราะปีต่อ ๆ ไป ฉันจะไม่ได้มาเป็นเพื่อนนายแบบนี้แล้ว ทำตัวให้ชินไว้"

นั่นสินะ ทุกคนก็ต้องโตขึ้น ปาร์ค จินยองก็เช่นกัน

แต่ต่อให้โตแค่ไหน ก็ยังคงอยากที่จะอยู่ภายใต้ปีกของ   อิม แจบอมเสมอ

ไม่ใช่เพราะในนี้สุขสบาย หรือจะรอแค่ถูกปกป้องเท่านั้น แต่เพราะมีเพียงแค่การอยู่ใต้ปีกคู่นี้เท่านั้น ที่จะทำให้จินยองได้อยู่ใกล้ ๆ กับแจบอมมากที่สุดในจักรวาล

จินยองเองก็จะสู้ไม่ถอยกับทุกเรื่องร้าย ๆ ที่มากระทบเจ้าของปีกเหมือนกัน

"ว้าว" เสียงร้องแว่วออกมาพร้อมตาโตที่เป็นประกายล้อกับแสงไฟวูบวาบบนเวที การแสดงของวงบอยแบนด์ที่โด่งดังไปทั่วโลกกำลังอวดโฉมด้วยการตีลังกาที่น่าตื่นตาตื่นใจ จินยองปรบมือให้กับทุกการแสดงที่จบลง

รอยยิ้มกว้างสนุกสนานไปกับทุกการแสดงที่เปิดตัวใหม่ติดต่อกันไม่หยุด พอเห็นแบบนั้นแล้วแจบอมก็เก็บรอยยิ้มตัวเองไม่อยู่

รู้สึกพอใจที่ผู้จัดงานทำตามที่เขาขอเป็นอย่างดีแลกกับการที่เขามาร่วมงานวันนี้ ตำแหน่งที่นั่งนี้ถือว่าดีที่สุดในมุมที่ถูกสังเกตน้อยที่สุด

เขาอยากให้จินยองได้ลองมารู้มาเห็นเก็บประสบการณ์ไว้ ถึงตอบรับบัตรเชิญมาทั้งที่ไม่มีความคิดเลยว่าจะมา  เสียเวลาแต่งเสียงเพลงใหม่แค่คืนเดียว แต่ได้เห็นเด็กน้อยข้างตัวยิ้มกว้างตื่นเต้นแบบนี้

ก็ถือว่าคุ้มค่าล่ะนะ

"อ่ะนั่น" เสียงพึมพำของจินยองทำให้แจบอมหันไปมองที่บนเวทีตาม

บีทแรปหนักหน่วงดังไปทั่วงาน การแสดงจากนักร้องแรปที่กำลังโด่งดังคนหนึ่ง บนจอเป็นภาพวีทีอาร์ประกอบการแสดง มีชายหนุ่มอยู่ในรถ และหญิงสาวช่วยติดกระดุมเม็ดบนสุด ช่วยผูกหูกระต่าย จบลงที่ทั้งคู่กำลังจะจูบกันก่อนจะตัดหายไป

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างแจบอมกับจินยอง ก่อนที่จะออกจากจุดจอดรถใต้ตึกที่พักคืนนี้ไม่ได้จบที่กำลังจะ... แจบอมผูกเชือกเส้นเล็ก ๆ เป็นโบหูกระต่ายให้ตรงคอเสื้อที่หยักโค้งราวกับชุดตุ๊กตาให้กับจินยอง จัดปกสูทสีครามเข้มให้ และเราก็จูบกัน

ปากจินยองอยู่ใกล้แค่นั้นจะให้แจบอมอดทนมากขนาดไหนกัน ทำไม่ได้หรอก

เหมือนตอนนี้ที่ปากน่ามองถูกเม้มจนแน่น ใบหูบางยังแทบเรืองแสงในความมืดมิด

"นายมองเรื่องของคนอื่นอยู่ อย่าคิดถึงฉันจนเสียงาน หรือหน้าเปลี่ยนสี" กระซิบบอก ขยับใกล้ คล้องแขนไปกับเอวคอด   หลวม ๆ

"ครับ" ตาเรียวคมมองจินยองสูดลมหายใจทำหน้ามุ่งมั่นตั้งสติแล้วก็หลุดยิ้มออกมา

เขาอยากให้จินยองแยกส่วนที่เกี่ยวกับเขาออกมาจากทุกส่วน เพื่อให้อีกฝ่ายใช้ชีวิตง่ายขึ้น เพราะแจบอมตั้งใจอยู่แล้วว่าจะทำให้ทุก ๆ อย่างของจินยองมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา เกี่ยวกับเราไปทั้งหมด

แม้ในวินาทีที่อาจจะไม่อยากหรือพยายามลืมเลือน แต่จินยองก็จะไม่มีวันหยุดคิดถึงเขาได้

ต่อให้เงยหน้าหาดวงดาว หรือก้มหน้าลงมองพื้นดิน

แน่นอนว่าในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง อิม แจบอมก็จะแวบขึ้นมาในความคิดของปาร์ค จินยอง

ใช่ นั่นคือสิ่งที่แจบอมต้องการ ต้องการมากกว่ารางวัล   ใด ๆ

﹌

ต่อให้น่าตื่นตาตื่นใจแค่ไหน แต่เพราะเวลาที่กำลังจะก้าวพ้นเที่ยงคืนทำให้จินยองแอบหาวขึ้นมาหนึ่งครั้ง นิ้วเรียวยาวดึงแขนแข็งแรงของประธานบริษัทที่ตัวเองสังกัดอยู่ขึ้นมาดูนาฬิกาบนข้อมือนั้น

"ใกล้จบแล้ว" เจ้าของนาฬิกากระซิบบอก จินยองพยักหน้ารับ

"....." เสียงเมโลดี้ท่อนแรกที่คุ้นหูทำให้จินยองตื่นขึ้นมาแทบในทันที ตาโตจับจ้องมองเวทีไม่วางตา และเมื่อเห็นร่างสะโอดสะองของซอ เซนาในชุดสีขาวสะอาดขึ้นมาบนเวทีก็ทำให้จินยองแน่ใจได้ทันทีว่าฟังไม่ผิด

นี่คือเพลงที่อิม แจบอมเป็นคนทำให้

เสียงร้องแสนไพเราะที่เดิมเป็นของแจบอมนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของจินยอง แต่ซอ เซนาเองก็ถ่ายทอดออกมาได้น่าฟังไม่แพ้กัน

แม้จะเป็นท่วงทำนองใหม่ แต่เมื่อผ่านไปสักพักคนทั้งฮอลล์ก็เริ่มร้องตามได้อย่างง่ายดาย

หนึ่งในนั้นก็คือจินยองเอง

"สุดท้ายรางวัลนี้คงต้องขอบคุณคนที่ทำเพลงขึ้นมาให้ฉัน เฮ้ เดฟโซล วันนี้นายก็มาใช่ไหม ขอบคุณมากนะ สำหรับรางวัลนี้ นายเจ๋งที่สุดเหมือนเคยเลย" สิ้นเสียงหวานของซอ เซนานั้นตามมาด้วยเสียงปรบมือเกรียวกราว

แสงไฟจับไปที่คนในความขอบคุณชัดเจน มีเพียงแค่รอยยิ้มเล็กน้อยที่แจบอมมอบให้ก่อนไฟจะดับ แต่ถือว่าเป็นวินาทีที่เรียกเสียงกรีดร้องได้จนดังก้อง โดยเฉพาะจากศิลปินมากมายที่ล้วนแล้วแต่เป็นแฟนคลับของ Icarus กันอยู่ไม่น้อย

"ถึงว่าทำไมคนหาตัวยากอย่างเดฟโซลถึงมางานประกาศรางวัลวันนี้ได้"

"ตอนแรกก็คิดว่ามาเพื่อดันนักแสดงคนแรกของค่าย แต่ดูแล้วมาให้กำลังใจซอ เซนาชัด ๆ"

"อยากรู้จริงว่าสองคนนี้เป็นอะไรกัน”

"ฉันว่าเดทกันอยู่แน่ ๆ เลยล่ะ มีข่าวทำนองนี้ด้วยกันมาตั้งแต่วง Icarus ยังดังอยู่เลยนี่ เหลือแค่เปิดตัวก็เท่านั้น"

เสียงคุยกันของศิลปินสาวสักวงซึ่งนั่งอยู่โซฟาตัวถัดไปจากจินยอง ไม่ได้คิดแม้แต่จะเบาเสียงลง อาจเพราะเสียงดนตรีจบงานที่เปิดดังไปจนทั่ว และหลายต่อหลายคนก็เตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกจากงาน

เธอสองคนไม่คิดว่าจะมีใครมาสนใจฟัง ทว่าจินยองได้ยินมันทุกถ้อยความ

และไม่ว่าจะก้าวไปไกลแค่ไหน เสียงกระซิบคุยกันเรื่องนี้ก็ยังคงดังให้ได้ยินเสมอ

 ราวกับว่าทุกคนให้ความสนใจกับมันมากกว่าเรื่องใด ๆ มากกว่าการชื่นชมรางวัลแห่งความพยายามของศิลปินมากมายได้ในค่ำคืนนี้

จินยองจับจ้องมองแผ่นหลังกว้างในชุดสูทสีแดงจัดพอดีตัวของคนที่อยู่ตรงหน้าตนไปสองก้าว

นั่นสิ แม้แต่จินยองก็จะเก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจเช่นกัน แจบอมกับเซนา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไงกันนะ

อยากรู้ถึงคำตอบ และไม่เคยกล้าที่จะถาม

จินยองถามได้ไหมนะ

ถามหาคำตอบจากอิม แจบอมได้ไหม

เขามีสิทธิ์มากขนาดนั้นเลยหรือ

﹌

แข็งรองจากเสาหินก็คือท่านประธานแห่งพาราไดซ์ แค่กๆ ปากสิแข็งน่ะ ปากแข็ง ถถถถ

ตอนหน้าจบแล้วค่าาาา อิอิ บอกแล้วว่าจะ 5 ตอนก็ต้อง 5ตอนสิ ถูกมะ 

ส่วนตอนพิเศษที่คิดไว้มีประมาณ 3-4 ตอน และจะมีตอนพิเศษหนึ่งตอนถูกเอามาลงเว็บ (ราคาราวๆ 220 บาท ขนาดเล่มเล็กกว่าเอห้าเล็กน้อยเป็นบีหก เน้นพกพาง่าย คืออยากทำไซส์นี้มานานละ)

ซึ่งรายนามคร่าวๆตอนพิเศษจะถูกบอกให้เลือกๆดูกันในทอร์คตอนจบนะคะ (ซึ่งตอนนี้ตอนจบยังเขียนไม่เสร็จและตอนพิเศษยังไม่ได้เขียน ก็นั่นแหละนะ ถถถถ ขอกำลังใจให้น้องหน่อยยยย) 

สำหรับรวมเล่ม รอบไปรษณีย์ เราจะเปิดให้เริ่มจองในวันที่ลงตอนสุดท้ายของเรื่อง (ก็คือตอนถัดไปนี่เอง) 

ส่วน ใครที่เป็น 20 คนผู้โชคดีที่ได้รับเล่มฟิคแก้บนคัมแบค จจพ จะไปเอาที่ตลาดกัซก็ได้เน้ออ ดีเอ็มไปโลดด @butterfly8ffect

เรามีแท็กด้วยนะ *กระพริบตาปริบ*

#ฟิคหมอกควัน