บันทึกของท้องฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ :: ซาตานประทานพร(กี่เปอมิรู้แต่งเรื่อยๆ)

บทนำ
ซาตานประทานพร


� � � �...ที่นี่ที่ไหน...
� � � �...ทำไมมันมืดจัง...
� � � �ฉันมองไปรอบๆอย่างงุนงง จำได้ว่าครั้งล่าสุดฉันนั่งรถไปทะเลที่หัวหินนี่นา แล้วคุณพ่อคุณแม่ล่ะ เจ๊น้ำกับธารก็ไม่อยู่ ไปไหนกันหมดนะ ฉันพยายามมองฝ่าความมืดรอบๆตัวเพื่อหาครอบครัวของฉัน แต่เอ๊ะ ทำไมฉันรู้สึกว่าตัวของฉันส่องแสงอยู่ในความมืดล่ะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
� � � �...พ่อคะแม่คะอยู่ไหนคะ...
� � � �...เจ๊น้ำ ไอ้ธาร...
� � � �...ไปไหนกันหมด...
� � � �...ฟ้ากลัว...
� � � �ฉันพยายามส่งเสียงตะโกนแต่กับไม่มีเสียงออกมา เสียงที่ฉันส่งออกไปมันก้องอยู่ในหัวดังกังวานสะท้อนไปมาราวกับว่ามีระฆังมาตีอยู่ข้างหู และเมื่อฉันลองทดสอบอะไรหลายอย่างก็พบว่า...ฉันไม่หายใจแถมหัวใจยังหยุดเต้นไปแล้ว!
� � � �"หึ หึ หึ สกาย่า เจ้าตกใจอันใดหรือ"เสียงทุ้มห้าวแฝงไปด้วยอำนาจดังกังวานอยู่รอบๆตัวฉัน
� � � �"คุณเป็นใคร"ฉันถามพลางมองไปรอบๆ น่าแปลกทีครั้งนี้เสียงของฉันดังออกมา ไม่ใช่เสียงที่ดังสะท้อนอยู่ในหัว
� � � �"จำข้าไม่ได้หรือ สกาย่า ช่างน่าน้อยใจเสียจริง"เสียงนั้นเอ่ยอย่างไม่จริงจัง"แต่ข้าก็ไม่ถือสาหรอกนะ ในเมื่อความทรงจำแต่ก่อนของเจ้าถูกเจ้ามหาเทพเฮงซวยนั่นลบไปเสียสิ้น"เสียงนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงราวกันโกรธแค้นมหาเทพที่พูดถึงอย่างมากมาย
� � � �"คุณพูดเรื่องอะไร? ใครคือสกาย่า? ฉันชื่อฟ้าต่างหากล่ะ! แล้วมหาเทพอะไร? ไม่สิ ที่นี่ที่ไหน? พ่อ แม่ เจ๊น้ำกับไอ้ธารอยู่ไหน? ฉันว่าคุณต้องรู้แน่ๆ คุณเป็นคนพาฉันมาที่นี่ใช่มั๊ย? ตอบมานะ"ฉันรัวเป็นชุดหลังจากที่ได้โอกาสพูด
� � � �"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยังคงเป็นคนที่ช่างสงสัยเหมือนเดิมนะท้องฟ้าของข้า"เสียงนั้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
� � � �"ตอบฉันมานะ"ฉันย้ำอีกครั้ง
� � � �"เอาล่ะ เอาล่ะ เรื่องพวกนั้นเจ้าไม่ต้องรู้หรอก รู้เพียงว่า เจ้าแต่ก่อนคือจิตวิญญาณแห่งท้องฟ้าหรือก็คือท้องฟ้า มีนามว่าสกาย่าซึ่งเป็นคนรักของข้าก็พอแล้ว ส่วนครอบครัวมนุษย์ของเจ้านั้นได้เสียชีวิตไปแล้ว"เสียงนั้นกล่าวเรียบๆเรื่อยๆราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่นั่นเรื่องครอบครัวฉันนะ!
� � � �"อย่ามาล้อเล่นนะไอ้บ้า ครอบครัวของฉันจะตายได้ไง ล้อกันแบบนี้ไม่สนุกเลยนะ"ฉันตะโกนอย่างหัวเสีย
� � � �"ข้าไม่ได้ล้อเล่นที่รัก ครอบครัวมนุษย์ครอบครัวนั้นเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ"ไอ้บ้านั่น(เปลี่ยนสรรพนามกระทันหัน)พูดเสียงเนื่อยๆ
� � � �"ใครที่รักนายวะ"ฉันกล่าวอย่างมีอารมณ์(โกธร)
� � � �"เจ้าไง สกาย่า'ที่รัก'"ไอ้หื่นนั่น(ชักไปไกล)พูดเสียงระรื่นน่าตบ กระทืบ ปู้ยี่ปู้ยำ เย้ย ไม่ใช่ แต่เสียงมันหล่อดีนะ เฮ้ย ชักจะไปกันใหญ่แล้วเรา หน้ายังไม่เคยเห็นจะไปปู้ยี่ปู้ยำเขาซะละ
� � � �"ไอ้ - -*"โอ๊ย ไม่รู้จะด่ามันยังไงดี"ช่างเถอะ แต่ว่าฉันจะไปเป็นจิตวิญญาณแห่งท้องฟ้า คนรักนายได้ยังไง จากที่ฟังแล้วจิตวิญญาณแห่งท้องฟ้าอะไรเนี่ย มันต้องเป็นอะไรที่ดูดีมาก หน้าตาขี้เหร่ปานกลางถึงบ้านๆ(?)อย่างฉันจะเป็นได้ไงอ่ะ"ฉันพูดจริงๆนะ ก็หน้าตาของฉันมันแอบขี้เหร่อ่ะ ผิวแห้งทรีโทน(?) ดำ แดง เหลือง(?) ผมเสียทั้งหัว ตาตี่ ดั่งหัก อ้วนเป็นตุ่มเดินได้ โชคยังดีที่ฉันเป็นพวกยอมรับความจริงไม่งั้นฆ่าตัวตายเกินใหม่ไปนานละ เฮ้อ
� � � �"ได้สิ ก็ไอ้มหาเทพนั่นมันเป็นคนสาปให้เธอเป็นอย่างนี้ไงล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงต่อจากนี้เจ้าจะงดงามดังเก่า เพราะข้านำเจ้ามาที่นี่ก็เพื่อทำให้เจ้าผู้เป็นที่รักของข้ากลับมามีรูปโฉมที่งดงามอีกครา"
� � � �"งั้นแสดงว่าที่ครอบครัวฉันตายนายเป็นสาเหตุงั้นหรอ เพื่อที่จะให้ฉันสวยเลยทำให้ครอบครัวฉันตาย แล้วพาฉันมาใช่มั๊ย? แล้วต่อให้ฉันสวยก็ใช่ว่าจะเป็นฉันจริงๆด้วย นายนี่มัน นายนี่มัน...น่ากระทืบให้จมดินจริงๆเลย"ฉันพูดอย่างโกธรๆ
� � � �"ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมแล้วที่เป็นเจ้า จิตวิญญาณแห่งท้องฟ้า คนรักของข้าคนนี้ คิดเป็นตุเป็นตะเสียมากมายเชียว ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่แหละส่วนน่ารักๆของเจ้าที่ข้าชอบ"ไอ้บ้าหื่นจิตผิดปรกติกล่าวอย่างอารมณ์ดี
� � � �"นาย!"ฉันเอ็ดเสียงเตรียมว๊ากแต่ไอ้บ้าหื่นจิตผิดปรกติก็ขัดขึ้นมาว่า...
� � � �"พอเถอะ ข้าไม่อยากเถียงกับเจ้า สกาย่า ครอบครัวที่เลี้ยงดูเจ้ามานั้นถึงฆาตแล้วจริงๆ ส่วนเจ้านั่นเพียงแค่บาดเจ็บสาหัสนอนซม 3 เดือนเท่านั้นเอง"
� � � �"ไม่จริงฉันจะเชื่อนายได้ไง จริงสิ นี่เป็นความฝันสินะ ต้องฝันแน่ๆ แค่ฝันไป ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"ฉันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่น้ำตาไหลริน ถึงฉันจะไม่ใช่คนที่ดีอะไรมากนัก ออกไปทางแย่ด้วยซ้ำ แต่นั่นน่ะครอบครัวฉันนะ ครอบครัวที่อยู่กับฉันมา 16 ปี
� � � �"เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ สกาย่า"เสียงนั่นพูดเสียงอ่อน
� � � �"อึก" นั่นสินะ ความฝันนั่นมันเป็นความจริง...อีกแล้ว
� � � �"แน่นอนที่รัก ความฝันองเจ้า นิมิตของเจ้ามันเป็นความจริง มันเป็นอย่างนั้นเสมอมา และจะเป็นตลอดไป"เสียงทุ้มพูดอย่างอ่อนโยน
� � � �"นายอ่านใจได้เหรอ!"
� � � �"ใช่แล้วล่ะที่รัก รวมถึงที่เจ้าคิดจะปู้ยี่ปู้ยำข้าด้วย หึหึ ถ้าเป็นเจ้าล่ะก็ข้ายอมยกหมดทั้งกายของข้าให้เจ้าเป็นยังไง หึหึ"ไอ้หื่นพูดเสียงเจ้าเลห์
� � � �"อะ ไอ้บ้า ไม่ต้องมาทำเสียงหื่นใส่ฉันเลยนะ"
� � � �"หึหึ เอาล่ะ เอาล่ะ นี่ก็ใกล้หมดเวลาแล้ว ข้าต้องคลายมนต์สาปอัปลักษณ์ของไอ้มหาเทพขี้อิจฉาให้เจ้าแล้วส่งเจ้ากลับเสียที อ่อ แล้วอย่ามาพูดว่าข้าโกหกเจ้านะ เพราะเจ้าก็คงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าตัวเจ้างดงามเพียงใดตอนที่เจ้าส่องกระจกในวันเพ็ญของทุกๆเดือน"เขารู้! อีกแล้ว...ใช่แล้วล่ะ ทุกๆวันเพ็ญเวลาฉันส่องกระจกคนที่อยู่ในกระจกมักไม่เหมือนทุกวัน ซึ่งมันก็ทำให้ฉันรู้สึกโหยหาและคิดถึงมากมายอย่างบอกไม่ถูก มันเหมือนกับว่าคนในกระจกคือฉันในแบบที่เป็นฉัน และฉันก็ชอบที่จะนั่งมองกระจกในวันเพ็ญของทุกๆเดือน
� � � �"มาสิ ข้าเตรียมของไว้หมดแล้วล่ะ"หลังจากพูดจบห้องทั้งห้องก็เปลี่ยนเป็นห้องอาบน้ำหรูๆแบบในหนังมีโลมาอยู่ทุกๆมุมพ่นน้ำลงมาในอ่าง ในอ่างเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดหลากหลายพันธ์ส่งกลิ่นหอมออกมาแตะจมูก รอบๆห้องประดับราวกับสวนอีเดน"เอาล่ะ ทีนี้เจ้าถอดเสื้อผ้าให้หมดแล้วลงไปในอ่างนั่นซะนะ"
� � � �"จะบ้าหรอ นายแอบดูฉันอยู่รึป่าวก็ไม่รู้"ฉันตวัดเสียงเล็กน้อย