คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 5: ไม่ใช่สงสาร (80%)
บทที่ 5:
ไม่ใ่สสาร (80%)
“อ๊ะ!”
เสียหวานหลุอุทานออมาพร้อมเสียสูปาอย่าเสียว่านเมื่อปลายนิ้วแร่่อย ๆ ไล้ึ้นลไปามแนวระูสันหลั้วยท่าทีอ้อยอิ่เร้าอารม์
่อนที่มือแร่้านั้นะเลื่อนไปอบุมบั้นท้ายอนที่ยัอยู่ภายใ้ระโปรทำานสีำเ้ารูป
ายหนุ่มบีบวามหนั่นแน่นในมืออย่าเมามันในอารม์
่อนให้เรือนร่าอเธอประิับวามแ็แร่ที่่อนายอยู่ใ้อาภร์อน
ะที่ยัุมพิูื่มวามหวานาโพรปาสวยอย่าหิวระหาย
มือให่เลื่อนมาัารับเสื้อเิ้ัวเล็ที่ยัอยู่บนเรือนร่าอเธอ
่อนำัมันอออย่าเร่ร้อน ริมฝีปาแร่อเาพร่าพรมรอยูบไปามลาไหล่บอบบา
ปลายนิ้วเี่ยวสายบราเียที่เธอสวมอยู่ แล้ว่อย ๆ
ปลมันออให้พ้นบ่าระทั่มาอยู่ที่้นแน
ายหนุ่มสอมือเ้าไปร่อว่าระหว่าเอวอับท่อนแนลมลึ
เพื่อที่ะปละอยทรอเธอให้หลุออาัน แล้วำัมันออให้พ้นเรือนร่าน่าปรารถนาอเธอ
“สวย...”
ายหนุ่มหลุปามเมื่อถอยออมายืนเพ่พิเรือนร่าแบบบาทว่าลมลึอนรหน้า
หิสาวสะท้านอายทว่าลับไม่สามารถเลี่ยหลบสายาที่พร่าพราวู่นั้นไ้
มาอนนี้มธุราัะไม่เ้าใัวเอเลยว่าเพราะเหุใึไม่รีบวิ่หนีไป
อาะเป็นเพราะอนนี้เธออยู่ภายใ้มน์สะอวาสีน้ำาลทรเสน่ห์ู่นั้น็เป็นไ้
“เฮือ...”
เ้าอเรือนร่าอวบอัเ่ึสั่นสะท้านพร้อมสูลมหายใเบา ๆ
เมื่ออีฝ่ายยื่นปลายนิ้วมาเลี่ยไล้ไปามเรียวแนเปลือยเปล่า
่อนที่ะมีอัน้อสั่นสะท้านหนัึ้น้วยอาารบาอย่าที่ะบอว่าอยาวิ่หนี็ไม่ใ่
อยาเ้าใล้็ไม่เิ เพราะปลายมือแร่่อย ๆ ลูบไล้วนลับมาามลาไหล่บา
เลื่อนเลยไปยัลำอระห ่อนที่ะแะ้อแผ่วเบาไปามโ้ทรวอแสนอ่อน้อยอเธอ
“ผิวอหนูอ้อยเนียนมือไปหมเลยนะะ”
น้ำเสียื่นมแสนแหบพร่านั้นยิ่ทำให้นฟัสะท้านอาย
เิอาารแปลประหลาีวนอยู่ใน่อท้อ
นอ่อนามร่าายลุเรียวเมื่อาภัสร์แะ้อแผ่วเบาไปาม่วเอวอิ่ว
่อนที่เาะึรั้ร่าายอเธอมาัเ็บเอาไว้ในอ้อมแนแ็แรอเาอีรั้
ายหนุ่มโน้มใบหน้าลเพื่อมอบุมพิแสนเร่าร้อนให้ับเธอ
และรับเอาวามหวานล้ำไปเป็นารอบแทน ปลายนิ้วอเาัารับระโปรทำานที่เธอสวมไ้อย่ารวเร็วนเหลือเื่อ
านั้นึ่อย ๆ ลร่าบาให้ลับไปนอนหายบนเียว้าเบื้อหลั
มือให่เลื่อนไปัารับอาภร์เพียิ้นเียวที่ยัหลเหลืออยู่บนเรือนร่าน่าพิสมัย
ทว่า... ่อนที่าภัสร์ะทิ้าเั้นในัวน้อยนั้นล้าเีย
เาลับเลือที่ะยมันึ้นมาเพื่อสูมลิ่นอเธอที่ิอยู่บนนั้นอย่าหลใหล
และนั่นทำให้หิสาวหอบหายใ้วยวามเินอาย เิประุไฟฟ้าแสนเร่าร้อนไ่ไปามาย
เพลิปรารถนาที่เธอไม่เยรู้ัลุโิ่วึ้นในทันใ
“หอมั...
อยารู้ว่าัวหนูอ้อยะหอมอย่าที่เฮียิเอาไว้หรือเปล่านะ?”
เสียแหบพร่าถามะที่โน้มายลมาทาบทับเรือนร่าเปล่าเปลือยอเธอเอาไว้
“ะ...
เี๋ยว่อน่ะ” ทว่า... เมื่อเอาเ้าริ ๆ
แล้วมธุรา็เิอาารหวาหวั่นึ้นมาเสีย่อน
มันะีแล้วหรือที่เธอะใ่ายยอมมอบายให้ับเาอย่านี้? “อะ...เอ่อ...
หนูว่า... เรา...”
“หนูอ้อยะ...
เฮียทนไม่ไหวแล้วนี เฮียรอมานานเินไปแล้ว และเฮียะไม่ปล่อยหนูอ้อยให้หลุมือเฮียไปอีแน่”
ายหนุ่มึมือเล็้าหนึ่ที่พยายามผลัอว้าอเาเอาไว้ึ้นมาุมพิและเล็มเบา
ๆ ไปาม้อมือ้านั้น นเ้าอผิวเนื้อแสนนุ่มัวสั่นสะท้าน
และยิ่มีอัน้อเร็ไปทั้ัว้วยวามหวามไหว เมื่อาภัสร์้อนสายาที่อัแน่น้วยวามเร่าร้อนึ้นมอเธอ้วยประายาแสนเย้ายวนใ
“เื่อใเฮียนะะ เฮียสัารัหนูอ้อยนะ”
เพียำนั้นำเียวำแพทุอย่าที่มธุราสร้าึ้น็พัลไ้อย่า่ายาย
และยิ่ทำให้เธอไม่อา่อ้านเาไ้อี่อไปเมื่อริมฝีปาแร่อเาทาบทับลมาัั้นำปิเสธทุำที่อาะออมาาปาออีฝ่าย
ายหนุ่มบเม้มที่ลีบปาล่าอเธอเบา ๆ ่อนที่ะถอนุมพิออมา
“อื้อ...”
มธุราราออมาเบา ๆ
ทันทีที่ายหนุ่มรอบรอยอออเธอ้วยอุ้ปาแสนเร่าร้อนอเา ายหนุ่ม่อย ๆ
ูื่มวามหวานอเ้าทรวแ่ละ้าอเธออย่าหลใหลในรสาิ
ะที่มืออี้า็เล้นลึวามนุ่มเ่ึเล่นอย่า้อาระปลุเร้าอารม์อเธอให้ยิ่เลิไปับเา
ฝ่ามือให่ลูบไล้ไปามเรือนร่าลมลึ
เล้นลึลุเล้าเรือนายแสนหวาน้วยปาและมืออเา ฟอนเฟ้นอมมวามหอมรุ่น้วยปลายมูโ่ัแบบบับอหนุ่มลูรึ่อย่าไม่ยอมปล่อยให้พื้นที่ใในายอเธอเล็ลอไปไ้
ุไ้อมมเสียนหิสาว้อบิายเร่า้วยวามหวามไหว
ร่าายแสนโสภาถูโมี้วยระลอลื่นลาวารั้แล้วรั้เล่านรวร้าวแสนทรมาน
“อ๊ะ! เฮีย้าะ”
เสียหวานร้อเรียื่อเา้วยวามระสันเมื่อถูเาื่มินวามหวานา่อผาแสนบอบบาและอ่อนไหว
สะโพผายีเ้ึ้นอย่าโหยหาวามร้อนาปาอเา
เมื่อายหนุ่มบเม้มื่มินน้ำหวานอันหวานล้ำอันเป็นรสาิและลิ่นเพาะัวอเธออย่าระหาย
“หวานัเลย่ะหนูอ้อย”
ายหนุ่มื่นม้วยน้ำเสียระเส่าิิวามอ่อนหวานที่บานสะพรั่
“อเฮียิมให้ื่นใหน่อยนะะ”
“อื้อ...”
เสียราหวานัออมาให้ไ้ยินเมื่อถูเาลืนินวามหวานอีรั้อย่าเร่าร้อน
หิสาววัเรียวา้าหนึ่ึ้นพาที่บ่าว้าอเา มือนิ่ม้าหนึ่อบุมเรือนผมนุ่มที่ัแ่เอาไว้สั้น
ๆ อเา
ส่วนอี้าอบำเอาผ้าปูที่นอน้าายเอาไว้เพื่อระบายวามเสียว่านที่ายหนุ่มเป็นผูุ้ึ้น
“อะ...อ๊ะ!”
อยู่
ๆ มธุรา็รับรู้ว่าร่าายอัวเอเร็สะท้านึ้น
วามรู้สึเหมือนถูเหวี่ยึ้นไปบนฟ้า้วยวามเร็วสูทำให้หิสาว้อยสะโพึ้น
ร่าายที่เยหนัอึ้รวร้าว้วยแรปรารถนา่อย ๆ ผ่อนลายลอย่าน่าประหลา
มือเรียวอเธอิเรือนผมอเาเอาไว้แน่นเมื่อรับรู้ถึพลัอำนาบาอย่าที่ถูปลปล่อย
เสียราอเธอสั่นระริ ลมหายใอเธอหอบระเส่า วามรู้สึสุสมแปลประหลาที่ไม่เยพานพบมา่อนทำให้แนาอเธอสิ้นเรี่ยวแร
วามหวานหลั่รินเพื่อเาไม่าสาย
และายหนุ่ม็ไม่รอ้าที่เ็บเี่ยวื่มิมวามหวานล้ำนั้นอย่าไม่นึรัเียแ่อย่าใ
“อ๊ะ...”
หิสาวอุทานออมาอย่าเสียว่านอีรั้ เมื่อเาริมฝีปาบเม้มเนื้ออ่อนบารโนา้านในอเธอ
่อนที่ะพรมูบสูึ้นมาามลาหน้าท้อเนียน
หยุทัทายที่ปทุมถันเ่ึทั้สอ้า
่อนเลื่อนมาูบหนัหน่วที่ริมฝีปานุ่มหวานอเธออย่าโหยหา ะที่มือให่เร่ปลเปลื้ออาภร์ที่รัรึออาเรือนายอนอย่ารวเร็วปานสายฟ้าแลบ
“ราวนี้อริแล้วนะะ”
เรื่อราวะเป็นอย่าไร่อไป? ิาม่อในอนหน้า้า
าวน์โหลบับเ็มไ้ที่
MEB >> https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNjg3MTYzIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiNjIzODIiO30
ปล. อย่าลืมทิ้อมเมน์ไว้เป็นำลัใให้ไร์้วยนะะ
ปล.2 นิยายเรื่อนี้ะลให้ไ้อ่านถึบทที่
8 ่ะ
ร่วมพูุยันไ้ที่ >>
https://www.facebook.com/pannarawaya/
ความคิดเห็น